|
"Voor oude lieden, heeft maart venijn in hare staart". En het zal een uitzonderlijke lang laatste dag van de 3e maand worden. Ik ben in het putje van de nacht gewekt door windstoten, regenvlagen en lawaai van de stellingen bij de buren. Mijn venster stond open en het geluid van wapperende doeken en zingende buizen heeft me zéér vroeg gewekt. Ik voel aan mijn 'oude' of liever 'wat oudere' knoken dat het buiten 'nat, koud en kil weer' is. Om dat te vergeten heb ik me in die vroege uurtjes aangenaam bezig gehouden met alle toegestuurde filmkes eens te bekijken. Daarna naar een paar geïnteresserden doorgestuurd. Daarmee is mijn brievenbus of liever mijn mailbox eens opgekuisd. Bij het lezen van het dagblad was er niks speciaals dat me opviel om er een bedenking of commentaar op te geven. De oefeningskes verliepen ook vlot. Zou een van mijn lijstjes me doen dromen? En warempel, daar stond een naam die mijns inziens de mooiste liefdesscene ooit op het kleine scherm gespeeld heeft: Richard Chamberlain. Als hij, als de priester Ralph de Bricassart in de "Doornvogels' met zijn Maggie op een onbewoond eiland op vakantie gaat en uit hun liefdesspel "Dan O'Neill" ontsproot. Het straffe aan gans dat verfimde liefdesverhaal en dus al zijn liefdesspelletjes op het witte doek, is dat de mooie Richard niet op vrouwen valt of verliefd kan zijn omdat hij liever een man in zijn bed heeft. De roman "The Thornbirds" van Colleen McCullough (1937-2015) heb ik nadien ook gelezen. Voordien was Mr Chamberlain ook al 5jaar de mooie Dr Kildare in de gelijknamige serie. Een ziekenhuisreeks met al zijn dramatiek doet het altijd goed op het kleine scherm, zelfs vandaag nog. Ze hebben dan ook allemaal dezelfde ingrediënten: drama, suspens, goede afloop en prachtige acteurs en actrices. Andere romantiek en dramatiek komt er van de boeken van de zussen Brontë: Charlotte (1816-1855) met Jane Eyre, Emily (1818-1848) met Wuthering Hights en Anne (1820-1849) met The Tenant of Wildfell Hall. Alle drie zijn ze jong gestorven en waarschijnlijk alle drie aan tuberculose. Is dat niet dramatisch te noemen? Hun boeken zijn ook in films en series gegoten. Het zijn een beetje de zogenaamde Engelse 'kostuumdramareeksen'. Romantiek met de bijhorende dramatiek mag ook op tv komen, het moeten niet altijd geweldadige reeksen zijn. Om deze laatste dag van maart af te sluiten, een spreuk die vandaag misschien ook werkelijkheid wordt: nooit is maart zo zoet of hij sneeuwt een volle hoed!. Tot morgen
|
