Het belangrijkste van de dag eerst: hondje wordt VIJF jaar. Zijn geschenk was een grote kluif, dat geeft uren kauwplezier voor mijn beestje en voor mij de nodige rust op deze totally British Day. Deze week noemde ik hem 'the King' te weten zanger "Elvis" en 'Queen' is anders altijd "Freddie en zijn kompanen". Vandaag waren dat C.C. waarvan ik me realiseerde dat het de initialen waren van de Italiaanse Claudia Cardinale, die als tegenhanger van B.B. (Brigitte Bardot) werd voorgesteld in de pers maar evolueerde naar een zeer gerespecteerde actrice en UNESCO Ambassadrice. Maar alle gekheid op een stokje. Deze morgen heb ik me in mijn meest feestelijke négligé neergevleid, in de gemakkelijkste zetel. Een belevenis van 'once in a lifetime', al kan ik met een beetje geluk nog een kroning in meemaken. Maar dat wil ik niet want dan zou hem een veel te korte koningstijd te wachten staan. En na die 70 jaar van geduldig wachten wens ik hem toch nog ettelijke jaren van gevlei van zijn onderdanen. Terug naar de essentie van de dag. De plechtige kroning van Charles en Camilla, een zeer besproken koningspaar. Al de kostbare regalia van de monarchie werden vanonder het stof gehaald. Allemaal voorwerpen die tot 70 jaar geleden méér betekenis hadden dan nu. Zwaarden, ringen, armbanden, appel met kruis, mantels. Toen was Groot Brittanië nog een wereldmacht, dat gehavend uit de WOII kwam dat gezamelijk moest werken om uit de miserie te geraken. Ze hadden een figuur nodig die symbool stond voor hun moed en samenhorigheid om het land weer groot te maken. Elisabeth II, deed haar best. Maar stelselmatig brokkelde het imperium af. Nu is er nog een flard van het eens zo machtige Britse Rijk. In de 'Commonwealth of Nations' zijn er nog een 15 tal landen die Charles III, als Staatshoofd zullen erkennen en met alle égards vandien zullen behandelen. De plechtigheid zelf. The King himselve kwam, in mijn ogen, met een versleten hermelijnen pelerine binnen boven op een mantel met gigantische sleep die werden gedragen door de pages van dienst, te weten de kleinkinderen van dit nieuw samengesteld gezin. Een paar stappen achter hem, kwam Camilla. Ik moet zeggen in een mooie sobere witte uitrusting met sleep. De gezangen, gebeden, rituelen en het ceremonieel waren, zoals het hoorde, betekenisvol voor de koning. Ikzelf voelde daarbij geen enkele emotie. Ik luisterde en keek naar deze oubollige en bombastische kroning, die vol was van eeuwenoude rituelen. Voor mij ontbrak  er emotie bij de teksten, bij de gebeden, bij de gezangen. Belangrijk was tot slot, de installatie van Charles als hoofd van de Anglicaanse Kerk. Hoe hij zijn functie als vorst zal invullen wacht iedereen af. Hij ging wel buiten met blijkbaar een nieuwere versie van de hermelijnen korte schoudermantel. Eén positief punt: het ritueel is een eer aan de 'senior'. De oudere mens wordt niet terzijde geschoven maar blijkt nog zeer bekwaam te zijn om te regeren en dat is ook het geval met de afgescheiden (1776) kolonie The USA. Tot morgen