Niks nieuws onder de zon en ze schijnt toch weeral, al is het licht gesluierd. Voorlopig geen klagen van het weer en dat is best aangenaam als de poetsdag er is. Vensters en deuren kunnen open en alles verfrist direct en het droogt allemaal wat vlugger. Maar ik had me wel overslapen, en de hond ook. De poetshulp stond al voor mijn hekken als ik naar beneden kwam. Blijkbaar heb ik een beetje herfstmoeheid, het vallen van het blad weegt blijkbaar hard op mijn schouders. 's Morgens is het ook al wat later licht en dan word ik ook wat later wakker omdat ik graag leef op de tonen van de natuur. De wekker op mijn nachtkastje staat er alleen opdat ik het uur zou weten, niet om me wakker te maken. Alle afspraken die ik moet maken, probeer ik dan ook na tienen te plaatsen en vóór 17u. Ik ga mijn wekker nog niet wegsmijten, je weet maar nooit dat ik hem nog eens nodig heb, al zegt iedereen voor de opruiming van het huis: hetgeen je 2 jaar niet gebruikt heb, zal je nooit meer gebruiken. Dat zou betekenen dat ik hem na 15 jaar ongebruikt, gerust  in de vuilbak zou mogen kieperen. 

Twee mooie citaten voor vandaag. Eentje van een Chinese filosoof, Tsjang-Tse (±369vC-286vC): het hoogste geluk is, niet weten wat geluk betekent. Van Aristoteles (384vC-322vC) zijn er vele gezegdes waaronder  deze in de filosofiescheurkalender: een voortreffelijk karakter kiest altijd de middenweg. Met deze wijsheden sluit ik vandaag mijn blog af en ga nog wat van de zon genieten. Tot morgen