Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Doorheen de dagen
Ervaringen besproken
07-04-2012
STILLE ZATERDAG
Stille Zaterdag
't Is morgen Pasen God, maar overal is de dood; en zou ik dan van leven moeten spreken? Mijn denken blijft bij Goede Vrijdag steken, want daar leed Jezus onze diepste nood.
't Is morgen Pasen maar waar blijft de zon die onze zieke wereld kan genezen? Ik sta met Uw discipelen in angst en vrezen bij 't lege graf, waar 'k U niet vinden kon.
't Is morgen Pasen feest van het gericht dat U gevoerd hebt tegen dood en lijden, feest van voorbijgaan van de dood, feest van bevrijden; Heer, doe ons opstaan in Uw levenslicht!
t En zijn de Joden niet, Heer Jesu, die u kruisten, Noch die verradelijk u togen voor 't gericht, Noch die versmadelijk u spogen in 't gezicht, Noch die u knevelden, en stieten u vol puisten,
t En zijn de krijgslui niet die met hun felle vuisten De rietstok hebben of de hamer opgelicht, Of het vervloekte hout op Golgotha gesticht, Of over uwe rok tsaam dobbelden en tuisten:
Ik ben 't, ô Heer, ik ben 't die u dit hebt gedaan, Ik ben de zware boom die u had overlaen, Ik ben de taaie streng waarmee gij ging gebonden,
De nagel, en de speer, de gesel die u sloeg, De bloedbedropen kroon die uwe schedel droeg: Want dit is al geschied, helaas! om mijne zonden.
Zij zeggen avondmaal en het is een les hoe men zijn leven uitdeelt aan velen een heldere dood tegemoet
Dit is een oud beeld: het delen van brood, het drinken van bloed.
Brood smaakt al eeuwen naar liefde: zie wat zwetend de boer prevelt wat de dagelijkse moeder doet.
De tafel is bevrijding van de haat. Aanzittend met geldlikkers met pooiers gewapende analfabeten met wellicht een harde hoer en tien magere heiligen: men geeft zich aan elkaar als brood te eten.
Hij stond wreed voor de rechterstoel gebonden, en zij verweten mij zijn vriend te zijn en lasterden, wat heilig is en rein, als laagheid en afschuwelijke zonden.
k Zag hoe zij Hem bespotten en verwondden. Hij leed geduldig smaad en vuige pijn. Ik vreesde hunner ogen valse schijn en dat ze als Hem mij martelden en schonden.
Zij vroegen huichelend: gij hebt Hem lief? Eer Hij naar mij zijn tedere ogen hief had ik mij vloekend van Hem afgescheiden.
Toen stiet de haan zijn schelle morgenkreet. k Voelde mijn hart, dat borst van bitter leed. k Voelde mijn ogen, hoe ze brandend schreiden.
Toen Jezus en zijn leerlingen Jeruzalem naderden, in de richting van Betfage en Betanië op de olijfberg, zond Hij twee van zijn leerlingen uit met de opdracht: Gaat naar het dorp daar vóór u, en bij uw binnenkomst is het eerste dat ge zult vinden een veulen dat vastgebonden staat en waarop nog nooit iemand gezeten heeft; maakt dat los en brengt het hier. En als iemand u de opmerking maakt: Wat doet ge daar? antwoordt dan: De Heer heeft het nodig maar Hij stuurt het spoedig weer hier terug.
Zij gingen weg en vonden een veulen vastgebonden aan een deur buiten op straat. Ze maakten het los maar sommige mensen die daar in de buurt stonden riepen hun toe: Wat doet ge daar, om zo maar dat veulen los te maken ? Ze antwoordden zoals Jezus hun had gezegd en de mensen lieten hen ongemoeid.
Ze brachten het veulen bij Jezus, legden er hun mantels overheen en Hij ging er op zitten. Velen spreidden hun mantels op de weg uit, anderen groene takken die ze in het veld gehakt hadden.
De mensen die Hem omstuwden, jubelden: Hosanna; Gezegend de Komende in de naam des Heren; Geprezen het komende koninkrijk van onze vader David! Hosanna in den hoge! (Marcus 11,1-10)
---
Jij, kleine palmtakje, Je kost helemaal niets, En toch beteken jij zoveel.
Jij spreekt van Jezus op weg naar zijn lijden.
Jij vertelt van Noach en de duif boven het eindeloze water met een takje in haar bek, teken dat de redding nabij was.
Met jou in de hand zien we de vreugde van Witte Donderdag, de droefheid van Goede Vrijdag, en de rouw van Stille Zaterdag.
Als ik jou vasthoud draag ik Hoop in mijn handen. Jij kijkt naar Pasen, ons nu al gegeven.
Gezegend ben je.
(bron onbekend)
--- Gij met uw zachtzinnige oren en uw geduldig gezicht: Ik ben u zeer verplicht.
Dat gij het hebt aan willen horen hoe toenmaals het is geschied; en hoe mij de ander verried.
En dat ge zelfs niet hebt bewogen mij slechts hebt getroost met uw ogen. Dat kunnen de mènsen niet.
