Het was gisteren stille zondag. Buiten een klapke met mezelf en enkele woorden tegen de hond, was het zeer rustig in mijn huis. Ik wilde de concentratie, die Nina Derwael nodig had voor haar oefening op de brug met ongelijke leggers, niet verstoren. Dat heeft geholpen want ze kreeg meer dan 15,200 punten en een verdiende gouden plak. Zo'n prestatie maakt een ganse natie fier en tevreden. Maar ik heb hier mijn eigen gouden olympiër. Mijn hond maakt ongeloofelijke en indrukwekkende salto's, du jamais vu op de Spelen. Dat alleen maar om mijn goedkeuring te hebben en een bal te pakken in zijn muil. Vanmorgen was er toch nog iets anders dat me blij maakte. Ik zag voor de eerste keer sinds ik hier woon, en dat is toch al meer dan 12 jaar, een klaproos in mijn tuin. Een papaver, al eeuwenlang en in vele culturen een symbool voor 'slaap', 'vrede' en 'dood'. Nu is de klaproos geassocieerd met de Eerste Wereldoorlog. Vooral door het oorlogsgedicht, "In Flanders Fields" geschreven op 3/05/1915 door soldaat-dokter John McCrae (1872-1918). De zo bezongen poppies uit de Eerste Wereldoorlog, die bij herdenkingen kwistig in de Menenpoort naar beneden dwarrelen, zijn dit jaar overvloedig aanwezig in de velden en bermen. Een mooie wilde bloem, met een warme kleur en nu te bewonderen in mijn tuin. Ik doe ze niet weg, ze mag zich vermenigvuldigen tussen de grassprieten, zodat ik volgend jaar meer dan één rode klaproos in mijn tuin vind.
Ik ben gisteren geen roddeltante geweest, een commère zoals ze zeggen. Als je niks zegt kan je dat ook niet zijn natuurlijk. Maar een goeie roddel, al dan niet over corona waar het vandaan komt of de goede en slechte vaccins, of de heropflakkering van de pandemie, de hitte, de neerslag, de branden, een mens heeft tegenwoordig genoeg items om er een boom over te kunnen opzetten. Waarheid of nep nieuws, we kunnen ons gedacht kwijt en mogen zelfs luidop kritiek geven op alles en iedereen. Dat is toch wel een beetje anders dan de Wit-Russische gymnaste die politiek asiel moest vragen omwille van luidop geuitte kritiek op het beleid van de coach tijdens de O.S. in Tokio. Het is toch wel erg dat een jonge vrouw, die een onrecht aankaart, gestraft wordt. Ver weg moet blijven van haar familie en vaderland. Dat zijn dictaturen die we hier gelukkig niet meemaken en hopelijk nooit daarmee in contact moeten komen. Viva de gossip, de bavarde, het viswijf, de gazette, het parochieblad, de kletskous. Aan het einde van dergelijke babbel volgt meestal de zin: en......het was gezellig om eens bij te praten, niet?
Er is vandaag een Franse 'bloem' jarig in de familie. Al veertien zomers lang vieren we dat.
Nog een paar uur te gaan vooraleer ik aan mijn ontbijt kan beginnen. Ik meen het heel ernstig met mijn 16/8 dieet. Dank jullie wel, het is goed te volgen. Is er al resultaat? Laat me zeggen dat het wel een tijd zal duren vooraleer dat de michelin-bandjes in mijn lenden verdwenen zullen zijn. Jarenlang een reserve aan spek, opgebouwd door koekjes te eten, verdwijnt niet op een weekje. Wat ik wel vaststel is dat de vetrolletjes mijn dierbaar velletje wat minder strak doet spannen. Want dat moet gezegd worden, leeftijd brengt ook een gevoelige huid mee die er wat crakelé uitziet en hier en daar gerimpeld. Om mijn knorrende maag tevreden te stellen moet ik allerlei trucken uithalen om dat niet te horen en te voelen. Vandaag doe ik dat met 'zondagse koffie te maken'. Wat heb je daar voor nodig? Warm water, een filterzakje en de beste koffieboon ter wereld dwz gekregen vers gemalen koffie van de beste bonen. Dàt is zoals jullie kunnen lezen niet iedere week het geval. Ik moet al bezoek krijgen die me een cadeautje willen geven en buiten de normale giften van pralines en bloemen willen denken. Kort gezegd, mensen die weten dat ik een koffieleut ben. Dan erbij gaan zitten en kijken hoe druppeltje per druppeltje van dat heerlijk geurende bruine vocht in de koffiekan valt. Het moeilijkste is dan te wachten tot er voldoende drank door de filterzak gepasseerd en in de kan is terechtgekomen, om in een tas te doen. Dàn is dat niet gewoon drinken maar slurken en slurpen, dus eigenlijk bijnna druppel voor druppel door mijn keelgat laten passeren. Op die manier werken mijn smaakpapillen in mijn mond het best en geniet ik het meest van dat gekregen goedje. Dat maakt de tijd van wachten op vast voedsel doenbaar, haalbaar en aangenaam, zeker op een zondagmorgen als er toch al niet veel te beleven valt. Zoals jullie allemaal ondertussen al weten, weet ik mezelf goed te amuseren en te verwennen, zelfs met een tas koffie zonder koekje of enig andere versnapering erbij.
Sinds 1935 is het vandaag 'Vriendschapsdag'. Dit om het belang van vriendschap van de mens te onderstrepen. In Turkije zeggen ze: niemand is zo rijk dat hij een vriendschap mag laten schieten. Ik moet dat onthouden en ook toepassen.
Ik hoorde om .8u08 Carmel zingen over 'Sally'. Ik gebruik nu haar lyrics: good bye darling, I've too go now..... Ik pak mijn sacoche en ben weg....naar de keuken. Mijn uur is aangebroken om een boterhammeke te eten met lekkere confituur, ook gekregen!!!
