Het is altijd leuk om bij het ontwaken de zee te horen. Ik weet dan, van bij zonsopgang, dat ik aan zee woon, en dat blijft, na al die jaren, nog altijd een leuke gedachte. De lucht is rood gestreept, dat zou regen aankondigen. Niet zo prettig natuurlijk maar toch is dat fenomeen mooi om zien. De gevolgen zijn nattigheid. Zo zal de droogte van deze lente en zomer wel ongedaan worden gemaakt en er weer een reserve grondwater voor volgend jaar, kan opgebouwd worden.
Op 22-02-2022 overleed Stijn de Paepe, huisdichter van De Morgen en men noemde hem ook wel eens de laatste rederijker. Ik mis zijn gedichten, zijn woorden, zijn zinnen. Zijn column noemde "Dagvers" en zo publiceerde hij 1425 gedichten, iedere dag van zijn carrière bij de krant. Net zoals ik iedere dag mijn krant lees, een 'citaat'van de dag lees dat me eens doet nadenken en al of niet geschikt is voor mijn blog, las ik ook graag iedere dag de poëzie van Stijn. En gisteren vond ik per toeval een vervanger op Instagram. Ik zou zeggen, opzoeken voor wie zelf de woorden mist om een gevoel weer te geven in mooie woorden. Niet iedereen kan een poeet zijn en woorden in overvloed hebben. Dus vandaag heb ik de woorden gepikt van een dichter. Graag geef ik de begeleidende tekst voor "Alleen": soms heb je dit even nodig en dat is oké.
-Soms wil je eventjes alleen zijn
Ogen dicht, hoofd in de wind
Die stilletjes naar je luistert
Nergens wat van moet
-Soms wil je je gedachten
Meegeven aan het water
Rust vinden in de stroom
En niet denken aan later
-En ook niet aan vroeger
Gewoon eventjes zijn
Om jezelf terug te vinden
Zonder al die pijn.
"loftoejou@nel_bakker", Hees, Limburg België. Tot morgen
Friste en echte kilte komt toegewaaid naar ons land. Spijtig, maar dat is nu eenmaal het spel van de seizoenen als men in het noordelijke deel van de wereld woont, boven de Kreeftskeerkring. Klagen doe ik niet. De late herfst is een tijd om alles in rust te brengen. Opbergen wat aan zomerse temperaturen doet denken. Nakijken en reinigen van zomerse attributen zoals strandstoelen, parasols, emmertjes, schopjes, jeux de boules, visnetjes enz. Alles en iedereen gaat een beetje in rustmodus. En op mijn bed komt er weer het vierseizoenendekbed, de winterpyjama om tussen de lakens te kruipen en alles assorti zoals het hoort. Zelfs tussen de lakens moeten de kleuren op elkaar afgestemd zijn. En de coltrui om overdag rond te lopen om mijn nek en keel te beschermen. En wonder boven wonder, ik heb me al aangepast aan het winteruur en duisternis: vroeg in bed en laat op. Niks verandert er evenwel aan mijn routine 's morgens. Alles is wel een uur later en het is middag voor ik het weet. Ik lees iedere dag vanalles en nog wat, blijf soms al eens mijmeren bij een naam of gebeurtenis en stel tot mijn verbazing vast dat dat 'meisje van 1948' toch heel wat geschiedenis, ontwikkelingen, uitvindingen en belangrijke personen heeft meegemaakt. Gelukkig is er één gebeurtenis waarbij ik nog niet aanwezig was en waarvan ik hoop nooit te zullen kennen, noch mijn nageslacht: Wereldoorlogen. Maar algehele vrede op onze planeet is blijkbaar 'utopisch' te noemen. Links of rechts is er wel altijd een leider die vindt dat er ofwel té weinig volk onder zijn gezag heeft ofwel té weinig grondgebied. Zolang in Amerika 'Mr Great President' niet aan de bak komt, behoort een mogelijke escallatie van geweld in Europa, misschien niet tot de werkelijkheid. Laat ons hopen. Maar met de Amerikanen weet je maar nooit. Ze zijn niet straf in geografie en verwarren continenten en landen met elkaar. De doorsnee Yankee denkt dat 'de wereld' Amerika is, en de 'wereld' maar 51 staten telt. Ze weten zelfs niet welke landen er tot het continent Europa behoren en daar worden ze nu eens mee op de korrel genomen. Het is geen 1 april grap, maar men stelde de vraag welk land er ten Westen van Spanje en Portugal lag. Een landkaart wees een uitgebreid gebied aan. De vraag was simpel: welk land was dat ? Zelfs Wikipedia doet mee, en de grote landmassa werd Listenbourg genoemd, had 59 miljoen inwoners, was een republiek met een eigen volkslied, een vlag met Napoleon symbolen, een Olympische delegatie en een grote genoteerde verzonnen geschiedenis. Gaspard Hoelscher is sinds 30 oktober 2022, president van deze EU-lidstaat. Ik heb het resultaat van de test nog niet gezien, dat zal eerstdaags wel genoteerd worden.
En terwijl ik aan het schrijven ben komt er wel heel treurig nieuws binnen uit de showbizz-wereld: Nicole Josy (Van Palm, 1946-2022) is overleden. Samen met Hugo Sigal het onafscheidelijke verliefde, getrouwde koppel, met de legendarische paarse pakjes en dansjes. Nicole en Hugo zijn gesplit, iets wat iedereen voor onmogelijk hield. Tot morgen
'November telt 30 dagen, maar het dubbele aan wind en regenvlagen'. Vooraleer de echte vorst eraan komt zijn er eerst de 'ijsduivels', de periode van 28/10-02/11. Op die dagen was het slim geweest, om het eenjarig plantgoed binnen te zetten en om het terug 'levend' buiten te brengen als de 'ijsheiligen', 11-15 mei, gepasseeerd zijn. November kent vele namen: slachtmaand, bloedmaand, dodenmaand, nevelmaand. Een donkere periode die aanbreekt met nevelen die soms tussen de kale bomen blijft hangen. En als er dan maanlicht op schijnt en er wind is, op die met rijp en spinnendraden bedekte bomen, lijkt het of er witte geesten en spoken dwalen door het nachtelijke bos. In de Middeleeuwen was men biezonder bijgelovig en algauw sprak men van de 'Witte Wiev'n', de zielen van de heksen en slechte vrouwen of zieneressen, die door het bos dwaalden en iedereen schrik aanjoegen. Soms sprak men van 'Wijze Vrouwen' of noemde men ze 'Wetende Wijven' die dan Waarzegsters waren. In het Frans werden het de 'Dames Blanches' genoemd (niet de crème glace*) en als ze terug in België kwamen werden het de 'Madame Blanche' alias de 'waarzegster' op de kermis. Doorheen de jaren heen kregen deze Witte Wiev'n ook andere namen zoals 'witte juffers', 'joffers', jomfers', 'juvvers', wiefkes', 'olde witten'. Ook in de stripwereld werden deze geesten populair in de reeks van "Suske en Wiske" van Willy Vandersteen (1913-1990): "De Jolige Joffer" en "Het Witte Wief", zelfs bij de vertaling van Harry Potter vindt je ze terug in de rockband "De Witte Wieven". De spreuk 'wie houdt van wind, november bemint' was de inspiratie voor Van Dale vandaag: energieweer. Zo zie je maar, elke eeuw heeft zijn zienswijze op weerfenomenen.
