Het verschil tussen mij en winnaars van de Nobelprijs, geniën, uitvinders en al die intelligente geesten is eenvoudig uit te leggen. Alhoewel ik en al de andere mensen dagdagelijks gebruik maken van die uitvindingen zou het bij zeer weinigen op komen om iets dergelijks uit te vinden. Ik heb het dan niet over het warm water of over het wiel, maar over de dagelijkse dingen, zoals een bic, licht, telefoon enz. Ook over opvoeden, gedragingen en niet alleen van de mensen. Deze morgen dacht ik nog aan de conditionering van mijn hond toen hij zo braaf en zonder blaffen of springen, op het gras bleef zitten toen mijn vrienden aan mijn poortje kwamen babbelen. Direct nadat ze uit zijn ogen verdwenen waren ging hij voor de plaats staan waar zijn bal ligt om een spelletje te doen als beloning voor zijn goed gedrag! Dat is de 'conditioneringsregel' die Ivan Pavlov (1849-1936) bedacht: een natuurlijke reflex creeëren door een nieuwe stimulans te geven. In het geval van mijn hond, een belangrijke beloning voor hem, een extra balspelletje met bazin, bij goed gedrag. Nu moet ik een nog moeilijker gedrag afleren bij Raziel: tegen de mensen opspringen als ze binnenkomen. Het zit in zijn genen omdat te doen, dat is echt niet simpel en daar ben ik al ettelijke jaren mee bezig. Maar het zal me wel eens lukken. Voor de Pavlovreactie kreeg Ivan niet de Nobelprijs Geneeskunde, wel voor de 'fysiologie van de spijsvertering'. Ik heb in het eerste katern niet veel opgemerkt of gelezen, waar ik woorden aan moet vuilmaken. Iedereen weet dat de 'GAS' boetes dienen om de gemeentekassen te spijzen. De kunst is dus om zoveel als mogelijk tussen de lijntjes te kleuren en al de verordeningen van de gemeentes eens goed te lezen. Zoals: dit weekend mag ik nog niet op het strand met de hond, pas vanaf de 16e september en mét een leiband van max 2 meter. Een langere leiband gebruiken kan maar in bepaalde zones, enkele honderden meters hiervandaan. Het weerbericht is gunstig, de temperaturen lopen terug wat op en het blijft droog met af en toe wat zonneschijn. Bon, ik heb wat rozijnenboterhammen gekregen en die ga ik nu met smaak opeten, het is tenslotte al middag. Tot morgen
De vrijdag is al ferm gezet, vooraleer ik mijn eerste woordje kan typen. Allerlei verschillende bezigheden zijn er al geweest waar veruit de byzonderste was; de forse knipbeurt van mijn haren en de watergolf in de resterende haartjes doen. Het kortwieken van mijn manen lukte zeer goed, de watergolf werd een golf van water door de hevige regenbui die ik moest ondergaan onderweg naar huis. Och ja, erg is dat niet, de overtollige haren zijn weg en ik heb een heel goede hoofdmassage gehad. Er was niemand te bespeuren op den dijk en de strandbars lagen er verlaten en verloren bij. Het onstabiele weer komt door de straalstroom die een forse curve maakt boven onze hoofden en de lage drukgebieden in onze nabijheid houdt.
Gisteren was ik eventjes verkeerd met de vermelding van de astronauten, hun uitstap, en de afstand tot de aarde. Blijkbaar waren ze niet zo ver van de aarde als eerst gedacht, een kleine 720 km. Natuurlijk is dat nog een behoorlijke afstand maar met de auto doe je die afstand, naar bv Limoges in Frankrijk om wat porselein te halen, in een 7-tal uren. Het voordeel met de auto is dat je het ruimtepak à là Michelinmanneke niet nodig hebt. Het nadeel is dat je dikwijls in de file moet staan en aan de péage nog wat centen kwijt zijt ook. Natuurlijk heb je ook onze mooie blauwe planeet niet kunnen bewonderen en ook niet van de stilte in de ruimte kunnen genieten. Maar al bij al, is dat voor de ruimtevaarders toch een dure affaire geweest want wandelen in de ruimte hebben ze niet gedaan enkel hun kop eens voor vijf minuten door de klep van de capsule gestoken, and that was it.