Wat wassen, wat strijken, wat kuisen, wat spelen met de hond. Zeker niet vergeten een deel van de krant te lezen. Typische zaterdagmorgen bezigheden. In de weekends ga ik niet op wandel met de hond. Het is op de wandelpaden te druk en er zijn dan ook té veel honden. In de week kies ik de rustige momenten van de dag uit om boodschappen te doen. Ik ben dan ook een bekende Speedy Gonzales om commissies te doen. Op een uurtje heen en terug met een koffer vol voedingswaren. Tenandere, ik heb tijd genoeg om op de vijf andere dagen rustig op pad te gaan zonder me in de drukte en gewoel van het weekend te moeten begeven. Over mijn hobby's heb ik het nog niet dikwijls gehad. Waar ik nu het meeste over spreek zijn mijn passies die er al heel mijn leven geweest zijn: boeken en muziek. Ik heb niet alleen buitenhuis gewerkt en dan thuisgebleven voor de kroost te coachen, te gidsen, groot te brengen en te verzorgen en dan terug buitenshuis gaan werken. Ik heb jaren 'handwerken' als grootste ontspanning gehad. Mijn handen en armen beletten dat nu. Naaien, breien, haken, borduren, kantklossen niets was te veel om die technieken onder de knie te krijgen. Tot ik mijn allergrootste passie vond in het 'machinebreien'. Ik vond een prive school waar ik de machine volledig leerde beheersen. Niet alleen dàt vond ik daar maar ook een heleboel vriendinnen waaronder mijn beste vriendin 'Irene'. Al mijn fantasie, al mijn kunde, techniek, patronentekenen, steken zoeken en uitwerken, modellen ontwikkelen enz kon ik daar kwijt in wol en katoen. In die school zaten heel wat Natan's, Chanel's Lagerfeld's en Dior's om maar enkelen te noemen. Maar niets was daar commercieel gericht. Integendeel, een uitwisseling van ideeën om zelf origineel uit de hoek te komen, haute couture voor onszelf maken. En verder veel babbelen, sjouwelen, lachen, plezier maken en de grote en kleine mankementen van het leven uitwisselen met elkaar. Ik vond er echte en hechte vriendschappen. Met Irene deed ik in de zomer ook alle voetrally's die er te vinden waren in ons Vlaanderenland. Met gigantische huilpartijen van de slappe lach die we om de haverklap kregen, met vragen die we in de voormiddag konden vinden en er in de namiddag met ons klak naar zwaaiden. We hebben nooit een prijs gewonnen maar wel ongeloofelijke leuke dagen gekend en memorabele momenten meegemaakt. Helaas was ook kanker bij haar op bezoek gekomen en moet ik haar al meer dan 20 jaar missen. Ik was bij haar heengaan. In de auto liet ik het toepasselijke lied van Neil Diamond door mijn luidspreker galmen: Last things on my mind. Nu nog herhaal ik een zin uit het lied: 'you have reason of plenty for going, yes I know....are you going away with no words farewell, w'll there be another trace left behind...'Gisteren had ik contact met de lerares/vriendin van de breischool. Vandaar, tot morgen
Ik heb veel gepraat deze week en heb er een schorre stem en zere keel van gekregen. Ik heb veel gewandeld deze week en heb er stijve knoken van gekregen. Ik heb veel gewerkt deze week en ben er een beetje moe van geworden. Conclusie: vandaag moet ik een welverdiende rustdag inlassen met als motto "laisser-faire, laisser-passer". Dat zal een heel aangename dag worden met neuzen in alle wiki's (wiki is Hawaïaans voor snel) die me ten dienste staan zoals daar zijn: wikipedia-kids-how-loc-quote-woordenboek en nog zoveel meer. Een Belg leverde zijn bijdrage aan het systeem van Wikipedia zonder het ooit geweten te hebben. Met name Paul Otlet*(1868-1944), bibliograaf en pacifist die een universeel systeem van classificatie introduceerde, een documentering van menselijke kennis dat voor iedereen toegankelijk moest zijn. In mijn lijstjes zal ik ook eens kijken en denken "waar ken ik die/dat van?". Want dat moet gezegd zijn, op 73 jaar tijd is er heel wat gepasseerd en opgeslagen op mijn harde schijf. Flarden komen er af en toe eens te voorschijn bij een naam, een titel, een voorval. Tenslotte kan men niet van alles de finesse en inhoud onthouden. Ik heb een selectief geheugen en probeer alleen belangrijke dingen goed te onthouden en voor het dagdagelijks leven is dat al meer dan genoeg. Als ik weet hoe een patat tot friet te verwerken en hoelang een eitje moet koken voor lopend of hard te zijn, kom ik al een heel eind. Maar niets is meer enerverender dan niet te weten waar ik die naam of voorval van herken en dan biedt internet de oplossing voor alle onwetendheden en vergetelheden van het moment. Het begon met het citaat dat ik las: "in de kunst is schoonheid vaak niets anders dan schakmat gezette lelijkheid". Opgetekend door Jean Rostand (1894-1977). Rostand, Rostand, Rostand...waar ken ik die van? Maar natuurlijk, son père Edmond (1868-1918) a écrit het toneelstuk "Cyrano de Bergerac". De liefde die dit historische personage voelde voor Roxanne, doet me denken aan het mooie liedje van Wim De Craene (1950-1990) "Rosanne". Hij had nog veel meer mooie liederen zoals: "Tim", "Breek uit jezelf" en ook "Mensen van achttien". Een andere zanger met een echt internationaal repertoire is Paul Anka. Een ouderdomsdeken te noemen met onvergetelijke songs als, "Diana", "Put your head on my shoulders", "Eso Beso", "Hello Jim" en de titelsong van de film "The Longest Day" waarin hijzelf ook acteerde. Dat zijn allemaal jaren zestig deuntjes, maar nog mooi genoeg om naar te luisteren. Ik ben vandaag op weg naar het schrijven zoveel tegengekomen dat ik een hartverscheurende selectie moest maken over de onderwerpen. Hetgeen ik vandaag links liet liggen daar schrijf ik volgend jaar wel op 30/07 over.
*Eduard Otlet (1842-1907), senator en ondernemer kocht in 1887, een ongerept duinengebied van 65 ha. De nieuwe badplaats moest een concurent vormen met Oostende en een mondaine stad worden. Zijn zonen Paul en Maurice (1869-1924) ontwikkelden het gebied en brachten het onder in de vennootschap 'La Westendaise' en lieten ook de tramlijn Oostende- Middelkerke tot Westende komen. De elitaire kustgemeente werd tijdens WO I volledig vernield. Westende-Bad, Westende Dorp zijn gefusioneerd met Middelkerke en konden ook de hoogbouw niet vermijden.
Tussen de wolken door heb ik gisterenavond de bewoners van het ISS kunnen groeten. Ik vind dat ik deze helden een goeden avond moet zeggen als ze passeren. Het blijft me verbazen dat in die rondzwevende ster zoveel leven zit, dat er intellectuele arbeid gebeurt, fundamenteel onderzoek wordt gedaan en dat die astronauten nog gewoon proberen te leven, ook met alle gemakken en ongemakken van het mens-zijn. Er zijn toch op aarde een paar toepassingen die dank zij hen tot stand zijn gekomen: waterzuiveringssystemen, het ooglaseren, robotica in operatiekamers enz. Maar ook vaststellingen die me doen glimlachen: honing en water kunnen zich niet mengen in gewichtsloze toestand en ook dat 'vuur' koud is daarboven. Dat zijn dus dingen die me geen bal interesseren. Wat wel interessant om weten is: we hebben vandaag op 29/07 al de grondstoffen en voedingsmiddelen die de aarde op jaarbasis produceert, al verbruikt. Global Footprint Network berekent wanneer de mensen alles wat onze planeet kan produceren met natuurlijke hulpbronnen in een jaar, op is. Men consumeert meer dan we kunnen opbrengen, men tast bijgevolg de reserves van de aarde aan, men put de aarde uit. Net zoals bij het milieu, negeert ook hier de mens de signalen die wetenschappers geven. Het roekeloos omgaan met de giften van de natuur. Men kan de ecologische voetafdruk berekenen: hoeveel mondiale hectares heeft een bevolkingsgroep, een individu, een bedrijf, nodig om om zijn consumptiegedrag op peil te houden. Vooral de gebruiksruimte en het fossiel energiegebruik zijn belangrijke indicatoren. Maar iedereen wijst de andere aan als schuldige, we steken als Westerlingen onze kop weer eens in het zand, dat doe ik ook. We zijn zo gewoon aan overvloed. We denken niet aan nadelige gevolgen, niet voor het milieu, niet voor onszelf. Alles laat zijn sporen na, zelfs 1 glaasje bubbels kan al naweeën geven!!!. Een gevolg van geheelonthouding en het weinige gebruik van geestverruimende dranken. Dat in tegenstelling tot de schilders van de vorige eeuwen met name de impressionisten en postimpressionisten, die absint, pastis en mediterraan licht nodig hadden om uitbundige kleuren in hun schilderijen te verwerken. Vooral het gebruik van de 'gele' kleur wordt toegeschreven aan het hoge gehalte van dit alcoholische goedje in hun bloed. Ik denk daarbij aan Vincent Van Gogh (1853-1890), die waardeloze en onverkoopbare werken maakte bij leven en onbetaalbare appreciatie voor zij doeken kreeg na zijn dood. Maar de Nederlanders, Limburgers, Hollanders, Brabanders, Zeeuwen, Friezen en misschien nog wat meer provincialen, zijn niet alleen keien in schilderijen, literatuur en sport, ze zijn ook kien om met nieuwe woorden voor de dag te komen van oude begrippen. Ik dacht wat is begot 'supfietsen' toen ik het nieuwe woord van Van Dale las. In België is dat gewoon een waterpedalo die je al jaren op elk commercieel uitgebaatte waterplas kan huren. Je moet dat niet gaan kopen als je bezitter van een hometrainer bent: schroef die op een surfplank, te water laten en je kan al trappende de baren en stormen trotseren. Het is er nu ideaal weer voor.
