Iedere dag vraag ik me af of ik nog voldoende andere woorden uit mijn hoed kan toveren om het 'weer' te beschrijven. Reeds zes maanden aan een stuk zitten we met hetzelfde weerfenomeen opgezadeld. Het is bijna een 'zesdaagse' te noemen zoals er in het 'Kuipke' van Gent plaatsvind. Maar daar is het dan spannend, uitdagend en plezant om te volgen en dat is maar 1 keer per jaar. De zesdaagse waar ik het over heb, is geen sportwedstrijd. Van de zeven dagen in de week, zijn er 6 die er voor zorgen dat de winterkledij niet moet opgeborgen worden en de zevende dag die ons iedere keer doet dromen dat de lente werkelijk gearriveerd is. Om daarna ons weer teleur te stellen en terug naar paraplu, muts en sjaal te doen grijpen. Als mens vinden we dat natuurlijk niet plezant omdat het toch belet om veel buitenactiviteiten te doen. De boeren met hun akkers, velden en weiden daarentegen, zijn blij met al dat vocht dat naar beneden komt vooraleer het zaaien begint. De korrels kunnen direct kiemen in de vochtige gronden, het hooi kan groeien voor de beesten en er komen sappige weiden voor de koeien en andere hoefdieren. Enfin, niets aan te doen. Voor ons is het niet zo geestig, maar de watervoorraad zal in ieder geval méér dan op peil zijn en dat is dan weer gunstig voor de hete dagen, die er toch ook wel eens zullen komen. Veel nieuws heb ik voor de rest niet te melden. Ik zal dus maar eens gaan foerageren. Mijn ijskast en brooddoos zijn leeg en de snoepjes voor de hond moeten ook weer aangevuld worden. Het is bijna middag en dan is het rustig in de winkels. Ondertussen kan de krant drogen.Tot morgen
"de heren en aprillen, bedriegen wie ze willen, de vrouwen en aprillen, hebben beide hun grillen". Ik moest toch wat spreekwoorden van deze maand in mijn blog steken. Het is een verjaardagsfeestje bij mijn schoonzusje, weer een jaartje ouder. Maar zolang de cijfertjes verwisselbaar zijn of het laatste cijfer nog het eerste, kan ze haar jeugd in herinnering brengen en de fratsen van die tijd eens vertellen als een plezante anekdote. Ik heb voor haar verjaardag 2 liedjes gekozen, die mooi zijn om te horen, en waarvan eentje haar leeftijd in omgekeerde volgorde bezingt. Iedereen is dit waarschijnlijk al vergeten.Toen zong de Amerikaanse zangeres Peggy March, die tijdelijk in Duitsland woonde en daar ook grote successen had met haar Duitstalig repertoire. Omdat ik in 1965 '17' werd, is me de song "Mit Siebzehn hat man noch Träume, da wachsen noch alle Bäume, in den Himmel der Liebe...", bijgebleven. Aangezien ze me deze morgen aangaf nog 'heel veel van haar 17 lentes te herinneren, is dat een lied op haar lijf geschreven. Maar in Amerika, had Peggy in 1963 al een grote hit en dat succes werd herhaald met haar remake in 1992 voor de film "Sister Act" van het lied "I will Follow him". Die zin is natuurlijk ook voor mijn schoonzusje toepasselijk want ze is mijn broer gevolgd, omgekeerd kan natuurlijk ook zijn. Tot zover mijn familiale mededelingen.
Naast de koers van vorige zondag kregen we ook, tot mijn grote spijt, het zomeruur. Het is weer méér dan aanpassen geblazen, aangezien ik een ochtendmens ben en geen avondmens. Ik ben mijn oriëntatie van de uren kwijt, morgen, middag, avond en nacht lopen nu precies dooreen. Gelukkig heeft de hond er weinig last van, als die maar zijn uurtjes rust heeft. Gisteren had hij door één van zijn acrobatentoeren zijn poot wat verstuikt, hij hinkte een paar uur, geen salto's voor een paar uur, een goede nachtrust en meneertje was deze morgen weer als vanouds, vol leven en vuur. Ook alle vogels in de omgeving zijn in volle actie gekomen om te nesten omdat er al veel nieuwe blaadjes aan de bomen komen. Natuurlijk is het eerst een partner zoeken, de meesten hebben geen levenslange zelfde geliefde. Deze week zijn het duivers en de duivinnen die op vrijerspoten zijn. Bij de houtduiven zijn het de vrouwtjes die zich de gunsten en capriolen van de mannekes laten welgevallen. Toch altijd mooi om af te kijken. Tot morgen
Tweede paasdag en tegelijkertijd één april.Ik heb gezocht en gezocht in de tuin of er geen zoetigheden uit een of andere passerende klok gevallen waren, maar nee, ik heb alleen restanten van de hond gevonden. Dat heb ik dan ook maar meteen opgeraapt!. Ik heb nog geen joke van april gevonden op het VRTnws, noch in een of ander berichtje. Ik ben dan maar eens gaan zoeken naar de beste 1 april grap die beschreven is en door iedereen goed werd bevonden. In 1957 was er op 1 april een pano-uitzending van de BBC, die de oogst van 'spaghettislierten' liet zien. Een massaal bekeken uitzending, want het was een verslag van een spaghetti-oogst dat gebeurde op een veld in Zwitserland. De echtheid werd niet in twijfel getrokken. Men vertelde hoe de Zwitserse telers eraan werkten om de juiste smaak en de juiste lengte van een sliert te verkrijgen. Honderden contacteerden de Engelse zender met de vraag, waar ze een spaghettiboom konden verkrijgen en hoe op te kweken. Antwoord van de eerbiedwaardige teevee-zender: doe een takje spaghetti in een blik tomatensaus en hoop er het beste van. Dat is mijn bijdrage aan de 'an April Fool's Joke'.
