Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Doorheen de dagen
Ervaringen besproken
14-04-2012
ZONDAG 15 APRIL
2DE PAASZONDAG B – 15 APRIL 2012
`OMDAT JE ME GEZIEN HEBT, GELOOF JE?’
Wij zijn nu acht dagen na Pasen … en blijft er nog iets over van het feest? Beloken Pasen, zei men vroeger: Pasen wordt afgesloten. Maar de verrijzenis of opstanding gaat nooit voorbij.
De verrezen Heer blijft ons uitnodigen om altijd weer op te staan als mensen van goede wil, die hoop uitstralen en doorgeven.
We zien Hem niet … maar kunnen wij geloven? We lijken immers nog zozeer op Thomas, onze zielsgelijke.
Op de avond van die eerste dag van de week waren de leerlingen bij elkaar. Hoewel de deur op slot was uit vrees voor de Joden, kwam Jezus.
Ineens stond Hij in hun midden en zei: `Vrede!' Na deze groet toonde Hij hun zijn handen en zijn zijde. Vreugde vervulde de leerlingen toen ze de Heer zagen.
`Vrede', zei Jezus nogmaals. `Zoals de Vader Mij gezonden heeft, zo zend Ik jullie.' Na deze woorden ademde Hij over hen. `Ontvang de heilige Geest', zei Hij. `Als jullie iemand zijn zonden vergeven, dan zijn ze ook vergeven; als jullie ze niet vergeven, dan blijven ze behouden.'
Thomas, een van de twaalf, ook Didymus genaamd, was er niet bij toen Jezus kwam. De andere leerlingen vertelden hem: `We hebben de Heer gezien.' Maar hij zei: `Ik wil zijn handen zien, met de gaten van de spijkers erin; ik wil ze met mijn vingers voelen. Ik wil met mijn hand de opening in zijn zijde voelen. Anders geloof ik niet.’
Acht dagen later waren de leerlingen weer bijeen, en nu was Thomas erbij. Hoewel de deur op slot was, kwam Jezus. Ineens stond Hij in hun midden en zei: `Vrede!' Vervolgens richtte Hij zich tot Thomas: `Kijk maar, hier zijn mijn handen; kom nu maar met je vinger. En kom met je hand om de opening in mijn zijde te voelen. Wees niet langer ongelovig, maar gelovig.'
Hierop zei Thomas: `Mijn Heer! Mijn God!' Jezus zei: `Omdat je Me gezien hebt, geloof je?’ Gelukkig zij die zonder gezien te hebben toch tot geloof komen.'
Nog veel andere tekenen heeft Jezus voor de ogen van zijn leerlingen verricht, die niet in dit boek zijn neergeschreven. Die welke u hier vindt, zijn neergeschreven opdat u zult geloven dat Jezus de Messias is, de Zoon van God, en opdat u door te geloven leven zult bezitten in zijn naam.
(Johannes 20,19-31)
‘OMDAT JE ME GEZIEN HEBT, GELOOF JE?’
Thomas lijkt wel heel diep in ons hart te wonen, soms dieper dan Jezus zelf. Argwaan, wantrouwen en ongeloof domineren zo dikwijls onze omgang met anderen. We zijn vaak geneigd om de bedoelingen van mensen verkeerd uit te leggen, als zij in openheid, goedheid en liefde naar ons toekomen. We vinden wel een middel om hun woorden en daden, hoe goed ze ook zijn, anders voor te stellen. We geloven zo moeilijk in wat mooi is.
De aarzeling om geloof en vertrouwen te schenken blijft niet beperkt tot de sfeer van de godsdienst. Zou het zijn omdat we zelf soms niet zo betrouwbaar zijn? Lukt het ons niet om in de nieuwe mens en het nieuwe leven te geloven, omdat wij zelf nog zo gevangen zitten in het kwaad van de oude mens, de mens, die niet verlost is?
Argwaan, wantrouwen en ongeloof werken verstikkend. Zelfs Jezus kon in Kafarnaüm geen wonderen doen, omdat de mensen niet in Hem geloofden, en in Hem alleen maar de zoon van de timmerman zagen. Geloof en vertrouwen echter wekken iemand tot leven en laten hem openbloeien.