5de VASTENZONDAG B 25 MAART 2012 IN DE LEERSCHOOL VAN HET LIJDEN
De voorbije weken stond de kruisgang van Jezus voorop, en evenzeer de kruisgang door de tijden, van zoveel andere mensen.
De gekruisigde Christus is onmiskenbaar het grote mysterie en de diepste kern van ons geloof. Paulus noemde dit terecht: een dwaasheid in het oog van de mensen, maar voor wie gelooft is juist dit kruis Gods Kracht en Gods Wijsheid.
Goede Vrijdag komt nu heel dichtbij, deze eucharistie spreekt daarom eens te meer over die samenhang van kruis en verlossing, van leed en leven, die onverbrekelijk met elkaar verbonden zijn, ook al gaat dit alle verstand te boven.
Lezing uit de brief aan de Joodse christenen
Zusters en Broeders, Christus heeft tijdens zijn leven op aarde onder tranen en met luide stem gesmeekt en gebeden tot Hem die hem kon redden van de dood, en werd verhoord vanwege zijn diep ontzag voor God.
Hoewel hij Gods Zoon was, heeft hij moeten lijden, en zo heeft hij gehoorzaamheid geleerd.
En toen hij naar de uiteindelijke volmaaktheid gevoerd was, werd hij voor allen die hem gehoorzamen een bron van eeuwige redding. Hebreeën 5,7-9
GEHOORZAAM IN HET LIJDEN
Christus heeft tijdens zijn leven op aarde, onder tranen en met luide stem, gesmeekt en gebeden en zo heeft hij gehoorzaamheid geleerd. Weer eens klinkt de eerste lezing hard. Maar Jezus eigen woorden in de hof van Olijven zijn nog pijnlijker: Vader, red mij uit dit uur. En als het mogelijk is, laat deze kelk voorbijgaan. Doch niet mijn wil, maar uw wil geschiede.
Kruis, gehoorzaamheid en redding zijn de diepste kern van Jezus leven, en dus ook van ons geloof. Maar laten wij dit goed verstaan: het lijden wordt niet om zichzelf geprezen, en Jezus gehoorzaamheid is geen slaafs naleven van zinloze regeltjes. Zijn lijden sluit aan bij zijn diepste roeping: de mensen vrij maken, van zonde en van alle kwaad dat uit die zonde voortkomt. Zo toont Hij ons een weg ten leven en voert Hij ons weg uit duisternis en dood. Zo opent Hij de toegang tot het ware leven van een diepe en volkomen vreugde. Ook de gelovige koestert het lijden niet om zichzelf, maar opdat de medemens menswaardiger zou kunnen leven. Wie zich door Jezus laat leiden aanvaardt het om eigen voordeel en belang op te geven, hopende om zo het leven van zijn lijdende medemens draaglijker te maken want zo heeft Jezus voorgedaan. Zo zijn kruisgang en redding onlosmakelijk verbonden.
En dan is er die gehoorzaamheid, zo dikwijls misbruikt om mensen klein te houden of te onderdrukken. De gehoorzaamheid die Jezus voorleeft is een gehoorzaamheid aan God zelf. Wij moeten inderdaad afstand doen van eigen willetjes en grilletjes, om een hoger goed te dienen, een doel dat groter is dan ons eigen persoontje: een aarde, waarvan we niet alleen bij de schepping kunnen zeggen: en God ZAG dat het goed was, maar een aarde, die ons ook nu laat jubelen: en God ZIET dat het goed is. De voltooiing van zijn Rijk, een nieuwe hemel en een nieuwe aarde, waar God daadwerkelijk en zichtbaar woont tussen de mensen.
Daar staan wij nog ver van af en we zullen nog heel wat gehoorzaamheid moeten opsteken in de leerschool van het lijden. In het Oude Testament lezen we al: Beide houd ik u voor: dood en leven. Kies dan het leven.
Kies dan het leven dat vraagt de onthechting van de graankorrel, dat vraagt lijden, dat leven geeft, en gehoorzaamheid aan Gods eigen mensgeworden Woord en aan zijn visioen over deze aarde en al wat er woont.
Hoe kunnen wij bij de opbouw van de mensenfamilie voorbijgaan aan het feit
dat zovele volkeren de gestalte aannemen van 'de lijdende Dienaar Jezus'
veracht, verguisd, volkeren, voor wie men de ogen sluit, zij, die eigenlijk onze ziekten dragen.
Vele keren heb ik in gedachten deze brief geschreven. Ik wist dat ik je niet zo lang meer bij me mocht houden, alhoewel ik dacht nog wat tijd te krijgen.
Nu heb ik er zo'n moeite mee, zeker omdat het moment toch zo onverwacht kwam. Ik voel me zo leeg. 8 jaar heb ik je gekoesterd, bemind, niet als mijn gehandicapte dochter, maar als mijn allerliefste zonnetje.
Ik ben ondanks mijn immens verdriet zo dankbaar omdat ik je moeke mocht zijn. Jij hebt mijn leven zoveel inhoud, zoveel warmte en zoveel kracht gegeven.