Het paasverlof is ook de start van het toeristenseizoen. De strandbars zijn geplaceerd, de cabinekes voor de badgasten zijn op het strand gezet, en de wandelaars met hond zijn ook weer present. Dat zijn mensen die echt een gezond leven leiden, maar de kustbewoners doen lijden. Alle straten waar een grassprietje staat wordt gefrequenteerd door de hond en zijn baasje. Niks mis mee, behalve als je dan een hond hebt die het niet kan hebben dat er een andere soortgenoot in zijn straat passeert. Het luide protest van Raziel maakt de buurt wakker en alarmeert iedere bewoner van vreemd volk in de straat. Spijtig genoeg ben ik met de hond op een redelijk vroeg uur buiten en de andere baasjes meestal ook. Dus de langslapers van de straat zijn de pineut van de hondenbezittende toeristen. Ik probeer op een gepast uur naar buiten te komen, maar 's morgens is het dringendste en kan mijn eigen beest geen uren binnenhouden tot iedere toeristenhond zijn plasje heeft komen doen. Voor de rest is iedereen wel weer tevreden dat er een andere ambiance en dynamiek is in de straten, op de pleintjes, de dijk en het strand. Er komen andere activiteiten en zolang de rust maar niet té veel verstoord wordt, niet té veel afval op de straat komt en iedereen respect heeft voor hetgeen aan de gemeente en de bewoners toebehoord, is het plezant en oké voor een paar maanden. Tot morgen
Laatste dag van maart en meteen een belangrijke feestdag: voor iedereen een Zalige Pasen!. Het is wel geen paasweer, maar dit frisse en vochtige weer zorgt er wel voor dat mijn paasbloemen hun mooie pauselijke kleuren blijven behouden: geel en wit. Want ja, ik heb ook witte narcissen in de tuin. Mijn eerste werk vandaag: alle klokken die niet aan het werk waren om eitjes te strooien, naar het zomeruur verplaatsen dus een uurtje vooruit draaien. Ik blijf wel een voorstander van het winteruur, maar als gewone Europese burger houdt men met mijn mening geen rekening, trouwens ook niet met die van anderen, want ik ben niet de enige die het winteruur zou willen behouden. We hebben niet veel in de pap te brokken in het Europese Parlement. Zo zijn er wel meer veranderingen sedert een generatie of twee. De godsdienstige, maatschappelijke, sociale, familiale bindingen ondergingen de laatste decennia enorme veranderingen, ze zijn wat losser geworden of onbestaande geworden. Vroeger waren alle, meestal de kerkelijke feesten, voldoende om met de familie bijeen te komen, elkaar een prettige dus meestal 'zalige' feestdag, zoals Kerst, Pasen,... te wensen. Ook de dorps-en stadskermissen waren een gelegenheid voor koffietafels met tantes, nonkels, nichten en kozijns. Dat allemaal is bijna verdwenen. Vroeger bleef iedereen onder de kerktoren wonen, nu zit de familie verspreid over gans Vlaanderen, België of nog verder. Voor een sjatteke kaffe bij ouders en andere familieleden verplaatst men zich niet meer. Enkel zijn er nog grote familiale bijeenkomsten voor speciale gelegenheden, zoals een speciale verjaardag, geboorteviering, communie-of lentefeesten, huwelijken en de koffietafels bij begrafenissen. Ik ken de familie nog tot in het 7e knoopsgat, zoals men zegt, bij mijn kinderen moet ik al een hele uitleg geven als ik aanstip dat ik een nicht of neef van mijn ouders ben tegengekomen. De meeste vieringen zijn nu 'en petit comité' zoals men zegt: ouders en direct nageslacht. Ik vind dat wel spijtig, maar dergelijke bijeenkomsten met uitgebreide families, zijn bijna onbetaalbaar geworden. Het goede aan deze tijd is dan wel dat men terug gemakkelijker met elkaar in contact kan komen en blijven door e-mail, sms, Whatsapp enz. Het is niet alleen een belangrijke kerkelijke feestdag met de zegening van de Paus "urbi et orbi", van de stad en de wereld, maar bovenal hier in Vlaanderen met de grootse kermiskoers. Overal waar de 'Ronde van Vlaanderen' passeert is er kermis en feest. En daarbij zal het weer zorgen voor echte 'flandrientoestanden', regen en wind. De start is al gegeven, de tv-uitzending is al begonnen en voor mij tijd om de beeldbuis aan te zetten en genieten, hopelijk zonder valpartijen, van sportieve exploten. Tot morgen
Gelukkig trof ik met dit strontweer toch een droge gazet aan in de brievenbus. Een nat vodje papier zou niet plezant geweest zijn om er 3 dagen mee voort te kunnen. Natuurlijk lees ik geen drie dagen dezelfde bladzijden, maar die nattigheid doordringt alle bladzijden en zowel de eerste als de laatste pagina wil ik goed leesbaar en proper houden tot ze maandagavond in de papierdoos kunnen verdwijnen. Vandaag, zondag en maandag wil ik op een deftige manier ook de tv-programma's kunnen lezen. Ook de sportpagina's zijn zeker zo belangrijk dit weekend, met de ploegenvoorstellingen, voorbeschouwingen, commentaren vooraleer de koers gereden is, verslagen van gesprekken met de tenoren van koers en hun winstkansen, enz. En vandaag heb ik wel geleerd, dat een 'komma' goedgeplaatst moet zijn om misverstanden te vermijden. Zie deze zin maar eens met een hemelsbreed verschil aan betekenis waar men de komma plaatst: 1) hij zat op haar schoot, en rustte uit .. 2) hij zat op haar, schoot en rustte uit ..! Ik heb ook al 2 korte biografieën gelezen vandaag. Eén van dichter Paul Verlaine (1844-1896), wiens gedicht "Chanson d'automne" door verschillende Franse zangers gezongen en geïnterpreerd werd en waarvan de eerst 2 regels gebruikt werden door 'radio London' om D-Day of de invasie van de geallieerden in Normandië aan te kondigen aan het Franse verzet. Als de eerste regel: "Les sanglots longs, des violonsde l'automne" op antenne ging, zou de invasie op korte termijn plaatsvinden. De tweede regel, "Blessent mon coeur d'une langueur monotone", werd gelezen als de invasie binnen de 24u zou plaatsvinden. D-Day was 6juni 1944. Julien Clerc gebruikt de naam van deze dichter in "Hélène" met de zin "je suis pas Verlaine, mais je t'écris quand même..." en die zin is voor mij ook toepasselijk, ik ben geen dichter of schrijver en toch schrijf ik graag. Dat doen trouwens alle bloggers: graag schrijven. De volgende biografie die ik nog eens terug onder ogen nam was van Vincent van Gogh (1853-1890). Een schilder die blijft fascineren. In 1987 werden nog eens alle registers van zijn leven opengetrokken omdat het voor de eerste maal gebeurde dat er 39,85 miljoen dollar betaald werd voor een schilderij van deze armlastige schilder: De Zonnebloemen. Tot morgen
Een dag waar ik op mijn tanden moet bijten om toch een beetje de kristelijke eer in het vaandel te voeren: vasten. Een maaltijd overslaan is voor mij geen enkel probleem, ook alleen maar droog brood eten is geen straf. Wél de zoetigheden een dag opzij zetten. Zeker als ik naar de kapper ga en al 3 bakkerijen/ patisserieën moet passeren en straks als ik op controle bij de dokter ga, nog 2 andere winkels met lekkernijen moet voorbij gaan. Dàt is een hele opgave om die etalages voorbij te wandelen zonder binnen te stappen. Enfin, ik zal eens de andere kant opkijken. Maar ik heb vandaag toch al kunnen eten waar ik al een tijdje op zit te wachten. De bakker naast de coiffeur is na jààààààren van vernieuwing en meteen ook andere uitbaters, eindelijk terug open. Meteen kon ik ook weer eens een smakelijke 'croque monsieur' eten waar ik al zo lang op wacht. Je zou kunnen zeggen dat mijn vasten op een laag pitje staat want er was een lekker koekje bij en een glaasje met advokaat en slagroom, bij de koffie. En bij het buitenstappen van de brasserie/bakker stond de electricien op een laddertje de laatste hand te leggen aan de bel van de deur. De man deed aanstalten om van het laddertje te komen en me te laten voorbij gaan. Maar ik zegde dat het niet hoefde omdat ik niet gehaast was en alle tijd van de wereld had. De man keek me verbouwereerd aan en zegde: "awel, ge zijt de eerste gepensioneerde die ik tegenkom en zegt dat hij 'tijd' heeft. Bedankt". Voilà, mijn dag is goed door dat onnozele complimentje.