Thomas, op die eerste paasdag, wilde niet geloven in het wonder van de nieuwe mens, de Jezus, die verrezen was. Hij geloofde slechts toen hij met eigen ogen de wonden zag in handen, voeten, zijde … maar toen viel Hij wel in aanbidding neer: ‘Mijn Heer en mijn God’. En hij werd een ander mens. De traditie vertelt dat hij naar het Oosten trok, tot in het verre India … om daar te gaan getuigen van het nieuwe leven en de nieuwe, verrezen mens.
Vandaag zien wij diezelfde wonden van de Heer in zoveel mensen, hier en elders, mensen, die vertrapt, verdrukt, misbruikt worden. Wonden, die voortvloeien uit wantrouwen, ongeloof, onverschilligheid, machtsmisbruik en onrecht. En wij kennen de wegen die ten leven leiden: geloof en vertrouwen, vriendschap, verbondenheid en gerechtigheid.
Maar vallen ook wij op de knieën, en zeggen wij net als Thomas: ‘Mijn Heer en mijn God?’ En worden ook wij nieuwe mensen, die getuigen en nieuw leven brengen? Persoonlijk en als kerk?
Als je de deuren van je hart openzet riskeer je veel.
Je riskeert dat men binnenkijkt en de stofnesten ziet van kleinmenselijkheid, de gevoeligheden die trillen op de snaren van je gemoed, de melancholie die zweeft rond de droesem van het leven...
Je riskeert dat vele mensen met vuile voeten binnentreden, zich nestelen in je zachte zetels van begrip en meevoelen, in tijd een lange teug genegenheid genieten en peuzelen aan je hart...
Je riskeert voor de buitenwereld een clown te zijn, een schouwspel, een veroordeelde, een stuk sensatienieuws, een open huis, een mens van vlees en bloed,
Een Jezus die van God en mensen houdt en aan die liefde stuk voor stuk zijn leven geeft...
"Maar terwijl zijn lichaam stierf, werd zijn geest tot leven gebracht" schrijft Petrus aan allen die met hart en ziel geloven in die Jezus.
Als je de deuren van je hart openzet riskeer je mens te worden naar Gods beeld en gelijkenis.
't Is morgen Pasen God, maar overal is de dood; en zou ik dan van leven moeten spreken? Mijn denken blijft bij Goede Vrijdag steken, want daar leed Jezus onze diepste nood.
't Is morgen Pasen maar waar blijft de zon die onze zieke wereld kan genezen? Ik sta met Uw discipelen in angst en vrezen bij 't lege graf, waar 'k U niet vinden kon.
't Is morgen Pasen feest van het gericht dat U gevoerd hebt tegen dood en lijden, feest van voorbijgaan van de dood, feest van bevrijden; Heer, doe ons opstaan in Uw levenslicht!
t En zijn de Joden niet, Heer Jesu, die u kruisten, Noch die verradelijk u togen voor 't gericht, Noch die versmadelijk u spogen in 't gezicht, Noch die u knevelden, en stieten u vol puisten,
t En zijn de krijgslui niet die met hun felle vuisten De rietstok hebben of de hamer opgelicht, Of het vervloekte hout op Golgotha gesticht, Of over uwe rok tsaam dobbelden en tuisten:
Ik ben 't, ô Heer, ik ben 't die u dit hebt gedaan, Ik ben de zware boom die u had overlaen, Ik ben de taaie streng waarmee gij ging gebonden,
De nagel, en de speer, de gesel die u sloeg, De bloedbedropen kroon die uwe schedel droeg: Want dit is al geschied, helaas! om mijne zonden.
Zij zeggen avondmaal en het is een les hoe men zijn leven uitdeelt aan velen een heldere dood tegemoet
Dit is een oud beeld: het delen van brood, het drinken van bloed.
Brood smaakt al eeuwen naar liefde: zie wat zwetend de boer prevelt wat de dagelijkse moeder doet.
De tafel is bevrijding van de haat. Aanzittend met geldlikkers met pooiers gewapende analfabeten met wellicht een harde hoer en tien magere heiligen: men geeft zich aan elkaar als brood te eten.
Hij stond wreed voor de rechterstoel gebonden, en zij verweten mij zijn vriend te zijn en lasterden, wat heilig is en rein, als laagheid en afschuwelijke zonden.
k Zag hoe zij Hem bespotten en verwondden. Hij leed geduldig smaad en vuige pijn. Ik vreesde hunner ogen valse schijn en dat ze als Hem mij martelden en schonden.
Zij vroegen huichelend: gij hebt Hem lief? Eer Hij naar mij zijn tedere ogen hief had ik mij vloekend van Hem afgescheiden.
