7^de zondag B – 19 februari 2012

‘Ik zeg je: sta op!’

We kunnen wel eens denken: ‘in de mis zijn het altijd dezelfde verhalen, we kennen ze al van op de lagere school in de lessen Bijbelse geschiedenis. Toen hebben we met verwondering geluisterd, maar nu, zoveel jaren later, wordt ons nog altijd hetzelfde verteld, wat hebben we daar nu nog aan?’

Laten wij weer zo’n kind worden, dat met grote ogen luistert, naar een oud verhaal dat altijd nieuw is: een lamme neemt zijn bed op, en gaat weer lopen, wanneer Jezus zegt: ‘Ik zeg u, sta op.’

Het gaat immers niet alleen over die man van lang geleden, het verhaal spreekt evenzeer over mijzelf, hier en nu.

Toen Jezus enige dagen later in Kafarnaüm was teruggekeerd en men hoorde dat Hij thuis was,  stroomden de mensen in zulk een aantal samen, dat zelfs de ruimte vóór de deur geen plaats meer bood  toen Hij hun zijn leer verkondigde. 

Men kwam een lamme bij Hem brengen die door vier mannen gedragen werd. Omdat zij wegens de menigte geen mogelijkheid zagen hem dicht bij Jezus te brengen, legden ze het dak bloot boven de plaats waar Hij zich bevond, maakten er een opening in en lieten het bed waarop de lamme uitgestrekt lag zakken. Toen Jezus hun geloof zag zei Hij tot de lamme: ‘Mijn zoon, uw zonden zijn u vergeven.’ 

Er zaten enkele schriftgeleerden bij en dezen zeiden bij zichzelf: ‘Wat zegt die man daar? Hij spreekt godslasterlijk!  Wie anders kan er zonden vergeven dan God alleen?’ 

Uit zichzelf wist Jezus aanstonds dat zij zo redeneerden en Hij zei hun: ‘Wat redeneert gij toch bij uzelf? Wat is gemakkelijker, tot de lamme zeggen: Uw zonden zijn u vergeven, of: Sta op, neem uw bed en loop? Welnu, opdat ge zult weten dat de Mensenzoon macht heeft op aarde zonden te vergeven, – sprak Hij tot de lamme – Ik zeg u,  sta op, neem uw bed mee en ga naar huis.’ 

Hij stond op, nam zijn bed en voor aller ogen ging hij onmiddellijk naar buiten. Iedereen stond er versteld van,  en zij verheerlijkten God en zeiden: ‘Zoiets hebben wij nog nooit gezien.’

(Marcus 2,1-12)

 ‘Zoiets hebben wij nog nooit gezien’

‘Zoiets hebben wij nog nooit gezien’, zegden die mensen. Hoe zelfvoldaan zijn wij dikwijls daarbij vergeleken, wij, die elke verwondering missen. Het evangelie is meestal geen groot nieuws meer voor ons. Het werd een fait divers, een oudbakken berichtje, tot op de draad versleten. Onze tevreden lauwheid houdt Gods ongehoorde grootheid veilig buiten, om ons niet doorheen te schudden. We voelen ons zo goed in ons genoegzaam leventje en worden liefst gerust gelaten.

‘Uw zonden zijn u vergeven’, horen we, en we sluimeren verder, terwijl Jezus die ongehoorde woorden spreekt: ‘Ik maak je helemaal nieuw’, zegt Hij, en het gaat ons één oor in en het ander uit. Terwijl zelfs de schriftgeleerden een rilling krijgen: ‘Wie anders kan zonden vergeven dan God alleen?’ Vermaledijd en misprezen als zij zijn, leren zij ons toch de volle draagwijdte van Jezus’ woord verstaan: ‘Hij is God zelf! Hij is die God die we zo graag zouden kennen en ontmoeten. Hij is die God naar wie wij zo verlangen. Hij is die God, bij wie die lamme zijn wou en genezing vinden.

Wij leven met diezelfde honger en diezelfde hunker om Hem te ontmoeten. Maar om die diepe hunker naar God te stillen zijn geen grote woorden nodig, maar wel een onbevangen hart, dat stil kan zijn en open staat,  een hart dat niet werd afgestompt door eeuwen geschiedenis of jaren spijkerharde training, die elk spontaan verlangen doodde. Niet in grote theorieën komt God tot ons, maar in die simpele oude verhalen, die ons van Jezus vertellen en die ons altijd nieuw kunnen raken. ‘Niemand heeft ooit God gezien, maar de enige Zoon, die zelf God is en die aan het hart van de Vader rust, Hij heeft hem doen kennen.’ (Johannes 1,18)

Zo worden ook de woorden van vandaag weer nieuw en rijk aan inhoud: ‘Uw zonden zijn u vergeven!’ ‘Blijf niet staan bij wat eertijds gebeurd is, laat het verleden toch rusten. Want ik ga iets nieuws verrichten.’

Ook wij mogen opstaan uit alles wat ons drukt, want ook tot ons zegt Jezus, door alle leed en tranen heen: ‘sta op en ga maar verder.’

Als ik de weg wil naar U toe,

het geeft niet waar, het geeft niet hoe;

al moet ik, om mij uit te spreken,

wie weet wel bij u binnen breken.

Als ik U, veel te laat misschien,

een keer mijn goede wil laat zien;

al is het, Jezus, ook maar even,

en nog door anderen gedreven.

Als ik mij met een klein gebaar

maar hulpeloos aan U verklaar,

verlamd van zonden aan uw voeten,

met schuld, die niet is uit te boeten,

U heft uw hand en zet mij recht,

U ziet mijn wanhoop en U zegt:

het is je allemaal vergeven,

en ik begin opnieuw te leven.

Als ik de weg wil naar u toe,

het geeft niet waar, het geeft niet hoe.

Ik zal weer staan, ik zal weer lopen,

ik zie de weg naar God weer open.

Michel van der Plas

18-02-2012 om 09:21 geschreven door Omer

2^de zondag B – 15 januari 2012

‘Spreek, Heer …’

Vandaag horen we twee verhalen over de roeping van mensen: de kleine Samuel, en ook enkele vissers.

