Het is weeral zaterdag en de helft van het weekend is goed begonnen. De tuinman heeft de tuin eens onderhanden genomen, wat na de storm ook wel nodig was. Alleen nog de grote wilg snoeien maar dat moet nog een beetje wachten. De beaufort 6 teisterde die mastodont ook serieus. De wind zwierde al het vocht uit de bladeren die nog aan de takken hangen. Het is triestig om al dat verdorde loof te zien. Ik heb geen idee hoe oud de wilg is, en hoeveel stormen hij al doorstaan heeft. Hopelijk blijft hij nog lang leven en ik ook. Hoe ouder ik word, hoe meer verhalen ik kan vertellen natuurlijk en dat is ook plezant. Een herinnering kwam bovendrijven toen ik de naam van Pierre Larousse  (1817-1875), een Frans pedgogische publicist en vooral gekend van zijn encyclopediën, tegenkwam. Die naam stuurde me zestig jaar terug in de tijd en bracht me naar de periode van de Plechtige Communie en het Heilig Vormsel. Net zoals nu, was er een groot feest voor tantes, nonkels, kozijns, nichten en vrienden. Een samenkomst met een groot diner, weliswaar allemaal in eigen huis te doen met een samenraapsel van teljoren en stoelen om iedereen een zitplaats en een bord te geven. Ook een beetje zoals nu, werd iedereen piekfijn uitgedost, met 'gouden kruis' als belangrijkste versiering. Vanaf die dag werd ik bij de 'volwassenen' gerekend en de geschenken waren navenant. Helemaal anders dan nu, waar de genodigden een financiële bijdrage leveren, aangepast aan het aantal personen van dat gezin dat mee aan tafel zit en het financiële kunnen van hun budget. De feesteling bepaalt wel waar de gelden voor dienen en meestal staat het reeds in het huis te pronken: een fiets, een laptop, een gsm, een game of nog andere hedendaagse hypes. Ik had geen keus en moest tevreden zijn met wat de gasten meebrachten. Omdat ik nu bij de 'grote mensen' gerekend werd, waren de cadeaus ook bedoelt voor die toestand: een beautycase, een manicure in een lederen étui, een reisnecessaire, portefeuille en aangepaste geldbeugel. Omdat ik nog school liep kwam er ook een wereldbol, een passer, een vulpen en vulpotlood, caran d'ache kleurpotloden. Ook een paar leesboeken en vooral 'woordenboeken' want die zou ik in de humaniora zeker nodig hebben, Nederlands-Frans, Nederlands-Duits, Nederlands-Engels. Bovenal werd me een 'Petit Larousse' geschonken wat ik het summum van de boeken vond. Zo'n encyclopedie, al was die dan in het Frans, werd eigenlijk door de jaren heen, door mij als een roman gelezen. Eens een gezin gesticht spaarden we voor de pas uitgebrachte  "Grote Nederlandse Larousse" waar dan iedere maand een van de 25 delen aan huis werd geleverd. De appel valt niet ver van de boom, zegt men, wel mijn dochter heeft die reeks uitgelezen, verslaafd aan de kleine weetjes zoals haar moeder. Ik hoop dat mijn lezers nu niet het spreekwoord nr 52 gaan gebruiken als ze dat alles gelezen hebben: een gat in het dak krijgen = niet erg slim zijn. Tot morgen