Een nieuwe week, nr 7 van 2022, is begonnen evenals een een nieuwe 'cahier de brouillon'. Niet zomaar een schriftje maar de oerdegelijke en echte kladschrift, voorzien van 'ongebleekt' papier. Ik zie er de houtsplinters nog inzitten, zodat ik weet dat er een boom gesneuveld is om mijn zieleroerselen op te noteren. Het is wel zo dat ik elke inval, gedachte, nieuwsfeit eerst noteer op papier. Ik kan bij benadering niet schatten hoeveel van dergelijke schriftjes ik volgekriebeld heb, vanaf mijn schooltijd tot nu. Altijd met een doel voor ogen, mijn teksten, vooraleer het voor 'echt' en 'proper' en in een samenhangend geheel aan de buitenwereld te bezorgen, eerst wat krabbelen op papier, dat er bij wijze van spreken niet toe doet. Onlangs is er nog een oude bekende tot mijn dagelijkse attributen terug gekomen: het groene boekje of de Woordenlijst Nederlandse Taal. Als een woord daarin te vinden is, bestaat het in onze taal. Het is dus niet alleen Van Dale die zaligmakend is. Door mijn woordspelletje 'Woordle en Woordle6', gok ik soms op woorden waarvan ik het bestaan niet ken, vermoed of verkeerd schrijf en dan is een naslagwerk in papier soms handiger dan iets onbekends te zoeken op het web als ik nog maar 2 letters van een 5/6 letterwoord heb gegokt. De oude opzoekwijzen niet zomaar overboord gooien, is mijn leuze. Trouwens het ritselen van papier is een aangenaam geluid, zeker van dat vloeikespapier dat ook gebruikt wordt om sigaretten te rollen. En vandaag is het Valentijnsdag en dat kan ik niet zomaar opzij schuiven. Temeer omdat er in mijn kennissenkring enkelen jarig zijn en langs deze weg wil ik hen dan ook een aangename, mooie, gelukkige en liefdevolle dag toewensen. Valentijnsdag is naast een commerciële topper in winkelland eigenlijk een wereldwijd feest waarop de anonieme liefde betuigd wordt. Vroeger werd er stiekem een cadeautje of bloemen met liefdesverklaring afgegeven aan de vrouw of man van zijn /haar hart. Omdat "The love of my live", zo mooi bezongen door Queen, is dat mijn lied van de dag, samen met een klein versje: Jou vergeten...., een muis zal eerder een leeuw verslinden, een kat zal vlugger de klok opwinden, sneller dan ik jou vergeten kan. Dat zijn momenten waarop ik mijn moeder zou willen aanspreken met volgend oud liedje: Mama, 'k wil 'n man hê, watten man, my lieve kind? Wil je dan een Fransman hê? Nee mama nee! Een Franseman die wil ek nie, want 'parlez-vous' versta ek nie. Dit is my plesier met die Boerenjongkërels hier! .......Wil je dan 'n Hollander hê? Nee mama nee, 'n Hollander die wil ek nie, want klompen dra, dit sal ek nie. Dit is......Wil je dan een Duitser hê? Nee mama nee! 'n Duitserman die wil ek nie, want 'Schweinefleisch' lus ek nie. Dit is......Wil je dan 'n Boerenseun hê? Ja mama ja, 'n Boereman die wil ek hê, in 'n Boer se arme wil ek lê. Dit is my plesier die Boerenjongkêrels hier! Tot morgen
Godsjemenas, wat is het koud en winderig buiten. Zelfs op een zondag mag men tegenwoordig al eens vloeken. Voor velen is het nog een heilige dag, een dag van godsdienstige plichten en rituelen, showen van kleren, een dag van de aperitief, rosbief met erwtjes, peekes en kroketten. Sinds mijn pensionering zijn er geen zondagse activiteiten meer. Ik heb alles aan de kant geschoven en mooie kledij of alcoholvrije aperitieven kan op eender welke dag van de zeven gebeuren. en rosbief met erwtjes en peekes maak ik d'office nooit meer klaar. Meer zelfs, de zondag is tegenwoordig meer een dag voor thuis te blijven en licht huishoudelijke taken te doen, om niet tussen de weekendgangers te moeten lopen. Zelfs de hond denkt er hetzelfde over; liever thuis op de restanten van de pelouse met de bal spelen dan al die vreemde honden op zijn domein tegen te komen bij een wandeling aan de leiband. Zoals ze zeggen, we laten het niet aan ons hartje komen en leven ons leven zoals we denken het te moeten leven voor onze eigen ziel en zaligheid. Op de dag vóór de verliefdendag zijn er twee feestdagen. Degene die wel moet gevierd worden is 'The Worldwide Marriage Encounter" dag. Eens de belangrijkheid van het huwelijk voor de stabiliteit van een samenleving benadrukken. Wat niet belet natuurlijk dat bij al die getrouwde koppels ook minnaars en minnaressen zitten, en in een weekend niet bij elkaar kunnen komen om diverse redenen. Aan de vooravond van Valentijn, wordt ook aan die groep geliefden gedacht. Maar er zijn zeer veel vormen van samenleven, verliefd, verloofd en getrouwd zijn. Dat leerde ik gisteren toen ik las over chef Paul Bocuse (1926-2018). In zijn boek uit 2005, "Paul Bocuse en het heilge vuur" laat hij de wereld kennismaken met een bijna onbekend aspect van zijn leven. De kok, die 3 vrouwen nodig heeft om zijn 'heilige vuur' aan te wakkeren, die in peis en vree naast elkaar kunnen leven en zij aan zij stonden te treuren aan zijn kist. Op zijn 80e komt de 'chef' naar buiten als een polyamorist. Dat is een levenswijze waarin men openstaat voor het gelijktijdig hebben van méér dan één liefdesrelatie. De kenmerken daarvan zijn, openheid, eerlijkheid met medeweten en instemming van alle betrokkenen. Gehuwd sinds 1946 met Raymonde met wie hij een dochter heeft. Daarnaast een 60 jarige relatie met Raymone met wie hij een zoon grootbracht. Als derde compagnon die hij ook al 40 jaar koestert is er Patricia. Zelf schrijft hij daarover: "Het is misschien niet ieders idee over het huwelijkse leven, maar we kunnen goed met elkaar opschieten. Iedereen is gelukkig, met mij, met elkaar. En als ik optel hoeveel tijd we samen zijn geweest als 'stellen', kom ik tot 145 jaar." Nu ga ik ook nog wat kookunsten doen: het opwarmen van 'quiche provençale', daar is heel veel werk aan. Tot morgen
Het hoge water noopte mij op te staan om 6u30. Dan is het niet meer de moeite terug in bed te kruipen. Zo kon ik op dit ontiegelijke vroege winteruur de natuur al bibberend gaan verkennen. In het oosten stonden venus en mars nog te blinken, een beetje maan en al wat rode strepen die de zonsopkomst deden vermoeden. Ik zag de witte daken en het glinsteren van de bevroren dauwdruppels op het gras. Toch heel mooi. Ik zag ook dat er al 3 mezenbollen verdwenen waren, terwijl ik er gisterenavond 6 had opghangen. Het stiekeme koekeloeren van achter het venster gaf me zicht op de dieven van de resterende bollen: een ekster die het 'netje met bol' van een takje kon krijgen en nageaapt werd door een kauw! Één bol was er in de tuin te vinden die de hond parmantig kwam tonen. Ik kreeg hem in ruil voor een lekker hondensnoepje. Misschien was hij nog niet vergeten dat dergelijke bollen voor een indigestie konden zorgen!. Enfin, ik heb toch weer heel wat te beleven gehad met vroeg uit de veren te komen. Verder begint mijn dag met de dagelijkse routine van alles te lezen wat ik tegenkom, de puzzeltjes en raadseltjes, de woordspelletjes. Bladzijden vol lekkers kom ik tegen in de weekend editie van een gazet. Al ben ik geen chef-kok, de recepten, hun ontstaan en de