Oude verhalen zijn het, die ook ons verhaal zijn, hier en nu. Groeien, worden wat God in ons ziet. Dat gaat niet vanzelf. We herkennen in onszelf ook andere neigingen en we zullen steeds moeten leren wat dat inhoudt en vraagt:

die mens worden, die God in ons ziet.

In die tijd stond Johannes daar, met twee van zijn leerlingen. Hij richtte het oog op Jezus die voorbijging en sprak: ‘Zie het Lam Gods.’ 

De twee leerlingen hoorden hem dat zeggen en gingen Jezus achterna. Jezus keerde zich om en toen Hij zag dat zij Hem volgden, vroeg Hij hun: ‘Wat verlangt gij?’ 

Ze zeiden tot Hem: ‘Rabbi’  – vertaald betekent dit: Meester – waar houdt Gij U op?’ Hij zei hun: ‘Gaat mee om het te zien.’ Daarop gingen zij mee en zagen waar Hij zich ophield.  Die dag bleven zij bij Hem. Het was ongeveer het tiende uur. 

Andreas, de broer van Simon Petrus, was een van die twee  die het gezegde van Johannes hadden gehoord en Jezus achterna waren gegaan. De eerste die hij ontmoette was zijn broer Simon tot wie hij zei: ‘Wij hebben de Messias 
– dat betekent: de Gezalfde – gevonden,’ en hij bracht hem bij Jezus. 

Jezus zag hem aan en zei: ‘Gij zijt Simon, de zoon van Johannes; gij zult Kefas genoemd worden, dat betekent: Rots.’

Johannes 1,35-42

 ‘Uw dienaar luistert’

Dit stukje evangelie doet ons mijmeren over onze eigen roeping. Je kan Jezus maar volgen omdat anderen over Hem spreken. ‘Luisteren’, komt eerst. Omdat anderen, zoals Johannes, naar Jezus verwezen, gingen ogen en harten voor Hem open. Onbekend maakt onbemind. Ook wij hebben nood aan mensen die bezield over Jezus spreken.

Jezus nodigt ons dus zelf uit, langs andere mensen. Maar Hij dwingt niet, Hij vraagt enkel: ‘Wat verlang je?’ Zijn vraag laat ons vrij: ‘kies je mijn vriendschap? Ik dwing je niet, maar kan je dingen achterlaten voor Mij?’

Jezus leer je niet intiem kennen door preken of boeken, maar door bij Hem te blijven in stil gebed of in zelveloze zorg voor zwakken. Die diepe momenten van innig samenzijn vergeet je niet zomaar. Zo is het ook louter menselijk: wat ons tot in de diepste vezel raakt, zindert heel lang na. We zien het hier bij de oud geworden evangelist Johannes: na vele jaren weet hij nog: toen was het, op dat uur, op die plaats; daar begon onze vriendschap te ontluiken.

Wie Jezus persoonlijk en innig ontmoet heeft, kan dat niet voor zichzelf houden. Je wil het  van de daken schreeuwen. Zo geef je die vreugde ook door aan anderen en breng je ook anderen bij Hem. Vanzelf word je apostel omdat je heel diep door Jezus geraakt bent .

Je wordt een nieuwe mens, anders dan voorheen. We horen dat hier. Simon krijgt een nieuwe naam: ‘Kefas’, rots, en die naam geeft weer wat Jezus in Hem ziet: zo betrouwbaar en stevig als een rots te worden, zodat ook na de  dood van Jezus zijn levenswerk zal verder gaan.

Wij worden christen genoemd. Zegt die naam ook iets over een nieuw leven?

Trekvogels

Wat hebben ze gehoord,

dat ze hoog boven onze hoofden doet samentroepen

en op weg zet voor de lange trek?

Het zuchten van de wind over de kaalgeschoren velden?

Een roep, een onweerstaanbaar heimwee?

Of luchten die ijl beginnen te worden in de bomen?

Het zijn maar vogels.

En toch beschrijven zij de eeuwige beweging

die het leven eigen is.

Van de seizoenen, die je leren groeien.

Van komen en gaan.

Van verder durven kijken dan de ogen raden.

Van het gekregene weer los te laten

tot je zelf bijna gewichtloos wordt,

om je dan te wagen,

onbevangen, aan een nieuwe vlucht.

De twijfelwolken in,

duikend, maar vliegend op het licht.

De enige manier om perspectief te vinden,

voorbij de horizon.

Of, na de winter,

terug te keren, met een groene tak.

Kris Gelaude

14-01-2012 om 07:35 geschreven door Omer

Maak van je leven een experiment

Hou je ervan om te experimenteren met nieuwe attitudes en gedragingen? Probeer je voortdurend je vaardigheden te verbeteren? Maak je van je leven 'actieve kennis'?

Het is niet moeilijk om  in te zien wat er gebeurt als we weigeren ons aan te passen.

Weet je wie de norm aangaf voor precisie uurwerken gedurende het grootste deel van de 20^ste eeuw? Als je antwoordt: ‘de Zwitsers’, dan heb je het correct voor. Zwitserse uurwerken domineerden de wereldmarkt voor meer dan 60 jaren en Zwitserse firma’s verfijnden continu hun meesterschap. Ze optimaliseerden minuten- en secondewijzers, schroeven en andere onderdelen. Ze ontwikkelden zelfs waterbestendige en zelfopwindende uurwerken. In 1968 kwam 65 % van de uurwerken uit Zwitserland en 90 % van de winst was voor Zwitserland.

Nu, welk land verkocht de meeste uurwerken na 1980? Juist, Japan. Na 1980 was nog slechts 10 % van de uurwerken Zwitsers en was er slechts 20 % winst voor Zwitserland.

Waarom? De Zwitsers hadden geweigerd de traditionele productie van uurwerken te veranderen en eveneens geweigerd kwartskristallen te gebruiken. Ironisch eigenlijk, want de kwartsbeweging was een Zwitserse uitvinding. Zij wilden niet experimenteren met een totaal andere manier om de tijd te meten.

Ons leven verschilt niet zoveel van dit voorbeeld. Zonder een voortdurende aanpassing van onze gewoontes en gedragingen om het beste eruit te halen, gaan we achteruit. Oudere manieren van denken zullen even goed werken als grootvaders klok in een space-shuttle.