Natuurlijk staat de krant nog altijd vol en bol van de valpartijen van de renners in 'Dwars door Vlaanderen'. Minstens 10 zwaar of lichtgewonden zijn er geteld door die valpartij en evenveel opgaves. Maar weeral is er op de frontpagina maar over één renner dat geschreven wordt: Wout. Dat terwijl die andere coureurs ook hun voorjaar naar de vaantjes zien gaan, geen prijzen kunnen rijden of hun palmares niet zien vergroten. Een peloton in de koers telt meer dan Van Aert, waarvan nooit kan gezegd worden dat hij de Ronde van Vlaanderen hàd kunnen winnen in 2024. Een koers moet altijd gereden worden en hoe goed ook je uitgangspositie of je 'vorm' is, dat geeft geen enkele garantie op winst. Al die mannen die starten aan een wedstrijd doen dat met de overtuiging dat ze kunnen zegevieren. Daarom is het een wedstrijd waarbij de ene al wat met meer ambitie start dan de andere. Maar voorstellen om de "ronde" een jaar niet te rijden, gaat voor mij echt té ver. Zondag zal ik natuurlijk voor de buis zitten en ondertussen luister ik nog eens naar de bijna vergeten zanger, schrijver, dichter Jules de Corte (1924-1996). "Ik zou wel eens willen weten" en "Koning onbenul", liedjes met prachtige teksten. Tot morgen
Witte Donderdag, een vastendag waar geen aandacht meer aan besteed wordt zoals de moslims dat doen tijdens hun ramadanperiode. De gemeenschap en de kerk oefent er geen contole meer op uit, men laat het initiatief aan de enkeling over om een beetje gematigd met voedsel en zoetigheden te zijn de komende belangrijke dagen in het Christendom. Eén traditie wil ik wel in ere houden, al zal ik dat zelf moeten doen: de voetwassing. Speciale aandacht aan mijn steunpunten van mijn lichaam geven. Misschien dat ik eens een teiltje met warm water bij mij zet, terwijl ik vanavond naar "Restaurant Misverstand" kijk, en mijn voeten eens verwen. Verder zijn er vandaag meer dan 28 heiligen vernoemd waarvan ik er geeneen kan gebruiken om eens te aanroepen. Dat wil zeggen, ik heb geen klachten vandaag: de regen is deze nacht gevallen, de bloemen hebben door de friste nog allemaal hun mooie kleuren, de zon piept regelmatig door de wolken en de gazet was op tijd. Natuurlijk op de eerste pagina de tuimelperte van Wout en Jasper, die zwaar gehavend uit 'Dwars door Vlaanderen' komen. De krant bloklettert met de titel van het boek van Hugo Claus (1929-2008) "Het Verdriet van België" , ik zou eerder zeggen 'het verdriet van renners'. De 'wielrennerij' kunnen ze ondertussen wel zetten bij de 'gevaarlijke beroepen'. Veel valpartijen met soms ernstige en pijnlijke gevolgen die de coureurs voor maanden 'out' laten zijn. Hun levenswijze is ook al niet simpel en geen enkel gewoon mens kan er jaloers op zijn dat iedere hap die ze in de mond steken, moet afgewogen worden. Het is natuurlijk spijtig voor de gevallen en gekwetste helden van het stalen ros, dat hun professionele leven voor enige tijd on-hold gezet is. Beterschap en spoedig volledig herstel gewenst zodat ik weer kan meeleven en genieten van hun exploten op de weg.
Wat heb ik vandaag geleerd? Het nieuwste woord bij 'de Dikke': solastalgie: een lijden veroorzaakt door de veranderingen in onze natuurlijke habitat, een melancholie die veroorzaakt is door het besef dat onze leefomgeving definitief veranderd is. Dat woord ga ik toch proberen te onthouden want ons milieu is toch wel stilaan aan het vranderen. Op muzikaal vlak heb ik een nieuwe onderverdeling van de rock geleerd toen ik eens naar de leden van "Middle of the Road" keek op wikipedia. Hun bekendste liedjes "Chirpy chirpy, cheep cheep", "Sacramento, a wonderful town", worden geklasseerd onder een variant van de 'bubbelgumrock' en dat lieve mensen is een samenvoegsel van 'garagerock, teenyboppermuziek, en begeleid door electronisch- of hammondorgel, handgeklap, doowopachtige achtergrond. Dat is dus afgeschreven uit de encyclopedie en als jullie willen begrijpen wat dat alles betekent, luister dan maar naar "Soley, soley". Voilà, dat was het voor vandaag. Tot morgen
De dag begint fris zoals alle ochtenden de laatste weken. Gelukkig is het knus, gezellig en warm binnen. Het duurt toch wel lang eer we wat warmere temperaturen krijgen buiten. Mijn handen snakken naar 15°C. Maar ik las onlangs op een blog van seniorennet dat iemand zich omschreef als een 'oudere' senior. Wel dat bestaat niet. Senior is gepensioneerde waar geen leeftijd op gekleefd wordt, evenmin wordt daar een beroep aan toegekend. "Want wat geweest is geweest" zingt Boudewijn de Groot, dat blijft altijd voordien, welk beroep men ook heeft uitgeoefend. Iedereen gelijk voor de wet, iedereen even geleerd of iedereen even stom. Alleen de bagage zal bij iedere senior wel verschillend zijn, maar in feite mag dat niks uitmaken. Stil is het hier momenteel niet. Ik hoor het gebulder van de kanonnen en het salvo van de geweren in Lombardsijde. Onze miliciens zijn nog wat aan het oefenen vooraleer de vakantie eraan komt. Tijdens de oefensessies mag niemand die côté van het strand passeren om geen verdwaalde kogel, zelfs al zijn het maar losse flodders, in zijn kop te krijgen. En ons leger moet paraat zijn gezien de dreigingen die er hier zijn en datgene wat komt van het noordoosten. Ook de Koerden en de Turken, die naar ons land gevlucht waren voor een beter leven zonder vervolgingen, vechten hier hun oorlog uit.
Ik weet niet of het een gelukkige verjaardag voor Maaike Cafmeyer zal zijn met de uitzending van de driedelige-docu: "Het proces dat niemand wou". Gezien de consternatie van het eerst verbieden, dan weer de heisa die Bart en de CEO van de VRT bezorgden, dan weer toelating voor het uitzenden. Dat gebeurt dan deze avond. Ik wens deze prachtige vrouw en actrice een gelukkige verjaardag en hopelijk zonder al té veel smart en pijn. Want zij moet ook kunnen zeggen "want wat voorbij is, is voorbij".
