ALS DE WERELD JE HAAT

Tijdens het Laatste Avondmaal

zei Jezus ook nog tot zijn vrienden:

‘Wanneer de wereld je haat,

bedenk dan dat ze mij eerder haatte dan jullie.

Als jullie bij de wereld zouden horen,

zou ze jullie hebben liefgehad als iets van haarzelf,

maar jullie horen niet bij haar,

want ik heb jullie uit de wereld weggeroepen.

Daarom haat ze jullie.

Denk aan wat ik gezegd heb:

een slaaf is niet meer dan zijn meester.

Ze hebben mij vervolgd,

dus zullen ze ook jullie vervolgen;

maar wie zich aan mijn woorden gehouden heeft,

zal zich ook aan jullie woorden houden.

Dit alles zullen ze jullie vanwege mij aandoen,

want ze kennen hem niet die mij gezonden heeft.’

(Johannes 15,18-21)

Is Jezus een zwartkijker? Wie alleen dit stukje evangelie leest zou wel eens de indruk kunnen krijgen, omdat zijn woorden over ‘de wereld’ zo somber en donker gekleurd zijn. Maar Jezus spreekt hier niet over onze aarde als ‘de blauwe planeet’, de schoonheid van de schepping of de pracht van de natuur. Van dit alles is Hij zich terdege bewust, en we mogen stellen dat Hij daar ten volle van genoten heeft, toen Hij al weldoende rondging, zijn leerlingen onderrichtte of de stilte opzocht om alleen bij de Vader te zijn.

Meer nog: bij herhaling spreekt Jezus over de goedheid, die in het hart van mensen kan wonen. Denken we maar aan het penningske van de arme weduwe of het nederige gebed van de tollenaar, die in de tempel door de verwaande farizeeër met de nek wordt aangekeken.

Maar het mooist van al is wellicht zijn kinderzegen: ‘Toen bracht men kinderen bij Hem, met de bedoeling dat Hij hun de handen zou opleggen en voor hen zou bidden. Maar de leerlingen wezen hen terecht. Jezus zei: ‘Laat die kinderen en verhinder niet dat ze bij Me komen, want van zulke kinderen is het koninkrijk der hemelen.’Hij legde hun de handen op; daarna vertrok Hij. (Matteüs 19,13-15)

Jezus ziet dit mooie en dit goede, en hij jubelt er ook om: ‘Ik dank U, Vader, Heer van hemel en aarde omdat u deze dingen voor wijzen en verstandigen verborgen hebt gehouden, maar ze aan eenvoudige mensen hebt onthuld.’ (Matteüs 11,25)

Maar Jezus ziet ook de schaduwzijde in het hart van de mens, die duistere kant die we in Bijbelse taal als de ‘erfzonde’ benoemen. En eigenlijk is Jezus hier een heel fijnzinnig psycholoog, die het binnenste van de mens doorgrondt, lang voor de psychologie of de psychoanalyse als wetenschap ontstonden. Hij weet maar al te goed dat deze duistere schaduwzijde meer naar boven komt als mensen in groep optreden. In deze betekenis gebruikt Johannes het woord ‘wereld’, als Hij de woorden van Jezus tijdens het Laatste Avondmaal weergeeft. De ‘wereld’, dat zijn de mensen in groep, die zich van hun minst mooie kant tonen.

Deze minder mooie kanten zijn ons welbekend. Zij woekeren in onze eigen persoon, we zien de sporen rondom ons, en we kennen ze uit dat zo levensechte verhaal van de bekoringen van Jezus in de woestijn, met geldhonger, machtswellust en eerzucht of buitenissige ambitie, die altijd weer de kop opsteken ten koste van andere mensen. Deze schaduwzijde of minder mooie kant, dat is de mens, die onderworpen is aan de slavernij van de zonde.

Daarmee moest Jezus wel botsen en daarom kon het niet anders dan dat de wereld Hem zou haten. Daarom ook kon het niet anders dan dat die wereld Hem uit de weg zou ruimen. Zijn persoon, zijn Woord, zijn leven druiste immers in tegen de samenzwering van al wie op kwaad belust is en wetens en willens kiest voor de zonde, die de weg ten dode is, de weg die geen Leven, geen vreugde, geen vrede brengt.

In zijn tijd kreeg Jezus het daarom aan de stok met tal van lieden, die in aanzien stonden en zichzelf op een schavotje geplaatst hadden. Verschillende namen krijgen zij: farizeeërs, schriftgeleerden, oudsten van het volk, hogepriesters … Als je het wel beschouwt, een allegaartje van mensen, die in het toenmalige wereldje van de Joden nogal ‘van rang en stand’ waren. Zij waanden zich hoog verheven en van op hun zelfgemaakte tribune keken zij vol eigenwaan neer op de anderen, die in hun ogen enkel gepeupel waren.

Wie zijn zij vandaag? Matteüs begint zijn Bergrede met de welbekende zaligsprekingen. Soms zijn die sympathiek en aantrekkelijk: ‘gelukkig die arm van geest zijn en zuiver van hart, gelukkig ook die uitzien naar gerechtigheid …’ Zo willen we ook wel graag zijn. Maar Matteüs schrijft evenzeer:

Gelukkig die vervolgd worden vanwege de gerechtigheid,

want hun behoort het koninkrijk der hemelen.

Gelukkig zijn jullie,

als ze jullie uitschelden en vervolgen

en je van allerlei kwaad betichten vanwege Mij.

Wees blij en juich, want in de hemel wacht jullie een rijke beloning.

Zo hebben ze immers de profeten vóór jullie vervolgd.

(Matteüs 5,10-12)

Laten wij maar proberen trouw te zijn aan Jezus en in alle deemoed bidden:

‘Heer Jezus, zachtmoedig en nederig van hart,

maak mijn hart gelijk aan het uwe!’

‘Heer, blijf bij ons, ook als het avond en donker wordt’.

08-05-2010 om 10:25 geschreven door Omer

GEEN GROTERE LIEFDE

Nog sprak Jezus tijdens het Laatste Avondmaal

tot zijn meest intieme vrienden:

‘Mijn gebod is dat jullie elkaar liefhebben

zoals ik jullie heb liefgehad.

Er is geen grotere liefde

dan je leven te geven voor je vrienden.

Jullie zijn mijn vrienden wanneer je doet wat ik zeg.

Ik noem jullie geen slaven meer,

want een slaaf weet niet wat zijn meester doet;

vrienden noem ik jullie,

omdat ik alles wat ik van de Vader heb gehoord,

aan jullie bekendgemaakt heb.

Jullie hebben niet mij uitgekozen,

maar ik jullie,

en ik heb jullie opgedragen om op weg te gaan

en vrucht te dragen,

blijvende vrucht.

Wat je de Vader in mijn naam vraagt,

zal hij je geven.

Dit draag ik jullie op: heb elkaar lief’

(Johannes 15,12-17)

Een oud joods verhaal zegt dat een rabbi eens bij een leerling ging en hem vroeg: 'zeg mij eens: wat is dat, God?' Hij herhaalde de vraag, een tweede maal, een derde maal. Maar de leerling zweeg. Daarom vroeg de rabbi: 'waarom zeg je niets?' En de leerling antwoordde: 'omdat ik het niet weet!' En de rabbi dacht verder: 'weet ik er dan meer van? Het is duidelijk dat God bestaat, en dat er niets is buiten Hem. Maar verder weet ik niets.'

Zo is het enerzijds, maar Johannes schrijft ook: 'God is Liefde.' Zo hebben wij Hem leren kennen, als goedheid, als liefde … en het is de moeite om dat te blijven doorvertellen. De eeuwen door hebben vele mensen dat gedaan, overtuigd en enthousiast. Het blijft ook vandaag de moeite waard, om het voort te zeggen, om het voort te doen…en met enthousiasme.

God is geen verre God die éénmaal het heelal geschapen heeft en er nadien nooit meer naar omziet. Zo een verre afstandelijke God spreekt ons niet aan. God is Liefde: en liefde is aanwezigheid, tederheid, barmhartigheid. Daarom heeft God zich in Jezus getoond om de mens nabij te zijn.

Er is een verhaal over de evangelist Johannes, diegene die geschreven heeft: 'God is Liefde. Als iemand zegt dat Hij God liefheeft, die hij niet ziet, maar zijn broeder niet liefheeft, die hij wel ziet, is hij eenvoudigweg een leugenaar.'

Over deze Johannes wordt dit verhaal verteld, dat gesitueerd wordt aan het einde van zijn lange leven. Ook dan zat hij nog uren en uren bij jongere leerlingen, die aan zijn voeten plaats namen. Op een dag, zo wordt verteld in deze goed bewaarde traditie, maakte één van de leerlingen zijn beklag: 'Johannes, jij spreekt altijd over liefde, over Gods liefde voor ons en over onze liefde voor elkaar. Waarom vertel je nooit eens iets anders aan ons dan over die liefde?'

De leerling, die ooit zijn hoofd had laten rusten aan het hart van de mensgeworden God, zou dan geantwoord hebben, zegt het verhaal verder,: 'Omdat er niets anders is, alleen liefde ... liefde ... liefde.'

Liefde is elkaar heel nabij zijn
zonder elkaar te bezitten
Liefde is 'houden van'
zonder elkaar vast te houden
De mooiste lianen kunnen de sterkste boom wurgen,
door hem jarenlang teder te omhelzen.

Voelen mensen het hart van een medemens
dan komen ze tot leven.
Alleen in de liefde kan men 'mens' worden

Bron onbekend

07-05-2010 om 08:08 geschreven door Omer

OPDAT JULLIE VREUGDE VOLKOMEN MAG ZIJN

Jezus ging verder tijdens het Laatste Avondmaal:

'Ik heb jullie liefgehad,

zoals de Vader mij heeft liefgehad.

Blijf in mijn liefde:

je blijft in mijn liefde

als je je aan mijn geboden houdt,

zoals ik me ook aan de geboden van mijn Vader gehouden heb

en in zijn liefde blijf.

Dit zeg ik tegen jullie om je mijn vreugde te geven,

dan zal je vreugde volkomen zijn.

(Johannes 15,9-11)

Enkele dagen al luisteren we nu naar Jezus, terwijl Hij tijdens hun laatste samenzijn zijn meest intieme vrienden op uitzonderlijk innige, tedere wijze toespreekt. Zoals de vorige dagen reeds zo duidelijk werd, is Hij zelf diegene, die troost en bemoedigt, terwijl zijn vrienden diep ontroerd en bedrukt zijn.