Belofte maakt schuld, zeker wat eten betreft voor mannen. Vakantietijd wil ook zeggen dat alles wat klaargemaakt moet worden, eenvoudig, simpel en vlug klaar moet zijn. Daar is maar één gerecht dat aan al de eisen voldoet: mosselen, Zeeuwse mosselen. Ik heb echt een efforke gedaan om stipt om 8u aan het grootwarenhuis te staan. Niks van aan, geen enkele supermarkt opent zijn deuren vóór 8u30. Ik stond daar mooi te schilderen op een voor mij ontiegelijk vroeg uur reeds gewassen en aangekleed te zijn. Eigenaardig genoeg was ik de enige vrouw die in een sliert mensen stond aan te schuiven. Nog net geen geduw en getrek wanneer alles van slot ging en Ali Baba 'Sesam open u' riep om de schatkamer te plunderen. Hopelijk moet ik dat geen tweede keer doen en zal ik een betere planning moeten maken. Dat wil zeggen, de mensen een beetje vroeger dan de avond voordien uitnodigen voor een middagmaal. Ik heb wel gevonden wat ik al een jaar zocht. Naast al de heerlijke schelpjes, stond er ook een klein frietketeltje in de aanbieding. Het was een gezellige middag met aangename uitloop in de namiddag, met koffie en versnaperingen. Goed voor mijn dieet. Nog één goed citaat wil ik vandaag meegeven. Een zekere H Rudy, ik kon niet achterhalen wie die persoon was. Maar wat hij zegde is raak: De beste brug tussen wanhoop en hoop is een goede nacht slapen. Ik zal er vandaag geen moeite mee hebben om, als een roosje zo mooi, mijn oogjes sluiten en naar dromenland te vertrekken.
"Komen de hondsdagen (20/07-20/08) met veel regen, dan gaan we slechte tijden tegen". Het is de 'hooimaand', dat is voedsel voor de dieren bijeen zoeken, hooien, om de winter door te komen. Het zal niet gemakkelijk zijn om het hooi 'droog' te kunnen inslaan en opslaan in deze natte periode. Het is een maand waar er toch een beetje tuinwerkzaamheden moeten plaatsvinden zoals snoeien, stekken nemen van geliefde planten zoals de pelargoniums en geraniums, fruit pukken als dat in de tuin groeit, oogsten van groenten enz. De tuinman heeft de grote snoeiwerken al gedaan ik hou me bezig met het kleine grut. De Romeinen gaven de vijfde maand van het jaar, dat startte in maart, de naam Quintilis.Tot Gaius Julius Caesar in 44v C, besloot zijn geboortemaand naar hemzelf te noemen. Dat is dezelfde Caesar die ons, de Belgen, de dappersten aller Galliërs noemde en Ambiorix, de koning van de Eburonen versloeg. De ene blijft voortleven in de 'maand' de andere in stevige en mooie herenschoenen. De Grieken gaven de namen van hun goden aan de planeten en zo aan de dagen. De Romeinen verlatijnsten dat met hun goden en de Germanen vertaalden dat weer met hun goden. Zo komen dinsdag van Thingus, woensdag Wodan, donderdag Thor en vrijdag komt van Freya. De zon (zondag), de maan (maandag) en saturnus (zaterdag) bleven in de drie culturen bestaan.
Van Dale komt met een woord voor de dag dat in België, nóg niet kan bestaan: Roompottiseren. Een woord dat gevormd wordt, om aan te geven wat een gigantische commerciële impact de overname van de 'Landal vakantiepretparken' door 'vakantiepretparken Roompot', in Europa hebben. Het woord krijgt twee betekenissen. 1) een streek die bebouwd wordt door vakantiepretparken en 2) een streek die verandert in één groot vakantiepretpark. Vertaald naar Vlaanderen kan men misschien zeggen: Verhulstiseren. Naast Plopsaland, teevee, kook-tv, showbizz, talkshows, optredens, aanwerving van zangeressen, begint Gert nu ook aan een solo zangcarrière. Hij heeft wel meer dan 300 teksten en liedjes in zijn schuif liggen en het zou zonde zijn er niks mee te doen. Hij vindt van zichzelf dat hij een goede zanger en entertainer is en dus leek die nieuwe wending in zijn leven, niet zo vreemd. Zegt hij zelf. Binnenkort is zijn cd te horen op elke televisiezender want overal heeft hij wel iets in de pap te brokken.
Deze namiddag is er een wandeling voorzien en een aangename babbel, als de regen niet te hevig is. Tijd moet goed benut worden. Want; "tijd is kostbaar", zei de ober, en telde de datum bij de rekening!.
Een gele lucht na het onweer vroeg in de morgen. De regen kwam met veel lawaai en lichtspel naar beneden. Het mag eens regenen want in tegenstelling tot andere delen van het land is hier nog niet veel vocht naar beneden gekomen. Als er wat wind is of de hond springt in de tuin, stuift het zand zo op. Niemand en ook ik niet, zit op een zondvloed te wachten zoals de Ardennen over zich heen hebben gekregen. Een beetje nat mag er wel uit de hemel vallen. Mopperen zal ik zeker niet doen dat ik binnen moet blijven. Van achter het vensterglas, hoog en droog wil ik alles wel in de gaten houden. Geen blauwe lucht eerder grijs, maar ik hoorde Kris De Bruyne (1950-2021) over z'n "Meisje in blauw" zingen en dat maakt veel goed. Ik denk altijd dat het over mij gaat. Méér dan waarschijnlijk is het over het schilderijtje van Johannes Verspronck (1600/03-1662) een portretschilder uit de hoogdagen van de Gouden Eeuw of doet hij lyrisch over een andere jonge freule die van blauw houdt
Verwachtingvol keek ik uit naar de prestaties van onze gymnastes. Ze hebben geenszins teleurgesteld en mogen, alle 4, hun kunnen nog eens tonen in de finale. Ook als landenteam hebben ze fantastisch gepresteerd, een 5e plaats. Een ongeloofelijke souplesse hebben die meisjes en daar kan een 'meisje van 1948' alleen maar van dromen en verbijsterend naar kijken. Chapeau voor dergelijk resultaat maar ik wil niet denken aan de uren training en discipline van leven, om dergelijk resultaat te kunnen neerzetten. Die zullen niet zo vaak als ik, lekkernijen uit de frigo halen. Maar ik ben ook aan het minderen, om andere reden dan de turnsters.
