Gelukkig is het vanavond de laatste avond van KEW. Gisterenavond kon ik de moed niet meer opbrengen om nog eens naar Prokofjev te luisteren en een deel van mijn nachtrust te missen. De laatste pianoconcerten zijn voor Brahms (1833-1897) en Camille Saint-Saëns (1835-1921). Ik zal toch proberen wakker te blijven tot na de proclamatie, in de hoop dat onze nationale trots binnen de '6 eerste prijzen' valt of misschien wel de Eerste Prijs in de wacht sleept. Dat zou een verrassing van formaat zijn, maar eigenlijk ook verdient. Hij zal wel de publieksprijs krijgen, daar twijfelt niemand aan. Ik heb weer wat bijgeleerd, oa als een componist een zwarte lijn trekt in zijn partituur, dan mag de pianist die noten naar eigen goeddunken invullen en zo een stempeltje drukken op het werk van een ander, zoals bij het verplichte werk van Kris Defoort. Het was een interessante week en nu is het weer wachten tot volgend jaar om een week klassieke muziek te horen met uitvoerders van de bovenste plank. 

De laatste maand van het schooljaar begint en dus ook de vele schoolfeesten op zaterdag of zondag. Maar er is protest: geen enkele leerkracht of directie wil daarvoor nog zijn vrij weekend opgeven en zal er bekeken worden of dat op een vrijdagnamiddag kan gebeuren. Dan is  er weer protest van de ouders die daarvoor geen vakantiedag willen opofferen om het optreden van hun kroost bij te wonen. En zo zal er het ene na het andere plaatselijke evenement verdwijnen en verliezen er velen de aanraking met de plaatselijke roots. Zoals al die festivals en andere grote nationale feestelijkheden en evenementen, die kermissen in gehuchten, dorpen en gemeenten hebben doen verdwijnen, wegens te weinig belangstelling voor de paardenmolen  en de botsauto's van Guido Belcanto. In mijn jonge jaren was een kermis een bijeenkomst van de familie bij een tante of nonkel van dàt dorp of gehucht. Kozijns en nichtjes die er samen op uit trokken en plezier maakten en de volwassen die ondertussen meestal gezellig zaten te zeveren en de laatste familienieuwtjes uitwisselden bij een biertje, koffie en een zelfgebakken taart. Ook de kinderfeesten die garant stonden voor een familierunie bij uitstek, zoals communie- of lentefeesten, worden ingeruild voor citytrips of korte vakanties met het huisgezin. De gemeenschap van enkele duizende zielen of de samenkomst van dé grote familie, valt uiteen in piepkleine kernen van enkelingen. Dat kwam zomaar in me op door het grote aantal feesten op een ander niveau dan de familie. In Oostende was er 'Oostende voor Anker',  Brugge met zijn 'Heilig Bloedprocessie'. in Blankenberge zijn er de 'havenfeesten' en 'Het Northsea Folk & Shantyfestival' en God weet wat er ook in het binnenland allemaal te bezichtigen valt. Mijn programma is altijd hetzelfde: genieten van mijn hond, huis, tuin, mijn vrienden, wat babbels links en rechts, een goed boek en de zon die schijnt. Tot morgen