historie van de beroemdste koks, interesseren me. Één van de eersten met naam en faam is Marie-Antoine Carême (1784-1833). Hij komt uit een gezin waar 'vasten' meer op het menu stond dan eten. Er zouden 24 kinderen in het huishouden geweest zijn. Bij arme gezinnen werden de kinderen van huis gestuurd vanaf 10 jaar om hun eigen kost te verdienen. Zo kwam dat jochie als helpertje in de keuken van de taverne "Au Fricassée de Lapin". Hij is een autodidact voor lezen, schrijven en tekenen, die in bibliotheken zichzelf van kennis en kunde voorzag. Hij bedacht de standaard voor het noteren van recepten, het vaste uniform in wit bracht hij in voege samen met de 'toque' om de hygiëne te benadrukken. Hij bracht orde in de recepten vooral voor de indeling van de 'sauzen en fonds'. Bovenal was hij ook een meester-patissier die de pièces montées introduceerde en spectaculaire bouwwerken maakte van cakes, nougat, marsepein, merengues, die dan als eetbare tafelversieringen konden gelden. Hij introduceerde met "Escargot à la Bourguignonne" ook de slakken in de keuken. Men noemde hem 'de koning van de koks en de kok van de koningen'. Een ander culinair genie, die de meeste recepten maakte die vandaag nog op alle menulijsten te vinden zijn is Auguste Escoffier (1846-1935). Wie kent niet Tournedos Rossini, Pêche Melba, Poire Belle Hélène, Crêpe Suzette, Fraises Wilhelmina, allemaal gecreëerd voor koningen en andere leden van de beau monde. De laatste grote Franse chef is Paul Bocuse (1926-2018) die vooral de 'soupe au truffes' bekend maakte. Zijn 'Bocuse D'Or' is het wereldkampioenschap koken en zeer gegeerd bij alle grote chefs. Tot morgen
Het was een fris ochtendje maar na een paar uur had de zon alles opgewarmd. Vandaag zal ik wat kleine werkzaamheden in de tuin uitvoeren, zoals wat onkruid wieden. Ondertussen loopt de hond wat rond om alles terug te verspreiden wat hem interessant lijkt. Ooit heb ik geprobeerd met een emmer naast me om dat niet-gewenste-groen erin te gooien, maar zijn principe 'alles wat baasje aanraakt moet wel interessant zijn' kan ik niet afleren. Ik heb telkens 2x werk in de tuin, eens verwijderen-opbergen en nog eens stiekem oprapen. Maar ik ga niet zeuren en zagen daarover, ik ben buiten, geniet van de zon, mijn stramme winterspieren kunnen terug soepel worden door er gebruik van te maken. Turnoefeningen; bukken en rechtstaan, wat voetjes verzetten, door de knieën buigen en weer strekken van de benen. Ook voor mijn vingers is dat een goede krachtoefening, want ik weiger handschoenen aan te doen of een tuinharkje te gebruiken. Dat is voor deze namiddag. Eerst komen nog de strapatsen van de nieuwe 'homo universalis' aan bod. Het is een terechte titel als je 99 mede-kandidaten kan verslaan in behendigheidsspelletjes die perfect zouden thuis horen op gelijk welk scouts- of chirokamp. Werkelijk iedereen kon zijn kans wagen, jong, oud, fysieke beperkingen of niet, slim of gewoon slim. Dus iemand die iedereen kan wegspelen en als laatste overblijft verdient deze titel en kan een jaar op reis gaan naar overal waar zijn hartje naar verlangt. "Iedereen beroemd" is gewoonweg een steengoed programma met leuke items van gewone mensen voor gewone mensen. Tot zover onzen 'homo' die op vakantie kan gaan zonder betalen. Dat uithuizig zijn spreekt me echt niet meer aan. Ik wil geen valiezen meer pakken. De kust bied me alles wat ik nodig heb, veel rust en vertier op tijd en stond, en op 100m stappen heb ik dat allemaal ter beschikking. Er was echter een tijd dat ik braaf mee moest gaan met papa en mama. Na een zwaar verkeersongeluk in 1954, werd de belofte gedaan dat bij genezing of beterschap, een 'beeweg' annex vakantie naar Lourdes zou gebeuren. Reserveren bestond nog niet en op goed geluk werd er in één trok naar het andere eind van Frankrijk gebold. Het Hôtel d'Anvers klonk vertrouwd in de oren en daar werd ingecheckt. Niet ver van de Gave en de basiliek, wat belangrijk was voor de 'keiskesprocessie'. Het is 164 jaar geleden dat Bernadette Soubirous (1844-1879) 'de Dame in het wit' nabij de Grot van Massabielle zag staan. De rest is geschiedenis. Het is niet al heiligheid wat de klok slaat vandaag, daarom vermeld ik de verjaardag van Sheryl Crow, ooit het liefje van Tourwinnaar (?) Lance Armstrong. Een mooi nummer is "All I wanna do". Ze is zó een steengoede zangeres dat rockgroep 'De Mens' een lied voor haar schreef: "Sheryl Crow I need you so". Een andere diva verjaardde ook: Withney Houston (1963-2012) die zingt over mijn verzuchting, "I wanna dance with somebody" . Dat zal niet met M/V/X zijn maar met de hond! Tot morgen
Spijtig dat de schrijver het niet meer kan meemaken dat zijn citaat opgenomen is in de dictionaire Van Dale: Marc Sleen, alias van Marcel Honoré Nestor ridder Neels (1922-2016). Het is een uitspraak van zijn stripfiguurtje in de reeks van Nero: Mr Pheip. Hij is de echtgenoot van Madam Pheip, vader van Claude Pheip, Clo Clo 'en famille', en twee aangenomen kinderen, Petoetje en Petatje. Mr Pheip spreekt Frans met Vlaams 'haar' derop want het is een Brusselaar. De zin "tis ik er rien de knots van verstaan" stond voor het eerst in de strip "Het zevende spuitje" uit 1961. Sindsdien is het gemeengoed geworden als men er 'niets van snapt'. Het is één van de 15.000 nieuwe woorden en zinnen in de jongste editie van 'Den Dikke'. Zo'n 10% nieuwe woorden hebben een Engelse achtergrond, wat niet verbazingwekkend is. Een woordenboek is een spiegel van de maatschappij en vooral in het bedrijfsleven sluipt het Engels binnen omwille van internationalisering van de handel en de wandel. Sommige woorden blijven moeilijk om een gedegen vertaling te vinden. Daarom blijft 'lockdown' bestaan en heeft men wel voor andere corona-gerelateerde woorden een goede omzetting gevonden zoals mondkapje, contactopspoorders, afstand houden. Maar marketting, techniek en nieuwe ontwikkelingen blijven meestal in het Engels steken. In het woordenboek staat er bij of het streektaal is zoals 'rien de knots'(V) of geldig is in beide landen zoals 'knuffelcontact'(B, N) of enkel bij onze Noorderburen te horen is zoals 'klimaatdrammer'(N). Verder moesten er al de aanpassingen gebeuren van de 'geslachtsregels' M/V/X. De woorden die niet meer gebruikt worden, eens opkuisen. Al blijven alle woorden wel beschikbaar op de digitale versie. Er zijn woorden uit andere talen die tot bij ons geraakt zijn, zoals de groenten 'jalapeño' een Mexicaans pepertje, 'piel de sapo' Spaanse meloen, 'yacon' uit de Andes, 'msemmen'uit de Maghreb, 'matcha' Japans. De bereidingswijzen zoals 'espuma' Spanje, 'airfryer', 'streetfood' Engels. Het Turkse busje de'dolmus' deed ook zijn intrede alsook de belangrijke persoon, een 'influencer'. Op commentaren van sportevenementen zijn al jaar en dag de 'baroudeur' (iemand die nooit opgeeft) en 'en danseuse' (met enige elegantie bergop fietsen) te horen. Bij dialect is dan weer 'nen' genoteerd zoals in de zin: ik heb nen otto van nen Hollander gekocht.
