Het is sterker dan mezelf en dus herhaal ik wat ik de andere jaren schreef: mijn roots begonnen op de deze dag. Spijtig dat ik maar één generatie kan teruggaan langs vaderszijde. Ik zou eens wat ijver aan de dag moeten leggen om wat verder te geraken dan de naam van 'pitte Emma', mijn vader's moeder. Want Roger zag het levenslicht op deze dag in 1916, huwde op deze dag met zijn Maria in 1946, en hun dochter trouwde op deze dag in 1971. Het is wel een speciaal dagske voor mij dat ik niet zomaar aan de kant kan schuiven. Plezant is wel dat mijn dochter hier is en dat er eens over kan gekout worden. Herinneringen ophalen aan een vorige generatie, is bij momenten wel heel belangrijk. Op die manier blijven de dierbaren niet alleen een stofje in het heelal dat rond 'The Pale Blue Dot'(Carl Sagan, 1934-1996) zweeft, maar geef je hen ook een stukje onsterfelijkheid cadeau. De volgende generaties vergeten hen niet. Misschien zitten mams en paps in een UFO, een unidentified fying object. Vandaag is het een speciale dag voor dit buitenaards vliegend voorwerp. Ik zou niet verbaasd zijn dat het er werkelijk zou zijn met al die 'keikoppen' en snuggere mensen die tot stof vergaan zijn en hun breinen bundelen om gigantische, voor ons onbekende voorwerpen te ontwikkelen. En als ze in een UFO zouden zitten, zouden ze weten dat ik geen zinnig woord over spel nr 13 van Breughel kan zeggen en dat ik hun hulp en verklaring kan gebruiken: steentje, steentje om het been (paard-of hondvormige steen aan poort gebonden). Neen, ik zal maar bij de realiteit blijven die bezorgt ons soms ook verrassende verrassingen zoals de 'tijdrit' in Denemarken. Het leverde niet alleen een onwerkelijke overwinning op met verbazing van de snelrijder zelf maar evenzeer verbazing op alle gezichten te beginnen met de 2e van de dag wiens mond gewoonweg openviel. Iedereen verbaasd en tegelijkertijd blij, zowel familie, commentatoren als publiek. Dat is nu het mooie van de sport, op een uitzonderlijk moment beleeft iedereen eens uitzonderlijke feiten om nooit te vergeten. Lampaert verdiende terecht de 'gele' trui en de 'groene', de bloemen en het leeuwtje. Ik kijk reikhalzend uit naar de 'brugetappe' vandaag. Wie weet welke verrassing er nu weer uit de hoed komt. 

Eens  mooie Vlaamse woorden uit de oude doos. Een eerste 'ros'. Niet in de betekenis van 'haarkleur' maar als omschrijving van een heks, een kreng, een slecht vrouwmens. Een paar zinnen om te illustreren: "gij se ros, dat ge sijt, dat ik dat nog eens zie se, da ge javel op mijn bloemen giet!", "een kwaë ros van e wijf!". Het tweede woord bracht me naar de tijd dat ik mijn eigen garderobe nog in elkaar flanste en avondschool 'snit en naad' volgde: driegdraad. Wanneer gebruikte men dat? Als alle stofdelen gelitst zijn, dan kunnen ze met driegdraad voorlopig aaneengezet worden en dan staat het kledingstuk in de 'pas'. Nu naai ik niet meer, ik heb andere hobbies ontwikkeld. Tot morgen