Toen stiet de haan zijn schelle morgenkreet. k Voelde mijn hart, dat borst van bitter leed. k Voelde mijn ogen, hoe ze brandend schreiden.
Toen Jezus en zijn leerlingen Jeruzalem naderden, in de richting van Betfage en Betanië op de olijfberg, zond Hij twee van zijn leerlingen uit met de opdracht: Gaat naar het dorp daar vóór u, en bij uw binnenkomst is het eerste dat ge zult vinden een veulen dat vastgebonden staat en waarop nog nooit iemand gezeten heeft; maakt dat los en brengt het hier. En als iemand u de opmerking maakt: Wat doet ge daar? antwoordt dan: De Heer heeft het nodig maar Hij stuurt het spoedig weer hier terug.
Zij gingen weg en vonden een veulen vastgebonden aan een deur buiten op straat. Ze maakten het los maar sommige mensen die daar in de buurt stonden riepen hun toe: Wat doet ge daar, om zo maar dat veulen los te maken ? Ze antwoordden zoals Jezus hun had gezegd en de mensen lieten hen ongemoeid.
Ze brachten het veulen bij Jezus, legden er hun mantels overheen en Hij ging er op zitten. Velen spreidden hun mantels op de weg uit, anderen groene takken die ze in het veld gehakt hadden.
De mensen die Hem omstuwden, jubelden: Hosanna; Gezegend de Komende in de naam des Heren; Geprezen het komende koninkrijk van onze vader David! Hosanna in den hoge! (Marcus 11,1-10)
---
Jij, kleine palmtakje, Je kost helemaal niets, En toch beteken jij zoveel.
Jij spreekt van Jezus op weg naar zijn lijden.
Jij vertelt van Noach en de duif boven het eindeloze water met een takje in haar bek, teken dat de redding nabij was.
Met jou in de hand zien we de vreugde van Witte Donderdag, de droefheid van Goede Vrijdag, en de rouw van Stille Zaterdag.
Als ik jou vasthoud draag ik Hoop in mijn handen. Jij kijkt naar Pasen, ons nu al gegeven.
Gezegend ben je.
(bron onbekend)
--- Gij met uw zachtzinnige oren en uw geduldig gezicht: Ik ben u zeer verplicht.
Dat gij het hebt aan willen horen hoe toenmaals het is geschied; en hoe mij de ander verried.
En dat ge zelfs niet hebt bewogen mij slechts hebt getroost met uw ogen. Dat kunnen de mènsen niet.
5de VASTENZONDAG B 25 MAART 2012 IN DE LEERSCHOOL VAN HET LIJDEN
De voorbije weken stond de kruisgang van Jezus voorop, en evenzeer de kruisgang door de tijden, van zoveel andere mensen.
De gekruisigde Christus is onmiskenbaar het grote mysterie en de diepste kern van ons geloof. Paulus noemde dit terecht: een dwaasheid in het oog van de mensen, maar voor wie gelooft is juist dit kruis Gods Kracht en Gods Wijsheid.
Goede Vrijdag komt nu heel dichtbij, deze eucharistie spreekt daarom eens te meer over die samenhang van kruis en verlossing, van leed en leven, die onverbrekelijk met elkaar verbonden zijn, ook al gaat dit alle verstand te boven.
Lezing uit de brief aan de Joodse christenen
Zusters en Broeders, Christus heeft tijdens zijn leven op aarde onder tranen en met luide stem gesmeekt en gebeden tot Hem die hem kon redden van de dood, en werd verhoord vanwege zijn diep ontzag voor God.
Hoewel hij Gods Zoon was, heeft hij moeten lijden, en zo heeft hij gehoorzaamheid geleerd.
En toen hij naar de uiteindelijke volmaaktheid gevoerd was, werd hij voor allen die hem gehoorzamen een bron van eeuwige redding. Hebreeën 5,7-9
GEHOORZAAM IN HET LIJDEN
Christus heeft tijdens zijn leven op aarde, onder tranen en met luide stem, gesmeekt en gebeden en zo heeft hij gehoorzaamheid geleerd. Weer eens klinkt de eerste lezing hard. Maar Jezus eigen woorden in de hof van Olijven zijn nog pijnlijker: Vader, red mij uit dit uur. En als het mogelijk is, laat deze kelk voorbijgaan. Doch niet mijn wil, maar uw wil geschiede.