Gisteren was er 'Op de Afspraak' een gesprek van twee mannen die geen duimbreed wijkten van hun gedachten. Rik Devillé, priester-activist die al jaren op de barricaden staat omwille van de machtstructuren in de Kerk, de discriminatie van de vrouw in de Kerk, het seksueel misbruik in de Kerk. Hij staat voor al het negatieve dat in de instellingen van katholieke en religiueuze aard aan de oppervlakte komt. Natuurlijk zijn dat zaken die niet meer mogen gebeuren en moeten bestrafd worden. Maar zoals de andere gesprekspartner, Rik Torfs, hoogleraar en kerkjurist zegt, het broodnodige gesprek over geloof blijft telkens achterwege. Hij breekt een lans voor de spirituele betekenis van de godsdienst en het geloof, dat voor heel veel mensen nog altijd een houvast is in moeilijke momenten, maar ook in gelukkige ogenblikken van het leven. Misbruik van kinderen en meisjes vind men in alle geledingen van de maatschappij, het ergste is als deze feiten gebeuren door vertrouwenspersonen (priesters, religieuzen, dokters, leraars...). Devillé wil de Paus op zijn plichten wijzen door openbaar mea culpa te slaan en een afkeuring of straf uitspreken over al de personen die kinderen en volwassenen misbruikt hebben omwille van hun functie. Torfs ziet dan ook veel heil in meer onderricht en spirituele aspecten van het christendom te benadrukken. Tot morgen
Als ik om 6u30 in mijn eigen denk 'nog even omdraaien, ik heb nog tijd' staat de poetshulp gegarandeerd om 8u30 te bellen om binnen gelaten te worden. Maar bij manier van spreken 'de gestolen uurtjes'doen zo'n deugd. Dat 'overslapen' en plots uit het bed moeten komen, neem ik wel de ganse dag mee en zorgt voor een niet uitgeslapen gevoel. Het zal een hele dag gapen worden, tegen de vaak en slaap vechten. Ik zou beter de niet-professionele astraunauten na-apen en een korte wandeling gaan doen in de wind om alle slapertjes uit mijn ogen te drijven. Als niet-professionele wandelaar zal dat een kort uitstapke zijn naar de glasbol om de lege flessen en confituurpotten in de container te kieperen en zo het glas hoor rinkelen als het de randen raakt van de ijzeren bol. Over de Polaris-Dawn missie gesproken; dat is een commerciële ruimtevlucht die de kapitaalkrachtige aardbewoners een sensatie van een wandeling in het ijle moeten geven, boven de koppen van de medemens lopen en zijn woonplaats in het aardse dal te aanschouwen. En 'boven' is niet zo maar eventjes een paar verdiepingen met trappen doen, maar op 1400 km van de aarde aan een levensreddende leiband 10 stappen doen. Om een visueel idee van de afstand tot de aarde te hebben: van hier naar Barcelona is het ongeveer 1400 km. De 'Dragon'capsule, waarin de moedigen zich bevinden (niks is uitgetest van hun kledij of slangetjes of klep van de capsule) is even ver verwijderd van mij als de Sagrada Familia. Vanavond zal ik wel eens naar het nieuws kijken om te zien of deze hemelse stunt geslaagd is.
De vraag 'wat zal men denken van mij?' stel ik niet meer. Ik heb die vraag weinig gesteld aan mezelf in mijn leven. Ik heb nooit behoefte gehad om te weten welke indruk ik op mensen maakte of hoe ik 'overkwam'. 'Ik was ik' en daar heb ik nooit aan getwijfeld. Maar hier aan zee kunnen de resterende maskers ook nog eens afvallen want hier leeft men zonder 'menselijk' opzicht en accepteert men iedereen zoals God hem geschapen heeft. Eerlijk en heerlijk, dat geeft een enorm bevrijdend gevoel dat de sociale en maatschappelijke druk geen impact meer heeft, alleszins is dat tot een minimum herleid. Ik dacht er aan om daar iets over te schrijven omdat het gezegde van de dag van Friedrich Nietzsche (1844-1900) kwam: "We verblijven zo graag in de vrije natuur, omdat deze geen mening over ons heeft". Tot morgen
Rond middernacht landde met veel gedruis het 'koufront' aan de kust. Ik vroeg me zelfs af of het seizoen van de herfststormen was begonnen. De wind is nog niet gaan liggen en de zee is ook nog niet rustig geworden. Wel is er geen nattigheid meer. Dat zorgde er deze morgen voor dat ik een natte gazet had. En dat 'koufront' bracht ook frisse temperaturen mee: 14°C. De shortjes zijn gewassen en opgeborgen, de sokken zijn teug uit de kast gekomen. Wie hoopte op een warm nazomertje moet zijn droom vergeten en de realiteit van kilte, kou en wind accepteren. Maar 'nine eleven' zal nooit meer als 'negen september' geboekstaafd staan. Sinds de 'Twin Towers' door aanslagen in elkaar zakten in 2001, blijft het een Amerikaanse dag van rouw. Ondanks dàt speciale voorval, blijft deze dag om andere reden, ook gekend. Zoals bv de'coup' van Augusto Pinochet ( 1915-2006) om de macht te grijpen in Chili, met de steun van de U.S.A. De zittende president Salvator Allende (1908-1973) werd vermoord, of pleegde gedwongen of vrijwillige zelfmoord. Vandaag is er ook feest in Paleis Belvédère, de woonplaats van onze ex-vorsten Albert II en Paola. Koningin Paola, de Belgische Grace Kelly (1929-1982) genoemd, moet met een flinke ademstoot 87 kaarjes uitblazen. Om ieder kind en kleinkind een stukje gebak te geven is er al een gigantische taart nodig, want vooral de kroost van Astrid en Lorenz blijft zich maar uitbreiden. Nog een feitje : mijn trouwdag in 1971. Dat zijn de biezonderste faits divers van deze dag.
