Een nevelige en miezerige morgen. Geen regen maar alles is toch nat en vochtig. Onder het alziende oog van Mars moet ik ook 'en mars' en 'en avant'zeggen. Hondje lief komt natuurlijk met kletsnatte en modderige poten parmantig binnen wandelen na zijn balspel. Gevolg, water, dweil en aftrekker van vroeg in de morgen om mijn huis terug proper en hygiënisch te maken. Ik had al een gedeeltelijke oplossing door overal antieke dweilen (witte katoen met een streep Belgische vlag) te leggen. Maar beestje lief verschuift ze telkens of gaat ermee aan de wandel. Soms wil ik wel eens zeggen: 'komaan jong, stap het eens af', maar ik wil hem niet kwijt. Afstappen, stap het af, in de gebiedende wijs, is het Vlaamse woord van de dag. Dat heeft een andere betekenis als bv de kust eens afstappen. Iedere dag probeer ik het woord in een zin te verwerken, om te laten zien dat ik de betekenis goed versta. Een spelletje uitgevonden door mezelf om me te amuseren met woorden.
Sinds een paar jaar is iedereen op zoek naar een 'vervallen château'. In Frankrijk, wel te verstaan. Allen willen het eigenhandig omtoveren tot een pareltje en het in zijn oorspronkelijke glorie herstellen. De gedachte om een châtelaine, seigneur of châtelain te zijn, spreekt tot de verbeelding van menigeen. De intentie: een 'bed and breakfast' openen, een plaats om feesten te geven, enz. om de financiële aderlating wat te compenseren, en inkomsten te genereren. De meeste gelden worden echter geïnd en opgehaald door er telkens een tv-soap van te maken. Eerst was er het Engelse, 'Escape to the château', met een topniveau aan herstelling, wederopbouw en styling. Nederland kon natuurlijk niet achterblijven en maakte de familie Meiland beroemd in de Lage Landen. 'Château Meiland' met Martien als exentrieke kasteelheer, Maxime en de belevenissen van alle andere Meilandjes. Ondertussen weeral verleden tijd. Hier in Vlaanderen zag men het succes van dergelijke uitzendingen en de slag om de kijkcijfers kon beginnen met 'Château Planckaert'. Ook in La Douce France, blijkbaar het land van melk en honing, waar ik sterk aan twijfel. De familie had al bewezen, een kijkcijferkanon te zijn door hun tegenslagen, noeste werken, levenstijl, nonchalance, belevenissen en liefde van én voor familie. Alle Vlaamse ouderwetse waarden vervat in één gezin. Door de werkzaamheden en de manier van werken krijgen ze nu uit de bouwvakkershoek, een serieuze tegenwind. Het zijn geen slopers, geen metsers, geen loodgieters, geen electriciëns...Alle beroepen die iets met de bouwsector te maken hebben, roepen moord en brand voor hun onprofessionele houding, geen respect voor de elementaire beroepsregels enz. De controverse is nooit ver weg in ons kleine Vlaanderen. Beide groepen, de Planckaerts en de bouwsector, beweren echte professionals te zijn met respect voor alle veiligheidsvoorschriften. Zoals overal waar er mensen aan het werk zijn, beroeps, semi-beroeps of amateurs, is een accidentje niet uit te sluiten. Nog enkele uitzendingen te gaan. Ik blijf kijken, want ik ben toch wel nieuwsgierig naar het liefje van Junior.
Niks piepte of kraakte bij het opstaan. Dat moet dan een begin zijn van een rimpelloze dag. Ik was vroeg buiten en zag nog een prachtige sterrenhemel. Dag of nacht, avond of morgen, bij een heldere hemel is het de moeite van omhoog te kijken. Ik kan daar eigenlijk van genieten om al die sterren en planeten te zien. Nu moet er wel een goed nieuwsshow zijn. Dat kwam van de Paus. Die heeft geen bezwaar meer voor samenlevingscontracten tussen mensen van dezelfde sekse. Hier zijn volgende woorden een beetje op hun plaats: "Een kleine stap voor de mens, een grote stap voor de mensheid" zei Neil Armstrong (1930-2012) in 1969 toen hij als eerste mens een voet op het maanoppervlak zette. Dat kan met de uitspraak van de Paus ook gezegd worden, een stapje in de goede richting.
Ander goed nieuws: Dutroux krijgt geen verkorting van straf. Een psychopaat blijft een psychopaat en zeker hij, was de conclusie van de psychiaters. Hij verdient levenslange opsluiting. Het onmenselijke leed dat die man gebracht heeft in families, verdient nooit clementie te krijgen.
De oranjegekte is dezer dagen wat getemperd. De Nederlandse koningskinderen en hun ouders, zitten in het oog van een stormpje. Nadat zij zovele bezoeken en videocalls hadden afgewerkt de laatste 2 maanden, was de reserve van energie, opgedaan in de voorafgaande maanden in het zuiden, totaal opgebruikt. Er moest bijgetankt worden. Verlof in het warme Griekenland, waar hun gigantische villa staat, was de ideale plaats om tot rust te komen. Een beetje eten, wat slapen, wat zonnen, eventjes gewoon op pad gaan met de kroost. Dat was nu eventjes niet gerekend op de protesten van 'Jan Modaal'. Die werd door de regering aangemaand, 'blijf in uw kot' en 'blijf in uw land'. Met de staart tussen hun poten moesten ze afdruipen en terugkeren van hun gezellig huisje in het zuiden naar het paleis in het killige en natte noorden. De irritatie dat ze moesten luisteren naar het plebs, staat op hun gezicht te lezen tijdens hun tv-optreden om hun verontschuldigen aan te bieden. Ja Willy, wiens brood men eet, diens woord men spreekt! Hun royale toelage komt van de belasting van gewone burgers, en die hebben een klein beetje inspraak. Wat een lijdensweg voor een royal die zich anders ongenaakbaar acht.
Pandemiepuppy en quarantainekitten, nieuwe woorden. Mogelijke bezigheden tijden de moeilijke periode van corona: aanschaf van nieuw hondje en/of katje om te gaan wandelen. Daar doe ik niet aan mee! Ik heb een hond die juist zijn puberteit aan het ontgroeien is en begin niet opnieuw met een ander beest. Mijn exemplaar moet nòg jaren meegaan. Vandaag was voor hem het spreekwoord van toepassing: wie een put graaft voor een ander, valt er zelf in. Ik heb mijn lachbui gehad vandaag.
Een technische storing heeft alles weggeveegd. Met hernieuwde moed begin ik terug aan mijn blog in de hoop dat mijn geheugen impeccable is, om heel mijn eerdere raisonnement terug op mijn blog te krijgen. De stilte is 's avonds terug in het land, de rust is weergekeerd al voelt het ditmaal aan als de terreur van de avondklok. Het zijn de donkere maanden en is er genoeg amusement te vinden bij de meer dan 100 zenders op teevee. Zeker als je de belevenissen volgt van de beroemdheden die beroemd zijn omwille van hun beroemdheid: de Kardashians. Dochter nummer 2 viert een dezer dagen haar 40e verjaardag en dat feest moet spijtig genoeg in het verborgene gevierd worden. We krijgen geen relaas, geen commentaar van the other sisters (4), brother(1) and momanager Kris(ten) Hougton, ex Kardashian, ex Jenner nu vriendin van Corey Gamble. Een hele boterham als je de belevenissen van deze familie wil volgen. Een scala aan verwikkelingen: huwelijken, scheidingen, geboortes, vrienschappen, transgender, draagmoederschap, K.I. en vooral exclusieve reizen, feesten en huizen. Ze geven een inkijk in de wereld van de happy few met opgespoten lippen, ellenlange nagels, haar extensions en gebruinde vellekes. Zoals jullie lezen, niks menselijks is hun vreemd, behalve armoede.