Kruis, gehoorzaamheid en redding zijn de diepste kern van Jezus leven, en dus ook van ons geloof. Maar laten wij dit goed verstaan: het lijden wordt niet om zichzelf geprezen, en Jezus gehoorzaamheid is geen slaafs naleven van zinloze regeltjes. Zijn lijden sluit aan bij zijn diepste roeping: de mensen vrij maken, van zonde en van alle kwaad dat uit die zonde voortkomt. Zo toont Hij ons een weg ten leven en voert Hij ons weg uit duisternis en dood. Zo opent Hij de toegang tot het ware leven van een diepe en volkomen vreugde. Ook de gelovige koestert het lijden niet om zichzelf, maar opdat de medemens menswaardiger zou kunnen leven. Wie zich door Jezus laat leiden aanvaardt het om eigen voordeel en belang op te geven, hopende om zo het leven van zijn lijdende medemens draaglijker te maken want zo heeft Jezus voorgedaan. Zo zijn kruisgang en redding onlosmakelijk verbonden.
En dan is er die gehoorzaamheid, zo dikwijls misbruikt om mensen klein te houden of te onderdrukken. De gehoorzaamheid die Jezus voorleeft is een gehoorzaamheid aan God zelf. Wij moeten inderdaad afstand doen van eigen willetjes en grilletjes, om een hoger goed te dienen, een doel dat groter is dan ons eigen persoontje: een aarde, waarvan we niet alleen bij de schepping kunnen zeggen: en God ZAG dat het goed was, maar een aarde, die ons ook nu laat jubelen: en God ZIET dat het goed is. De voltooiing van zijn Rijk, een nieuwe hemel en een nieuwe aarde, waar God daadwerkelijk en zichtbaar woont tussen de mensen.
Daar staan wij nog ver van af en we zullen nog heel wat gehoorzaamheid moeten opsteken in de leerschool van het lijden. In het Oude Testament lezen we al: Beide houd ik u voor: dood en leven. Kies dan het leven.
Kies dan het leven dat vraagt de onthechting van de graankorrel, dat vraagt lijden, dat leven geeft, en gehoorzaamheid aan Gods eigen mensgeworden Woord en aan zijn visioen over deze aarde en al wat er woont.
Hoe kunnen wij bij de opbouw van de mensenfamilie voorbijgaan aan het feit
dat zovele volkeren de gestalte aannemen van 'de lijdende Dienaar Jezus'
veracht, verguisd, volkeren, voor wie men de ogen sluit, zij, die eigenlijk onze ziekten dragen.
Vele keren heb ik in gedachten deze brief geschreven. Ik wist dat ik je niet zo lang meer bij me mocht houden, alhoewel ik dacht nog wat tijd te krijgen.
Nu heb ik er zo'n moeite mee, zeker omdat het moment toch zo onverwacht kwam. Ik voel me zo leeg. 8 jaar heb ik je gekoesterd, bemind, niet als mijn gehandicapte dochter, maar als mijn allerliefste zonnetje.
Ik ben ondanks mijn immens verdriet zo dankbaar omdat ik je moeke mocht zijn. Jij hebt mijn leven zoveel inhoud, zoveel warmte en zoveel kracht gegeven.
Soms bewonderden mensen ons omdat we dit allemaal aankonden. Akkoord het was soms zwaar en vermoeiend alle nachten opstaan en vooral moeten leven met de angst wat er weer komen zal, welke stap achteruit er nu weer ging komen. Toch was jij het die de bloemen mocht krijgen.
Steeds was het echter jij weer die er ons bovenhaalde. Je wou "leven", gelukkig zijn en dat was je, gekoesterd, omarmd door ons en de vele vriendinnetjes en goede vrienden. 'Moeke', zei je, 'ik had zo graag nog eens gelopen of was zo graag ballerina geworden, maar toch ben ik gelukkig. Ik heb mijn rolwagen en iedereen ziet me graag.'
Je kon ook zo spitsvondig zijn en met grappige opmerkingen uit de hoek komen. We hebben samen veel gelachen. Je sprak steeds zo enthousiast over je school, het koor, je muziekles.
Eva, je had ook zo'n grote moed. Weet je nog je universitair diploma voor grote moed gekregen in het UZ van Gent. Je hebt veel dokters gezien, maar zeer weinigen hebben jou zien wenen.
