Op Canvas begon zondagavond de reeks over de restauratie van "Het Lam Gods" van de gebroeders Van Eyck. Maar er zijn nog 2 uitzendingen, nog eventjes wachten om erover te spreken.

Voor mij is altijd de vraag: waarom is het ene een kunstwerk met "K" en het andere iets gewoons, zoals duizend in een dozijn of kitsch en met kleine "k" geschreven? 

De mens heeft zijn leefplaats en zichzelf altijd al willen opvrolijken, versieren, mooier maken, opfleuren, individueler maken. Zelfs in grotten zijn er tekeningen te vinden. De fresco's die men nu nog sporadisch terugvindt tonen dat de mensen iets wilden zien op de muren in hun omgeving. Niet alleen de muren maar de vele grondmozaïeken, beelden, vazen, borden, bekers, amforen, kledij, juwelen, houtsnijwerk, gebruiksvoorwerpen, wandtapijten. Dat alles werd gedaan door ambachtsmannen. Er waren schilders, steenkappers, wevers, zilver-en goudsmeden, meubelmakers, schrijnwerkers, enz. In gilden kon men als jochie een ambacht leren. Dan kon hij zich bekwamen en werken in de ateliers. Ieder atelier of werkplaats had de naam van de volleerde ambachtsman en meestal eigenaar. In zijn naam werden talrijke werken afgeleverd en stond hij klaar voor de volgende opdracht aan te nemen. Opdrachtgevers waren een kerkelijke leider, een rijke burger, een koning, hertog, vorst. Meestal om de muren van gigantische kerken, paleizen, woningen te voorzien van schilderijen, lambriseringen, stucwerk. Tot de Middeleeuwen zijn het bijna allemaal anonieme werken. Wanneer is dan het signatuur gekomen onder al deze werken van één persoon? Het worden individuele werken, met een naam, een reputatie en een hoge kostprijs. De vele ambachtsmannen die meewerkten aan een werk, bestaan dan niet meer. Zij zijn een grote anonieme massa. Niets nieuws onder de zon, zou ik zeggen. De grote kunstenaars, vnl schilders, waren diplomaten geworden, afgezanten van bestuurders, zelfs belangrijke burgers in eigen stad. En toch zijn ze doorheen de geschiedenis opgehemeld, erkend als grote meesters, is hun werk fenomenaal genoemd. Was het toen ook al een beetje "wie kent wie" of "ons kent ons"? Ik ben geen connaisseur, geen kunstkenner, geen deskundoloog, geen expert specialist, geen vakvrouw, geen autoriteit, geen erudiet, geen lettré, geen ingewijde. Allemaal woorden die ik vandaag leerde kennen. Dat om te zeggen dat ik een leek ben. Een kunstwerk, wat het ook mag zijn, benader en bekijk ik gevoelsmatig . Ik vind het mooi of niet. Een kunstwerk hoeft niet noodzakelijk een schilderij te zijn, maar kan alles zijn waaruit vakmanschap naar boven komt en liefde voor zijn of haar materiaal. Nu kunnen we ook van "haar" spreken wat toen niet bestond.

Een goede zin voor kunst: een bewuste creatie, betekenisvol met behulp van vaardigheden en verbeelding. Of zoals Willem Kloos (1859-1938) noteerde: "de meest individuele expressie van de meest individuele emotie". Of ook "l'art pour l'art".