Soms bewonderden mensen ons omdat we dit allemaal aankonden. Akkoord het was soms zwaar en vermoeiend alle nachten opstaan en vooral moeten leven met de angst wat er weer komen zal, welke stap achteruit er nu weer ging komen. Toch was jij het die de bloemen mocht krijgen.
Steeds was het echter jij weer die er ons bovenhaalde. Je wou "leven", gelukkig zijn en dat was je, gekoesterd, omarmd door ons en de vele vriendinnetjes en goede vrienden. 'Moeke', zei je, 'ik had zo graag nog eens gelopen of was zo graag ballerina geworden, maar toch ben ik gelukkig. Ik heb mijn rolwagen en iedereen ziet me graag.'
Je kon ook zo spitsvondig zijn en met grappige opmerkingen uit de hoek komen. We hebben samen veel gelachen. Je sprak steeds zo enthousiast over je school, het koor, je muziekles.
Eva, je had ook zo'n grote moed. Weet je nog je universitair diploma voor grote moed gekregen in het UZ van Gent. Je hebt veel dokters gezien, maar zeer weinigen hebben jou zien wenen.
Weet je Eva, niet het beeld van jouw handicap blijft nu hangen, maar wel wie je was van binnen als kind. Al die zorgen, o schat, die ben ik al vergeten.
Eva, het wordt nog een moeilijke tijd voor ons. Weet je, we moeten nog doorheen al die 'eerste keren': de eerste keer dat papa alleen Sarah naar school moet brengen zonder de wandeling doorheen de schoolgang de eerste keer dat Sarah alleen naar Samson, naar de droomfabriek zal kijken; onze eerste wandeling; al onze verjaardagen; Jonas die zijn voetbalmatch geeft in de tuin zonder jouw bravogeroep; de Kersttijd waar je zo van hield en je hield ook zo van gezelligheid, kaarsjes aan, de brandende open haard en een mooi muziekje.
Ik hoop, Mieke muis, dat je nu verder voor ons zal zorgen. We blijven je nodig hebben om die grote leegte langzaam weer samen te vullen."
Ik heb u nooit door bitterheid bedrogen, onder mijn huid bloeide blijmoedigheid. Want ook de bloemen leven snel en open en leven heet vergankelijkheid.
Nu lopen vogels in de vlakte van mijn ogen, ik ken de onschuld van de made, ken de averij. Dit is mijn dageraad, de moed voor regenbogen, Gods jonge vingeren verwekken mij.
Ik laat u nog een zachte zomer over. Liefde is het huis waarin gij achterblijft. Treur niet om mij, ik loop op wolken, tover met Peter en met Geert ons eigen paradijs.
Adriaan Magerman
---
In piam memoriam
voor de kinderen en volwassenen, die de dood vonden in het tragische busongeval, dinsdag 13 maart 2012, in Zwitserland.
Mogen familieleden en vrienden troost en hoop vinden in een geloof, dat geen antwoord biedt op het waarom van zulk immens leed, maar een genade kan zijn, omdat het ons vertelt van een God, die mede lijdt, zoals ons geopenbaard werd in Jezus: verworpen, gemarteld, gekruisigd en verrezen, tot leven gewekt. Een geloof dat verre van gemakkelijk of vanzelfsprekend is, maar als genade kan groeien uit ervaring en mijmering.
4de vastenzondag B
18 maart 2012 Hij schenkt ons leven
HIJ schenkt ons LEVENhoren we
straks in het evangelie en vooraan in elke kerk hangt een levensgroot beeld van
Hem. Het is een beeld dat ons ten zeerste ontroert, als we er minutenlang
biddend naar kijken:
Jezus, verworpen, gefolterd,
als een boosdoener door mensen
gekruisigd.
En juist deze Gekruisigde is het
grote mysterie, de diepste kern
van ons geloof.
HIJ schenkt ons LEVEN:
door zijn Liefde tot het uiterste,
door zijn Lichaam, gegeven en gebroken!