Weet je Eva, niet het beeld van jouw handicap blijft nu hangen, maar wel wie je was van binnen als kind. Al die zorgen, o schat, die ben ik al vergeten.
Eva, het wordt nog een moeilijke tijd voor ons. Weet je, we moeten nog doorheen al die 'eerste keren': de eerste keer dat papa alleen Sarah naar school moet brengen zonder de wandeling doorheen de schoolgang de eerste keer dat Sarah alleen naar Samson, naar de droomfabriek zal kijken; onze eerste wandeling; al onze verjaardagen; Jonas die zijn voetbalmatch geeft in de tuin zonder jouw bravogeroep; de Kersttijd waar je zo van hield en je hield ook zo van gezelligheid, kaarsjes aan, de brandende open haard en een mooi muziekje.
Ik hoop, Mieke muis, dat je nu verder voor ons zal zorgen. We blijven je nodig hebben om die grote leegte langzaam weer samen te vullen."
Ik heb u nooit door bitterheid bedrogen, onder mijn huid bloeide blijmoedigheid. Want ook de bloemen leven snel en open en leven heet vergankelijkheid.
Nu lopen vogels in de vlakte van mijn ogen, ik ken de onschuld van de made, ken de averij. Dit is mijn dageraad, de moed voor regenbogen, Gods jonge vingeren verwekken mij.
Ik laat u nog een zachte zomer over. Liefde is het huis waarin gij achterblijft. Treur niet om mij, ik loop op wolken, tover met Peter en met Geert ons eigen paradijs.
Adriaan Magerman
---
In piam memoriam
voor de kinderen en volwassenen, die de dood vonden in het tragische busongeval, dinsdag 13 maart 2012, in Zwitserland.
Mogen familieleden en vrienden troost en hoop vinden in een geloof, dat geen antwoord biedt op het waarom van zulk immens leed, maar een genade kan zijn, omdat het ons vertelt van een God, die mede lijdt, zoals ons geopenbaard werd in Jezus: verworpen, gemarteld, gekruisigd en verrezen, tot leven gewekt. Een geloof dat verre van gemakkelijk of vanzelfsprekend is, maar als genade kan groeien uit ervaring en mijmering.
4de vastenzondag B
18 maart 2012 Hij schenkt ons leven
HIJ schenkt ons LEVENhoren we
straks in het evangelie en vooraan in elke kerk hangt een levensgroot beeld van
Hem. Het is een beeld dat ons ten zeerste ontroert, als we er minutenlang
biddend naar kijken:
Jezus, verworpen, gefolterd,
als een boosdoener door mensen
gekruisigd.
En juist deze Gekruisigde is het
grote mysterie, de diepste kern
van ons geloof.
HIJ schenkt ons LEVEN:
door zijn Liefde tot het uiterste,
door zijn Lichaam, gegeven en gebroken!
In die tijd sprak Jezus tot
Nikodemus: De Mensenzoon moet omhoog worden geheven zoals Mozes eens
de slang omhoog hief in de woestijn, opdat eenieder die gelooft in
Hem eeuwig leven zal hebben. Zozeer immers heeft God de
wereld lief gehad dat Hij zijn eniggeboren Zoon heeft gegeven, opdat
alwie in Hem gelooft niet verloren zal gaan maar eeuwig leven zal
hebben. God heeft zijn Zoon niet
naar de wereld gezonden om de wereld te oordelen, maar opdat de wereld
door Hem zou worden gered. Wie in Hem gelooft wordt niet
geoordeeld, maar wie niet gelooft is al veroordeeld, omdat hij
niet heeft geloofd in de Naam van de eniggeboren Zoon Gods. Hierin bestaat het
oordeel: het licht is in de wereld gekomen, maar de mensen beminden
de duisternis meer dan het licht, omdat hun daden slecht waren. Ieder die slecht handelt heeft
afschuw van het licht en gaat niet naar het licht toe uit vrees dat
zijn werken openbaar gemaakt worden. Maar wie de waarheid doet gaat
naar het licht, opdat van zijn daden moge blijken dat zij in God zijn
gedaan. (Johannes 3,14-21)
Hij
schenkt ons Leven
Nikodemus komt op
een nacht bij Jezus, in een zoektocht naar licht en leven. Hij vindt dat licht,
dat leven ook bij Jezus. Maar dat vraagt tijd. Hij aarzelt om de sprong te
wagen. Hij aarzelt om zich toe te vertrouwen aan die Christus, die gekruisigd
zal worden. Het kruis, dát is hét
mysterie van de God die Leven geeft! Niemand heeft ooit God gezien, maar de
Zoon heeft Hem doen kennen. Wat wij ten diepste van God weten, leren we in het
lijden en de dood van Christus. Daarin geeft Jezus zichzelf totaal en geeft de
Vader zijn Zoon. Want Jezus lijdt tijdens zijn kruisgang en op zijn kruis. En
de Vader lijdt mee als Hij zijn Zoon zó ziet. Vader en Zoon lijken totaal uiteengerukt: Mijn God,
mijn God, waarom hebt Gij mij verlaten. Maar zij zijn volkomen één: in hun gegevenheid, in hun gebrokenheid
voor de mens, in hun Liefde, die zich heel en al schenkt. Hoe kunnen wij
geloven dat God leven geeft langs de weg van lijden en dood? Hoe kunnen wij geloven
dat God leven geeft, wanneer lijden en dood ook nu zo overdonderend aanwezig blijven?