'Vierhoog in de Wolken' van Johan Vernimmen is de achergrondmuziek als ik aan mijn krant begin. Iedere dag kijk ik met spanning uit om iets nieuws te vinden in het dagblad, iets waar ik mijn speurderstalent op het internet voor moet gebruiken. En ja hoor, ik had prijs, al had ik dat zelf niet direct in de mot. Een Belg, een volksvertegenwoordiger, een Vlaming, een Groene Jongen ontdekt nu pas de weldadige krachten van de zee. Een ontdekking dat West-Vlaanderen niet alleen een grens heeft met Oost-Vlaanderen maar ook met de Noordzee en een stukje met het Nauw Van Kales, Pas de Calais of Strait of Dover. Het fenomeen 'blue mind' heeft onze politieker gekregen van een strandwandeling, de positieve effecten en impact heeft hij ervaren van even aan zee te zijn, hij heeft weer adem gekregen. Het is nu geen tijd om op te geven en hij zal zijn best doen in het parlement. Wat een mooie woorden. Vooral 'blue mind' spreekt tot mijn verbeelding. Op onderzoek dus maar. Een eerste 'Blue Minds' is een tijdschrift van de 'Circle of Police Leadership' bedoelt voor alle leidingevenden bij alle politiediensten. Niet dus. Dan zag ik waar ons Groentje zijn mosterd haalde. Het boek 'Blue Mind'. Een boek geschreven in 2014 door de marine-bioloog Wallace J. Nichols. Zijn betoog, kort weergegeven: "water is een medicijn voor elkeen, voor ons goedvoelen, voor onze gezondheid, het maakt ons gelukkiger en positiever in al wat we doen". Maar hij had nog wat gelezen om uit zijn impasse te geraken na zijn debâcle: Een beetje 'the blues'? Een eenvoudig stappenplan helpt iedereen eruit. 1) stel je werkelijkheidsbeeld bij, zie het onder ogen. 2) bekijk je gedachten over de situatie, het is niet de situatie die je somber maakt maar de gedachten erover. 3) bekijk je agenda en zet er iedere dag iets in om naar uit te kijken. 4) maak er een gewoonte van te leven met plezier, met minder moetens, bewuster denken en goede zorg voor jezelf. Wijze raad voor elkeen van ons.
Ik heb weer eens ondervonden dat ik nooit mag denken alles te weten. Mijn kennis van zaken, blijkt geen echte kennis te zijn maar een samenraapsel van rubriekjes met een wetentje hier en een wetentje daar. Een opeenstapeling van informatie die ik dan een draai 'ik heb kennis van' geef. Dan blijken weer dat oorzaken en gevolgen veranderen, en pas ik mijn 'weten' of 'kennen' weer aan met de argumenten die ik gelezen heb. Sommige dingen zullen nooit tot de exacte wetenschap behoren en telkens veranderende inzichten geven, zoals de natuur. Twee pagina's in het dagblad: Operatie 'Red de Sahara'. Ik dacht aan de Sahara, een woestijn in Marokko of een film uit 1943 naar een boek van Philip MacDanald (1900-1980), dan aan een film uit 2005 naar een boek van Clive Cussler (1931-2020) of was het misschien een model van een gekend Belgisch handtassenmerk? Nee, het was de Sahara van De Panne, door de Pannenoars gekend als de Romeinse Vlakte of Romeinse Kamp. De zandgrond in de Duinen, het natuurgebied, moet weer stuiven en dansen, er moeten weer 'paraboolduinen' ontstaan door de noordwestenwind aan onze kust. Die worden dan gevolgd door 'vochtige duinpannen' en dat is dan op zijn beurt een waardevole behuizing voor biezondere dieren en planten. Er is een strijd nodig om de 'vergroenig' tegen te gaan, vindt het Agentschap Natuur en Bos van het Vlaamse Gewest. Er moet een herstel komen van de verstuivingsdynamiek in onze Westhoek. Jarenlang werd dit gedeelte van de duinen grenzend aan Frankrijk, met hun beschermde duinen 'Dune de Perroquet' behorend bij het plaatsje Bray-Dunes, voor de wandelaar afgesloten met prikkeldraad. Men mocht het niet betreden, alleen wandelen langs bewegwijzerde paden of met gidsen. Het helmgras was nodig om het zand van de duinen vast te houden. Langs de 68 km lange Belgische Kustlijn zijn wandelpaden aangelegd om al de groene accenten te bewaren, het zand vast te houden, de fauna en flora van het natuurgebied te beschermen. Het vandalisme van de wandelaar moest aan banden gelegd worden om de vogeltjes ongebreideld de kans te geven te nesten en de waardevolle planten te beschermen tegen de zware en vernietigende voetstappen van de natuurverkenner. Al die inspanningen en het betreden van enkel de voetpaden zijn nu toch verkeerd gebleken. Agentschap Natuur en Bos neemt ingrijpende maatregelen om de 'vergroening' in de duinen tegen te gaan: zeven hectare duinengrond, dat is 30 miljoen kg zand, afgraven en zeven. Want alle worteltjes en zaadjes moeten verdwijnen om terug mooi, schoon en zeer zuiver zand te geven!!! Kostprijs, om een levenskans te geven aan de rugstreeppad, de strandzandloopkever, de moeraswespenorchis, de parnassia, het zandtulpje en de honigorchis, heb ik nergens terug gevonden. Hadden ze de wandelaar gewoon zijn gang laten gaan dan hadden de duinpannen vanzelf zonder 'groen' geweest. Er werd ook weer een uil gespot en daarmee wil ik dit duinenverhaal afronden met een paar uilengezegdes al dan niet van toepassing: 'uilen naar Athene brengen', zoveel als nutteloos werk doen. Maar ik ga nu een 'uiltje vangen'.
Twee liedjes beheersten deze morgen mijn gedachten. "Oh,oh, ik heb zorgen" van Louis Neefs (1937-1980) en "Kom van dat dak af" van Peter Koelewijn. 'Zorgen en dak' zijn sinds Francis en zijn Odette onlosmakelijk verbonden. Eventjes alles proberen rechtzetten en mijn gemoed in orde kunnen brengen. Ik moet terug de blauwe hemel zien en niet de wolken die voor de zon schuiven. Zo, gedaan, ik kan weer fris en monter aan mijn blog beginnen. Wel begin ik met iets recht te zetten van gisteren. Shiitake en oesterzwammen zijn eetbare paddestoelen. Alleen die in mijn tuin verkommeren omwille van het vocht dat de hond er regelmatig op sproeit. Weeral een misverstand uit de wereld geholpen. Ik ben niet iemand die een fabeltjesfuik wil opzetten en fabelachtige en soms onware berichten wil rondsturen.
De persen van de drukkerijen waren al in gang gezet tijdens de laatste kilometer van de 'Ronde'. Verslagen waren al gemaakt alleen de naam van de winnaar moest er nog aan toegevoegd worden. Vandaar dat de krant weer heel vroeg in mijn brievenbus terecht kwam. Ik heb de Ronde gevolgd, behalve die laatste 1000m, die spanning kon ik niet aan. Helaas, eindigde dit wielerfestijn niet met de winnaar waar ik veel sympathie voor heb. Maar sport is nu eenmaal de wet van de sterkste, al is het maar een millimeter verschil op de eindmeet. Op naar de volgende koersen, als ze tenminste zullen doorgaan: de Ronde van Spanje. Een dik katern van de sport, bewees dat het weekend op sportief vlak, druk was verlopen. Voetbal, tennis en andere sporten bekijk ik van verre. Ik moet van alles een beetje op de hoogte blijven.
