|
Wat wassen, wat strijken, wat kuisen, wat spelen met de hond. Zeker niet vergeten een deel van de krant te lezen. Typische zaterdagmorgen bezigheden. In de weekends ga ik niet op wandel met de hond. Het is op de wandelpaden te druk en er zijn dan ook té veel honden. In de week kies ik de rustige momenten van de dag uit om boodschappen te doen. Ik ben dan ook een bekende Speedy Gonzales om commissies te doen. Op een uurtje heen en terug met een koffer vol voedingswaren. Tenandere, ik heb tijd genoeg om op de vijf andere dagen rustig op pad te gaan zonder me in de drukte en gewoel van het weekend te moeten begeven. Over mijn hobby's heb ik het nog niet dikwijls gehad. Waar ik nu het meeste over spreek zijn mijn passies die er al heel mijn leven geweest zijn: boeken en muziek. Ik heb niet alleen buitenhuis gewerkt en dan thuisgebleven voor de kroost te coachen, te gidsen, groot te brengen en te verzorgen en dan terug buitenshuis gaan werken. Ik heb jaren 'handwerken' als grootste ontspanning gehad. Mijn handen en armen beletten dat nu. Naaien, breien, haken, borduren, kantklossen niets was te veel om die technieken onder de knie te krijgen. Tot ik mijn allergrootste passie vond in het 'machinebreien'. Ik vond een prive school waar ik de machine volledig leerde beheersen. Niet alleen dàt vond ik daar maar ook een heleboel vriendinnen waaronder mijn beste vriendin 'Irene'. Al mijn fantasie, al mijn kunde, techniek, patronentekenen, steken zoeken en uitwerken, modellen ontwikkelen enz kon ik daar kwijt in wol en katoen. In die school zaten heel wat Natan's, Chanel's Lagerfeld's en Dior's om maar enkelen te noemen. Maar niets was daar commercieel gericht. Integendeel, een uitwisseling van ideeën om zelf origineel uit de hoek te komen, haute couture voor onszelf maken. En verder veel babbelen, sjouwelen, lachen, plezier maken en de grote en kleine mankementen van het leven uitwisselen met elkaar. Ik vond er echte en hechte vriendschappen. Met Irene deed ik in de zomer ook alle voetrally's die er te vinden waren in ons Vlaanderenland. Met gigantische huilpartijen van de slappe lach die we om de haverklap kregen, met vragen die we in de voormiddag konden vinden en er in de namiddag met ons klak naar zwaaiden. We hebben nooit een prijs gewonnen maar wel ongeloofelijke leuke dagen gekend en memorabele momenten meegemaakt. Helaas was ook kanker bij haar op bezoek gekomen en moet ik haar al meer dan 20 jaar missen. Ik was bij haar heengaan. In de auto liet ik het toepasselijke lied van Neil Diamond door mijn luidspreker galmen: Last things on my mind. Nu nog herhaal ik een zin uit het lied: 'you have reason of plenty for going, yes I know....are you going away with no words farewell, w'll there be another trace left behind...'Gisteren had ik contact met de lerares/vriendin van de breischool. Vandaar, tot morgen
|