"Parcopresis". Een woord dat ik vandaag leerde met een krant te lezen. Het juiste Vlaamse woord zou "kakschroom" zijn. Om dat te begrijpen moest ik wel gans het artikel lezen. Bij al de uitleg die ik las, denk ik wel dat er veel mensen last hebben of grote schroom hebben om naar 'de grote koer' of 'grote boodschap' ergens anders dan op zijn eigen toilet te doen. Men heeft schrik dat anderen de geluidjes van de natuurlijke gang van zaken horen en ruiken en men achteraf er commentaar of lacherig over gaan doen. Ook de tijd van het wc-bezoek verschilt van persoon tot persoon. Men wil per slot van rekening ook geen 15 min langer werken omdat een toiletbezoek zoveel tijd in beslag neemt. Weeral wat bijgeleerd, maar mijn werk is in mijn huis waar alleen de hond eventueel eens zijn neus in de lucht zou steken.
Nu is het wachten op de levering van mijn bestelling: nachtlamp met klem om aan mijn hoofdsponde vast te maken, en een stekkerdoos met 4 stekkers met aparte aan/uit schakelaars. Tot morgen
Ik zal mijn dagtaak afmaken nu ik de krant gelezen heb, de spellekes opgelost heb, met de hond buiten gegaan, vuilbakken buiten gezet. Maar eerst wat dagdromen terwijl ik naar de grijze koepel boven mijn hoofd kijk. Eens voor mij uitstaren valt voor als ik op zoek ben naar de openingszin van mijn blog, terwijl ik al weet over wat te schrijven. Het is natuurlijk verleidelijk om met de weersgesteldheid te beginnen, dat is een goede kapstok om al de onderwerpen aan op te hangen. Ook nu weer is de 'weersgesteldheid' van belang. Het vliegtuig van de Vlaamse partijen blijft ook weer in de lucht hangen nadat de verschillende 'landingsprocedures' in 'zwaar weer' op niets zijn uitgedraaid. Vandaag zullen de partijen die in aanmerking komen voor een Vlaamse regering, nog maar eens een 3e maal proberen om 'Diep te dalen' en op de juiste landingsbaan terecht te komen. Ik veronderstel dat alles nog wel in de lucht zal blijven hangen tot na de gemeenteraadsverkiezingen. Dat is nog meer dan een maand!. Af en toe zal ik eens naar de lucht kijken of er geen toestel overvliegt dat aanstalten maakt om in Brussel te landen. Er zijn wel enkele laagvliegers boven Oostende/Middelkerke te spotten, want de examens voor vliegenier en technologie van de luchtvaart in Vives, Hogeschool van de Luchtvaarttechnologie, zijn bezig.
Natuurlijk juicht 'Agentschap voor Natuur en Bos', de hoeveelheid everzwijnen, wolven, vossen toe want dat is goed voor de biodiversiteit in de natuur. Dat kan natuurlijk allemaal waar zijn. Minder plezant is dat voor de mensen die op het pad van deze beesten leven en hun tuin omgeploegd wordt door de meute dieren en hun kippen zien opgepeuzeld worden. Nu zou er toch een concensus bestaan dat er op de wilde varkens mag geschoten worden met geluidsdempers ( de beesten vluchten weg bij ieder geluid) en nachtkijkers (nachtjacht).Té veel is té veel, dat moeten ook de geitenwollensokkenjongens eens kunnen erkennnen. Ieder levend wezen heeft recht van bestaan maar het leven van een mens heeft naar mijn inzicht toch voorrang op een dier. Dat de populatie van die zwijnen fors toeneemt bewijst al het aantal geschoten dieren vorig jaar: 3.300 exemplaren. Nu zijn de dieren alleen nog in de provincie Limburg een plaag en richten ze daar grote ravages aan op de maïs- en graanvelden, maar vermoedelijk breiden ze hun territorium uit als al die varkensmonden moeten gevoed worden.