Zoals gewoonlijk kijk ik ook eens ook een naar de heiligen. Ieder jaar verandert er wat in de opsomming. Er zij er genoeg voorradig, denk ik. En ik verbaas me telkens weer over die namen die, die mensen kregen. Zoals vandaag, een man die 113 jaar werd en een schietgebedje krijgt om alle besmettelijke ziekten te verbannen uit ons leven: Charlampris van Magnesia, Griekenland. En om ons te behoeden voor de schadelijke gevolgen van regen en onweer, Scholastica van Monte Casino, Italië. Als slot, niet dat ik ga slapen, maar volgende uitdrukking is ook opgenomen in het lijvige boek van onze taal. De uitspraak van Meneer De Uil: Oogjes dicht, snaveltjes toe. Slaap lekker. Tot morgen
Op de radio was Boudewijn De Groot nog eens zijn valiezen gaan zoeken in Parijs, Madrid en Berlijn. Het miezerige weertje van de Lage Landen ontvluchten en wat culturele bagage ergens anders opsnuiven met een dikke smoes dat hij daar wat vergeten was. Het goede nieuws van deze dag is; de stranden liggen er weer keurig bij. De 'oliebollen' zijn verdwenen om ergens anders de omgeving te pollueren. Want weet wel mensen, die 'bollekes pek' zijn niet van de aardbodem verdwenen, ze zijn alleen van plaats veranderd. Het andere goede nieuws kwam van de dierenwereld. Al 44 ooievaars zijn terug op hun gigantische nest in Plankendael, bij Mechelen, gaan zitten. Het is dus wachten op het nieuwe geluid in de lente. In Brussel en omstreken laat men de duiven terug vliegen in plaats van ze te verhongeren of te vergassen. Als de mensen geen kruimels meer willen gooien naar die beesten, lukt het misschien om de explosie van nieuwe duiven in te perken door hun honger te stillen met de 'anti-conceptie-maïs' korrel. Nog goed nieuws kwam er van de chimpansees. Ditmaal omdat we er iets van kunnen leren. Als 'mama' heb ik honderd keren 'kusjes' gegeven als pleister op kleine wondjes van mijn kleine grut. Awel, blijkbaar is dat in 'apen-middens' ook het geval. Meer nog, moeder aap vangt een insekt, steekt dat in haar muil en wrijft dan met het overgebleven spul over het te genezen wondje bij haar baby. Onderzoekers zullen nagaan welk insect met toevoeging van menselijk speeksel, dergelijk genezend effect kan hebben; De genezende werking van de natuur nooit onderschatten en van de dieren valt nog veel te leren. Behalve de taal natuurlijk, we blaffen en kirren nog niet maar maken ons eigenste specifieke geluid en woordenschat. Soms is daar wat aan bij te schaven en daarom doe ik iedere dag plichtsbewust mijn huistaakjes. Vandaag evenwel was de opgave van Engels moeilijk en scoorde ik geen enkel punt. Gelukkig compenseerde ik dat met een 100% score van Frans, Duits, Nederlands en bijbel. Het zijn altijd meerkeuze oplossingen, vandaar dat ik meestal zéér goede resultaten haal. Het citaat vandaag, "ik weet zoveel dat ik me niet meer schaam voor de dingen die ik niet weet" is van toepassing en vandaar dat ik mijn 0% durf mee te delen. Maar ik doe ook nog het plezante Woodle en Woodle6. Begrijpen jullie nu waarom dat meisje van 1948 soms tijd te kort komt? Nog een beetje commentaar op de actualiteit. Iedereen heeft wel het beeld gezien van Vladimir en Emmanuel aan de gigantische witte marmeren tafel. Iedere president aan een afgeronde hoek van dit indrukwekkend meubel. Heeft de één wel het Frans verstaan en de andere het Russisch? Of hebben ze hoogstaande politiek geleverd door naar het lied van Gérard Lenorman te luisteren, "Si j'étais Président de la République"? Die imaginaire president heeft alleen maar tekenfilmfiguurtjes tot minister benoemd. Iets wat de ministers in beide regeringen misschien ook wel zijn. Tot morgen
Geen regen voorzien op korte termijn, zon vooral in het westen van het land (hier dus), een matige wind dat is ongeveer 50 km/u. Warme temperaturen voor de tijd van het jaar, die deze namiddag kunnen oplopen tot 12°. Met andere woorden, een zeer vroege lentedag in het verschiet. Maar Frank, Sabine en Bram laten bij dergelijk weerbericht volgen: een aangename fiets en wandeldag! Waarom moet ik in godsnaam bij goed weer een lichaamlijke inspanning buiten leveren? Het is toch veel plezanter met een goed boek op een bankje te zitten of zomaar te kijken naar de opdringerige meeuwen nu de vuilniszakken buiten staan?. Het zou beter zijn te zeggen; mensen geniet van het zonnetje, binnen of buiten, want de lentedagen zijn in februari nog niet op twee handen te tellen. Mijn bedenkingen bij het weerbericht. Maar ik zal wel lichaamlijke inspanningen doen, maar niet op mijn veloke of met mijn wandelschoenen. Vandaag zal ik eens mijn handen uit mijn mouwen steken om al mijn vensters eens een goede poetsbeurt te geven. Het zand en stof plakt er tegen van de laatste stormachtige windvlagen en om te genieten van de zon in mijn huis, heb ik wel propere ramen nodig. Tenandere, een strandwandeling zit er niet in. Door de 'geliefde' wind Corrie is er te veel smurrie aangespoeld op de stranden. Er zijn te veel 'oliebollen' aangespoeld door de wind. Niet de eetbare 'boule de berlin' maar de restanten van stookolie uit wrakken van schepen of stiekeme lozingen door de tankers. Het wordt afgeraden de stranden te bezoeken om de kleverige bolletjes, die zich aan schoenen en poten vastzetten, niet naar de dijk te brengen. Viva thuis met zonnig weer!. Voor de rest, "All quiet on the Western Front", schreef Erich Maria Remarque (1898-1970) en dat zijn ook mijn woorden vandaag. Tot morgen
Een prachtige morgen, een zon die volop schijnt, een wind die is gaan liggen, een zee die er rustig en kalm bijligt, een wandeling met de hond, boodschappen doen, een taartje gegeten, ik heb er alles aan gedaan om mij goed te voelen. Maar soms komt er een weemoed over mij die moeilijk weg te krijgen is. Rest me alleen nog een liedje te vinden dat precies kan omschrijven hoe mijn gemoedsgesteldheid is. Een zielsgenoot vinden, die met een deun erbij, de juiste woorden weergeeft wat er met me aan de hand is. Meestal gaat het over als ik iemand heb ontdekt, die de woorden heeft gevonden die ik nodig heb. Voor de lezers die, om welke reden dan ook, iemand missen, luister naar dit lied uit 1985 van Benny Neyman (1951-2008). De lyrics zullen vandaag mijn blog vullen. Titel is: "Waarom fluister ik je naam nog...." Vergeten....hoe zou ik jou kunnen vergeten, de jaren zijn voorbij gegleden, voorgoed verdwenen in de tijd. En dromen....ik zal wel altijd blijven dromen, je hebt me alle hoop ontnomen, 't is gewoon verleden tijd. Refrein: 'Maar waarom fluister ik je naam nog, hoor ik steeds je stem, ik zie je levensgroot hier staan nog, of je bij me bent. Waarom ruik ik steeds jou geur nog, of je bij me bent. Watis hier toen met mijgebeurd toch, ach had ik je maar nooit gekend'. M'n leven....'t gaat gewoon z'n gang, maar soms verlang ik toch heel even, verlang ik weer naar jou. Verloren...ik heb de moed al lang verloren, we wisten beide van tevoren, dat dit niet eeuwig duren zou. Referein: Waarom fluister ik je naam nog....
