Het vlot niet zoals het als gewoonlijk zou moeten vlotten. Ik heb het dagblad gelezen, ben al gaan wandelen om de muizenissen uit mijn hoofd te laten waaien, heb al een puzzeltje gemaakt. Kort gezegd, het is mijn dag niet. Dan maar verstrooiing, positiviteit en mogelijke activiteit op verschillende sites van het internet zoeken. Meestal lukt het wel om iets te vinden dat mijn hersens aan het werk zet: noppes. Alle wijsheden gelezen, plezante spreuken en gezegdes gelezen. De heiligenkalender uitgeplozen. Motivatiespreuken gelezen en yogawijsheden en Boeddha quotes. Het woord van de dag opgezocht, maar een frietketel en een baanwinkel zijn nu ook niet direct de woorden die een verhaal opleveren en mijn fantasie prikkelen. Het beste vond ik nog bij de vaststellingen van de dag: de zomers zouden een stuk prettiger zijn als Noach die twee muggen gewoon had doodgemept in plaats van ze mee te nemen in zijn ark! Omdat chocolade toch altijd een goed gevoel geeft maar ook caloriën en vetten ben ik info gaan zoeken zodat ik ongremd me aan die lekkernij tegoed kan doen. Ik vond genoeg om me te troosten en meteen aan een reep te beginnen. Chocolade lost geen problemen op, maar dat doet een appel ook niet. Tenslotte komt chocolade van cacao en dat is een plant, daarom telt chocolade als een slaatje dat ik nu eet. En een stuk chocolade is nog altijd goedkoper dan in therapie gaan! Chocolade is het antwoord, wat maakt het uit wat de vraag was!, Doei, bye bye, tot morgen, smakelijk.
Er zijn dagen die we nooit mogen vergeten. Ik heb het dan niet alleen over verjaardagen van kinderen, kids, vrienden of andere blijde of triestige gebeurtenissen in familieverband. Nee, nee, er zijn gebeurtenissen die zéér ingrijpend waren in ons land en die grote gevolgen hadden in onze maatschappij. Velen vergeten dat Child Focus, slachtofferhulp, politie- en justitiehervorming er gekomen zijn als nasleep van de grootste verdwijningszaken, gijzelingen, mishandelingen en moorden gepleegd door ene Marc Dutroux en companen. Vandaag, 25jaar is het geleden, dat de meisjes An en Eefje verdwenen in Westende. Door ouders die niet wilden dat het dossier van hun verdwenen dochters afgesloten werd, kwam er uiteindelijk een einde aan de onzekerheid. Een jaar later werden ze vermoord teruggevonden in Charleroi. We mogen de namen van de meisjes niet vergeten, ook hun leed niet: Julie en Melissa, An en Eefje. Levend teruggevonden zijn Laetitia en Sabine. Allen slachtoffer van Dutroux en allen gevonden in 1996. Door de moeder van Elisabeth Brichet, slachtoffer van een Franse crimineel, werd er in oktober 1996 een 'Witte Mars' georganisserd in Brussel. Met meer dan 300.000 deelnemers, één van de grootste manifestatie in ons land. Dé eis: betere werking van het gerecht, betere bescherming van de kinderen. Na de Mars is er begin gemaakt van 'Child Focus'. Een organisatie die zich sindsdien inzet voor uitgebuitte, verdwenen en vermiste kinderen. Het oproepnummer is overgenomen door alle Europese landen: 116 000. Na de Mars werd het 'Witte Kinderbos' aangeplant op de middenberm van de E 19 tussen Mechelen en Vilvoorde als 'levend monument' en ter nagedachtenis van gedode, verongelukte en vermiste kinderen. Evenveel bomen als deelnemers aan de mars telde het bos. Door de aanleg van een spoortracé is de aanplant gerecupereerd voor het 'Witte Kinderwandelbos' in Houttem, deelgemeente van Vilvoorde. Niemand wil meemaken wat deze ouders doorstaan hebben, hun verdriet en leed en zoektocht. Daarna hebben ze zich allen nog ingezet voor onze maatschappij om nooit meer te laten gebeuren wat hen overkomen is. Uitsluiten is niet mogelijk maar dank zij hen, zullen de overheden en politie luisteren als er een verdwijning gemeld is, zal er een zoektocht beginnen en is er een oproep op alle openbare nieuwsinstellingen. Child Focus zorgt voor de nodige omlijsting met affiches en publicaties. Vandaag een dag om eens te herinneren.
Hier zit ik nu weeral zonder krant. De vakantieperiode met de invallende krantenbezorgers is wel altijd een ramp voor mijn ogen: geen leesvoer! Digitaal de gazet lezen is niet hetzelfde en heeft voor mij weinig aantrekkingskracht. Ik hoor graag het geritsel van papier, het zorgvuldig omslaan van de pagina's. Op een p.c. gebeurt dat niet, enkel klik, klik. Ik lees dan ook alleen maar wat ik graag lees. Een dagblad is meer uitnodigend om alles te lezen, al is het alleen maar de intro tot een artikel. Hopelijk komt de leverancier van papier tot inkeer en brengt hij de alsnog overgebleven krant. Maar dat zal ijdele hoop zijn. Het is zaterdag, begin van een weekend. Hoe vlugger de ronde gedaan is hoe vlugger de vrije dag begint. Hoe ik zo zeker weet dat ik vandaag geen krant zal hebben? Ik zag hem met het postautootje mijn brievenbus voorbijrijden. Abonnement is weeral eens met een dag verlengd!
