Eens te meer staan Gods geduld en zijn milde
barmhartigheid centraal. Mensen
die door de goegemeente uitgesloten worden, worden door Hem met liefde benaderd. Hij spijkert mensen niet
meteen vast op hun woorden of daden.
Een
verkeerde levenswandel keurt Hij uiteraard af maar achter de fouten ziet Hij de
mens. Zo bevrijdt Hij die uitgestotenen uit hun eenzaamheid en schenkt hun de
vreugde erbij te horen.
Meer
nog, zijn woorden zijn een vingerwijzing voor de weldenkende gemeenschap die,
zo vlug en gemakkelijk, op harde, liefdeloze wijze oordeelt en veroordeelt.
In die tijd zei Jezus tot de hogepriesters en de oudsten van het
volk:
Wat denkt u hiervan? Iemand had twee zonen. En hij ging naar
de eerste en zei: `Jongen, ga vandaag in de wijngaard werken.''
Hij antwoordde: `Nee, ik wil niet.'' Later bedacht hij
zich en ging toch.
Toen ging hij naar de tweede en zei hetzelfde. Die antwoordde: `Goed,
heer.'' Maar hij ging niet.
Wie van de twee heeft de wil van de vader gedaan?' Ze zeiden:
`De eerste.'
Jezus zei hun: `Ik verzeker u, tollenaars en hoeren gaan u
voor naar het koninkrijk van God. Toen Johannes naar u toe kwam op de weg
van de gerechtigheid, hebt u hem geen geloof geschonken. De
tollenaars en de hoeren hebben hem wel geloof geschonken.
Maar u hebt zich ook later, toen u dat zag, niet bedacht en hem
geen geloof geschonken.
(Matteüs
21,28-32)
OVER MOOI PRATEN EN GOED DOEN
Vandaag lijkt het evangelie wel over pubers te gaan.
Er zijn zulke jongeren, die vlakaf nee zeggen en later toch doen wat gevraagd
was. Het heeft iets mooi, die groei naar volwassenheid. Een beetje ruw en
brutaal soms, maar groeien is onderweg zijn. Anderen zeggen direct ja, maar
houden hun belofte niet. Ze lijken volgzaam, maar woord en daad liggen ver
uiteen.
Jezus spreekt echter niet over pubers. Hij spreekt
over ons en onze houding tegenover God. Zijn wij gehoorzaam met de lippen,
terwijl ons hart ver van Hem blijft? Of durven wij wel eens opstandig zijn,
furieus en kwaad op God, om later, na beraad en bezinning toch trouw te
blijven?
Die laatste houding lijkt de parabel aan te prijzen:
de mens, die na een korte, of soms lange worsteling met zichzelf, de juiste
keuze vindt. Trouw aan God betekent niet dat je een willoos mensje wordt. Jezus
zelf was allerminst een doetje. Zijn keuze was kordaat, en bracht vaak herrie
met de leiders van zijn tijd. Maar altijd bleef Hij trouw aan de wil van zijn
Vader, ook als dat moeilijk was. Zo heeft God ons geschapen en zo heeft Hij ons
geroepen om zelfstandig en vrij te handelen. Maar Hij vraagt ons, om net als
Jezus, trouw te blijven, ook als het moeilijk wordt, en wij een tijd weifelen
en twijfelen.
Bij kwaad en onrecht mogen we niet zomaar zeggen: het
is Gods wil, en dan gelaten berusten. Zo dikwijls is iets niet Gods wil, maar
een gevolg van de kwade wil van mensen. Wat God dan wil is dat wij opstaan, en
iets doen om het lijden weg te nemen en het onrecht ongedaan te maken. Terwijl
wij soms liever niets zouden doen, gemakkelijk in onze luie zetel.
We denken wel eens laat maar gebeuren! En later gaan
we dan toch naar zijn wijngaard, om daar zijn wil doen. Die wil ligt in het
dagelijks leven, meer dan in de zondagsmis. Er is geen uurtje voor God en al de
rest voor mij. De wereld is zijn wijngaard. En die wereld op weg zetten naar
Gods eigen Rijk, dat is onze opdracht in die wijngaard van de Heer.
Ik zie God al een tekening
maken voor de mensen...
Zoals een kleinkind doet voor zijn zieke opa.
Wat erop staat, is niet af.
Het komt er ook niet op aan.
Maar dat die tekening
boven het bed mag hangen...
Daar komt het op aan.
Zo zijn opa en kleinkind
altijd een beetje samen.