Hoe kunnen wij geloven dat God leven geeft? Met zoveel onrecht, oorlog en
persoonlijke miserie? Waarom zoveel bloed en tranen? Waarom geen antwoord of
verklaring voor al dit lijden? Omdat er geen
antwoord of verklaring is. Omdat we niet mogen zeggen dat God dit lijden
veroorzaakt of wil. Maar de Gekruisigde leert ons hoe wij MET dit lijden toch
kunnen leven? En dat kan enkel: door in Hem te geloven zoals Hij was: verworpen,
gemarteld, gekruisigd, verrezen. Zo was zijn Liefde. En alleen die oneindige
Liefde laat toe om met het lijden toch
te leven. Beter dan het
evangelie kunnen wij het niet zeggen: God
had de wereld zo lief dat hij zijn enige Zoon heeft gegeven, opdat ieder die in
hem gelooft niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft. God heeft zijn Zoon
niet naar de wereld gestuurd om te oordelen, maar om die wereld door hem te
redden. Moge dit geloof ons
over alle twijfels heen geschonken zijn!
Droom met de
hand aan de ploeg.
Droom van vriendschap voor de rest van je dagen.
Droom van afwezigheid van alles wat scheidt.
Droom van een leven in goede gezondheid.
Droom dat armoede niet meer bestaat.
Droom van het beste voor heel je familie.
Droom van een tijd zonder oorlog en strijd.
Droom dat het goede gedaan kan worden.
Droom van zorg voor de wereld en elkaar.
Droom van de liefde en droom van de vrede.
Droom dat gerechtigheid overal heerst.
Maar als je droomt,
droom dan niet
in je bed.
Droom met de hand aan de ploeg.
En bid,
dat God je
kracht geeft,
genade en moed,
te bidden, te werken en te sterven
Paulus
spreekt vandaag over de ongewone wijsheid van God: die wijsheid van God is
inderdaad de dwaasheid van het Kruis.
In het
evangelie de uitdrijving van de kooplieden uit de tempel in dat evangelie
toont Jezus, metterdaad, hoezeer deze wijsheid van God MOET botsen met de
berekening en de leugen van deze wereld, de berekening en de leugen, die ook
ons hart kunnen beheersen.
Uit de eerste brief van Paulus aan de christenen in Korinte
Zusters en broeders, de Joden vragen om
wonderen en de Grieken zoeken wijsheid, maar wij verkondigen een gekruisigde
Christus, voor Joden aanstootgevend en voor heidenen dwaas.
Maar voor wie geroepen zijn, zowel Joden als
Grieken, is Christus Gods kracht en Gods wijsheid, want het dwaze van God is
wijzer dan mensen, en het zwakke van God is sterker dan mensen.
(1 Korintiërs 1,22-25)
Gods Wijsheid: de
dwaasheid van het Kruis.
1 Korintiërs 1,22-25
Een gekruisigde
Christus, een dwaasheid in het oog van de mensen, is Gods kracht en Gods
wijsheid. De woorden van Paulus zijn schokkend. En toch: als Jezus de gids voor
ons leven wordt, wacht ook ons een heel persoonlijke kruisweg. De weg van Jezus
is de weg van het kruis. Bij zowat alle heiligen vinden we sporen daarvan in
hun leven. Jezus had dat trouwens voorspeld: net als Hij zelf, zullen ook zijn
vrienden te lijden hebben en gekruisigd worden, als ze Hem op zijn weg volgen.