Ik mag, als hondenliefhebster, niet de heilige van de dag vergeten: Sint Hubertus (656-727). Zijn levensgeschiedenis is zo interessant dat er maar liefst 7 verschillende officiële biografiën zijn neergepend. 'Golle' moet me maar geloven dat ze allemaal even leuk zijn om te lezen, want ik geef er geenéén. Om de periode te situeren waarin hij leefde noem ik wel de namen eens van de toenmalig 'rich and famous' en de heersers van het moment. Het zijn prachtige namen: Eudo, Pepijn van Herstal, Floribine, Floribertus, Dagobert (II,III), en Karel Martèl, stamvader en naamgever van de Karolingers. Hubertus kreeg van de paus tegelijkertijd de lagere en hogere kerkelijke wijdingen en uit handen van ene 'engel' kreeg hij een stola en een zilveren sleutel, die de kracht bezat 'hondsdolheid' te genezen. Hij werd begraven in de Abdij van Andage, nu Saint Hubert. Of de stoffelijke resten van de heilige zich nog in de Sint Hubertusbasiliek bevinden is zeer twijfelachtig gezien de vele strooptochten en bankroet van de abdij. Tot morgen
*Dessert van Georges Auguste Escoffier (1846-1935), chef kok, die verschillende gerechten en desserts heeft toegevoegd aan de culinaire encyclopedie, zoals 'Tournedos Rossini', 'Pêche Melba', 'Poire Belle Hélène', 'Crêpe Suzette'. Benodigdheden voor zijn 'Dame Blanche': amandelijs, met in vanillestroop gepocheerde witte perzik, citoensorbet en witte aalbessen).
Ik heb geen 'zittend' gat, behalve als ik aan het schrijven of lezen ben. Minder poëtisch is het woordgebruik in Nederland voor iemand die niet lang kan stilzitten: geen zitvlees hebbend. Gisteren was de Vlaamse uitdrukking: genen stamp onder zijn gat waard zijn. In Nederland wordt gewoon gezegd: niks waard zijn en dat was gisterennamiddag met mij en de hond de uitdrukking die ik kon gebruiken. Een goede nachtrust brengt altijd soelaas.. Onze moedertaal is toch veel plastischer, kleurrijker om iets weer te geven dan het ABN en Hollands.
Dat we deze maand onze doden gedenken loopt wat parallel met de oogst die binnen is en de natuur die rust neemt, het zogenaamde 'vallen van het blad'. Een gevaarlijke periode voor allerlei ziektes op te lopen en reumatiek te krijgen. En vandaag is het 'Alle Zielen' gedenken. Dat om een duidelijk onderscheid te maken tussen de overledenen die ligna recta naar de hemel gaan en dus op aarde de goede strijd gestreden hebben (viering gisteren) en de mindere zielen, die wel niet de hel verdienen maar minder zuiver op de graat zijn, Die moeten we volgens de Kerk vandaag gedenken. Zij moeten even het 'vagevuur' trotseren vooraleer ze voorbij de hemelpoort geraken waar Sinte Pieter met de grote sleutelbos de wacht houdt om alles in goede banen te leiden.
De NASA liet gisteren weten dat de missie naar de asteroïde '16 Psyche' met een ruimteverkenner (een soort satelliet met vleugels vol zonnepanelen) toch doorgang zal vinden en wel in oktober 2023. Dan zal ze vanaf 2029 banen rond 'Psyche' draaien om de geografie van deze asterioïde in kaart te brengen. Ontdekt in 1852 als 16e kleine planeet, veronderstelt men nu dat dit mogelijk een ontblote kern is van een 'dode planeet'. Maar dit bolletje, met een diameter van amper 200 km, dat rond de zon draait en zweeft tussen Jupiter en Mars, is werkelijk de grot van Ali Baba en de veertig Rovers. Stel, dat men dit planeetje naar de aarde kon transporteren, dan zou de Nasa hopen grondstoffen zoals goud, platina, nikkel en nog veel meer, met een geschatte waarde van 9 triljoen dollar (een 9 + 18 nullen) binnen halen. De wereldbevolking zou, met naar schatting 8 miljard mensen (8 met 9 nullen), ieder individu miljardair maken (toch als ik goed kan rekenen). Dat is toch echt wel 'wishfull thinking' en een droom uit een sprookje van Sjeherazade en Duizend-en-een- nacht. Niet té ver vooruit lopen, de ruimteverkenner moet eerst nog gelanceerd worden, het technisch vernuft mag niet mankeren en de softwarepakket moet perfect werken voor deze missie. Die vliegt er alleen maar naartoe om te 'kijken' 'te observeren' en foto's te maken waar ze tegenwoordig nogal straf in zijn. Het zijn nu de echte 'goudzoekers'. Geen mensen maar machines, die in de ruimte gaan zweven om alle waardevolle ertsen te localiseren op dat kleine rotske, 'Psyche' genaamd. De Nasa doet ons watertanden en dromen om hun kostenverslindende reizen aanvaardbaar te maken. De robots brengen niks mee naar de thuisbasis. Tot morgen
Nog 60 dagen van 2022, dat toch wel uitzonderlijk snel voorbij gaat. Is het omdat ik zó veel heb kunnen buiten toeven? In ieder geval, de lente en de zomer waren om van te snoepen en de twee maanden van de herfst heeft de zon mij met haar warmte ook verwent. Gaat Allerheiligen een keerpunt brengen of gaat het op hetzelfde elan verder gaan? Vandaag is er in ieder geval een ander element bijgekomen: een felle wind. Aan de bomen en struiken hangen nog veel bladeren, die aan het einde van hun leven zijn gekomen en waarschijnlijk zullen rondzwieren en de straten en pleinen bedekken. In ieder geval is het de aankondiging van een ander weer dat op komst is en een beetje frisser ook. De verwarming zal zoetjes aan moeten aangestoken worden, de kousen terug aangedaan en de pulls met coltrui en lange mouwen weer uit de kast gehaald. En het kerkhof? Ik moet het op een andere dag gaan opzoeken. Mijn ouders, grootouders, tante, nonkel, neef en enkele goede bekenden en vrienden hebben nog wat geduld nodig vooraleer ik op visite kom. Maar geduldig zijn zal in hun situatie geen enkel probleem zijn, zij hebben alle tijd van de wereld en vertoeven allen in de hemel. Als ik maar kom, dat is het voornaamste. De familie van 6 is hier nog en hun inwendige mens moet op tijd en stond voldoende energie binnenkrijgen, waar ik dan als mama/oma voor moet zorgen. Nog eens iedereen verwennen zoals in the good old days. Voor de rest is er niks nieuws om over te schrijven, er zijn dan ook geen kranten. Iedereen maakt er een snipperdag van om met de familie door te brengen. Tot morgen
"A thing of beauty, is a joy for ever", een zin van John Keats (1795-1821) uit zijn gedichtenbundel "Endymion: A poetic romance", staat haaks op de griezels, horror en spoken van het feest op de vooravond van Allerheiligen, 'All Hallow's Eve'. Kort gezegd het is Halloween, een feest dat al eeuwen zowel bij de Kelten als bij de Christelijke religie gevierd werd. Het einde van het oogstseizoen werd ermee besloten en iets anders dan de eindejaarsfeesten van nu. De verkleedpartijen op 31 oktober, in spoken, geraamten en de bijhorende lichtjes in de pompoenen kwam er met de legende van een zekere Gierige Jack, een dronken Ier. Hij kon tot 3X toe een verbond sluiten met de duivel om hem gerust te laten. Maar Jack overleed en was dus niet welkom in de hemel omwille van zijn verbond met de duivel. Noch was hij welkom in de hel omdat de duivel hem beloofd had gerust te laten. Hij was dus gedoemd tot zwerven. De duivel had evenwel een beetje compassie met de man en gooide hem een 'brandend kooltje' achterna. Jack was juist een knolletje aan het eten en stak het brandend lichtje erin om in het duister niet te verdwalen. Vandaar....dat zijn geest rusteloos rondzwerft op aarde met de jack-o-lantern. Het beste kan je die engerd afschrikken met vieze gezichtjes in de knollen te kerven. Dat is in het kort de historie van de pompoenen en geraamten. Verschillende geloofsgemeenschappen protesteren tegen dit feestje omdat het een 'heidens' karakter zou hebben en aanleiding zou geven tot 'spiritisme'. Het is gewoonweg een zoveelste commercieel feestje geworden met massabijeenkomsten, die gisteren een zware tol aan mensenlevens eistte in Zuid Korea. Sinds 1924 is er op 31 oktober ook de Wereld Bespaardag en men kan die niet beter beginnen als op deze dag niet mee te doen aan al de verkleedpartijen en de thermostaat al een graadje lager zetten. Verder is er ook de 'Internationale Dag van 't Stad' waar ik tot nader order, niet meer wens te wonen. In ons leven is het raadzaam om altijd met twee woorden te spreken, you never knows wat een verhuis naar een meer bevolkt gebied kan nopen.