Ook vandaag is het zo, in dit kort stukje evangelie. Zelf leeft Hij in een intense innerlijke vreugde, die haar oorsprong vindt in de innige verbondenheid met de Vader. Maar zoals een diepe vreugde nu eenmaal is, wil Hij dit intense geluk niet voor zichzelf alleen houden. Vreugde deelt, ze kan niet anders, want ‘vreugde loopt over’.

We zien het nu bij Jezus: ‘Ik spreek zo tegen jullie, opdat eenzelfde volkomen vreugde, die in mijn hart opwelt, ook in jullie gemoed mag leven.’

En dat zal ook zo zijn als je in mijn liefde blijft, als mijn leven ook jullie leven wordt. Dan klinkt het een beetje ‘hard’: je blijft in die innige liefde met Mij verbonden als je mijn geboden onderhoudt. Maar die schijnbare hardheid is niet meer dan schijn. Er is hier niet de minste zweem van formalistisch naleven van een aantal wetten, met talloze geboden en nog meer verboden.

De ‘geboden van Jezus’ zijn te herleiden tot ÉÉN GROTE LEEFREGEL. Die richtlijn werd ons ten overvloede herhaald, en toch wordt hij zo vaak vergeten. Vergeten en verdrongen, zo vaak ook in naam van hoge idealen, die alleen maar met de mond verkondigd worden.

ÉÉN UNIEKE LEIDRAAD geeft Jezus voor ons leven: DE LIEFDE, naar God toe, en in één en dezelfde beweging ook naar de naaste, in de meest letterlijke zin, de mens die dicht naast ons leeft, maar evenzeer de naaste, die hoewel heel veraf ons toch heel nabij is, omdat hij of zij, jong of oud, arm of rijk, mens is zoals wij, en daardoor net als wij genodigd is tot diezelfde innige omhelzing binnen die ÉNE FAMILIE van GODS GELIEFDEN.

(Bron: Bezinningen Dominicanen)

06-05-2010 om 11:09 geschreven door Omer

DE WIJNSTOK EN DE RANKEN

Nog bij het Laatste Avondmaal zei Jezus:

‘Ik ben de ware wijnstok en mijn Vader is de wijnbouwer.

Iedere rank aan mij die geen vrucht draagt snijdt hij weg,

en iedere rank die wel vrucht draagt snoeit hij bij,

opdat hij meer vruchten draagt.

Jullie zijn al rein door alles wat ik tegen jullie gezegd heb.

Blijf in mij, dan blijf ik in jullie.

Een rank die niet aan de wijnstok blijft,

kan uit zichzelf geen vrucht dragen.

Zo kunnen jullie geen vrucht dragen 

als jullie niet in mij blijven.

Ik ben de wijnstok en jullie zijn de ranken.

Als iemand in mij blijft en ik in hem,

zal hij veel vrucht dragen.

Maar zonder mij kun je niets doen.

Wie niet in mij blijft wordt weggegooid 

als een wijnrank en verdort;

hij wordt met andere ranken verzameld,

in het vuur gegooid en verbrand.

Als jullie in mij blijven en mijn woorden in jullie,

kun je vragen wat je wilt en het zal gebeuren.

De grootheid van mijn Vader zal zichtbaar worden

wanneer jullie veel vrucht dragen en mijn leerlingen zijn.’

(Johannes 15,1-8)

Als God zo ver boven ons, kleine mensen, staat, als Hij zo ver boven ons leven staat, komt Hij ook vlug buiten ons leven te staan.Hij is dan te groot en te ver,ongenaakbaar en onbereikbaar.HIJ woont in de coulissen van zijn hoge hemel, en WIJ leven, even maar, op het kleine podium van dit stukje aarde.

En HIJ, Jezus, sprak ons – ook vandaag – van een wijnstok: Zie, zei Hij,zo dicht zijn wij bij elkaar,als ranken met de stam verbonden.Zo ben Ik één met de Vader, zo ben Ik in de Vader.Zo ben Ik één met jullie, zo LEEF Ik ook in jullie. Evenzeer als het sap van de stam ook het sap van de ranken wordt. Evenzeer als het leven van de stam ook het leven van de ranken wordt.

Geloven is niet alleen: klein staan voor God.Geloven is ook groeien en groter worden omdat wij Hem in ons laten werken,omdat wij ons door Hem laten snoeien.

De vruchten van onze inzetdragen zijn zegel.

(Geïnspireerd door: Bezinningen Dominicanen)

Houd mij vast

Heer Jezus, door uw vaders hand

in onze mensengrond geplant,

en bloeiend in dit barre land,

o houd mij vast.

Zoals de wijnstok sappen geeft

aan elke rank die van hem leeft

en vreugde aan zijn vruchten heeft

houdt U mij vast.

Ik kan niet zonder U, ik moet

het hebben van uw hartenbloed

dat alle leven kloppen doet.

Dus houd mij vast.

Laat mij, al doet het groeien pijn,

een kleine rank van waarde zijn;

maak mij een druppel van uw wijn.

O, houd mij vast.

Michel van der Plas

05-05-2010 om 12:57 geschreven door Omer

MIJN EIGEN VREDE GEEF IK JULLIE

Jezus zei eens tot zijn leerlingen:

‘Vrede laat Ik jullie na,

mijn eigen vrede geef Ik jullie,

een andere dan de wereld te bieden heeft.

Je moet je dus niet zo laten verontrusten

en de moed niet verliezen.

Je hebt gehoord wat Ik zei:

niet alleen dat Ik heenga,

maar ook dat Ik bij jullie terugkom.

Als jullie Mij liefhadden,

zou het jullie met vreugde vervullen

dat Ik heenga naar de Vader,

want de Vader is groter dan Ik.

Ik zeg het jullie dus nu al, voordat het zover is,

dan zul je, als het zover is, geloven.

want de vorst van de wereld is in aantocht.

Niet dat hij macht over Mij heeft,

maar de wereld moet weten dat Ik de Vader liefheb:

wat de Vader Mij heeft opgedragen, voer Ik ook uit.

(Johannes 14,27-31a)

Zo innig en teder, zo diepmenselijk dit tafereeltje. Misschien is het ons ook wel eens overkomen, diep ontroerd en tot tranen bewogen.

Want ontroerd en bewogen is de stemming als Jezus zo spreekt. Samen met zijn beste vrienden is Hij een laatste keer aan tafel. Hij zal nu van hen heengaan. Zoals zij van Hem hielden, moet dit gewogen hebben. Het verdriet overweldigt hen. De sfeer is gedrukt. Bij het Laatste Avondmaal is het alsof de leerlingen samen zijn rond het sterfbed van de meest geliefde.

Zoals ook wij misschien wel eens samen waren rond het sterfbed van een geliefde, wenend, bedrukt, niet wetend wat te zeggen.

De leerlingen hoeven niets te zeggen nu. Jezus zelf neemt het woord, troost hen, spreekt hen moed in. Hij, die met lichaam en geest de komende uren ten dode toe gekwetst en gemarteld zal worden, Hij is diegene, die bemoedigt.

Ook dat kan ons wel eens gebeurd zijn, dat hij of zij, die ging sterven, nog bemoedigde en woorden van troost sprak, wanneer de geliefden geen woorden meer vonden.

Jezus is daartoe in staat omdat een bovenaardse rust in Hem woont. En die bovenaardse rust wil Hij aan zijn vrienden overdragen: ‘Mijn eigen vrede geef ik jullie; een andere vrede, dan de wereld te bieden heeft’.

Met die wereld leeft Hij niet in vrede, kan Hij niet in vrede leven. Daar triomfeert een andere heerser, ‘de vorst van deze wereld’. En die is vlakbij nu. Een ogenblik zal hij het halen. Voor het oog van de wereld gaat Jezus naar Golgotha, het kruis en het graf van voorbij. De ultieme nederlaag. Voor het oog van de wereld.

Die nederlaag voor het oog van de wereld kan Hem niet deren. De overwinning van de vorst van de wereld is slechts schijn. Het kwade, de kwade zal het nu halen, maar zijn triomf zal niet duren. Deze zekerheid vervult het gemoed van Jezus. En die zekerheid, zijn eigen innerlijke vrede, berust op zijn verbondenheid met de Vader, zoals Hij even voordien nog gezegd had: ‘Ik en de Vader zijn één.’

Daarom kan Hij, in dit geladen uur van pijn en afscheid, rust uitstralen, vrede geven. Daarom zal Hij enkele uren later, in volle overgave, ook kunnen zeggen: ‘Alles is volbracht.’

Het kan ook ons gebeurd zijn: de lijdende, de stervende geliefde, die zulk een rust ademde en uitstraalde, en fluisterend of zonder woorden zijn vrede overdroeg. Het is een grote genade, als wij zo mochten afscheid nemen.

Lied van de vrede

Heer, U zegt ons vrede aan:

vrede die van U moet komen

en waarvan wij mensen dromen

elke dag van ons bestaan.

U die, met de Vader één,

deelhebt aan het eeuwig leven,

U kunt ons een vrede geven

die zal blijven, U alleen.

Vrede die kleinmoedigheid

uit de zielen zal verjagen,

vrede die van hongervragen

en van zelfbedrog bevrijdt.

Vrede die in hart en hoofd

rust en goede moed zal stichten

en er liefde aan zal richten, -

Heer, die hebt U ons beloofd.

Vrede die voorgoed geneest,

vrede voor de moede zinnen, -

ja kom zelf ons leven binnen

met de Vader, met de Geest.

Schenk ons gaaf en ongerept

harmonie en toon uw vrede

als de diepste en liefste reden

dat U ons geschapen hebt.

Michel van der Plas

04-05-2010 om 06:22 geschreven door Omer

Filippus en Jakobus, apostelen

Filippus en Jakobus treden niet zo vaak op de voorgrond in het evangelie. Over hun leven weten wij ook niet zo veel. Toch mogen we enkele punten aanstippen.