Het zal vandaag 'binnenblijfweer' zijn, dat vind ik niet erg. Het is de dag dat ik de "Sissi" films 1,2,3 moet bekijken. Exact 126 jaar geleden werd, de Keizerin van Oostenrijk, Koningin van Hongarije, Elisabeth, aan het meer van Genève vermoord. Ik heb dat mens natuurlijk niet gekend maar haar geromantiseerd leven in de films van Ernst Marischka (1893-1963) sprak tot mijn verbeelding. De vertolking van "Sissi" door de mooie actrice Romy Schneider (1938-1982), deed 'een meisje van 1948' dromen. En dat wil ik deze namiddag ook doen. Tot morgen
Donkergrijze wolken laten de stralen van een waterig zonnetje door. In tegenstelling tot vorig jaar is er geen mini-hittegolf op komst, dat kregen we nu in de maand augustus. Het is het herfstweer dat zijn intrede doet: wat felle regen, wat felle wind en de bladjes die van de bomen waaien. Ik heb voor elk weertype een plekje in mijn tuin, ik heb overal wat stoelekes of banken geplaatst zodat ik niet moet sleuren met zeteltjes als ik buiten de krant of een boek wil lezen. Vandaag is het straffe noordwestenwind en zit ik op mijn bank die zuidgericht in de tuin staat. Dan hoor ik alleen het lawaai van de natuur, want elk geluid door iets anders voortgebracht, probeer ik te vermijden. Vele mensen die hier binnen komen zeggen altijd "wat is het hier stil!". Dat kan correct zijn want mijn radio heb ik begin dit jaar terug in de doos gestoken, de teevee zet ik ook maar een stuk in de namiddag aan, meestal zonder geluid maar met teletekst op. Dat geeft rust, moet ik zeggen. Meestal luister ik naar het korte nieuws van 18u, is het de moeite of voor verduidelijking, kijk ik naar het 'Zevenuur Journaal'of 'Ter Zake' of 'De Afspraak'. De nieuwsgaring, in zoverre dat die er is, lees ik in de krant. Die brengt dan het nieuws van gisteren. Op mijn pc volg ik het VRTnews. Ik ben méér als uptodate, denk ik dan. Ik heb me ook ingeschreven op de VRTnews mails, zodat niets aan mijn aandacht kan ontsnappen. Zoals de vraag: waarom zijn de gemeenteraadsverkiezingen niet samen met de federale, Vlaamse en Europese verkiezingen samengevallen? Een regering zal er niet komen vooraleer geweten is wie de burgervader van Antwerpen zal zijn. Bepaalde partijen voeren obstructie voor de vorming van de federale regering tot ze weten wat ze op gemeente- en stadsniveau waard zijn. Stel dat Bartje niet herkozen is tot burgervader, dan zal er rap een 'regering met premier Bart' gevormd worden. Nog een paar weekjes geduld moeten we oefenen tot ons land weer een nieuw bestuur en nieuw beleid heeft. Ondertussen besturen we onszelf wel en denken dat alles bij het oude is gebleven. Spijtig genoeg hebben we wel een nieuw gezag nodig dat kan inspelen op onverantwoordelijkheden van de jeugd die zich onstrafbaar wanen en met mensenlevens spelen als amusement. Het kan toch niet ongetrafd gebeuren dat jongeren gaan joyriden met een voertuig dat levensreddende instrumenten aan boord heeft en een zieke ter hulp kwam!.
Ik lees ook de blogs van de sportievelingen onder de senioren, zoals van Eddy. Ik ben nooit de sportiefste vrouw geweest met mijn hoge hakjes en smalle rokjes. Een hernia en valpartijen beslisten wel dat er nog wat meer op de rem moest gestaan worden. Daarom ben ik zo blij om hier aan de kust te wonen: strand en zee veranderen voortdurend en doen me denken dat ik telkens op een andere plaats aan sightseeing doe. Tot morgen
De zuidenwind is straf genoeg, 5 Beaufort, om de dreigende regenwolken weg te waaien, richting zee. Maar deze wind zal niet straf genoeg zijn om het verdriet in Huize Crevits te doen verdwijnen. Ik wil hiermee ook mijn deelneming in haar verdriet en dat van haar familieleden, kenbaar maken.