Voor de rest heb ik niet zo veel te vermelden. Alleen wat huiselijke veranderingen: een hond die zijn plaats opeist aan de ontbijttafel. Ik sta zo een beetje beteuterd te kijken wat ik daar nu mee moet aanvangen. Geen probleem voor mij, er staan stoelen genoeg rond te tafel. Maar ik weet bij voorbaat dat hij die stoel niet aan bezoekers wil afstaan. En wat dan? Een extra stoel aan de kop van de tafel zetten voor mijn meneertje! Raziel is mijn 'echte' huisgenoot, 24u/dag, 7 dagen per week. Bezoek daarentegen is sporadisch maar met de gedachte in mijn achterhoofd 'dat zijn mensen' en mijn kameraad is 'een hond'. Wie heeft er het meeste recht om naast mij op een stoel te zitten aan tafel, een mens of een dier? Bon, 't is middag en seffens koers. Tot morgen
Zo, we gaan weer aan de slag. Tot nader order nog altijd in slaapkledij, zodat ik mijn wasbeurt en verse kleren aantrekken, kan uitstellen tot het laatste moment om mijn gast deze namiddag, fris en monter te verwelkomen; mijn buurvrouw. Er zijn weer verschillende gegevens dat we moeten uitwisselen vooral over de opening van de nieuwe goktempel in Middelkerke. Goed nieuws kwam er voor ons van de visserij. We zijn beiden gerustgesteld dat we over voldoende 'toner' voor onze printer kunnen blijven beschikken want de vissers halen een massa 'inkt'vissen naar boven, de meest gevonden zeedieren in de netten van onze zeelui. Ik kijk ondertussen even door het venster en zie dat de bijen en hommels zich tegoed doen aan de nektar van de ribes, met zijn mooie roze bloemekes. Het voorgaande was allemaal 'entre parenthèse' nu begin ik aan mijn blog van vandaag. Eigenlijk met verrassend groot nieuws voor de vrouwen. We moeten de mannen niet meer eeuwig dankbaar zijn omdat we ontstaan zouden zijn doordat hij voor onze 'genese' een rib ter beschikking stelde, volgens de ontstaansgeschiedenis van de wereld en de mensheid. Ik vraag mezelfs nu af of de 'man' een 'rib' minder heeft door zijn grootse gebaar? Waarschijnlijk niet. Maar kom, ik dwaal af. Wie kent het boek van John Gray, schrijver, filosoof, denker, niet: "Mannen komen van Mars, Vrouwen van Venus"? Stel nu even dat die titel waar is en een ander zicht geeft op de ontstaansgeschiedenis dan de Bijbel!!! Dan kan ik volmondig zeggen: dat de mannen van Mars komen is een fabeltje, want op Mars is na alle onderzoeken en ruimtevluchten nog nooit een marsmanneke waargenomen, straffer nog, er is nog nooit een levende ziel bespeurd. Maar nu komt het; op Venus zijn er wolken gevonden die qua samenstelling 'leven' mogelijk maken. We zouden best kunnen zeggen, wat de natuur al langer weet, dat de vrouwen 'leven' geeft en er waarschijnlijk voor gezorgd heeft dat dé man er kwam. In feite, als dat zo is, moeten we ons niet meer zo onderdanig opstellen en hun superioriteitsgevoel zomaar voor lief nemen. Ik ben natuurlijk geen onderzoekster die dergelijk berichten kan staven met echte vindingen op de verschillende planeten, ik heb de aarde zelfs nog nooit verlaten om dat vast te stellen. Ik moet de woorden van anderen geloven en hopen dat het geen 'fake news' is. Want ik zou toch wel graag dat fabeltje dat de vrouwen uit Adams' rib komen, de wereld uitsturen. Jullie lezen goed, ik ben niet zo maar een leeg hoofd dat niet nadenkt over levensbelangrijke problemen. Een ander belangrijk boek is deze week verschenen van Bernard Cerquiglini, een mooie Franse taalkundige, iets ouder dan ik: "La langue anglaise n'existe pas, c'est du français mal prononcé". Een zeer gedurfde uitspraak die de Engelsen doet steigeren. Maar zijn discours is zeer aannemelijk. De Franse cultuur is zeer lang dominant geweest en eigenlijk is er een scheiding ingetreden na de 'Slag bij Hastings' in 1066. De Engelse aristocratie spreekt nog altijd vloeiend Frans, zoals ook hier te lande. Kijk hoeveel woorden er op het Frans gelijken: beauté/beauty, finesse/finesse, joie/joy...Tot morgen
"Als de rook om je hoofd is verdwenen" zingt Boudewijn de Groot, zo zit ik te wachten tot de nevel en mist is verdwenen om te schrijven. Want als er niet veel nieuws is buiten geweld, doden, oorlog en ook geen positieve geluiden uit de radio of te lezen zijn in de kranten, moet het plezante en lustige uit mijn hoofd komen. En met nevelen rond mijn koppeke lukt er niet veel fantasie voort te komen uit mijn geklop op mijn toetsenbord. De hippiegeneratie van de jaren '68 waren ook die periode van de Vietnam-oorlog beu. Protestsongs staken de kop op, vooral in Amerika met Bob Dylan, Joan Baez, The Doors....en hier was er 'Miek en Roel'. Meer nog, er werden 'Bed-in's 'gehouden door John Lennon en Yoko Ono met "Give Peace a Chance". Heel controversieel was dat toen ze de pers te woord stonden vanuit een bed in Het Hilton Hotel Amsterdam van 25-31 maart '69 en in Montreal van 26/05-01/06. Wat gaat de tijd snel, dat is ondertussen ook weeral 55 jaar geleden dat geëngageerde artiesten openlijk het regeringsbeleid durfden aan de kaak stellen. Al de protestsongs en liedjes van toen gebruikt men nu terug, een oudere generatie die de jongeren oproept om ook eens hun inbreng voor vrede luidop te uiten. Of heeft men schrik voor de repercussies, wat zeker het geval is voor de artiesten van de vroegere USSR en toch proberen ze stiekem hun stem