Uitgerekend vandaag is het Vlaamse woord van de dag 'zeemzoet'. Bij de bekendmaking van de democratische nominatie voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen, was mijn eerste gedachte: melocake. De softe, melige, clichématige, flauwe en dus zeemzoete speeches van al die democraten die nu eens op één lijn staan om een vijand te verslaan. Allemaal dikke vrienden die elkaar alle lof toezwaaien en de competenties voor het grote landsbestuur van de kandidaat, roemen. Geen inspirerende persoonlijkheid, geen gedreven spreker, maar een bedaarde oudere man met veel persoonlijke drama's in zijn leven. Ze zijn verplicht en gedwongen om aan één zeel te trekken want een tweede termijn van Mr President zou echt wel nefast voor het ganse Westen zijn. De schrik zit er toch in dat hij eens op de verkeerde knop wil drukken om het zo maar eens eventjes te proberen wat de reactie zou zijn! Gaat die 77 jarige Joe Robinette Biden, stand kunnen houden tegen een gewiekste zakenman van 74 jaar? Trump die voor niets terugdeinsd als het op persoonlijke glorie moet aankomen? Die hoopt het 'vijfde gezicht' in Mount Rushmore te zijn? Hij is al een steenhouwer aan het zoeken want zo groot is het ego wel van deze republikein. Eén iets is toch gerustellend: bij de nu zeventigers (waaronder ikzelf) zal er waarschijnlijk geen dementie meer optreden. De unief van Oxford heeft dat zo berekend en bestudeerd. Door onze kennis op gebied van voeding, beweging en ons beter opleidingsniveau, zouden we beter beschermd zijn om niet in vergetelheid te vallen of een ander bewust/onbewust leven te leiden. Goed nieuws natuurlijk om een weekend te beginnen.
Vandaag zal ik mijn blazoen moeten oppoetsen want 'moe' zijn is niet iets dat gewaardeerd werd. Dit is nochtans mijn dagboek. Een chronologische autobiografische tekst, waarin ik van dag tot dag opteken wat ik denk, voel, meemaak en vooral dat ik eens 'moe' uit mijn bed kan komen. Een fysieke en psychische beschrijving en weergave van mezelf op een bepaald tijdstip. Dat is iets anders dan een autobiografie die de gebeurtenissen achteraf beschrijft en meestal gekleurd door de tijd worden neergepend. Vaak is een dagboek iets intiems en persoonlijk en niet voor andermans ogen geschikt. Daarom spreek ik liever van een 'levenslogboek'. Door het zo te noemen kan ik inderdaad eens schrijven dat ik 'moe' ben, moet kuisen, in de tuin werken en de plaats waar ik al die woorden neerklop op mijn p.c. Iedereen kan het inkijken en eventuele info later nog eens terug opzoeken. Mijn dagboek/logboek is iets anders dan een biografie of memoires, Ik ben ook gecatalogiseerd bij 'bedenkingen'. Dat zijn mijn vaststellingen, mijn opmerkingen, mijn interpretatie, mijn beschouwingen en mijn mening van teksten, boeken, personen, gebeurtenissen, feiten al dan niet historische. In één tekstje staan zowel dagdagelijkse belevenissen als bedenkingen. Soms vallen die samen en vormen één geheel, soms hebben ze totaal niks met elkaar te maken en zijn er verschillende paragrafen. Vandaag een nieuwe dag, ik ben uitgeslapen, ben wakker genoeg. Ik ben al naar de kapper geweest om me een fris hoofd te laten aanmeten. Ik ben ook al naar de winkel geweest waar een 'col' in een 'ruit/ruyt' ligt te pronken. Het kan misschien aanmatigend klinken als ik over mijn 'bib' schrijf, maar ik koester mijn boeken. Die zullen veelvuldig blijven voorkomen in mijn blog. Want een kamer zonder boeken is als een lichaam zonder ziel, zei Cicero (106vC-43vC). En zoals Winston Churchill (1874-1965) zei: het eten van woorden heeft me nog nooit maagklachten opgeleverd. Maar eindigen doe ik met Thomas a Kempis (1380-1471): overal heb ik rust gezocht en ik heb ze slechts gevonden in een hoekje met een boekje.
Soms is opstaan alleen al een vermoeiende bezigheid. Denken dat je een marathon gelopen hebt of een hoge berg hebt beklommen. Niets van dat alles natuurlijk. Hier zijn geen bergen hoogstens wat heuveltjes van mezelf en de golvingen van mijn eigen landschap.Lopen heb ik ook niet gedaan want er is geen enkel plooitje in mijn laken te bespeuren. Ik heb zelfs bij nader inzien goed geslapen want de was op het andere bed is niet kasklaar gemaakt. Het zal met het plakkerige weer te maken hebben dat ervoor zorgt dat ik loom ben. Misschien ben ik ook al moe van het idee dat ik moet poetsen vandaag. Ik ben daar geen liefhebber van, maar toch moet het gebeuren. Er staan ook een heleboel karweitjes in de tuin op mij te wachten. Zeker als ik volgend jaar een fleurige tuin wil hebben. De stekjes van de geraniums, pelargoniums en fuchsia's nu nemen en laten wortelen nog voor de herfst in het land is. Maar ik zit immers te dromen in mijn kleine bib en kijk hoeveel boeken ik al verslonden heb. Mijn leeshonger staat hier geëtaleerd. Kunnen schrijven, lezen en rekenen zijn nochthans iets dat niet meer dan een eeuw ter beschikking van de gewone mens staat. Het is een rijkdom van onschatbare waarde die niet als dusdanig gedragen en erkend wordt door de massa. Maar de woordenschat op de voet volgen en alle nieuwe woorden die er tevoorschijn komen is toch een hele opgave. Ondanks dezelfde taal, het Nederlands, is er een hemelsbreed verschil in gebruik en bedoeling tussen Noord en Zuid. Vandaag nog maar eens gebleken bij de nieuwe woorden. In het Noorden spreekt men vanaf vandaag van 'het Gommerseffect' (een soort De Gucht of Van Ranst), een knevelbelasting (grote concerns die belastingvoordeel krijgen) en retrocensuur door de MeToo beweging en Zwarte Piet protesten. Ik hou me dus liever bij het Vlaamse woord van de dag: den Duits. Ik geef daar geen uitleg bij. Iedereen met familieverhalen uit W.O. I en II weet wat ermee is bedoeld.