Er is niet alleen een 'woord van de dag', een 'heilige', een 'citaat', maar voor mij ook een 'ontdekking' van de dag. Je krijgt per dag, als je de app installeert, een woord in een taal die je kiest om die te leren. Zo is er Koreaans, Bengaals, Koerdisch, Maleis, Hebreeuws, Chinees.......Die installeer ik niet. Wel overweeg ik eens een app te zoeken waarbij ik op mijn eentje kan leren bridge spelen of schaken. Een spelletje op pc is ook leuk en niet alleen puzzels. Het klinkt allemaal verleidelijk, maar op den duur heb ik geen tijd meer om te ademen, en dat zou pas zonde en spijtig zijn!
Voilà, ik heb vandaag eens over koetjes en kalfjes gekout. Daar worden niet alleen de mensen rustig van maar ook de koeien en de kalveren. Zelfs de koeien geven meer melk als de boer af en toe eens over hun kopke en snoetje t.t.z. kop en snoet, streelt en lieve woordjes zegt. Ook weeral een ontzettend belangrijk weetje. Tot morgen.
Om 7u opgestaan. Het is nog pikkedonker en de dag maakte nog geen aanstalten om tevoorschijn te komen. Met de hond ging ik wel buiten, maar met een zwarte bal spelen in het duister is niet te doen. Alhoewel, de hond vindt zijn speelgoed wel terug door zijn sterk ontwikkelde geurpapillen. Niet voor niets is het een truffelhond. Ik zou hem nú kunnen gebruiken moest ik zinnens zijn een boswandeling te maken om die lekkernijen op te sporen. Maar ik ben een beetje aan de luie kant vandaag. Het is tenslotte een zondag, een rustdag. Het is vandaag paddenstoelendag. Met de app obsidentify wil Natuurpunt ons aanzetten om de boschampignons in beeld te brengen. Als ik met die app op stap zou gaan, kon ik alle mooie huisjes van de kabouters leren benoemen en weten welke ik desnoods mag verorberen. Ze noemen het een 'digitale paddenstoelenpluk' omdat het in Vlaanderen verboden is aan wildpluk te doen, behalve op prive-terrein én met toestemming van de eigenaar én voor eigen consumptie. Maar ik heb in mijn tuin ook mooie champignons staan, 'shiitake' gekweekt op een stuk oude boomstam en 'oesterzwammen' gekweekt op koffiegruis. Ik moet mijn wandelschoenen niet aandoen om ze te zien en de soorten te tellen. Dat is stuk gemakkelijker. Eetbaar zijn mijn exemplaren toch niet en een liefhebber ben ik ook niet van deze groente. Nee, vandaag zeteldag. Ik gebruik mijn koffiedik dus niet om voorspellingen te doen van winst of verlies bij 'onze Ronde' die deze morgen van start ging zonder publiek. Een belangrijke dag voor alle wielerliefhebbers. Voor de ambiance moet ik deze keer zelf zorgen, dat is radio en tv tegelijkertijd opzetten. Geen supporters toegelaten op het parcours. En een citaat op deze koershoogdag moet ik toch ook schrijven. Dit keer van Briek Schotte (1909-2004), IJzeren Briek, wielrenner en ploegleider. Men vroeg hem: Is het wielrennen anders dan vroeger? Nee, ge moet nog altijd de eerste zijn om te winnen! Voilà, daar zal ik gans de namiddag op zitten wachten. Wie zal er als eerste over de meet komen? Wie zal zijn eigen onvergetelijke geschiedenis schrijven? De gazettenwinkel is niet open. Het zal tot morgen wachten zijn om het relaas van de koers te lezen. Hoe hebben de deelnemers het ervaren, oorzaak van winst en verlies.
Speciaal voor een vriend vernoem ik vandaag de heilige van de dag: de evangelist Lucas. Naast de patroonheilige voor verschillende medische beroepen, is hij ook de patroonheilige voor de schrijvers en 'boekverluchters'. Weliswaar een beroep dat bijna verdwenen is, maar door sommige mensen, zoals mijn vriend, nog beoefent als 'vrijetijdsbesteding'. De kunst van 'illuminatie'. Mooi is dat. En nu rap mijn zetel opzoeken.
Onder auspiciën van de twaalf heiligen van de dag, begin ik vandaag mijn blog. Er was maar 1 die ik eventueel zou kunnen aanroepen als ik keelpijn had. Maar voor deze Ignatius zou ik naar Antiochië moeten vertrekken. Ik besluit dus wijselijk dat ik geen keelpijn heb. Indien die kriebel moest opduiken, zal ik wel een warm citoensapje drinken om dat euvel te verhelpen. Wat doe je een ganse dag als alleenstaande gepensioneerde? Een veel gestelde vraag en een simpel antwoord: alles en niks, veel en weinig.Tijd is van geen belang, alleen licht en donker. Ik ben meestal intens bezig met mijn interesse van het moment, en dat zijn echt waar, de meest diverse en uiteenlopende bezigheden en onderwerpen. Heb ik nood aan een babbel, dan is mijn tuin en hond reden en alibi voor buitenactiviteiten. Een buur, om een praatje te slaan, passeert altijd wel. Binnenshuis is het een beetje schrijven, een beetje kuisen, een beetje koken, een beetje telefoneren maar zeker en vast veel lezen. Niet alleen de krant, sites op het internet maar vooral boeken. Mijn stapel met nog te verslinden papier is gisteren nog aangevuld met werken van ererector Rik Torfs, " Het Grote Gelijk" om te beginnen. Zijn eerste roman. Ik kon ook moeilijk het werk "De Kerk is Fantastisch" op het schap laten liggen gezien mijn voorliefde voor mystiek, geloof, rite, instituut, en vooral alle heiligen die de Kerk bij name noemt en niet altijd even interessant of relevant zijn om de dag mee te beginnen. Door mijn vele lectuur heb ik het land gevonden waar deze kerkjurist vandaan komt en waarom ik hem bewonder en graag hoor spreken: Hij komt van Ironië, een land aan de Sarcastische Zee. Verslag na lezing.
Verwacht waren de verstarring van de maatregelen om het beest in te dijken. Maar een algehele sluiting van de horeca, is voor deze mensen weer een koude douche en een harde dobber, waar geen vis zal aanhangen als hij beweegt. Een realiteit die verre van plezant is. Zullen dit keer de jongeren overtuigd zijn dat drankorgiën, lockdownfeestjes en homeparty's de motor zijn van de verspreiding van covid-19? Veroorzaak liever een 'lachepidemie'!
Een oud zeer komt weer bovendrijven, Brexit. Tevens de mogelijke opstart van een zeeboerderij door een warenhuisketen. Onze vissers, met zo weinig, krijgen het weer hard te verduren en vrezen inkrimping van de viswateren. Daar zijn toch een paar lichtpuntjes die beide problemen van de baan kunnen helpen. Eerst en vooral bestaat er een document, in het Latijn opgesteld en met authentieke waszegel van King Charles II (1630-1685) uit Engeland. Het Charter "Privilegie der Visscherie" in 1666 opgesteld: "het recht om met 50 vissersboten ten eeuwigen dage in de Britse kustwateren te mogen vissen". Daarmee toonde de koning zijn dankbaarheid voor de 3 jaar dat hij in Brugge asiel kreeg. Is het nog altijd rechtsgeldig? Waarschijnlijk wel. De keuze om een zeeboerderij te beginnen zal een uitspraak vergen van de Raad van State omdat het aanhanging gemaakt is bij dit rechtscollege. Wait and see in the near future.