De tekening die God
voor de mensen heeft gemaakt
is Jezus:
een ruwe schets van een Mensenzoon
maar met heel veel liefde
op onze aarde neergezet.
De mensen hebben die tekening van God
verfrommeld en weggesmeten.
Zij wisten niet wat zij deden.
Naderhand hebben velen
die verfrommelde tekening
toch boven hun bed gehangen.
Op die manier blijft God
nu bij de mensen.
Ondanks alles.
Op een dag, ik weet niet meer hoe lang geleden, maar ik denk dat ik een jaar of acht was, zei mijn moeder tegen ons: er komt hier een meisje logeren, dat erg ziek is geweest. Ze heeft roodvonk gehad en haar vader is er aan gestorven, maar dat weet ze nog niet. Jullie moeten maar erg lief voor haar zijn.
Het was winter. Ze werd vroeg in de avond in een rijtuig gebracht en vader droeg haar de kamer in. Ze was in een grote, saaibruine plaid gewikkeld en het meeste is mij bijgebleven de lucht, die in de plaid en in al haar kleren zat. Een koude, saaie lucht, met iets vreemds, waarschijnlijk ontsmettingsstof erbij. Maar toen meende ik, dat het iets met haar dode vader te maken had.
Ze werd in een stoel gezet en uit de plaid gewikkeld. Wij bekeken haar met een beklemd hart. Ze was klein en bleek, met rood haar, streng in het midden gescheiden, de scheiding was bijna fosforiserend wit en ze was zo verschillend van ons, zo blank, zo lichtschuw, zo stil. Ze had hoge, bruine laarzen aan en geribbelde zwarte kousen.
Ik heb nog nooit zozeer de eenzaamheid van een ander kind gevoeld, als toen ik haar later haar kleren zag uitdoen voor de kachel en in haar grove nachtpon stappen. Ik voelde me bijna ondraaglijk gedrukt door ons geheim en het besef, dat ze nog veel armzaliger en beroofder was dan ze zelf wel wist. Om haar hals hing een klein zilveren kettinkje met een kruis, en dit troostte mij heimelijk en prikkelde mijn nieuwsgierigheid.
Moeder bracht haar naar bed in het logeerkamertje en zette een nachtlichtje, dat naar spiritus rook en een cyclamenroze glazen kapje had, naast haar neer.
Toen we in bed lagen, zwijgend en beiden bezig met de kleine vreemdelinge, kon ik mijn nieuwsgierigheid niet langer bedwingen. Het was niet alleen nieuwsgierigheid, maar ook een soort verering, gemengd met een lichte afkeer. Ik ging de trap af naar de W.C. Terugkomend keek ik in het kamertje.
Het lichtje brandde behoedzaam. Ze lag hoog in het bed, haar vingers speelden met het kettinkje en ze huilde, zonder enig geluid. Ik had nacht willen zeggen, maar nu vluchtte ik, alsof ik iets onvergeeflijks had gedaan, nog een trap af, en stortte de huiskamer binnen. Annie huilt, zei ik, en barstte zelf in tranen uit.
Later kwam moeder nog even bij ons bed. Ze slaapt, zei ze zachtjes, ze had oorpijn, ik heb er druppeltjes in gedaan en dat hielp. Gaan jullie maar lekker slapen.
Het regende buiten, de wind drukte zich telkens tegen het raam en dan leek de regen in de kamer te vallen.
Bij tussenpozen, telkens tweemaal na elkaar, zwiepte het licht van de vuurtoren langs het plafond: ik voelde mij onbeschermd en dicht bij de duisternis en de regenvlagen buiten.
Als een koud, zwaar stuk in mijn maag voelde ik het kamertje, met die vreemde lucht en boordevol van het dunne, roodharige meisje.
Toen God de grote dingen schiep, de grote dingen van de nacht, verlicht en van bizondre pracht, en naar het glinstrend water keek van stroom en meer en beek, toen heeft Hij goudgruis saâmgebracht, het allermooiste van de nacht, en vormde wilgenteentjes voor overdag,
De hoofdgedachte vandaag is dat God andere maatstaven
aanwendt dan wij. Hij schenkt zijn Liefde, volkomen gratis en onverdiend aan
iedere mens, ongeacht wie hij is, wat hij kan, of wat anderen over hem denken
en zeggen.
Want
zo hoog als de hemel is boven de aarde, zo ver
gaan mijn wegen jullie wegen te boven. (Jesaja 55,9)
Jezus vertelde eens volgende gelijkenis:
Met
het koninkrijk der hemelen gaat het als met een landeigenaar die 's
morgens heel vroeg eropuit ging om arbeiders te huren voor zijn
wijngaard. Hij werd het met de arbeiders eens over een denarie per
dag en stuurde hen naar zijn wijngaard.