In die tijd sprak Jezus tot
Nikodemus: De Mensenzoon moet omhoog worden geheven zoals Mozes eens
de slang omhoog hief in de woestijn, opdat eenieder die gelooft in
Hem eeuwig leven zal hebben. Zozeer immers heeft God de
wereld lief gehad dat Hij zijn eniggeboren Zoon heeft gegeven, opdat
alwie in Hem gelooft niet verloren zal gaan maar eeuwig leven zal
hebben. God heeft zijn Zoon niet
naar de wereld gezonden om de wereld te oordelen, maar opdat de wereld
door Hem zou worden gered. Wie in Hem gelooft wordt niet
geoordeeld, maar wie niet gelooft is al veroordeeld, omdat hij
niet heeft geloofd in de Naam van de eniggeboren Zoon Gods. Hierin bestaat het
oordeel: het licht is in de wereld gekomen, maar de mensen beminden
de duisternis meer dan het licht, omdat hun daden slecht waren. Ieder die slecht handelt heeft
afschuw van het licht en gaat niet naar het licht toe uit vrees dat
zijn werken openbaar gemaakt worden. Maar wie de waarheid doet gaat
naar het licht, opdat van zijn daden moge blijken dat zij in God zijn
gedaan. (Johannes 3,14-21)
Hij
schenkt ons Leven
Nikodemus komt op
een nacht bij Jezus, in een zoektocht naar licht en leven. Hij vindt dat licht,
dat leven ook bij Jezus. Maar dat vraagt tijd. Hij aarzelt om de sprong te
wagen. Hij aarzelt om zich toe te vertrouwen aan die Christus, die gekruisigd
zal worden. Het kruis, dát is hét
mysterie van de God die Leven geeft! Niemand heeft ooit God gezien, maar de
Zoon heeft Hem doen kennen. Wat wij ten diepste van God weten, leren we in het
lijden en de dood van Christus. Daarin geeft Jezus zichzelf totaal en geeft de
Vader zijn Zoon. Want Jezus lijdt tijdens zijn kruisgang en op zijn kruis. En
de Vader lijdt mee als Hij zijn Zoon zó ziet. Vader en Zoon lijken totaal uiteengerukt: Mijn God,
mijn God, waarom hebt Gij mij verlaten. Maar zij zijn volkomen één: in hun gegevenheid, in hun gebrokenheid
voor de mens, in hun Liefde, die zich heel en al schenkt. Hoe kunnen wij
geloven dat God leven geeft langs de weg van lijden en dood? Hoe kunnen wij geloven
dat God leven geeft, wanneer lijden en dood ook nu zo overdonderend aanwezig blijven?
Hoe kunnen wij geloven dat God leven geeft? Met zoveel onrecht, oorlog en
persoonlijke miserie? Waarom zoveel bloed en tranen? Waarom geen antwoord of
verklaring voor al dit lijden? Omdat er geen
antwoord of verklaring is. Omdat we niet mogen zeggen dat God dit lijden
veroorzaakt of wil. Maar de Gekruisigde leert ons hoe wij MET dit lijden toch
kunnen leven? En dat kan enkel: door in Hem te geloven zoals Hij was: verworpen,
gemarteld, gekruisigd, verrezen. Zo was zijn Liefde. En alleen die oneindige
Liefde laat toe om met het lijden toch
te leven. Beter dan het
evangelie kunnen wij het niet zeggen: God
had de wereld zo lief dat hij zijn enige Zoon heeft gegeven, opdat ieder die in
hem gelooft niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft. God heeft zijn Zoon
niet naar de wereld gestuurd om te oordelen, maar om die wereld door hem te
redden. Moge dit geloof ons
over alle twijfels heen geschonken zijn!
Droom met de
hand aan de ploeg.
Droom van vriendschap voor de rest van je dagen.
Droom van afwezigheid van alles wat scheidt.
Droom van een leven in goede gezondheid.
Droom dat armoede niet meer bestaat.
Droom van het beste voor heel je familie.
Droom van een tijd zonder oorlog en strijd.
Droom dat het goede gedaan kan worden.
Droom van zorg voor de wereld en elkaar.
Droom van de liefde en droom van de vrede.
Droom dat gerechtigheid overal heerst.
Maar als je droomt,
droom dan niet
in je bed.
Droom met de hand aan de ploeg.
En bid,
dat God je
kracht geeft,
genade en moed,
te bidden, te werken en te sterven
Paulus
spreekt vandaag over de ongewone wijsheid van God: die wijsheid van God is
inderdaad de dwaasheid van het Kruis.
In het
evangelie de uitdrijving van de kooplieden uit de tempel in dat evangelie
toont Jezus, metterdaad, hoezeer deze wijsheid van God MOET botsen met de
berekening en de leugen van deze wereld, de berekening en de leugen, die ook
ons hart kunnen beheersen.
Uit de eerste brief van Paulus aan de christenen in Korinte
Zusters en broeders, de Joden vragen om
wonderen en de Grieken zoeken wijsheid, maar wij verkondigen een gekruisigde
Christus, voor Joden aanstootgevend en voor heidenen dwaas.
Maar voor wie geroepen zijn, zowel Joden als
Grieken, is Christus Gods kracht en Gods wijsheid, want het dwaze van God is
wijzer dan mensen, en het zwakke van God is sterker dan mensen.
(1 Korintiërs 1,22-25)
Gods Wijsheid: de
dwaasheid van het Kruis.
1 Korintiërs 1,22-25
Een gekruisigde
Christus, een dwaasheid in het oog van de mensen, is Gods kracht en Gods
wijsheid. De woorden van Paulus zijn schokkend. En toch: als Jezus de gids voor
ons leven wordt, wacht ook ons een heel persoonlijke kruisweg. De weg van Jezus
is de weg van het kruis. Bij zowat alle heiligen vinden we sporen daarvan in
hun leven. Jezus had dat trouwens voorspeld: net als Hij zelf, zullen ook zijn
vrienden te lijden hebben en gekruisigd worden, als ze Hem op zijn weg volgen.