Dat zal het zowat zijn vandaag. Deze avond is er traditiegetrouw 'wortelstomp met saucissen van varkens-en kalfsgehakt'. Njam njam, zegt iedereen. Tot morgen
Een moeilijke tijd van overschakeling breekt weer aan. Ik ben geen lange slaper, al zou ik gerust eens 8u in mijn bed willen blijven liggen. De vraag is nu: hoe vlug gaat mijn lichaam zich weer aanpassen aan het veranderende uur? Ik wil meestal niet opstaan vóór ik het autootje van de Post hoor stoppen, portier opendoen, krant in de brievenbus, portier weer dichtgeslagen en in volle speed naar de volgende krantenliefhebber. Dat is telkens rond 6u, zomer-of wintertijd. Als ik in wintertijd om 6u wil opstaan is dat eigenlijk 7u in zomertijd waardoor ik eigenlijk een uur moet liggen draaien en keren vooraleer op te staan. Ik moet dus noodgedwongen lang in bed blijven liggen omdat mijn lichaam al lang klaar wakker is (soms om 4 of 5u). Wat dan nu te doen? Om 6u opgestaan dat in feite al 7u was, wat kleine taakjes van mijn kleine huishouden verricht. Zo kon ik me een beetje vooruit zetten nu er toch veel volk over de vloer gaat komen. Voor de hond is er nooit een probleem, die staat op als ik naar beneden kom, het uur is voor hem van geen belang. En zoals jullie lezen zal er op deze "Dag van de Stilte" meer lawaai zijn dan gewoonlijk en zal mijn 'stiltedag' op een andere dag van de week plaatsvinden. Zolang het mooie weer er is, wil iedereen nog eens genieten van deze uitzonderlijke herfsttemperaturen. Vandaag een beetje met een gesluierde zon, maar ze is present en verwent en verwarmt ons met haar stralen. Dat is belangrijk. Gisteren werd er door de NASA toch weer een iconische foto van de 'leven gevende' planeet aan de wereld getoond. De titel "Say Cheese". Een foto die een 'lachende zon' toont, doordat de zwarte gaten, dikwijls voorboden van zonnestormen, precies 2 ogen tonen met een neus en een streepje als glimlach. Een bijna even iconisch beeld als de "Pale Blue Dot" van 'onze planeet' uit 1990. Maar de wereld en het leven staat niet stil, ook de dood niet. Gisteren kwam er dan het bericht van het overlijden van een journalist 'pur sang': Hugo Camps (1943-2022). Hij heeft verschillende boeken geschreven maar ook een paar goede quotes zoals: Groot geluk zit in het heerlijk toegeven dat we op z'n minst simpele wezens zijn. En ook, een beetje op mij toepasselijk: Passie eindigt op een bankje op de Zeedijk in Knokke (of in een andere kustgemeente), alleen met een hondje.
Van Dale heeft verschillende dagen geen nieuw woord uitgebracht vandaag direct twee, weliswaar afgeleiden van elkaar. Plaktivisme; mensen die op verschillende plaatsen illegaal affiches plakken zoals wel eens gebeurt in volle verkiezingscampagne. En dan de 'plaktivist': iemand die actie voert door zichzelf aan een 'object' met symbolische waarde 'vast te plakken'. En wat zet ons Vlaams Woordenboek er tegenover? Dat ik dat nieuwe woord niet 'gerateerd' heb, dus niet misgelopen of overgeslagen heb. Tot morgen
Iedere dag vertelt de weerman vol trots dat er weer een een record gebroken is qua temperatuur, sinds de officiële meteorologische metingen in 1876, in Ukkel. Niettegenstaande al die voorspellingen op korte en lange termijn zijn bekomen door te kijken naar de beelden van de satellieten, kijk ik toch vooral eens naar de weerspreuken gestoeld op ervaringen en volkswijsheden. Lange weersvoorspellingen kunnen de wetenschappers nog niet maken, hooguit 7 dagen, daarom zijn die gezegdes door observaties van de boeren over vele tientallen jaren, toch niet te ondrschatten. Voor oktober, dat zo'n uitstekende warme maand is geweest zegt de volkswijsheid: 1) in oktober warm en fijn, het zal een strenge winter zijn, 2) blinkt oktober in zonnegoud, de winter volgt dan snel en koud. Zou het uitkomen? Geen idee, maar door het goede weer en de aangename temperaturen bruist het nog van leven in de tuin, heel veel mussen, en spijtig genoeg ook in de slaapkamer, door de muggen die maar niet willen oprotten. En ons kip Carmen is nog altijd op pad en verblijdt de buren met haar aanwezigheid. Ze was een week uit het zicht verdwenen en iedereen dacht dat ze in een videeke veranderd was. Gelukkig niet, met borst vooruit en op hoge poten, zoals het een Carmen betaamt, stapt ze weer fier alle tuintjes binnen. Voor zich te bukken om iets op te pikken is ze niet te fier en kruipt ook onder de afsluitingen als er iets van haar gading te bespeuren valt. Enfin, Carmen is een gelukkige hoender dat haar dankbaarheid eens betoont door hier of daar eens een ei te laten vallen.
