|
Groot nieuws vanuit de turnwereld: Nina Derwael hangt haar turnpakje aan de haak en bewaart het als aandenken aan een jeugd vol medailles. Het komt vrij plots na haar huwelijksfeest, misschien is er al uitbreiding van het gezin op komst. Natuurlijk een carrière als turnster is geen lang leven beschoren en ongeschonden uit die moeilijke topsportdiscipline te stappen, is ook een kunst. Weten wanneer het 'fin de carrière' is ook al een byzondere gave. Ik wens haar nog een lang, gezond en lenig leven toe.
Ik ben gisteren dus thuis gekomen met een prachtig geschoren wit hondje. Na 2u30 buiten zitten, lezen en wat wandelen mocht ik Raziel terug ophalen om naar huis te sporen, want we waren met de tram naar de afspraak gereden. Ik moet eerlijk zeggen dat het me een ongemakkelijk gevoel heeft gegeven die 2x 15' op de kusttram. Ofwel zie ik er 'oud' uit en heb ik een zitplaats nodig ofwel is de jeugd van tegenwoordig weer enorm beleefd geworden om aan de ouderen hun zitplaats af te staan. Feit is, dat nadat ik de tram opstapte er direct een paar jongeren rechtsprongen om me hun zitje aan te bieden. Ik weigerde beleefd, gezien de korte afstand die ik moest afleggen, maar dat geloofde men niet. Ze duwden me bijna op het stoeltje omdat ik toch maar zou plaats nemen op hun afgestane plek. Ik ben als ik thuiskwam direct naar de spiegel gevlogen om te zien of ik inderdaad een oud besje ben geworden. Jeugdig kan je me nog moeilijk noemen met mijn zilverwitgrijs haar, maar ik kon toch nog vlot op de tram springen. Ik heb ook nog geen wandelstok of looprekje of rollator nodig. Enfin ja, ik heb me laten bemoederen en 2x15' minuten op een bankje gezeten met de hond onder mijn stoeltje. Dat geeft altijd goedkeurende blikken van de medereizigers als je met zo'n beleefd beest op stap bent: niemand heeft er last van. Nu moet ik gaan uitpluizen hoe ik een tramkaartje of rittenkaart moet bemachtigen. Alle automaten die ik tegenkwam zijn buiten gebruik gesteld. Het is weer op een andere manier betalen om een ritje te mogen maken want een zwartrijder wil ik absoluut niet zijn. Ik zou dus de app van 'De Lijn' moeten installeren op mijn gsm en dan met de bankkaart op het witte schermpje in de tram een rit laten registreren. Tegenwoordig is het uitvallen van een gsm of als die gestolen wordt of als je die vergeten bent, een grote ramp geworden. Alles moet online gebeuren, zelfs de simpelste dingen zoals een ritje betalen op het openbaar vervoer.
Net zoals gisteren is er nog vrij veel wind en worden de regenwolken weer weggeblazen. Ik zal weer met de sproeier moet rondgaan om de dorstige planten van water te voorzien. Tot morgen
|