Het is redelijk zonnig, ik ga nog wat tuinwerkzaamheden doen, goed voor de soeplesse van al mijn botten en het aanmaken van mijn vit.D. Bye bye
Ik begin alvast wat te surfen, niet op het water want mijn evenwicht is niet meer wat het geweest is. Maar in de virtuele wereld, op het internet. De krantenleverancier is ook in vakantiemodus en dus komt de gazet en gewone lectuur wat later, maar ze wordt, na reclamaties, toch weer geleverd. Mijn leeshonger is groter dan mijn huidhonger en mijn maag laat nog niet van zich horen. Vandaar dat ik al mijn getrouwe pagina's opzoek om iets nieuws te ontdekken. Dat gebeurt wel iedere keer als ik zo eens een woord intik in de zoekbalk. De gegevens worden bij manier van spreken door google uitgespuwd en in het bos is het zoeken naar de boom die ik wil hebben. Graag lees ik 'het woord van de dag' zowel in het Vlaams als datgene wat geldt voor het Nederlandstalig grondgebied. Het woord in Van Dale is te gebruiken in onze vaderlandse politiek: het ceauçescumoment. Het moment dat de politici niet beseffen dat hun beleid, gedrag, niet meer gedragen wordt door de bevolking. De protesten zijn hier nog niet zo erg als ze toen waren tegen de heersende tiran in Roemenië (1989) of nu tegen Loekasjenko in Wit-Rusland. De houding van 'de verkiezingswinnaars' is alles behalve goed te keuren. Ze verliezen hun geloofwaardigheid en kredietwaardigheid als kundige bestuurders van een maatschappij. Ik stel me hierbij de vraag: wat is slechter, falen of het nooit proberen? Het is teleurstellend! Ik ga maar gewoon verder want een antwoord geven deze heren toch niet aan een gewone burgeres. Het Vlaamse woord van de dag: wolfijzers en schietgeweren. In Nederland gebruiken ze: voetangels en klemmen. Dit om verborgen moeilijkheden of gevaren aan te duiden. Dat kan zo maar gebeuren als je Chris De Burgh kleineert of verkeerd aanspreekt, of zegt dat hij maar 1 hit had. Een man van 71 jaar die kan bogen op een 'one hit wonder': The Lady in Red uit 1986. Hij doet sinds die tijd niets liever dan rechtsgedingen aanspannen tegen elkeen die hem tegen de haren strijkt. Ik mag dus hopen dat hij geen Vlaams kent. Ik ben nochtans fan van zijn lied, want elke keer als ik een rood kledingstuk aantrek, zij het beha, slip of rood pulleke, zing ik zijn lied.
Vandaag heb ik drie dilemma's waar ik me ga mee bezig houden. Een eerste: hoe oud zou ik zijn als ik niet wist hoe oud ik ben? Dat is toch eens een vraag die diep nadenken vereist en waarschijnlijk vandaag geen antwoord zal krijgen. En een tweede: wanneer het allemaal gezegd en gedaan is, zal ik dan meer zeggen dan dat ik gedaan heb? Tot slot: wil ik liever een bezorgde genie of een vreugdevolle onnozele zijn? Tot zover mijn hersenspinsels vandaag woensdag.
Een big smile op snoet en toet vanmorgen. Een mirakel was geschied: de zwarte rubberen verloren gewaande bal, lag aan het poortje. Zijn speeltje weer binnen muilbereik en op zijn grondgebied! Een vriendelijke buurman zal hem gevonden hebben en heeft hem op deze manier aan de rechtmatige eigenaar terugbezorgd. Als ik van een hond kan zeggen dat hij blij kan zijn, awel, dan was dat nú het moment. Maar ook baasje beleefde een blij moment: de krant wederom in de brievenbus gevonden! Allebei tevreden met het verloren gewaande bezit, naar binnnen om te ontbijten. De woorden van Johann Wolfgang von Goethe (1749-1832) indachtig en vandaag toepassen: een mens moet zo nodig elke dag naar een liedje luisteren, een goed gedicht lezen, een mooi schilderij zien en een paar zinnige woorden uiten. Bij het luisteren naar het gedicht 'Banana Boat Song (1956) op toon gezet door Harry Belafonte (°1927), 'loopt' de koffie en sportiever zal het vandaag niet worden. Het schilderij vinden en aanschouwen is niet moeilijk, wat is er nu mooier dan de natuur? Ik kijk uit het raam en zie de lucht, de bloemen en de vogels. Natuur op zijn mooist. Nu nog een paar zinnige woorden vinden om het gezegde van von Goethe waar te maken. Dat is toch weer even zoeken in mijn brein om de gepaste woorden te vinden, want de krant brengt niet zo veel inspiratie als gehoopt om iets waardevols en onsterfelijks te schrijven. Het doet natuurlijk wel weer deugd wat lectuur te hebben over de grote en de kleine gebeurtenissen in dit universum. Maar ik versta iets anders bij 'zinnige' woorden. Eerder een etaleren van wijsheden. Ik begin dan maar met de vraag van de dag: waarom maken mensen de pizza's rond, steken ze die dan in een vierkante doos en eten het in driehoekjes? Iemand een antwoord bij deze wiskundige figuren? Bij degene die een kleinood terug bracht denk ik dan: de mensen zijn misschien als boeken, sommigen misleiden je door de omslag en anderen verrassen je door de inhoud. Dat is toch al zinvol nietwaar? En denk ook maar eens: vandaag is de dag die gisteren morgen was! Maar voor mij geld de uitdrukking evenzeer van Oscar Wilde (1854-1900): ik kan alles weerstaan behalve verleiding. Tot slot zeg ik als zinnigste zin: I can't make everyone happy, I am not coffee. Mijn laatste woorden van deze dinsdag.
Het rolluik van mijn bureau/leeskamer/bib en ooit waarschijnlijk mijn slaapkamer is in orde gebracht. Ik kan weer voor een open venster zitten en nadenken wat ik aan het papier, in dit geval mijn scherm, wil toevertrouwen. Het is weer eventjes wennen met het andere uitzicht, maar het is minder verstrooiend dan op straat kijken naar alle passanten en de auto's. De hond moet er ook weer even aan wennen en snuffelt rond welke m² hij zich zal toe-eigenen. Eens zijn plekje gevonden brengt hij zijn dekentje ter plaatse, liefst dicht bij mijn voeten zodat hij iedere beweging direct voelt of ziet. Vandaag nog eens richting boekenwinkel gegaan. Mijn schrik en angsten voor corona zijn bijna onbestaande als ik daarheen ga. De aantrekkingskracht van boeken is te groot om dat als hinder te voelen. Vooral als de krant weer niet in de brievenbus terecht kwam. De bezorger twijfelde of de krant wel voor mij was, vond geen papier waar mijn adres op vermeld was en reed gewoon verder. Aangezien ik al meer dan 10jaar een abonnement heb, op hetzelfde adres resideer, hebben ze bij de post waarschijnlijk een overjaars en oud exemplaar van adressen opgezocht en gegeven aan die arme man, om zijn toer te laten doen als invaller. Maar alle reclamaties ten spijt bij de krant, heb ik niks nieuws gekregen en moet het stellen met een beetje info op de pc. Dus de boekenwinkel als waardig alternatief. Al lopende tussen de boekenrekken valt het op hoeveel boeken er van B.V.'s liggen te lonken. Al die bekende mensen die meteen een boek kunnen volkrabbelen terwijl ik moeite heb om iedere dag 500 woorden uit mijn brein en dan vingers, te persen. Het zijn niet zomaar boekjes. Over de meest diverse onderwerpen toveren ze zomaar hele gspecialiseerde schrijfsels uit hun hoed. Geen romans, nee dat is te simpel. Meteen specialistenwerk. Over verliefd worden, trouwen, zwanger worden en zijn, een dipje krijgen, kinderen opvoeden, scheiden, voedingsleer, ziekte, dood en rouwen. Alles van het leven komt aan bod bij deze bekende Vlamingen, die allemaal één van die onderwerpen hebben meegemaakt. En wij, de rest van de maatschappij, zijn we zo dom dat we specialisten moeten raadplegen en nodig hebben bij het minste mankement? Of hebben we er teveel problemen mee om met een probleem om te gaan? Want wij hebben tenslotte niet gestudeerd om onszelf en anderen al schrijvend te helpen! Ik heb die boeken links laten liggen en een detectieve als lectuur meegenomen of liever gekocht.