FILIPPUS

Filippus is afkomstig uit Betsaida in Galilea, de stad waar ook Petrus en Andreas geboren werden. Wellicht was hij een leerling van Johannes de Doper en zou hij op die manier met Jezus in contact gekomen zijn, en al vlug ook door Hem geroepen zijn tot apostel. Wanneer na de kruisdood en de verrijzenis de apostelen de ‘Blijde Boodschap’ gaan verkondigen, richt Filippus zijn schreden naar Samaria, waar hij de verrezen Christus predikt en ook zieken geneest. Later zou hij nog naar Griekenland geweest zijn, waar hij in het jaar 80 de marteldood sterft, omgekeerd opgehangen aan een kruis in T-vorm.

Bij Johannes vinden we de belangrijkste tussenkomsten van Filippus. Een eerste keer in de aanloop naar het wonder van de broden en de vissen, het wonder waarin Jezus ons op een profetische wijze, met het oog op zijn lijden en sterven, onderricht over ‘breken en delen’, over ‘gegeven en gebroken worden’.

Toen Jezus om zich heen keek

en zag dat die menigte naar hem toe kwam,

vroeg hij aan Filippus:

‘Waar kunnen we brood kopen

om deze mensen te eten te geven?’

Hij vroeg dat om Filippus op de proef te stellen,

want zelf wist hij al wat hij zou gaan doen.

Filippus antwoordde:

‘Zelfs tweehonderd denarie zou niet voldoende zijn

om iedereen een klein stukje brood te geven.’

(Johannes 6,5-8)

Filippus is hier de apostel, die door Jezus uitgekozen wordt, om het nodige reliëf te geven aan het wonder dat Hij gaat verrichten. Natuurlijk kan Filippus niet vermoeden wat Jezus zal doen, maar net door deze ‘onwetendheid’ komt de draagwijdte van het wonder sterker naar voren. De tussenkomst van Filippus is dus zeker niet zonder belang is, want de diepe inhoud van het wonder kan nu beter beklemtoond worden.

Een tweede keer vinden we Filippus tijdens de toespraak van Jezus bij het Laatste Avondmaal:

Jezus zei:

Als jullie mij kennen

zullen jullie ook mijn Vader kennen,

en vanaf nu kennen jullie hem,

want jullie hebben hem zelf gezien.’

Daarop zei Filippus:

‘Laat ons de Vader zien, Heer, meer verlangen we niet.’

Jezus zei:

‘Ik ben nu al zo lang bij jullie,

en nog ken je me niet, Filippus?

Wie mij gezien heeft, heeft de Vader gezien.

Waarom vraag je dan om de Vader te mogen zien?

(Johannes 14,6-9)

Opnieuw is de tussenkomst van Filippus erg belangrijk. Hij biedt aan Jezus de kans om ons te openbaren: als je wil weten wie of hoe God is, maak dan geen grote theoretische bespiegelingen. Kijk gewoon naar Mij, wie Ik ben, wat Ik doe. Zo ga je leren wie of hoe God is. Want ‘Wie mij gezien heeft, heeft de Vader gezien.’

Tenslotte wordt Filippus ook nog vermeld in de Handelingen van de apostelen, vooral in hoofdstuk 8,26-39. De apostel wordt door een engel van de Heer op weg gestuurd naar Gaza. Hij ontmoet daar een hoge ambtenaar van de koningin van Ethiopië. De man is het boek Jesaja aan het lezen, maar verstaat de tekst niet. Het gaat om enkele verzen uit een lied over de lijdende dienaar van Jahwe:

(Handelingen 8,32-39)

Filippus begint dan een gesprek met die man, en, met deze tekst als uitgangspunt verkondigt hij het evangelie van Jezus. En deze verkondiging is niet zonder gevolg. Ze komen bij een plaats met water, en de ambtenaar vraagt om gedoopt te worden.

Al weten we weinig over Filippus, zijn leven en werk zijn niet zonder belang. Een opsteker is dat voor die vele mensen, die van op de achtergrond hun goede werk voor het Rijk van God in alle stilte en bescheidenheid uitvoeren.

JAKOBUS DE MINDERE

Jakobus wordt de Mindere genoemd, niet omdat hij kleiner of jonger of minderwaardig zou zijn tegenover ‘Jakobus de Meerdere’, maar enkel omdat hij pas later door Jezus geroepen werd. Hij is de zoon van Alfeus, of Kleopas. Zijn moeder, die eveneens de naam Maria droeg, was een zus of dicht familielid van de moeder van Jezus. In het kader van de Joodse traditie wordt hij ook wel de ‘broer’ van Jezus genoemd.

De traditie vertelt ons dat hij naderhand de eerste bisschop van Jeruzalem is geworden. Historici schrijven dat hij in het jaar 62 werd doodgeknuppeld en zo op gruwelijke wijze de marteldood stierf.

Doorgaans wordt hij ook beschouwd als de auteur van de ‘Brief van Jakobus’, waarin hij op radicale wijze opkomt voor de armen en scherpe, harde verwijten richt tot al wie door uitbuiting van de weerlozen zichzelf verrijkt heeft. Een voorbeeldje:

‘En nu iets voor u, rijken!

Weeklaag en jammer om de rampspoed die over u komt.

Uw rijkdom is verrot en uw kleding is door de mot aangevreten.

Uw goud en zilver is verroest,

en die roest zal tegen u getuigen

en als een vuur uw lichaam verteren.

U hebt uw schatkamers gevuld, hoewel de tijd ten einde loopt.

Hoor de klacht van het loon dat u de arbeiders

die uw velden maaiden hebt onthouden.

Het geroep van de maaiers

is tot de Heer van de hemelse machten doorgedrongen.

U hebt op aarde in weelde gebaad en losbandig geleefd,

u hebt uzelf vetgemest voor de slachttijd.

U hebt de rechtvaardige veroordeeld en vermoord,

en hij heeft zich niet tegen u verzet.

(Brief van Jakobus 5,1-6)

Woorden van zo lang geleden, die ook vandaag konden gezegd of geschreven zijn. Ligt daar niet DE opdracht voor de kerk van vandaag: metterdaad tonen dat zij niet de kant kiest van de macht en de machtigen, maar daadwerkelijk aan de zijde van de armen staat?

Broeders en zusters,

het geloof in Jezus Christus, onze glorierijke Heer,

staat niet toe dat u mensen op hun uiterlijk beoordeelt.

Stel dat uw samenkomst wordt bezocht

door iemand die prachtige kleren en gouden ringen draagt,

en tegelijkertijd door een arme in vodden.

Als u dan de eerste met alle zorg omringt en tegen hem zegt:

‘Neemt u plaats, hier zit u goed,’

terwijl u tegen de tweede zegt:

‘Ga daar maar staan, 

of ga maar bij mijn voetenbank op de grond zitten,’

maakt u dan geen ongeoorloofd onderscheid

en wordt uw oordeel 

niet door verkeerde overwegingen bepaald?

(Brief van Jakobus 2,1-4)

03-05-2010 om 08:36 geschreven door Omer

VIJFDE ZONDAG VAN PASEN

KINDERTJES, EEN NIEUW GEBOD

Tijdens het Laatste Avondmaal zei Jezus tot zijn leerlingen:

`Nu wordt de Mensenzoon verheerlijkt,

en in Hem wordt God verheerlijkt.

Als God in Hem verheerlijkt is,

zal God Hem ook in zichzelf verheerlijken,

ja, Hij zal Hem spoedig verheerlijken.

Kindertjes,

nog maar kort zal Ik bij jullie zijn.

Ik geef jullie een nieuw gebod:

dat je elkaar liefhebt.

Met de liefde die Ik jullie heb toegedragen,

moeten jullie ook elkaar liefhebben.

Daaraan zal iedereen kunnen zien

dat jullie leerlingen van Mij zijn:

als jullie onder elkaar de liefde bewaren.’

(Joh 13,31.33-35)

‘Kindertjes’, zo spreekt Jezus ons vandaag aan, ‘een nieuw gebod geef ik u: heb elkander lief’. En Hij gaat verder: ‘zoals ik u heb liefgehad’.

Jezus geeft ons niet alleen een nieuw gebod. Hij straalt ook liefde uit, en zo wordt Hij iemand, om mee op weg te gaan, als DE WEG, DE WAARHEID en HÉT LEVEN ...

voor ons eigen, kleine leven, doorheen onze eigen, kleine dagen.

'Liefde is een zeldzaam kruid', het is de titel van een boek van Maria Rossels. Wat zeldzaam is, lokt tot namaak. Zo zijn er kunstbloemen, en die kunnen mooi zijn. Maar ze maken het heimwee naar echte bloemen alleen groter.

Er bestaan veel liedjes over de liefde. Willem Vermandere zong eens: ‘Er zijn van die zangers, die de liefde bezingen, lijk da wieder klappen van ‘t were’. Maar het lied van de echte liefde is uniek. Dat is iets helemaal anders dan ‘klappen van ’t were’.

Zo was de ervaring van Chiara Lubich, en haar vriendinnen, toen zij op het einde van de oorlog, tussen de bombardementen, het evangelie begonnen te lezen. Zij wisten natuurlijk dat de liefde belangrijk is. Maar in een flits zagen ze: dit is het nieuwe gebod, dat ons leven een nieuwe wending kan geven!

Het gaat erom te beminnen zoals Jezus liefhad. Het nieuwe van die liefde is Jezus zelf. In ons dagelijkse leven, gaan we naar Jezus kijken: wat zou Hij nu doen? Eén keer heeft Jezus gezegd: 'Leer van Mij...'. Wat wij, volgens zijn woord, van Hem moeten leren, is dat Hij mild is en zachtmoedig van hart. Dit woord kan ons hart nieuw maken.

De context van het nieuwe gebod is het Laatste Avondmaal en het lijden van Jezus: in zijn lijden blijkt zijn liefde. Zijn liefde heeft alles te maken met de weg van het lijden. En dat lijden van Jezus begint bij het verraad van Judas. Met dit donkere verraad op de achtergrond schijnt het licht van zijn liefde nog feller. Ook nu nog worden mensen door vermeende vrienden in de steek gelaten. En kan de noodzaak van die nieuwe liefde feller schijnen.

Wat nieuw is, kan veel veranderen. Dit is ook zo voor de nieuwe liefde in een wereld vol wonden. Die nieuwe Liefde opent nieuwe einders. Daarom zegt Jezus dat men mensen als zijn leerlingen herkent, als zij elkaar liefhebben. Als zij liefhebben zoals Hij zelf liefhad. Niet het spreken over Jezus, niet de vergaderingen, maar het nieuwe gebod van Jezus spreekt tot het hart van de mensen. En kan alles nieuw maken … ook vandaag!