We moeten experimenteren en groeien. We moeten ons leven omvormen tot actieve kennis.

‘Over 20 jaar zal je meer ontgoocheld zijn over de dingen die je niet deed dan over de dingen die je wel deed’, schreef Mark Twain. ‘Dus gooi  de boeien los. Zeil weg uit de veilige haven. Haal de wind in de zielen. Ontdek! Droom! Verken!’

Maak van je leven een experiment, en er zal iets moois gebeuren.

(Bron onbekend)

12-01-2012 om 08:17 geschreven door Omer

Winter

 

Bezielde wereld, waar een onzichtbare

maar zwaar ademende god

door vaart met stormen en regenvlagen

zodat de bomen zich biddende buigen

en de schepen vergaan.

 

Blinkende wereld, hij is er aanwezig

in de gele glans van de sneeuwwolken, in

het schitterende geritsel van de hagel,

deze god in het duister dat licht wordt,

het doodshemd van sneeuw.

 

Vrede blijft over in de avond,

vrede blijft over zoals een hand

ligt op het witte tafelkleed,

zoals een schip in een haven vaart,

zoals een man in de duisternis

ligt in de armen van een vrouw.

 

J.W. Schulte Nordholt

10-01-2012 om 10:58 geschreven door Omer

Driekoningen – 8 januari 2012

Feest van de Openbaring

Driekoningen!

De wijzen uit het Oosten volgden een ster, het was hun houvast. Ook wij zoeken houvast in ons leven, sterren, die ons de goede weg wijzen.

En die licht en warmte geven als kou en duisternis in ons de bovenhand hebben.

Of die voor rust en vrede zorgen als we onzeker zijn.

Wij hopen op wondere dingen, die ons iets van God laten vermoeden en ons dichter bij Hem brengen.

Toen Jezus te Betlehem in Juda geboren was, ten tijde van koning Herodes, kwamen er te Jeruzalem Wijzen uit het oosten en vroegen: ‘Waar is de pasgeboren koning der Joden? Want wij hebben zijn ster in het oosten gezien en zijn gekomen om Hem onze hulde te brengen.’ 

Toen koning Herodes dit hoorde werd hij verontrust en heel Jeruzalem met hem. Hij riep alle hogepriesters en schriftgeleerden van het volk bijeen en legde hun de vraag voor waar de Christus moest geboren worden. 

Zij antwoordden hem: ‘Te Betlehem in Juda. Zo immers staat er geschreven bij de profeet: En gij Betlehem, landstreek van Juda, gij zijt volstrekt niet de geringste onder de leiders van Juda, want uit u zal een leidsman te voorschijn treden, die herder zal zijn over mijn volk Israël.’ 

Toen ontbood Herodes in het geheim de Wijzen en hij vroeg hun nauwkeurig naar de tijd waarop de ster verschenen was. Daarop zond hij hen naar Betlehem met de opdracht: 'Gaat een zorgvuldig onderzoek instellen naar het Kind, en wanneer gij het gevonden hebt, bericht mij het dan opdat ook ik het hulde kan gaan brengen.’

Na de koning aanhoord te hebben vertrokken zij. En zie, de ster die zij in het oosten gezien hadden, ging voor hen uit totdat ze boven de plaats waar het Kind zich bevond stil bleef staan. 

Op het zien van de ster werden zij vervuld van overgrote vreugde. Zij gingen het huis binnen, zagen er het Kind met zijn moeder Maria en op hun knieën neervallend betuigden zij het hun hulde. Zij haalden hun schatten te voorschijn en boden het geschenken aan: goud, wierook en mirre. 

En in een droom van Godswege gewaarschuwd niet meer naar Herodes terug te keren, vertrokken zij langs een andere weg naar hun land.

Matteüs 2,1-12

‘LANGS EEN ANDERE WEG’

Een mooi kerstlied zingt, met de woorden van het engelenkoor, uit het geboorteverhaal van Lucas: ‘Vrede op aarde aan alle mensen, die van goede wille zijn.’

‘Van goede wille zijn’, is ontvankelijk zijn voor God en zijn genade. En vanuit die genade doen wat Jezus ‘zalig’ noemt in zijn Bergrede.

Mensen van goede wil zijn zalige mensen. Ze ontvangen Gods vrede en zien het goede, dat leeft in andere mensen. Zo brengen zij zelf ook vrede. En door hen zullen anderen ‘langs een andere weg’ leren gaan. Zoals de wijzen een andere weg kozen, na het zien van het kind in de kribbe.

De wijzen zochten met een ster een koning op een troon. Hooggezeten. Iemand om naar op te kijken. Ze vonden een kind in een kribbe. Ze moesten naar beneden kijken. Die nieuwe invalshoek toonde de andere weg, die ze moesten gaan.

Ook wij zoeken het vaak bij de sterren en de sterken, terwijl God bovenal zichtbaar wordt in wat zwak, kwetsbaar en misschien gekwetst is. Eens we dat begrepen hebben, zullen ook wij een andere weg gaan om thuis te komen.

Welke weg?

‘Gods wegen zijn de wegen die Hij zelf is gegaan en die wij met Hem moeten gaan’, schreef Dietrich Bonhoeffer. Jezus kwam als een kind, niet als een koning. Alleen vanuit het onmogelijke kan de wereld vernieuwd worden.

Vanuit het onooglijke.

(Geïnspireerd door een kerstbezinning van Mark Van de Voorde)

Als 't Nieuwjaar is
- 't is schoon om zien -
schijnt elke mens een maatje groter,
de gebaren wat ruimer,
de glimlach veel breder.

Als 't Nieuwjaar is
- 't is schoon om horen -
wordt elke mens een beetje kleiner
met meer en mooiere voornemens in de mond
en wat uitgesproken spijt.

Als 't Nieuwjaar is
- 't is goed om voelen -
wordt elke mens een beetje week van binnen,
zou hij ieder willen kussen en omhelzen
en ieder mens het beste wensen.

Manu Verhulst

07-01-2012 om 09:39 geschreven door Omer

Mogelijkheden

Wanneer jouw dromen onmogelijk blijken te zijn,
Wanneer je enkel wegversperringen kan zien,
Kijk dan verder dan alle problemen
waarmee je wordt geconfronteerd
En focus op de mogelijkheden.