Het Vlaamse Woord van de dag is niks speciaals: loonkloof, zowel tussen mannen en vrouwen als de vergelijking met de lonen in het buitenland. Nee, dan verkies ik de wijsheid van de dag, geschreven door Nicolas Chamfort (1741-1794) een Frans schrijver, journalist en toneelschrijver. Er zijn meer dwaze dan wijze mensen; en zelfs onder wijze mensen, is er meer daasheid dan wijsheid.
Ieder jaar hoop ik werkelijk eens een vallende ster te zien om een diepe wens die ik koester, in stilte uit te spreken weliswaar, werkelijkheid zal worden. Het is me nog nooit gelukt om wakker te blijven om de Perseïden te zien passeren. Dat gebeurt telkens rond 4u 's nachts en daar sta ik niet voor op. Mijn nachtrust is ook veel waard. Gisterenavond zag ik trouwens al genoeg gekleurde sterretjes flikkeren door het vuurwerk dat op feestdagen onze hemel van lichtjes voorziet. Altijd mooi om de knallen te horen en dan de afgeschoten vuurpijl zien uiteenspatten in duizenden fonkelende spetters.
Overlijdensdag van The King, meer bepaald die van de Rock and Roll, Elvis Presley (1935-1977). Het is weeral 43j geleden dat deze muzikale en unieke stem overleed. Een cultureel icoon uit de 20e eeuw. Hét sekssymbool bij uitstek in de jaren 1950-1960. Een overvloed aan onsterfelijke liedjes heeft hij achtergelaten en ook de heupwiegende bewegingen bij het zingen en dansen. Zijn stem deed denken aan de zwarte stemmen uit het Zuiden, met de Gospelliederen, die hij als geen ander kon brengen. Maar daar is hij niet beroemd om geworden. Wel met songs als: Jailhouse Rock, Love me tender, Surrender, Can't help falling in love......in totaal 165 liedjes. Op het einde van zijn leven een schim van zijn vroegere 'zijn'. Mark Feeney, journalist, vatte alles goed samen met: verbluffend mooi tot hij verbluffend dik werd! Vandaag Elvis muziek op de achtergrond, het blijven mooie liedjes en doen swingen.
Het Vlaamse Woordenboek koos vandaag: over de middag. Iets dat je doet of laat gebeuren tijdens de noen, tijdens de middagpauze, bv een les geven of een afspraakje. Dat is voor mij niet meer van toepassing, ik heb geen lunchpauze meer. Dan hoor ik liever het nieuwe woord dat onze woordenschat moet aanvullen. Een begrip dat een leemte in onze rijke taal moet opvullen: warmhartigheid. Een uitdrukking die moet weergeven wanneer twee onbekenden, elkaar aankijken, omkijken en er een band kan ontstaan bv iemand die je helpt om op te rapen wat je liet vallen of iemand die je spontaan helpt bij pech. Iemand die veel liefdevolle gevoelens heeft voor een vreemde. Het 'Genootschap Onze Taal' en het 'Oranjefonds' stelden woorden voor waar iedereen voor kon stemmen. Dit woord kreeg de voorkeur boven 'soco' (afgeleid van sociale cohesie) en 'plotsbond'(een band die plots ontstaat in verbondenheid). Warmhartigheid is een afgeleide van barmhartigheid en geeft toch een andere invulling en een aanvulling. Dat woord mag van mij blijvend zijn en in Den Dikke komen.
15 augustus, moederdag in provincie Antwerpen en zeker in't stad. Ik zou kunnen zeggen tegendraads als altijd maar in dit geval is het niet zo. In 1913 schreef Frans Van Kuijck, een schepen van het stad, een pamflet om 'moederdag te vieren'. Hij wilde met een viering de waardigheid van de familie en in het bijzonder die van de moeder, in ere herstellen. Hij vond dat de modernisering aan het begin van de 20e eeuw de sociale orde had verstoord. Hij stelde de datum van 15 augustus voor. Dat is de feestadag van Maria en patroonheilige van de stad. Daarbij ging er op die dag een processie sinds 1124. Via de scholen (de grote vakantie telde maar 5 weken) wilde hij de kinderen overtuigen om vele cadeautjes te maken om aan hun mama te overhandigen. In 1914 besliste de Amerikaanse president Woodrow Wilson dat de 2e zondag van mei 'Mother's Day' zou zijn. De Amerikaanse gewoonte werd door vele landen en steden overgenomen behalve in Antwerpen, die trouw bleven aan hun 15e augustus. Ah bon, zo zit het dus in elkaar. Zoals jullie al gemerkt hebben, zoek ik graag nieuwe, oude of typisch Vlaamse woorden op en gebruik ze dan graag. Ik heb al de 'Taalbank' gevonden, het dagelijkse nieuwe woord bij 'Van Dale' en nu zocht ik bij 'Dagelijks Woord'. Dat was een zuivere misrekening. Dat is blijkbaar de bijbeltekst van de dag en dat wil ik nu niet echt als ochtendlijke lektuur hebben. Nog een beetje verder gezocht en ik vond zowaar 'Het Vlaamse Woordenboek' die ook iedere dag een typisch Vlaams woord in de kijker plaatsen. Vandaag was dat 'gerechtsdeskundige' of kortweg 'deskundige'. Daar valt niet veel over te vertellen. Spijtig dat ik het niet vroeger ontdekte, want er zijn wel mooie woorden die ze eruit pikken. Jullie hebben heel wat verhaaltjes gemist die ik kon schrijven bij: carrure of karuur, naakt ontslag, lange zwikzwak, cumuleren, kader en toerijden. Ah bon, was het woord op 8 augustus en dat moest ik toch eens gebruiken, dat kwam vandaag in mijn straatje van pas. Op deze dag moederdag vieren is een stuk aangenamer en commercieel nog niet uitgebuit. Mijn moeder noemde Maria, is er niet meer, maar vandaag eens extra aan haar denken. Daar dient een moederdag ook voor.
