Met een beetje schrik kijk ik naar de hemel en zie daar de schapenwolkjes verschijnen. Een voorbode van regen? En als je dan een haan hoort kraaien hebben we zeker prijs om nattigheid te krijgen. Want wat zegt het spreekwoord op de feestdag van de Heilge Petrus, een man als een rots in de branding? Als op Sint Pieter het haantje kraait, komt de regen ons toegewaaid!. Enfin ja, als het regent, heeft al het leven van mijn tuin voldoende vocht gekregen, wat toch ook een must is, voor mens, dier en plant om te overleven. Maar gisterenavond kreeg ik het heugelijke nieuws dat mijn tweede kleinkind zijn humaniora of zijn middelbaar of hoe men het ook noemen wil, met zéér gunstig resultaat heeft afgerond. En dat schoolse systeem zal hij wel blijgezind achter zich laten zoals iedere ex-leerling sinds eeuwen doet. Net zoals ik in 1966 zong, zal ook hij misschien wel het lied van Sheila zingen, releasedatum 1963: "L' école est finie". En nu hop naar de volgende fase in zijn leven nadat er een deugddoende vakantie van 3 maand is gepasseerd. Dat is dan nummer 2 van de kids die zijn levensrichting gaat bepalen. Het stemt me tevreden als ik zie dat iedereen zijn doel wel zal vinden en hopelijk zal bereiken. Misschien kan hij het speeltje nr 10 van Breughel bovenhalen: eens zeepbellen blazen met een biezenhoed op.

Nog twee dagen en mijn wielerminnend hart krijgt weer het grootste rennerscircus te zien. De reacties en commentaren, zowel op radio, tv als in de gazet, van journalisten en  renners in het fietsjargon, zijn een lust voor mijn oren en ogen. Een ander land wordt eens ontdekt dit jaar, Denemarken. Het moet gezegd worden, de reportages zijn toeristische plaatjes met de nodige randinformatie en niet alleen verslag van een koers die men aan het rijden is. Iedere etappe is een sfeerbeeld van de regio waar de renners doorrijden. In afwachting is er een ander sportevenement bezig in Engeland. De witte tennisbrigade van Wimbledon en daar is toch ook vanalles te beleven. Wedstrijden op het heilige gras van The All England Lawn Tennis and Criquet Club, dat niet iedereen zomaar mag betreden. Bij dit enige prestigieuze tennisgrandslamtornooi op gras, zijn er strikte regels die moeten gevolgd worden. Regelmatig is er eentje die protesteert tegen de 19e eeuwse reglementen, al of niet om sportieve prestaties te onderlijnen of om op te vallen door woorden die het slechte spel dan maar moeten maskeren. Opvallen is belangrijk voor sponsordeals. De sportieve kledij moet witter dan wit zijn, zelfs verblindend. De vrouwen kiezen al jaren voor een zacht protest en bezorgt sommige speelsters menstruatiestress om geen accidentjes op hun kledij tegen te komen. Natuurlijk wordt in deze tennistempel geen rekening gehouden met die kleine ongemakjes van enkelen. Daarvoor kan men geen aanpassingen doen om dan met een kakofonie van kleuren op de pelouse geconfronteerd te worden. Tot zover voor vandaag. Tot morgen