Zoals de tennissers tijdens hun vele pauzes eens sabbelen aan een banaan om vlug energie te krijgen, heb ik dat ook eens gedaan. Dat helpt, moet ik zeggen. Ik kon direct aan mijn pc zitten en had geen happy hour nodig om te bekomen van mijn uitstap. Schrijflust en inspiratie te over gekregen en dat was niet moeilijk vandaag. Nieuws in mijn eigen leven is meestal schaars en klein te noemen. En vandaag ben ik, in mijn verlangen naar groot positief nieuws, op mijn wenken bediend. Een foto, met een ontspannen koning samen met de nieuwste prinses, sierde de voorpagina. Er stond net niet bij "het is een echt vrouwtje". Dat zal hij al geweten hebben. Ook dat hij te maken heeft met een madam met grote wilskracht, een doorzetster, misschien iemand zoals hijzelf ook wel is. Want ja, wie had er ooit aan gedacht dat onze koning en onze nieuwe prinses de krantenkoppen wereldwijd zouden halen. Een feel good show van het vorstenhuis dat de wereld rond ging. Zonden uit het verleden dekt onze Filip toe met de mantel der liefde in het heden. Fouten uit het verleden (Kongo, Delphine) door zijn voorvaderen aan anderen aangedaan, zijn niet weggeveegd maar erkend. Een grote meneer die respect afdwingt bij voor- en tegenstanders van de monarchie. Hoe hard heeft hij daarvoor moeten vechten tegen het hofceremonieel of de hofdignitarissen en familie? Niemand die er enig idee van heeft welke horden hij daarvoor binnenshuis heeft moeten nemen. Maar bij een sportieveling en doorzetter zoals hij, is het gelukt. Hij toont dat hij zijn eigen weg kiest met zo min mogelijk beperkingen door het protocol. Hij plaatste de juiste mensen in zijn omgeving, die dezelfde richting als hijzelf willen uitgaan. Alle neuzen in dezelfde richting aan het Belgische Hof. Dat is toch wel eens positief nieuws en dat doet ook eens goed want de verdere beperkingen in ons leven komen er wel aan. Niemand die er aan twijfelt dat er weer sociale inbinding nodig is om het monster te bestrijden. Hopelijk definitief. Ik aanvaard weer een 'alcoholklok' en een 'avondklok', en een uitgaansleven dat aan banden is gelegd.
Het Vlaamse Woordenboek gebruikt onze nieuwe oude minister van volksgezondheid om een voorbeeld te geven bij het woord van de dag, en met plezier gebruik ik dat: "van 'studax' tot Teletubie en terug, dit moet u weten over de nieuwe oude SP.A minister Frank Vandenbroucke". Natuurlijk weet de oudere generatie wat er leefde binnen de socialistische partij en wat er in 1994 gesuggereerd werd door de toenmalige minister van binnenlandse zaken: smeergeld verbranden. Ontslag volgde.
In Meise zal er een Ann Christyplein onthult worden. Ik herinner me nog altijd haar laatste tv optreden. Een stem nog altijd klinkend als een klok, maar een lichaam dat ze voortsleepte. Ann Christy (1945-1984) heeft een repertoire dat vele zangeressen willen hebben en nu coveren. Maar het origineel blijft nog altijd het mooiste om te horen zoals: Dag Vreemde Man, Gelukkig Zijn, Windekind, Ik mis Hem Zo....Ze overleefde de baarmoederhalskanker niet!
Langzaam aan bereid ik mijn hond voor op het komende winteruur. Nog tien dagen en ik mag een uur langer slapen maar dat moet mijn huisgezel ook doen. Ik slaap iedere dag wat langer en sta zo zes minuten later op. Ik ben dan verzekerd dat mijn hond op 25 oktober, op het juiste uur, verlangt dat ik naar buiten ga met hem. Met een beest in huis moet ik zelf aan alles denken: hij kan geen uur zien en kijkt alleen naar licht en donker. Ik moet dus voor twee handelen, doen en denken en dat is niet eenvoudig als die tweede een hondenverstand heeft. Maar we trekken ons plan en leven ons simpel leven op het ritme van de natuur. En de natuur zegt dat stilaan de tijd van rust daar is, voor ieder levend wezen.
Gaan 't gaan gaan? Het Vlaams woord van de dag, gaan als hulpwerkwoord. Betekenis van deze drievoudige 'gaan'? Het mag stilaan ophouden!! Ik ben aan pagina 8 geraakt zonder ander nieuws te zien dan teksten, grafieken, verplichtingen en beperkingen die covid-19 allemaal met zich meebrengt. Langs de ene kant blij dat corona alles overheersend is, want dan zijn er geen andere rampen te bespeuren om over te vertellen. Maar eerlijk, eentonig is het wel en een beetje angstaanjagend ook. Zo op mijn tellen moeten passen als er andere mensen in de beurt zijn, benauwd mij een beetje. Het mag toch niet te lang meer aanhouden of ik krijg schrik van mensen en word mensenschuw. Dat is toch niet de bedoeling van het leven? Ik weet wel dat de hoofdreden van mijn bestaan, leven geven, achter me ligt, maar dat is geen reden om zo verder door het leven te gaan. Leven is contacten, niet alleen telefonisch, met familie en vrienden. Een goede knuffel of omarming geven, hand in hand of arm in arm door het leven stappen, is toch weinig gevraagd en kost eigenlijk niets. En juist die gratis dingen van het leven worden mij ontzegt. Ik zal eens gaan winkelen om soelaas te vinden en me wat zoetigheden aanschaffen. Het is bietentijd, suiker zal er genoeg te vinden zijn, ik ben niet de enige die in snoep en taartjes troost zoekt. Hierbij past een mooie zin van Thijs Vloebergh: pas maar op voor mij, zei het klontje tegen de biet, ik ben geraffineerd!
Een 'Boeketje Vlaanderen' en 'Eén van de Drie Wijzen', is ook weg. Vrij jong, heeft Gertie Christoffels, het gevecht met kanker moeten opgeven. Een gulle en guitige lach, mooie woorden, mooie uitspraak en zeer humoristisch, waren haar kenmerken. Stilletjes is ze er vanonder gemuisd, zonder veel tamtam. Het was een grote madam in tv-land.
't Is tijd dat ik aan mijn klapke begin. Een paar telefoontjes en boodschappen doen en de uren van de voormiddag zijn verdwenen. Ik heb dan wel al gebabbeld maar dat is niet hetzelfde als mijn klapke. Dat is een heel groot verschil met praten, keuvelen, spreken. Een klapke kan een gesprek voor de gezeligheid zijn of omdat er eens ernstig moet gebabbeld worden met elkaar of een persoon zoals weergegeven in volgende zin: ge mot es a klapke doen mej olle va of moe!. Gelukkig ben ik die periode voorbij dat ik iets op mijn kerfstok had en te biechten moest gaan bij meneer pastoor of een reprimande kreeg van mama of papa. Vroeger was er ook nog zoiets als op 'appèl' komen in de scholen of internaten. Voor al die gevallen ben ik dus blij, een ouderloze zeventiger te zijn. Als ik nu al eens iets zou mispeuteren moet ik bij mezelf verantwoording afleggen en de penitenties die ik mezelf geef zijn biezonder mild om niet te zeggen onbestaande. Dit alles ter inleiding van mijn klapke. Want dat zijn gebeurtenissen die ik plezant vind om te vertellen. Vandaag de belevenissen van een oudere dame met hond. Dat begon na een regendag met weinig beweging voor de hond. Die was natuurlijk 's avonds zijn energie niet kwijt en ik was natuurlijk de grote schuldige en niet de regen. Soms wil ik wel eens met een paraplu boven mijn hoofd ballen gooien, maar gisteren had ik daar geen zin in. Tja, dan moet ik dat 's avonds bekopen. Dan zit ik met een rusteloze hond die bazinneke van jot naar jer doet lopen om hem een beetje te amuseren. Ik heb altijd gedacht dat hij, van al mijn honden die ik had, de slechtste ogen had en dat hij op termijn een bril zou nodig hebben. Ik moet dat herzien. Gisterenavond passeerde er een zwarte kat op het scherm en meteen schoot hij al blaffend op de tv af. Bij boosheid sta ik wijdbeens ( om mijn evenwicht te bewaren) en gekruiste armen om dat aan te tonen. Hij imiteerde mij door wijdvierpoots, maar geen gekruiste poten, voor het scherm te posteren tot poesjelief verdwenen was. Eventjes rust, maar hij slaapt als de muizen in het meel. De ambulance met flikkerlicht en lawaai, passeerde. Dan doet hij de sirene na met een houding van een huilende wolf. Ik heb een ander soort televisieavond gehad dan gedacht.