Al 9 dagen is er niet veel gebeurd, want zolang handhaaft Van Dale het woord "polderpoetinist". Normaal is er een nieuw woord voor elk event of gebeurtenis hier te lande of wereldwijd en maken ze er een nieuw woord voor. En de reactie van een Vlaming is dan 'maar mannekes toch, hoe is 't mogelijk' en mannekes is hier niet gebonden aan een 'gender'. Maar 'polderpoetinist' zou dan moeten staan voor een bewonderaar van Poetin en die zijn/haar/hun land op dezelfde manier zou willen besturen als de dictator. Omdat deze term nu al zo lang op hun site staat denk ik dat de wereld verder blijft draaien zonder een noemenswaardige gebeurtenis hier of in de wijde omgeving en dat we voorlopig op onze beide oren kunnen slapen als de muggen de nachtrust niet komen verstoren. Dat is het voor deze nieuwsloze zaterdagmorgen. Mijn Bijbelvragen zijn opgelost, ik heb mijn Woordle en Woordle6 woordjes gevonden en ga nu even luisteren naar Queen met Freddie (1946-1991) "Those are the days of our lives" en Queen met George Michael (1963-2016) "Somebody to love". Altijd goed om een ochtend af te sluiten. Dan is het nu 'hondjestijd', ballen smijten en het beestje wat salto's laten maken. Tot morgen
Ik realiseer me niet genoeg hoe bevoorrecht ik ben om hier aan de Noordzeekust te kunnen wonen. Weer of geen weer, blauwe of grijze luchten, regen of droog, wind of rustig, altijd is die zee fascinerend om te zien. En door hier te wonen kan ik ze elke dag in een andere gedaante leren kennen. Maar iedereen komt hier eens graag uitblazen. Ook de kinderen vinden het hier fijn om in het zand of water te spelen en op de dijk naar hartlust te skeeleren, fietsen of go-carren. Het 'licht' is hier hevig door de waterweerspiegeling en een zonnebril is hier dan ook geen overbodige luxe. Zelfs met stormweer zet ik hem op, om mijn ogen te beschermen tegen de zandkorrels. En zondag komt het kroostrijk gezin (2+4) voor een paar dagen van dat lichtspel genieten. Maar daar gaat het vandaag niet over. Ik heb gisteren weer een nieuw woord geleerd of liever gezegd, ik begrijp eindelijke de afkortingen die ik de laatste tijd overal tegenkom. T.G.i.f. dat staat voor 'Thank Goodness It's Friday' of 'Thank God It's Friday' of in het Vlaams, 'Godzijdank, het is vrijdag'. Natuurlijk zegt die uitdrukking me niets meer. Of het nu een maandag, een vrijdag of een zondag is, dat maakt me allemaal niet uit. Ik moet niet wachten op vrijdagavond om, na school of werk, me te amuseren tot zondagavond om dan op maandagmorgen er als een zombie uit te zien. Ik feest en tierelier wanneer ik er goesting voor heb en dat is 'nooit'. Dus de liedjes van Kate Perry en The Easybeats ken ik wel maar heb ze niet nodig om me goed te voelen op een vrijdag of gelijk welke andere dag van de week. Ik pas de woorden van Stanislav Jerzy Lec (1909-1966) toe: wees onbaatzuchtig, en respecteer het egoïsme van de ander. Of anders gezegd, ieder zijne meug om zijn uren te besteden. Dat doen onze Vlaamse bekende mannen om andere Vlaamse mannen erop te wijzen dat prostaatkanker het beste voortijdig kan opgespoord worden vooraleer de kanker je volledig te grazen neemt. Infotainment of informatie geven met een lichte humoristische toets om het goed te laten doordringen bij de stoere binken en macho's. Het amusementsgedeelte deed me denken aan de film "The Full Monty". Een film uit 1997, met een leidraad à la Chippendales. Deze film had ook een maatschappelijke ondertoon, zoals vaderrechten, impotentie, werkeloosheid, depressies en zelfmoord.
De boekskes bij de kapper bevatten dikwijls ook wijsheden. Dat heb ik vandaag ondervonden, toen ik er een artikel las van Rik Moons (docent/prof aan unief Gent/Leuven). Hij mocht er zijn boek voorstellen, "Domme vragen bestaan wel" en gebruikte als illustratie en samenvatting van de titel, de woorden van de Dalai Lama, de Tibetaanse geestelijke leider, "Wanneer je praat herhaal je alleen wat je al weet. Maar als je luistert, zou je iets nieuws kunnen horen". En zoals hierboven uitgelegd, ik heb geluisterd en gekeken naar iets nieuws en wat geleerd. Tot morgen
Stel je voor, we zitten al aan dag 300 van dat nieuwe jaar dat eigenlijk al bijna een oud jaar mag genoemd worden. Het spreekwoord 'de tijd vliegt snel, gebruik hem wel' is echt wel van toepassing. Maar de vraag in deze zin is wel, wat is 'wel'? Dat zal voor iedereen wel verschillend zijn. Voor de ene is dat veel werken om vlug op zijn lauweren te kunnen rusten, voor de andere op reis gaan, lekker uit eten gaan, wandelen, fietsen, lezen, herinneringen ophalen. Zovele mensen, zovele invullingen van het woordje 'wel'. Vandaag is voor mij het woordje 'wel' tijd benutten om te lezen. En 'wel' over mensen, voorvallen, ontwikkelingen, ontdekkingen en nog veel meer, die belangrijk waren/zijn en waar ik niet het minste benul van had. Is dat een gat in mijn ontwikkeling of interesseerde me het allemaal niet toen ik op de schoolbanken zat of volgde ik de evolutie van de maatschappij niet in mijn jonge jaren? Door iedere dag eens te bekijken wat er allemaal al voorgevallen is op die datum in een ander jaar, of ontwikkeld is, of personen en hun betekenis op aarde voor anderen, is mijn tijd 'wel' besteed om daarover te lezen en iets meer te weten te komen. Soms vraag ik me dan af, brengt dat een verrijking in mijn leven dat ik nu weet dat op deze dag de prikkeldraad werd uitgevonden of de opening van de metro in Parijs plaatsvond? Waarschijnlijk niet, het is alleen een vaststelling dat het ooit werd uitgevonden of dat men begon met ondergronds mensen te vervoeren. Ik stel ook meer en meer de eindigheid van mijn leven vast door de eindigheid van andere belangrijke mensen vast te stellen. Niets is dus eeuwig, alles is voorbijgaand behalve wat de mensen hebben achtergelaten, ontwikkeld hebben en voor de volgende generaties nuttig zijn. Maar zelfs belangrijke mensen in hun tijd, verdwijnen uit de belangstelling en vergeet men de waarde die ze hadden op cultureel, politiek, religieus en zovele andere facetten van het menselijke leven. Neem nu James Cook (1728-1834) een belangrijk zeevaarder en carthograaf en nu met een 'e' achter de familienaam maar met dezelfde uitspraak, een acteur of tv-presentator is geworden. Albrecht Rodenbach (1856-1880), altijd afgebeeld met een jan-van-gent, een belangrijk Vlaamse dichter en schrijver is nu synoniem voor een lekker biertje (zie 04-02-2020). Ook de impact is men vergeten van Hugo Verriest (1840-1922) en zijn familie. Hij was een Vlaamse priester-dichter-schrijver-redenaar. Zijn broers en zus hadden hun tentakels uitgestrekt naar de universiteit, klooster, brouwerijen en de politiek en via zijn nichtje ook in de financiële Belgische wereld. Een 'singer' kent iedereen maar men is vergeten dat Isaac Singer (1811-1875) deze naaimachine voor het gemak van zijn vrouwen en zijn kinderen (±18) bedacht heeft. En zo vind ik dat mijn voormiddag 'wel' besteed is door dat allemaal eens door te nemen, in feite met lezen. En nu ga ik niet autorijden want Karel Jonckheere (1906-1993) noteerde ooit: Auto = paardekracht toevertrouwd aan een ezel! Wel, ik ga te voet mijn commissies doen. Tot morgen
