Vandaag staat mijn gezicht op rimpels, verfromfraaid. Niet van de ouderdom of de zorgen, maar van de vrieskou. Dat doet mijn huid een beetje schrompelen. Ik moet wachten tot de zon weer mijn velletje min of meer zal gladstrijken. Niet zo strak meer als "La poupée qui fait non" (1969) van Michel Polnareff, maar toch een beetje jeugdiger als nu met al die plooitjes. Ik moet zeggen dat Radio1 's morgens in alle vroegte, de Franse liedjes van weleer op mij laat afkomen. Ik ben daar ontzettend blij mee want dan ben ik al van bij het ochtendgloren aan het zingen. Al deze liedjes en hun teksten kan ik nog opzeggen en half en half zingen omdat ik die allemaal ooit genoteerd heb. Het vinylplaatje een zin laten afspelen, de platenspeler doen stoppen, noteren, volgende zin beluisteren enz. Een grote bezigheid! Maar nu is dat allemaal gemakkelijker, op internet vind ik overal de teksten. Maar ik leerde wel vlot de talen door alles op te zoeken en uit te pluizen in de woordenboeken.

Ik las ook een artikel over een bladje en boekske dat mij plezier bezorgde in mijn jeugd. Ik genoot van Zonneland. Er waren zoveel bedreigingen voor het katholieke geloof dat de Paters van Averbode besloten een tegenhanger te brengen om de jeugd op het goede pad te houden. En dan de "Vlaamse Filmpjes" als ik wat ouder was. Vanaf 1930 ontstaan als tegenhanger voor de cinema, die als moreel verderfelijk werd beschouwd. Heel amusant om weten is dat een van de schrijvers, ook een belangrijk auteur was van pornobladjes. Onder 19 pseudoniemen schreef hij die bladjes vol en soms gebruikte hij, voor zijn jeugdverhalen, dezelfde titel als in zijn seksblaadjes. Frans Van Dijck, met één van zijn aliassen, Franklin Frehman, gekend bij de paters. Hij heeft 3j voor hen boekjes geschreven zonder zijn andere auteurs capaciteiten kenbaar te maken. Heel amusant is de manier waarop de drukkers het te weten kwamen; vader en zoontje lazen met dezelfde titel een tijdschrift, de één was de titel van een  verhaal in een pornomagazine, de andere was de titel van een katholiek boekje. De vader is toen naar Averbode gestapt. Met dank aan Jens Vancaeneghem die deze lectuur in herinnering bracht.

Ik heb ook een nieuw woord geleerd dit weekend: Biomimetica. In het kort, de naaperij van de mensen. Hoe sommige dieren hun problemen oplossen, werd voor de mensen "uitvindingen" om te gebruiken. Dezelfde Jens, schreef met als titel: de beste ideeën, gepikt uit de natuur. Noemde o.a. velcro, fietshelmen, superplakband en een heleboel meer.

Mijn lezers aantallen groeien gestaag. Dat doet me ontzettend plezier, dat ik niet alleen voor mezelf schrijf maar dat er dames en heren zijn die het ook bekijken. Het zou me eigenlijk plezieren moest er af en toe iemand op de knop naast de blog, e-mail, drukken en schrijven wat er kan verbeterd worden. Dan heb ik een wederwoord en dat is plezant. Nu zijn het alleen mijn 2 beste vrienden die me van commentaar voorzien en deze vraag kwam dus ook op hun voorstel.

Maar nu sluit ik af met weerom een toepasselijke song op Radio1 gehoord, ik doe mijn schoenen aan en zing: These boots are made for walking, and that 's just what they'll do (1966) van Nancy Sinatra. Dat is hetgeen ik ga doen maar zonder botten, bottinen of laarzen maar met sneakers.