te laten horen. Ik weet ook wel dat het een andere tijd is dan vroeger, toen men de wereldleiders probeerde op andere gedachten te brengen met een vreedzaam protest van 'love and peace'. Nu ontaardt elke manifestatie en protest, hoe goed bedoelt ook, met vernielingen, gewonden en soms doden. Ondertussen is de mist verdwenen en neemt de zon en wat onschuldige wolkjes, de plaats in van het grijze weer. Dan kan ik nog wat genieten van de zon met een boekje in mijn hoekje. Ik zal nog lang kunnen genieten om buiten te lezen want het is 'volle maan' vandaag en als het een wolkenloze hemel is, kan ik "Au clair de la lune, mon petit Pierrot..." mijn e-reader nog open slaan. Iedereen kent nog wel dat oud Frans volksliedje dat we leerden bij de eerste lesjes Frans samen met "Frère Jacques, dormez-vous?....". En wat heb ik geleerd vandaag? Geen 3 antwoorden zoals den Piet ons wil doen geloven, maar de herkomst van een typisch kruiswoordraadselwoord: ka. Dikwijls komt dat voor als invulling voor een 'boze vrouw'. Het enige juiste antwoord is de ontlening en afkorting van 'Kaat Mossel' of 'Ka' alias Catharina Mulder (1723-1798) uit Rotterdam. Zij was een zéér bazige vrouw. Een 'mosselkeurvrouw' (dat beroep bestond toen) en verwierf haar naam en faam tijdens de strijd tussen de Patriotten en de Orangisten in de Lage Landen. De Patriotten noemden haar " een helleveeg, geneigd tot onrust en gewoel". Blijkbaar zijn er verschillende liedjes over haar geschreven maar ik heb alleen iets over de Mosselman van Scheveningen gevonden. Tot morgen
Ik weet niet meer of de weervrouw gesproken heeft over stormwinden, in ieder geval is het zéér onstuimig weer. Ik werd van mijn sokkel geblazen toen ik buiten kwam deze morgen, verschillende bloempotten waren omver gewaaid en de hond zijn flappies zijn naar de achterkant van zijn kop gevlogen. Hij was rap terug binnen, het ging er een beetje té heftig aan toe. Ik heb gisterenavond genoten van het 'feel good' programma "De Droomfabriek". Het was voorlopig de laatste aflevering en ik kijk uit naar volgend jaar om de dromen van groot en klein te zien uitkomen. Met 'Grassie/Jules' en spring in't veld Sam, werd de actie van 'Maai m(ei)ij niet' op gang gezongen met de klassieker "Laat het gras maar groeien" geruggesteund door het koor 'Koorniegoe'. Kind tevreden en ook heel wat mannen/vrouwen die weer een maandje kunnen gespeend blijven van een zwaar tuinkarwei. Wat me de laatste tijd is opgevallen is dat er een heleboel straffe jonge madammen op de beeldbuis verschijnen naast de gevestigde waarden van presentatoren, zangers, entertainers, actrices, verslaggevers...Ik denk bijvoorbeeld aan Siska, Maaike, Fien, Gloria, Pommelien, Camille, Jacotte, Tess, Astrid (niet Coppens maar Demeure),....Stilaan komt er bij de Openbare Omroep een gelijke bezetting van vrouw/man en dat is een zeer positieve evolutie. Het was gisteren een fijne afsluiter van de dag. Om trouw te blijven aan mijn voornemen om te proberen iedere dag iets nieuws te leren en iets ouds te herinneren, is er voor het eerste item, de 'Big Mac Index'. Dat is eigenlijk een heel handig gegeven dat voor iedereen te hanteren valt wie met de vraag zit: hoe verhoudt zich de euro tot de plaatselijke munt of voeding of dranken...Een goed principe omdat 'all over the world' een 'Mc Donald' aanwezig is en waar de 'Big Macs' op dezelfde manier worden bereidt en met dezelfde ingrediënten worden klaargemaakt. Hier kost bv een Big Mac 5€ en in Vietnam 2,5€, dan is het simpel om te zeggen dat de duurte van leven ginds ± de helft is van hier!. Iets ouds was dan weer: de Europese Dag van het Ambachtelijke IJs. Mijn verste herinnering reikt dat mijn vader een mengtrommel had die in een ton met ijsblokken stond en met een hengel de vanillepap moest draaien tot die opgesteven was. Die ijsblokken werden besteld en gekocht bij een café op de hoek, dat het 'Oud Rethorica' noemde en onder de kertoren stond. Tijden veranderen, de nieuwste ijsmachines kan men nu in miniversies aankopen voor thuisgebruik, of ik ga gewoon naar een ijskraam waar 'ambachtelijk ijs' wordt verkocht of ik breng wat dozen vanille-ijs mee uit het grootwarenhuis en bewaar dat in de diepries om me regelmatig een grote portie op te scheppen. Dat ga ik seffens doen, terwijl ik naar de koers kijk. Tot morgen
Een gure koude westenwind bracht, bij het zien van de narcissen, hyacinten en blauwe druifjes het gedicht van Willem Gijssels (1875-1945) van muziek voorzien door Renaat Veremans (1894-1969): "Weiden als wiegende zeeën", in herinnering. Ik maakte er "bloemen als wiegende zeeën" van. Het is mooi om te zien alleen heb ik een beetje schrik dat door de straffe wind, de tere stengels van de bloemetjes geknakt worden vooraleer hun tijd er zou zijn om hun grandeur weer een jaartje op te bergen. Dat is misschien ook het idee dat men heeft als een vrij jong iemand door kanker getroffen wordt. Even droef is het evenwel dat Ingrid, die we leerden kennen in het tweede seizoen van "Restaurant Misverstand", uit eigen keuze vaarwel zegde aan haar geliefden. Maar voor allemaal de senioren wil ik hier het volgende meegeven, geen paniek of twijfel maar een positieve boodschap, want "zolang je weet dat je vergeet, ben je in de fleur van je sleet".
