In de naweeën van Ciara zijn er nogal wat ongemakken gekomen. Het is intriest dat ik troebel naar buiten moet kijken ondanks de mooie blauwe lucht. Het zand dat op het strand verdween is aan mijn vensters blijven plakken. Het is guur, koud weer buiten en kan daarom niet met spons en zeemvel te werk gaan. Spijtig om het te zeggen, ik moet wachten op de volgende intense regenbui om terug klaar te zien. Maar regenbuien weten ons land liggen. Een klein beetje geduld hebben. Dan kan ik de schoonheid van de natuur van achter het raam, weer bewonderen. Het is "dikke truiendag" vandaag. Dat komt goed uit. De hond heeft af en toe toch een grasperkje en paaltje van doen. Dan is mijn kledij ook snel in orde om buiten niet te bevriezen tijdens het wachten.

Ik leef niet met hetgeen geweest is of in het verleden, maar af en toe eens terug kijken kan goede herinneringen boven halen. Vandaag las ik een verhaal dat me aan mijn grootvader en vader deed denken, twee verstokte duivenliefhebbers. Een 11jarige Arthur is een van de jongste duivenmelkers in ons land. Hij hoopt met zijn zorgvuldig gekoesterde en zelf opgekweekte duifjes, internationale prijzen te winnen in de duivenwedstrijden. De tekst bracht de "constateur" in herinnering. Die heb ik nog altijd en zelfs de laatste duivenring zit er nog in. Die is niet meer in het duivenlokaal geraakt. Niet alleen aan de duivenklok dacht ik maar ook aan het gazetje "Duifke Lacht". En ja hoor, dat bestaat nog steeds! Een krantje waar we thuis naar uitkeken, niet alleen om de duiveninfo, maar ook om de humor en de plezante verhaaltjes. Wat bracht dat duiven gedoe nog meer in herinnering? Het radioprogramma op zondagmorgen, "inlichtingen voor duivenliefhebbers". Voorgelezen met de warme stemmen, eerst van Wim De Lathouwer en later door Johan Roggen. Het programma is te beluisteren geweest tot 2004. Sindsdien op internet. Maar het bracht ons de weerberichten van exotische oorden. Quièvrain, Noyon, Arras, Blois, Bordeaux, Bourges......en maar wachten tot de duiven "gevallen" waren vooraleer er een activiteit kon plaats vinden. Het liedje, het deuntje dat alles aankondigde was "ik zie zo gere mijn duivenkot". Bobbejaan Schoepen heeft er later tekst opgezet en had er veel succes mee. Wat was er nog aan die duiven; de keven! Ik heb deze morgen me suf gezocht naar dat woord. Het zijn de duivenmanden die gebruikt werden, worden, om de duiven van thuis naar het lokaal te brengen voor transport naar de mooie bestemmingen. Maar ik heb dat woord nergens gevonden, noch in het Vlaams, Nederlands of andere taal. Het zal een plaatselijk woord, een dialect zijn. In het duivenlokaal worden ze geringd en dan in grote bakken op camions naar de losplaatsen gereden. En dan maar wachten op het loslaten, vrijlaten!  Want die  lieve beestjes zijn gehaast om zo rap mogelijk bij hun duivin te zijn. De beste tijd voor die vlucht, is dan de winnaar. Daarom moet de ring van de poot gehaald worden, in de klok gestoken, waar een mechanisme van tijdopneming zat. Dan terug naar het lokaal met de constateur en maar hopen dat het duifje de snelste van de hoop was voor een prijs te halen. Wat gebeurde er nog zoal rond de duiven? "Jongen" opleiden, dus leren terug naar het kot te komen. Dat was voor mij interessant eens ik met de auto kon rijden. Met een keef met duifjes naar een bestemming rijden en ze dan loslaten! Ik heb op die manier de omgeving en verder leren kennen. En ja, rijden was plezant zeker als kersvers piloot. Ik las dus met plezier over deze jongen, die niet erg tuk is op facebook en andere social media, maar liever zorgt voor zijn beestjes. Ik wens hem veel succes met zijn hobby en veel eerste prijzen.