Zondagmorgen, "it's all quiet and peaceful" een liedje uit 1951 (Betty Hutton 1921-2007). De stilte kan onbeschrijflijk mooi en vredevol zijn. Zelfs de vogels zwijgen nog even en respecteren de rust. Ik voel aan alles en zonder woorden dat het leven in ons land op een laag pitje staat. Weinig auto's, lege trams die voorbij rijden, geen wandelaars, enkel voetgangers op stap om het hondje buiten te laten. Gaat iedereen leren en kunnen genieten van dergelijk leven? Ewel, ik hoop het. Gedaan met onszelf voorbij te lopen! Als dat het resultaat zou zijn van de quarantaine en corona, dan is dat een heel goede eindsom. Al is het nu van op een meter afstand, terug leren spreken, praten en keuvelen met de buren. Dat is pas gemeenschapsleven en sociaal leven! Een maatschappij die de mensen niet voorbij loopt maar er mee omgaat, er naar luistert en kennismaakt. Zo zal corona niet de negatieve bijklank hebben en houden maar ons positief beïnvloed hebben. Weg van de egoïstische leefwereld. Een droom: social media opzij zetten en het leven onder de kerktoren weer omarmen.

Al jaren en jaren wil ik eens in bed blijven liggen of er terug eens inkruipen. Maar eerst was er naar school gaan, dan gaan werken, dan kinderen krijgen, dan gaan werken en dan pensioen. Wat belet me nu in 's hemelsnaam weerom dat bed op te zoeken? Mijn hond, natuurlijk! Zonder wekker sta ik iedere dag paraat om mijne dierbare schat niet langer alleen te laten dan nodig. Ik kan hem veel leren en veel voor hem doen, maar een hondentoilet in huis halen is toch een te grote stap. Omdat hij mijn gezel is ben ik verantwoordelijk voor zijn zindelijk gedrag. Dat wil zeggen, als mijn reutje 8-10u binnen gezeten heeft, is het hoog tijd dat hij buiten een plaats vindt om zijn poot tegen op te heffen. Ik moet daar voor zorgen. Hij is nog niet bekwaam om de deur van slot te doen, buiten te lopen, binnen te komen, deur terug vast te doen, om bazinneke in bed te laten liggen. Spijtig! Het leven van een hondenbaas is soms hard! Maar er is ook goed nieuws te melden van het hondenfront. Stilaan begrijpt hij hoe het leven van mensen is. Een begin van respect voor mijn dierbare spulletjes. Na bijna 2j kan ik de barricades in mijn huis opbergen. Het water dat ik aan de planten geef, blijft nu voor de planten. Heeft hij in de mot dat planten ook moeten drinken? Het behangpapier heeft veel te lijden gehad, in het begin. Het interesseert hem nu niet meer. Krabben aan de muren om buiten te gaan is ook zowat verleden tijd en mijn pantoffels en schoenen blijken geen bron van voedsel meer te zijn. Alleen de tuin is nog één grote ravage. Ik moet mijn verbeelding eens laten werken hoe ik dat kan oplossen, want met de bal spelen kan ik hem niet ontzeggen. Als ik eens lang genoeg nadenk op een rustige dag zoals vandaag kan de inspiratie miscchien langskomen. Hopelijk!