 
Beperk jouw gedachten niet tot het heden
Of tot oplossingen die je hebt geleerd uit het verleden.
Vergeet niet vooruit te blijven kijken;
Eindelijk vind je het antwoord.

Jij bent het die jouw toekomst bepaalt;
Hoe morgen jouw reis zal worden;
Hoe al jouw dagen te vullen met avontuur;
Durf te zien wat niemand anders durft te zien.

Dus laat belemmeringen jou nooit stoppen;
Jou hinderen jouw deel te doen.
Geloof dat jouw dromen allemaal mogelijk zijn
Als je dit werkelijk in jouw hart gelooft.

Bron onbekend

05-01-2012 om 15:38 geschreven door Omer

3 JANUARI

FEEST VAN DE HEILIGE NAAM VAN JEZUS

De soldaat die Jezus kruisigde

Wij sloegen hem aan 't kruis. Zijn vingers grepen

Wild om den spijker toen 'k den hamer hief -

Maar hij zei zacht mijn naam en: 'Heb mij lief'

En 't groot geheim had ik voorgoed begrepen.

Ik wrong een lach weg dat mijn tanden knarsten,

En werd een gek die bloed van liefde vroeg:

Ik had hem lief - en sloeg en sloeg en sloeg

De spijker door zijn hand in 't hout dat barstte.

Nu, als een dwaas, een spijker door mijn hand,

Trek ik een vis - zijn naam, zijn monogram -

In ied'ren muur, in ied'ren balk of stam,

Of in mijn borst of, hurkend, in het zand,
En antwoord als de mensen mij wat vragen:

'Hij heeft een spijker door mijn hand geslagen.'

Martinus Nijhoff
 

HIJ DIE BESTOND IN DE GESTALTE VAN GOD,

WILDE ZICH DAARAAN NIET VASTKLAMPEN;

HIJ WERD GEHOORZAAM TOT DE DOOD,

DE DOOD AAN EEN KRUIS.

Paulus aan de christenen in Filippi 2, 6 en 8

03-01-2012 om 12:42 geschreven door Omer

Nieuwjaar 2012

Feest van de Moeder Gods

Op deze nieuwjaarsdag vieren we in de kerk Maria, als de Moeder van God.

Ook vandaag zegt het evangelie van haar ‘zij bewaarde al deze woorden in haar hart en overwoog ze bij zichzelf.’

Het is een lesje voor ons in deze haastige, drukke tijd die er zo moeilijk toe komt om te onthaasten en stil te worden.

Om de dingen wat dieper te laten doorsijpelen.

En tijd te hebben.

Elk ogenblik, voor elk ogenblik.

De HEER zei tegen Mozes:

‘Zeg tegen Aäron en zijn zonen

dat zij de Israëlieten

met deze woorden moeten zegenen:

“Moge de HEER

u zegenen en u beschermen,

moge de HEER

het licht van zijn gelaat over u doen schijnen

en u genadig zijn,

moge de HEER

u zijn gelaat toewenden en u vrede geven.”

Als zij mijn naam over het volk uitspreken,

zal ik de Israëlieten zegenen.’

         Numeri 6, 22-27

In die tijd haastten de herders zich naar Betlehem en vonden Maria en Jozef en het pasgeboren kind, dat in de kribbe lag. 

Toen ze dit gezien hadden maakten ze bekend wat hun over dit kind gezegd was. Allen die het hoorden tonden verwonderd over hetgeen de herders hun verhaalden. 

Maria bewaarde al deze woorden in haar hart en overwoog ze bij zichzelf. 

De herders keerden terug, terwijl zij God verheerlijkten en loofden om alles wat zij gehoord en gezien hadden; het was juist zoals hun gezegd was. 

Toen de acht dagen voorbij waren en men het kind moest besnijden ontving het de naam Jezus, zoals het door de engel was genoemd voordat het in de moederschoot werd ontvangen. 

Lucas 2,16-21

Een gebed op Nieuwjaar

Menslievende God,
bij U willen wij te gast zijn
nu wij samen een nieuw jaar in wandelen.
Verlangend en met hoop kijken wij uit
naar het mooie dat U ons
in de komende tijd zal schenken.
Wilt U ons vergezellen?

Blijf alsjeblieft bij ons
tijdens de zalige momenten
van vriendschap en vreugde.
Maak ons dan dankbaar
voor het leven en de liefde,
voor het voedsel en de zon.

Afwachtend en met zorg
vragen wij ons af
welke tegenslagen onze levensweg
in het nieuwe jaar zullen doorkruisen.
Wilt U met ons mee optrekken?

Blijf alsjeblieft bij ons
tijdens de verdrietige dagen
van eenzaamheid en ziekte.
Schenk ons dan vertrouwen
in de toekomst en in de naastenliefde,
in uw trouwe aanwezigheid.

Bij U
willen wij een heel jaar gastvrijheid genieten.

Voor U
willen wij een goede gastfamilie zijn.

Blijf bij ons vandaag
en al de dagen van ons leven.
Amen.

(Frater Eric, Averbode) 

         In de geest van deze bede wens ik jullie van ganser harte 
 
  EEn zalig en gelukkig Nieuwjaar

Maria, wees onze moeder
en maak ons tot uw kinderen.

Maak dat wij onze roeping aanvaarden,
zoals gij bij de boodschap van de engel.

Dat wij graag een dienst bewijzen,
zoals gij bij uw bezoek aan Elisabeth.

Dat wij de soberheid dragen,
zoals gij bij de geboorte van uw Kind.

Dat wij de beproevingen kunnen dragen,
zoals gij op de vlucht naar Egypte.

Dat wij oog hebben voor de nood van een ander,
zoals gij op de bruiloft te Kana.

Dat wij bestand zijn tegen het lijden,
zoals gij aan de voet aan het kruis.

Dat wij in gemeenschap met elkaar bidden,
zoals gij het met de apostelen deed.

Maria, leer ons leven zoals gij.
Amen.