Soms zien we
uitwassen: mensen, die zichzelf pijn doen, een kruis opleggen, uit een verkeerd
begrepen boete of versterving. Jezus echter zocht het kruis niet om zichzelf. Zijn
kruis vloeide voort uit zijn diepste roeping of keuze. De roeping en de keuze om de mens te verlossen en
de zonde weg te nemen uit deze wereld. Hij is immers het Lam Gods, dat de zonde
wegneemt uit de wereld. Daarom is zijn diepste keuze een keuze tegen kwaad en
onrecht, een keuze tegen de goddeloze wanorde die deze wereld regeert.
Dat lijken harde
woorden, maar zelf spreekt Jezus veel scherper: Jullie weten dat heersers met
ijzeren vuist regeren, mensen onderdrukken en hun macht misbruiken. Zo mag het bij jullie niet zijn. De Mensenzoon is
immers gekomen om te dienen en zijn leven te geven als losgeld voor velen.
De keuze van
Jezus gaat regelrecht in tegen de wijsheid van deze wereld: Hij koos, tot in de
dood, voor hen die door de machten van zijn tijd en van altijd, verschopt
werden, uitgesloten, als uitschot beschouwd. Hij koos voor hen, die niet
verwaand en trots waren, maar die zich klein en arm wisten.
Wie deze diepste
keuze van Jezus volgt zal het kruis niet moeten zoeken op een kunstmatige
wijze. Wie voor kleinen en armen kiest, botst vanzelf wel met rijken en
machtigen, die hem, net als Jezus zullen kruisigen, omdat hij opkomt voor
gerechtigheid, mildheid en mededogen. In de wereld en in de eigen omgeving.
God,
wij stoppen onze
tranen weg,
al willen wij wel huilen
om dood en pijn,
om het venijn
van mensen die hardvochtig zijn.
Wij willen ons verschuilen.
Wij stoppen onze
tranen weg,
verbergen onze builen.
Maar ons verdriet
ontgaat je niet.
Jij bent het
die onze tranen ziet
en met ons mee wil huilen.
Zusters en broeders, als God voor ons is,
wie kan dan tegen ons zijn? Zal hij, die zijn eigen Zoon niet heeft gespaard,
maar hem omwille van ons allen heeft prijsgegeven, ons met hem niet alles schenken?
Wie zal Gods uitverkorenen aanklagen? God
zelf spreekt hen vrij. Wie zal hen veroordelen? Christus Jezus, die gestorven
is?
Meer nog, Hij, die is opgewekt en aan de
rechterhand van God zit, pleit voor ons.
Brief aan de Romeinen 8,31b-34
Als God voor ons is
Het allerlaatste woord van Jezus lezen we bij
Matteüs: Houd dit voor ogen: ik ben met jullie, alle dagen, tot aan de
voltooiing van deze wereld. Meer vertrouwen kon Hij ons moeilijk inspreken.
Zelf verdrijft Hij elke zweem van angst: Altijd zal Hij bij ons zijn.
Laten we dit vertrouwen goed verstaan. We bidden
wel: Uw wil geschiede op aarde zoals in de hemel. Maar stiekem denken we:
Mijn wil geschiede in de hemel zoals op aarde. Alsof God al onze grilletjes
en willetjes moet uitvoeren, zoals wij vragen. Zo werkt dit vertrouwen niet.
We kennen die oude catechismusvraag nog wel:
Verhoort God altijd onze gebeden? En het antwoord: Ja, God verhoort altijd
onze gebeden, als wij bidden zoals het behoort. Ofwel door te geven wat wij
vragen, ofwel door een ander goed te verlenen dat meer zalig is. Maar wij
hebben toch zo graag dat Hij geeft wat we vragen en dat onze wil geschiedt.
In vertrouwen leven betekent dat wij onze
eigen ideeën en zekerheden laten varen en ons heel en al aan Hem toevertrouwen,
ook als wij niet vatten wat Hij met ons voorheeft, zoals Charles de Foucauld bad:
Vader, ik verlaat mij op U,
doe met mij wat Gij goedvindt.
Wat Gij ook met mij doen wilt, ik dank U.
Tot alles ben ik bereid, alles aanvaard ik,
als uw wil maar geschiedt in mij
en in al uw schepselen;
niets anders verlang ik, mijn God.
