Radio 1 is niet de zender 'Nostalgie', maar ze draaien gregeld deuntjes uit de oude doos. Tot mijn grote vreugde moet ik zeggen. Deze morgen "No woman, No cry" van Bob Marley (1945-1981) en "Be My Baby" van The Ronettes. Wat nieuws, wat info, wat muziek, meer moet een mens 's ochtends niet hebben. Na het weerbericht om 8u30 gaat de radio uit en omarm ik terug de weldoende stilte in mijn huis. De teevee gaat ook pas 's middags van start, meer als hulp bij het indutten dan om te kijken. Maar vandaag zal dat op deze Quatorze Juillet enigszins anders zijn. Hèt feest van de Fransen en hopelijk deze keer niet verstoord, zoals 5 jaar geleden, door een zware aanslag op de feestvierende bevolking. Toen vielen er 86 doden te betreuren en van de gewonden wordt niet meer gesproken. Nog wel in de stad van mijn jeugd, Nice. Vandaag is het eerst de aankomst van mijn twee jongens, 8 en 12. Mijn koningen, zogezegd. Gelukkig is het droog aan zee, want hun zussen zijn water aan het hozen op hun scoutskamp in de Ardennen. Hier zijn er gelukkig drogere weerkaarten, altijd belangrijk voor de activiteiten als de kids komen. Ze moeten toch eens op het strand kunnen spelen. Deze namiddag is er ook de Koninginnenrit in de Tour de France. Une étape de la reine, deze benaming stamt uit de Middeleeuwen wanneer de koningin een zware vermoeiende rit ondernam, soms een reis waarbij een overnachting nodig was. Zwaar werk en een hele onderneming voor al de hovelingen. Nu is de Koninginnenrit de zwaarste rit in een rittenkoers. De meest prestigieuze ook om te winnen en op de renner zijn erelijst te kunnen zetten. De rit bestaat uit het beklimmen van meerdere cols en meestal ook nog aankomst bovenop een berg. Een zware inspanning en weinigen overleven het zonder fysieke kleerscheuren. In alle landen is het een vrouwelijke etappe behalve in Duitsland. daar spreekt men van een 'Königsetappe'. Waarschijnlijk hebben ze nooit vorstinnen gehad die moeilijke reizen ondernamen. Ik zal waarschijnlijk maar een deeltje van de rit kunnen bekijken maar 'Vive Le velo' ce soir zal me dan wel voldoende informeren over het verloop van deze 178 km lange bergrit. Want bovenal, de kinderen komen altijd eerst. Hoe plezant de tour ook mag zijn om te volgen, de kinderen geven nog altijd meer vreugde. De hond moet weer een stapje opzij zetten wat altijd een moeilijke evenwichtsoefening met zich meebrengt. Hij mag zich niet achteruitgesteld voelen en geen verlatingsangst krijgen als hij thuis moet blijven terwijl ik met de kids op stap ga. Voor mij is dat even de 'ratio' gebruiken en niet het 'hart', want het liefst neem ik hem overal mee naar toe. Dat gaat niet altijd samen met de activiteiten die de kinderen willen. Voilà, c'est tout pour aujourd'hui.