Mijn woord van de dag is 'dosering', anders kan ik het niet noemen. Vandaag een krant in de brievenbus gevonden die 3 volle dagen dienstig moet zijn. Ik moet uitmaken welke katern ik vandaag verslind, welk woordspelletje er vandaag opgelost word enz. Een echt lastige keuze. Omdat niet alle pagina's evenveel interessante lectuur geven om te becommentariëren, heb ik mijn geheime lectuur. Heilige van de dag, woord van de dag, wijsheid van de dag. Altijd leerzaam en altijd up to date. Het leesgedeelte van de krant dat ik uitkoos, bevat niet veel soeps, ik schakel dus meteen over op mijn vaste helpdesk. De heilige van de dag is wel een uitzonderlijk man in een uitzonderlijke tijd: de Pool, Maximiliaan Maria Kolbe (1894-1941), priester-journalist-lesgever. Misschien wel al van gehoord tijdens één van de vele uitzendingen over het gruwelregime in Auschwitz tijdens W.O. II. Een ontsnapping uit het concentratiekamp van een gevangene werd bestraft door 10 willekeurrige mensen in de hongerbarak te steken. Kolbe, gevangen genomen omwille van zijn verzet tegen het bewind en bescherming van de joden, vroeg om de plaats in te nemen van een man met een gezin. Dat werd toegestaan. Hij overleed op 14 augustus. Werd door paus Johannes Paulus II, heiligverklaard in 1982 in aanwezigheid van het gezin van de man wiens leven hij redde. Plezant detail: patroonheilige van de journalistiek en mobiele telefonie. Mijn 2e kapstok is het woord(en) van de dag. Mooie woorden weeral die naar aanleiding van een gebeurtenis kunnen ontstaan. Fuikfeest: een feestje op en rond een rivier, met binnenvaartuigen, motorjachten, jetski's en alles wat op het water kan staan, liggen, varen en voortbewegen. Het andere woord vind ik juister gebruikt: rubbertegelparadijs, rubbertegelgeneratie. Alle regels, vergunningen, verzekeringen bieden een schijnveiligheid, net zoals de rubberen tegels die gelegd worden onder de speeltuigen van de kinderen in de speeltuinen. Het zou soms beter zijn dat ze eens een gat in hun knie krijgen en dat terug leren verzorgen en opstaan. De generatie die overbezorgd opgroeide heeft geen weerstand meer door al de vangnetten die er gespannen zijn. Dit is een woord van columniste Marianne Zwagerman. Deze vrouw, noemde de oudere slachtoffers van corona ook 'dor hout'. Mijn 3e item is: wijsheid van de dag. Daarmee heb ik ook weer een nieuwe, zij het Franse schrijver, leren kennen, Frédéric Dard (1921-2000). Een veelschrijver van allerlei soorten boeken. Zijn pseudoniem is San-Antonio, die veel misdaadromans publiceerde en tegelijkertijd de naam van de inspecteur was. Zijn wijsheid: vorig jaar had ik nog pretentie, nu ben ik volmaakt. Een ander gezegd van hem: cultuur, is duizend woorden meer kennen dan de anderen. En de uitsmijter van mijn tekstje: we denken dat sommige mensen intelligent zijn, terwijl ze alleen maar een goed geheugen hebben!
Het licht mag terug binnen. Rolluiken omhoog, gordijnen opzij geschoven, vensters wagenwijd open. Overal kan weer licht schijnen waar ikzelf, maar ook de planten in huis, wel tevreden mee zijn. Half verdwaasd en slaperig heb ik deze nacht wel een onweer in de verte gehoord, maar het was niet genoeg om me wakker te maken en schrik aan te jagen. Deze morgen zag ik wel dat er regen was gevallen, laat me zeggen, een beetje vocht. Maar als ik buiten ging rook ik weer de heerlijke geur, typisch na een gezapige plensbui. Petrichor genoemd, heb ik zopas geleerd. Na een lange droge periode vormen er zich minuscule luchtbelletjes met aardgeuren, op de grond . De regendruppels vatten ze en doen ze openspatten. En zo verspreiden ze de geur van de etherische oliën daarin vervat, in de lucht. Geosmine is ook een term voor de geur, maar dat is dan meer de rottende aardgeur. Het ontbijt was terug in mijn eentje aan tafel. Een propere tafel, ook weer even wennen. Met het liedje van Bruce Springsteen, 'Philadelphia', was het ook een gevoelig ontbijt. Meteen zie ik dan weer de beelden van die schokkende film voor mij, met een schitterende Tom Hanks. Die acteur heeft toch wel een paar mooie films gemaakt, zoals Forrest Gump. Maar Bruce hoor ik heel graag zingen, samen met zijn E Street Band. Om een beter gevoel te krijgen zet ik dan maar de cd 'Working on a dream'op. Dat was mijn lijflied als ik verkastte naar de kust. Dat was een droom om hier ooit te wonen, en die is uitgekomen. Altijd tof om te zeggen dat een droom werkelijkheid is geworden. Maar dat is zo, een droom moet de mogelijkheid in zich hebben om te kunnen gerealiseerd te worden. Het moet geen utopie zijn. Vandaag is het weer een mooie dag, het zal een rustige dag worden. Aan kuisen, wassen en plassen denk ik nog even niet. Een beetje nagenieten van het bezoek en met een lach op mijn toetje naar alle leuke foto's van de voorbije dagen, kijken. De hond mag ook nog wat uitblazen van het drukke gedoe, Dat moet ik niet zeggen, beesten weten vanzelf wat het beste is voor hen.