'Eindelijk nog eens een rode loper' is de titel die het verslag van het filmfest in Gent meekrijgt. 'Eindelijk nog eens dezelfde mensen zien' is mijn titel. Wel lichtjes verschillend natuurlijk dan in het nieuws, panels, verslagen en gesprekken. Gelukkig met naam en toenaam want ze dragen mondmaskers en geven elleboogstoten!!! Naar de kwissen kijk ik ook niet meer. ik lees wel de verslagen van de voorgekauwde moppen, de beste quotes, winst en verlies. Gelukkig is er straks koers. En vanavond 'Spitting Image' dat neem ik op wegens té laat op de avond.
Alarm en alarmfase, dat zijn de woorden die me deze morgen te binnen vielen, maar ik hoor ook niet anders. Zelfs de regen draagt er toe bij dat dit woord waarschijnlijk de ganse dag mijn denken zal beheersen. Geen liedjes die me van dat gevoel afhelpen. "Marieke" van Jacques Brel (1929-1978), gutst niet bepaald van vreugde en optimisme: "zonder liefde, warme liefde, waait de wind, de stomme wind, zonder liefde, warme liefde, weent de zee, de grijze zee". Er zijn geen betere woorden om te omschrijven hoe iedereen zich voelt. Een lockdown komt weer in zicht. Is er iets opbeurends te vinden bij de nieuwe woorden? Op het eerste zicht niet: viruswaarheid, antimaatregelenactivist, bubbeldemocratie, viruswaanzin. Ik moet mijn tong al in een knoop draaien om de woorden luidop te kunnen zeggen. Een grote glimlach en niewsgierigheid had ik wel bij het volgende woord: friedepiepel. Ik moest het wel een paar keer luidop zeggen om de betekenis te snappen. Wel, een gemakkelijker te zeggen woord dan- en vertaling van: free the people! Een vereniging sceptische influencers die het volk wil bevrijden van de bemoeizucht van de overheid. Mensen die de waanzin, het nepnieuws en de complottheoriën over en van corona beu zijn. Iedereen hoopt dat het beter, anders en terug normaal wordt. Ik zeg dus: hoop is een lichtje in je hart, dat je vandaag moed geeft en morgen kracht. Bedenk ook het volgende samen met mij: wie had er ooit gedacht dat we met een masker op geld zouden afhalen bij de bank? Dat is dan ook het enige hilarische aan de maskerplicht!
Gisteren keek ik op Canvas, naar het relaas van een sporter. Hij was in behandeling bij een therapeute om zijn angsten, die al bijna zijn ganse leven beheersten, te praten en misschien hulp te krijgen om zijn demonen te verdrijven of kwijt te raken. Dat was niet het enige dat me boeide. Zijn lichaam was versierd met tattoos. Voor mij een raadsel waarom zovele mensen, het grootste orgaan van het lichaam, willen kleuren en van tekeningen te voorzien. Jongens en meisjes, ga eens kijken wat het resultaat van de ingreep is als je pakweg rond de zeventig bent en je huid niet meer strak maar rimpelig en verschraald is! Maar nieuwsgierig als ik ben wilde ik meer weten over tatoeages. Er valt heel wat te leren en veel waar ik niet aan gedacht had voor deze vorm van lichaamsversiering. Er is een vijfdeling van tattoos. Er is een 'traumatische' tatoeage als er bv asbest in een wonde komt. 'Subculturele' betekenis vb overgangsriten. Bij 'identificatie' vb gevangenen. 'Cosmetische' bij permanente make up. 'Functionele', vb naam tatoeëren bij dementerenden. Er is ook de 'medische' bv markeren waar een instrument zit of bloedgroep. Toch een beetje meer reden dan ik op het eerste zicht dacht en niet alleen decoratief, symbolisch of met een picture. Het is een aparte kunst die al zeer oud is. En ik vind het niet mooi.
Another day, another song, another lover....dacht ik gehoord te hebben op de radio. Mis, het was ; yes and lover, lover, lover...come back to me. Song van het legendarische monotome stemgeluid van Leonhard Cohen (1934-2016), maar ik ben verzot op zijn liedjes, al versta en vertaal ik af en toe wel eens iets verkeerds. En of dat dé lover/een lover ooit eens terugkomt? Zolang mijn hond er is, kan ik het wel zonder stellen. Zolang de zee in mijn nabijheid is ook. En vandaag was het een boze, woeste zee. Met veel lawaai kwam ze naar het strand toe golven, met alle kleuren van de regenboog maar dan in donkere tinten. Wil ik met iemand mangelen, ruilen? Nee, ik mangel niets, ik heb niets tekort!
Feestdag van 51 heiligen, en geeneen die me dienstig is. Niet getreurd, er zijn genoeg schrijfsels over 'eerbiedwaardige' en 'zaligverklaring' van gewone stervelingen te lezen. Niet alleen dàt, ook dat in religieuze middens de fraude soms tiert om de titel te krijgen van sint of heilige. Dit weekend was er de zaligverklaring van de jonge man, Carlo Acutis, waar geen twijfel bestond om die op te nemen in de lijst van waardevolle, voorbeeldige mensen. In Franrijk barst een bom door het verschijnen van het boek van de Belgische Koen (Conrad) De Meester (1936-2019), karmeliet: "Mystica of Hysterica ?" over de Franse Marthe Robin (1902-1981) mystica en stigmatica. Zij stichtte samen met Père Georges Finet de 'Foyers de charité', huizen van gebed en bezinning, in 1936. Vooraleer er een 'zaligverklaring' komt zijn er uitgebreide onderzoeken, analyses van leven en teksten en getuigenissen. Sinds 1988 werd Pater Koen De Meester aangesteld om canoniek onderzoek te doen van haar geschriften. Hij werd daarvoor aangesteld omwille van zijn kennis en passie voor mystiek en in het byzonder voor hedendaagse vrouwelijke mystiek. Een lijvig rapport van Pater Koen werd in boekvorm postum voorgesteld. De eindconclusies: 1) plagiaat zonder vermelding van bron 2) zorgvuldig geconstrueerde mythe 3) verlamming en blindheid waren toneel 4) extasen en gebedswoorden ingestudeerd en geschreven door anderen 5) manupulatieve invloeden op weldoeners (Sim D'Hertefelt, Kerknet). Niet alleen door deze vaststellingen zijn de fondateurs van de Foyers in een slecht daglicht komen te staan. In mei 2020 werd ook Georges Finet (1898-1990), schuldig bevonden aan seksueel misbruik in de periode 1945-1983. Is dat boek een beslissende factor naar zaligverklaring van Marthe Robin?. Ik ben een leek en zit niet in commissies die daarover beslissen en in Rome gaat men nooit over één dag ijs. En als er wonderen geschieden in haar naam is er weer een ander verhaal. Hier kan ik de woorden van George Santayana (1863-1952) dichter, schrijver, filosoof gebruiken: wonderen zijn gunstige ongelukken, waarvan de natuurlijke oorzaken te ingewikkeld zijn om gemakkelijk te begrijpen!