Inderdaad, na 80 jaar wordt op 8 september, de bevrijding van de terreur en oorlogsgeweld van Nazi-Duitsland, nog altijd gevierd. Met reden en spijtig dat het geen wereldwijde bevrijding is geworden van dictaturen, terreur, gewelddaden, oorlog en honderdduizenden slachtoffers, doden, gekwetsten en gewonden. Maar in België kunnen we al zovele jaren vieren dat we van dat juk bevrijd zijn. Ik heb nog foto's van mijn ouders, vooral dan van mijn moeder en haar nichten en vriendinnen, die meededen aan de feestelijkheden in Stekene die dag in 1944. Erger is dat men in die gemeente nog spreekt van 'zwart en wit'. In Sint Niklaas heb ik niet anders gekend dan de feestelijkheden die ieder jaar het eerste weekend van september werden gehouden op de Grote Markt, met als hoogtepunt "de ballonvaarders". Toen, met gesponserde gewone ballonnen, nu met giganten in allerlei figuren die met de hete lucht van de gasflessen, de hemel worden ingevlogen. Ze overvliegen het ganse Waasland, afhankelijk van de lucht en windgesteldheid. Dat was een schouwspel en zeker de eerste jaren na de oorlog, kwam de familie van heinde en verre naar de magische ballonnen kijken en bij ons de Vlaamse Vlaaien eten. Ik ben, sinds het overlijden van mijn moeder (2012), niet meer naar het schouwspel gaan zien. Zij woonde in Sint Niklaas en een ballon zien vliegen bleef voor jong en oud toch een schouwspel dat de moeite was om te bekijken. Nu kijk ik naar de vliegers die jong en oud oplaten op het strand en is dat mijn schouwspel in de lucht geworden en niet alleen het eerste weekend van september. In september zijn er ook nog allerlei andere activiteiten in de kustgemeente, waarvan de meeste al volzet zijn in dit 'Open Monumentenweekend'. Daar moet ik dus niets meer over melden. Ik kan nog wel een gratis surfinitiatie volgen. Maar ik denk niet dat ik daar nog soepel genoeg voor ben om op een plankske rechtop tussen de woeste baren te genieten van wind en zee. Er is ook nog een gratis golfinitiatie, op het golfterrein Westgolf. Buiten de wandelingen die men kan doen op de prachtig onderhouden grasvelden, is slagen op een balleke nu niet echt een bezigheid die ik me uren aan een stuk zie doen. Nee, ik hou me gewoon zoals altijd bezig, met buiten zitten en lezen. Ter afwisseling eens met de hond een wandeling en een balspelleke doen. Zo is iedereen tevreden op deze zondag in september. Tot morgen
"Voor de werkelijkheid, kun je je ogen sluiten, maar niet voor de herinnering", schreef S.J.Lee. Dat is zo, de werkelijkheid is, dat deze week is voorbij gevlogen.Toch heb ik best veel herinneringen aan deze eerste septemberweek. Ik heb veel bezoek gehad, veel verhalen gehoord en een gezonde uitwisseling van ideeën meegemaakt. Een geluk dat het spreekwoord ook zegt 'die schrijft die blijft' zodat ik de volgende jaren nog kan genieten van de gesprekken met al die bezoekers omdat ik hun bezoek noteerde en een paar hints over de conversatie, erbij schreef. Ik noteer in mijn dagboekblog al wie en wat er gepasseerd is en dat schrijfsel blijft eeuwig bestaan, tenminste als den elentriek niet uitvalt, want dagboeknotities op papier maken, doe ik niet meer. Het is allemaal electronica geworden en vervangen mijn hersenen en opslagcapaciteit in kbytes. Mijn echte en fysieke brein wordt op die manier ook een beetje 'lui' want in principe moet ik niks meer onthouden, alles is terug te vinden op mijn pc. Ik merk ook aan de krant dat alles weer stilletjesaan zijn oude plooi aanneemt; verschillende katerns en maar 2 bladen gewone spelletjes. Omdat het nog aangenaam weer is, lees ik nog graag de krant buiten, ttz, de spelletjes heb ik buiten gedaan. Van de krant lezen is er nog niet veel in huis gekomen, dat zal een zondagse bezigheid worden. Ontbijten of lunchen doe ik zelden of nooit buiten, ik eet het liefst binnen. Maar lezen vind ik aangenaam om buiten te doen. Wat woordjes bekijken en ondertussen alles in mij proberen op te nemen wat voor fraais de natuur me weer bezorgd vandaag. Er is altijd wel iets te zien of wat op te merken al is het maar een hoop huisjesslakken en rosse naaktslakken.
Een beetje té lang in bed gelegen en dus ben ik in kamerjas, om mijn pyjama te bedekken, naar buiten gegaan. De hond moest dringend naar buiten, Ik moet me nog soigneren, en dat ga ik nu doen. Tot morgen
Ik heb mijn woordjes van woordle gevonden, mijn 'beter' vragen ingevuld, de puzzels van de krant gemaakt en de krant gelezen tot aan het 'sportnieuws'. Die katern lees ik tijdens mijn middageten. Nu begint mijn serieuzer werk van de dag: schrijven. Iedere dag daar inspiratie voor opdoen is niet zo simpel vooral voor iemand zoals ik, die nogal honkvast is en zelden uitstappen doet of een stapje in de wereld zet. Laat me zeggen dat toen ik nog geen aangespoelde bewoner van de kustregio was, de maand september dé maand bij uitstek was om alle programma's van de socio-culturele organisaties te bekijken en voor wat ik me allemaal zou inschrijven. Gewoon voor de gezelligheid was er de K.A.V. (nu Femma) met hun vele activiteiten, vooral van practische aard, hun feestmaaltjes en uitstappen. Dan waren er de iets serieuzere spreekbeurten van eminente profs of andere geleerde mannen en vrouwen: Actueel Denken en Leven. Dat was een leerrijk namiddagverzetje. Een paar jaar ging ik ook 's avonds naar de lezingen georganiseerd door 'Vlaamse Academici Mechelen'. De 'Zilveren Passers' was een vereniging, die zichzelf omschreef als 'culturele damesvereniging' met een interessant aanbod aan activiteiten zoals, voordrachten, natuurrwandelingen, expo's, berdrijfsbezoeken, concerten, tentoonstellingen....maar het deelnemende publiek was niet van dien aard dat ik me er thuis kon voelen. Ik voelde me meer thuis als 'vrije student' bij de leergangen van de 'Wijsbegeerte en Filosofie' in Leuven. Terwijl mijn kinderen naar hun lessen gingen, had ik de mijne. Dat was echt een zeer aangename en leerrijke periode zonder examens. Er was ook een vereniging die naar al de theatervoorstelling van alle theatergezelschappen van Mechelen ging kijken, zowel het amateur als professioneel toneel. Dat waren echt wel zeer leuke avonden. Ik heb al die jaren veel geleerd, veel ontspanning gehad en heb daar nu totaal geen behoefte meer aan. 't Kan verkeren, zei Bredero (1585-1618) die de "Spaanschen Brabander" schreef.