Soms zien we
uitwassen: mensen, die zichzelf pijn doen, een kruis opleggen, uit een verkeerd
begrepen boete of versterving. Jezus echter zocht het kruis niet om zichzelf. Zijn
kruis vloeide voort uit zijn diepste roeping of keuze. De roeping en de keuze om de mens te verlossen en
de zonde weg te nemen uit deze wereld. Hij is immers het Lam Gods, dat de zonde
wegneemt uit de wereld. Daarom is zijn diepste keuze een keuze tegen kwaad en
onrecht, een keuze tegen de goddeloze wanorde die deze wereld regeert.
Dat lijken harde
woorden, maar zelf spreekt Jezus veel scherper: Jullie weten dat heersers met
ijzeren vuist regeren, mensen onderdrukken en hun macht misbruiken. Zo mag het bij jullie niet zijn. De Mensenzoon is
immers gekomen om te dienen en zijn leven te geven als losgeld voor velen.
De keuze van
Jezus gaat regelrecht in tegen de wijsheid van deze wereld: Hij koos, tot in de
dood, voor hen die door de machten van zijn tijd en van altijd, verschopt
werden, uitgesloten, als uitschot beschouwd. Hij koos voor hen, die niet
verwaand en trots waren, maar die zich klein en arm wisten.
Wie deze diepste
keuze van Jezus volgt zal het kruis niet moeten zoeken op een kunstmatige
wijze. Wie voor kleinen en armen kiest, botst vanzelf wel met rijken en
machtigen, die hem, net als Jezus zullen kruisigen, omdat hij opkomt voor
gerechtigheid, mildheid en mededogen. In de wereld en in de eigen omgeving.
God,
wij stoppen onze
tranen weg,
al willen wij wel huilen
om dood en pijn,
om het venijn
van mensen die hardvochtig zijn.
Wij willen ons verschuilen.
Wij stoppen onze
tranen weg,
verbergen onze builen.
Maar ons verdriet
ontgaat je niet.
Jij bent het
die onze tranen ziet
en met ons mee wil huilen.
Zusters en broeders, als God voor ons is,
wie kan dan tegen ons zijn? Zal hij, die zijn eigen Zoon niet heeft gespaard,
maar hem omwille van ons allen heeft prijsgegeven, ons met hem niet alles schenken?
Wie zal Gods uitverkorenen aanklagen? God
zelf spreekt hen vrij. Wie zal hen veroordelen? Christus Jezus, die gestorven
is?
Meer nog, Hij, die is opgewekt en aan de
rechterhand van God zit, pleit voor ons.
Brief aan de Romeinen 8,31b-34
Als God voor ons is
Het allerlaatste woord van Jezus lezen we bij
Matteüs: Houd dit voor ogen: ik ben met jullie, alle dagen, tot aan de
voltooiing van deze wereld. Meer vertrouwen kon Hij ons moeilijk inspreken.
Zelf verdrijft Hij elke zweem van angst: Altijd zal Hij bij ons zijn.
Laten we dit vertrouwen goed verstaan. We bidden
wel: Uw wil geschiede op aarde zoals in de hemel. Maar stiekem denken we:
Mijn wil geschiede in de hemel zoals op aarde. Alsof God al onze grilletjes
en willetjes moet uitvoeren, zoals wij vragen. Zo werkt dit vertrouwen niet.
We kennen die oude catechismusvraag nog wel:
Verhoort God altijd onze gebeden? En het antwoord: Ja, God verhoort altijd
onze gebeden, als wij bidden zoals het behoort. Ofwel door te geven wat wij
vragen, ofwel door een ander goed te verlenen dat meer zalig is. Maar wij
hebben toch zo graag dat Hij geeft wat we vragen en dat onze wil geschiedt.
In vertrouwen leven betekent dat wij onze
eigen ideeën en zekerheden laten varen en ons heel en al aan Hem toevertrouwen,
ook als wij niet vatten wat Hij met ons voorheeft, zoals Charles de Foucauld bad:
Vader, ik verlaat mij op U,
doe met mij wat Gij goedvindt.
Wat Gij ook met mij doen wilt, ik dank U.
Tot alles ben ik bereid, alles aanvaard ik,
als uw wil maar geschiedt in mij
en in al uw schepselen;
niets anders verlang ik, mijn God.
Ik leg mijn leven in uw handen,
ik geef mij aan U, mijn God,
met heel de liefde van mijn hart,
omdat ik U bemin,
omdat het voor mij een noodzaak van liefde is
mij te geven,
mij zonder voorbehoud op U te verlaten,
met een oneindig vertrouwen;
want Gij zijt mijn Vader.
Het valt niet mee om tot deze zielengrootheid
uit te groeien, maar mogen wij, beetje bij beetje, ervaren, dat we doorheen
alle wederwaardigheden van dit leven geborgen zijn in de palm van zijn hand
als wij onszelf uit handen geven en ons met hart en ziel aan Hem toevertrouwen.
God is aanwezig
in ieder goed mens die van je houdt,
die je de moeite waard vindt,
die met je meegaat en bij je blijft
als de avond valt ...
God kijkt je aan
door de zachte ogen van ieder mens,
die begrip voor je heeft.