Op zondagmorgen nog een paar ongelezen bijlagen van de zaterdagkrant hebben, is zalig. Meestal bevinden er zich ook speciale rubrieken in. Niet met de meeste nieuwswaarde maar wel goed om te weten. Dat zijn aangename, heerlijke en soms leerrijke momenten en zorgen ervoor dat ik een tevreden burgeres ben. Vandaag een stukje echte mensengeschiedenis uit de oorlog. Een beschreven orderbriefje dat meer vertelt over het dagelijkse moeilijke leven en ontberingen in oorlogstijd dan de grootste officiële geschiedschrijving. Bij renovatiewerken in de St Jacobskerk van Antwerpen (2020), vindt men in de nok van het centrale gewelf achter de sluitstenen, een luciferdoosje met een schrijven in weggemoffeld, uit 1940. Ondanks de oorlog, wenst de stad de 300e sterfdag van P.P. Rubens te herdenken, die in de kerk begraven ligt. De opfrissingswerken voor muren en zuilen zijn niet genoeg, het plafond moet ook een schilderbeurt krijgen. De 4 stadsarbeiders, schilders, doen de job op een houten constructie, 26m boven de grond. Deze mannen waren blij dat ze werk hadden, want er heerst een grote werkeloosheid in die bange en geweldadige dagen. Ze besluiten de ellende van de oorlog, de oorlog zelf, de honger, de ontberingen, de levensduurte neer te schrijven op 2 orderbriefjes. De geschiedenis van iedere dag in oorlogstijd is zo bewaard gebleven voor ons en de volgende generaties. Als plichtsbewuste burgers gaven ze op het papiertje ook volgende raad mee: "voorraad inslaan" en mannen zouden geen mannen zijn zonder "neemt bijtijds een ander vrouwtje". Een copy van dat briefje en een hedendaagse aanvulling zijn terug in een doosje achter de sluitsteen gedeponeerd en te lezen bij een volgende renovatie door de volgende generaties.
Maar 'zalig' is niet alleen een woord om een gevoel te omschrijven. Een zaligverklaring is binnen de Katholieke Kerk een gebruik waarbij de paus, na langdurig onderzoek, officieel erkent dat iemand een publieke verering genoot, geniet en dat verdient. In religieuze termen is een zaligverklaring: het eeuwige heil deelachtig worden. Eén vereiste is, dat aan die persoon een wonder kan toegechreven worden. Een Brazilliaans jongetje genas in 2013, van een dodelijke pancreasziekte, na een gebed gericht aan Carlo Acutis (1991-2006). Deze erkenning van miraculeuze genezing, is een aanzet tot heiligverklaring van dit whizzkid, een diepgelovig computergenie, een cyberapostel genoemd. Hij moet de inspriratie voor jongeren zijn, dat geloof en technologie samen kunnen gaan. Een jongen van zijn tijd en toch noemde hij zijn dagelijks gebed 'de ademhaling voor mijn ziel'. Vanaf 6jaar een computerfanaat. Een paar jaar later leerde hij het verhaal van 'het wonder van Lanciano' kennen. Daardoor besloot de jongen een webencyclopedie van eucharistische wonderen aan te maken (www.miracolieucaristici.org). Er volgde ook nog een site die alle 'Mariale verschijningen' bundelde. Hij overleed op amper 15 jarige leeftijd aan leukemie. Hij is de patroon voor de jeugd, voor de student en al de mensen die bezig zijn met technologie, internet en computer. "Wie niet gelooft dat er wonderen geschied zijn, zó als ze beschreven worden, houdt hen die ze beschreven, voor leugenaars" Multatuli,Edward Douwes Dekker (1820-1887)
Na mijn ochtendgymnastiek (trappen op-en aflopen, ballen smijten) en een paar tassen koffie, ging mijn zaterdag van start. Deze keer was het een turf (geen gedroogd veen) van een krant, bijna een boek met heel veel interssante hoofdstukken. Het zijn wel veelal dezelfde onderwerpen maar soms met een andere kijk van de journalisten en/of mezelf. Het blijft me toch verbazen hoe volwassen mannen zo lichtgelovig kunnen zijn. "Het is een dwaling te menen dat een vrouw ijdel is. De vrouw wenst slechts het voorwerp van deze ijdelheid te zijn." dixit Godfried Bomans (1913-1971), schrijver van 'Erik of het kleine insectenboek' geschreven in 1941. Daar zal het voor deze mannen op neerkomen, een ijdelheid over naam, faam, lichaam. Hadden deze heren eens aandachtiger de voornaam van deze dame bestudeerd, hadden ze een heleboel wijsheid kunnen opsteken en niet zomaar in hun blootje hoeven te staan voor iedereen. Eveline/Evelien, is een afgeleide van Eva. Nadat Adam en Eva niet meer konden genieten van het eeuwige leven en de boom des levens door de zondeval (zie Genesis), moest Eva wel kinderen baren om de mensheid in stand te houden. Eveline/Evelien is zoveel als 'kleine Eva', 'adem van leven'. In het Engels, Eve, Evita voor het Spaans. In de Engelstalige wereld is er ook 'Evelyn', een mannelijke naam. Afgeleide van het Gaelische woord 'Eibhlin' wat zo veel betekent als 'prettig aangenaam'. Dat is mogelijk waarom ook voor mannen deze als voornaam is gegeven. Bekend is Evelyn Waugh (1903-1966) schrijver van Brideshead Revistited uit 1945. Stel dat onze mannen eventjes verder gekeken hadden dan hun neus lang is en eventjes de voornaam onder de loupe hadden genomen, dan hadden ze wat vraagtekens kunnen plaatsen en op hun hoede kunnen zijn. Aliassen hebben dikwijls een betekenis. Op internet blijft niks geheim, dat moesten onze mannen toch ook al lang weten. Het is niet meer de tijd dat de 'Playboy's' onder de matrassen konden geschoven worden en dat mama ze vond bij de grote kuis. De blote madammenfoto's en de 'playmate van de maand' zijn ook al lang verdwenen uit de kantoren en de kleedkastjes van de jongens. Op de werkvloer zijn ze ook al niet meer te zien. Nu gebeurt alles in het verborgene, het stiekeme, het alleen zijn en een onbekende om over te dromen in een virtuele wereld. Sexting is zelfs verleidelijk, plezier maken, flirten met onbekenden, sexy zijn, aandacht creëren, anonieme erotisch pornografisch en zoveel meer. Plezant en ego-strelend tot het in de openbaarheid komt. Dan is het alle hens aan dek. Fouten maken is menselijk, er een ander de schuld van geven is managementtalent, zegde een onbekende in mijn oor. Is er een vervroegde penopauze bij de mannen? Bij één misschien wel. Dat maakt dan weer eens duidelijk wat het verschil is: de penopauze is een stuk leuker dan de menopauze, vrouwen komen aan en krijgen opvliegers, mannen krijgen een jonge vriendin en kopen een Harley- Davidson. Aldus Rita Rudner, een Amerikaanse comedienne. Er is maar één vaststelling te doen: mannen zijn mannelijk, vrouwen goddelijk!