Het was een pittig windje deze nacht. De zuid-westen-zuiden wind heeft deze morgen wel zijn snelheid afgezwakt tot 70 km/uur. Door de snokken die hij eraan geeft, kan hij nog venijnig uit de hoek komen. Lawaai maakt hij ook nog genoeg, vooral als hij een boom of verlichtingspaal heeft om rondom te draaien. Het is een luxe dat ik een tuin heb. Bij zo'n weer is het voldoende om de deur even open te zetten. De hond heeft dan de vrijheid, om al wat vloeibaar en vast een uitweg zoekt, kwijt te geraken in de buitenlucht op een uitgekozen grassprietje. Ik sta dan goedkeurend in mijn deurgat te kijken, dat hij doet wat hij moet doen, vooraleer terug binnen te komen. Ik ben tevreden: ik ben niet nat geworden en mijn haar is in de plooi blijven liggen. Want weet wel, 'is februaar guur en koud, dan komt er een zomer waarvan men houdt' en weet 'ligt de wind in februaar stil, dan komt hij zeker in april'.
Al veel zangers hebben voor hun dierbaren, klein en groot, oud en jong, tout court voor hun geliefde of hun Chérie, een lied geschreven. Die titel was voor Eddy Wally (Eduard Van De Walle, 1932-2016) wel één van zijn succesvolste nummers te noemen. Zeker omdat hij het voor zijn Marietje schreef en zong. In mindere mate bedoelde hij er zijn dochter Marina mee, genoemd naar het gelijknamige lied van een Belgisch-Italiaanse zanger. Eddy was een 'hype' te noemen. Men wist ook niet of hij in werkelijkheid zo was of een typetje speelde dat men graag uitnodigde in programma's om eens te gniffelen met zijn 'wauw's' of zijn 'onvoorstelbaar' of voor zijn 'oh my god'. Hij kwam tevoorschijn als Kapitein Wally in space, aan de zijde van Wendy Van Wanten in het satirische programma Lava, van Kamagurka en Herr Seele.Ondanks dat hij altijd piekfijn uitgedost was met glitterkostuums, de laatste jaren van zijn leven in stadskledij, steevast een borsalino-, panama- of fedorahoed op zijn hoofd zette om de kale plekken en geverfde haren te maskeren, liet hij het niet aan zijn hart komen om "Uit een vliegmachien te springen" en er een lied over te maken. In Ertvelde, waar hij lange tijd woonde, heeft men een standbeeld ter zijne ere opgericht. Het kreeg het opschrift: Ode aan Eddy Wally- the voice of Europe.
In Groot-Brittannië en de 53 landen van Britse Gemenebest, viert men vandaag wel een uitzonderlijk leider van de natie: Queen Elisabeth II. Deze dame van 94, is de langst regerende vorst/ leider ooit sinds mensenheugenis, van de wereld en omstreken. Reeds 70 jaar houdt ze de pompeuze stoel warm voor haar zoon en troonopvolger, die in al die wachtende jaren niets heeft mogen doen omwille van dat 'wachten' tot er iemand in zijn dichte nabijheid het aardse leven voor bekeken hield. Aangezien mummy, de dochter is van 'mummy dear' die 102 jaar werd, kan de troonpretendent nog wel even op zijn lauweren rusten vooraleer een echte klop uit te voeren in zijn leven.Tot morgen.
"U Nu!" Twee regels met elk één woord, is volgens het Guinness Book of Records het kortste gedicht van de Nederlandstalige Poëzie. Het is het inspirerende gedicht van de grootste Nederlandstalige schrijver, auteur van treurspelen, leer-lof-en hekeldichten, Joost van den Vondel (1587-1679). Zijn bijnamen zijn "de Keulse Zwaan " want in Keulen was hij geboren. Tijdens zijn lange leven (91j) werd hij ook al "de prins der dichters" genoemd. Zo werd er n.a.v. zijn begrafenis een munt geslagen met de tekst: 's Lands oudste en grootste poeet'. Zijn bekendste werk is "Lucifer" waar we allen wel een bladzijde hebben moeten van lezen in de lessen Nederlands om kennis te maken met onze oude middeleeuwse taal en schrijfwijze. Joost is ook de auteur van zijn eigen grafschrift: Hier ligt Vondel zonder rouw, Hij is gestorven van de kouw. Zijn gezegdes en citaten worden nog altijd gebruikt. De bekendste zijn: "Wat niet kan worden geheeld, moet worden gestreeld" en nog "De wereld is een schouwtoneel, elk speelt zijn rol en krijgt zijn deel." Het wonderlijkste is natuurlijk hoe de Hollanders de belangrijkheid van deze mens omschrijven: Wat Molière is voor de Franse taal, en Goethe voor de Duitse taal, is 'La Langue de Vondel' voor het Nederlands. Tot hier mijn 'poezie' voor vandaag want er is natuurlijk meer het vermelden waard nadat ik het dagblad gelezen heb. Vaststelling: we moeten niet meer de toerist gaan uithangen in het buitenland. Binnenkort zijn we vakantiegangers in ons eigenste Vlaanderen en kan onze 'canon' opgeborgen worden want die zal niet meer revelant zijn. Alle nationaliteiten, die dan geen inwoners zijn, noch onze taal spreken, enkel het engels machtig zijn, zullen hier de plak zwaaien. Want de eigenste rijke mensen trekken naar de belastingparadijzen en zijn daar ingeschreven. Hier in Vlaanderen investeren ze niet meer, tenzij er een overvloed aan subsidies aan hen wordt gegeven. Dus na al de overnames van fabrieken, bedrijven, energieleveranciers, rusthuizen, import van grondstoffen, voeding, enz door al de andere Europeanen, Aziaten en Amerikanen, komt men nu aan de overnames van het amateurvoetbal de zgn 'derde klassers'. Want de eerste en de tweede zitten al in buitenlandse handen. Zelfs die 'niet-professionele'sportclubs hebben buitenlandse euro's nodig omdat er geen binnenlands geld ter beschikking is om de rekening van de 'brouwer' te betalen. Ze bezien het als een investering in een wettelijk 'lucratief' handeltje met mensen, want we zijn het 'opleidingsland' bij uitstek: de verkoop van spelers van de ene sportclub naar de andere met grote winsten, maximum opbrengst voor minimum investering. De fusieclub Izegem-Ingelmunster is alzo omgedoopt tot 'Royal F.C. Mandel United'. De supporters zullen voortaan buiten op de betonnen zitjes, de 'Skyline Arena' genaamd, hun favoriete sjotters naar de overwinning roepen. Enkel de West-Vlaamse slogans blijven bestaan: "oes jeun", "goestèhn", "goaze gevn". Tot morgen
Ik was net op tijd terug thuis om mijn coiffure nog enigzins coiffure te kunnen noemen. Het is nu verdorie slecht weer en daarmee bedoel ik dan 'regenweer'. Mistig en nevelig weer is ook niet plezant maar dan kan ik nog een stap in de wereld zetten. Bij nat weer blijf ik binnen, trouwens de hond ook. Die is momenteel ook met geen stokken buiten te krijgen. De buienradar voorziet nog een uurtje regen en zolang houden we het alletwee wel vol in ons huisje. De kranten blokletteren altijd maar hetzelfde. Ik ben het moe gelezen over corona, energie, den Boris en Poetin. Ik neus de laatste dagen in de kleine kolonnekes naar nieuw en ander nieuws. Daar vind ik het plezante maar ook het ergerlijke terug. Een miljardair van de Antwerpse haven, die ook de Boerentoren, een afvalverwerkingsbedrijf, heel wat kunstwerken tot zijn bezit mag rekenen en ook wat kastelen links en rechts heeft, kan nog 10 jaar genieten van de subsidies voor electriciteit door zijn groenestroomcertificaten. De daken van zijn loodsen zijn bezaaid met zonnepanelen en aldus geniet deze rijke mens nog een extra inkomen in deze dure energietijden. Troostrijk voor de modale burger: de laatste dagen zijn z'n inkomens wat verminderd want de zon schijnt niet. Verbazingwekkender nieuws was het item over de stress bij koeien bij 'warm weer'. "Staat de 'airkoe' in jouw weide aan?" De slogan die de provincie West-Vlaanderen hanteert om meer schaduwrijke