Hoe zorg je er voor dat iets exclusief nog exclusiever zal worden en zal blijven? Door het zó exclusief te maken dat zelfs exclusief niet meer voldoende is om exclusief te zijn? Wel, dat lukt dus bij de lederfirma van Hermès. Het zijn prijzige sjacochen die je niet in Eddy Wally's kraam zou vinden. Het zijn lederen handtassen waarvan de 'Birkin' samen met de 'Kelly' de bekendste modellen zijn. De Kelly volgens de wensen van Grace gemaakt. De 'Birkin' volgens de noden van Jane gemaakt, zodat ze niet meer met een plastiek zakje moest rondlopen om al haar hebbedingetjes mee te sjouwen. Om tegenwoordig een nieuwe Kelly of Birkin te kunnen aanschaffen, moet je al klant zijn bij die firma. Het is niet voldoende om er een sjaaltje te hebben aangekocht, nee, het vereist ook dat je kledij, schoenen, en andere handtassen van dat merk in bezit hebt en dat je op hun klantenlijst staat. Met andere woorden, je hebt een klantenkaart nodig en een dik gespijsde rekening courant. De kleinste tasjes zijn rond de kleine som van ±10.000 € te krijgen. Voor de Kelly's en de Birkins kan het oplopen tot een 200.000 euro's en een wachttijd van minimum een jaar. Dat zijn gigantische winsten als men ruwweg schat dat de productiekosten een 2000 € + de gouden sloten en pootjes onderaan de tas. Het is een handtas waar niemand op de tram mee wil zitten en op een galabal is alleen een 'clutch' toegestaan. Dit is een handtas voor 'in-en uit' te stappen of 'voor 'binnen en buiten' in een chique gelegenheid waar toch voldoende volk aanwezig is om dat 'exclusieve' goed te zien. Zo als bijvoorbeeld in het "Silt" in Middelkerke. Dit weekend mag dat nog bewonderd en betreden worden door het plebs, daarna moet er voldoende kapitaalkrachtig volk komen om de financiële put te delven. Want aan de 'legacy' van Jean Marie hangt een voorlopig prijskaartje van 70 miljoen euro + de dwangensommen waar nog niemand het bedrag van kent. Tot morgen
Het is 'straf' dat het gokpaleis van Middelkerke geopend wordt. Het kreeg en krijgt de naam "Het Silt" en dat is een soort zand dat te vinden is in de ondergrond van het strand en van de kustgemeente. Of het mooi is? De burgervader die het bestelde en de gemeente en dus ook de inwoners met een financiële kater opzadelde, vindt het een prachtig casino, uniek in de wereld. Volgens Jean Marie zal dat gigantische bouwwerk gedurende 30 jaar een concessie van 90 miljoen euro in de gemeentekas steken want hij moest ook Caesar nog eens uit de kast halen met de volgende onjuiste boutade: Belgen zijn goede drinkers maar ook goede gokkers!!!. Ik vind het eruit zien als een 'gigantische fondantpatat' midden op het strand. Ik moet het erkennen, je ziet het van ver staan. En dit weekend wordt het in grandeur en feestelijk geopend door de man die de inwoners met veel schulden opzadelde. Hij zal dat zeker doen met de buik vooruit, broek opgehouden door zijn bretellen en zo fier als een pauw. Ik ga dit weekend niet kijken omdat het nog niet afgewerkt is, ik niet weet of ik met de hond binnen mag komen, er zal té veel volk zijn dat de tram neemt om er te geraken en ik wil eerst zien waar de 'nieuwe' tramhalte zal zijn. Het is natuurlijk ook 'straf' dat er uiteindelijk een 'straf' voor Roger uitgesproken is vanuit het Vaticaan. Dat stoot van verschillende zijde op hoongelach en op een 'onvoldoende'. Maar ik heb gisterenavond wel geluisterd naar Prof Emeritus Rik Torfs, kerkjurist, die toch een ander licht werpte op de uitspraak en de 'straf' voor de ex-priester, ex-bisschop van de Brugse kerkprovincie of het bisdom Brugge. Waarom deze uitspraak van de Paus er nu komt? Waarschijnlijk heeft het te maken met het nakend pausbezoek en/of er zijn nieuwe elementen opgedoken in het dossier Van Gheluwe. Voor de slachtoffers zal de straf nooit té vroeg komen en té weinig zijn. Ik lees soms een mooi gezegde dat hier waarschijnlijk niet ter zake doet, maar ik kan niet nalaten om het gezegde van Herman Brusselmans te noteren: het lot is een neefje van God.
Het is vandaag 'Wereld Waterdag' om ons er aan te herinneren dat niet iedereen op de wereld toegang heeft tot drinkbaar water. Voorlopig hebben we op onze 'breedtegraad' nog geen tekort aan dat godendrankje, want dat is het zelfs meer dan champagne. Vandaag staat er terug regen op het programma. Twee dagen droog weer en veel zon, daar zijn we weeral gelukkig mee geweest. Tot morgen
Na alles op orde te hebben gelegd deze morgen, ben ik boodschappen gaan doen. Zoals verwacht was er heel weinig volk. Het is mooi weer en dan gaan de mensen niet binnen tussen de schappen wandelen met een karretje en daarenboven was het voor velen aantrekkelijker naar de martkt te gaan in Middelkerke of Oostende. Ik vind dat fijn in een rustige omgeving op zoek te gaan naar wat eten, alle nieuwigheden eens te bekijken en eens ziens wat ik deze namiddag kan nuttigen samen met mijn koffietje. Na mijn schrijfsel zal ik me tevreden stellen met nog eens een 'coupe' klaar te maken want ik heb ook crème fouettée of chantilly crème of crème fraîche, kort gezegd klaargemaakte slagroom in een spuitbus, mee. Dat is natuurlijk heel gezond voor de 'lijn', daarom doe ik af en toe eens van die zoete uitspattingen. Omdat ik in het openbaar op wandel was, heb ik de vraag van de 'Deelnemers aan Down the Road' op hun speciale dag, niet gevolgd. Ik heb geen opvallende gekleurde kousen verwisseld en heb er ook geen aangeschaft. Mijn kousen zijn allemaal blauw. Opzienbarend nieuws was dat er wel weer meer kinderen geboren worden met het Downsyndroom. Een verklaring is er niet direct voor te vinden maar men vermoed dat religie, oudere moeders, geen NIPTtest (onderzoek van het DNA van de baby,dat circuleert in het bloed van de moeder) willen doen, aan de oorsprong liggen van de stijging. Opvallend was ook dat de VRT het driedelige programma "Het proces dat niemand wou" van de programmatie haalde. Bart zou beloofd hebben 'mea culpa' te slaan en men wilde er alles aan doen, omdat hij echt zijn excuses aan de betreffende vrouwen, zou verwoorden en aanbieden. Andere koek was er dan weer op de commerciële zender, waarbij men geen graten zag in de reportagereeks over misdadigers die voor 'levenslang' veroordeeld werden en een 'woord' kregen zonder dat de slachtoffers of nabestaanden erin werden erkend of ingelicht. Ondanks de vraag van Justitie, wil men de uitzendingen niet stopzetten. Het slachtoffer blijft nogal dikwijls eens in de kou staan en de daders worden met alle égards behandeld. Het is drie uur gepasseerd, dus méér dan tijd voor mijn koffie emt versnaperingen. Tot morgen