Iets wat ik niet voor mogelijk hield is toch bewaarheid geworden. Er bestaat een heilige, een patroon voor de 'bejaarden'. Dat woord doet me gruwen. Ik ben liever een 'jagger', jong actief gepensioneerde, woord gekozen in 2019. Wat ik niet wist dat het de vader van Maria, moeder van Jezus, zou zijn. De Heilige Joachim. Zijn vrouw en dus de moeder van Maria, de Heilige Anna, is dan weer de patrones van de huismoeders. Alle 'herfstbloeiers' kunnen nu wel housekeeper of domestic worker genoemd worden en verdienen een patrones die over hen waakt. De 'nouveaux gris' moeten beschermd worden en willen in goede gezondheid een eeuw overschrijden. Een heilige die over ons waakt is mooi meegenomen.
Een citaat van Gommaar Timmermans, striptekenaar GoT, zoon van Felix : "Als slapen ook denken is, dan ben ik geweldig". Ik ga nu veel denken. Tot morgen.
Opstaan, een lastige bezigheid!. Soms ben ik nog echt moe van te slapen. Dan is het 's morgens een gepiep en gekreun en héél veel zuchten en gapen. Dat duurt tot ik me echt wakker voel. Ik heb ook altijd een na-aper in huis, de hond. Die kan zich ook vinden in het niets doen en gaat in zijn mand liggen. Ik luister dan maar naar de radio waar het Tokio-nieuws primeert. Geen enkele Belg is door de eerste ronde van zijn sport geraakt. De euforie die ik voelde bij de eerste plak, moet het blijven doen zolang er geen tweede prestatie op wereldniveau komt. Maar het gepalaver rond prestaties en de evaluaties ervan ben ik rap moe gehoord. De muziek maakte me ook niet direct wakker en ik blijf maar gapen en geeuwen. Ik kan zeggen, een bezigheid zoals een andere. Colin Vearncombe (1962-2016) beter gekend als "Black" zingt dan wel, "It's a wonderful life" maar ik ben niet wakker genoeg om dat te beamen. In de tweede zin van dat lied kan ik me wel vinden: "I need a friend, oh, I need a friend". Ik knip het gisteren beloofde artikel uit de krant en ga hun dat maar brengen. Ik heb dan een babbeltje en de tijd dat ik mijn ontbijt kan nuttigen komt zo wat dichterbij op een aangename manier. Ik hoor mijn maag niet meer knorren. Een verlaat ontbijt is voor mij het ambetantste bij het intermittent fasting-dieet van 16/8. Voor de rest stel ik het goed op deze vierde dag van mijn veranderde voedingdgewoontes. Het is alleen 's morgens dat ik het wat moeilijk heb om pas om 10u mijn boterhammen te kunnen eten, vast voedsel binnen te krijgen. Koffie en water kan natuurlijk altijd maar op den duur ligt dat te klotsen en zou ik zeeziek worden.
Af en toe komt er eens een gebeurtenis in de belangstelling die een hele ommezwaai veroorzaakte op een bepaald domein. Ditmaal in de geneeskunde meer bepaald de 'vruchtbaarheid'. Toen in 1978 de eerste reageerbuisbaby geboren werd, Louise Brown, veroorzaakte dat een vloedgolf van 'hoop' voor vele kinderloze vrouwen. Ontelbaar zijn ondertussen de vrouwen die op deze manier hun kinderwens in vervulling zagen gaan. IVF is voor vele koppels een godsgeschenk. Zelfs in mijn eigen familie moest het toegepast worden tot grote vreugde van iedereen. Een fysioloog, Robert Edwards (1925-2013) kon samen met gynaecoloog Patrick Steptoe een reageerbuisbaby tot een gezond en voldragen kind laten uitgroeien bij een kinderloos echtpaar. Edwards kreeg in 2010 de Nobelprijs voor fysiologische geneeskunde.
De tuinman heeft gisteren alles gesnoeid wat moest gesnoeid worden. De hagen zijn gekortwiekt en in vorm geknipt. Er is ook wat aarde aangevoerd om de putten die de hond maakte te vullen. Hij graaft graag in de tuin, niet om te planten maar, 1) aandacht van baasje eisen als die met mensen spreekt en 2) om zijn snoep en knabbelbeentjes te verstoppen voor armere tijden. Rollen en bollen in verse aarde is ook een geliefkoosde bezigheid. Gevolg; een grijze hond ipv een witte.
Schone liedjes duren niet lang, zo is het ook met de weersgesteldheid. Het mooie zomerweer is geen constante gebleken. Gelukkig heb ik gisteren een overdosis Vit. D kunnen opslaan in mijn lichaam. Goed gekeuveld en gebabbeld aan mijn poortje, in de zon, met 'de vrienden', buren en passanten. Daarmee is mijn keel weer goed geolied geraakt en kan ze er weer een tijdje tegen. Bij slecht weer zijn er niet zoveel wandelaars en voorbijgangers en dan heb ik enkel mijn hond als gesprekspartner. En zoals iedere dierenliefhebber weet, zijn de conversaties met honden zéér beperkt qua inhoud: lig, zit, loop, pak, kom hier en blijf daarvan af. Dat is het zowat. Af en toe moet ik echt wel mijn schade inhalen en serieuze gesprekken voeren om niet te vergeten wat 'spreken met inhoud' is. Mijn poortje is daar een ideale plek voor. Op een kruispunt, een samenvloeien van straatjes in een punt, mankeert er nog enkel een bar en een paar krukken om op te zitten. De suggestie is al menige keer gedaan om wat drank klaar te zetten op die plaats. Ik zal dat eens serieus in overweging moeten nemen en een fles, gevuld met Boerenjongens en wat bekertjes, verstoppen in de haag. 'Boerenjongens' zijn geen stoere mannen maar is een sterke brandewijn (35% alcohol) waarin lekkere rozijntjes nog net kunnen bewegen. Het is een drankje om te lepelen en dan moet ik eigenlijk ook wat lepeltjes verstoppen. Een goede oriëntatie om het eigen huis terug te vinden kan misschien enige moeilijkheden opleveren na het nuttigen van vele gedroogde druifjes. In ieder geval heeft niemand een auto nodig om zijn straat en huis te vinden.
