Met stramme vingers en handen begin ik maar te schrijven. Ik heb gisteren nogal veel plantjes in potten gedaan en andere verpot. Mijn vingers zijn dergelijk gewroet niet meer gewoon. Ik heb natuurlijk ontzettend veel hulp van mijn hond gekregen. Alles wat ik in mijn handen nam of grote interesse in vertoonde moest hij natuurlijk in zijn muil eens nemen en er mee op wandel gaan. Ik had meer aandacht voor het groene leven dan voor hem en alle mogelijke middelen om hem terug op de eerste plaats te zetten, gebruikt hij gegarandeerd. Gelukkig is er niks gesneuveld van mijn nieuwe aanplant. Ik ben best tevreden van hetgeen ik gedaan heb en ben blij dat ik de stap naar een tuincentrum waagde om wat kleur in de tuin te brengen. Maar het is toch niet prettig om in mondkapjesland te winkelen. Ik blijf eigenlijk liever in mijn vertrouwde en veilige thuishaven. Door de virusblindheid van veel compatriotten is er al een avondklok in het Antwerpse ingesteld. Ik voorzie dat het ganse land wel een nachtelijk uitgaansverbod zal krijgen. Voor mij is dat niet erg, ik ben een ochtendmens. Vandaag is het opruimdag in de tuin. De verse bloemen en planten nog eens extra verzorgen, uitkijken en bekijken of ik niets verkeerd heb gedaan en of ik ze op de juiste plaats heb gezet. Verse aarde en water geven brengt een hele hoop gesmos mee, vooral de hond doet zijn best. Hij kan alles gebruiken om hem te amuseren en mij te ambeteren. Voor de tuinslang springen om hem af te koelen, muiltje open zetten om een straaltje water te krijgen. Alles wat met water en aarde vandoen heeft is zijnen dada, en het opruimwerk voor het baasje. Het is een witte hond die momenteel grijs ziet door zijn gespring en gerol in de aarde. Hij amuseert zich en soms vloek of roep ik wel eens, maar daar trekt hij hem niet aan. Soms een dominant manneke waar ik me als vrouwke mijn man moet tegen staan. Ik heb er mijn werk en bezigheid mee, maar voor de rest is hij een schat waar ik veel plezier aan beleef en ik kan hem niet missen!