Bron onbekend

30-12-2011 om 17:24 geschreven door Omer

In Gods handen geborgen,

beschut en beschermd;

Hij zal voor je zorgen,

Hij heeft zich ontfermd. 

In Gods handen geborgen,

in weer en in wind;

daar voel je je veilig,

geliefd als zijn kind. 

In Gods handen geborgen,

daar voel je je goed;

met vreugde gedragen,

omgeven met moed. 

In Gods handen gedragen,

daar lijk je wel klein;

je mag als Maria,

Jezusdrager zijn. 

In Gods handen geborgen,

als hoopvolle mens;

met uitzicht op morgen,

is wat ik wens. 

In Gods handen geborgen,

een heerlijk gebaar;

Hij geve je vrede,

in het komende jaar. 

Bron: Kerk & Leven

29-12-2011 om 17:33 geschreven door Omer

Anno Domini 

Mijn God, ik ben soms bang voor ‘t komend jaar,

zo bang voor dingen, die zomaar gaan gebeuren.

Ik kom met al mijn vragen, angsten, zorgen lang niet klaar,

soms voel ik mij gebonden achter stalen deuren.

Mijn God, ik ben zo bang dat nooit de engel komt

die mij Uw stralend licht zal  binnenleiden.

Mijn blijdschap is zo broos, mijn lied verstomt,

als U mij niet komt redden, wie zal mij bevrijden?

O God, ik ben zo bang, ik ben alleen,

rondom mij staat het donker, dreigend hoge muren...

En als U komt, waar voert u me dan heen?

Ik vrees, o God, ik vrees Uw oordeelsvuren...  

- Vrees niet, want nòg zend Ik Mijn eng’len neer,

nooit hoeft een kind van Mij de vreugd van Kerst te derven.

Want voorzeker geboren is Christus, de Heer,

van Hem mag je zijn in leven en sterven! –  

Nel Benschop

27-12-2011 om 14:58 geschreven door Omer

Kerstmis B – 25 december 2011

‘Vandaag is jullie een Redder geboren’

Kerstmis vieren 

is meer dan op gewone dagen, 
dankbaar zijn om Jezus’ geboorte, 
die Gods grootste zegen werd voor onze wereld. 

Kerstmis vieren 

is ook meer dan op gewone dagen, 
licht en vrede brengen: 
mensen, die dicht bij ons leven, wat gelukkiger maken,  

En Kerstmis vieren 

is ook meer dan op gewone dagen, 
hart hebben voor wie zich verlaten voelt, 
en het verdriet verzachten 

van wie misschien ongezien te lijden heeft.

Door onze trouw en genegenheid voor elkaar tonen wij 
dat God niet ver weg is in een hoge hemel,

maar voor altijd Emanuel blijft:

God in ons midden.

STILTE VAN KERSTMIS

’t Laatste geluid op straat

waarnaar ik luisterde

viel stil.

De laatste vogelkeel, nu heel

de lucht verduisterde

viel stil.

en in mijn hoofd elke gedachte,

in mijn hart ieder verlangen,

in mijn ziel

de twijfel of Gij met mij waart

of mij verliet

viel stil.

Lang zocht ik in de stilte

naar de bron van mijn gezangen:

ik vond een kind, dat in de kribbe sliep

en ieder lied

viel stil.

Anton van Duinkerken

24-12-2011 om 17:05 geschreven door Omer

De os en de ezel

Ossen en ezels’ klinkt in het Hebreeuws als sjorrimachorim’ – schorriemorrie, zeg maar  –
het kleine, simpele volk …

De os is het beeld van hen die dienen,
die stil en verborgen de grond klaarmaken
voor het zaad …
De os draagt het juk en werkt samen,
trekt in een tweespan of driespan.
Zo’n trekkers zijn er nodig in elke groep.
Mensen die bereid zijn samen te werken.
Die in ploeg kunnen werken
en mét de ploeg aan de slag willen gaan ...  

De ezel is vanouds het lastdier van de armen.

Een ezel is een dier, dat één en al oor is

om heel veel te kunnen luisteren,

het verhaal van mensen te aanhoren

en ermee op stap te gaan,

een dier dat geweldig veel kan dragen,

verdragen en vér dragen.

En alles wat die os en die ezel te doen hebben,

daar in de kerststal:

dat is terzijde staan,

heel bescheiden,

en wat warmte geven,

een beetje adem,

wat levenskansen …

Want zij weten:

alles wat van waarde is, is weerloos en kwetsbaar. 

Zeker een mensenkind!

Wat een os en een ezel kunnen,

dat  kunnen wij toch ook?

(Bron: Map Welzijnszorg, 2000 ?)

22-12-2011 om 10:56 geschreven door Omer

Ik ben mijn zonde moe...

Ik ben mijn zonde moe en mijn berouw,
ik ben mijzelve moede en ik ben
het zoeken moe naar God, die ik niet ken,
en die ik toch zo gaarne kennen zou.

Ik ben mijn zwakheid moe en mijn verdriet,
mijn arbeid en mijn hoop en mijn genot,
maar bovenal het zoeken naar mijn God! -
Ik ben het zoeken moede - maar God niet.

Hij ziet en kent mijn zonde en vergeeft
ze zeventig maal zeven maal en meer.
Hij wil niet, dat mijn ziele sterft maar leeft.

O, wonderbare goedheid van de Heer,
die naar zo moedeloos een ziel nog vraagt,
die alle dingen en ook mij verdraagt.

Jacqueline van der Waals

20-12-2011 om 07:56 geschreven door Omer

4^de Adventszondag B – 18 december 2011

‘Wees gegroet, Maria’

In deze eucharistie staat de persoon van Maria, in al haar bescheidenheid, op de voorgrond. Daarom bidden wij dat wij in ons leven elke dag meer op haar mogen gelijken:

dat ons hart mag blijven als dat van een kind,

een eenvoudig hart, dat vol verwachting is en hoopvol uitziet,

een edelmoedig hart, dat zich blij kan geven,

een teder hart, dat meeleeft met andermans leed,

en vooral een hart dat nederig en zachtmoedig is,

dat gaarne blij maakt en geen verdriet aandoet.

Toen Elisabeth zes maanden zwanger was werd de engel Gabriel van Godswege gezonden naar een stad in Galilea, Nazareth, tot een maagd die verloofd was met een man die Jozef heette, uit het huis van David;  de naam van de maagd was Maria. 