De O.S., Olympische Spelen, zijn na heel wat strubbelingen en uitstel, toch kunnen van start gaan in Tokio, de Japanse hoofdstad. Voor eventjes het centrum van alle sportdisciplines en de beoefenaars ervan. Meteen heeft België al een medaille kunnen oogsten. Wout Van Aert bezorgde ons land een Zilveren Plak. Er zijn nog medaille kansen voor Nafi Thiam, onze zevenkampster, en Nina Derwael, onze turnster en hoop op een medaille bij de oefening aan de 'brug met ongelijke leggers'. Natuurlijk zijn er nog meer Belgische sporters die kansen hebben op goud, zilver en brons. Maar dat zijn zowat degenen aan wie ik nu denk en 5 jaar geleden al voor een bijzondere prestatie zorgden. Bij goed en warm weer zal ik naar de samenvattingen kijken, want mijn nachtrust ga ik niet opofferen om naar sportieve evenementen te kijken. Hoe belangrijk de Spelen ook zijn, mijn slaap is op z'n minst even belangrijk voor mijn welzijn. Hopelijk kunnen we de gouden, zilveren en bronzen plakken aaneenrijgen tot één mooie krans van knalprestaties. Allen geoogst door onze beoefenaars van Olympische Sporten en Disciplines. Ik wens ze langs deze weg allemaal veel succes toe. Dan kan ik zo fier als een gieter zijn op al die atleten die onze kleine natie vertegenwoordigen en het zo in de picture zetten, wereldwijd.
Naar de kapper gaan is een beetje moeite doen in kledij en opmaak. Terug een eyeliner gebruiken om mijn ogen te accentueren, mascara om mijn kijkers beter te doen uitkijken. De trainingsbroek vervangen door een stadsmodel pantalon en een polo van een betere stof aantrekken. Na een doucheke ben ik klaar om mijn haren ook in model te laten leggen. Met krulspelden onder een droger zitten doet me, in gedachten, van de wereld verdwijnen. Daarna is het richting zee. Gewoon wat staren in de verte en de strandmannen alles zien klaarzetten voor de overvloed aan badgasten die binnen een paar uur weer alle lege plekken op het strand zullen innemen. Er is wat meer wind en mijn frivole lokken zijn geen lang leven beschoren. Daar maal ik niet om, ik heb een deugddoende hoofdmassage gehad en een fris kopje gekregen. Wat vers brood van de warme bakker mee naar huis nemen en terug mijn hondje vervoegen dat al op mijn thuiskomst zit te wachten om een beloning te krijgen voor zijn goed gedrag. Dàn pas begin ik mijn ontbijt te nuttigen. Een teveel aan kilo's die ik moet meesleuren vereisen een drastische maatregel. De koekjes in de doos laten, de pateekes bij de bakker, de ijscreme bij de ijscoman. Ik ben al aan de 3e dag van het 'intermittent fasting' dieet, type 16/8. Dat betekent dat ik 8u wel mag eten en 16u zogenaamd vasten al zijn er de uren slaap ook bij. Het levert geen moeilijkheden, alleen is het 's morgens wat later om vast voedsel te nemen. want ik besloot te eten van 11-19u. De uren zijn natuurlijk aanpasbaar maar mogen niet opgesplitst worden. Calorie-arme dranken zijn altijd toegelaten, koffie en water staan een ganse dag klaar. Eigenlijk is het een manier om mijn lichaam eens rust te gunnen. Ik ben te oud om nieuwe voedingsgewoonten en nieuwe producten in mijn menu op te nemen. Ik hou het bij hetgeen ik van mijn moeder leerde eten en klaarmaken: ne patat, brood, boereboter, een snee kaas, saucis of ham en confituur. De groenten volgens het seizoen en niet iedere dag vlees maar ook eens een eike en een viske. Ik heb geen weegschaal, ik zal het jullie laten weten als mijn bloes niet meer zo strak rond mijn boezem zit en mijn broek een beetje floddert rond mijn achterwerk.
Fons Jansen (1925-1991), misschien weinig of niet meer gekend. Een Nederlands cabaretier die een paar goede conferences liet optekenen. Zijn bekendste is "De Lachende Kerk" opgenomen in 1962. De elpee in mijn kast is een erfenis van mijn ouders die verzot waren op zijn humor. Vandaag een citaat van hem: "Mensen ontslaan is goed voor de winst en winst is goed voor de werkgelegenheid". Maar hij zegde ook: "Ik ken een hond die bezig is zijn baas kunstjes te leren. Brengt de hond hem een bal, gooit de baas de bal meteen weg!". Tot morgen
Sfinx Delphine, prinses met vele titels, zat onbewogen op de eretribune voor de familieleden. Weliswaar niet in de Belgische kleuren maar met een dessin, een print, een model dat verwees naar het koloniale verleden van haar vaderland. Enthousiasme sprak niet uit haar houding. Integendeel, maar haar man compenseerde dat door spontaan recht te staan en mee te applaudisseren. Hij is dan ook een Amerikaan, die dergelijke parades best kan appreciëren. Laurent zat er als vanouds malcontent bij en Astrid lijkt me een zuurpruim te worden. De enige die kon genieten van het spektakel was Laurens, aartshertog en nazaat van de laatste keizer van het Habsburgse Rijk oftewel de dubbelmonarchie Oostenrijk-Hongarije. Stel je voor, die kan Sissi en Kaiser Franz Joseph tot zijn voorouders rekenen. De nazaten van onze tegenwoordige koning blijken meer down to earth opgevoed te worden. Maar de koninklijke ouders waren geëmotioneerd, fier en trots op het marcheren van de opvolgster in een militaire parade op de Nationale Feestdag. Daarmee is alles gezegd van deze toch wel speciale uitvoering en viering van onze onafhankelijkheid.
Het is een drukte van jewelste aan de kust. Om niemand omver te lopen, heb je bijna ogen op je gat nodig, zoals men dikwijls zegt bij de aanwezigheid van een grote massa volk. Rijdt je met de auto, dan is uitkijken waar iedereen loopt en een heksentoer om niemand omver te rijden. Men geraakt ook niet vooruit want ieder knopke aan een verkeerslicht wordt met plezier in gedrukt door de wandelaars die een straat willen kruisen. De zebrapaden worden zonder om- of opkijken van de voetgangers gebruikt. Iedereen moet maar op tijd kunnen stoppen voor de vakantiegangers. Het moet gezegd, de laatste dagen is het prachtig weer en aan zee krijg je door de zeebries altijd wat meer verkoeling dan in het binnenland. Vandaar dat iedereen hier wil zijn
Is er verder nog iets speciaals te vermelden vandaag? Ja, het is vandaag de Pi-benaderingsdag. Er is de Pi-dag op 14 maart (op z'n Amerikaans 3/14 geschreven). Maar dat verdomde getal, nodig om de omtrek van een cirkel te kennen, heeft twee feestdagen. Vandaag is er de tweede en wel om een heel praktische reden. 22 juli schrijft men ook wel eens 22/7. De '/' kan ook als deelteken gezien worden en dan bekomt men ook 3,14. Weeral een weetje bijgeleerd alhoewel ik me al suf gezocht heb om het 'pi' teken op mijn toetsenbord te vinden. Een bezigheid voor slechte weer dagen.
Om te eindigen kom ik nog eens aandraven met een nadenkertje. Wel moeilijk op een warme dag, maar nadenken verdrijft ook de verveling van het niets doen: "Op dit moment heb ik een déjà vu en geheugenverlies tegelijkertijd. Ik denk dat ik dat al eens vergeten ben".