The retired woman is speaking again. Het is wel zo dat ik in mijn hoofd een jonkie van 18-19-20 jaar blijf en dat vele van mijn leeftijdsgenoten dat gevoel wel herkennen. Nog altijd denken dat de wereld en de toekomst aan mijn voeten ligt. Af en toe moet ik dan eens een landing naar de realiteit maken, zoals iedere senior dat ook af en toe eens moet doen. Maar sinds mensenheugenis is er een vakjesmentaliteit en niet alleen in leeftijd. Mensen in vakjes onderverdelen om zo stante pede te weten met wie we te maken hebben, weliswaar in algemeenheden maar ook in herkenningspunten. In de Bijbel vond men de Joden, de Heidenen, de Babyloniërs, Egytenaren, de gelovigen en de ongelovigen. Naargelang er meer landen verkend en bekend werden, steeg het aantal verschillen tussen volkeren en nationaleiten, religies en benoeming van werkzaamheden en hun uitvoerders. En eens dat dàt allemaal keurig geordend was begon men nog wat meer te specifiëren Belangrijke mensen kregen een predicaat om hen nog meer te onderscheiden van de rest zoals bv al de Karels in onze vaderlandse geschiedenis: de grote, de kleine, de kale, de dikke enz.. Dan begon men nog meer te specifiëren om het dorp, stad, regio of land te bepalen. De Unionist, Vlaming, Waal, Brusselaar. Afhankelijk van de woonst, werden de inwoners 'ajuin' genoemd of 'stroppendrager' of 'nen sinjoor' of 'een maneblusser' of 'een kiekenfretter'. De laatste eeuwen bv ook in politieke gezindheid: tjeven, sossen, blauwen, bruinen/zwarten geitenwollensokken, democraten, conservatieven. Maar een bijnaam wordt ook heden ten dage nog gegeven en weet iederen direct wie er bedoeld wordt met: 'den Bleiter', het Brabants trekpaard of de 'loodgieter', 'het orakel van Brakel, VDB, Madame non, Dieu, Steve stunt, Quickie en Haiku Herman. Dat is nóg niet genoeg om, buiten leeftijd, herkomst, stad en gezindte, beroep, mensen in onder te verdelen. Nu komt nog eens het levenspatroon aan de beurt. Meer speciaal de voeding Je hebt de herbivoren-carnivoren-omnivoren, al noemt men dat nu 'vegetariërs of de veganisten of de flexitariërs'. Maar de mens kan alles zijn omdat ons lichaam zich kan aanpassen aan elk voedingstelsel. We hebben hoektanden die eigenschappen zijn van een vleeseter en onze darm is wel iets korter dan bij de koeien maar lang genoeg om plantaardig voedsel te verteren. Waarom komt dat nu ter sprake in mijn blog? Dè omnivoor-herbivoor-carnivoor bij uitstek, die alles in één persoon is, Jeroen Meus, stelt in zijn nieuwe boek "Groentekost" enkel vegetarische gerechten voor. Dienen mens moet ook mee met zijn tijd gaan als hij zijn kost wil blijven verdienen met eten en gerechten verzinnen. Dè man van het zout, boter en vet, zorgt dat degenen die dat niet zien zitten om op te eten wat alternatieven vinden in de "Dagelijkse Kost" van onze tv-kok. En dat is goed bezien. Tot morgen
Verjaardag van een landgenote. Ik heb 3 voornamen, zij heeft er 4 en nog een hele resem titels erbij. Zij hoeft niet te zoeken of te studeren voor een beroep of een job. Alles is al voorhanden. Of ze nu een diploma haalt of niet, niets staat haar (tot hiertoe) in de weg om ooit de hoogste functie van het land in de wacht te slepen. Het ziet er evenwel een plichtsbewuste jonge vrouw uit, misschien ook wel een strebertje, en zal haar studies wel afmaken om een diploma in de wacht te slepen en alzo intellectueel niet onder te moeten doen voor de modale Belg. Niettegenstaande er zovele beroepen zijn zal dit toch de laatste keer zijn dat ik er mijn vingeroefeningen voor over heb. Natuurlijk zoeken verschillende organisties en instellingen vrijwilligers om de beroepsbevolking te ontlasten, vooral in de zorgsector. Maar dat heb ik in mijn jaren van thuisarbeid gedaan en heb niet veel goesting om dat terug op te nemen. Terug studeren is ook nog altijd een optie, maar Leuven ligt ver van de zee en ik heb ook geen goesting meer om in overvolle aula's te zitten, papers te schrijven, verplicht uren studeren en omgaan met de 'jeugd van tegenwoordig'. Er zouden al 2 generaties tussenliggen en voor de meeste collega-studenten zou ik een oma of een bobonne zijn en niet kunnen deelnemen aan studentikoze activiteiten. De mentaliteit, levenshouding, interessesfeer, vrije tijdsbesteding lijken allemaal een beetje onoverbrugbaar. Nochthans zou het nu allemaal kunnen wat meer dan 50 jaar geleden niet kon: alle mogelijke studierichtingen kiezen zonder voorafgaande restricties om een studie, na gelijk welke humaniora/middelbaar/leven, aan te vatten. De enigen die ingangsexamen moesten doen waren de burgi's en dat is nu nog altijd zo. Nu moeten er geen maturiteitsexamen meer gedaan worden als je geen klassieke humaniora hebt gedaan om universitaire studies aan te vatten. Nu is het gewoon zeggen 'dat interesseert mij, ik betaal mijn inschrijvingsgeld en ik begin eraan'. Gezien mijn interesses en leeftijd lijkt me het enige dat ik zomaar zou kunnen beginnen uitoefenen 'gids' te zijn. Geen diploma-vereisten, geen opleiding volgen, alleen een goede algemen kennis, de anekdotes van iedere steen, straat en volkse figuren en de geplogenheden van iedere dag, kennen. Daarbij over een goede algemene conditie beschikken, om kilometers op pad te gaan. Maar het is hier noch mijn geboorteplek, noch de plaats waar ik mijn kinderen heb grootgebracht en dus moeilijk om hier of in de omgeving de mensen rond te leiden, verhalen en anekdotes te kennen om te vertellen aan de bezoekers. Conclusie: ik blijf mijn beroep van gepensioneerde maar uitoefenen zo lang ik leef. Tenandere, met heel veel plezier want het is toch een job met zéééér veel mogelijkheden. Tot morgen
Mieken houdt u vast aan de takken van de bomen, Mieken houdt u vast aan de takken van de mast....begin van het kinderliedje om mee te delen dat er veel wind is buiten. Ik heb sinds ongeveer 15 maanden een nieuw dak. Maar bij hevige windrukken, storm of wat dan ook loopt er van alles mis. Niet aan de dakpannen, dat kan ik amper zien. Maar een paar kapotte gevelstenen waar dan met plezier de vogels in nesten, regenpijpen die loskomen van de dakgoot en de muur. Kortom, en nu noem ik ze bij naam wat tegen mijn gewoonte is, de Firma J, hun baas X en zijn dakwerkers zijn geen aanraders voor afwerking, klantvriendelijkheid en herstelling van hun fouten. Sinds de storm van begin november 2021, vraag ik om de regenpijpen terug op hun plaats te hangen en vast te maken. In mei zag ik de vogels mijn dak binnensluipen en kaart ik al die fouten en gebreken aan, met foto's en video's, telefoons en e-mails. Bazin T heeft oneindig veel excuses waarom dat alles nog niet in orde is gekomen: té veel en té dringend uit te voeren nieuwe werken, geen materiaal voorhanden, de weersgesteldheid: te nat, te droog, te veel wind. Verder is er de ongeloofelijke impact van corona op de werknemers van hun bedrijf, iedere week is er de helft buiten strijd. Natuurlijk zijn er nog andere besmettelijke ziekten die langs het bedrijf passeren. En daarbij, merkt de bazin laconiek op: ge zit toch droog, ge hebt een nieuw dak boven uw hoofd!!!. Ik heb het eens wereldkundig gemaakt en mijn woede eens afgereageerd, maar daarmee is het niet hersteld en wacht ik nog altijd op de dakwerkers.