Ik leg mijn leven in uw handen,
ik geef mij aan U, mijn God,
met heel de liefde van mijn hart,
omdat ik U bemin,
omdat het voor mij een noodzaak van liefde is
mij te geven,
mij zonder voorbehoud op U te verlaten,
met een oneindig vertrouwen;
want Gij zijt mijn Vader.
Het valt niet mee om tot deze zielengrootheid
uit te groeien, maar mogen wij, beetje bij beetje, ervaren, dat we doorheen
alle wederwaardigheden van dit leven geborgen zijn in de palm van zijn hand
als wij onszelf uit handen geven en ons met hart en ziel aan Hem toevertrouwen.
God is aanwezig
in ieder goed mens die van je houdt,
die je de moeite waard vindt,
die met je meegaat en bij je blijft
als de avond valt ...
God kijkt je aan
door de zachte ogen van ieder mens,
die begrip voor je heeft.
Hij is aanwezig in ieder goed woord
Eerste VASTENZONDAG B Geloof
in de Blijde Boodschap
Op deze
1ste zondag van de veertigdagentijd horen we het einde van het
verhaal van Noach bij de zondvloed: als teken van een nieuw begin spant God
zijn boog in de wolken.
In de
dagen van Noach was de aarde vol van mensen die alleen begaan waren met hun
eigen persoontje. De wereld dreigde ten onder te gaan, er waren onheilstekenen
van alle kanten.
Zo
nieuw of vreemd is dat allemaal niet. Ook vandaag zien wij dreiging en onheil.
Daarom is Jezus woord van alle tijden ook voor ons nog steeds zo hoopvol:
De
tijd is vervuld en het Rijk Gods is nabij,
bekeer
u en geloof in de Blijde Boodschap.
In
die tijd dreef de Geest Jezus naar de woestijn. Veertig dagen bracht Hij
in de woestijn door, terwijl Hij door de satan op de proef werd
gesteld. Hij verbleef bij de wilde dieren en de engelen bewezen Hem
hun diensten.
Nadat
Johannes was gevangen genomen ging Jezus naar Galilea en verkondigde
Gods Blijde Boodschap.
Hij
zei: De tijd is vervuld en het Rijk Gods is nabij; bekeert u en
gelooft in de Blijde Boodschap.
Marcus 1,12-15
Bekeer u
en geloof in de blijde boodschap
Eens te meer horen we mooie beloften van
Godswege: aan Noach wordt een verbond met de mensen toegezegd, en Jezus spreekt
van het Rijk Gods dat dichtbij komt en zelfs midden onder ons is. Die woorden mogen
vertrouwen wekken, maar ze zeggen niet: Slaap nu maar rustig verder. God zorgt
wel voor alles. Dat zou een karikatuur zijn van Gods verbond en van zijn Rijk.
God is niet de regisseur die de touwtjes bedient in een poppentheater waarin
wij de poesjenellen zijn. Hij heeft ons vrijheid gegeven en het is aan ons om
die kostbare gave van vrijheid ten goede aan te wenden, en niet te misbruiken
ten koste van de andere.
Zeker, we mogen in vertrouwen leven op grond
van Gods beloften, maar dit mag geen misplaatst vertrouwen zijn vanuit de lakse
waanidee: God doet zijn best wel, laat ons maar lekker luieren. Zijn woorden
binden ons. Ze geven ons de opdracht om ze tot waarheid en leven te maken. Dat
is zo in het gewone, dagelijkse leven waarin wij voor elkaar verantwoordelijk
zijn en zorg kunnen dragen voor elkaar.
En zo is het ook in de wereld van politiek en
economie: vrijheid wordt vaak misbruikt om de luxe en de rijkdom van enkelen
te dienen, ten koste van uitbuiting en armoede, van oorlog en van honger. Er is
zoveel onrecht, dat niet strookt met een Rijk van God onder ons. Het is
schijnheilig om de oorzaak hiervan bij God te leggen, of om de zwarte piet aan
God door te spelen, zoals wij mensen zo gemakkelijk doen bij leed en onheil.
Jezus zegt: Bekeer u en pas dan kan je
geloven in de blijde boodschap. Het werken aan een andere wereld, met minder
leed, met minder tranen moet dag na dag opnieuw beginnen. Als God een verbond
met ons sluit, hebben ook wij iets te doen.
Alleen zo komt zijn Rijk dichtbij, alleen zo
leeft het al rondom ons. Laat het daarom ook door ons groeien en dichterbij
komen.