Aandacht, aandacht, aandacht, de woorden van de 'bellenman' of 'de stadsomroeper', die belangrijke gebeurtenissen kond maakte vanop zijn 'roepsteen'. Maar we leven nu eenmaal in een drietalig land en dus krijgt de 'crieur public' met zijn geroep 'oreilles, oreilles' evenveel aandacht als de 'Anrufer' met 'Beachtung, Öhr hören bitte'. Ik heb mijn plicht als goede Belg gedaan en in het Vlaams, Frans en Duits attentie gevraagd voor mij blog. Want het is vandaag een speciale Nationale Feestdag. We mogen dankbaar zijn dat 190 jaar geleden, Léopold von Saksen-Coburg und Gotha, de eed aflegde om de eerste koning der Belgen te worden. Hiep hiep hoera dus op deze verjaardag. Want Belgen zjn een sterk en weerbaar volkje met grote solidariteit voor de landgenoten, pour les compatriotten, für der Landsmann und die Landsmännin. Dat onderscheidt ons van de rest van de Europeanen. Daarom moesten we onafhankelijk worden van de Nederlanders en de Fransen om eindelijk, oef oef, onszelf te kunnen zijn. Weeral 8 jaar geleden was er een wisseling op de troon. Ik kan zeggen dat de huidige troonbezetter zorgt voor zijn volk en zijn bestaansrecht en dat de vorige het meer als springplank zag om een luxueuzer gepensioneerd leven te kunnen leiden op zijn jacht in de Middellandse Zee. Er zijn toch een paar specialekes vandaag buiten de speech van onze koning, die mag natuurlijk nooit ontbreken, zeker in rampzalige tijden zoals 'corona' en 'waterramp'. Al zal de euforie wat minder zijn en al zal het een militair defilé in mineur en soberder zijn, toch wil ik het niet missen. Onze kroonprinses stapt mee als cadet van de militaire school. "Goed gedaan, meiske" zal een fiere papa zeggen, "nu mag je beginnen met prinses te zijn met wat glamour in opmaak en kledij". Enfin, ze is goed klaargestoomd om ons allemaal te dienen, te vechten voor onze onafhankelijkheid en het uithangbord van onze natie te zijn. Tenzij ze natuurlijk nog een paar internationale universitaire diploma's wil najagen, dat horen we dan later wel. Een andere primeur is de verschijning van de nieuwe 'oude' prinses op de eretribune: prinses Delphine, sinds kort dus ook von Saksen-Coburg und Gotha. Of ze drietalig is weet ik niet, maar Engels spreekt ze in ieder geval vloeiend en dat kunnen we dus een toegevoegde waarde noemen. Ze krijgt, na al de stubbelingen onder het vorige koninklijke bewind, nu een soort erkenning als 'extra' zus en als dusdanig verdient ze een prominente plaats in het openbare leven van deze familie. Volgens de laatste roddel zal ze vestimentair méér Belg ogen dan gelijk welke Belg die plaats zal nemen op de tribune. De landskleuren, zwart-geel-rood zullen verweven zijn in haar outfit, maar is ook volledig van Belgische makelij inbegrepen hoed, handtas, schoenen, kousen en over het ondergoed durft niemand een uitspraak te doen. Maar niemand zal een paraplu moeten meebrengen als speciaal Belgisch attribuut. De drache nationale blijft achterwege, het is mooi weer en 23°C.
Nationale Rouwdag. Een moment van stilte om 12u. Eens eventjes denken aan het verdriet en ellende van de mensen die een 'regenbom' over zich heen kregen. Landgenoten die door het wassende water alles verloren, sommigen zelfs hun leven. Hopelijk is dit een eenmalig natuurfenomeen.
Een humoristisch geïnspireerde 'dag van..'. Een 'dutjes-dag' en die zal ik deze namiddag met een siësta gedenken en vieren. Belangrijker is de start van de 'Hondsdagen'. de warmste periode van het jaar, van 20/07-20/08. Zo genoemd, al sinds de oudheid, omdat het sterrenbeeld Grote Hond, met de voornaamste ster Sirius, tegelijk met de zon opkomt en dus niet zichtbaar is voor het blote oog van de aardbewoners. Maar er zijn ook volkswijsheden op deze dag. Ik vernoem er twee. 1) is het droog op 'pisgriet' (Sint Margriet), dan regent het 30 dagen niet. 2) regent het op Sint Margriet (20/07), dan zie je 6 weken de zon niet. Zo zijn we vanzelf weer bij de namen van bijzondere mensen aangekomen. Vandaag schrijf ik onder auspiciën van Euspicius van Verdun, drink ik een apollinaris op de gezondheid van Appollinaris van Ravenna. Wilgenfortis van Portugal heeft zijn kap niet over de wilgen gegooid, anders had ik hem vandaag niet vernoemd. Maar al die woord-en naamspelingen terzijde gelaten, moest ik toch ook een mijlpaal van menselijk vernuft onder de loupe nemen. In 1969 was 20/07 een belangrijke dag voor de ruimtevaart. De ruimtemissie van Apollo 11. Neil Armstrong (1930-2014) was de eerste mens die een voet zette op janneke maan. Enkele uren voordien was hij, samen met Buzz Aldrin (1930), met de Maanlander op het maanoppervlak toegekomen. Dat terwijl een eenzame astronaut, Michaël Collins (1930-2021), rondjes bleef draaien in het ruimtetuig Columbia en op hun terugkeer wachtte. Beroemd zijn de eerste woorden van een mens ooit gezegd op een andere planeet dan de aarde. Ze zijn uitgesproken door astronaut Neil Armstrong: "that's one small step for (a) man, one giant leap for mankind". Er ontstond discussie of Neil wel 'a' gezegd had want het verschil in betekenis van het woord door dat kleine lettertje, is groot; ofwel 'een man' ofwel 'een mens'. Neil beweerdde altijd 'a' gebruikt te hebben al was dat bij de opnames niet duidelijk hoorbaar. Moderne technologie bracht in 2006 een duidelijke hoorbare 'a' in de zin. Armstrong zelf, stond er toen op, de 'a' altijd tussen haakjes te zetten in het uitschrijven van zijn woorden. Tot zover dat terug in de gechiedenis gaan. Het was wel een biezondere gebeurtenis want iedereen die over een tv-toestel beschikte zat eraan gekluisterd om deze ruimtelijke uitstap met zijn eigen ogen te zien. Nu nemen de uitstappen in eigen land bijna evenveel tijd in beslag als naar de maan vliegen, spreekwoordelijk dan. De files zijn gigantisch geworden en van het midden van het land naar de kust is bijna 3u in de wagen zitten voor ocharme 150km. De kroost is net vertrokken, in de goede richting: naar het binnenland. Het hondje jankt en ik laat een traantje. Zo is dat nu eenmaal. Tot morgen
Als mijn koffiemachine in panne valt is er direct actie vereist. Een 'technieker'bracht geen soelaas, Kapot is kapot, zei die. Dus ben ik zo vlug, als de vliegende weerga, een nieuwe koffiezet gaan zoeken en heb de drukte in de winkels getrotseerd. Dit maal eens een knalrode machine meegebracht symbool van 'ik hou van koffie' al speelde de prijs van deze kleur ook mee: 10€ goedkoper dan het zwarte exemplaar. Meteen heb ik ook het eten voor het avondmaal voor de gasten en mezelf meegebracht. Ik heb gekozen voor een oeroud degelijk volkse gerecht. Daarvoor bracht ik mee: mosselen, mosselgroensel, mosselkruiden, mosselsaus en een portie frieten voor ons alle drie. Een dessert breng ik nooit mee. Een avondwandeling op de dijk levert keuze genoeg om als afsluiter nog een zoete beet te hebben. Mijn grote kinderen zijn eventjes op stap met mijn hondje terwijl ik de broodmaaltijd voor de lunch klaarmaak met lekkere geurende koffie erbij als drank. Een aperitief is voor vanavond, eerst moet de dag nuchter doorgekomen worden.
