|
Een gelatenheid spreekt er uit de woorden en houding van de inwoners van de getroffen wijken, dorpjes en stadjes rond Valencia. Veel doden, officieel 205 doden, nog 1900 vermiste personen. Een gigantisch getal aan mensenleed. Van gewonden durft men nog niet spreken en dat zullen niet alleen lichaamlijke letsels zijn, maar evenzeer zwaar psychologische trauma's. Een solidariteit uit de eigen autonome regio, is op gang gekomen om het gebied schoon te maken, letterlijk. Niet alleen de modder en de vehikels maar proberen alles te redden wat er nog te redden valt. Als men dan de beelden uit bepaalde wijken ziet, is daar eigenlijk alles verwoest. Veel mensen zijn hun leven kwijt, niet alleen letterlijk, maar de overlevenden van de natuurramp 'Dana' staan met 'niks' meer in hun handen van hun leven vóór 29 oktober 2024. Blijkbaar is 'Dana' een gekend fenomeen in de streek rond Valencia. "Depressión Aislada en Nivels Altos", wat zoveel wil zeggen als: een geïsoleerde depressie (een aftakking van de straalstroom dat botst op het zéér warme water van de Middellandse Zee) op hoog niveau. Lokaal noemt men dit herfstfenomeen een 'gota fria', een koude val. Het gebied ligt in de provincie Valencia, heeft een aangenaam microklimaat en daarom een ideale plek voor 'overwinteraars'. Toeristen zijn er in alle seizoenen van het jaar. Economisch is het bijna de wereldproducent van appelsienen. De Costa del Azahar is de plaats voor de zonnekloppers en strandanimatie. Zo'n 'waterbom' is blijkbaar zéér vernietigend zoals we hier ook in de Luikse regio een paar jaar geleden mochten vaststellen.
Ik dacht een uurtje geleden dat ik enkele blauwe streepjes zag door het mistige en nevelige wolkendek, maar het zal een 'fata morgana' geweest zijn. Ik wenste een lichtpuntje in de 'duisternis' te zien. Voor de rest heb ik niet veel nieuws te melden ondanks de dikke weekendkrant, maar de bladzijden van de verkiezingen in Amerika heb ik overgeslagen alsook de proeverijen van Peter Goossens. Die zoekt de gerechten op waar ik mijn neus zou voor ophalen en daarenboven stukken van mensen kost. Ik gruw ook soms voor de gerechten van de buitenlandse kookprogramma's. Daar wordt dan zo lyrisch over gedaan, zodat de oren van de koeien en varkens een delicatesse worden. Mijn hond weet dàt te appreciëren, ik heb hem gisteren nog een gerookt varkensoor cadeau gedaan. Ik moet hier wel bij vermelden dat ik eigenlijk alleen maar hou van de oerdegelijkse Vlaamse kost zoals worsten met puree en applemoes en beefsteak frites, daar zijn mijn smaakpapillen aan gewend. Ik hou niet van buitenlandse experimenten op mijn bord, noch van kruidige en pikante spijzen. Gelukkig heeft iedereen een andere smaak en mening. Zo blijft de weereld draaien. Tot morgen
|