Hij is aanwezig in ieder goed woord
Eerste VASTENZONDAG B Geloof
in de Blijde Boodschap
Op deze
1ste zondag van de veertigdagentijd horen we het einde van het
verhaal van Noach bij de zondvloed: als teken van een nieuw begin spant God
zijn boog in de wolken.
In de
dagen van Noach was de aarde vol van mensen die alleen begaan waren met hun
eigen persoontje. De wereld dreigde ten onder te gaan, er waren onheilstekenen
van alle kanten.
Zo
nieuw of vreemd is dat allemaal niet. Ook vandaag zien wij dreiging en onheil.
Daarom is Jezus woord van alle tijden ook voor ons nog steeds zo hoopvol:
De
tijd is vervuld en het Rijk Gods is nabij,
bekeer
u en geloof in de Blijde Boodschap.
In
die tijd dreef de Geest Jezus naar de woestijn. Veertig dagen bracht Hij
in de woestijn door, terwijl Hij door de satan op de proef werd
gesteld. Hij verbleef bij de wilde dieren en de engelen bewezen Hem
hun diensten.
Nadat
Johannes was gevangen genomen ging Jezus naar Galilea en verkondigde
Gods Blijde Boodschap.
Hij
zei: De tijd is vervuld en het Rijk Gods is nabij; bekeert u en
gelooft in de Blijde Boodschap.
Marcus 1,12-15
Bekeer u
en geloof in de blijde boodschap
Eens te meer horen we mooie beloften van
Godswege: aan Noach wordt een verbond met de mensen toegezegd, en Jezus spreekt
van het Rijk Gods dat dichtbij komt en zelfs midden onder ons is. Die woorden mogen
vertrouwen wekken, maar ze zeggen niet: Slaap nu maar rustig verder. God zorgt
wel voor alles. Dat zou een karikatuur zijn van Gods verbond en van zijn Rijk.
God is niet de regisseur die de touwtjes bedient in een poppentheater waarin
wij de poesjenellen zijn. Hij heeft ons vrijheid gegeven en het is aan ons om
die kostbare gave van vrijheid ten goede aan te wenden, en niet te misbruiken
ten koste van de andere.
Zeker, we mogen in vertrouwen leven op grond
van Gods beloften, maar dit mag geen misplaatst vertrouwen zijn vanuit de lakse
waanidee: God doet zijn best wel, laat ons maar lekker luieren. Zijn woorden
binden ons. Ze geven ons de opdracht om ze tot waarheid en leven te maken. Dat
is zo in het gewone, dagelijkse leven waarin wij voor elkaar verantwoordelijk
zijn en zorg kunnen dragen voor elkaar.
En zo is het ook in de wereld van politiek en
economie: vrijheid wordt vaak misbruikt om de luxe en de rijkdom van enkelen
te dienen, ten koste van uitbuiting en armoede, van oorlog en van honger. Er is
zoveel onrecht, dat niet strookt met een Rijk van God onder ons. Het is
schijnheilig om de oorzaak hiervan bij God te leggen, of om de zwarte piet aan
God door te spelen, zoals wij mensen zo gemakkelijk doen bij leed en onheil.
Jezus zegt: Bekeer u en pas dan kan je
geloven in de blijde boodschap. Het werken aan een andere wereld, met minder
leed, met minder tranen moet dag na dag opnieuw beginnen. Als God een verbond
met ons sluit, hebben ook wij iets te doen.
Alleen zo komt zijn Rijk dichtbij, alleen zo
leeft het al rondom ons. Laat het daarom ook door ons groeien en dichterbij
komen.
Met
aswoensdag en het askruisje beginnen wij aan onze jaarlijkse vasten. Wat dit
vasten zal inhouden, moet elk van ons in geweten bepalen. Uiterlijke praktijken
zijn daarbij niet het belangrijkste, maar hooguit tekenen. HERBRONNING en
VERSTILLING, daar gaat het om. LUISTEREN naar wat God ons wil zeggen. Ons LATEN
omvormen en zo omgekeerd worden.
Vasten is eerder ondergaan dan presteren; eerder laten gebeuren, dan doen.
Toelaten dat het Woord van God in ons kan wonen. En dan dit Woord van God niet
angstvallig in onszelf besloten houden. Maar, stil geworden en veranderd door
dit Woord, op zachte en geduldige wijze leven, tussen de mensen die ons gegeven
zijn.
We kunnen wel eens denken: in de mis zijn het altijd dezelfde
verhalen, we kennen ze al van op de lagere school in de lessen Bijbelse
geschiedenis. Toen hebben we met verwondering geluisterd, maar nu, zoveel jaren
later, wordt ons nog altijd hetzelfde verteld, wat hebben we daar nu nog aan?
Laten wij weer zon kind worden, dat met grote ogen luistert, naar een
oud verhaal dat altijd nieuw is: een lamme neemt zijn bed op, en gaat weer
lopen, wanneer Jezus zegt: Ik zeg u, sta op.
Het gaat immers niet alleen over die man van lang geleden, het verhaal
spreekt evenzeer over mijzelf, hier en nu.
Toen Jezus enige dagen later
in Kafarnaüm was teruggekeerd en men hoorde dat Hij thuis was,
stroomden de mensen in zulk een aantal samen, dat zelfs de ruimte vóór de deur geen plaats meer bood
toen Hij hun zijn leer verkondigde.