En omdat ik vandaag nog geen zin heb in een andere job dan dat van 'gepensioneerde' zullen er vandaag ook geen beroepen onder de loep genomen worden. Ik mag eigenlijk ook niet vergeten dat deze job niet te versmaden is: ik kan opstaan wanneer ik wil, ben niet afhankelijk van het humeur van een baas alleen van mijn eigen vrolijkheid, het is geen nine-to-five werk, en de rust-etens-drinkpauzes bepaal ik zelf. Ik heb geen klagen behalve wat te lezen is in voorgaande paragraaf. Ik heb dan weer eens gekeken naar het woord dat Van Dale deze week in de aanbieding heeft: kneusjesreligie. Het is een religie waarvan de aanhangers de wereldevolutie niet kunnen volgen omdat ze te slap en te weinig daadkrachtig zijn. Ik heb nog nooit van die sekte gehoord, maar ik neem aan dat het mensen zijn die niet geïnteresseerd zijn in de social media, wat de overgrote meerderheid van het seniorenbestand uitmaakt. Ik maak wel gretig gebruik van sommige nieuwigheden zoals pc en gsm, zoals de meeste senioren, maar niet voor het gebruik van de allernieuwste snufjes die het menselijk contact, de menselijke stem en menselijke aanwezigheid uitsluiten. Ik zal door een 'iter' wel als een 'kneusje' beschouwd worden. Maar bovenal vergeet niet: Lachen is: tijd doorbrengen bij de goden. Tot morgen
Een druilerige zondagochtend. Ik was toch niet zinnens een voet buiten te zetten en de hond ook geen poot. Alleen zijn de temperaturen echt aangenaam, zodat de verwarming nog niet echt moet aangezet worden. Dan herken ik dit jaar het systeem van mijn jeugd: warm of koud, de verwarming mocht niet aan vóór Allerheiligen. Niemand had toen zin in het vooruitzicht van weer maanden iedere dag met kolen te sleuren. Met een beetje geluk haal ik de verlofperiode door warmte van de buitenlucht te krijgen. Dat is nog altijd stukken gezonder dan welke warmtebron ook, binnenshuis. En goed nieuws, mijn punthoofd is verdwenen!!. With a little help from my friends, is alles weer tiptop in orde gekomen op mijn vernuftige apparaten. Een frangipanetaart was hun beloning en een big smile on my face. De laatste dag van week 42 eindigt in schoonheid en gemoedsrust. Ik kan gewoon eens overlopen of alles wat er in mijn gsm staat nog up to date is, want een week heb ik niks kunnen nakijken. Mijn gsm is mijn portable geheugen, mijn afsprakenboekje, kalender, adressen, verjaardagslijst, allerlei weetjes en nog zoveel meer. Dan begrijpen jullie best wat een gevoel dat geeft als dat allemaal is kwijtgespeeld. Enfin, een grote zucht van opluchting, ik zal niks meer kunnen vergeten want alles is opgeslagen zoals het hoort. Omdat het vandaag geen werkdag is ga ik ook niet snuffelen tussen de meer dan 20.000 beroepen die er op aarde uitgeoefend worden of er iets van mijn gading bij is. Ik maak er een luilekkerdag van, en een lekkere dag zal het zeker zijn want ik heb nog allerlei lekkernijen over van gisteren. De tuinman heeft gisteren de tuin eens eventjes goed gesoigneerd en gefatsoeneerd en er is in mijn patattenveld zowaar wat gras te zien. Tot morgen
Nog NIET gevonden waar ik al 'gans' de week naar op zoek ben en dat is geen neerhofhoender. Het wil zeggen, dat ik 'al' de dagen van week 42 probeer van alles in orde te krijgen zowel op pc als gsm en er niet in slaag. Daar komen dan dingen te voorschijn die ik niet vraag en mijn vragen blijven onbeantwoord. Nog eventjes geduld en misschien komt er deze namiddag een oplossing aangewaaid. Dat hoop ik althans. Maar het is vandaag 'CAPSLOCKDAG', gewoonlijk gebruikt op iets te benadrukken maar ik wil dit lettertype nog eens gebruiken om een moedige vrouw te gedenken: WILLEMIE, Marieke Vervoort (1979-2019) samen met haar steunen en toeverlaten de honden Zen en Mazzel.
Dan nog eens twee beroepen die ik in overweging kan nemen om uit het statuut van gepensioneerde te geraken. Een niet alledaags beroep maar dat dan zeker en vast één is: 'treinduwer, tramduwer'. Niet de John Massis (Wilfried Morbée, 1940-1979) spelen die met zijn tanden en handen alles kon bewegen, optillen, kraken en trekken. Nee, zorgen dat al wat op de trein of tram staat te wachten, veel of weinig volk, effectief op de wagon geraakt en kan meesporen naar de plaats van zijn bestemming. Queuing is uit den boze, duwen en porren tot iedereen als haringen in een ton zijn aansluiting naar de volgende halte niet kan missen of op de plaats van zijn bestemming geraakt. Ik kan jullie verzekeren dat er tijdens de zomermaanden de conducteur /-trice, soms uit de cabine stapt om dat beroep uit te oefenen. Vereisten zijn man-of vrouwkracht en overredingskracht. Het tot hiertoe mooiste beroep dat ik tegenkwam en waar ik zeker voor in aanmerking zou komen moest het dicht bij huis zijn: 'willekeurige Westerling'. Een job die effectief bestaat in het verre China. Er wordt enkel gevraagd, aanwezig te zijn in bepaalde bedrijven. Dàt om de indruk te wekken dat het een succesvol internationaal bedrijf is. Gewoon een beetje rondlopen in de bureau's of fabricagehal, eens knikken en weer verder. Met mijn natuurlijke charme en met een streepje glimlach, verover ik alle Chinese harten en ben mijn loon méér dan waard. Niets zeggen, niets doen, ik hoef zelfs geen Chinees te spreken of te verstaan. Ik zou zelfs mijn goodwill tonen en één Chinese zin leren om te antwoorden als ze mij een vraag stellen die ik niet kan, wil of mag beantwoorden : waarom wil je dat weten? Zelfs in sommige Chinese scholen wordt er soms een Westerling gevraagd om wat over en weer te lopen, en in mijn geval wandelen. Dat om aan de ouders de indruk te geven dat de school zéér goed is, zodanig zelfs dat er leraren uit het Westen er les willen geven. Dat is toch nogal een jobke nietwaar? Aanwezigheidscultuur noemt dat. Tot morgen
First things first: een jarige in de familie: veertien schone jaren voor een gouden kind.. Een gelukkige verjaardag en een prettig feestje. Waarschijnlijk zal er wel een 'degustatie' plaatsvinden door de 'ouderen'. Een discussie kan ontstaan of het een kwaliteitswijn of een uitzonderlijke wijn is. Heel simpel vast te stellen, is het 8-10 caudalie of 15-20. En een caudalie is de tijd waarbinnen men de aroma's na degustatie nog proeft. → 1 caudalie is 1 seconde.
