Ik ben  nooit fan geweest van het duo 'Nicole en Hugo', noch van hun repertoire, noch van hun stemmen. Het genre dat ze brachten, Vlaamse schlagermuziek, kan me niet bekoren. Gisteren zag ik dan in het tv- programma "In het Huis" een Hugo, die toch nog altijd zwaar aangeslagen is door het verlies van zijn compagnon de route. Meteen dacht ik aan het liedje van Gilbert Bécaud (1927-2001) "Et maintenant, que vais-je faire, de tout ce temps qui sera ma vie, de tous ces gens qui m'indiffèrent, maintenant que tu es partie....". Maar die ook weer een deel levensvreugde liet binnenkomen in zijn leven. Stilletjesaan, met steun van familie en vrienden, begint het brein van zanger en liedjesschrijver weer te werken en komen er songs tevoorschijn die me wel bekoren. Zoals het nieuwe lied dat hij gisteren zong, enkel sereen begeleid door een gitaar, "De dozen staan klaar". Het deed me denken aan het mooie lied van Bobbejaan Schoepen (1925-2010) "Le temps des cérises". Ook een man die na de schlagermuziek nog wondermooie songs opnam en ten gehore bracht. En wat voeg ik daaraan toe, het citaat van een onbekende, dat dus van mij of van iedereen kan komen: het leven zelf schrijft de mooiste verhalen. 

Zoals gisteren gemeld: geen euro verloren voor onze Quicky: wedde parlementslid + wedde burgervader = vergoeding minister. Hij is wel 2 dagen moeten gaan stempelen, dat zal hij wel recuperen met ingebrachte onkostenvergoedingen. Zijn kroost mag het aan niks ontbreken, daarin is hij te vergelijken met iedere echte Belgische/Vlaamse huisvader. Ik ga me klaarmaken om mijn spuitjes tegen ziekte te gaan ophalen: vaccinatie ter voorkoming van corona en griep. Tot morgen