02-05-2010 om 06:33 geschreven door Omer

SINT-JOZEF, ARBEIDER

Vandaag , op 1 mei, sinds 1918 het feest van de arbeid, viert de Kerk ‘Sint-Jozef, arbeider’. Wij eren hierbij zijn werkzaam en dienstbaar leven. Met deze benaming is het feest van Sint-Jozef van recente datum: het werd eerst in 1955 ingesteld door Paus Pius XII.

De Kerk wil ons op deze dag in herinnering brengen, wat in gelovig perspectief de waarde van de menselijke arbeid is. Door ons werk en de inzet van onze talenten kunnen wij onze eigen bijdrage leveren aan de voortzetting van de schepping. Zo wordt onze arbeid een dienst aan God en de mensen.

Heel veel weten we niet over het leven van Sint-Jozef. Enkele gegevens kunnen we rechtstreeks uit de Heilige Schrift afleiden. Bovenal wordt ons daar gezegd dat hij de wettige echtgenoot is van Maria en de pleegvader van Jezus. In het eerste hoofdstuk van Matteüs lezen we:

‘De afkomst van Jezus Christus was als volgt. Toen zijn moeder Maria al was uitgehuwelijkt aan Jozef maar nog niet bij hem woonde, bleek ze zwanger te zijn door de heilige Geest.Haar man Jozef, die een rechtschapen mens was, wilde haar niet in opspraak brengen en dacht erover haar in het geheim te verstoten.Toen hij dit overwoog, verscheen hem in een droom een engel van de Heer. De engel zei: ‘Jozef, zoon van David, wees niet bang je vrouw Maria bij je te nemen, want het kind dat ze draagt is verwekt door de heilige Geest.' (Matteüs 1,18-20)

Jozef werd wakker en deed wat de engel van de Heer hem had opgedragen: hij nam haar bij zich als zijn vrouw,maar hij had geen gemeenschap met haar voordat ze haar zoon gebaard had. En hij gaf hem de naam Jezus.’ (Matteüs 1, 24 25)

We weten dat hij timmerman was, een arbeider, in Nazareth (Matteüs 13, 55). Hij was niet rijk, want wanneer Jozef en Maria Jezus meenemen naar de tempel kan hij geen lam offeren, maar een koppel duiven.

Jozef is een zorgzame man. Hij wil van Maria scheiden na de ontdekking dat zij zwanger is. Hij wil dit in stilte doen, om Maria te beschermen, wetende dat vrouwen in die tijd konden worden gestenigd wegens overspel.

Hij is ook een gelovig man, dienend aan wat God ook aan hem vraagt. Als de engel opnieuw aan Jozef verschijnt (Matteüs. 2, 13-2,3) om te vertellen dat er gevaar voor het gezin dreigt, aarzelt hij niet om alles achter zich te laten: familie, vrienden, al hun bezit, om naar een vreemd en ver land te vluchten. Ze wachten in Egypte totdat de engel vertelt dat het veilig is om terug te keren.

Volgens veel historici is het aannemelijk dat Jozef overleed voordat Jezus zijn openbare leven aanving. Jozef komt immer niet voor in Jezus' publieke leven, bij zijn dood en verrijzenis. We zouden veel van Jozef willen weten: waar en wanneer is hij geboren? Waar en wanneer overleed hij? Hoe bracht hij zijn leven door? Het belangrijkste dat de H. Schrift ons nalaat is heel belangrijk: Jozef was ‘een rechtschapen man’ (Matteüs 1, 18)

Boven alles is Jozef de patroon van de Kerk Voorts is hij patroonheilige van (pleeg)kinderen en de jeugd, wezen, echtparen, opvoeders en christelijke gezinnen. Van tmmerlieden, meubelmakers en arbeiders. Vanwege de vlucht naar Egypte is hij ook de beschermheilige tegen woningnood (overnachting in de stal) of voor woningzoekenden, asielzoekers en reizigers. Een flink aantal landen, zoals België, hebben Jozef als patroonheilige.

Vaak wordt Jozef afgebeeld in werkkledij met gereedschap (hamer, werkbank, winkelhaak, zaag, e.d.), of met een mantel, sandalen en Jezus op zijn arm. Hij is daarbij meestal een oudere man met baard en een kalend hoofd, en houdt soms een witte lelie in zijn hand.

(Geïnspireerd door www.isidorusweb.nl)

Hoewel de liturgie van vandaag andere lezingen voorziet, bestaat er een eigen misformulier met een mooie, inspirerende eerste lezing:

En bovenal, kleed u in de liefde,

dat is de band die u tot een volmaakte eenheid maakt.

Laat in uw hart de vrede van Christus heersen,

want daartoe bent u geroepen als leden van één lichaam.

Wees ook dankbaar.

Laat Christus’ woorden in al hun rijkdom in u wonen;

onderricht en vermaan elkaar in alle wijsheid,

zing met heel uw hart psalmen en hymnen voor God

en liederen die de Geest u vol genade ingeeft

Doe alles wat u zegt of doet

in de naam van de Heer Jezus,

terwijl u God, de Vader, dankt door hem.

Wat u ook doet, doe het van harte,

alsof het voor de Heer is!

(Brief aan de christenen van Kolosse 3,14-24, enkele verzen)

01-05-2010 om 09:02 geschreven door Omer

LAAT UW HART NIET VERONTRUST WORDEN

In die tijd zei Jezus tot zijn leerlingen:
‘Laat uw hart niet verontrust worden.
Gij gelooft in God,gelooft ook in Mij.
In het huis van mijn Vader is ruimte voor velen.
Ware dit niet zodan zou Ik het u hebben gezegd,
want Ik ga heen om een plaats voor u te bereiden.

En als Ik ben heengegaan en een plaats voor u heb bereid
kom Ik terug om u op te nemen bij Mij,
opdat ook gij zult zijn waar Ik ben.

Gij weet waar Ik heenga
en ook de weg daarheen is u bekend.’
Tomas zei tot Hem:
‘Heer, wij weten niet waar Gij heengaat:
hoe moeten wij dan de weg kennen?’

Jezus antwoordde hem:
‘Ik ben de weg,
de waarheid en het leven.

Niemand komt tot de Vader tenzij door Mij.’

(Johannes 14,1-6)

De diepste dingen hebben geen grote woorden nodig. Jezus toont het eens te meer. De sfeer is geladen bij het Laatste Avondmaal, want Hij zal verraden en gekruisigd worden. Maar net in die geladen sfeer spreekt Hij zijn leerlingen nog moed in: ‘Laat uw hart niet verontrust worden!’ Hij had dat al zo dikwijls gezegd: ‘Wees niet bang. Wees niet bevreesd.’ Vandaag wordt Thomas genoemd, het had ook onze naam kunnen zijn. Want angst kan ook ons hart kwellen, bij verdriet en onmacht, als wij zware klappen krijgen, ondanks alle goede wil. Zoveel kan ons onzeker maken.

Als geen ander kent Jezus ons hart, zijn twijfels en zijn slapeloze nachten. Daarom zegt Hij zo dikwijls: ‘Wees niet bang. Ik zal er altijd zijn’. Eenvoudiger kan het niet, maar toch is DAT en DAT ALLEEN de kern van de verrijzenis. Misschien is ons christen-zijn verworden tot een harteloze plicht zonder vreugde. Terwijl Gods Woord een blijde boodschap is van VOLKOMEN LEVEN en VOLKOMEN VREUGDE. Waar die dood zijn – LEVEN en VREUGDE – daar is elk geloof dood, en wordt Jezus weer gekruisigd. Zelfs in zijn eigen naam, door mensen die zich op Hem beroepen. Zo was het vroeger al, toen Hij op aarde leefde: zij, die Hem vervolgden en kruisigden, schermden met de wet van Mozes en hun eigen groot geloof. ‘Witgekalkte graven’, zo noemt Jezus hen!

Leven geven, vreugde brengen. Eenvoudiger kan het niet gezegd, maar daar gaat het om en zo neemt Jezus de onrust weg uit ons hart. Daarbij zijn wij zijn hoofd en hart en handen, want Hij werkt door ons. En Hij zegt ook hoe dit kan. Zelf is Hij de weg: een christelijke gemeenschap zal Jezus aanwezig stellen. Wie Jezus wil volgen, zal met de mensen omgaan zoals Hij dat deed, met dezelfde liefde en dezelfde goedheid. Wie christen wil zijn zal met zijn woorden troosten en bemoedigen.

Alleen zo gaan we de weg, die Jezus is: niet door liefdeloos de letter van de wet te volgen, maar door Hem weer tot leven te brengen, door Hem te laten verrijzen. Dan zal ons hart niet verontrust worden. Want liefde neemt alle angst weg. En zelf had Hij toch gezegd: hieraan zal men zien dat gij mijn leerlingen zijt, als gij elkander liefhebt. Waar die liefde ontbreekt, rijst de vraag: gaan wij wel de weg, die Jezus is? Die weg die leidt tot volkomen vreugde en leven in overvloed.

30-04-2010 om 07:39 geschreven door Omer

HEILIGE CATHARINA VAN SIËNA,

KERKLERARES EN PATRONES VAN EUROPA

Vandaag vieren we de Heilige Catharina van Siëna. Eerst even iets over haar bewogen leven. We gaan te rade daarvoor bij Dries van den Akker S.J.

Korte biografie

Catharina werd geboren in 1347 te Siena als 25e kind van een lakenverver. Op 16-jarige leeftijd trad zij toe tot de derde orde van de dominicaner orde. Dat wil zeggen dat zij wel volgens de regel van Sint Dominicus leefde, evenwel niet in een klooster, maar gewoon thuis. Toch werd zij al gauw zo bekend om haar heilige levenswijze, dat velen haar kozen als leidsvrouwe en voorbeeld; zij werden de 'Caterinati' genoemd: zij vormden langzamerhand een vaste kring om haar heen. Daar bevonden zich adellijke jongeren onder, oude kooplieden, priesters, advocaten, kunstenaars en soldaten. Wat hen in haar boeide was haar heiligheid, haar opgewekte humeur, haar pittige, rake uitspraken en de extases die zij ontving tijdens haar gebed; daar waren velen getuigen van. Zij wijdde zich toe aan de armen van de stad en zij bezat de gave de meest verstokte zondaars tot inkeer te brengen.