Naast de cryptovaluta en het mondiale betaalmiddel de 'bitcoin' spreekt Van Dale nu ook van de digitale euro: nl de 'deuro'. Dat is nog niet alles want er is dan nog een onderverdeling in noord en zuid, de neuro en de zeuro. Twee woorden die wel geld kosten maar mij toch doen lachen. Verdere byzonderheden moet mijn geacht en rijk publiek zelf opzoeken. De neuro doet het financiaal beter dan de zeuro. Dat is niet te verbazen want een neuroloog verdient beter dan zeuroloog,. Een zeur mijdt iedereen als de pest. Tot daar mijn geldelijke beschouwingen en het einde voor vandaag. Ik heb braaf alles met gewone euro's betaald. Tot morgen.
Een naamdag voor alle Fritsen, Freekjes en Fredjes, want het is vandaag de feestdag van de H. Frederiek van Utrecht, geboren, getogen en gestorven in de 9e eeuw. Ik kan er voor de rest niets over zeggen want zijn biografie en legende is gebaseerd op een samenraapsel van levens van andere godvruchtige en godvrezende mensen. Hij wordt wel aanroepen bij doofheid zodat men gegarandeerd terug mensenstemmen, vogelzang en lawaai kan horen. Nu zeg ik gezwind aan de 'FFFFjes' een zalige feestdag en geniet vooral van dit zalige weer. Dat zonnige weer brengt een overvloed aan toeristen teweeg en meteen ook luidruchtige meeuwen in hun zog voor de kruimeltjes. Ik was na 2 jaar vergeten hoeveel decibels deze vakantiegangers meebrengen. Ook de verkeersoverlast is weer realiteit. Iedere vrije meter is ingenomen door een auto. De tuinman is van lieverlede huiswaarts gekeerd want een plaats dichtbij om zijn camionette te zetten was niet te vinden. Mijn haagje staat er nog altijd tè weelderig bij. De overlast van auto's is de grote ergernis van de kustbewoners. Er wordt niet gekeken naar het parkeerregelement of 'mijn en dijn'. Het is een drukte van jewelste want naar het buitenland gaan is voor velen geen optie. Niet iedereen is gevaccineerd om in de rode gebieden een gezonde vakantie te krijgen maar ook veel mensen zijn slachtoffer geworden van de watersnood. Ze zullen een dagje aan zee verkiezen om eens te bekomen of uit te rusten. De kinderen van al die mensen willen ook eens ontspanning en plezier hebben. Dan is de kust dichtbij, en een goed alternatief. Nu nog 220 woorden en ik zit aan mijn 500, zo vlug gaat dat als men graag kletst. Behalve de bovengenoemde Frederiek zijn er nog belangrijke namen vandaag. Ik begin bij een recentere nl Nelson Mandela (1918-2013). Oppositieleider, politicus, vrijheidsstrijder zonder geweld en president van Zuid-Afrika. Hij werd 'Vader des Vaderland' genoemd en leidde de anti-apartheidsbeweging in zijn land. Vele jaren heeft hij daarvoor op Robbeneiland vast gezeten onder een streng gevangenisregime. Sans rancune, voor de blanke overheersing, heeft hij zich na zijn vrijlating, voor zijn land ingezet. Samen met de toenmalige president Frederik Willem de Klerk, kreeg Nelson Mandela, verdiend, de 'Nobelprijs voor de Vrede'. Een vrouw behoort vandaag ook in mijn rijtje, eerder een ouwe vrijster te noemen: Jane Austen (1775-1817). Schreef al haar romantische dromen neer in vele romans. In onze eeuw haalden ze allemaal het filmdoek of als series, op kleine scherm. De bekendste verfilmingen zijn de boeken: "Sense and Sensibility", "Emma", "Pride and Prejudice". Alles speelde zich af bij kasteelheren en dames, de beau-monde van de 18e-19e eeuw. Als laatste vermeldenswaardige persoon: Godfried van Bouillon (1060-1100) niet diegene die het soepblokske uitvond maar diegene die de Eerste Kruistocht leidde. Geboren in Bologne-sur-Mer of Baisy-Thy, verhuisde naar Bouillon, in de Ardennen, om gezondheidsredenen en gestorven in Jeruzalem. Hij was de eerste die op grote schaal de Moslims en de Joden vermoordde. Hij creëerde de slogan: Dieu le veut. Hij kreeg de titel 'Beschermer van het Heilige Graf. Zo, tot morgen.
Het is vakantie en weekend en meestal zijn de krantenbezorgers dan reservisten of studenten. Mijn straatje is piepklein en moeilijk te vinden voor vakantiewerkers. Die willen zo rap mogelijk aan het weekend beginnen en zoeken niet graag een brievenbus. Met andere woorden, ik heb geen krant. Spijtig, het is nu eenmaal zo en ik zal de info die ik wil hebben op een andere manier moeten vinden. Radio en internet zijn daarom zeer goede uitvindingen om de mankementen van deze dag op te vangen. Gisteren was het een strandnamiddag. De zee lag er als een schilderij bij. Wilde penseelstreken van groen in alle tinten. Beter dan een schilderij van Van Gogh (1853-1890), die onbetaalbaar zijn voor de gewone sterveling. In tegenstelling tot de collectie zeeschilderijen van Vincent, is de Noordzee voor iedereen. Onze Zee is een voortdurend wisselend canvas. Iedere seconde is er een ander beeld te zien met andere kleuren, andere beweging, ander zicht. Ik blijf gefascineerd door dat kleine deeltje natuur dat ik iedere dag kan bewonderen en dat iedere dag gratis te bekijken is. Ik maak ook de kids attent op de kleurenpracht die er soms van uitgaat en de veranderende golven en bewegingen van het water. Het verradelijke van deze natuurpracht moet ik ook onderstrepen want de zee is de grootste vriend van iedereen maar tegelijkertijd ook zijn grootste vijand. Men moet alert zijn en blijven voor zijn onderliggende stromingen en nukken. Vandaag is het ook de grote hereniging van de familie klepkens, die omvat zes stuks. De twee zussen, die vervroegd van kamp moesten komen, komen nu hun twee broers ophalen. Die zijn niet nat geworden maar zijn uitgewaaid. Men kan zeggen dat ieder een deeltje van de natuur gevoeld heeft. Natuurlijk komen mama en papa ook mee . De kids zijn nog een beetje jong om zelf voor hun transport te zorgen. Vandaag is er nog opruimwerk te doen want morgen komt er een andere ploeg (2 stuks) me gezelschap houden. Straks zal de tuinman hier zijn om alle hagen een scheerbeurt te geven zodat alles er ordentelijk bij ligt om mijn volgende gasten te ontvangen. Zo zien mijn vakanties eruit, een komen en gaan van mijn 15 leden tellende familie. Tussen al die bezoeken door zij er vééééél rustperiodes. Die zijn al nodig om terug een nieuwe adem te krijgen. Dat brengt de leeftijd ook mee.