Na de persisitentie van het voorbije weerbeeld, beter bekend als de hondsdagen, voorziet Frank hevige onweersbuien met donder, bliksem en hagelsstenen 'als eieren zóóó groot'. Daar ben ik geen voorstander van. Al kan het natuurlijk een fantastisch schouwspel aan de hemel zijn om al die schichten en vonken te zien verschijnen en te horen knisperen en knasperen zoals electriciteitsdraden. Liever een gewone goede plensbui, maar zoals geweten, 'weer' kan ik niet bepalen. De 'arme klaren' of clarissen, wonen te ver van hier om ze eieren te bezorgen als gave voor hun gebed om 'weer' te willen zoals ik wil. Mon Dieu*, wat is dat spijtig! Door de hoge vochtigheid, de kleverigheid van de lucht, ben ik nog wat lomer en luier ( zie gisteren) geworden. Mon Dieu, mon Dieu, wat is dat spijtig, net nu er zo veel werk is door het vertrek van mijn grote bubbel. Maar ik mag Gods naam niet ijdel gebruiken om een vloek uit te spreken. Maar 'godverdomme' zeggen is toch ook niet mooi en 'hemeltje lief' is meer een gezegde voor onze Noorderburen dan voor ons de Zuiderlingen. Ik ben wat later met schrijven maar alle familie is nu vertrokken en dus kon ik me vrijelijk en zonder schroom of gêne, neervleien in mijn chaise longue, en een siësta doen die naam waardig. De hond heeft ook met zijn vier poten omhoog gelegen, die moet ook bekomen van de drukte en het warme weer!
*1) Mondieu, resto Koksijde. 2) Mon Dieu, grootste Franse kaskraker, romantische komedie uit 2014 van Philippe de Chauveron.
Ondanks de verzengende hitte is mijn brein nog niet volledig gesmolten. Het werkt nog, zij het op beperkte schaal. Genoeg om me nog sommige vragen te kunnen stellen die, verbazingwekkend, een teveel aan antwoorden opleveren. Het is heet, een temperatuur die belet dat ik beweeg of enige andere activiteit nog maar zou overwegen. Ik dacht daarbij aan de woorden 'loomheid en luiheid' als enige werkzame bezigheid. Ik ging eens opzoeken wat eigenlijk de betekenis is van deze woorden die al enkele dagen mijn leven beheersen en overheersen. Bij veel mensen, tenandere. Het vroeg veel inspanning om alles te lezen wat er over die twee woorden al ooit geschreven is. Ik zal me beperken tot de meest gangbare inhoud van die woorden. Om te beginnen: de zon, laat de loomheid indalen in elke vezel, elke porie van het lichaam. Alle stress en spanning glijden zo uit mijn systeem. Dat is dan ook te merken aan de snelheid waarmee ik mijn onderwerp wil beschrijven. Uren zit ik er op te broeden om de juiste zinnen te vinden en dan nog eens te typen. Maar allee, ik begin eraan met alleen de synoniemen op te sommen en niet meer dan dàt. Handelingstraagheid, lamlendigheid, langzaam, logheid, apathisch, futloosheid, laksheid, slaaplust en slaperigheid, ongevoeligheid, niet vitaal, niet voortvarend, onwerkzaam, weinig doortatsend, willoos, indolentie. Maar bovenal, traag van geest en gemoed. Luiheid is weer wat anders, kon ik uit verschillende teksten opmaken. Dat is geen karaktertrek, zoals ik dacht. Volgens Cees Schenk (psycholoog) bestaat echte luiheid niet als persoonlijkheidskenmerk. Lui zijn is niets beginnen doen als gevolg van depressiviteit, faalangst, succesangst en angst van te hoge verwachtingen. Soms is luiheid het gevolg van een ziektebeeld zoals schildklieraandoeningen, een vergiftiging of een stressvolle situatie. De antoniemen van loomheid en luiheid zijn: energiek en actief. Die twee woorden gebruik je best bij een frisser weerbeeld als je de betekenis van alle bovengenoemde woorden wil kennen of uitspitten of verklaren.
Het was warm om te slapen, maar het is nog warmer geworden om te leven. Langs ene kant blij om zo vele tropische temperaturen en uren zon, langs de andere kant is het een beetje spijtig dat ik zo veel moet binnen zitten om me te beschermen tegen die hitte. Dat ik daarbij alles nog eens moet verduisteren om de zonnestralen buiten te houden, doet me wel verdriet. Maar nood breekt wet, zegt men dan en enige koelte binnenshuis is toch ook aangenaam. Nieuws is er niet veel te rapen, het is te warm om veel te laten gebeuren. Iedereen houdt zich stilletjes bezig in zijn hoekje, en altijd over hetzelfde schrijven is niet aangenaam. Ik ben geen politieker die alles tot ten treure toe herhaalt of een journalist die alle nieuws, voor zover er nog is, herkauwt. Ik zoek iets nieuws om te vermelden zoals de nieuwe woorden van de dag; vliegaso en spionagedeurtje. Het eerste is voor mij wel een nieuw woord: een medepassagier op het vliegtuig die weigert een masker te dragen. Het asociale gedrag wordt op de korrel genomen. Zal niet getolereerd worden. Dan, door de achtervolgingsfobie van Trump ten opzichte van de Chinezen, een eis tot het weren van de app TikTok. Zij hebben de app ontwikkeld die enorm populair is bij de jeugd. Zo zou er een 'spionagedeurtje' ontstaan. Het is een stukje software waarmee een app, privacygevoelige info kan verwerven, het tersluiks te weten komen van gegevens en de mogelijkheid van misbruik. Er is gezegd dat het een nieuw woord is. Maar een extra deurtje in de voordeur met een tralie ervoor bestaat al sinds mensengeheugenis. Natuurlijk is de context waarin het woord nu gezet is, nieuw. Dat was voor mij toch het belangrijkste nieuws van de dag. Bij de heilige mensen zit er geen spectaculair figuur noch een interessante bestemming bij, om te bekijken of te bespreken.
