"Wij denken de natuur te kunnen beheersen, maar waarschijnlijk is zij alleen maar aan ons gewend geraakt", Karl heinrich Waggerl (1897-1973). Een droge, vrij zonnige dag met flink wat wind die het zand naar alle kanten verstrooid. Niet echt een weer voor strandspelen of in de zee te gaan. Het is met de billenkar rijden om toch de zee en de dijk te zien. Stralend zomerweer had natuurlijk beter geweest maar ik ga niet mopperen want hetgeen de zuidelijke Belgen over zich heen krijgen is niet van de poes. Mensen meegesleurd in het kolkende water, huizen vernietigd, wegen en banen kapot en onberijdbaar, dorpen afgesloten van de rest van de wereld, electriciteit die het begeven heeft, liters regenwater, bijna een zondvloed te noemen. De scouts en chiro kampen die met bosjes opgedoekt warden. Ook mijn twee meisjes ontsnappen niet aan de waterellende en zijn terug thuis. Ik kan geen vrolijke dingen schrijven vandaag. Ik heb zelf twee overstromingen meegemaakt en weet derhalve goed wat een ellende en machteloosheid de bewoners van de getroffen gebieden te wachten staat. Het is geen proper water dat binnenstroomt. Het is vloeibare smurrie die alle vuil vervoert dat het onderweg kan oprapen en het achterlaat in de huizen. Het is vocht dat in muren dringt en er voor zorgt dat er nooit nog een nieuw laagje verf blijft aankleven. De natuur laat zich weer eens van zijn slechtste kant zien en toont voor de zoveelste keer dat we er niet mee moeten sollen. We komen weer eens met onze voetjes op de aarde en zijn geen baas over onze planeet al zouden we dat wel willen geloven. Af en toe zet de natuur ons een hak door ongenadig uit de hoek te komen. We vergeten te gemakkelijk dat: de natuur kan prima overleven zonder de mens, de mens nooit zonder de natuur. Tot morgen