Hij trad bij haar binnen en sprak: ‘Verheug u, de Heer is met u.’ Zij schrok van dat woord en vroeg zich af wat die groet wel kon betekenen. 

Maar de engel zei tot haar: ‘Vrees niet, Maria, want gij hebt genade gevonden bij God. Zie, gij zult zwanger worden en een zoon ter wereld brengen en gij moet Hem de naam Jezus geven. Hij zal groot zijn  en Zoon van de Allerhoogste genoemd worden. God de Heer zal Hem de troon van zijn vader David schenken  en Hij zal in eeuwigheid koning zijn over het huis van Jakob en aan zijn koningschap zal nooit een einde komen.’ 

Maria echter sprak tot de engel: ‘Hoe zal dit geschieden daar ik geen man beken?’ Hierop gaf de engel haar ten antwoord: ‘De heilige Geest zal over u komen en de kracht van de Allerhoogste zal u overschaduwen; daarom ook zal het kind heilig genoemd worden, Zoon van God. Weet dat zelfs Elisabeth, uw bloedverwante, in haar ouderdom een zoon heeft ontvangen en, ofschoon zij onvruchtbaar heette, is zij nu in haar zesde maand; want voor God is niets onmogelijk.’ 

Nu zei Maria: ‘Zie de dienstmaagd des Heren; mij geschiede naar uw woord.’ 

En de engel ging van haar heen.

Lucas 1,26-38

‘Wees gegroet, Maria!’

‘Verheug u, de Heer is met u’,  ‘Mij geschiede naar uw Woord’, het zijn woorden uit het evangelie van vandaag, mooie woorden ook. Mochten zij ook ons leven tekenen, die ingetogen verwachting en die nederige bereidheid.

Mochten wij toch inzien, dat het belangrijkste in ons leven niet is datgene wat we zelf kennen of kunnen of presteren; maar wel datgene wat ons wordt geschonken. Denken we weer aan die psalm: ‘Je kunt het geluk niet maken, de Heer geeft het zijn vrienden, zomaar, in hun slaap…’. Daartoe moeten we opnieuw stil kunnen worden, biddend in ons hart, bedacht op waar het echt om gaat: de aanwezigheid van Jezus in ons midden.

Dan is er niet zoveel nodig om gelukkig te zijn, en licht in de ogen te dragen:  wat luttele materiële dingen, enkele mensen die van ons houden, en wat vriendschap, hoop in ons hart en geen wanhoop, woorden van troost, indien nodig, en woorden van trouw en vertrouwen. En warmte voor koude dagen.

Zo kunnen wij onze dagelijkse weg gaan van lief en leed. Zo kunnen wij Jezus’ komst bij ons stil en biddend verwachten. Zo worden wij ook zelf bereid om Jezus voor andere mensen tot leven te brengen, zodat ook andere mensen Hem kunnen zien in ons, door ons.

Laten wij daarom bidden:

God van Liefde,

U hebt verwachting en hoop in ons hart gelegd

en ons uw vrede beloofd.

Maak ons ontvankelijk voor uw Woord,

zoals uw eigen Moeder, Maria.

Geef ons een liefdevol hart en een ruime geest

om uw verlangen van vrede te verstaan

en ernaar toe te leven.

Amen

‘Kom, Heer Jezus, kom…’  Mogen die woorden van de advent elke dag ook meer onze woorden worden, stil en biddend, ontvankelijk, open en bereid.

‘Kom, Heer Jezus, kom…’ 

Gelukkig

dat er mensen zijn die altijd weer

Gods droom ook nog zelf durven dromen.

Die weten dat deze wereld

niet zo hoeft te zijn.

Niet mag zijn zoals hij nu is.

Die geloven dat hij anders kan worden:

Beter, gerechtiger, gelukkiger voor allen…

Méér de wereld van God!

Gelukkig

dat er mensen zijn

die dromen zoals God ,

die 'ja' durven zeggen,

en die zijn wegen gaan.

Die levensweg waarvoor God hen proficiat wenst;
die weg die Jezus ons is voorgegaan,

trouw en arm en zachtmoedig,  

gelovend dat God zelf ons thuisbrengt

uit onze ballingschap…

Gelukkig

dat er zulke mensen zijn.

Bron onbekend

17-12-2011 om 09:48 geschreven door Omer

ADVENT

Langzaam

vierde zij het Sacrament van Loslaten.

Eerst gaf zij haar Groen prijs,

toen het Oranje, Geel en Rood,

en tenslotte liet zij het Bruin los.

Toen ze haar laatste blad had prijsgegeven,

stond zij daar leeg en zwijgend, uitgekleed.

En leunend tegen de winterlucht

begon zij haar wake van vertrouwen.

Ze liet haar laatste blad vallen

en keek het na,

hoe het naar de grond dwarrelde.

Ze stond daar te zwijgen,

gekleed in de kleur van leegte;

haar takken vroegen zich af:

Hoe kun je schaduw geven als er zoveel weg is?

En toen

begon het Sacrament van Wachten.

Zonsopgang zowel als zonsondergang

keken toe, vol tederheid;

ze maakten haar omtrekken helderder,

ze hielden haar hoop levend.

Ze hielpen haar te begrijpen

dat haar kwetsbaarheid,

haar afhankelijkheid en nood,

haar leegte en haar bereidheid om te ontvangen,

haar langzaamaan een nieuw soort schoonheid gaven.

Elke morgen en elke avond

stonden ze daar in stilzwijgen

en vierden samen

het Sacrament van het Wachten.

Auteur onbekend

uit: Info-Jebron, november 2009

15-12-2011 om 15:56 geschreven door Omer

'De weg van ons leven'

De weg van ons leven gaat vaak door de nacht
woestijn en donk're dagen.
Wij mensen verliezen dikwijls de kracht
en durven de reis niet te wagen.

Zo wijd als de wereld zo oud is de droom
dat God aan 't licht zou komen;
zo ver als de tijd zo lang leeft de hoop,
profeten vertelden hun dromen.