Ik denk dat iedereen zich schuldig kan maken aan de 3 woorden die ik als titel gebruik. Ikzelf ook. Direct sta ik met een mening klaar bij een gebeurtenis, een persoon, een actie, een feit, een voorval, of bij hetgeen ik hoor of lees. Dat gebeurt dan ook door anderen bij bv een tekst die ik post op mijn blog. Een 'beoordeling' van mijn stijl, woordgebruik, spelling, daar is niet aan te ontkomen. Ieder vogeltje zingt zoqls hij gebekt is. Of dat het nu spreken of schrijven is, de aard van het beestje komt altijd naar boven. Mijn onderwerpen zijn niet tot één topic terug te brengen. Een beetje beschouwend bekijken, bekritiseren, taxeren, bespreken, evalueren wat in de wereld leeft. Het is niet toeristisch, geen verslaggeving, geen beschrijving, het is vanalles wat mijn leven te bieden heeft en het de moeite maakt om het te leven. Ik ben geen filosoof, psycholoog, pedagoog of welke andere ...oog dan ook. Geen romancier, geen poeet, zelfs geen journalist. Wel een schrijfster zonder meer en dat is letterlijk te nemen. Iedere dag mijn 'dag'boek maken en de bedenkingen erbij noteren en dat alles in mijn blog poneren. Het werkt voor mij bevrijdend. Dan zijn er natuurlijk dagen die herinneringen naar boven brengen, een terugblik op lang vervlogen tijden. Ik weet voor mezelf dat herinneringen van anderen, of het nu foto's of verhalen zijn, me niet altijd goed bevallen en zelden boeien. Waarschijnlijk geldt dat ook voor mijn lezers. Soms is de weerspiegeling van hun eigen verdriet of geluk, een confrontatie die men uit de weg wil gaan. Ik schrijf dagdagelijks en ik ben niet uit een rib of een geest ontsproten maar uit mensen van vlees en bloed. Die draag ik, ook al zijn ze niet lijfelijk meer aanwezig, nog altijd een ontzettend warm hart toe. Sommige dagen denk ik meer aan hen en voel de noodzaak er even over te schrijven als erover praten niet kan. Sentimenteel bedroefd, zonder pathetiek, kan eens deugd doen. Als ik commentaar krijg heeft men in ieder geval mijn tekst gelezen, wat heel positief is en me blij maakt. Een 'oordeel' vellen, oordelen over inhoud, is dan weer wat anders, klinkt zeer negatief en ik wil juist positief door het leven gaan met een zeldzame dip onderweg. En 'veroordelen', heeft meer te maken met het laken en bestraffen van misdadige acties. Geloof me vrij, ik ben een héél braaf meisje en buiten een snelheidsovertreding heb ik niks op mijn kerfstok. Mij veroordelen is misplaatst en met volgend citaat wil ik dat aangeven: 'Een mens trachten te begrijpen is zo moeilijk, dat men hem gemakshalve veroordeelt'. Dat zegde Georges Van Acker, dichter en aforist
Herinneringen zijn de dagboekbladzijden, die we altijd bij ons dragen. Een zin van Mary H. Waldrip, journaliste (1914-1988). Vandaag komen er veel herinneringen bovendrijven. Niettegenstaande het al 41 jaar geleden is dat ik afscheid moest nemen van een dierbaar persoon, geef ik hem het eeuwige leven door over hem te spreken met kinderen, kleinkinderen en andere familieleden, anekdotes uit zijn leven te vertellen. Mijn ontbijt was in gezelschap van de muziek van Bruce Springsteen en de E Streetband. Ik luister graag naar de gezellige sound met een imperfecte stem. Vandaag met "Letter to You". Awel, ik wenste dat ik zo nog eens een brief kon schrijven naar de persoon die ik mis. Hij was een feminist avant la lettre, vrouwenemancipatie stond voorop, iemand die zijn dochter nooit anders behandelde dan een jongen zowel in woord als in daad. Hetgeen een jongen moest kunnen en kennen moest een meisje kunnen en kennen. Leren zwemmen was ook een stokpaardje en moest ik zo rap mogelijk kunnen. Lezen was een must. De liefde voor de krant die ik nu nog dagelijks lees, komt van hem. Men zou kunnen zeggen dat ik al een zéér oude abonnee ben. Autorijden moest ook zo vlug mogelijk geleerd worden, dus op mijn 16 zat ik al aan het stuur en de rij-instructeur was een politieagent. Een diploma moest er ook zijn, want ik moest ten allen tijde financieel mijn plan kunnen trekken. Hij zag me graag en heeft me door vele moeilijke momenten in mijn leven geloodst. Gewoon door er voor mij te zijn op die ogenblikken. Hij staat niet in de lijst van heiligen genoteerd op "heiligen.net", maar voor mij is hij dat wel. Zijn sterfdag is een herdenking van zijn gemis. Een persoon aan wie ik met veel liefde en genegenheid terugdenk en nog altijd mis. Maar: "Het leven is een constant afscheid nemen. Elke avond neem je afscheid van een dag, vaak met een zucht van opluchting, maar vaak ook met pijn." Riconda Huch (1864-1947), historica, schrijfster. Tevens zegde ze ook: Iedereen die achteruit kijkt, is verloren....wie leeft en wil leven moet vooruit zien.
I can see clearly now the rain is gone.......it's gonna be a bright, bright sunshiny day...Het bekendste lied van Johnny Nash (1940-2020) die de zon altijd zal zien schijnen als een stofje van het grote universum. Het is een aanstekelijk popnummer met een tekst die gaat over het overwinnen van moeilijkheden en een positieve boodschap wil brengen. Zoals gisteren onze 'vrij zinnige' premier alle slechte dingen een vrolijke twist wilde geven. Maar dan kwam onze nieuwe federale minister van ziekenverzorging, behandeling en genezing zijn lezing geven aan een katheder, vroeger een pupiter, over de 'regels'. Met een schoolmeesterbrilleke op las hij zin na zin, goed articulerend, goed geprononceerde woorden ondersteunt door de juiste gebaren, de juiste toon gebruikend, de tekst die voorbereid was door alle gekende en minder gekende experten. Het was een toon van een meester die zijn klas van het eerste leerjaar moest duidelijk maken wat de vele 'regels' voor coronabestrijding, waren en inhielden. Wel, ouderdomsdeken van de regering, 'regels' zijn een zeer ambetant lichaamlijk verschijnsel van vruchtbare vrouwen, geen beperkingen of verplichtingen om een pandemie te bestrijden. Dan spreekt men over raadgevingen, voorzieningen, voorzorgen, hygiëne, kleine samenscholingen, 1,5 m maatschappij maskers enz. dus maatregelen die men moet naleven om de epidemie uit ons land te krijgen. We moeten terug met strenge ingrepen in ons dagelijks leven, leren leven, dat was de ondertoon. Verordeningen met mildheid gebracht, in eenvoudige woorden gezegd zodat alle kleuters van Belgenland (11miljoen) zouden begrijpen wat van hen verlangd wordt. Komen er nu ook gasboetes bij kijken? Wel met plezier wil ik de woorden van kerkjurist en ererector Rik Torfs, eens gebruiken: We leven in een land, waar stilaan alles strafbaar is en niets wordt bestraft, op foutparkeren na!.
En er is een coronacommisaris benoemd! Een man, zodat ik niet moet struikelen over het gebruik van een mannelijke titel. Het is weliswaar nog een broekventje in de ambtenarij, maar iedereen denkt dat het de juiste persoon is op de juiste plaats om het kluwen van commissies, organisaties, ministeries die te maken hebben met onze gezondheid, te ontwarren. We zullen hem niet dikwijls op het scherm zien want hij is een beetje media- en mensenschuw. Eens zien hoelang die houding zal blijven bestaan.
Ik wil niet oproepen tot ongehoorzaamheid of de getroffen maatregelen belachelijk maken, maar ik wil toch ook eens de woorden, van een door mij echt bewonderde actrice gebruiken: Als je aan alle regels gehoorzaamt, mis je al het plezier. Dat zegde Katherine Hepburn (1907-2003) zelf een beetje rebel in Hollywood, uitgesproken assertief in een mannenwereld en zeer atletisch, fitness avant la lettre. Een paar films: The African Queen (1951), Suddenly last Summer (1959), Guess Who's coming to Dinner (1967), On Golden Pond (1981).