Ik hoor graag de latin-american dansmuziek. Zoals deze morgen op de radio een bossa nova. Spontaan zou ik al heupwiegend het ritme gevolgd hebben. Maar zoals de meesten onder jullie weten is het een zéér hoge temperatuur, zelfs van 's morgens vroeg. Het was zelfs te warm om een heupbeweging te doen of te maken. De minste step die ik probeerde te zetten bezorgde me een waterval aan zweetdruppels. Ik dus stilletjes gaan zitten en zo wat genoten van deze heerlijke zuiderse muziek. Voor de rest is het werken geblazen met de grote bubbel die is langsgekomen. Enige dagen komen ze van mij, en vooral de frissere zeebries, genieten. Hopelijk blijven vandaag, in de badsteden en elders, de zotte toestanden van gisteren achterwege. Amokmakers die er plezier in vinden om andermans verlof om zeep te helpen. Die mogen gerust een paar dagen in het prison en het aangedane leed en de schade vergoeden. Hen diep in de portemonnee raken is nog altijd een zeer effectief en probaat middel voor die gastjes. Zoals steeds zijn het jongens die geen idee hebben hoe ze zich 'gewoon' kunnen amuseren zonder alles kort en klein te slaan. Meer komt er uit mijn uitgedroogde brein vandaag niet te voorschijn, en toch wil ik altijd schrijven. Tot morgen
Code rood, dat verbaasd me niks. Vijf minuten buiten en twee uur nodig om terug een normale temperatuur te hebben. Ik ben geen liefhebber van sauna, van dit weer ook niet. Maar ik denk niet dat ik alleen van dat gedacht ben. Nochtans zijn er zonnekloppers die van 's morgens tot 's avonds op de plage aan het bakken zijn. Om de vijftien minuten eens omdraaien zoals ze bij een varken aan het spit doen. Het is een vorm van 'genieten van het leven' die ik niet goed begrijp. Zo zijn er wel meer dingen die aan mij voorbijgaan, geen behoefte meer aan heb. Bij de kapper kwam het gisteren ter sprake, hoe dat gekomen is dat ik hier zo maar belandde. Om de woorden van The Queen te parafraseren: je hebt eerst een annus horribilis nodig. Een tijd dat ik alles moest herbekijken in mijn leven en cruciale beslissingen nemen. Mijn eigen raad volgend: tabula rasa. Opnieuw beginnen, een nieuwe start nemen, mezelf terug vinden en iets moois van mijn leven maken. De plek waar ik zou leven was niet moeilijk, al jaren was ik present aan de zee, verliefd op het water en de wind die alle muizenissen kon verdrijven. En zo geschiedde. Mijn pure 'ik' zoeken, was naast de vele karweitjes, noodzakelijk. Zoals je bij een ui alle rokken wegschraapt, afpellen tot 'ik' weer tevoorschijn kwam. Mijn vorige leven heeft me wel gemaakt tot wie ik ben, dat valt niet te ontkennen. Maar mijn eigenste 'pit' vinden en hetgeen ik zelf waardevol vind, hoe ik het leven zie en wat ik daarbij nodig heb. Mijn eigen interesses, zonder beïnvloeding van familie, vrienden, sociale omgeving, werk, hobbies. Zelf zoeken. Het was een uitdaging. Sommige vrienden noemden het een 'kloosterleven in afzondering', een contemplatief leven. Reflexie en mezelf terug leren kennen. Het heeft enkele jaren geduurd vooraleer ik, op een bankje in de tuin, duidelijk terug mezelf zag. Op slag gedaan met 50 jaar sigaretten roken, een ontspannen leven zonder druk begon! Dat kon ik gisteren onder woorden brengen en het zijn ook niet altijd roddels bij de coiffeur. Ik ben een tevreden vrouw geworden, gelukkig kan je alleen maar met andere mensen zijn. En die komen deze namiddag, mijn bubbel heeft friste en koelte nodig aan zee
Binnen zitten en rustig accepteren dat het heet, zelfs zéér warm, is. Het is zomer en dan mogen de temperaturen al eens oplopen. Eventjes de werkzaamheden 'on holt' zetten en lekker lui in een verduisterd huis het grootste deel van de dag doorbrengen. Ik ben een vroege vogel en heb al een paar uur van de buitenlucht kunnen genieten vooraleer code oranje me binnenshuis riep. Morgen kan het veranderen naar code rood, dan zal ik nog wat vroeger uit de veren gaan en later een zalige siësta doen zoals in de zuiderse landen. Ben ik 'geinponem'? Een woord dat ik deze week leerde kennen bij het invullen van het kruiswoordraadsel. Een Jiddish-Hebreeuws woord. Ben ik dus een 'grapjas'of 'grapjurk'(omdat een ik vrouw ben)? Ben ik een komiek, een Antwerpse zwanzer, een snaak, een guit of gewoon één van de 'schalkse ruiters'* die het scherm in vervoering brachten? Sommigen zullen 'ja' zeggen, anderen 'nee', en de meesten kan het waarschijnlijk niks schelen of ik een seutige tekst of een stout woordje schrijf. Als het maar een goed geschreven rubriek is, zelfs als het over 'niets' gaat. Dat is altijd mijn betrachting.
Soms denk ik dat mijn hond, ondanks zijn prille leeftijd (+ 2jaar), een afgestudeerd gedragspsycholoog is. Uren heeft hij al mijn gedragingen al gadegeslagen om te weten waar hij naartoe moet sprinten als ik me beweeg, een beweging maak of opsta. Hij wil aanwezig zijn bij al mijn activiteiten, zeker om niet alleen binnen te moeten blijven. Ga ik naar het kleinste kamertje, dan staat hij al te wachten vooraleer ik eraan kom. Moet ik mijn ochtelijke wasbeurt en verkleedpartij doen, staat hij aan de trap te wachten om als allereerste de douche in te springen. Het is niet voor niks een waterhond. Heeft de gsm of de deurbel gerinkeld staat hij aan de voordeur te wachten klaar om zijn sprint naar buiten in te zetten. Oplettend kijkt hij ook of ik mijn handschoenen neem om samen met de bal te spelen. Ik loop graag op blote voeten in huis, geen schoenen of slippers aan. Bij tijd en wijlen brengt hij ze dan wel voor mijn voeten om me naar buiten te jagen. Maar hij verstopt zich ook als hij ziet dat ik een handtas neem en wat betere schoenen aantrek of een jas, het sein dat hij alleen moet achterblijven, dus eerst nog even verstoppertje spelen, nog even aandacht vragen. Nu ben ik aan het puffen, schrijven is vermoeiender dan gedacht.
*Schalkse Ruiters was een succesvol komisch tv-programma van 1996 tot 1998. De presentatie en sketches waren in handen van Tom Lenaerts en Bart De Pauw.