Zij werden gezonden, een stem in woestijn
om dwars door alle tijden
de mensen te vragen anders te zijn
en zo Hem de weg te bereiden.

Als wij ons bekeren, die oproep verstaan
het donker nu verdrijven
wordt Hij weer geboren, vindt het bestaan
Hij zal onder ons hier verblijven.

Zo is Hij een spoor, een vuur als een licht
dat ons de weg kan wijzen;
wij vinden een God met naam en gezicht
die ons door het duister wil leiden.

Cees Remmers

13-12-2011 om 11:46 geschreven door Omer

3^de Adventszondag B: 11 december 2011

‘Er trad een mens op, een gezondene van God’

De derde zondag van de advent werd voeger ‘gaudete’ genoemd: verheug u! Het is de zondag van de getemperde, ingetogen vreugde omdat wij halfweg zijn in deze advent: Kerstmis is al meer in zicht: het Licht voor en over de wereld komt dichtbij.

Van dat komende Licht legt Johannes de Doper vandaag getuigenis af.

Er trad een mens op, een gezondene van God; zijn naam was Johannes. Deze kwam tot getuigenis,  om te getuigen van het Licht opdat allen door hem tot geloof zouden komen. Niet hij was het Licht, maar hij moest getuigen van het Licht. 

Dit dan is het getuigenis van Johannes, toen de Joden uit Jeruzalem priesters en levieten naar hem toezonden om hem te vragen: ’Wie zijt gij?’ 

Daarop verklaarde hij zonder enig voorbehoud en met grote stelligheid: ‘Ik ben de Messias niet.’ Zij vroegen hem: ’Wat dan? ’Zijt gij Elia?’ Hij zei: ’Dat ben ik niet.’ ‘Zijt gij de profeet?’ Hij antwoordde: ‘Neen.’ 

Toen zeiden zij hem: ’Wie zijt gij dan?’ Wij moeten toch een antwoord geven aan degenen die ons gestuurd hebben. Wat zegt gij over uzelf?’ 

Hij sprak: ’Ik ben, zoals de profeet Jesaja het uitdrukt, de stem van iemand die roept in de woestijn: Maakt de weg recht voor de Heer!’ 

De afgezanten waren uit de kring van de Farizeeën. Zij vroegen hem: ’Wat doopt gij dan,  als gij de Messias niet zijt, noch Elia, noch de profeet?’ 

Johannes antwoordde hun: ‘Ik doop met water,  maar onder u staat Hij die gij niet kent, Hij die na mij komt; ik ben niet waardig de riem van zijn sandalen los te maken.’ 

Dit gebeurde in Betanië, aan de overkant van de Jordaan,  waar Johannes aan het dopen was.

Johannes 1,6-8.19-28

Een gezondene van God…

‘Er trad een mens op, een gezondene van God …’, zo begint het evangelie uit Johannes vandaag. Die mens, die gezondene van God, dat is die andere Johannes: de Doper, de Wegbereider voor de Heer, die niet met water zal dopen, maar met de Heilige Geest.

Het beantwoordt aan wat Jesaja gezegd had: ‘De Geest van de Heer rust op mij’. Jesaja bleef immers aan zijn tijdgenoten Gods belofte van een Messias herhalen. Er zal een Redder, een Toekomstmens komen en door Hem zal God het leed van zijn volk ter harte nemen; door Hem zal Hij dat leed ook wegnemen, want: ‘Om aan armen het goede nieuws te brengen heeft hij mij gezonden, om aan verslagen harten hoop te bieden, om gevangenen hun vrijlating bekend te maken en een genadejaar van de HEER uit te roepen.’

Eeuwen later zal Jezus zichzelf als die beloofde Messias bekend maken met dezelfde woorden. Vanuit de gevangenis vraagt de Doper aan Jezus: ‘Zijt gij diegene, die komen zou, of moeten wij een ander verwachten?’ Het antwoord van Jezus spreekt boekdelen: ‘Zeg aan Johannes wat ge meemaakt: blinden zien en doven horen, lammen lopen en melaatsen worden rein, doden staan op en aan armen wordt de goede boodschap verkondigd.’ Historisch verwijzen de woorden van Jesaja dus naar Jezus. Maar … er is een maar!

Zijn ook wij geen gezondenen van God? Rust de Geest van God ook niet op ons? Dragen wij niet die zelfde roeping van Jezus, zo klein als we zijn?

Maar kunnen wij, in onze kleinheid, wel meer betekenen dan een druppel op een hete plaat? Het kan een bekoring zijn, of zelfs een smoesje, om niets te doen. Als deze bekoring ons kwelt – ‘Wat kunnen wij doen? Welke hoop kunnen wij bieden?’ – laten wij ons dan leiden door een wijsheid uit het oude China: ‘Het is met de hoop als met de wegen op aarde: eerst waren er geen wegen, maar zij ontstonden omdat vele mensen in dezelfde richting gingen.’ 

Onze mooiste dromen worden tot echte hoop en kunnen waarheid worden, als wij met velen in dezelfde richting dromen, in dezelfde richting lopen, in dezelfde richting hopen. 
 

Daarom nog eens: ‘Kom, Heer Jezus kom’ … wees aanwezig bij ons, door mensen op wie uw Geest rust.

Verwachtingsmens

in deze wereld zijn

betekent dat je het moet doen

met wat er is.

Niet ongenaakbaar wachtend

op het heil vanuit de hemel,

beschut binnen je aardse burcht.

Maar omgekeerd.

Die altijd weer geschonden mensheid

in de ogen zien

en vallen over onrecht.

Twijfel verdragen

en kwetsuren helen.

Zelf schepper van verwachting zijn

door aan te tonen

dat het anders kan.

Dat elk gebaar

van goedheid en ontferming

een tegenstroom kan helpen ontketenen.

En dat bevrijdend licht zal doorbreken

waar eerst met mensenhanden

verlichting wordt gebracht.

Kris Gelaude

10-12-2011 om 08:03 geschreven door Omer

Is er iemand gelukkiger
omdat jij zijn weg kruiste?

Herinnert iemand zich dat jij sprak
met hem, met haar?

De dag is bijna voorbij
met al zijn problemen en zorgen.

Was er iemand

om jou een lief woord toe te spreken?