Wat denkt ge, heb ik mijn e-mail op gsm in orde kunnen maken? Bijlange niet!! Ofwel wachten op een ingeving van het moment, ofwel nog uren zoeken, ofwel wachten tot mijn vrienden komen en dat is morgen. Om een beetje plezier te hebben en mijn punthoofd kwijt te geraken, dat vandaag gelukkig ook geen pijn doet, heb ik eens gekeken naar de meest gekke en bizarre beroepen waar de beoefenaars ook hun levensonderhoud mee kunnen verdienen. Misschien zit er iets leuks en doenbaars bij voor een gepensioneerde femme fatale ttz , de 'femme' is gebleven het 'fatale' is verdwenen. Dat brengt me direct bij het beroep van 'professioneel knuffelaar'. Die mag dan tegen een vergoeding op afgesproken tijdsstippen langskomen om iemand via strelingen eens een warm en goed gevoel te geven. Geen seksuele handelingen verrichten, dat is voorbehouden voor de 'hoerenloper' al is dat een verwarrende benaming. Degene die dat als beroep doet, wordt betaald door de overheid om illegale bordelen op te zoeken en vervolgens te sluiten. Leuk kan misschien wel een ' waterglijbaantester' zijn. Dat is toch wel nodig vooraleer het vakantieseizoen in de vakantieparadijzen en pretparken begint. Ik kan wel zwemmen maar of ik nog van die kronkelende glijbanen durf af te gaan is natuurlijk de grote vraag. Wat ook moeilijk voor mij zal zijn is 'matrasspringer': de stevigheid van de veren te controleren. Dat durf ik niet meer te doen, mijn botten zijn te broos. 'Levend reklamebord' door tatoeages te laten zetten van bedrijven, voedingsketens enz op armen, benen, en gezicht. Dat zie ik echt niet zitten om mijn frêle velleke aan inspuitingen met inkt bloot te stellen om een ander te plezieren. 'Senior food technologist' een duur woord om het honden- en katteneten te proeven. Uitgeschakeld!. Nu kom ik aan de gekke beroepen die ik een kans geef om uit te oefenen. 'Puntenslijper'. Omdat in de scholen geen potloden (dat is een hol houten stokje, waar dan een stift gemaakt van grafiet en klei wordt ingestoken) meer gebruikt worden, leert men ze ook niet slijpen. Daarom heeft men in bedrijven soms nood aan een iemand die dat perfect kan doen zonder er een stompje van te maken. 'Levende vogelverschrikker'. In de lente en zomer de vogeltjes van een kolenzaadveld doen wegvliegen. Af en toe eens uitrusten met een boekje in de ligzetel of wat snurken onderwijl, eens een stapke rond het veld doen. Vervelend is wel dat het moet gebeuren in een plastieken geel fluorescerend pak en die kleur staat me niet meer. Morgen de echte kanshebbers om van een gepensioneerd profiel af te geraken. Tot morgen
Mijn punthoofd is nog niet weg, het doet alleen geen zeer meer. Dat is op zich al een hele vooruitgang te noemen. De werkmannen hiernaast waren zelfs om 4u45 ter plaatse. Ik ben maar opgestaan en heb de was en de plas gedaan, dan was ik daar toch ook weeral vanaf.Maar de installatie op mijn gsm is een obsessie, vooral de mail wil maar niet lukken. Iedere keer krijg ik te lezen dat mijn gebruikersnaam en wachtwoord niet kloppen en dat is verschrikkelijk irritant. Ik voel me een idioot die niets kan en niets kan onthouden terwijl ik papieren heb liggen vol met wachtwoorden die nodig zijn. Enfin, nog wat geduld, mijn yoghurt eten, een kiwike daarna een chocolatte koekske met verse koffie erbij, dan zal het wel lukken zeker? En nu doe ik maar verder met te proberen een job te vinden die bij me past om de stempel van gepensioneerde van mijn voorhoofd te krijgen. Gemakkelijk zal dat niet zijn want mijn frontaal aanzicht heeft wat tekenen van ouderdom, zoals de bergen en de dalen op mijn tronie laten zien. Er moeten toch wel wat werkzaamheden te vinden zijn die geen jong ding nodig hebben en van thuis uit kunnen plaatsvinden zodat uiterlijke schijn er niet toe doet. En waarlijk, met wat zoeken vind ik vanalles. De enige vereiste: is dat op mijn lijf geschreven? 'Blogger en vlogger' staat als eerste op het lijstje. Er zijn er al zo velen me voorgegaan, dat er niks meer inzit voor mij. 'Ambachtelijk kunstenaar', als ik al exclusieve producten zou willen maken heb ik toch weer heel wat materiaal en ruimte nodig om me daar mee bezig te houden. Er is nochtans een afzetmarkt voor de 'DIY' (do it yourself) producten. 'Kleermaker' is ook nog zo'n beroep dat van thuis uit kan gebeuren. Dat heb ik jaren voor mezelf en mijn kroost gedaan en komt niet meer in aanmerking. 'Huiswerkbegeleider'. dat kan zonder diploma gebeuren de enige vereiste is wat kennis over het te maken huiswerk en veel geduld. 'Muzieklerares' kan ook in haar huis lesgeven maar dan moet er minimaal een instrument aanwezig zijn, al was het maar een blokfluit of castagnettes of een schuifelke. Heb ik niet, en als beroep niet van toepassing voor mij. 'Vertaler/tolk' is ideaal als je een polyglot bent, maar ik ben alleen maar straf om het West-Vlaams naar Vlaams en ABN te vertalen. Dat is dan voor een andere thuiswerker. 'Life coach' dat zou ik nog kunnen doen: adviezen aan mensen geven, oplossen van hun problemen vanuit mijn luie zetel. 'Gewichtsconsulent' kan ik ook doen, maar dan zonder Skype, zodat men niet ziet dat ik adviezen geef en ze zelf niet toepas. Hetgeen misschien wel nog zou lukken is 'hondenuitlaatster'. Maar dat doe ik voor mijn eigen woefke en die wil geen ander gezelschap hebben dan zijn baasje. Ik zal nog maar wat verder zoeken en mezelf voorhouden dat "ik niet alles moet geloven wat ik denk dat mogelijk is". Tot morgen
Wat bezorgde me een punthoofd?Al drie dagen maken de werkmannen bij de buren me met veel lawaai en gedruis wakker om 6u. Geen rustig ontwaken wel met een hoop luid gebabbel en gediscussieer, slaande deuren en portieren, stappen met dikke profielschoenen van de bouw met ijzeren tippen. Daarnaast was er ook de installatie van een nieuwe gsm die langs geen kanten lukte doordat er weer geen één 'password' is dat past. Ook een gure wind en een omfloerste zon. Dat waren al de noodzakelijke ingrediënten om me deze morgen met migraine op te zadelen. Toch nog altijd beter dan de 'burn out' van een Limburgse federerale minister waarvan ik zelfs niet wist dat ze minister van grootstedenbeleid en ontwikkelingssamenwerking was. Ik weet niet wat zij de voorbije jaren allemaal gedaan heeft met haar bevoegdheid om mentaal doodmoe te zijn en een rustperiode te moeten inlassen. Maar ik ben al van mijn pijn grotendeels verlost en is het méér dan tijd om een vervolg te breien aan de verloren gegane ambachten. Al zijn er die terug op de markt verschijnen en uitgeoefend worden door enkelen. Zoals de 'kolenbaas' van vroeger die eerst omgeschakeld was tot leverancier van mazout en nu hout en pellets levert aan de huisgezinnen. De 'molenaar', vroeger waren er ook maar enkelen. Nu is het veeleer een demonstratie beroep geworden. Wel kan men nog aan bepaalde molens vers gemalen graan bekomen. 