plekken voor onzen biefsteak te voorzien. In de zomer als ze buiten lopen (de koeien die dat kunnen doen zijn echte chançardes) kunnen de beesten niet schuilen voor de priemende zonnestralen en hoge temperaturen. Alle weiden zijn boomloze vlaktes geworden die onze Bella's en Roza's geen beschutting meer kunnen bieden bij snikheet weer. We kunnen geen bomen gaan planten, zeggen de boeren, al krijgen we ze voor niks. Al de plaatsen rondom die stammen en hun bladerdek doen de beesten dichter bij elkaar kruipen om geen zon op hun teer velleke te voelen. Dat zorgt op hun beurt weer voor meer vliegen, meer kans op besmetting van de uiers, meer stress bij de dieren door die ontstekingen en als gevolg daarvan een mindere melkproductie. En daarbij, op die schaduwrijke plekken stampen deze logge beesten met hun poten de aarde kapot. Er groeit dan niks meer of er is door de bomen, geen plaats op te zaaien en later te maaien, bijgevolg ook geen vers hooi meer als wintervoer. Onzin, zegt een expert voor dierenwelzijn, beschutting kan op vele manieren voorzien worden; een mega zonneparasol, schaduwdoeken, schuilhokken of vrije ingang naar de stal. Een andere expert pleit voor de boomaanplant omwille van verfraaiing van het landschap. De koeien zullen deze zomer nog een beetje moeten puffen en hijgen en zoeken naar een takje met wat lover erbij. Misschien kunnen onze weidedieren en ook de mensheid, wat zomerse muziek gebruiken. Ik maakte gisteren in "Iedereen Beroemd", kennis met een compositie van Joaquin Rodrigo Vidre (1901-1999) voor gitaar en orkest: Concierto de Aranjuez. Tot morgen
Een schoondochter is jarig vandaag. En zoals men al eens gekscherend zegt: ze krijgt een nieuwe voordeur! De 'drie' verdwijnt van het voorplan en zal voor de rest van haar leven alleen nog als 2e (3e) cijfer te voorschijn komen. Het is wel een wat miezerige dag, maar een feestje zal er wel zijn in het huishouden van '6'. Ze verdient een heerlijke party, met veel toeters en bellen.
Muziek verdrijft alle somberheid en dat doe ik met al mijn muzikale herinneringen op te roepen en eens te beluisteren. Drie februari staat in de Amerikaanse muziekwereld gekend als 'The day the music died'. Een vliegtuigcrash in 1959 betekende de dood voor 3 bekende muzikanten on tour nl Buddy Holly (°1936 en zijn hit 'Peggy Sue'), Ritchie Valens (°1941, en zijn hit 'La Bamba') en The Big Bopper, J.P.Richardson (°1930 en zijn hit 'Chantilly Lace'). The day the music died, is een zin uit het lied "American Pie" van Don McLean, dat naar het vliegtuigongeluk verwees. Wie had ooit gedacht dat ik een tekst van een Nederlandse zangeres zou neerschrijven. Toch doe ik het wel vandaag, omdat ik een spiegel ook al wat meer nodig heb dan vroeger om 'jong' voor de dag te komen "Spiegelbeeld, vertel eens even, ben ik zo oud als jij? Is het waar ben ik al zestig (zeventig), is m'n leven voorbij? 'k ben wel jong maar ik ben toch niet meer zo jong als toen, 'k zou zo graag nog hier en daar nog eens iets overdoen....". Een tekst van een lied uit 1963 van Willeke Alberti en voor haar een groot succes ook. Het was een bewerking van een lied van Johnny Halliday (1943-2017) "Les tendres Années" dat op zijn beurt een bewerking was van "Tender Years" gezongen door George Jones (1931-2013). Al die zangers hebben eigenlijk wel een mooi repertoire bijeen gezongen, dat het sombere grijs van deze donderdag kan doen verdwijnen. Maar Willeke Alberti deed me ook denken aan de, toendertijd, reeks "De Kleine Waarheid" waarin ze Marleen Spaargaren gestalte gaf van 1970-1973.. Vandaag wil ik ook Kris De Bruyne (1950-2021) weer horen. Ook weeral een jaar geleden dat hij overleed. Lang voordat ons koningshuis er neerstreek om hun vakanties door te brengen en hun vakantiehuisje er kochten, bezong deze Vlaamse rocklegende dat eilandje voor de Franse kust, in zijn song "Lydia d' Île d'Yeu". Hij heeft echter een schat aan liederen nagelaten zoals, Ballerina's, Lieve Jacoba, Vilvoorde City, De Peulschil en De Onverbiddelijke zoener. En klassieke muziek mag ik ook niet vergeten vandaag. Dan kies ik voor Felix Mendelssohn (1809-1847). Zijn toneelmuziek voor het werk van Willam Shakespeare (1564-1616) "Een Midzomernachtsdroom". Eindigen doe ik met mijn favoriete song van het moment George Michael/Freddie Mercury/Queen: Somebody to love. Naar aanloop van 14 februari, hartjesdag, zing ik mee met hen, maar niet wanhopig: find me, find me, anybody, anywhere, anybody find me somebody to love somebody. Er is wel veel 'entre parenthèses' in deze tekst maar ik hou van juistheid en volledigheid. Veel luisterplezier!. Tot morgen
Na 10 kleine rondjes gedraaid te hebben op het gazon, had de hond eindelijk een grassprietje gevonden dat waardig genoeg was om zijn drolletje in ontvangst te nemen. Voilà, ik kan een paar uur rustig aan mijn geïmproviseerde bureau plaatsnemen om alles te noteren wat ik aan belangwekkende onderwerpen heb gevonden, om aan de goegemeente mede te delen. Soms komt er een item aangewaaid uit een totaal onverwachte hoek. Niet alles is de moeite van het bekijken waard 's avonds en soms in afwachting van een interessantere reportage, is zappen een leerrijke bezigheid. Sommige zenders specialiseren zich in het heruitzenden van sitcoms die in de vorige eeuw echt succesrijk te noemen waren. Zo kwam ik "Are you being served?" tegen. Een komische reeks, opgenomen tussen 1972-1985, in een kledinggrootwarenhuis. Een werkplek met afgebakende hiërarchie. De 'mindere bedienden' stellen zich stroperig op naar hun meerderen, die er dan niet voor terugdeinzen hun ondergeschikten te schofferen. Nog altijd een hedendaagse problematiek, zie recent bij een chemiereus in de Antwerpse haven. Maar Mrs Slocombe gebruikte een woord dat ik sinds eeuwen niet meer gehoord had: een directoire, een corrigerend broekje tot boven de navel met een elastische tailleband. De 'onderbroek' maakt al sinds mensengeheugenis een deel van de kledij uit. Het werd gedragen om hygiënische, practische, morele, en soms religieuze redenen en diende om minstens de bilspleet en de schaamstreek te bedekken soms ook delen van de heup en de billen. Het heeft allerlei vormen aangenomen, van lendendoek, Middeleeuwse braies met gulp zowel voor mannen als vrouwen. De vrouwen begonnen onderrokken te dragen en kregen de zgn pantalette ook wel snelzeiker of snelplasser (open kruis) genoemd. Voor de mannen kwam er de braguette, een al dan niet gemodelleerde schaamzak of kullezak om hun viriliteit te accentueren. Na de voluptueuze periodes, kwam de slankheidsrage vanuit Frankrijk binnengewaaid. Op dat moment was de 'Directoire, 5 directeurs' aan het bewind, na de desastreuze doortocht van 'de Robespierre'(1758-1794) en vóór 'empire' de mode werd. Zij brachten nieuwe kledinggewoontes mee, om een statement van 'anders' te willen regeren visueel te maken. De onderbroek werd al snel de 'pantalon de directoire' en later 'directoire' genoemd, wat heel wat chiquer was dan 'ondergoed'. Het was in de Franskiljonse middens not done om over een 'onderbroek' te spreken, een zogenaamd 'intiem' item. Voor elke bezigheid is er een specialeke te vinden met eigen benaming, gaande van: slipje, boxer, tanga, string, shorts, hipsters, bloomers. Voor speciale gelegenheden: gaine, corset, toque, c-string, dancebelt.