Kan jij vanavond,

wanneer de avond heel snel voorbij gaat,

zeggen dat jij iemand hebt geholpen
van al diegenen die je ontmoet hebt?

Is er een hart dat met vreugde nadenkt

over wat je deed of zei?

Kan iemand, die twijfelde,
nu weer met moed vooruit kijken?

Heb je deze dag verspild of gebruikt?

Was het een goede dag

of was hij hopeloos verloren?

Liet je een spoor van goedheid achter
of littekens van misnoegen?

Als je jouw ogen sluit,

zal de Schepper je dan zachtjes zeggen:

‘Jij hebt er nog een dag bij verdiend, morgen,
door wat je vandaag hebt gedaan’?

Bron onbekend

08-12-2011 om 07:40 geschreven door Omer

Zes jaar heeft ze geleerd wat blijven was;

wat ouders deden, en wat alles dus ging doen:

een tafel bij een stoel, nu bij toen.

Het meervoud van geluk was: wij.  

Sindsdien heeft ze geleerd wat enkelvoud is.

Zij. Nu weer half van jou, morgen half van mij. 

Toen ze acht was, was ze tien.

Eén helft van haar gezicht lief,

de ander liever. Bang om te kiezen

tussen verliezen en verliezen.  

Vandaag is ze gewoon twaalf.

Vier ouders, twee echt, twee stief.

Slapen gaan moet met eindeloos gezoen.

Ze wint altijd. Ze heeft geleerd wat blijven is.

Wat ouders niet en kinderen wel doen.

Herman De Coninck

05-12-2011 om 17:05 geschreven door Omer

2^de Adventszondag B – 4 december 2011

‘Troost, troost toch mijn volk’

Vandaag gaat het vooral om Johannes de Doper.

Zijn leven lijkt nogal op het leven van Jezus. Ook zijn geboorte werd aangekondigd door een engel, toen zijn vader Zacharias dienst deed in de tempel.

Zijn dood – hij  werd onthoofd uit wraak omdat hij aan Herodes zijn zonden verweet – doet denken aan de kruisdood van Jezus, die ook vermoord werd uit wraak, door machthebbers, die hij huichelaars en witgekalkte graven noemde.

‘Troost, troost toch mijn volk’, een profetisch woord van Jesaja, is hier dus echt op zijn plaats.

Begin van de Blijde Boodschap van Jezus Christus, de Zoon van God. 

Zoals er geschreven staat bij de profeet Jesaja: ‘Zie, Ik zend mijn bode voor u uit die voor u de weg zal banen; een stem van iemand die roept in de woestijn: Bereidt de weg van de Heer, maakt zijn paden recht.’ 

Zo trad Johannes op in de woestijn en doopte; hij preekte een doopsel van bekering tot vergiffenis van de zonden. 

Heel de landstreek Judea en alle inwoners van Jeruzalem trokken naar hem uit, en lieten zich door hem dopen in de rivier de Jordaan, terwijl zij hun zonden beleden. 

Johannes ging gekleed in kameelhaar met een leren gordel om zijn lendenen; hij at sprinkhanen en wilde honing. 

Hij predikte: ‘Na mij komt die sterker is dan ik,  en ik ben niet waardig mij te bukken en de riem van zijn sandalen los te maken. Ik heb u gedoopt met water, maar Hij zal u dopen met de heilige Geest.’

(Marcus 1,1 – 8)

 'TroOST, TROOST TOCH MIJN VOLK'

 BAAN EEN WEG VOOR DE HEER

Als je verloren bent in een bos weet je pas goed wat een weg betekent. Zonder weg geraak je er niet. Altijd al hebben mensen wegen aangelegd: van heirbanen  tot, snelwegen. En er zijn wegwijzers nodig.

Ook in ons leven kunnen wij wegwijzers zijn. Ouders wijzen  de weg voor hun kinderen. Er zijn baanbrekers voor een betere wereld. En mensen, die troost brengen. Zo wordt de weg geëffend: door moeders, die hun kinderen over Jezus vertellen, of door christenen, die Gods liefde laten schijnen.

Ook Johannes effende de weg voor de Heer. Hij sprak van bekering en doopte en zei aan het volk dat zij zich moesten klaar maken voor iemand, die na hem komen zou, en die veel groter zou zijn.

In de advent banen wij de weg voor Jezus. Niet door vrome dromen of zoete gepeinzen, maar concreet en metterdaad. Wij kunnen tochtgenoten worden van wie verlaten zijn of de hand reiken aan wie angstig is. Wij kunnen hoop bieden aan mensen zonder hoop of vreugde aan bedroefden. Het volstaat de blik niet af te wenden of rond de gekwetste mens heen te lopen. Wij kunnen in ons leven tonen: ‘Wees getroost, mijn vriend, God is nabij’. Die boodschap is hard nodig, als we maar willen inzien hoeveel mensen treuren binnenin. Zovelen die geen troost vinden zinken weg in verbittering en moedeloosheid.

Voor die mensen kunnen wij de weg van de Heer banen; voor hen kunnen wij dienaren van de vreugde worden. En tonen: troost u, wij leven niet in een godverlaten wereld, we zijn in goede handen. God laat de mensen niet aan hun lot over. Hij komt zelf als Redder.

Hij komt zelf als Redder! Maar Hij komt door ons, door hoofd, en hart en handen. Langs de paden die wij banen.

Leven op het ritme van de nacht, 
zich laten wiegen 
op de deining van de lange leugen, 
zich voortbewegen in metaal, 
niet verder kijken 
dan de lichtreclame van vandaag... 

Dit is de geestelijke Sahel: 
geruisloze uithongering van de geest. 
Daarachter, niets dan leegte. 

Trek weg uit dat land 
met de simpele kracht van de waarheid. 
Ga! 
Weg van de draaikolk 
die roes is en begoocheling. 
Ga, het is Advent. 
Het is de tijd voor de tocht naar binnen. 
Straks wordt het licht. 
Dan gaan we leven op het ritme van de dag, 
zoeken naar het licht 
en naar de laatste einder. 
Zoeken naar God, 
in zijn land van overvloed.

Manu Verhulst

03-12-2011 om 09:28 geschreven door Omer