'Loodklopper', dat is wel een beroep dat volledig is teloor gegaan en waar ik ten andere heel weinig info over gevonden heb. 'Rattenvanger'is een beroep dat terug in opmars is. Niet voor de muskusrat te vangen of het waterkonijn dat in sommige restaurants als delicatesse wordt klaargemaakt, of voor er een 'pelsen frak' van te maken. Nee, er moet aan de beekjes en rivieren terug ingezet worden op het vangen van de 'zwarte rat' die ook wel scheepsrat of de huisrat genoemd wordt en overbrenger is van de 'pest'. Dan is er nog het jagen op de 'bruine rat' die het bont maakt in de riolen en straten van de steden. Zij kan de ziekte 'Van Weil' overbrengen. Van een trouwe lezer kreeg ik nog een beroep dat helaas alleen nog in de geschiedeisboeken zal te vinden zijn; zaagzetter. Met een zaagzettang de tanden van een zaag, links en rechts om zetten zodat de zaag niet klemt bij het werken ermee. Het waren niet alleen de timmermannen die beroep deden op een zaagzetter maar ook beenhouwers om de beenderen van de dieren te zagen. Het was een reizend beroep en de zaagzetter en/of scharensliep trokken van straat naar dorp naar stad met hun handkar of een soort bakfiets, om de messen, scharen en zagen van de mensen te slijpen. Een scharensliep en zaagzetter, zijn uit het straatbeeld verdwenen. Het beroep wordt nog bezongen in het lied "Komt vrienden in den ronde" (niet dat van Nonkel Bob) opgetekent door Jan Bols uit Lubbeek (1842-1921) in zijn boek uit 1897 "Honderd oude Vlaamsche Liederen met woorden en zangwijzen". Tot morgen
....and live goes on and on....zong Freddie en dat merkte ik, toen ik om 6u het geluid van slaande deuren en portieren hoorde en het lawaai van boormachines, hamers, kloppen en over en weer lopen, enfin alle geluiden van een bouwwerf in het klein, bij de buren. Het is een mooie dag en ga niet klagen dat ik ten volle van deze zonnige dag kan genieten. Daarom dat ik eerst mijn blog moet doen en verder gaan met de 'oude' ambachten die stilletjes aan, één voor één verdwijnen. Een beroep dat waarschijnlijk weinigen nog zullen gekend hebben is 'porder'. Want werkte de boer op het ritme van dag en nacht en het klokkengeluid om wakker te worden, sinds de Industriële Revolutie moest iedereen op een bepaald uur in de fabriek zijn. De bazen en de arbeiders betaalden iemand om te zorgen dat ze tijdig aanwezig waren om hun taak uit te voeren. Dat was een job, die vóór dag en dauw werd uitgeoefend. Het betaalde goed, per cliënt (baas of arbeider) kreeg de porder tot 7ct/week. De porder was een 'levende' en 'menselijke' wekker. Heel succesvol in die tijd want hij had gemiddeld een 30-100 klanten per dag waar hij op de deur of slaapkamervenster moest gaan 'porren' met een hengesltok, een knuppel of andere lange stok. Het was een beroep dat veel uitgeoefend werd door weduwen die als alleenstaande en paria in de maatschappij, het financieel zeer moeilijk hadden.Tot in 1945 er de opkomst was van de 'betaalbare' echte wekkers en het beroep voorgoed verdween in de annalen van de geschiedenis. Nog zo'n vergankelijk beroep is 'touwslager'. De garens voor de touwen waren meestal van hennep en gebeurden in de buitenlucht. Lange dreven, soms meer dan 300m en die soms met zeilen overdekt waren om voor beschutting te zorgen bij regen, waren nodig om de touwen te 'slagen'. Een bepaalde hoeveelheid afgewerkte touwen werden in 'kuilen' opgeslagen en 'kuil' geeft nog altijd een standaardlengte (220m) aan voor de dikke trossen en andere touwen. Omdat ze vooral voor tuigage van zeilschepen werden geslagen en dienstig waren, vonden die bedrijvigheden vooral plaats in de havens. Nu geeft alleen nog de straatnaam de plaats aan waar dergelijke touwen werden vervaardigd zoals in Oostende 'Lijnbaanstraat', of de 'Lijndraaiersstraat'. De bekendste is wel de Reeperbahn in Hamburg. Een 930m lange straat waar de 'touwslagers/Reepschlägern' hun bedrijvigheden hadden. Nu vooral gekend als uitgaansbuurt met disco's, dancings, cafés maar zeker en vast ook voor de tippelaars, de raamprostitutie en de eroscentra. Morgen weer een ander 'oud ambacht'.
"De kortste woorden 'ja' en 'nee', vereisen het meeste nadenken" zei Pythagoras (ca 570vC- ca 500vC). Maar gelijk heeft hij zowel voor z'n gezegde als voor zijn formule. Dat is de man die me in het 2e middelbaar opzadelde met a²+b²=c²oftewel één van de 'ezelsbrugskes' voor de wiskunde. Tot morgen
Het lukt me niet om op een luchtige manier te schrijven. Ik heb gisterenavond een hoofdstuk in mijn leven afgesloten door het overlijden van een vriendin. Een hoofdstuk van, vooral de laatste jaren, telefonisch contact en via andere nieuwe media. Ik leerde haar in 1980 kennen via een gezamelijk hobby: alle vormen van handwerken. Al spoedig leerde ik ook nog een 2e vrouw kennen. Met ons drieën, Tilly (1943-2022), Irene (1934-2003) en dat 'meisje van 1948', beleefden we de wonderlijkste tijden. Daar groeide een intense vriendschap uit. We vormden een beetje de 'drie ongewapende musketiers'. Onze bezigheden waren ontwerpen van breigoed, uitproberen, draad zoeken, stoffen zoeken en naaien, modellen maken maar ook veel babbelen, klappen, zeveren, lachen maar vooral elkaar doorheen alle obstakels van het leven te loodsen. Bij het overlijden van Irene sloeg het ons met verstomming. Omdat we alle kapellekens die we onderweg tegenkwamen binnengingen om een kaarsje te branden staat het gebedje, dat we ooit eens gevonden hadden en altijd en overal opzegden, op haar prentje. Ik schrijf het nu voor Tilly en daarmee sluit ik ook vandaag af. Je ne sais pas prier, Je ne sait que dire, Je n'ai pas beaucoup de temps.....Alors? La lumière que j'offre, est un peu de mon bien, un peu de moi même que je laisse devant le Seigneur, devant la ste Vierge, devant un Saint. Cette lumière qui brille, symbolise ma prière que je continue, tout en m'en allant.........Tot morgen
. Een gelukkige verjaardag en een prettig feestje. Waarschijnlijk zal er wel een 'degustatie' plaatsvinden door de 'ouderen'. Een discussie kan ontstaan of het een kwaliteitswijn of een uitzonderlijke wijn is. Heel simpel vast te stellen, is het 8-10 caudalie of 15-20. En een caudalie is de tijd waarbinnen men de aroma's na degustatie nog proeft. → 1 caudalie is 1 seconde.