Als het ochtendgrijs is verdwenen, zou Frank gezegd hebben, gaan we een zonnige dag tegemoet. We vieren niet de astrologische lente (dat is pseudowetenschap of kwakzalverij met de vele horoscopen), ook niet de gastronomische lente (die schandalig duur is geworden), maar de 'astronomische lente'. Tot 2047 zal dat jaarlijks weerkerend fenomeen op 20 maart voorvallen. Samen met de lente is er vandaag ook de 'Internationale Dag van de Francofonie' en vandaag had ik mijn slechtse Franse oefening van de laatste dagen: 0%. Er is ook nog de 'Internationale Dag van de Wereldverteldag' waar ik nu al schtijvend mee bezig ben. De 'Internationale Dag van de Mondverzorging' dat we tegenwoordig zelf moeten doen omdat de prijzen van de tandartsen de pan uitswingen. De 'Internationale Dag van de Mus'. Die zal ik vandaag eens van een extra dikke pier voorzien door wat in de tuin te graven, zodat ze uit hun schuilplaatsen komen. Maar bovenal is het vandaag de 'Internationale Dag van het Geluk'. Wereldwijd staat België op de 16e plek van de gelukkigste mensen. In he Noordelijk Deel van Europa, wonen sinds jaar en dag de gelukkigste mensen. Ware het niet dat het er in de winter zo koud was en geen daglicht aan te pas kwam, ik zou naar Finland verhuizen. Maar ik ben content hier en ik hou ook van de wisseling van de seizoenen, van droog en nat weer, van iedere dag licht op mijn velleke en in mijn ogen en van mijn familie niet té ver af want zoals Kenny Rogers (countryzanger 1938-2020) zei: friendships come and go, families are forever. Maar nu nog wat vertellen op deze verteldag. Sinds vorige week zit ik met een echte oorworm: "Zwarte Lola". In het programma van Niels, "vraag het aan" vroeg Maaike deze gigantische hit uit 1967 van Annie Heuts (1929-2019) aan. Niet alleen Maaike heeft er leuke herinneringen aan, maar ook ik en samen met mij de KAV-leden van de jaren '80 enz. Die 'koffietafels' hadden een groot succes in mijn parochie en soms kwamen op die feesten wel 150 vrouwen eten, keuvelen, lachen en naar de sketches van eigen bodem kijken.Toendertijd werd alles zelf gedaan: parochiezaal versieren, eten klaarmaken, dessert meestal een zelfgemaakt Astridje (merveilleuxke), toneeltjes, zangstonden, en achteraf de afwas en de kuis. Met de winst van dergelijk evenement werden de wijkmeesteressen beloond voor hun vrijwillige inzet voor de boekskes rond te dragen, de inschrijvingen voor de feesten te doen en andere practische zaken van een vereniging te verzorgen. Dat was soms een busuitstapje of een barbecue in de tuin van een of ander wijkmeesteres. Om voor het amusement te zorgen waren we van alle markten thuis en hoe ludieker hoe beter, 'The Andrew Sisters' verkleed in de battle dresses van the wrens, maar ook het liedje van "Zwarte Lola" dat we met zwarte pruiken, netkousen en hoge hakken, kartonnen carnaval beha's, extra kort gerokt, vol overtuiging playbackten. En sinds vorige week woensdag zit deze 'hook' in mijn hoofd vol met herinneringen aan de vrouwen van mijn vroegere parochie. Tot morgen
Met Sint Jozef warme zon, de zomer straks is heel gauw om!. Zo zijn er vele spreuken voor de voedstervader van Jezus. Een feestdag voor alle vaders, plusvaders en alle mannen die zich papa mogen noemen. Het was tevens de verjaardag van mijn schoonzuster zaliger. En oef, de krant is er terug, het is al 15°C, wat kan een mens nog meer verlangen op een doordeweekse dinsdag? Maar het nieuws in de gazet is er weer een van treurnis: gevechten, moorden, opstanden enz. Ook weer, spijtig genoeg van weggeweest, de vreselijke kinderziektes, mazelen en kinkhoest. Corona dwaalt ook nog altijd rond. Wie verzet zich nu nog altijd tegen vaccinatie? Vooral de kinderziektes waren zo goed als verdwenen in ons land en steken nu weer de kop op. Mensen zijn vergeten dat 'polio' ook is kunnen verdwijnen door massale inentingen. Dat niemand dergelijke ziekten, met ook van die griepverschijnselen nog mag krijgen en soms met dodelijke afloop, is alleen door massale inentingen te voorkomen. Hopelijk begrijpen alle jongeren dat een prikje niet opweegt tegen leven met miserie en handicaps. Voor de rest viel er niet veel nieuws onder de zon te rapen. Maar met Sint Jozef is er ook nog een andere spreuk: de grote was te drogen hangen met Sint Jozef, 't is dan toch altijd schoon weer!!. Dat ga ik nu doen vooraleer wat bezigheden in de tuin te zoeken, zoals daar zijn 'onkruid wieden' en naar mijn prachtige bloemen kijken. Hopelijk moet ik niet te veel niezen van de berkenpollen, die extra vroeg zijn dit jaar. Er staan verschillende berken bij de buren!. Zakdoeken of grote rode met witte bollen, neusdoeken bij de hand houden. Tot morgen
Geen krant op maandag is één van de ergste zaken die me kan voorvallen. Geen relaas te lezen van activiteiten van het weekend op sportief- of ontspanningsvlak. Ik kan dus niet lezen of ik met mijn kritiek op sport en cultuur juist zit, want ik lees ook graag de opmerkingen van anderen. Dat is voor mij een toetssteen. Ik kan natuurlijk de krant lezen op pc, maar dat is niet hetzelfde als het bijhorend geritsel van papier. En daarbij, ik heb geen spelletjes om te doen, geen kruiswoord, geen sudoku's, geen woordzoekers. Mijn ontbijttafel was rap opgeruimd, want geen nieuws, is goed nieuws. Ik heb de krant laten weten dat er geen "Het Nieuwsblad" in de brievenbus zat vandaag en mijn abonnement is met een dag verlengd. Niks is verloren op die manier alleen dat ik verstoken blijf van mijn regionaal nieuws, roddel uit showbizz-wereld en mijn tv-gids. Maar er is wel feest in de familie, nummer 6 in de reeks van 9 kleinkinderen wordt 15 jaar vandaag. Baby, peuter, kleuter zijn al een tijdje verdwenen bij hem, hij is nu een heuse tiener geworden en dat zal ook op die manier gevierd worden. Thuis zullen er al de feestattributen aanwezig zijn om met mama, papa, de zussen en de broer een leuke homeparty te hebben. Ik zeg dan maar, geniet ervan Noah, tot binnenkort. En zo worden die kleinkinderen ongemerkt ouder en ik ook.