Over onze Arizonese onderhandelaars moet ik niet veel schrijven, die zitten nog altijd in het 'gewilde' sukkelstraatje. Niet alleen federaal, maar ook de Vlaamse formatie. Op papier willen ze allemaal de beste onderhandelaars en staatsmannen zijn, maar dat lukt pas als ze 'alleenzeggenschap' zouden krijgen. Niet als ze met anderen door eenzelfde gangetje moeten of compromissen moeten sluiten. Ondertussen waarschuwt de Nationale Bank ons voor de grote impact van de Chinese industrie op ons leven. Vooral de massale import van Chinese elektrische auto's, chips, electonica. Europese kledij heeft sowieso de strijd verloren tegen het Chinese, Indische, Cambodjaanse, Bangladesh... bastion. Tenzij men de 'haute couture' kledij wil hebben, gemaakt in de naai-ateliers van de modeontwerpers. Kijkt men naar de collecties, die zowel in de chique winkels of de ketens de etalages en de rekken versieren, dan is er naast het kostbare etiket van het 'merk' een klein etiketje te zien, 'made in China, India, Bangladesh...'. Het is echt wel een hypocriete bedoening; winkels kunnen goedkope kledij aankopen en de prijs x 150 doen, een particulier wordt verafschuwt als hij de winst uit de zakken van de handelaars houdt en online zijn aankopen doet. Tot morgen
"Op de 5e september wordt bewezen, wat het voor weer de hele maand zal wezen" Als dat inderdaad zo is, geniet ik de volgende dagen van droog weer met grijze luchten, 20°C, maar iedere dag een stevig windje die me af en toe eens naar de takken van de bomen zal doen grijpen. Nu een westenwind van bijna 60 km/u.
De poetsdienst kon niet komen, dus pak ik ook maar een dag congé 'niet payé', en mijn huishoudelijke taken laat ik vandaag voor wat ze zijn. Het voordeel is dat die toch nooit gaan lopen. Is het vandaag niet gedaan, morgen is ook goed. Ik heb wel wat recup nodig want het zijn al vrij drukke dagen geweest. Het zal toch vooral een luisterdag worden. Freddie Mercury (1946-1991), alias Farrokh Bulsara, zanger van de band Queen, zou vandaag waarschijnlijk ook al een eerbiedwaardige grijsaard zijn van 78 jaar. Maar in mijn herinnering blijft hij natuurlijk de flamboyante charismatische zanger, die bruiste van energie en iedereen aanzette om mee te zingen met al de songs die hij live op de podia bracht. Er zijn, mirakel oh mirakel vorig jaar nieuwe songs gevonden van Freddie en de rest van de band hebben ze uitgebracht met de typische Queen sound erbij onder andere , "Face it Alone", dat hij registreerde in 1989. Een mooi lied, waarin de vermoeide stem van de zanger toch goed te horen is. Maar er zijn zovele mooie liederen dat ik er mijn dag mee kan vullen. Ik zal meezingen en heupwiegen op het ritme van de beat, want huppelen en springen zit er niet meer in. Ik onthou ook enkele woorden van "Living on my Own" zoals "but still having fun". Ik moet ook niet meer uitbreken om me vrij te voelen (I want to break free), ik kijk naar die song om de hilarische verkleedpartij van de bandleden nog eens te zien. Och ja, stuk voor stuk zijn het juweeltjes van liedjes die ik vandaag zal beluisteren en bekijken.