Ook bewoog zij zich op het kerkdiplomatieke vlak. Zo wist zij paus Gregorius XI ertoe te bewegen zijn Franse standplaats Avignon te verlaten en terug te keren naar Rome. Dat deed ze door in gezelschap van haar gevolg 'caterinati' persoonlijk naar Avignon te gaan en de paus als het ware bij de hand te nemen en te geleiden op zijn weg naar huis. Op talloze manieren probeerde zij bij te dragen tot de eenheid van de Kerk in de westerse wereld. In 1380 ontbood paus Urbanus VI haar zelfs naar Rome om te dienen als zijn raadgeefster. Daar stierf zij nog in hetzelfde jaar, waarna zij werd bijgezet in de kerk van Santa Maria sopra Minerva.

In 1946 publiceerden Gabriël Smit (rijmpjes) & Piet Worm (prentjes) een boekje over heiligen voor kinderen: ‘Roosjes uit de Hemeltuin’; Utrecht/Antwerpen, De Fontein. Het bevat ook een rijmpje voor Catharina:

Uit de eerste lezing onthouden we volgende zin, die overigens zeer goed aansluit bij de overweging van gisteren: ‘In zijn licht wordt alles anders’.

Dit is de boodschap die wij van Christus gehoord hebben
en aan u doorgeven:
God is licht,
er is in Hem geen spoor van duisternis.
Als wij beweren deel te hebben aan zijn leven
terwijl onze wegen duister zijn
liegen wij met woord en met daad.
(1^ste brief van Johannes, 1,5-6)

Het evangelie is dit enig mooie stukje uit Matteüs

In die tijd sprak Jezus:
‘Ik prijs U, Vader, Heer van hemel en aarde,
omdat Gij deze dingen verborgen gehouden hebt
voor wijzen en verstandigen,
maar ze heb geopenbaard aan kinderen.
Ja, Vader, zo heeft het U behaagd.
Alles is Mij door mijn Vader in handen gegeven.
Niemand kent de Zoon tenzij de Vader,
en niemand kent de Vader tenzij de Zoon
en hij aan wie de Zoon Hem wil openbaren.
Komt allen tot Mij
die uitgeput zijt en onder lasten gebukt,
en Ik zal u rust en verlichting schenken.
Neemt mijn juk op uw schouders en leert van Mij:
Ik ben zachtmoedig en nederig van hart;
en gij zult rust vinden voor uw zielen,
want mijn juk is zacht en mijn last is licht.’

(Matteüs 11,25-30)

Weinig toelichting nodig hierbij, maar deze eenvoudige woorden van Jezus hebben des te meer inhoud en draagkracht. In deze week, waarin de roepingen in de kijker geplaatst worden, zijn zij meer dan ooit een licht op onze weg. Een kerklerares, tevens patrones van Europa, herinnert ons aan die enige keer in het evangelie dat Jezus letterlijk zegt: ‘Leert van Mij’…

en wat wij te leren hebben is dit:

‘Ik ben zachtmoedig en nederig van hart.’

29-04-2010 om 08:34 geschreven door Omer

IN ZIJN LICHT WORDT ALLES ANDERS

Laten we eerst het evangelie van vandaag in zijn geheel lezen:

In die tijd verklaarde Jezus met luide stem:
‘Wie in Mij gelooft, gelooft niet in Mij
maar in Hem die Mij gezonden heeft;
en wie Mij ziet
ziet Hem die Mij gezonden heeft.
Als een licht ben Ik in de wereld gekomen,
opdat alwie in Mij gelooft,
niet in de duisternis blijft.
Indien iemand mijn woorden hoort
zonder ze te onderhouden
dan veroordeel Ik hem niet,
want Ik ben niet gekomen om de wereld te veroordelen
maar om de wereld te redden.
Want wie Mij verwerpt en mijn woorden niet aanvaardt
heeft reeds iemand die hem veroordeelt:
het woord dat Ik gesproken heb,
dat zal hem veroordelen op de laatste dag.
Ik heb immers niet uit Mijzelf gesproken,
maar de Vader die Mij gezonden heeft, Hij heeft Mij opgedragen,
wat Ik moet zeggen en verkondigen.
Ik weet dat zijn opdracht eeuwig leven betekent.
Wat Ik dus verkondig
verkondig Ik zoals de Vader het Mij gezegd heeft.’

(Johannes 12,44-50)

Verward en onduidelijk, op het eerste gezicht: waar steekt de lijn in deze tekst? Wat wil Johannes ons nu eigenlijk zeggen?

Bij nader toezien is het een verzameling van uitspraken die wellicht tot Jezus zelf teruggaan en aanvankelijk mondeling doorgegeven werden. Johannes heeft dit alles dan samengebracht en het resultaat is als geheel nogal wazig. Een betere werkwijze is daarom zin voor zin afzonderlijk te lezen. Meteen stellen we vast dat elk deeltje op zichzelf een rijke inhoud heeft.

In die tijd verklaarde Jezus met luide stem:
‘Wie in Mij gelooft, gelooft niet in Mij
maar in Hem die Mij gezonden heeft;
en wie Mij ziet
ziet Hem die Mij gezonden heeft.’

Jezus is wars van elke vorm van personencultus: in zijn hele leven gaat het niet om Hem zelf, maar om de Vader, die Hem gezonden heeft. In deze week waarin de roepingen centraal staan, is dit een heilzame les: wie Jezus wil volgen, of hij nu paus is of poetsvrouw, preekt niet zichzelf, maar de Vader. Om Hem, de God die Vader is, gaat het, niet om mijn persoontje, hoezeer ik misschien ook op een schavotje sta.

Jezus voorziet ook meteen onze volgende vraag. Maar wie is die Vader dan wel? Zijn antwoord is eenvoudig: ‘zie naar Mij’, zegt Hij. Als je Mij leert kennen, zie je wie God is. De Vader is niet anders dan Ik zelf. Zoek God niet ver weg, Hij is heel dicht bij jullie: Ik leef toch tussen jullie, dagelijks zie je mijn doen en laten. Wel, kijk naar Mij: hoe beter je Mij leert kennen, hoe beter je kennis van God wordt.

‘Als een licht ben Ik in de wereld gekomen,
opdat alwie in Mij gelooft,
niet in de duisternis blijft.’

Als je Mij dan beter leert kennen, en ook God zelf, die Vader is, beter kent, wordt alles anders. Je kijkt nu heel anders tegen alles aan. Je gaat heel anders denken en doen: want alles is zo anders geworden, als je dingen bekijkt zoals Ik. Je kijk op het leven was vertroebeld tevoren. Als je kijkt zoals Ik, zie je alles heel anders dan voorheen. Hoe aantrekkelijk kunstlicht of maanlicht ook is, de zon geeft aan alles een andere glans. Wie in mijn licht ziet en leeft, leeft en ziet niet langer als in een duistere nacht, bij kunstlicht of het zo mooie maar zo onzuivere licht van de maan .

‘Indien iemand mijn woorden hoort
zonder ze te onderhouden
dan veroordeel Ik hem niet,
want Ik ben niet gekomen om de wereld te veroordelen
maar om de wereld te redden.’

Het gaat er Mij niet om, zegt Jezus, de mensen te veroordelen of bang te maken. Ik wil immers vreugde brengen. Daartoe ben Ik in de wereld gekomen, opdat de mensen leven zouden hebben, en wel leven in overvloed. Opnieuw mijmeren we verder: als wij ook nu zijn naam dragen, zullen ook wij niet zwaaien met banbliksems, maar net als Hij pogen leven te geven.

‘Want wie Mij verwerpt en mijn woorden niet aanvaardt
heeft reeds iemand die hem veroordeelt:
het woord dat Ik gesproken heb,
dat zal hem veroordelen op de laatste dag.’

In mijn licht ontdek je wat waar en goed en schoon is. Maar Ik dwing je niet. Wie ervoor kiest om zonder Mij te leven, wordt niet door Mij uitgesloten. Hij of zij sluit zichzelf uit. Misschien kan het lang duren, maar ooit zal blijken dat wie voor Mij gekozen heeft, de goede keuze heeft gemaakt.

‘Ik heb immers niet uit Mijzelf gesproken,

maar de Vader die Mij gezonden heeft,

Hij heeft Mij opgedragen,

wat Ik moet zeggen en verkondigen.

Ik weet dat zijn opdracht eeuwig leven betekent.’

Wat Ik dus verkondig
verkondig Ik zoals de Vader het Mij gezegd heeft.’

Een samenvatting met alles op een rijtje. Luister dus maar naar Mij, want het is het Woord van God zelf. Of zoals het in het eerste hoofdstuk van Johannes al gezegd werd: luister en kijk dus maar naar Mij, want Ik ben het Woord van God zelf. In mijn hele doen en laten, in mijn hele leven en mijn lijden, in mijn dood en mijn verrijzenis, daar vind je het volkomen Leven. In mijn licht zie je ‘het Leven zoals het is.’

28-04-2010 om 08:07 geschreven door Omer

GEROEPEN OM HERDER TE ZIJN

Voor de derde dag op rij spreekt het evangelie ons vandaag over ‘de goede herder’. Vorige zondag stonden we even stil bij de bijzondere roeping van de priester en kloosterling. Gisteren ging onze aandacht naar de ‘Goede Herder’ bij uitstek, Jezus zelf, die zich in zijn beeldspraak tevens de ‘Deur’ noemt, die toegang geeft tot de Vader en tot een volkomen Leven. Vandaag willen we even mijmeren over de uitnodiging aan elke leerling: ‘Mens voor de mensen zijn, herder als God’. Lezen we eerst de woorden van Jezus zelf:

In die tijd
werd te Jeruzalem het feest van de tempelwijding gevierd.
Het was winter
en Jezus hield zich op in de tempel, in de Zuilengang van Salomo.
De Joden kwamen in een kring om Hem heen staan
en zeiden tot Hem:
‘Hoelang houdt Gij ons nog in spanning?
Als Gij de Messias zijt
zeg het ons dan ronduit.’
Jezus gaf hun ten antwoord:
‘Ik heb het u gezegd
maar gij gelooft het niet.
De werken die Ik in naam van mijn Vader doe,
zij leggen getuigenis over Mij af.
Maar gij gelooft niet,
omdat gij niet tot mijn schapen behoort.

MIJN SCHAPEN LUISTEREN NAAR MIJN STEM
EN IK KEN ZE
EN ZIJ VOLGEN MIJ.