Tussenin krijg ik een vraag voorgeschoteld die een antwoord vraagt. Ik doe mijn afwas met de hand en in het sopje dat ik gebruik zit er citroen. Het is dus een terechte vraag: waarom bestaat 'citroenlimonade voor het grootste deel uit kunstmatige middelen en zit er in afwasmiddel echte citroen?
"Charme is niets anders dan karakter met grote uitstraling", zei rabbijn Edgar Magnin ( 1890-1984). Anticipatief, anticiperend op jullie commentaar zeg ik, ik ben het er volkomen mee eens dat het van toepassing kan zijn op mij. Ik mag mezelf eens wat goede eigenschappen toedichten en beamen wat de rabbi zegt. Ik hoop dat jullie ook zeggen dat ik een straf karakter heb en dat ik charmant ben, als jullie over mij spreken. Want ik weet dat het gebeurde want mijn neus jeukt, mijn oren hebben een fluittoon en flapperen. Maar alle gekheid op een stokje, voor de mensen in Limburg en de Ardennen hoop ik vooral dat er droge dagen in het verschiet zijn, dat er veel hulp gaat komen van buitenaf. Met familie en buren alleen zal de ravage niet opgeruimd geraken want iedereen in die gebieden heeft in de klappen gedeeld. Families die rouwen om een slachtoffer van dit natuurgeweld wil ik een hart onder de riem steken al zullen ze daar niet veel aan hebben. Daadwerkelijke hulp, daar zitten ze op te wachten en hopelijk komt die van overheidswege goed op gang. Ook het kostenplaatje van de schade zal voor al deze mensen gigantisch zijn en waarschijnlijk, zoals meestal, slechts ten dele kunnen vergoed worden. Het zou een mooie geste zijn moest de "Warmste Week' hen ook opnemen als goede doel. Maar ik leef aan de Belgische kust en hier is het droog gebleven. En bijna cynisch te noemen, moet ik met een gietertje vol met water rondgaan om de bloemetjes van drinken te voorzien. De wind is gaan liggen en hopelijk is er een onvervalste stranddag voor de jongens in aantocht. Ze noemen zich 'architecten in spe' die hun kunde voor kastelen en burchten bouwen, grachten graven, zetels en tafels in zand maken, willen demonstreren aan de goegemeente onder het alziende oog van 'oma zee'. Tot morgen
"Wij denken de natuur te kunnen beheersen, maar waarschijnlijk is zij alleen maar aan ons gewend geraakt", Karl heinrich Waggerl (1897-1973). Een droge, vrij zonnige dag met flink wat wind die het zand naar alle kanten verstrooid. Niet echt een weer voor strandspelen of in de zee te gaan. Het is met de billenkar rijden om toch de zee en de dijk te zien. Stralend zomerweer had natuurlijk beter geweest maar ik ga niet mopperen want hetgeen de zuidelijke Belgen over zich heen krijgen is niet van de poes. Mensen meegesleurd in het kolkende water, huizen vernietigd, wegen en banen kapot en onberijdbaar, dorpen afgesloten van de rest van de wereld, electriciteit die het begeven heeft, liters regenwater, bijna een zondvloed te noemen. De scouts en chiro kampen die met bosjes opgedoekt warden. Ook mijn twee meisjes ontsnappen niet aan de waterellende en zijn terug thuis. Ik kan geen vrolijke dingen schrijven vandaag. Ik heb zelf twee overstromingen meegemaakt en weet derhalve goed wat een ellende en machteloosheid de bewoners van de getroffen gebieden te wachten staat. Het is geen proper water dat binnenstroomt. Het is vloeibare smurrie die alle vuil vervoert dat het onderweg kan oprapen en het achterlaat in de huizen. Het is vocht dat in muren dringt en er voor zorgt dat er nooit nog een nieuw laagje verf blijft aankleven. De natuur laat zich weer eens van zijn slechtste kant zien en toont voor de zoveelste keer dat we er niet mee moeten sollen. We komen weer eens met onze voetjes op de aarde en zijn geen baas over onze planeet al zouden we dat wel willen geloven. Af en toe zet de natuur ons een hak door ongenadig uit de hoek te komen. We vergeten te gemakkelijk dat: de natuur kan prima overleven zonder de mens, de mens nooit zonder de natuur. Tot morgen
Radio 1 is niet de zender 'Nostalgie', maar ze draaien gregeld deuntjes uit de oude doos. Tot mijn grote vreugde moet ik zeggen. Deze morgen "No woman, No cry" van Bob Marley (1945-1981) en "Be My Baby" van The Ronettes. Wat nieuws, wat info, wat muziek, meer moet een mens 's ochtends niet hebben. Na het weerbericht om 8u30 gaat de radio uit en omarm ik terug de weldoende stilte in mijn huis. De teevee gaat ook pas 's middags van start, meer als hulp bij het indutten dan om te kijken. Maar vandaag zal dat op deze Quatorze Juillet enigszins anders zijn. Hèt feest van de Fransen en hopelijk deze keer niet verstoord, zoals 5 jaar geleden, door een zware aanslag op de feestvierende bevolking. Toen vielen er 86 doden te betreuren en van de gewonden wordt niet meer gesproken. Nog wel in de stad van mijn jeugd, Nice. Vandaag is het eerst de aankomst van mijn twee jongens, 8 en 12. Mijn koningen, zogezegd. Gelukkig is het droog aan zee, want hun zussen zijn water aan het hozen op hun scoutskamp in de Ardennen. Hier zijn er gelukkig drogere weerkaarten, altijd belangrijk voor de activiteiten als de kids komen. Ze moeten toch eens op het strand kunnen spelen. Deze namiddag is er ook de Koninginnenrit in de Tour de France. Une étape de la reine, deze benaming stamt uit de Middeleeuwen wanneer de koningin een zware vermoeiende rit ondernam, soms een reis waarbij een overnachting nodig was. Zwaar werk en een hele onderneming voor al de hovelingen. Nu is de Koninginnenrit de zwaarste rit in een rittenkoers. De meest prestigieuze ook om te winnen en op de renner zijn erelijst te kunnen zetten. De rit bestaat uit het beklimmen van meerdere cols en meestal ook nog aankomst bovenop een berg. Een zware inspanning en weinigen overleven het zonder fysieke kleerscheuren. In alle landen is het een vrouwelijke etappe behalve in Duitsland. daar spreekt men van een 'Königsetappe'. Waarschijnlijk hebben ze nooit vorstinnen gehad die moeilijke reizen ondernamen. Ik zal waarschijnlijk maar een deeltje van de rit kunnen bekijken maar 'Vive Le velo' ce soir zal me dan wel voldoende informeren over het verloop van deze 178 km lange bergrit. Want bovenal, de kinderen komen altijd eerst. Hoe plezant de tour ook mag zijn om te volgen, de kinderen geven nog altijd meer vreugde. De hond moet weer een stapje opzij zetten wat altijd een moeilijke evenwichtsoefening met zich meebrengt. Hij mag zich niet achteruitgesteld voelen en geen verlatingsangst krijgen als hij thuis moet blijven terwijl ik met de kids op stap ga. Voor mij is dat even de 'ratio' gebruiken en niet het 'hart', want het liefst neem ik hem overal mee naar toe. Dat gaat niet altijd samen met de activiteiten die de kinderen willen. Voilà, c'est tout pour aujourd'hui.
