Het weekend is anders van start gegaan dan gewoonlijk. Naar de kapper gaan! Dat was ik, hoe is't mogelijk, gisteren totaal vergeten. Gelukkig was er vandaag een plaatsje vrij gekomen zodat ik mijn manen weer in vorm kon laten leggen. Deze week is een heel turbulente week geweest op emotioneel vlak. Niet alleen door trieste herinneringen maar ook door blijde gebeurtenissen bij vrienden. Vandaag is er weer feest voor een 50jarig huwelijksjubileum. Maike en Guy presteerden dàt, om in goede en slechte dagen, in ziekte en gezondheid, elkaar te steunen door dik en dun, gedurende al die jaren. Ik ken ze bijna 50 jaar, vooral door ons lidmaatschap in het verenigingsleven en parochiale activiteiten. De hilarische toneelvoorstellingen en verkleedpartijen, de koffie's van de vrouwengilde, de feesten van KWB, de barbecues, de uitstappen, de vergaderingen, de babbels. Er blijft een speciaal en fijn lachje over als ik denk aan al de activiteiten die we toen, in onze jeugdige onbezonnenheid, samen deden. Tijd vliegt, zegt men en ik kan niet anders dan het beamen. Voor de jubilarissen een welgemeende "proficiat".
Nr 45: die zijn pap gemorst heeft kan niet alles oprapen = schade is nooit weer helemaal goed te maken. Dat is ook de conclusie in de krant van het proces dat nu in Mechelen gevoerd wordt. Iedereen zal er lidtekens aan overhouden als het publiek zal oordelen over deze gevoelige zaak. Zowel de slachtoffers als de dader zullen er schade aan overhouden. Maar voor alle toekomstige sollicitanten, die weten nu dat ze niet zo maar alles hoeven te accepteren en voor hun toekomstige bazen is het wel een les in respectvol benaderen van het personeel. Ik wil nog een citaat van een onbekende hieraan toevoegen voor allen die hierdoor ongewild in de belangstelling kwamen; het leven kent vele hoofdstukken en een slecht hoofdstuk is niet meteen het einde van het boek.
De krant was te laat deze morgen, ik heb nog veel te lezen. Dat zal voor bij de zondagse koffie zijn. Nu schijnt de zon volop en daar wil ik van genieten! Tot morgen.
|