|
Een belangrijke dag: de verjaardag van de Belgische Grondwet (1831) waarin werd vastgelegd dat België een parlementaire monarchie is, met scheiding van de 3 machten zijnde: wetgevende, de uitvoerende en de rechterlijke. Er is een pleidooi om onze Grondwet op te nemen in het 'lessenpakket' in de scholen en in 'inburgeringscursussen'. Zéér belangrijk om er kennis van te hebben.
IJskristalletjes en sneeuwvlokjes, daarom moest ik de hond met harde, doch liefdevolle, hand buiten zetten. De kussentjes onder zijn poten hebben het niet graag koud. Voor de rest begint mijn dag met een sober doch lekker ontbijt: straffe koffie om mijn sneetjes brood, royaal met boerenboter besmeerd, te soppedoppen. Als voorbereiding op de vervolgserie van de 'grote verleiders/sters' luister ik naar Juliette Gréco (1927-2020) "Parlez-moi d'Amour". Deze week is de journalist aanbeland bij de eerste latin lover van het witte doek: Rudolf Valentino ( 1895-1926) een ingekorte naam. Een arme Italiaanse immigrant, die vooral tuinwerk deed om te overleven. Dan ober, gigolo en tangokunstenaar werd, in de bekende theesalons van New York. Na een huwelijksdrama bij zijn werkgever, vluchtte hij naar Los Angeles om er zijn geluk te beproeven bij de nieuwste kunstvorm: de film. Hij werd een fenomeen. Zijn met brillantine gecoiffeerde strak naar achter gekamde haren, omgaf een nietszeggend, expressieloos egaal gezicht met een beetje vrouwelijke trekjes. Vooral dan zijn 'bedroom eyes' gaven hem een verlegen, naar liefde smachtend waters-diepe-grondentype te zijn. Allemaal woorden van de reporter die hem blijkbaar ontmoet heeft en voor zijn charmes kon vallen. Evenals de duizenden vrouwen die in zwijm vielen als de schoonheid passeerde. Valentino toonde een nieuw soort man, niet de stoere bink maar een vent die graag juwelen had, een dandy en zijn 'pink powder stuffs' bij de hand had. Het poederdoosje met donsje om zijn macquillage bij te werken. Helaas was hem geen lang leven beschoren. Hij overleefde een blindedarmoperatie niet.
Ik wil mijn dag eens besteden aan 'niks'. Niet zomaar 'lui' zijn. Nee, de 'kunst' van het 'niets' proberen toepassen. Eerst uitmaken wat het 'niets' omvat. Ik moet blijven ademen, mijn hart moet blijven kloppen en alle organen moeten blijven werken. Dat is al een inspanning. Verstand op nul zetten, zelfs op automatische piloot alles afhaspelen, vraagt nog enig denkwerk. Wakker worden, opstaan, eten, allemaal activiteiten die nodig zijn en het 'werkelijke niets' al in eerste instantie ondermijnen. Basishandelingen blijven zeker bestaan in het 'niets'. Want weet wel, ik wil leven en zo lang mogelijk levend blijven. Het is een techniek en kunde die niet zomaar op 1-2-3 geleerd is. Er is geen handleiding, geen cursus, geen prof die me wegwijs kan maken. Het is allemaal zelf te ontdekken hoe ik daaraan moet beginnen en hoe te doen. Niets doen met heel mijn 'zijn' is dus echt niet gemakkelijk. Want wat wordt er eigenlijk onder 'niets doen' of 'het niks' begrepen? Slapen? Misschien, maar dat is toch ook geen leven, zich van niets bewust zijn! Denkwerk genoeg! Mijn voornemen om op deze winterdag 'niks te doen' is naar de vaantjes.
|
