Ik begin niet met een schater zoals de dag zou doen vermoeden maar eerder een beetje triest met de eindigheid van het leven: ik heb deze week vijf beelekes in mijn sjakos moeten steken! Ik probeer met een glimlach deze tristesse te omzeilen en voort te gaan met de bezigheid van de dag. Ik zie in de krant weer een oranje Mr President staan en vraag me af hoeveel wortels hij per dag moet eten om deze kleur te krijgen. Volgens mij gaat die ooit een caroteen vergiftiging krijgen! Maar dat is natuurlijk nieuws in de marge en niet zo belangrijk als het begin van de ultieme koers. De start van de Tour de France, zelfs in de stad van mijn jeugd, Nice. Ik zal weer eens uitkijken naar de Promenade des Anglais en het Negresco waar ik als 18 jarige flaneerde en droomde. Naar het hinterland van de Middelandse Zee, de rit op de Corniche Haute in Nice. Goed bekijken en me weer een tiener wanen die al die mooie en pittoreske dorpjes bezocht. Laat corona geen spelbreker zijn zodat alle ritten in La Douce France uitgereden worden zonder kleine of grote tragedies. Sowieso zullen die er toch wel het pad kruisen van dit grootse wielerevenement. Zelfs vandaag zullen Michel en José al een vette kluif hebben aan de vragen die het UCI stelde: wat haalde de ploegleider stiekem uit de achterbroekzak van de renner, terwijl die amper kon bewegen na een val in een ravijn? Ik zal in de namiddag weer aan mijn tv-toestel gekluisterd zitten, luisteren, kijken en af en toe een klein dutje. Een tas koffie en een snoepje horen daar ook bij. Hier wil ik wel de woorden van Nederlandse cabaretier Wim Sonnevelt (1917-1974) gebruiken: degene die de slogan heeft uitgevonden 'snoep verstandig, eet een appel',lijkt mij niet bijbelvast te zijn. De komende drie weken zien er weer veelbelovend uit! Ik zal nog een beetje wachten om een 'zwaaisteen' voor mijn huis te leggen, ik zal toch niet zien of er iemand naar mij staat te zwieren of te zwaaien. De steen met de zwaaiende handjes, die de passanten erop attent maakt dat ik 'in' ben voor een 'goede dag',is meer een winter bezigheid.

Ook de 1,5 m maatschappij die verdwijnt en krimpt naar één meter. We mogen weer wat dichter bij elkaar en dan kunnen we het kampvuurlied zingen: Kom vrienden zit neer in de ronde............Ziet de zomer is in het land gekomen, en we mogen allemaal samen dromen. Want de zomer gaat zo snel voorbij, schuif wat dichter dichter dichter bij!