|
Een 'poezie'versje. Eigenlijk moet dat een 'poëzie'versje zijn. Maar als snotneus was dit het 'rebelse' zijn, woorden hetzelfde schrijven maar iets bewust vergeten toe te voegen om een andere uitspraak te krijgen. Het is zo'n dag om eens wat versjes te zetten in mijn blog. Als het een grijze dag is moet er toch iets anders zijn om een scheve mondhoek te doen krullen. Vandaag, omdat er verder niks speciaals te vermelden valt, enkele jeugdversjes uit mijn 'poezeboekje'.
-Het kippetje ukkepuk, heeft het altijd vreselijk druk. Op maandag moet het dweilen. Op dinsdag, nageltjes vijlen. Op woensdag, wormpjes bakken. Op donderdag, houtjes hakken. Op vrijdag, kippenpap roeren. Op zaterdag, kuikentjes voeren. Alleen op zondag is het vrij, en legt een gespikkeld ei.
-Dit album is mij lief. Wie hem steelt is een dief. Die moet zitten op een latje. Met zeven spijkers in zijn gatje. Tot hij roept: "Genade Heer", oh wat doet mijn gatje zeer!
-Uit de hemel van heel ver, viel een schitterende ster. Ik mag een wens doen, dacht ik blij. En wenste een album, alleen voor mij. Hier schrijf ik als goed begin, als eerste mijn naam erin. Daarna vloeit uit mijn pen, waar en wanneer ik geboren ben: pijltje, Oost-Vlaanderen, 1948.
Dat is mijn volwassen entertainment, eens teruggrijpen naar datgene waar ik als kind en puber plezier in had. Toen kreeg bijna iedereen bij zijn communie een speciaal vriendschapsboekje. Daarin mochten de klasgenoten, goede vrienden en vriendinnen dan iets schrijven, tekenen of kleven. Zelfs op het einde van mijn tienerjaren was ik nog zot van zo'n boekje. Zodanig zelfs dat het ook mijn eerste en enige diefstal heeft veroorzaakt. Met een groep medestudenten op verkenning van verpleegtechnieken in Engeland, werden er tijdens dat verblijf ook toeristische uitstapjes gedaan, zoals naar Stratford-upon-Avon. De geboorte- en overlijdensplek van de grootste Engelse schrijver, William Shakespeare (1564-1616). Natuurlijk waren er in zijn huis een schat aan schrijfboekjes, met op iedere pagina een citaat van de grote man. Jammer, maar te kostelijk voor mijn beurs. Menig medegezel heeft iets stiekems weggestoken, ik dus ook. Ik heb dat mooie groene boekje nog in mijn schuif als bewijstuk van mijn lef in die jaren. Gewoon, om toch maar een boekje te hebben waar mijn reisgezellen in konden tekenen en iets noteren. Af en toe kijk ik er eens in en denk aan mijn medestudenten van toen. De laatste keer dat ik het tevoorschijn haalde was, toen de kids vroegen of ik altijd braaf en gehoorzaam ben geweest in mijn leven. Ik kan dan eens vertellen dat niet iedereen van bij de geboorte een engel is, maar passeert via het bengelschap.
-Jullie krijgen de groetjes van de koeien, van de schapen, van de bij. Maar de allermeeste groetjes krijgen jullie, met dit verje, van mij!.
|