Ik geef hun eeuwig leven;
zij zullen in eeuwigheid niet verloren gaan
en niemand zal ze van Mij wegroven.
Mijn Vader immers die ze Mij gegeven heeft
is groter dan allen;
en niemand kan iets uit de hand van mijn Vader roven.
Ik en de Vader, Wij zijn één.’

(Johannes 10,22-30)

Hoe zal de Kerk van morgen er uitzien? Welke gelovigen zullen instaan voor een gemeenschap? Wie zal een ‘goede herder’ zijn? En wat zal de rol van de priester zijn daarbij? Het is allemaal moeilijk te voorspellen!

Verder wachten op meer nieuwe priesters zou wel eens op niets kunnen uitlopen. Laten wij duidelijk inzien dat het in een gelovige gemeenschap niet gaat om aanstelling van ambtenaren of bedienden, die hun eigen winkeltje, hun eigen zaak verdedigen.

Tot herder geroepen

zijn alle christenen met een brandend hart:

zij mochten zoveel ontvangen,

daarom mogen zij zoveel doorgeven ook.

Een lied uit ‘Zingt Jubilate’ vertelt ons in eenvoudige, maar o zo diepmenselijke woorden over de uitnodiging, die Jezus aan ons allen richt. De tekst is van Marcel Weemaes.

MENS VOOR DE MENSEN ZIJN

Mens voor de mensen zijn, herder als God,

trooster voor groot en klein, zo lief als God.

God roept zijn mensen, Hij roept ze bij naam

opdat zij toegewijd zijn wegen gaan.

Genade zaait Hij als zaad in hun hart,

zijn Geest vernieuwt de tijd en heelt de smart.

Klein met de kleinen zijn, vriend onverwacht,

niet op zichzelf maar op and'ren bedacht.

Zieken omarmen, hun tranen verstaan,

met hen de kruisweg ten einde toe gaan.

Gods woorden spreken aanstekelijk echt,

zijn liefde tonen en doen wat Hij zegt.

Licht in het duister zijn, laaiende vlam,

mens van vertrouwen zijn, zijn wie men kan.

Van God gezonden, deemoedig en vrij,

teken van vrede zijn zo trouw als Hij.

Op het einde van elke eucharistieviering, worden wij gezonden en gezegend om als plaatselijke kerkgemeenschap een teken te zijn voor de wereld waarin wij leven. Dit zal altijd onze roeping blijven, een levende gemeenschap, die verwijst naar Hem: Jezus, de Goede Herder, de gids, die betrouwbaar is.

(Martien D'Hollander)

27-04-2010 om 06:19 geschreven door Omer

Ook vandaag wordt het thema van de ‘Goede Herder’ verder aangekaart in het evangelie. Ditmaal gebruikt Jezus evenwel een ander beeld om over zichzelf te spreken. Hij noemt zichzelf niet alleen ‘herder’, Hij spreekt over zichzelf evenzeer als ‘de deur voor de schapen’. Een bijzonderlijk duidelijk beeld: alleen ‘door Hem, met Hem en in Hem’ vinden we toegang tot de Vader van alle leven, vinden we toegang tot een eeuwig leven, dat voltooid wordt in het ‘hiernamaals’ maar zijn aanzet vindt in het ‘hiernumaals’.

Pasen is de viering van het volkomen Leven, na de dood. Maar het is evenzeer de viering van het Leven voor de dood. Voor ons, ‘mensen onderweg’ is Jezus de ‘deur’ naar een Leven in volkomen vreugde en volkomen Liefde. In het stukje evangelie van vandaag is de ware herder, die leidsman die langs de deur, die Jezus is, die mensen leidt en begeleidt, die hem zijn toevertroud. Lezen wij even Jezus’ eigen woorden:

In die tijd zei Jezus:
‘Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u:
wie niet door de deur
maar langs een andere weg de schaapskooi binnengaat,
hij is een dief en een rover.

MAAR WIE DOOR DE DEUR BINNENGAAT?

IS DE HERDER VAN DE SCHAPEN.

Hem doet de deurwachter open.
De schapen luisteren naar zijn stem;
hij roept de schapen bij hun naam en leidt ze naar buiten.
En als hij al zijn schapen naar buiten heeft gebracht
trekt hij voor hen uit,
terwijl zij hem volgen omdat zij zijn stem kennen.
Een vreemde echter zullen ze niet volgen;
integendeel, zij zullen van hem wegvluchten
omdat ze de stem van vreemden niet kennen.’
Deze gelijkenis vertelde Jezus hun,
maar zij begrepen niet wat Hij hun wilde zeggen.

Een andere keer zei Jezus hun:
‘Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u:
IK BEN DE DEUR VAN DE SCHAPEN.
Allen die vóór Mij zijn gekomen
zijn dieven en rovers,
maar de schapen hebben niet naar hen geluisterd.

IK BEN DE DEUR.
Als iemand door Mij binnengaat
zal hij worden gered;
hij zal in- en uitgaan en weide vinden.
De dief komt alleen maar om te stelen,
te slachten en te vernietigen.
Ik ben gekomen opdat zij leven zouden bezitten,
en wel in overvloed.’

(Johannes 10,1-10)

---

‘Ik ben de deur voor de schapen’, zegt Jezus vandaag over zichzelf. Het is beeldspraak uit een tijd die lang voorbij is, maar die we toch nog kunnen verstaan, als we ontvankelijk zijn en Jezus in ons hart willen toelaten.

In ZIJN leven vinden we een weg voor ONS leven, midden de doolhof van gebeurtenissen,

waar zoveel valse herders, – rovers en dieven, noemt Jezus hen - met hun mooiste glimlach mensen misleiden voor eigen winst, eigen voordeel en eigen macht.

Onlangs stond in de krant: 'Alles bij elkaar hebben wij het nog nooit zo goed gehad als vandaag. In de winkels puilen de draagtassen uit en de karretjes liggen overvol. En toch is de onvrede groot, de leegte voelbaar: vele mensen blijven onvoldaan en snakken naar een ander leven. Een leven, dat meer innerlijke rust aanreikt en een wereld waarin meer mensen gelukkig zijn .'

Die woorden brengen onze tijd duidelijk in beeld. Er wordt ons ingepompt dat alles zo goed gaat, maar onder het vernis van de schone schijn, schuilen zoekende mensen, die hunkeren naar levensvreugde. Het vluchtig plezier schenkt duidelijk geen voldoening, maar laat mensen achter met een grote innerlijke honger.

Onze tijd, die God afschrijft en zoveel afleiding in de plaats stelt, doet het blijkbaar niet. Als we dit beseffen KAN de zoektocht beginnen naar wat echt waardevol is. Dit KAN tot God leiden, in het beste geval. Maar dan is er een gids nodig, iemand die zelf een zoeker was en die bij God is uitgekomen! En die door woord en leven iets laat zien van God! Dan krijgen die oude verhalen weer inhoud. Want het was toen niet anders dan nu: mensen hadden dezelfde verlangens en kenden dezelfde leegte in hun hart.

Jezus zegt: ‘Ik ben de deur voor de schapen’. Ook voor ons is Hij de deur naar innerlijke rust en diepe vreugde, zoals Hij dat was voor de mensen van toen, die voor Hem open stonden. Wij kunnen hierbij helpen, want wij zijn geroepen om Jezus aanwezig te stellen: we kunnen de mensen benaderen, zoals Jezus deed, met dezelfde fijngevoelige aandacht. Wij kunnen hen omringen met de goedheid die Jezus eigen was. Wij zijn geroepen om met dezelfde woorden te troosten en te bemoedigen.

Dit zal altijd onze roeping blijven: mensen te zijn, die naar Jezus verwijzen, de deur, die niet doodloopt op een blinde muur maar toegang geeft tot diepe vreugde binnenin. Zoals Hij zelf zegt: ‘Ik ben gekomen opdat zij leven zouden bezitten, en wel in overvloed.’

26-04-2010 om 08:24 geschreven door Omer

VIERDE ZONDAG VAN PASEN

DE GOEDE HERDER

We lezen vandaag op deze roepingenzondag uit het evangelie van Johannes over ‘de Goede Herder’.

In die tijd zei Jezus tot zijn leerlingen:
“Mijn schapen luisteren naar mijn stem
en Ik ken ze
en ze volgen Mij.
Ik geef hun eeuwig leven;
zij zullen in eeuwigheid niet verloren gaan
en niemand zal ze van Mij wegroven.
Mijn Vader immers die ze Mij gegeven heeft
is groter dan allen;
en niemand kan iets uit de hand van mijn Vader roven.
Ik en de Vader, Wij zijn één.”

(Johannes 10,27-30)

Telkenjare wordt op de vierde zondag van Pasen ‘roepingenzondag’ gehouden. De Kerk bidt en ijvert dan in het bijzonder voor ‘nieuwe roepingen.’ Hoewel daarbij steevast herhaald wordt dat elke gelovige geroepen en gezonden is om te getuigen van zijn geloof in de Verrezen Jezus, wordt steeds de klemtoon gelegd op de specifieke roepingen van priesters en kloosterlingen.

Telkenjare ook wordt daarbij het beeld van ‘de Goede Herder’ voorgelezen en voorgehouden. De roeping en zending van de kloosterling en van de priester heeft slechts waarde indien zij een afspiegeling is van het herderschap van Jezus zelf. Vanzelfsprekend kan geen priester of kloosterling de volmaakte herder, die Jezus is, evenaren. Dit neemt niet weg dat de navolging van de persoon van Jezus een ideaal en streefdoel moet zijn.

Hoe heeft Jezus zijn herderschap beleefd en beoefend? In één van de oudste teksten van de christelijke geschiedenis citeert Paulus een ‘kerklied’ van de eerste christenen. We vinden deze tekst in de brief aan de christenen van Filippi, hoofdstuk 2, verzen 6 tot 11:

Hij die de gestalte van God had,

hield zijn gelijkheid aan God niet vast,

maar deed er afstand van.

Hij nam de gestalte aan van een slaaf

en werd gelijk aan een mens.

En als mens verschenen,

heeft hij zich vernederd

en werd gehoorzaam tot in de dood –

de dood aan het kruis.

Daarom heeft God hem hoog verheven

en hem de naam geschonken

die elke naam te boven gaat,

opdat in de naam van Jezus

elke knie zich zal buigen,

in de hemel, op de aarde en onder de aarde,

en elke tong zal belijden:

‘Jezus Christus is Heer,’

tot eer van God, de Vader.