Er schijnt een waterzonnetje wat toch nog altijd beter is dan geen zon. Het is ook droog, wat toch ook eens een verademing is. Met 10°C is het nog altijd niet té warm te noemen, maar voor de paasbloemen en andere vroegbloeiers is dat geen ramp, dan blijven de bloemkleuren langer mooi en fris. Nu staat ook de forsytia en de ribes in bloei en binnenkort de Japanse kerselaars. Bij de buren staat de mirabellenboom zwaar van de witte bloesem alsook de pruimenlaar die ze in hun tuin hebben staan. Daarom hou ik zo van de lente. Na die kale, koude en dode periode is er weer het ontluiken van nieuw leven en die lentekleuren vind ik echt prachtig. In de lucht is er ook veel activiteit te bespeuren, ik zie de kauwen, merels, eksters vechten om een plekje in de bomen en somtijds moeien er de duiven zich ook mee en de meeuwen. De natuur is vol leven. Ik ben een toeschouwer geworden van dat nieuwe leven, want mijn tijd van nieuw leven te schenken is al lang voorbij. Voilà, ik heb gezegd en geschreven. Tot morgen
Het is tijd om op zondag te beginnen werken. Dit keer begin ik met de beschouwingen van gisterenavond op de beeldbuis. Nadat ik nog wat nagenoten had van de bloemenpracht in de tuin en de nieuwe plantjes, was het tijd om even te kijken naar het avondprogramma op teevee. Het stemde me tevreden met wat ik zou te zien krijgen: een nieuwe comedy-reeks, een feel-good programma en Vlaamse sketches. Ik kon me niet beter wensen om de laatste uren van de dag door te brengen. Was het vroeger Canvas waar ik naar keek op zaterdagavond, is dat nu verschoven naar andere zenders omwille van de geweldadige Noord-Europese thrillers. De gezapige Morse, Lewis, Barnaby, Miss Marple en de Poirots, zijn nu verhaaltjes die een namiddag beeldbuispubliek kan bekijken. Deze detectieves van de BBC zijn te braaf geworden: geen seks, geen drugs, geen geweld of zware vechtpartijen. Dus ja, ik zette me klaar voor het eerste avondprogramma. Dat werd met veel toeters, bellen en bombarie aangekondigd als serie die de eindeloze herhalingen zouden onnodig maken en meteen ook 'De Kampioenen' zouden doen vergeten: Groeien en Bloeien. Ik kan geen vinger leggen op hetgeen me stoorde bij deze comedy van eigen bodem, maar na 10 min. hield ik het voor bekeken. Groeien en bloeien is een mooiere serie die ik in mijn tuin zal volgen en niet meer op de buis. Ik zapte dan maar dat het een lieve lust was tot Bart, Gloria en Maaike me een gezelige familieavond zouden bezorgen. Dat deed de 'Droomfabriek' ook en dat week na week. Dromen doen uitkomen van jong en oud, groot of klein, met een kwinkslag erbij. Dan kwamen de quickies, die ik ook rap van het scherm deed verdwijnen wegens de zoveelste herhaling van moppen en filmpkes van jeugdvriendinnen, koppels en andere reeds uitgezonden verhaaltjes. Al bij al een teleurstellende teevee-avond. Gelukkig had ik in de namiddag al een televisiemomentje gehad met de wedstrijd Milaan- San Remo. Deze 'Primavera' werd dan nog gewonnen door een Belg ook. Wat deze zondag gaat brengen weet ik nog niet, God schiep deze dag en ik peddel er wel doorheen, regen of geen regen. Tot morgen
Het is een mooie lentedag en de tuinman heeft woord gehouden en de tuin verder in orde gebracht. De lege plekken van de verplaatste rododendrons zijn opgevult met viburnum. Een plant die al op een andere plaats in de tuin ook staat ter vervanging van de buxussen. Die kleine groen haajes zijn na al die jaren geen succes meer en zijn de laatste drie jaren telkens afgevreten door de buxusmot. Een paar keer per jaar moesten ze verdelgd worden en die insecticiden zijn niet goed voor mens noch dier. Vandaar. Die viburnum is blijkbaar bestand tegen ongedierte, geeft tweemaal per jaar bloemekes en daarna paarse niet eetbare bessen. Er zijn meer van die struiken in mijn hofke gekomen, die een losse haag zullen vormen vóór mijn huis. De spandraden van de afsluiting zijn hersteld, de ketting van de parking is vernieuwd, het gazon is afgereden, en samen met de ontelbare narcissen en hyacinten ziet mijn tuin er lentefris uit. Een lust voor het oog. De wilde geraniums staan ook al in bloei en de pelargoniums zijn besteld voor mei. Ik heb graag veel bloemen, maar zal ze nooit afknippen of plukken om binnenshuis te zetten. Ik vind dat een bloem, evenals mens en dier, zijn levenstijd in zijn natuurlijk habitat moet kunnen slijten. Een bloem moet niet zomaar verwelken in een klein vaasje. Ik kom graag buiten om die kleurenpracht te zien en ieder jaar komen er meer en meer ondat de zaadjes in de grond kunnen vallen en kiemen als hun tijd rijp is. Enfin, ik heb een goede tuinman, die me al meer dan vijftien helpt bij alles wat mijn tuin nodig heeft en zeker nu mijn handen en vingers niet meer tot de jongsten behoren. Hulp blijft verzekerd want zijn twee zonen werken ook al mee in het bedrijf. Het is wel de 'dag van de thuiswerker' en werken doe ik nog wel met allerlei hulp die we tegenwoordig kunnen krijgen. In de tuin amuseer ik me rot om met de hond te spelen, onkruid te wieden en vooral met mijn e-reader op een bank zitten om één van de vele boeken die erop staan, te lezen. Binnenshuis zijn het ook de kleine werkjes geworden, want met dweil en zeem rondgaan, is ook voor de poetshulp. Maar mijn echte werk is 'schrijven' en dat doe ik iedere dag met plezier. Daar heb ik niemand bij nodig, tenzij wat inspiratie en lezers die plezier hebben aan mijn geschrijf en woorden. Voila, tijd om een boke te eten met paardenfilet, dan wat buiten lezen en als het wat fris geworden is, naar binnen om den arrivee van Milaan-San Remo te zien. Tot morgen
Het regende nog niet als ik bij de kapper binnenging en het was gestopt met regenen toen ik buiten kwam. Van een goede timing gesproken!. Daarmee kwam ik weer met wervelende lokken terug thuis, waar ik altijd even enthousiast verwelkomt word door mijn hond. Op vrijdag doe ik meestal eens een inspectie-ronde op de dijk. Het is 15 maart en het begin van het toeristisch seizoen. De opbouw van de strandbars is begonnen en de cabines van de badgasten zullen binnenkort wel volgen. De stille periode aan de kust loopt ten einde. Nog veertien dagen en het is paasvakantie en dan komen de vakantiegangers weer afgezakt naar de kust. Hopelijk is de start van het 'seizoen' wat beter dan vorig jaar. Waar de uitbaters van bars, terrassen, zetelverhuringen en alle andere activiteiten dat met vakantie en ontspannen verlof te maken heeft, wat meer kunnen doen dat met 'hun duimen draaien'. Zo'n strandconcessie kost bakken vol geld alsook de terrasjes die aan de cafees en andere eet-en drinkgelegenheden vasthangt. Ik zeg zoiets omdat niet alleen de dagtoeristen zouden komen, maar als ze komen omwille van het mooie weer kan ik ook van zonnestralen genieten. Dat doe ik in mijn tuin en niet tussen een massa. Het is wel zo dat ik echt niet meer gewend ben om tussen veel volk te lopen of te zitten. Dat zal weer even wennen worden van gewriemel van de badgasten op het strand tot het lawaai van de mensen die even ontspanning zoeken in het zand of het zoute water. Het ziet er naar uit dat ik vandaag niet veel buiten zal genieten, het is nochtans niet koud, 13°C, maar grijs en bewolkt met af en toe wat miezeren. Ik wil mijn krullen van 25€ nog eventjes behouden en ze niet laten vernietigen door in de motregen te lopen of te zitten. Het zal kijken zijn naar de Bredene-Koksijde Classic. Die wordt ook op tv uitgezonden en daarom moet ik niet langs de route gaan staan om mijn keel schor te roepen en mijn handen pijn te doen van handgeklap. Er zal wel een en ander gezegd worden over Jempi Monseré (1948-1971) die toch ook weeral 53j op training overleden is. Het is misschien daarom wel goed dat men er voor pleit om de portières van de auto met een andere hand te openen als degene die naast de deur zit: ben je de chauffeur dan moet men er een gewoonte van maken om die deur met de rechterhand te openen. Men krijgt dan een beter zicht op die baan omdat zonder moeite het gezicht die kant uitkijkt. Daar zullen nog wel enige woordjes aan besteed worden vooraleer dat het in voege zou treden. Tot morgen