Bij het invullen van het kruiswoordraadsel kwam ik 2 woorden tegen die een beetje verdwenen zijn uit onze woordenschat maar vervangen zijn, natuurlijk, Engelse woorden. Wie spreekt nu nog van een 'boudoir'? In de koekjesafdeling vindt je natuurlijk wel de 'lange vingers' of 'boudoirs', zijnde luchtige koekjes met een laagje suiker boven op en tegenwoordig veel gebruikt om 'tiramisu' klaar te maken. Maar jaren geleden was een 'boudoir' een kamertje, voor en van de vrouwen, waar ze hun verzorging en opmaak deden, hun kledij van de dag kozen en even weg waren van de nieuwsgierige mannenogen. Het was een kamertje dat hen toendertijd van de nodige privacy voorzag. Nu noemt men zo een kamertje een 'dressing', voor het al of niet etaleren en uitstallen van hun kledij en kostbaarheden. Een ander woord dat niet echt meer in voege is: koketteren. Dat was fier zijn, trots tonen van een nieuw juweel, kledij, amant, vrijer....iets waar men wilde dat anderen er een beetje afgunstig naar keken. Nu is dat snoeven, pochen, pronken. Voilà. Tot morgen
Ik heb gisteren een babbelnamiddag gehad. Mijn broer en schoonzus zijn eens een kletske komen slagen. Ik geniet ten volle van die uren samen zijn. En 'en surplus' kwam de tuinman ook nog langs om het gras te trimmen zodat mijn 'weide' weer enigszins op een grasperk lijkt. De grote snoeiwerken van hagen en struiken zijn voor eind september omdat het nog té veel groeiweer is. Mijn broer vindt dat zalig dat die werkzaamheden voor hem voltooid verleden tijd zijn. Het voordeel van op een appartement te gaan wonen. Maar eerlijk gezegd, ik zou mijn tuin missen. Niet alleen omdat ik graag in mijn hofke bezig ben, maar de opvolging van de seizoenen van heel dichtbij meemaken, is toch niet te versmaden. Ook al die vliegende en kruipende beestjes, waar men dan dikwijls op vloekt, is de moeite van te bekijken waard. Zeker als dan 'Natuurpunt' zijn zeg wil doen en willen aantonen dat we op weg zijn naar een wereld zonder fruit, groenten en honing. Uit hun onderzoeken en enquêtes is gebleken dat er veel minder bromvliegen, hommels, vlinders en zweefvliegen zijn waargenomen. Mijn waarnemingen zijn totaal anders, misschien dat ze meer de stadstuintjes als observatieposten nemen dan de omgeving waarin ik vertoef. Wat hier aan de kust merkelijk minder is dan andere jaren zijn de lievenheerbeestjes. Ik heb in de tuin bromvliegen, hommels, vlinders ...waargenomen en nog altijd in voldoende aantallen. Maar de echte insectenwaarnemers en onkruidzoekers, zien dan eikenuiltje, gestreepte winde, fazantenbes, moerasbladroller, crème kijkgaatje, en nog vele vele andere planten en beesten waar ik nog nooit de naam van ben tegengekomen of gehoord heb als zéér waardevol. Ik loop niet rond met een encyclopedie. Ik heb ook 'obsidentify' van mijn gsm gehaald wegens de vele keren 'waarschijnlijk' en 'onvoldoende zichtbaar' voor identificatie van een vogeltje in de bomen of de spin in een web. Ik hou het nu op 'vervelende mug, daas of vlieg' en bij verbazing als ik een of ander mooi vogeltje capriolen zie maken om een graantje te pikken. Maar 's morgens zijn er in de dauwmomenten al veel spinnendraden te voelen. Terwijl ik naar de brievenbus toeloop, blijven ze kleven aan mijn pas verzorgd gezichtje en dat vind ik niet zo leuk. Dat zijn wel de herfstverschijnselen die stilaan opdagen na de muggen en de slakken van de voorbije maanden: de spinnen, hun webben en draden om al die insecten die 'Natuurpunt' wil beschermen, te vangen en op te peuzelen. Vooraleer mijn blog te posten, moet ik die nog eens goed 'overlopen'(Vlaams woord van de dag) om de eventuele fouten te detecteren en te verbeteren. Ondertussen luister ik naar de wondermooie songs van Bram Vermeulen (1946-2004) zoals "Pauline", "Politiek", "Rode Wijn" en vooral "De Steen", die we allemaal verlegd hebben gedurende ons leven. Deze namiddag heb ik nog de interessante gesprekken met mijn naamgenote onder het drinken van een koffie en degusteren van zoete versnaperingen. That's all folks....Tot morgen
