Het ziet er naar uit dat er een zonnige droge dag op komst is en dat de wind niet al te fel aanwezig is. Tijd dus om eindelijk de parasol buiten te zetten, want de zonnestralen geven al aardig van jetje en een zonnehoed is niet meer voldoende om mijn tere hoofdje te beschermen tegen de warmte. Eerst is er natuurlijk de kuisploeg gepasseerd, dan een luncheke tot mij genomen, krant lezen, schrijven en dan buiten. Ik ben natuurlijk geen diplomaat en kan moeilijk inschatten wat het betekent een 'erkenning' van de Staat Palestina en wat een 'erkenning' allemaal inhoudt. Blijkbaar is dat allemaal niet zo simpel aangezien het grondgebied nog niet begrensd is en dus de grenzen niet bekend. Onze toppolitici zijn een beetje bang voor de consequenties die een erkenning zou inhouden en wachten geduldig af wat de rest van de wereld en de landen overwegen te doen. Het zou van de 'staten' die Palestina erkennen eerder een symbolische actie zijn dan een daadwerkelijke erkenning als een evenwaardige staat als Israël. Gelijk wat er ook van is, een oorlog moet stoppen. Er zijn er al té veel oorlogen, conflicten en gewapende invallen die het de gewone mens moeilijk maakt zijn gewone leven te leven zonder angst of schrik te hebben. Maar zoals de geschiedenis leert, oorlogen zijn van alle tijden en gewapende conflicten ook. Een mens leert blijkbaar niet van zijn fouten sinds de 'val' van Adam en Eva in het Paradijs. Hebzucht, macht, rijkdom zijn dikwijls de redenen onder de dekmantel van de 'ware religie' verspreiden onder de mensen. "Droevig is deze wereld" zingt de echte koning van het authentieke levenslied: Guido Belcanto. Ik luister liever naar zijn "Plastic rozen verwelken niet" of "Zijn vlammetjes". Maar als ik zijn lied hoor over "Het zeildoek van de botsauto's" wenste ik nog zelf eens in een botsautootje op de kermis te zitten. Maar dat durf ik niet meer omdat ik schrik heb voor mijn botten bij dat botsen. Ik heb ook geen liefje dat ik mee zou kunnen nemen in de 'slang' en onder het zeildoek met mij zou kunnen zitten om wat te friemelen en kusjes te geven en "Op zoek naar romantiek" is. "Afscheid is de deur van de toekomst" schreef Manfred Hinrich (1926-2015). Mijn toekomst is wat rustiger geworden, met andere charmes, andere bezigheden die me even gelukkig kunnen maken.Tot morgen