Ik voel me goed nu ik kan zeggen: ik ga aan mijn bureau of liever desktop zitten en werken, want ik heb dringend schrijfwerk te doen en dat moet vandaag afgehandeld zijn. Klinkt toch beter en gewichtiger dan: ik ga eens schrijven wat ik vandaag ga doen of al gedaan heb als 70+'er (vandaag juist de correcte schrijfwijze geleerd).

Maar heden ten dage komen er ook levensbelangrijke vragen op me af. Mag ik naar de kapper gaan of moet ik mijne haren maar hunnen gang laten gaan? Mag de poetshulp nog komen, of moet ik mezelf krom en in 't zweet werken? Toch allemaal vragen die een "jong actief gepensionneerde"(jagger) zich mag stellen. Ik wacht op antwoord van de desbetreffende diensten.

Het is niet alleen een virus dat mij belet om rustig en normaal verder te leven. Onze politici moeten niet onderdoen om me, met hun ongemakkelijk en ziek makend gedoe, op te zadelen. Nu dat Vivaldi zijn 'Vier Jaargetijden' niet mag beëindigen, niettegenstaande de compositie van 'De Lente ' al halverwege is, hebben ze aan de Noodrem getrokken en er maar een Noodregering van gemaakt. Ik kan niet zeggen dat ze niet plichtsbewust zijn! Maar grote ego's moeten geen land besturen, die denken alleen aan zichzelf en dat is een verkeerd signaal. De mensen, de maatschappij zou op de eerste plaats moeten komen, bij iedereen die macht en gezag wil hebben. Ondanks alles hebben we in dit land nog geluk dat we niet telkens een nieuw staatshoofd moeten kiezen! Stel je voor, hoe die onderhandelingen zouden zijn! Jaren van wachten op een vertegenwoordiger van ons land. Er zijn al genoeg records gebroken voor het aantal regeringen, ministers per inwoner die we hier hebben in ons petitepeuterig landje. Voor dagen na de verkiezingen zonder regering, hebben we nu al bijna ten tweede male een record gebroken. Met dank aan een virus is er toch een besluit genomen om enigszins te kunnen handelen. Ze zijn eindelijk uit de startblokken geschoten (de atleten mogen toch niet trainen, dus kunnen ze de blokken beter gebruiken voor deze mensen).

Mijn hondje-lief heeft zich weer op mijn voeten genesteld. Hij mag in geen geval een voetsstap van mij missen. Ik zou eens kunnen verdwijnen zonder dat hij weet waarheen ik ben. Dat is dan een klein hondendrama met gehuil en gejank op de koop toe. Ik laat hem nu rustig mijn voeten warmen want ik heb een heel verslavend spelletje geïnstalleerd op advies van een kennis: puzzelen. Landschappen, zeeën, monumenten, bloemen en planten op hun plaats leggen.... Iedereen die me kent weet dat ik voor 6000 stukjes mijn hand niet omdraai, maar deze puzzeltjes met soms maar 50 stukken houden me ook in de ban. Ideaal tijdverdrijf als ik niet buiten mag!