Men kwam een lamme bij Hem
brengen die door vier mannen gedragen werd. Omdat zij wegens de
menigte geen mogelijkheid zagen hem dicht bij Jezus te
brengen, legden ze het dak bloot boven de plaats waar Hij zich
bevond, maakten er een opening in en lieten het bed waarop de lamme
uitgestrekt lag zakken. Toen Jezus hun geloof zag zei Hij tot de
lamme: Mijn zoon, uw zonden zijn u vergeven.
Er zaten enkele
schriftgeleerden bij en dezen zeiden bij zichzelf: Wat zegt die man
daar? Hij spreekt godslasterlijk!
Wie anders kan er zonden vergeven dan God alleen?
Uit zichzelf wist Jezus
aanstonds dat zij zo redeneerden en Hij zei hun: Wat redeneert gij
toch bij uzelf? Wat is gemakkelijker, tot de lamme zeggen: Uw zonden
zijn u vergeven, of: Sta op, neem uw bed en loop? Welnu, opdat
ge zult weten dat de Mensenzoon macht heeft op aarde zonden te vergeven,
sprak Hij tot de lamme Ik zeg u,
sta op, neem uw bed mee en ga naar huis.
Hij stond op, nam zijn
bed en voor aller ogen ging hij onmiddellijk naar buiten. Iedereen
stond er versteld van,
en zij verheerlijkten God en zeiden: Zoiets hebben wij nog nooit gezien.
(Marcus
2,1-12)
Zoiets hebben
wij nog nooit gezien
Zoiets hebben wij nog nooit gezien, zegden die mensen. Hoe
zelfvoldaan zijn wij dikwijls daarbij vergeleken, wij, die elke verwondering
missen. Het evangelie is meestal geen groot nieuws meer voor ons. Het werd een
fait divers, een oudbakken berichtje, tot op de draad versleten. Onze tevreden
lauwheid houdt Gods ongehoorde grootheid veilig buiten, om ons niet doorheen te
schudden. We voelen ons zo goed in ons genoegzaam leventje en worden liefst
gerust gelaten.
Uw zonden zijn u vergeven, horen we, en we sluimeren verder, terwijl
Jezus die ongehoorde woorden spreekt: Ik maak je helemaal nieuw, zegt Hij, en
het gaat ons één oor in en het ander uit. Terwijl zelfs de schriftgeleerden een
rilling krijgen: Wie anders kan zonden vergeven dan God alleen? Vermaledijd
en misprezen als zij zijn, leren zij ons toch de volle draagwijdte van Jezus
woord verstaan: Hij is God zelf! Hij is die God die we zo graag zouden kennen
en ontmoeten. Hij is die God naar wie wij zo verlangen. Hij is die God, bij wie
die lamme zijn wou en genezing vinden.
Wij leven met diezelfde honger en diezelfde hunker om Hem te ontmoeten.
Maar om die diepe hunker naar God te stillen zijn geen grote woorden nodig, maar
wel een onbevangen hart, dat stil kan zijn en open staat,een hart dat niet werd afgestompt door eeuwen
geschiedenis of jaren spijkerharde training, die elk spontaan verlangen doodde.
Niet in grote theorieën komt God tot ons, maar in die simpele oude verhalen,
die ons van Jezus vertellen en die ons altijd nieuw kunnen raken. Niemand heeft ooit
God gezien, maar de enige Zoon, die zelf God is en die aan het hart van de
Vader rust, Hij heeft hem doen kennen.
(Johannes 1,18)
Zo worden ook de woorden van vandaag weer nieuw en rijk aan inhoud: Uw zonden zijn u vergeven! Blijf niet staan bij wat eertijds gebeurd is, laat
het verleden toch rusten. Want ik ga iets nieuws verrichten.
Ook wij mogen opstaan uit alles wat ons
drukt, want ook tot ons zegt Jezus, door alle leed en tranen heen: sta op en
ga maar verder.
Vandaag horen we twee verhalen over de roeping van mensen: de kleine Samuel,
en ook enkele vissers.
Oude verhalen zijn het, die ook ons verhaal zijn, hier en nu. Groeien, worden
wat God in ons ziet. Dat gaat niet vanzelf.
We herkennen in onszelf ook andere neigingen en we zullen steeds moeten leren
wat dat inhoudt en vraagt:
die mens worden, die God in ons ziet.
In die tijd stond Johannes
daar, met twee van zijn leerlingen. Hij richtte het oog op Jezus die
voorbijging en sprak: Zie het Lam Gods.
De twee leerlingen hoorden hem
dat zeggen en gingen Jezus achterna. Jezus keerde zich om en
toen Hij zag dat zij Hem volgden, vroeg Hij hun: Wat verlangt gij?
Ze zeiden tot Hem: Rabbi
vertaald betekent dit: Meester waar houdt Gij U op? Hij
zei hun: Gaat mee om het te zien. Daarop gingen zij mee en
zagen waar Hij zich ophield. Die dag bleven zij bij Hem. Het was
ongeveer het tiende uur.
