Hoe langer hoe meer besef ik dat mijn leven te kort zal zijn, voor alles te realiseren van wat er nog op mijn bucket list staat. Niet zozeer omwille van de uitdagingen, uitspattingen of de 'durf-al' exploten, maar veeleer de stapel boeken die ik zou willen lezen. Dagelijks komen er nog interessante titels en schrijvers bij die ik niet links (ik ben links) wil en kan laten liggen. Lezen is leven, is willen weten, is willen kennen en bevrediging van de grote nieuwsgierigheid naar alles rondom mij. Ik kreeg van mijn goede vrienden weer een interessante schrijfster voorgeschoteld die ideeën heeft die me 100% liggen. Judith Schalansky, (1980) een Duitse schrijfster en ontwerpster. Recentste boek uit 2018, haar 5e, 'Verzeichnis eniger Verluste', 'Inventaris van enkele verliezen'. Ze werd geïnterviewd door Karen Billiet( DeStandaard), en daar verschenen een paar prachtige quotes uit het gesprek in haar tekst:" Als we niet meer over de woorden beschikken om de natuur te benoemen, dan merken we ook niet wat er verloren gaat. Die kennis moeten we terug veroveren". Ik val ook voor de volgende uitspraak: " Allerlei systemen bedenken om de wereld te ordenen. Maar dat is gedoemd om te mislukken. We zetten dingen op een lijst om ze niet te vergeten. Maar eigenlijk doen we dat om ze te kunnen vergeten".

Maar vandaag stak terug een beetje mijn chagrijnige natuur de kop op bij het lezen en horen van sommige items die geopperd werden. Eerst en vooral de dierbare oude man van Knokke, die zijn tweede verblijvers wil paaien met een tegoedbon van 250 €. Reden: deze inlanders is de dierbare kust ontzegt door een pandemie (misschien zelf binnengebracht na skivakantie) en verdienen ze een financiële tegemoetkoming te krijgen voor hun opgebracht geduld.  Rijkelui die met gemeenschapsgeld nog eens een financiële surplus moeten krijgen. De lef om met dergelijk voorstel te komen noem ik wraakroepend voor al degenen die dag en nacht vechten tegen een virus dat iedereen thuis houdt.

'De een zijn dood is de andere zijn brood' zo noem ik de fotoreportage die Lieve Blanckaert wil maken over de intensive care tijdens corona-dagen. Ik heb geen woorden om mijn ergernis daarover duidelijk te maken. Maar zo zijn er wel meer die teren op de ellende van anderen. Het zogezegd nodig achten om de gemeenschap erover in te lichten door te filmen, reportages te maken,  gesprekken met vervormde stemmen vast te leggen enz.. Dat om de goegemeente duidelijk te maken wat voor inspanningen en doodsangsten zij allemaal uitstaan om ons, Jan met de pet, in te lichten. Zichzelf in het zonnetje zetten. En  zeker niet nalaten te tonen wat voor lef en durf ze er allemaal niet voor over hebben om ons goed en juist in te lichten. 

Zoals je kan merken is mijn 'c' nog niet geheel verdwenen. Maar mijn blog mag af en toe ook eens dienen om hetgeen er op mijn lever ligt, uit te spreken of te schrijven. Bij deze dus....