Alleen als de priester of kloosterling dit beeld van Jezus als ideaal en streefdoel neemt is hij of zij geloofwaardig. Het vertrouwen van de mensen in de kerk wordt geschokt en geschonden, wanneer zij vaststellen dat officiële bedienaren dit beeld niet voor ogen houden maar onder de vlag van een verheven ideaal vooral eigen voordeel betrachten, in de vorm van de drie gekende bekoringen van Jezus in de woestijn: geldhonger, machtsdrang en eerzucht.

In het licht van de pijnlijke gebeurtenissen van deze week, rond de persoon van de vroegere bisschop Roger Vangheluwe, zien we des te beter waar de wortel van het kwaad in de Kerk gelegen is. Het gaat er hier niet om op een gemakkelijke wijze veroordelend te spreken over de vroegere bisschop. Hoe vreemd het ook mag klinken, eigenlijk is hij zelf ook slachtoffer, ondanks het leed dat hij heeft aangericht. Hij is zelf slachtoffer omdat ook in onze tijd de Kerk helaas haar gezag op macht en niet op dienstbaarheid, vertrouwen en geloofwaardigheid gebouwd heeft en vooralsnog blijft bouwen. En hij, klein mensje, wilde ‘klimmen’ in deze Kerk.

Ons persoonlijk geloof moet in genen dele aangetast worden door deze gebeurtenissen, zo dicht bij huis in ons kleine Vlaanderen, en evenzeer in tal van andere landen in de wereldkerk. Laten wij bidden en hopen dat een totaal vernieuwde Kerk mag verrijzen uit dit leed en dit kruis.

Een kerk zoals zij reeds in de jaren ’60 gedroomd werd door de Dominicaan Yves Congar: ‘Pour une église servante et pauvre’ (Pleidooi voor een dienende en arme Kerk), en later door de vroegere bisschop van Evreux, Jacques Gaillot: ‘Si l’Eglise ne sert pas, elle ne sert à rien’ (Als de Kerk niet dient, dient zij tot niets.’)

In haar geestelijk testament, daterend van 15 augustus 2005, schrijft Sœur Emmanuelle:

‘Si je devais résumer l’essentiel de mon engagement religieux pour le transmettre aux jeunes générations, je dirais que j’ai toujours milité pour une Église servante et pauvre.’

(Als ik het diepste wezen van mijn engagement als kloosterlinge zou moeten samenvatten, om het door te geven aan de jongeren van vandaag, dan zou ik zeggen dat ik mij altijd ingezet heb voor een dienende en arme Kerk.’) (Bron: ‘La Croix’, van 30 augustus 2008).

Heer Jezus, Goede Herder,

genees ons hart, dat versplinterd is,

verlamd door zoveel voorbehoud.

Laat ons luisteren naar uw stem

en U van ganser harte volgen.

Gij voelt met ons mee

en geeft ons ruimte om te leven.

Van harte vertrouwen wij ons aan U toe.

Amen.

25-04-2010 om 08:41 geschreven door Omer

Vandaag besluiten we de lezing van het zesde hoofdstuk van Johannes, een mooie tekst, die heel gemakkelijk naar ons eigen leven kan vertaald worden.

Veel leerlingen die Jezus gehoord hadden, zeiden:

‘Dit zijn harde woorden,

wie kan nog naar Hem luisteren?’

Jezus wist wel dat zijn leerlingen protesteerden 

en zei tegen hen:

‘Nemen jullie aanstoot aan wat Ik gezegd heb?

Als jullie nu de Mensenzoon zouden zien opstijgen

naar waar hij eerst was?

De Geest maakt levend,

het lichaam dient tot niets.

Wat ik gezegd heb, is Geest en leven.

Maar sommigen van jullie geloven niet.’

Jezus wist namelijk vanaf het begin

wie er niet geloofden en wie hem zou uitleveren.

‘Daarom heb ik jullie gezegd,’ zei hij,

‘dat iemand alleen bij mij kan komen

als het hem door de Vader gegeven is.’

Toen trokken veel leerlingen zich terug

en gingen niet verder met hem mee.

Daarop vroeg Jezus aan de twaalf:

‘Wilt ook gij soms weggaan?’

Simon Petrus gaf antwoord:

‘Maar Heer, naar wie zouden we gaan?

In uw woorden vinden we eeuwig leven,

en wij geloven en weten dat u de Heilige van God bent.’

(Johannes 6,60-69)

---

‘Wilt ook gij soms weggaan?’ vraagt Jezus, en we denken aan lege stoelen in de kerk. De voorbije jaren hebben enkele grote namen met veel gedruis hun geloof vaarwel gezegd. Velen zijn gevolgd, zonder tamtam en zonder dank voor wat zij meegekregen hadden. Het gaat niet zozeer over gewone mensen die niet meer naar de kerk gaan, maar over die nieuwe ‘wijzen’, die denken het grote licht te brengen omdat ze op TV, de radio of in de boekskes komen. We kennen hun vraag: ‘Gelooft gij nog?’ Vooral dat ‘nog’ is veelzeggend: ‘ben je echt zo oubollig dat je nog gelooft?’ Die oppervlakkige pseudowijsheid is het echte weggaan. De mensen die niet meer naar de mis komen, zijn meestal maar makke meelopers.

Het proces is nog volop bezig. Vanuit de media naar parochies en gezinnen. Beetje bij beetje wordt ingelepeld: geloof is goed voor kinderen tot 12 jaar. Daarna ben je geen kind meer en heeft God afgedaan, zoals Sinterklaas. Hij wordt opzijgezet, en de hunker naar een zinvol leven wordt verdoofd door welvaart, genot en kicks. Leef nu, geniet en profiteer. Vergeet al de rest en denk vooral niet verder!

Wat zou Jezus doen in onze tijd? Zou Hij woedend worden: ‘Loop dan maar in je ongeluk. Je hebt het zelf gezocht!' Zo spreekt het evangelie niet over Hem. Allicht zou Hij ook aan ons vragen, terwijl Hij ons zacht in de ogen kijkt: ‘Wilt ook gij soms weggaan? De keuze is aan u!’

‘Wilt ook gij soms weggaan?’ Het is een mooie vraag van Jezus, omdat Hij onze keuzevrijheid zo respecteert. Geen liberalisme van elk voor zich, maar die innerlijke vrijheid om zelf onze fundamentele keuze te maken. Niemand is verplicht mij te volgen, zegt Jezus. Geloven is vrij, persoonlijk en bewust voor Hem kiezen. Niet op 12 jaar, maar een leven lang.

Petrus geeft de echte reden van ons geloof: ‘Maar Heer, naar wie zouden we gaan? In uw woorden vinden we eeuwig leven.’ Anders gezegd: ‘Gij, Heer, biedt ons een manier van leven, zoals niemand anders doet.’

We geloven niet omdat we dat zo geleerd hebben, we geloven omwille van de boodschap die Jezus brengt. Hij is in de wereld gekomen opdat wij leven zouden hebben, en wel leven in overvloed.’ Ook Augustinus heeft eerst na lange tijd Jezus ten volle leren kennen, en toen schreef hij: ‘Onrustig blijft ons hart tot het rust vindt in U.’

24-04-2010 om 09:25 geschreven door Omer

LENTE IN HET KREKENLAND

De lente was dezelfde

De lente was dezelfde als jaren terug

en toch was alles anders.

God had het lijden van nabij gezien,

de dood geproefd

en in zijn lichaam alles meegeleden

wat de mensen lijden.

De lente was dezelfde,

met plotse bloemen in het bedauwde gras

en toch was alles anders.

De tranen in zijn ogen en de wonden in zijn vlees,

de glimlach van vernedering.

Hij deelde in ons lijden.

De lente was dezelfde als altijd,

met stuwende dieren en uitgelaten vogels

en toch was alles anders.

Een open graf en vrienden met hun twijfels

en hun broos vermoeden na zoveel lijden.

De lente was dezelfde als ooit tevoren

en toch, nu werd het anders.

Ik weet zijn hand op mijn schouder.

‘Ik ben verrezen en nog bij u’.

Zijn gewonde hand op mijn schouder

in het uur van het lijden.

Manu Verhulst

20-04-2010 om 17:53 geschreven door Omer

DERDE ZONDAG VAN PASEN

'PETRUS, HOU JE VAN ME?...

WEID DAN, HOED DAN, DRAAG ZORG ...

In het evangelie van vandaag lezen we dat Jezus tot driemaal toe aan Petrus, op zeer indringende wijze, dezelfde vraag stelt: ‘Hou je van Me?’ Dan, alleen dan, kan je weiden en hoeden. Dan, alleen dan kan je zorgen voor hen, die mij lief zijn. En daarna, indringender nog zo mogelijk, deze samenvatting in slechts twee woorden: ‘volg Mij.’

Toen ze gegeten hadden,

sprak Jezus Simon Petrus aan:

‘Simon, zoon van Johannes,

heb je mij lief, meer dan de anderen hier?’

Petrus antwoordde: ‘Ja, Heer, u weet dat ik van u houd.’

Hij zei: ‘Weid mijn lammeren.’

NOG EENS vroeg hij:

‘Simon, zoon van Johannes, heb je me lief?’

Hij antwoordde: ‘Ja, Heer, u weet dat ik van u houd.’

Jezus zei: ‘Hoed mijn schapen,’

en VOOR DE DERDE MAAL vroeg hij hem:

‘Simon, zoon van Johannes, hou je van me?’

Petrus werd verdrietig

omdat hij voor de derde keer vroeg of hij van hem hield.

Hij zei: ‘Heer, u weet alles,

u weet toch dat ik van u houd.’

Jezus zei: ‘Weid mijn schapen.

Waarachtig, ik verzeker je:

toen je jong was deed je zelf je gordel om

en ging je waarheen je wilde,

maar wanneer je oud wordt

zal een ander je handen grijpen,

je je gordel omdoen

en je brengen waar je niet naartoe wilt.’

Met deze woorden duidde hij aan

hoe Petrus zou sterven tot eer van God.

Daarna zei hij:

‘VOLG MIJ’

---

Het testament van Jezus.

Mijn leven is voorbij nu, 

er is zoveel gebeurd in die tijd;

nu is het de tijd van het afscheid:

zoals steeds onverhoopt, 

zoals steeds veel te vroeg.