Het grote nieuws in de krant: Kraaien moeten peukjes rapen. In Zweden ziet men het zitten om deze vogels, met een IQ van een 7-jarig kind, een vaardigheid aan te leren om een boel zwerfvuil (veelal sigarettepeuken) weg te werken en naar een afvalpunt te brengen. Ze kraaien van pret want hun beloning, als ze dat doen, is een 'graantje'. Wie het keline niet geert is het grote niet weert, nietwaar? Tot morgen
We beginnen aan de derde maand van de meteorologische winter. Een pessimist ziet de zon 's morgens al ondergaan. Maar ik ben een optimist en zeg dus dat het einde van de kou in zicht komt. En daarbovenop: nooit is de schrikkelmaand zo fel of ze geeft haar 5 schone dagen wel. Maar dit miezerig grijze weertje vergt weer veel inspiratie om me bezig te houden. Waarschijnlijk ben ik niet de enige die het beu is om op regenachtige dagen kasten uit de kuisen om vóór de grote lentekuis alles in orde te hebben. Mijn beproefd recept (niet voor te bakken) is te luisteren naar Boudewijn De Groot en zijn reis naar "Parijs, Berlijn, Madrid" en als toemaatje Hildegarde Knef (1925-2002) met:"Ich hab noch Einen Koffer in Berlin, deswegen muss ich nachtstens wieder hin..." Dat geeft me dan weer goesting om de reis van de heiligen te maken die me virtueel overal heen brengen en meestal voor mij ongekende steden en streken. Wikipedia bij de hand, papieren atlas en eventueel een papieren encyclopedie. Waar reis ik vandaag heen? Bekend zijn Ravenna, Valence, Poitiers, Orléans, Cornwall, Kildare, Maastricht. Op ontdekking = lezen, ga ik naar Austrasië (Oost Frankrijk), Lampsacus ( Lapseki, Turkije), Fitero (Spanje), Penmon (Wales), Castelfiorentino (Toscanië). Wat een prachtige en leerzame uitstap heb ik weeral gedaan en geen moment naar de motregen gekeken. Als toemaatje kijk ik weer naar de ruimtedroom, de ruimtefoto van Carl Sagan (1934-1996). Zijn 'Pale Blue Dot' de kleine blauwe stip in het onmetelijke heelal, met zijn miljarden en miljarden stofjes daar omheen, blijft me fascineren. Daar zullen we allemaal belanden als we tot 'stof en as 'zijn weergekeerd.
Zoals geweten ben ik op de avonduren nog dikwijls buiten, ook in alle vroegte. Als je een beestje hebt is dat nodig. Dat is een tijd om even stil te staan tijdens die rustige momenten, naar boven te kijken om de sterren en de planeten te bewonderen, hun namen op te zoeken en eens alles te overdenken. Maar ook een tijd van zeer wonderlijke gedachten en invallen te krijgen. Zowel gisterenavond als deze morgen was de zee weer heel luidruchtig. Meestal is dat zo na storm die een paar uur aansleepte. Het idee kwam in mij op dat de zee en haar bewoners 'pijn' hadden van het geweld en gebeuk van de wind, op haar en hun 'zijn'. Ik vroeg me af: was dat een 'klagen' van de zee, een luidruchtig wenen zoals de mensen dat bij pijn ook kunnen doen? Volgens mij is het best mogelijk dat het een uiting is van onmacht, het moeten ondergaan van geweld en er geen antwoord op te hebben, zich er niet tegen kunnen verdedigen, behalve van in de hoogte te springen (golven) en aan het veilige land ( voor ons overstromingen) te komen. Ik laat mijn gedachten de vrije loop wat zeer ontspannend werkt. Wat de lezers er van vinden? Tja, verklaringen zoeken en fantasie uit zich bij iedereen op een verschillende manier, dromen ook.Tot morgen
Ontstuimig! Zo kondigt zich de laatste januaridag aan. Een hevige WNW'er, tot 85 km/u soms uitschieters naar 90 km, 6°, dus niks te warm vandaag. Tot hiertoe zonder nattigheid, wat ik apprecieer bij dergelijk winderig weer. Een wandeling naar zee zit er niet in vandaag, ik geraak trouwens niet op de dijk. En zelfs de zeeweg is afgesloten, waarschijnlijk zal de tram ook weer door bussen vervangen worden die dan een serieuze omweg moeten maken. Een voordeel was er vandaag te bespeuren: geen klanten in het grootwarenhuis op het moment dat ik mijn boodschappen deed. Zo'n rustige omgeving doet deugd om te winkelen al ben ik weeral de helft vergeten meebrengen o.a. mijn citroenen. Gelukkig heb ik wel halve peren in blik meegebracht en room voor mijn flan-perentaart volgens recept van Jeroen. Ik had gisteren al chocoladepudding gemaakt, waarvoor ik dan een zakje gebruik met bloem en cacao maar ik voeg er nog een 2 koffielepeltjes echte cacopoeder aan toe. Een dessert heb ik dus al voor vandaag. Een pizza heb ik als avondeten voorzien. Ik heb graag een hawaiënne. Sommigen gruwen ervan maar ik eet eens graag een ananasje. "Zal ik een pizza in vier of in zes stukken snijden?" vraagt Wiet Van Broeckhoven (1949-2019), "In vier, want zes stukken krijg ik nooit op!". Ha, Ha, Ha. Als het buiten niet te harden is en ik omvergeblazen word door Corrie of Malik, moet ik het binnen gezellig maken. Niet met kaarsen, want die gebruiken mijn gezonde lucht, maar met wat lekkers op tafel te toveren. Voor de rest is er niet veel nieuws onder de spaarzame zonnestralen te ontdekken. Een Nederlandse ex-koningin die haar 84e verjaardag viert, een Boris die blij is dat hij al 2 jaar vanonder het juk van de Europese Unie is en zijn schandalen overleefd, een Nigel die ondergedoken leeft, genietend van zijn royale pensioen dat hij van die verafschuwde Unie krijgt, en een Donald die weer van zich laat horen en dus nog niet uitgeteld is. Dat is in een vogelvlucht het nieuws van de dag. "Alles begint bij luisteren" zei de presentatrice deze morgen op de radio. Dat ga ik ook doen en wel naar één van de bijna 1000 werken die Franz Schubert (1797-1828) ondanks zijn korte leven aan de mensheid heeft nagelaten. Waarschijnlijk "Die Forelle", pianomuziek dat een solozang begeleidt. Terwijl zal ik ondertussen wat lezen over de componist maar ook over de dichter die voor de lyrics van dit lied zorgde: Christian Frederich Daniël Schubart ( 1739-1791). Tot morgen
Van bij het ochtendkrieken wist ik dat het een mooie dag zou worden. Geen vuiltje aan de lucht te bespeuren behalve de strepen van de vliegtuigen die de mensen van zuid naar noord brengen. Een heldere wolkenloze hemel doen me alle rolluiken optrekken en alle gordijnen opentrekken. De zon moet langs alle kanten binnenkomen om mijn huis gezond op te warmen. Wat later op de dag zullen de vensters ook wel eens openvliegen. Alle microben, bacteriën en virussen die er eventueel verscholen zouden zitten in mijn knus nestje, moeten kunnen buitenvliegen. Net zoals de vogels, die ik weer naarstig aan het tellen ben: 1, 2, 3,....Die diertjes zijn ook blij want hun gezang hoor ik van alle kanten komen. Met tussenin natuurlijk het gekrijs van de vervelende meeuwen, hoe mooi de vogelspotters die ook vinden. Ik zou hen bijna "The best mistakes" noemen, titel van een lied van The Divine Comedy, dat ik op de radio hoorde. Maar ja, vervelend of niet, mooi of lelijk, elk levend wezen heeft recht van bestaan, ook de 'êtres en sujets', staand, lopend of vliegend.
