|
DAARTOE IS HIJ GEKOMEN
De hele stad was voor hem uitgelopen.
Hij heeft de zieken en de hopelozen
getroost, gesterkt, genezen van hun noden.
De mensen zijn weer naar hun legersteden.
En hij is moe van spreken en genezen.
Hij trekt de heuvels in, hij wil alleen zijn.
Laat op de avond bidt hij tot zijn vader,
want er zijn nog zoveel verloren schapen.
Hij is hun herder en hij kan niet slapen.
Hij staat alweer, rechtop onder de sterren.
Hij moet de heuvels over, hij moet verder,
verder, naar al de kudden zonder herder,
naar nieuwe steden en hun synagogen,
waar bange mensen op verlossing hopen,
het woord van God, daartoe is hij gekomen.
Michel van der Plas
---
Vandaag vieren we Pater Damiaan, een uitzonderlijk iemand van bij ons, heilig verklaard in 2009, en ook uitgeroepen tot de grootste Belg.
Niet omdat hij uitzonderlijk presteerde in de schijnwereld van competitie, brood en spelen, maar omdat hij, door Jezus bewogen, tot het uiterste mens voor de mensen was, zozeer dat hij oog in oog met zijn mensen mocht zeggen: Wij, melaatsen
WIJ, MELAATSEN
Wij, melaatsen
Op een zondag in 1878 begint Pater Damiaan zijn preek met deze woorden. Ze zijn historisch geworden omdat zij het ideaal van Gods liefde tot het uiterste tonen. Paulus schreef aan de christenen van Rome:
Zusters en broeders, allen samen zijn wij, in Christus, één lichaam.
Daarom vraag ik u met aandrang:
wees blij met hen die blij zijn, en ween met hen die wenen.
Bij Pater Damiaan ging het niet om de letter van de wet, maar om de radicale gegevenheid van de liefde, die Jezus vroeg. Hij was tot in de diepste vezel van zijn ziel bewogen door het leed, de ziekte en de eenzaamheid van zijn mensen. Dat is geen compassie, maar een ontroering die veel dieper ligt: hij leefde mee, hij voelde mee en hij leed mee.Hun pijn en hun wonden waren zijn pijn en zijn wonden geworden.
Hier bestaat geen afstand meer of scheiding tussen ik hier en jullie daar. Er blijft alleen wij, melaatsen: samen zijn wij in onze gebrokenheid dat éne gebroken lichaam van Christus.
Om zo te leven moest Pater Damiaan vele muren slopen en vele grenzen overschrijden: de grens tussen ziek en gezond, de grens tussen wet en liefde, en zelfs de grens tussen gezag van boven en eigen geweten.
Net als Jezus was hij gekomen opdat zij leven zouden hebben. Daarom vocht hij tegen dood en wanhoop en tegen de muren, die zijn mensen gevangen hielden. Hij gaf zijn mensen hoop en toekomst, en een begin van vreugde en vrede. Vruchten van Gods Koninkrijk. Vruchten van Gods Geest.
Daarbij ging hij geen enkel conflict uit de weg, met wie dan ook. Wat had Jezus anders gedaan? En net als Jezus werd Hij enkel gedreven door Gods eigen liefde, die zijn mensen leven wilde geven. Hij wilde hen kost wat kost tonen: ook jij bent een kind van God. Kies, ondanks alles, voor het leven.
In Damiaan, die meeleefde, meevoelde en meeleed konden zijn mensen Gods eigen zorg en goedheid ervaren en voelen. Godsdienst werd voor hem dagelijkse, heel concrete mensenliefde.
Omdat Damiaan op die manier Gods eigen liefde werd, leeft hij voort onder ons. Omdat hij Gods eigen liefde werd, werd hij heilig verklaard.
Heilige Pater Damiaan, bid voor ons!
---
Mag ik gaan? vroeg je
toen je overste iemand zocht
om naar die ellendige hel van Molokaï te gaan.
Kom maar in mijn huis schuilen,
blijf maar hier wonen, zei je
toen een melaatse vrouw voor je deur stond
en bedreigd door een dolle man
vol levensangst om asiel bedelde.
Kijk eens, daarom kwam ik naar dit eiland,
zei je tegen broeder Joseph
die gekomen was om te helpen.
En met je zwakke, stervende hand
wees je naar de melaatse jongens en meisjes
met hun primitieve surfplanken spelend
in de branding van de zee:
Omdat elk leven het waard is
geleefd te worden.
Willen we deze diepe evangelische boodschap
van Damiaan in ons verweven:
Elk leven is waard geleefd te worden?
En willen we in Damiaan zijn voetspoor
deze boodschap omzetten
in vele kleine daden van naastenliefde
dan zal onze wereld er morgen warmer,
hartelijker en gelukkiger uitzien.
Jezus rekent op je inzet.
Bron onbekend
|
