Het eerste archi-slechte weer is weer voorbij. Dat hebben we weeral gehad, en de hond was er duidelijk overstuur van. Geen idee waarom deze storm, een zo grote paniek bij hem teweegbracht. En nu, ben ik uitgerust van het wakker worden. Eigenlijk is ontwaken en opstaan een vermoeiende bezigheid. Eerst het ene ooglid in plooitjes in zijn kas steken, om vast te stellen hoe laat het is. Dan het andere ooglid oprollen. De oren doen 'horen', en de mond met wat gekkebekkentrekken in vorm zetten. Vervolgens één been vanonder de lakens en dekens brengen, dan nummer twee, en beide een beetje laten bengelen. De rest van mijn torso ondersteunen  met beide armen en handen om het rechtop te brengen. Dàt tot ik denk dat mijn beentjes weer stevig genoeg zijn om mijn gewicht te torsen en me naar de badkamer te brengen. En verder, de eerste voorzichtige stapjes zetten om aan mijn dag te beginnen. Ik vind dat ik op mijn nuchtere maag dan al heel wat inspanningen en  werkzaamheden heb gedaan. Moest de hond er niet zijn, ik zou zeggen, eerst wat uitblazen van al dat werk. Maar beste lezers, terwijl ik het vorige bedacht, hoorde ik de softpop groep  'Fleetwood Mac' zingen "Tell me lies, tell me sweet little lies..". Aan jullie om uit te maken of ik hier wat zoete leugens heb neergeschreven of naakte waarheid. 

De krant vertelt het relaas van de storm Ciaràn, met menselijk leed en veel materiële schade van Spanje tot in het Noorden van Europa. Verder de obligate pagina's over de oorlogen in Europa en het Nabije Oosten. Vervolgens kom ik aan de pagina van de gezette burger die het medicijn van de diabetici wil gebruiken om toch maar niet aan zijn copieuze menu's te moeten raken en een dieet te volgen om wat kilo's af te slanken. Daarvoor ziet men niet op tegen de verplaatsingen naar apotheken in het zuiden of het noorden van ons land. De volgende bladzijde brengt een neuwigheid op culinair gebied, dat helaas in België niet op de dis mag verschijnen maar bij onze Noorderburen wel: een schoteltje met 'kraai'. Een beschermde vogel bij ons, die niet mag geschoten worden. De reporter is dus op pad gegaan om deze lekkernij(?) te gaan degusteren in een sterrenrestaurant over de grens, in Valkenswaard. In Nederland is er een plaatselijk verbod. De jager mag ze doodschieten als ze landbouwgewassen bedreigen. De karkassen, van een vuistje groot, serveert de kok met 'crème van pastinaak' en een 'jus van kardemon' als tussengerecht, want je krijgt er je hollle tand niet mee gevuld. Hier zingen de kraaien nog niet het liedje, "help mij , help mij, help mij uit de nood, want de jager schiet mij dood. Laat mij in uw huisje klein, 'k zal u dankbaar zijn". Tot morgen