Ik heb u gesproken, geleerd ook, 

en alles u voorgedaan;

geluisterd heb Ik naar u, 

een Weg ook gewezen voor u.

Ik heb genezen, geholpen, 

bovenal geleefd en geliefd.

Zo was Ik bij u, en mét u; 

en vooral: Ik was er voor u.

Ik heb u verteld van mijn Vader,

van goedheid, van zachte moed, 

van geduld en gerechtigheid,

geen kwaad meer met kwaad te vergelden,

geen oog meer om oog en geen tand meer om tand.

Vooral sprak Ik u van de liefde, 

vooral zo heb Ik voor u geleefd.

Alles wat Ik u gezegd heb, 

alles wat Ik heb gedaan,

het is u in handen gegeven, 

het is nu aan u toevertrouwd.

Mijn kruis is nu ook het uwe, 

mijn vreugde voor u weggelegd.

Geloof in mijn woorden, mijn wegen, 

en doe zo aan aarde en mens.

Leef een loflied voor uw, voor mijn Vader,

wees heilig, mensen van dé Weg.

(Martien D'Hollander)

18-04-2010 om 06:20 geschreven door Omer

DIAMANTEN JUBILEUM

Deze voormiddag vierde een zuster haar diamanten jubileum: 60 jaar kloosterleven. Vastberaden en met vaste stem vernieuwde zij haar eeuwige geloften. Het was een echt kippenvelmoment, dat stil maakte. Want muisstil was het toen we opnieuw – plechtig en formeel – deze bewuste levenskeuze hoorden:

VERNIEUWING VAN DE GELOFTEN

Dankbaar wil ik vandaag bevestigen

dat ik wil gehoor geven

aan wat ten diepste in mij leeft:

luisteren naar Gods stem,

doorheen de tijd,

doorheen mijn gemeenschap,

doorheen de mensen die ik ontmoet.

Hierdoor wil ik werken aan vrede

in mezelf, in mijn omgeving, in de wereld.

Ik wil ook delend en sober leven.

Mijn doen en laten toetsen aan het evangelie,

om los te komen van bezitsdrang en egoïsme.

Ik wil behoedzaam en verantwoordelijk omgaan

met het gemeenschappelijk goed

en mij, volgens mijn mogelijkheden inzetten

voor meer gerechtigheid in deze wereld.

Gedragen door Gods liefde,

wil ik als volwaardige vrouw,

mijn persoonlijke mogelijkheden tot liefde

inzetten voor het levensgeluk van velen.

Ik wil kiezen voor alles

wat heelmaking en verchristelijking bevordert

en bijdraagt voor de toekomst van de schepping.

Dit alles volgens de constituties

van de zusters van de H. Vincentius a Paulo van Wachtebeke.

---

Bezinning

Laat me mijn ziel dragen in het gedrang
Tussen geringen staan en hun ogen richten
Naar boven, waar blinken uw eeuwige sterren
Ik wil een snoeier zijn in de wijngaard
Een werkman bij de druivenpersen.

Laat me mijn ziel dragen in het gedrang
Mijn woord in de mond van stamelaars
Mijn hand voor hen die liggen langs het pad
En voor het raam van mijn woning
een vlam in de nacht
dat wie verdolen mocht
wendt zijn schreden naar het huis van toevlucht.

Ik zal het wasbekken klaar zetten,
brood en wijn op de tafel
en het Boek geopend
aan de parabel van de goede Herder.

Wies Moens

13-04-2010 om 17:33 geschreven door Omer

BELOKEN PASEN

Maar Thomas zei:

‘Ik wil zijn handen zien, met de gaten van de spijkers erin;

ik wil ze met mijn vingers voelen.

Ik wil met mijn hand de opening in zijn zijde voelen.

Anders geloof ik niet.’

(Johannes 20,25)

---

Natuurlijk, die roos van mij,

een gewone voorbijganger zou denken

dat ze op jullie lijkt.

Maar zij alleen is veel meer waard

dan jullie allemaal samen,

want het is aan haar

dat ik water heb gegeven.

Want zij is het,

die ik onder een stolp geplaatst heb.

Want zij is het,

die ik beschutting bood tegen de wind.

Want het is naar haar dat ik geluisterd heb,

toen ze aan het klagen was,

of aan het ijdeltuiten.

En het prinsje keerde terug naar de vos:

‘Vaarwel,’ zei hij ...

‘Vaarwel,’ zei de vos.

Kijk, dit is mijn geheim.

Het is heel eenvoudig:

je ziet maar goed met het hart.

Het wezenlijke

is onzichtbaar voor de ogen.

Het wezenlijke is onzichtbaar voor de ogen,

herhaalde het prinsje,

om het goed te onthouden.

(Antoine de Saint-Exupéry, in: ‘De kleine prins’)

---

Een foto van Jezus

Ik heb nog nooit een foto van Jezus gezien;

ik weet ook niet hoe Hij liep, wel met wie.

Ik weet niet hoe zijn stem klonk,

wel de woorden, die Hij gebruikte.

Ik weet niet welke kleur van ogen Hij had,

maar wel hoe Hij keek.

Ik weet niet of Hij een sterk hart had,

wel dat Hij een groot hart had.

Ik weet niet alles van zijn karakter,

maar wel dat de kinderen Hem graag mochten

en armen zich bij Hem thuis voelden.

Dat Hij mild was voor eerlijke mensen

en streng voor ogendienaars.

Dat Hij niet snel oordeelde

maar eerder verontschuldigde.

Dat Hij niet haatdragend was,

maar ongelooflijk vergevingsgezind.

Ik weet eigenlijk veel meer van

Jezus dan ik aanvankelijk had gedacht.

Bron onbekend

11-04-2010 om 08:20 geschreven door Omer

BIECHT BIJ BEJAARDEN

Gisteren was ik gevraagd om biecht te horen in een bejaardentehuis in de buurt. Het was op de ‘gesloten afdeling’ en dus waren er wel wat mensen, die min of meer dementerend waren. Het was een echte Paaservaring!

Naast het biechtgesprek, was het mogelijk om toch een tijdje ‘gewoon’ met hen te praten. Enkelen konden zelfs nog echt honderduit vertellen over vroeger. Verschillende gesprekken, of beter, verschillende mensen hebben een doordringende indruk nagelaten. Zo was er een vrouwtje van bijna 91, haar man was enkele jaren geleden gestorven: ‘Het was een brave mens’, dat zei iedereen, vertelde ze, met de tranen in de ogen. Ik moest een paar foto’s bekijken. Eén ervan toonde hem in de fleur van zijn leven, krachtig en sterk, samen hadden ze een boerderij gehad, wat hectaren en wat beestjes ook, zei ze, hard werken was het altijd geweest.

Op een andere foto stond hij in een legeruniform van toen. Bij het begin van de tweede wereldoorlog was hij gemobiliseerd, een tijdje naar het front gestuurd, en nadien krijgsgevangen genomen. 9 Maanden had dat. Daarna waren ze getrouwd. Maar over zijn verblijf aan het front had hij niet veel willen vertellen, hij had ook nooit gewild om nog eens terug te keren naar het kamp waar hij gevangen geweest was. Daar had hij te veel afgezien en dat wilde hij niet opnieuw oproepen. Hij had een tijdje de leiding gehad over een kleine groep soldaten, en dan moest hij eerst schieten, als dat nodig was, pas daarna mochten ook de anderen beginnen. Maar hij had dan altijd in de lucht geschoten, hij wilde geen mensen doden.

Een ander vrouwtje was te ziek om nog een gesprekje te hebben, het bleef dus bij een klein gebedje, kort, maar haar ogen toonden dat ze er zoveel deugd aan had en met moeite maakte ze nog een kruisje, en deed dan weer de ogen dicht.

Elk had zijn leven, elk had zijn verhaal te vertellen. Vooral over vroeger, hoe hard het soms geweest was, maar dat ze altijd gelukkig geweest waren met elkaar. En ook nu nog, als de kinderen eens kwamen, de kleinkinderen, de achterkleinkinderen. Want die wilden pépé zus of mémé zo ook nog eens zien.

Op de gesloten afdeling, allemaal min of meer dementerend. Toen ik weer naar huis reed speelden de babbeltjes door mijn hoofd. Hoewel niet echt toepasselijk, dacht ik vanzelf aan dat prachtige gedicht van M Vasalis: ‘De idioot in het bad’. Vasalis is het pseudoniem van Margaretha Droogleever Fortuyn-Leenmans (1909-1998). Zij studeerde geneeskunde en antropologie in Leiden, vestigde zich eerst als arts in Amsterdam en later als kinderpsychiater in Assen en Groningen. Eigenlijk vertelt haar gedicht ook een wekelijks weerkerende verrijzenis.

De idioot in het bad

Met opgetrokken schouders, toegeknepen ogen,
Haast dravend en vaak hakend in de mat,
Lelijk en onbeholpen aan zusters arm gebogen,
Gaat elke week de idioot naar 't bad.

De damp die van het warme water slaat
Maakt hem geruster: witte stoom…
En bij elk kledingstuk, dat van hem afgaat,
Bevangt hem meer en meer een oud vertrouwde droom.

De zuster laat hem in het water glijden,
Hij vouwt zijn dunne armen op zijn borst,
Hij zucht, als bij het lessen van zijn eerste dorst
En om zijn mond gloort langzaam aan een groot verblijden.

Zijn zorgelijk gezicht is leeg en mooi geworden,
Zijn dunne voeten staan rechtop als bleke bloemen,
Zijn lange, bleke benen, die reeds licht verdorden
Komen als berkenstammen door het groen opdoemen.

Hij is in dit groen water nog als ongeboren,
Hij weet nog niet, dat sommige vruchten nimmer rijpen,
Hij heeft de wijsheid van het lichaam niet verloren
En hoeft de dingen van de geest niet te begrijpen.

En elke keer, dat hij uit 't bad gehaald wordt,
En stevig met een handdoek drooggewreven
En in zijn stijve, harde kleren wordt gesjord
Stribbelt hij tegen en dan huilt hij even.

En elke week wordt hij opnieuw geboren
En wreed gescheiden van het veilig water-leven,
En elke week is hem het lot beschoren
Opnieuw een bange idioot te zijn gebleven.

M. Vasalis

10-04-2010 om 06:42 geschreven door Omer