Andreas, de broer van Simon
Petrus, was een van die twee die het gezegde van Johannes hadden
gehoord en Jezus achterna waren gegaan. De eerste die hij ontmoette
was zijn broer Simon tot wie hij zei: Wij hebben de Messias
dat betekent: de Gezalfde gevonden, en hij bracht hem bij
Jezus.
Jezus zag hem aan en
zei: Gij zijt Simon, de zoon van Johannes; gij zult Kefas genoemd
worden, dat betekent: Rots.
Johannes 1,35-42
Uw dienaar luistert
Dit stukje
evangelie doet ons mijmeren over onze eigen roeping. Je kan Jezus maar volgen
omdat anderen over Hem spreken. Luisteren, komt eerst. Omdat anderen, zoals
Johannes, naar Jezus verwezen, gingen ogen en harten voor Hem open. Onbekend
maakt onbemind. Ook wij hebben nood aan mensen die bezield over Jezus spreken.
Jezus nodigt ons
dus zelf uit, langs andere mensen. Maar Hij dwingt niet, Hij vraagt enkel: Wat
verlang je? Zijn vraag laat ons vrij: kies je mijn vriendschap? Ik dwing je
niet, maar kan je dingen achterlaten voor Mij?
Jezus leer je niet
intiem kennen door preken of boeken, maar door bij Hem te blijven in stil gebed
of in zelveloze zorg voor zwakken. Die diepe momenten van innig samenzijn vergeet
je niet zomaar. Zo is het ook louter menselijk: wat ons tot in de diepste vezel
raakt, zindert heel lang na. We zien het hier bij de oud geworden evangelist
Johannes: na vele jaren weet hij nog: toen was het, op dat uur, op die plaats;
daar begon onze vriendschap te ontluiken.
Wie Jezus
persoonlijk en innig ontmoet heeft, kan dat niet voor zichzelf houden. Je wil
hetvan de daken schreeuwen. Zo geef je
die vreugde ook door aan anderen en breng je ook anderen bij Hem. Vanzelf word
je apostel omdat je heel diep door Jezus geraakt bent .
Je wordt een nieuwe
mens, anders dan voorheen. We horen dat hier. Simon krijgt een nieuwe naam: Kefas,
rots, en die naam geeft weer wat Jezus in Hem ziet: zo betrouwbaar en stevig
als een rots te worden, zodat ook na dedood van Jezus zijn levenswerk zal verder gaan.
Wij worden christen
genoemd. Zegt die naam ook iets over een nieuw leven?
Trekvogels
Wat hebben ze gehoord,
dat ze hoog boven
onze hoofden doet samentroepen
en op weg zet voor
de lange trek?
Het zuchten van de
wind over de kaalgeschoren velden?
Een roep, een
onweerstaanbaar heimwee?
Of luchten die ijl
beginnen te worden in de bomen?
Hou je ervan om te experimenteren met
nieuwe attitudes en gedragingen? Probeer je voortdurend je vaardigheden te
verbeteren? Maak je van je leven 'actieve kennis'?
Het is niet moeilijk omin te zien wat er gebeurt als we weigeren ons
aan te passen.
Weet je wie de norm aangaf voor precisie
uurwerken gedurende het grootste deel van de 20ste eeuw? Als je
antwoordt: de Zwitsers, dan heb je het correct voor. Zwitserse uurwerken
domineerden de wereldmarkt voor meer dan 60 jaren en Zwitserse firmas
verfijnden continu hun meesterschap. Ze optimaliseerden minuten- en secondewijzers,
schroeven en andere onderdelen. Ze ontwikkelden zelfs waterbestendige en
zelfopwindende uurwerken. In 1968 kwam 65 % van de uurwerken uit Zwitserland en
90 % van de winst was voor Zwitserland.
Nu, welk land verkocht de meeste
uurwerken na 1980? Juist, Japan. Na 1980 was
nog slechts 10 % van de uurwerken Zwitsers en was er slechts 20 % winst voor
Zwitserland.
Waarom? De Zwitsers hadden geweigerd de
traditionele productie van uurwerken te veranderen en eveneens geweigerd
kwartskristallen te gebruiken. Ironisch eigenlijk, want de kwartsbeweging was
een Zwitserse uitvinding. Zij wilden niet experimenteren met een totaal andere
manier om de tijd te meten.
Ons leven verschilt niet zoveel van dit voorbeeld. Zonder een voortdurende aanpassing
van onze gewoontes en gedragingen om het beste eruit te halen, gaan we
achteruit. Oudere manieren van denken zullen even goed werken als grootvaders
klok in een space-shuttle.
We moeten experimenteren en groeien.
We moeten ons leven omvormen tot actieve kennis.
Over 20 jaar zal je meer ontgoocheld
zijn over de dingen die je niet deed dan over de dingen die je wel deed,
schreef Mark Twain. Dus gooide boeien los.
Zeil weg uit de veilige haven. Haal de wind in de zielen. Ontdek! Droom!
Verken!
Maak van je leven een experiment, en er zal iets moois gebeuren.
