Een dag zonder nieuwswaarde, zoals men dat al eens gezapig aankondigt. Alhoewel, 'zonder nieuws' is een verkeerd beeld want een dag zonder wat nieuws is er nooit. Er gebeurt altijd wel wat op onze 'blue planet'. Met nieuws bedoelt men meestal geen 'goed' nieuws': oorlogen, bombardementen, aanvallen, pandemiën, veroordelingen, gevangennemingen, overstromingen en nog talloze andere vreselijke toestanden en onrechtvaardigheden. Vandaag de dag wordt nieuws in ons land beheersd door, gelukkig en weliswaar vredige, naderende verkiezingen. We luisteren weeral eens naar de uitleg van de politieke programma's en de mooie beloftes die daar traditiegetrouw bijhoren. Maar altijd bij beloftes en positieve vooruitzichten, blijven. Ook nooit tevreden is het lerarenkorps en hun vakbonden, die nog maar eens gaan staken. Deze bevolkingsgroep denkt nooit aan hetgeen ze de ouders en kinderen aandoen met hun acties. Volgens dat ik begrepen heb, zouden ze nu staken om paal en perk te stellen aan de willekeur van de directeur bij het opstellen van het lesuurrooster!. Een ander nieuwsitem dat me eerst een glimlach bezorgde maar daarna toch de ernst ervan deed inzien: alcoholcontole bij de 'petanque-wedstrijden'. Geen glaasje pastis meer in de hand, geen duvel meer langs de zijkant. Men hanteert nu de slogan: weg-met-het-biertje-bij-de-ballen. Een nultolerantie voor alcoholgebruik tijdens de competitie, erger dan de BOB-controle in het verkeer. De uitleg en de reden: iemand die redelijk onvast op zijn benen staat kan al eens een wedstrijdbal van 700-800gr in de verkeerde richting smijten en zo een persoon raken in plaats van de cochonnet, met alle ongelukkige en nadelige gevolgen vandien. Beperkingen en wetten, verboden van vele dingen zijn we ondertussen wel gewoon geworden in ons Verenigd Europa. In 1824 dirigeerde Beethoven (1770-1827) voor de eerste maal zijn 9e Symphonie met het prachtige "Ode an die Freude" van Friedrich Schiller (1759-1805). Het Europese Volkslied, maar 'veel Vreugde' is er in ons continent niet te vinden met de betogingen, de stakingen, bezettingen. Er is een algemeen ongenoegen dat zich manifesteert in al de geledingen van de maatschappij. Zo blijven de klaroenblazers van de The Last Post, onder de Menenpoort nog altijd hun nut tonen: de mensen er op attent blijven maken dat 'vrede' een werkwoord van iedere dag is. Ondanks, dat iedereen er wat lacherig over doet, die liedjeswedstrijden en andere competities tonen aan dat we toch, met al onze verschillen in Europa, elkaar een vredevol optreden voor de televisie wensen, elkaars talenten erkennen en er miljoenen Europeanen, ondanks al hun verschillen, naar hetezlfde programma kijken. Ook de klassieke muziekwereld erkent dat de wereld niet alleen maar kommer en kwel is. De 'Koningin Elisabethwedstrijd' is weer begonnen. Ditmaal vraagt de 'violist' alle aandacht. Er stuurden 290 muzikanten een video in van hun kunnen. Er werden 63 violisten (33vrouwen, 30 mannen) afkomstig uit 21 landen waaronder één Belgische, geselecteerd om hun virtuositeit voor een livepubliek te demonstreren. Voilà, dat was mijn nieuws van de dag, een mengeling van positief en negatief, van goed en kwaad, want zo zit de mens en de wereld toch in elkaar. Tot morgen
Feest! Niet elders maar ten huize van Pijltje, dat eigenlijk 'Rondinella' noemt of Italiaanse zwaluw. En hier woont dus het feestvarken: de lagotto romagnolo, genaamd 'Raziel di sole e terra', kortweg witte krullenbol 'Raziel' genaamd. Zes jaar wordt deze Italiaanse waterhond die geen allergiën veroorzaakt bij mensen, zeer speels en onnozel blijft, die me soms doet steigeren, me doet lachen, me doet opstaan, me doet bewegen en vooral er voor zorgt dat ik mijn manieren hou en aan tafel mijn maaltijden nuttig. Dan pas begint hij ook zijn dinerkes op te knabbelen enfin, zijn brokken. Omdat ik niet wil dat hij verhongerd, zet ik me 3x per dag aan de keukentafel om mijn ontbijt, middag- of avondmaal te gebruiken. Hij heeft ook verschillende trucjes om me van tafel te krijgen om onderwijl mijn teljoor leeg te eten. Het is een lepe snoodaard, van geen kleintje vervaard, die me nooit doet huilen maar altijd doet lachen om zijn gewiekstheid. Vandaag krijgt hij een extra 'knook' om hem bezig te houden. Ik heb wel geschreven dat ik een 'witte' hond heb, maar dat is alleen te zien als hij pas van de trimster komt. Anders hangt er, zoals nu, een zanderige kleur over zijn krullen. De zandkleur is afhankelijk van waar hij gelopen heeft of gecrosst: strandkleur of modderkleur. Het is geen mens, maar toch is hij mijn compagnon de route. Zijn voorganger was Baziel, van hetzelfde merk, en een heel ander beestje. Maar hun liefde van water en de zee, is hetzelfde. Omdat het vandaag 'Internationale Anti Dieet Dag', zal er door ons niet gelet worden op een kremmeke min of meer. We zijn er alletwee tuk op. Mary Evans Young besliste in 1992 dat het genoeg was met al die diëten die als paddestoelen uit de grond schoten en de mensen alsmaar ongelukkiger maakten om te kunnen voldoen aan het silhouet van een 'geraamte met vel' over. En op 6 mei ontstond zo de 'No Diet Day'. Iedereen die daaraan meedoet draagt een 'lichtblauw lintje'. Ik doe daaraan mee maar ik heb geen lichtblauw lintje en ga daarvoor niet naar Nieuwpoort of Oostende trammen om bij de confectie-retailer Veritas, lint te gaan halen. In feite doe ik iedere dag mee met deze speciale 'no diet day'. Er zijn zó vele lekkere dingen te eten, en het leven is zo kort, dat ik ook culinair plezier wil hebben aan mijn leven. Ik moet eerlijk zijn, die lekkere dingen zijn bereid door anderen dan ik: een chefkok, een patissier, een traiteur. Zelf bak ik er niet veel meer van. Een éénpersoonsgezin is moeilijk te besturen op eetgebied en kent enkel de eiergerechten, de tomaten en het witloof. Tot morgen
