'Als de schaapjes rustig aan de hemel staan, kan men zonder plu uit wand'len gaan'. Ik had wel gedacht dat de bries de wolkjes en wolken rapper zou doen verdwijnen en er dan terug een stralend blauwe hemel tevoorschijn zou komen. Niks is minder waar, integendeel, het wolkendek is weer dikker geworden en de wolken vormen nu één geheel. De blauwe luchten zullen voor later op de dag zijn, denk ik. Dat hoop ik in ieder geval, zodat ik wat buiten kan uitrusten na een paar vervelende uren bij de dierenarts te moeten doorbrengen. Algemene medische controle van woeffie en de nodige spuiten en pilletjes om gezond te blijven en geen last te hebben van ongedierte dat zijn darmen aantast of in zijn huid hun angels zet. Maar hij is een een echte man, een reu. En zoals alle echte mannen heeft hij 'schrik van een prikje' en is het een gevecht in regel om hem op een behandelingstafel te krijgen. Daarna is hij doodmoe van zich te verzetten en ik pompaf van hem vast te houden en pogen te kalmeren. Hij verstaat niet alle mensen woorden. Het heeft dus geen enkele zin hem in zijn oor te fluisteren dat het voor 'zijn eigen goe' is dat hij die seconde van een pijntje moet doorstaan. Nu ligt hij nog braaf aan mijn voeten en hopend en dromend van een volgend balspelletje, dat ik hem vandaag wel in het meervoud zal gunnen. Hij zal ook heel blij zijn voor het ritje met de auto en al kwispelend op de achterbank springen. En dan het grote verdriet, de angst, het geblaf, als ik voor de deur van de veterinair zal stoppen. Want van ver zal de geur van 'angst' van de andere honden in zijn neusgaten terecht komen. Het zijn zowel voor mens als dier enkele moeilijke momenten. Maar ik heb voor deze sombere uren nog een mooi gezegde gevonden dat me moet opbeuren: we moeten de muziek van ons leven horen, de meesten horen alleen de wanklanken!. Tenslotte duurt die wanklank maar een mini-uurtje. Tot morgen
|