Naar goede gewoonte is er niet alleen voor mezelf een "jaarlijkse check up", maar voor alles wat me lief is. Vandaag was het de beurt aan de auto. Ik ben van de generatie die uitkeek naar de 18e verjaardag om zelfstandig overal naar toe te kunnen zonder hulp van anderen. Toen was er alleen maar sprake van files aan de Konijnenpijp in Antwerpen en elders kenden ze het woord niet. Veel rijden doe ik niet meer. Bezoekjes aan de kinderen die ver wonen, boodschappen doen die niet te dragen zijn over grote afstanden, naar een tuincentrum in de lente en eens naar een bedevaartsoord om een kaars te branden. Toch wil ik nog geen afstand doen van dit dure speelgoed. De auto "vrijheid-blijheid" zit er ingebakken. Natuurlijk zal er een moment komen dat het bye bye is aan dit dierbaar speelgoed. Maar zolang ik dit vernuftige machine nog kan besturen zal ik het wel in mijn bezit houden. en binnen een paar jaar zijn er kleinkinderen die zitten wachten tot ik "adieu" auto zeg. Vandaar dat dit vehikel me volledig veilig van A naar B moet brengen en ik het laat controleren of dit inderdaad zo is. Ik ben dan wel zot van mijn voertuig, kan goed rijden en stoppen. Maar er mag absoluut geen lichtje flikkeren op het dashbord of de schrik slaat me om het hart. Dus om die kleine paniekaanvallen te vermijden is er dus een jaarlijks bezoek aan de garage ingepland. Met deze dus gedaan. een tevreden chauffeur sluit af.