Zoals jullie al meermaals gelezen hebben, is er een dichteres aan mij verloren gegaan. Ik wil alles wat ik zie, denk, ondervind, voel, in het lang en breed weergeven. Ik heb, bij manier van spreken, een tong van lintjes en bij het schrijven moet ik mezelf de beperking opleggen van 500 woorden per keer. Hoe graag ik ook iets beknopt zou willen weergeven of een hartverwarmend gedicht zou willen schrijven waarin ik mijn ziel en zaligheid in een paar woorden kan blootleggen, het is onbegonnen werk, het lukt niet. En zie, vandaag word me een oplossing geboden om met eigen poëzie voor de dag te komen. Al zeg ik er direct bij, het is een beetje woorden en kleine zinnen stelen van anderen. Ik zal "stiftdichten" beoefenen zoals Dimitri Antonissen, journalist, redacteur en een professioneel stiftdichter. Hij heeft twee boekjes uitgebracht met zijn gedichten: "Schrap me" en "Stiftgedichten". Heel eenvoudig: neem een tekst, duid een kolom aan, en schrap de woorden die je niet nodig hebt om het gedicht te doen klinken en inhoud te geven. Hijzelf noemt dat een route zoeken in een bepaalde tekst en schrappen. Hij beweert dat nooit op een bepaalde specifieke frasering was gekomen indien hij van nul moest beginnen op een wit leeg blad. Het beste is een tekst uit de cultuurkatern van een krant te nemen en dan maar schrappen, schrappen, schrappen van woorden tot men een gedicht heeft gemaakt dat betekenis heeft voor de schrapper/schraper/poeet. Deze techniek wordt veel toegepast in workshops, taallessen en natuurlijk bij amateurdichters wat ik ooit hoop te worden. Hopelijk in een van de volgende blogs eens een schrapgedicht te kunnen weergeven. Dat zal dan wel niet te vergelijken zijn met de gedichten van de echte dichters zoals Leonard Nolens, Peter Verhelst en Guido Gezelle. Tot morgen
Weerbericht: 9°, blauwe lucht met hier en daar een wit pluimpje, westenwind 60km/u, een droge dag, in ieder geval een droge voormiddag. En het zou ideaal weer moeten zijn om het aantal van onze gevederde vrienden te tellen. Ik vraag me altijd af hoe ik dat in de praktijk moet doen. Die beesten vliegen over en weer, soms in een groep van dezelfde soort, even groot, even breed, even lang. Hoe kan ik in godsnaam tellen hoeveel er zo aan het fladderen zijn en welk specimen het dan is? Het is ook nog niet de tijd dat ze zich gaan nestelen in de bomen want dan zou ik de nesten kunnen tellen en zeggen, per nest twee exemplaren. De lieverdjes komen ook niet met velen voor mijn venster stilzitten, zodat het tellen wat gemakkelijker zou gaan. Als ik 1 mus zie, die dan eventjes gaat vliegen en terugkomt, zou ik onmogelijk kunnen uitmaken of het hetzelfde vogeltje is of een ander. Moet ik dan aangeven: ik heb twee mussen geteld? Zelfs de krant deed mee aan het vogeltellen. Er waren 27 vogeltjes, afbeeldingen weliswaar, verstopt in de teksten van het eerste katern. Ik had het raden naar welke het waren want ik ben geen ornitholoog die alle vogels kent. Natuurlijk ken ik de meest gangbare soorten, zoals duiven, merels, eksters, kauwen, mussen. En aan zee vooral de agressieve meeuwen. Die beesten evoceren voor mij de film "The Birds" van Alfred Hitchcock (1899-1980), de aanval van een agressieve meeuw op een onschuldige bezoeker van de kust. Later volgt in de film een aanval door de kraaien. Maar de meeuwen hebben ook al eens de zak met koffiekoeken uit mijn handen gerukt, dat is werkelijk beangstigend als die zo op je komen afvliegen. Nee, ik ben geen vriend van deze vogels. Er bestaat nochtans een novelle/toneelstuk met als titel "De Meeuw" van Anton Tsjechov (1860-1904) waar van geen enkel beest sprake is in de tekst, ongeacht die titel. Ga ik de vogeltjes tellen? Nee, ik ga ze gewoon observeren en naar hun kapriolen in de lucht kijken en genieten van hun salto's. Al hebben ze zware concurrentie voor hun acrobatiën van die van mijn hond, qua elegantie en durf.