Ik verschiet niet dikwijls meer van mezelf. Tenslotte heb ik al een respectabele leeftijd en zoals velen van mijn generatie, al veel meegemaakt. Maar deze morgen keek ik per toeval eens naar mijn aantal blogs en zag, dat ik vandaag mijn 1702e essay zou schrijven. Ik blijf dat een 'essay' noemen, tenslotte is het ook een 'probeersel tekst' om anderen te vermaken, geschreven door een niet-schrijfster voor lezers en lezeressen. Uiteindelijk vind ik dat toch al een heleboel 'bedenkingen en dagboekschrijfsels' die via mijn pc op het internet belanden. Ik had nooit gedacht, dat deze 'partner' me zoveel plezier zou brengen. Het voordeel is natuurlijk dat die me nooit tegenspreekt, alleen word me af en toe eens op mijn schrijffouten geattendeerd, maar iedereen is het blijkbaar eens met mijn memoranda. Zo af en toe eens een geleerd woord ertussen smijten, helpt ook natuurlijk. Ik heb die allemaal ooit geleerd en wil ze blijven gebruiken tot de betekenis me ontgaat en het bij het simpele 'wat moet onthouden worden' zal blijven. Ik ben dus gisteren boodschappen gaan doen, om die kromme bananen in huis te halen. Wat was mijn beleving dat uur? De jonge jeugd zat op school, de rijpere jeugd was aan het werken en de oudere jeugd was aan het winkelen en gaven de anderen een parcours met hindernissen en vele obstakels. Een hoop jaggers waren weer alle etiketten aan het bestuderen, wat aan sommige rekken voor de nodige files en opstoppingen zorgde. Vooral de wijn rekken waren populair, niettegenstaande er geen proeverkes meer aangeboden worden. De koffiemachine bezorgde weer het nodige oponthoud richting beenhouwerij. Vooral bij de klaargemaakte verse schoteltjes, was het weer een aanschuiven van jewelste. niemand kookt nog graag op een zekere leeftijd. Enfin, ik wil niet veralgemenen, maar een kokkin zal ik nooit meer worden voor mijn éénvrouwshuishouden. Bij de crème glace kisten stond er tot mijn verbijstering niemand te wachten. Ik kon dus rap mijn voorraad inslaan. En eens thuis, kreeg ik het nieuws dat broertje lief en schoonzusje lief, vandaag dinsdag, een babbelken komen slagen. Ik moet nu stoppen en het bij 354 woorden laten. Tot morgen
De stilte is na twee maanden terug als vanouds, af en toe onderbroken door een passerende trams of een auto. Zelfs de vogels zijn nog, vooral dan de meeuwen laten nog niet van zich horen. De drukte is van het strand verplaatst naar de 'koeren' en klassen van de scholen waar weer 1,2 miljoen leergierige jongens en meisjes hun opwachting maken om te leren lezen, schrijven, rekenen en typen. Op regeringsniveau kan dan weer het gekibbel om het vastleggen van de eindtermen beginnen met een nieuwe of oude minister. Enfin, gisteren was ook al voelbaar dat er een ander seizoen was aangebroken. Weing wandelaars, geen joelende kinderen meer, kort gezegd, een ideale dag om buiten te vertoeven en een zeteltje te kiezen waarin ik half liggend, halfzittend kon genieten van de zon. Zo'n zetel is handig, ik kan ermee, zonder te bougeren, de bloemen en de struiken bekijken en de eventuele passerende libellen bestuderen (er waren er verschilende), maar ik kan ook alles bekijken en bestuderen wat zich boven mijn hoofd in de kruinen van de bomen zich afspeelt of welke vogels erover vliegen of fantaseren waar al die vliegtuigen die witte strepen in de lucht achterlaten hun toeristen heenbrengen. En dan zijn er zaken die hier al een eeuwigheid staan en me nu plots opvallen. Ik denk dat de straatjes hier, het enige hoekje is in de uitgestrekte gemeente is, waar de electriciteitskabels nog via trossen aan betonnen palen (een drietal), naar de huizen geleid worden. Hier op de hoek van de tuin staat zo'n betonnen paal waar een vijftal dikke kabels zitten die vele huizen van electriciteit voorzien. Mijn ogen vallen plots op 2 porseleinen electriciteits isolatoren. Je kan het geloven of niet, maar die pottekes hebben een ganse namiddag mijn hersens gepijnigd. Als 'veel' lezer van 'detectieveverhalen' weet ik dat zo'n scherf van dat porselein potje, leidde tot de oplossing van een moordzaak in één van de boeken die ik gelezen heb, bezit of in een van de dvd's die op basis van die verhalen verfilmd zijn. Mijn onderzoek, welke speurneus de oplossing vond, is nog niet afgelopen, maar mijn intuïtie zegt me dat het een verhaal is uit de reeks "The origins of inspector Morse, Endeavour". De herfst en winter komen eraan, als ik niet spontaan op de titel van film of boek kom, zal ik alles onder ogen nemen en eens zien welk verhaal me nu al uren bezighoud. Russell Lewis is de scenarioschrijver van deze televisiereeks en baseerde zijn personages op die van Colin Dexter (1930-2017), de schrijver van detectieve reeks "Morse".
Ik kan niet echt afsluiten zonder eens een speciale man in herinnering te brengen van de vroege televisiejaren: Tony Corsari (1926-2011). Als 'diensthoofd COO, nu OCMW, van Brussel kende men hem onder de naam André Parengh. Ik ken hem van de leuke liedjes "Het Minirokje" en Waarom zijn de bananen krom?". Die ga ik nu halen, want die zijn zeer gezond. Tot morgen
