|
Ik heb de radio uitgezet nadat ik het wondermooie lied van Nick Cave had gehoord: Into my arms, oh Lord. Ik had dan toch al een uitgebreid nieuws van 7u gehoord, veel olympische en andere randinfo en het korte nieuws om 7u30 met een hartverwarmend weerbericht van Frank: het gaat wat minder regenen en het blijft droog aan zee. Meer moet ik 's morgens op mijn nuchtere maag niet horen. Ik zet me, na mijn krant gelezen te hebben en raadseltjes te hebben opgelost, direct aan het schrijven om bezig te zijn met interessante onderwerpen en niet te denken en voelen dat ik honger heb. Men vraagt mij toch dikwijls waar mijn 500 woorden vandaan komen, hoe lang ik schrijf aan zoveel woorden en waar ik de samenhang van al die woorden haal. Een verhaaltje vertellen begint altijd bij "wat ik hoor, zie, ruik en wat ik lees". Mijn zintuigen die wakker worden en in gang schieten, zeg maar. Soms moet ik veel opzoeken om een correcte weergave te geven en zit ik een paar uur te lezen en van de ene klik naar de andere te gaan. Bij andere onderwerpen kan ik mijn fantasie alle kansen geven en bij nog andere items kan ik er gewoon met mijn klak naar slaan. Vandaar dat ik mijn hoofdbescherming af en toe kwijt ben om me tegen de felle zonnestralen te beschermen. Dan is de zonnebril een welgekomen attribuut. Liefst zo'n groot mogelijk exemplaar met grote mooie blauwe glazen, die dan lijken op mijn mooie blauwe ogen. Dat ontlokte gisteren de vrienden de woorden: je gelijkt op Sofia Loren. Die heeft al jaren zo'n gigantische montuur op haar neus staan. Ik heb dat direct moeten rechtzetten want zij is 14 jaar ouder dan ik. Misschien haar jongere zus, probeerden ze het een beetje recht te trekken. Dat moest opgezocht worden natuurlijk. Ik voel me er nog niet goed bij want die is ook al 10 jaar langer op de bol, dan ik. Soit, ik zal geen rekening houden met een jaartal want beiden, Sofia en Maria, zijn goed geconserveerd dank zij de verschillende noodzakelijke ingrepen om die conservering te bekomen. Maar zo'n slecht compliment is het dus niet. Sofia is nog altijd een mooie statige vrouw en een fantastische actrice. Ik heb veel van haar films gezien maar de meeste indruk heeft ze op mij gemaakt in de film uit 1977 met de knappe Marcello Mastroianni (1924-1996): Una giornata particulare. Naast haar leven als actrice heeft ze ook verschillende kookboeken gepubliceerd. Haar belangrijkste culinaire boek met meer dan 200 klassieke Italiaanse gerechten en bijhorende verhalen, is ook vertaald: Koken, con amore. Ik ga nu mijn 'occhiali da sole' opzetten en een balleke naar de hond gooien en dan genieten van mijn welverdiend ontbijt. Tot morgen
|