Ondanks al onze malcontentementen, mogen we blij zijn dat we hier in het Westen al 75 jaar in relatieve vrede met iedereen en elkaar leven. Ik sta daar niet genoeg bij stil. Maar al die vieringen en rememberance days, zorgen er voor dat het soms de strot uitkomt. Ieder dorpje, iedere gemeente, iedere streek, ieder land wil zeker inspelen en meespringen op de commerciële kar van de herdenkingen van afgrijselijke slachtpartijen en vernieling van gebouwen en monumenten tijdens W.O.I en W.O.II, Vandaag staat er ook een afgrijselijk bombardement in the picture. Een niet te overziene catastrofe voor de bevolking van Hiroshima en een paar dagen later, Nagasaki. Een mijlpaal in oorlogsvoering is zeker deze dag. Een vernietigende bom die alles wegveegde van wat eens was en die nu, zovele jaren later, nog altijd sporen nalaat en ziekten bij de volgende generaties veroorzaakt. De bom, de atoombom, een uraniumbom, was uitgevonden. Nog niet getest en geen enkel idee van hetgeen ze zou teweegbrengen aan rampspoed bij ontploffing na dropping. Een B-29 vliegtuig, de Enola Gay, transporteerde "Little Boy" een bom die 64 kg verrijkt uranium bevatte. Het vliegtuig werd geflankeerd door een andere B-29's o.a. The Great Artiste, met meetapparatuur, foto- en filmcamera's. Het effect van de bom moest vastgelegd worden voor het nageslacht. Eerst een hitte en vuurstorm die alles vernietigde op 12 km², daarna de vreselijke wind die alles nog platlegde dat recht was blijven staan. Bovenop nog de dodelijke radioactieve straling voor al wat niet meteen verbrand of verpletterd was. Enkele dagen later volgde de 'plutoniumbom' op Nagasaki. Het aantal slachtoffers is bij benadering 100.000. Totale vernietiging. In Nazi Duitsland was dat geprogrammeerd voor een ras, voor opposanten van het regime. De geallieerden voorzagen het voor steden; gewone bombardementen in Duitsland, kernbommen in Japan dat Duitsland altijd steunde. Er werden documentaires gedraaid over deze oorlogsgebeurtenissen. Maar ze zijn nooit vertoond. Wel is er in 1959 een film gebaseerd op deze docu: Hiroshima, Mon Amour. Regisseur was Alain Resnais (1922-2014). De verhaallijn van mensen die er wel (Lui) en niet (Elle) bij waren bij het dramatische gebeuren. Hij gebruikte voor het eerst flashbacks, die een gebroken korte verhaallijn weergeven. Alain Resnais noemde dit zelf: de tijd is verbrijzeld. Het luidde wel een nieuw soort cinema in, gekend als "De Nouvelle Vague".
Niet elke dag is gezegend met even groot nieuws. Dan heb ik zo mijn kapstokken in de wachtruimte, waar van alles aanhangt om te gebruiken in komkommertijd. Allerlei onderwerpen, sites, wetenswaardigheden die de moeite van het bekijken waard zijn, hangen in die vestibule. De eerste raadpleging gaat altijd naar 'Het woord van de dag'. Zowel de Taalbank als Van Dale hebben iets dat ze uit de vergeethoek halen en eens bespreken. Het is meer 'Het woord van de week'dat ze hanteren. Omdat ze nog geen komkommerdier gespot hebben dat echt bestaat zoals 'lanspuntslang' of 'kamspin' (voorgaande jaren) hebben ze zelf eentje gemaakt: zwemhert. Het is een edelhert dat het Veluwemeer overzwemt om aan de andere kant een nieuw bestaan op te bouwen. Ze noemen het een 'banale gelegenheidssamenstelling' die na de zomer zal verdwijnen. Een tweede woord dat ze deze week in de kijker zetten is iets met een ziekelijke inslag: zoantropie, afgeleid van Griekse woorden die dier en mens betekenen. Het is een waanvoorstelling waarbij de zieke denkt dat hij een dier is. Het woord kwam tevoorschijn naar aanleiding van een artikel in de Nederlandse 'Volkskrant' waarin verteld werd dat een vrouw dacht dat ze een 'kip' was. In de literatuur is er ook een mens die dacht dat hij een 'grote kever' was nl Gregor Samsa, hoofdfiguur in het boek van Franz Kafka, Die Verwandlung. Niet te verwarren met 'lykantropie', mensen die denken een 'weerwolf' te zijn. Het andere woord dat ze voor de pinnen halen is 'demondialiseren' of 'deglobaliseren'. Alles weer naar het nationale of regionale terugbrengen. Men kan beginnen met de sportwereld. De tennisser Nadal neemt hierin het voortouw en weigert deel te nemen aan de US Open. Corona is de inspiratiebron om dit woord in de picture te zetten.
Mijn tweede kapstok is 'De heilige(n) van de dag'. Je gelooft het of niet, maar dat is een les in aardrijkskunde, een toeristische uitstap die ik maak aan de hand van de heiligen. Ze komen van heinde en verre, mooie steden en regio's die ik dan weer eens uitgebreid ga bekijken. Vandaag komen de brave mensen uit Châlons-sur-Marne, Ascoli Piceno, Northumbrië, Reims en Florence. Toch een mooie wandeling nietwaar? Maar de belangrijkste heilige van de dag, het meest tot de verbeelding sprekende: Maria Ter Sneeuw, gevierd in Rome. Het is vooral de legende rond de bouw van de kerk Santa Maggiore in 432: Maria vroeg bij een verschijning aan een Romeins edelman een kerk, ter hare ere, te bouwen. Ze zou de plek met een wonder aanduiden. En op een 5e augustus, een zéér zéér warme dag, bijna zoals vandaag, lag er 's morgens sneeuw op de Esquilijnse heuvel. Daar is dan ook dit heiligdom te vinden.
Dat is toch allemaal interessanter dan de perikelen beschrijven van koningen en ex-koningen. Jullie moeten me niet verkeerd begrijpen, ik lees dat zeer graag en ben tuk op roddels en verhalen van wat ze allemaal uitspoken. Daaraan zie je dat ze even goed mensen zijn zoals u en ik. Niets speciaals, alleen wat meer geld en paleizen, daarom niet allemaal van hen.
