Geweld, geweld, geweld, op straat, in steden, in landen en ik lees erover in de kranten, hoor er over op de radio, zie het op teevee. Dan komen er de analisten, ervaringsdeskundigen, commentatoren, mannen met oplossingen, maar ondanks dat alles escaleert het allemaal meer en meer. Achter hun bureauke weten ze allemaal hoe ze de conflicten moeten oplossen maar niks geraakt opgelost. Ik hoop wel dat mijn metsers en voegers betere fixers zijn en de gevel kunnen repareren waarvan nu blijkt, dat de voegen zijn losgekomen door het plaatsen van de stellingen voor mijn nieuw dak en dat de stellingbouwers de tractie die ze veroorzaakten op de gevel niet goed herstelt hebben. Een lange zin om te zeggen dat ik weer de verzekeringen heb moeten contacteren om uit te maken wie de schuldige is en wie eventueel een deel van de kosten moet betalen. Hopelijk maar. Ik lees ook de blogs en zie dat ik niet de enige ben met perikelen aan het huis en dat het geduldig wachten is op de herstellers. In ieder geval zijn de voegers en metsers hun beloften nagekomen, al dacht ik eerst dat het weer eens loze beloften waren van dag en uur. Uiteindelijk moet je altijd maar zeggen; het zij zo, amen. Het is weer aanpassen geblazen nu iedereen weer zijn eigen huis heeft opgezocht, of zijn 'kot' want er zijn al 2 kotstudenten bij. Zeker de hond is nog aan het bekomen en ziet met lede ogen de vreemde mannen die zijn slaapplaats en rust wegnemen. Maar ik moet zeggen, ze hebben geen nood aan luidruchtige muziek van radio Nostalgie. Ze hebben zelfs geen bouwvakkersradio bij. Het blijft stil in mijn huizeke, alleen wat getater van die mannen 'en français' weliswaar. Veel zal er voor de rest van de dag niet gedaan worden. Het is ongemakkelijk lopen en zitten in mijn eigen huis met vreemde vogels rondom mij. Ik ga mijn gazetteke lezen, wat spellekes doen, een puzzelke maken, mijn e-reader openslaan, een koffieke drinken en af en toe eens loeren hoever ze al zijn en welke oplossingen ze bedenken om alles oké te maken. Tot morgen
|