Nu is het tijd om mijn huiswerk te doen dat ik opgeslagen heb deze week. Mijn taaloefeningen. Ik heb er zelfs een plezant spelletje aan toegevoegd: woordle. Het gelijkt een beetje op het Hollandse 'lingo'. Eens dat allemaal gedaan begin ik aan de puzzel van 1000 stuks, gemaakt van een foto waar al mijn kleinkinderen op staan, al zijn ze 'ver' van 'klein' te noemen. Tot morgen
Ik ben deze morgen buiten gegaan zonder jas en dat speelt me nu even parten: ik krijg me niet opgewarmd en zal even met een frak binnenshuis moeten zitten, tot alles weer op temperatuur gekomen is. Niemand die het ziet!! Ondertussen lees ik de gedichten van mijn neef, gepost op de verjaardag van zijn recent overleden vrouw. Ze raken me diep. Haar lievelingsmuziek zal de rode draad van mijn dag worden: "Here it is" Leonard Cohen, "Nine million Bicycles" Katie Melua, "Voor Marie-Louise" en "Onderweg" Willem Vermandere, "Wat nog komen zou" Bart Peeters en co, "Sodade" Cesària Evora. Iedereen zoekt sterkte en steun in wat hem het beste troost biedt. Ik ben geen poeet, dat wil daarom niet zeggen dat ik geen poëtische ziel en hart heb. Ik zal niet de enige zijn die een dichterlijk talent mist. Dat belet evenwel niet dat ik beschrijvingen wil geven van hetgeen ik zie of voel, maar dan in gewone zinnen. Zoals toen ik deze morgen naar het mooie spektakel van de zonsopkomst keek. Ik zegde tegen de hond: het is net of het maansikkeltje een blauwe trui aantrekt met roze-rode streepjes erin!. Dat is dan de breister in mij die graag dergelijke dessins ziet in haar pullovers maar ze jammer genoeg niet meer zal maken. Niet omwille van het niet meer kunnen breien, maar ik zal ze me ook niet aanschaffen. Dwarse strepen accentueren mijn gezette boezem méér dan ik wil. Vandaar dat mijn kledij meestal zonder strepen, bollen, figuurtjes of wat dan ook, is. Egaal en één kleur is ook mooi, behalve dan het zonnegeel. Maar mijn titel was 'heksen'. Na 15 pagina's van alles en nog wat in de krant, stootte ik op een vreemde titel: Catalonië gaat door het vuur voor heksen: Spaanse regio zuivert naam van 700 vrouwen die op de brandstapel stierven. Geschreven door Peter Mijlemans. Eerlijk, van heksen ken ik alleen de vrouwen met een haviksneus, een dikke puist erop geplakt en met een bezemsteel tussen hun benen door de hemel zoevend, m.a.w, een sprookjesfiguur. Ik heb wel weet uit de geschiedenislessen van verbrandingen van ketters. Vooral de Spaanse Inquisitie herinner ik me. Maar dergelijke straffen waren ook gekend bij de protestantse gemeenschappen vooral in Duitsland en Zwitserland. Interessant was te lezen dat het voornamelijk weduwen, alleenstaande moeders en ongehuwde vrouwen waren die er slachtoffer werden van de heksenwaan van de Dominicaner Orde. Alle zelfstandige, onafhankelijke vrouwen waren een doorn in het oog in de mannenmaatschappij. Die vrouwen hadden macht door hun materieel bezit en dat werd onnatuurlijk bevonden en boezemde angst in. Een doorn in het oog van de paters die beweerden dat vrouwen minder wilskracht en kracht hadden en dus gevoeliger waren voor de verleidingen van satan. Bijkomend voordeel voor de mannen was natuurlijk de confiscatie van hun aardse bezittingen. Niet alleen in Catalonië overweegt men de namen van de slachtoffers te verschonen van die gekke beschuldigingen, maar ook in de regio Navarra alsook in Schotland, Noorwegen. Ook in Nieuwpoort werd in 2012 al aan 15 vrouwen en 2 mannen, zgn heksen, rehabilitatie verleend. Tot morgen
Goed nieuws voor alle vogelliefhebbers en daar ben ik ook bij. Niet fanatiek met telescoop en verrekijker uitgerust, zoals de spotters een maand geleden in Nieuwpoort op het staketsel. Nee, gewoon plezier hebben in het observeren en kijken welke gevleugelde dieren mijn tuin, de duinen en het strand, bezoeken. Met de komst van de 'Ross'meeuw' vroeg ik me af of we terug naar de ijstijd gaan ipv de opwarming van de aarde mee te maken. Die soort woont en broedt in de Arctische cirkel van de wereld, het Hoge Noorden met eeuwige vriestemperaturen. Zomaar een bedenking tussendoor. Want goed vogelnieuws kwam er met de waarnemingen en dus terugkomst van de 'oehoe' in onze velden en bossen, meer bepaald in het 'Muziekbos' in Ronse en het Brakelbos, daar niet zo ver vandaan. Wat zou ik blij en gelukkig zijn moest deze uilensoort of gelijk welke uil, mijn tuin als zijn thuis uitkiezen. Deze vogels hebben echt wel een speciaal plaatsje in mijn hart. Ik vind dit geheimzinnige, stoïcijnse, niet van hun stuk te brengen vliegende wezens. Hun gigantische ogen loeren en azen op hun dieet van kleine muisjes en ander ronddolende diertjes. Als kind kreeg ik eens een opgezette uil. Die plaatste ik tussen een kaars en een bril om een spreekwoord "wat baten kaars en bril, als de uil niet zienen wil" uit te beelden. Met een gewone kerkuil in mijn tuin zou ik ook al tevreden zijn want een exemplaar van 4 kg en een spanwijdte van 1,8 meter zal zich hier niet kunnen verschansen en zit liever in de bossen verscholen op een tak.
Op deze gedichtendag noteer ik een levensles van Stijn De Paepe (°1979), huisdichter bij 'De Morgen' en docent Nederlands. Hij heeft vernomen dat er een kanker in zijn lichaam woedt. Zijn motto: 'zoek het niet te ver, maar kijk waar het ligt' en ook 'het is wat het is'. Maar bovenal zijn beklijvend gedicht:..... GA WEG...... Ik had gedacht de honderd te halen, rollatorloos en in gestrekte draf. Ik wou nog een miljoen gedichten af. Musea wachtten. En theaterzalen./ Ik wilde nog oneindig vele malen verwijlen waar ik mij het liefst begaf. Ik fietste fluitend tussen wieg en graf, de voeten geen moment op de pedalen./ Helaas. Daar is ineens de eindigheid die plotsklaps als een niets ontziende tanker de gevel sloopt, de kamers binnenrijdt./ Het leven gaat genadeloos voor anker, gehoorzaam aan de grillen van de tijd. Ga weg gezwinde grijsaard. Met je kanker.
De Kreuners zingen vandaag: "Hier en Nu" en "Zo Jong..". Tot morgen
De sanitair medewerkster verkoos eens een andere voormiddag te komen dan op donderdag. De routine is op deze manier eens doorbroken en dat is niet slecht. Gisteren heeft de tuinman echt wel veel werk verricht en de tuin weer een winter aanzicht gegeven; alles in rust brengen. Alle takken van de wilg zijn tot mulch gesneden en bedekken en beschermen nu de tuin van de bloembollen. Eigenlijk is dat ook mooi om zien. Ik ben een tevreden vrouw en de hond was ook tevreden om hem eens in de schilfers te kunnen wentelen. Binnenkort zullen er weer veel vogels zitten om takjes voor hun nestjes te zoeken. Een tuin moet een plaats vol leven zijn al is het maar een regenworm die af en toe zijn lijf eens laat zien vooraleer aan zijn werkzaamheden te beginnen: verteren van aarde en ze vruchtbaar maken. De tuinman verdiende de rest van mijn taart en ik kan weer een verse maken.
Het is van belang, als ik schrijf, dat ik niet ieder jaar op dezelfde dag hetzelfde schrijf. Ik lees dan ook, vooraleer ik begin, wat ik noteerde in 2020 en 2021. Zo zal ik niet meer over den Amadé uit de 18e eeuw schrijven, componist van "Cosi fan Tutti", "Die Zauberflöte" en "Le nozze di Figaro". Noch zal ik schrijven over den Richard uit de 19-20e eeuw, componist van "Der Rosenkavalier". Ik ga de Michels eens in het vizier brengen. Het zijn zeer populaire zangers. Ze zijn door en door gekend bij iedereen. Elkeen zingt hun liedjes dan ook uit volle borst mee. Het begint altijd met het lied uit 1971 van Michel Delpech (1946-2016) "Pour un flirt avec toi". Wel al een serieuze meezinger maar dat is de prelude voor het groots feest dat na 'het versieren' en het 'aan de haak slaan', moet volgen; een trouw. En dan komt de tweede Michel zingen, nl Sardou. Die schreef en zong in 1981, "Les Lacs du Connemara". Haal dan maar de witte zakdoeken of witte servetten boven om die boven het hoofd rond te zwieren en te zwaaien tot de vermoeidheid in hand en arm optreden. Geen enkel trouwfeest is geslaagd als niet iedereen gehuppeld, gesprongen en bovenal meegezongen heeft op die liedjes. Het zijn ook gewoon vrolijke deuntjes die wat blijheid brengen op een grijze woensdagnamiddag. Opbeuring kan er ook komen van een lekker gekookte aardappel. Binnen een uurtje begin ik mijn 'diner' klaar te maken en mijn 'bintjes' te schrapen. Wat ik niet wist was dat deze soort gekweekt was door een Friese boer/schoolhoofd, Kornelis Lieuwes De Vries (1854-1927). De nieuwe aardappel was een kruising tussen 'Munstersen' en 'Fransen'. Als eerbetoon aan een vlijtig, jong, 17 jarig meisje, Bintsje Jansma (1888-1976) dat in zijn klas had gezeten, noemde hij zijn nieuw 'ras' in 1910 'bintje'. Een gekookt patatje met een kippetje en pepersaus, zal smaken op deze frisse dag. Tot morgen