Niemand ziet dat ik mijn 'flirtgezicht' opzet. Vandaag geleerd hoe dat moet: mijn hoofdje een beetje schuin, een lichte glimlach, en recht in de ogen kijkend van de persoon voor wie ik eens verleidelijk voor de dag wil komen. Aangezien het enige levende wezen in mijn nabijheid, mijn hond is, kan ik niet oefenen en zien of dat resultaat heeft. Maar ik kan wel het oog van mijn laptop aanzetten. Dan ziet de beoogde persoon meteen mijn kleurrijk, stijlvol, tijdloos comfypak, dat zéér geschikt is voor een videochat. Ik heb de camera maar afgedekt, ik wil andere zaken noteren en ik heb geen goesting om een smachtende hond voor mij te zien zitten. Zoals jullie weten hou ik mezelf aan de regel, 500 woorden. Als er 's avonds iets interessants te beleven valt in een programma op tv en waar ik op wil reageren, ben ik gedoemd, om zoals nu, de dag erna erover te rapporteren. Dikwijls ben ik dan al heel mijn discours kwijt en moet ik mijn geheugen pijnigen om het weer voor de geest te halen. Iedere week krijgen twee respectabele filosofen een vraag voorgeschoteld of een woord in "Iedereen Beroemd" op VRT. Zij mogen dan met een filosofische kijk een omschrijving en betekenis geven aan de term, gezegde of vraag. Gisteren was het woord 'beetje'. Ik heb geluisterd maar dacht direct: zou ik even goed kunnen zeveren als die twee wijsgeren over een onnozel woordje? Wel, laat ik het maar eens proberen. Eerst en vooral komen er dan liedjes voor de geest. André Hazes (1951-2004) die in 19881 zijn "Een beetje verliefd" zong en de wereld, zijnde de Lage Landen, platwalste met zijn Jordaans stemgeluid. Natuurlijk is er ook het lied "Ein bißchen Frieden" van Nicole, gezongen op het Eurovisiefestival in 1982. Een 'Beetje Vrede' kan iedereen gebruiken en het blijft een mooie meezinger. Ik kan 'beetje'de betekenis geven van; een ietsje een weinig, een bagatel, een tikkeltje, een minuscule hoeveelheid. Maar er zijn andere woorden om aan te geven dat er een klein beetje is; blauwig = een klein beetje blauw. Een bodempje in een glas, is een beetje wijn, een beetje water. Dus de 'mate' van iets kan naast het woord 'beetje' ook met andere woorden omschreven worden. Gemakshalve gebruiken we ook het woord een 'beetje koorts' en niet 'subfebriele' of koortsige. Ik ben geen filosofe, ik ben een woordliefhebber. Ik vertrek van het woord zelf. Wat is 'beetje'? Het verkleinwoord van 'beet': je hebt dan een klein hapje genomen of de hond heeft maar effe zijn tanden in mijn arm gezet. Het kan ook een verleden tijd van 'bijten' zijn. Zoals in het volgend denkbeeldig gesprek: Beet je? Nee, ik heb niet gebeten. Jawel, je beet in de appel! Maar verder splitten kan ook en dan kom je bij 'bé'. Is dat geen schaap dat blaat? En 'etje' is dan in mijn terminologie een afkorting van 'ettertje'. Zoals je leest was het een zeverdag vandaag. Toch beter dan zeggen dat Vivaldi's 'Vier Jaargetijden' er 'Vijf' zijn. Dat is pas grotere zever!
Ik heb vandaag evenveel nieuws en inspiratie als de journalisten die de kranten volschrijven: niks, rien du tout. Het verschil tussen deze professionelen en mezelf is dat ik dat luidop kan zeggen. De beroepsschrijvers moeten schrijven. Wat gebeurt er dan? Herkauwen, tot ten treure toe, van het nieuws dat 2020 beheerst: corona, regering, Trump. Er zit wel een beetje variatie aan te komen. Hoe gaan de Belgische koningen, koninginnen,de prins en de prinses reageren op het nieuwe lid van de familie? Verder is er binnenkort de afwikkeling van de Brexit en last but not least, de verkiezing van Mister President in de United States. Ik heb hoop dat er een andere nieuwsgaring gaat komen in de werkelijke wereld. In het rijk van de showbizz, meer bepaald in handpoppenwereld, is er toch wat nieuws op komst. Het hilarische, satirische Britse 'Spitting Image'uitgezonden van 1984 tot 1996, zal het tv-publiek terug verwennen met hedendaagse figuren. Nieuwe poppen, want Margaret Tatcher kunnen ze niet meer opvoeren. Maar The Queen, Charles and his sons zullen weer present tekenen samen met nieuwkomers, zijn vrouwtje Camilla en schoondochters. Een dankbare pop zal ook wel 'The greatest President ever' zijn en vrouwtje-lief Melania. Een leuke plaats zal er ook voor Boris zijn. Het is nog niet goed en wel uitgezonden en er komt al kritiek over het gebruik van de poppen van ecologiste en milieuactiviste Greta en singer-songwriter Ed. Spijtig dat er altijd mensen zijn die het moeilijk hebben om eventjes anders dan ernstig bekeken te worden. Een lach doet niets af over hun inzet voor de goede zaak. Een glimlach lijkt voor deze mensen een verboden en misplaatste gezichtsuitdrukking. Maar bon, ik kijk er naar uit. Voor mij zijn dat 'de cartoonisten' van de televisie, alle mankementen een beetje uitvergroten en alle groten der aarde even terug voeren en terug zetten tot wat ze werkelijk zijn: mensen zoals u en ik!
Als je oud genoeg bent geworden, zoals ik bijvoorbeeld, veel naar de radio geluisterd heb, zoals ik bijvoorbeeld, kun je voor elke gelegenheid wel een liedje vinden en zingen dat ooit een hit was en toepasselijk is voor een gebeurtenis. Vandaag het refreintje, een oorworm bijna: Let me tell you about the birds and the bees, and the flowers and the trees, and the moon up above, and a thing they called love.....Een liedje uit 1965 en nog altijd eens prettig om te horen van Jewel Akens (1933-2013). Het is de naamdag van Giovanni Bernardone, Francesco, het Fransmannetje (zijn vader zat in Frankrijk bij zijn geboorte), beter gekend als Sint Fransiscus van Assisi (1182-1226), patoonheilige van alle minderbedeelden, zwervers, melaatsen, armen maar ook van dieren en planten. De overlevering wil dat hij een preek hield voor bloemen, planten en dieren. Ik zou willen weten of die inderdaad luisterden naar een sermoen om braaf en meegaand te zijn, te groeien en te bloeien. Ik zal die kanselrede eens opzoeken en hem dan voorlezen aan de beestjes en plantjes, buiten en binnen. Als dat helpt zal ik ze noteren ten dienste van alle dieren- en plantenliefhebbers. Iedereen kan er maar baat bij hebben. Voorlopig is een kille blik, een boze blik, een opgestoken vinger of een vloek, mijn enige manier van communicatie bij dierenmanieren die me niet bevallen. Ik moet onthouden: waar geduld en deemoed is, is er geen plaats voor woede en opwinding. Een geleend citaat van een onbekende schrijver/schrijfster.
Beethoven (1770-1827) zegde, musiceerde, schreef en herwerkte voor zijn Negende Symfonie (1823) 'Ode an die Freude'(1785) een gedicht van Frederich von Schiller(1759-1805). De koorfinale dat 'Alle Menschen werden Brüder sein' zingt, is wereldberoemd en werd tot Europees Volkslied verkozen in 1985. Ik moest aan deze symfonie denken toen ik hoorde dat Paus Fransiscus in Assisi zij nieuwe Encycliek voorstelde: Fratelli Tutti, Allen Broeders. Een lange brief, aan alle mannen en vrouwen die van goede wille zijn, ongeacht de religieuze overtuiging die ze dragen. Deze Encycliek zal de sociale, economische, politieke moeilijkheden behandelen van deze wereld en eventuele oplossingen zoeken in en via het evangelie.
Vóór mijn 'happy hour' gaat beginnen, heb ik ook nog de recensies gelezen van het nieuwste boek van de allerbeminnelijkste, spitantste en humorvolste kerkjurist aller tijden: 'Het grote gelijk' van Rik Torfs. Een aanschaf van deze roman is in mijn ogen gerechtvaardigd. En nu geacht publiek, geachte lezers en lezeressen, ik heb de leeftijd bereikt dat 'happy hour' hetzelfde betekent als 'dutje doen'. Voor eenieder dus ook een deugdoende siësta op werelddierendag.
