Na een flukse wandeling met met een kleindochter, zal het ook voor Raziel net als voor mij weer wennen zijn aan het leven met ons beidjes. Het zal een tijdje duren eer er weer logés zullen komen. Nog een weekje en de scholen beginnen, de voorbereidingen voor de unief van sommigen moeten ook nog gebeuren en zo valt het leven voor mij en mijn hondje weer in een stille plooi. Ik heb weer alle nieuwtjes vernomen die er te rapen vielen. Ik heb mijn kleerkast weeral wat lichter kunnen maken. Deze keer vielen hun ogen op de slaapkleren. Zo krijg ik van een volle kleerkast, die er was toen ik hier kwam wonen, stilaan een lege opbergruimte. Dat is niet erg, mijn leven hier is totaal anders dan mijn vroeger leven in de stad. De kledij van toen is hier amper bruikbaar. Niet alleen omwille van een zeeklimaat maar ook mijn tijdverdrijf is hier compleet anders. Weinig uitgaan, weinig consumeren buitenshuis, weinig tentoonstellingen, weinig theater, weinig film, minder en minder bezoek buiten mijn kinderen. Eerlijk en heerlijk is dat. Dus de stadskledij is hier bijna volledig overbodig geworden. In de plaats komt er meer en meer kledij die me beschermt tegen al de natuurelementen die hier aan zee heftig kunnen zijn. Geen smal rokske en pumps, geen doorschijnende bloezen maar wel goede pulls, stevige stapschoenen en laarzen, en als het kouder wordt muts, sjaal en handschoenen. Nu is er deze namiddag nog de opruim van alle slaapkamers, zien of er niets vergeten is, en de was (handdoeken en lakens) klaarleggen voor morgen te doen. De afwas van het middagmaal doen en dan zit er voor vandaag mijn dagtaak op. Dan kan ik beginnen mijn krant te lezen en de spellekes te doen. Dus beste mensen.......Tot morgen
|