Toen hij rond het derde uur eropuit ging, zag hij nog andere
mensen zonder werk op het marktplein staan. Hij zei tegen hen: `Ga
ook naar mijn wijngaard, en ik zal betalen wat billijk is.'' En ze
gingen.
Rond het zesde en het negende uur ging hij weer en deed precies zo. Toen
hij rond het elfde uur eropuit ging, zag hij nog andere mensen staan, en
hij zei tegen hen: `Waarom staan jullie hier de hele dag zonder
werk?'' Ze antwoordden hem: `Omdat niemand ons gehuurd
heeft.'' Waarop hij tegen hen zei: `Ga ook naar mijn wijngaard.''
Toen het avond was geworden, zei de eigenaar van de wijngaard
tegen zijn opzichter: `Roep de arbeiders en betaal hun het loon uit, de
laatsten het eerst.'' De arbeiders van het elfde uur kregen ieder een
denarie. De eersten verwachtten toen dat ze meer zouden krijgen. Maar
ook zij kregen ieder een denarie. Ze namen hem aan, maar mopperden tegen
de landeigenaar: `Die laatsten daar hebben één uur gewerkt, en u
stelt hen gelijk met ons die de last van de dag en de brandende hitte
gedragen hebben.'' Maar hij gaf een van hen ten antwoord: `Vriend, ik
doe je geen onrecht. We waren het toch eens geworden voor een
denarie? Pak je geld maar aan, en ga. Ik wil die laatste evenveel
geven als jou. Mag ik met het mijne niet doen wat ik wil? Of ben jij
jaloers omdat ik goed ben?''
Zo zullen de laatsten de eersten zijn en de eersten de laatsten.' (Matteüs 20,1-16)
GA OOK GIJ NAAR MIJN
WIJNGAARD!
Dit gekende verhaal roept wat wrevel op. De Heer heeft het contract wel nageleefd, maar wij verwachten toch: gelijk loon voor gelijk werk. Wie meer gedaan heeft, moet ook meer krijgen. Is God dan onrechtvaardig?
We hebben het verkeerd voor als we zo redeneren. Het is geen vakbondstaal over patroons en arbeiders. God is geen baas die cijfert om te vergoeden naar verdienste. Hij geeft veel meer! Vele keren loopt de Heer naar de markt, zelfs als de avond valt om ook dan nog zijn goedheid te delen.
Bij God gaat het niet om loon naar werken. Hij blijft en blijft uitnodigen om mee te werken aan zijn Rijk van Liefde. Hij blijft ons opzoeken, wie wij ook zijn. Hij wordt niet moe te vragen om zijn Rijk uit te dragen. Hij vraagt dat in de vroege morgen van ons leven, én in de levensavond, als wij misschien moe of ontmoedigd zijn. Hij is heel anders dan een gewone baas, die afdankt en heen zendt. En bovenal: mogen werken aan zijn Rijk, is mogen leven in de vreugde van zijn Rijk.
Dat leert ons die uitbetaling: ieder krijgt evenveel. Het loon is geen geldsom, maar wel zijn vriendschap, zijn liefde, de vreugde om te mogen leven voor zijn aangezicht. Zo spraken de oude kerkvaders over ons geloof: spelen voor Gods aangezicht. Die vreugde van zijn vriendschap gunt God aan allen, zij die erbij waren vanaf het eerste uur, en evenzeer aan hen die er wie weet waarom - niet bij waren in het begin. Kan een mens meer wensen dan te mogen leven in Gods Liefde? Wat is het toch goed, wat is het heerlijk, om als broeders en zusters eendrachtig samen te wonen. Als kostelijke olie is het op het hoofd van Aaron, zegt een psalm vol wijsheid. (Psalm 133,1-2)
God schenkt geen loon naar werk; Hij schenkt veel meer dan wij ooit kunnen verdienen: Hij biedt ons aan om te leven in Zijn vriendschap, om te leven in Zijn liefde, spelend voor zijn aangezicht.
De werkers van het elfde uur
Merkwaardig dat ze zeggen: Niemand heeft ons aangeworven Hier kan veel leed achter steken. Leed van mensen die altijd en helemaal onderaan de ladder staan. Ik val weer buiten de prijzen, tussen wal en schip, gedoemd om altijd de laatste te zijn. Niemand ziet mij staan; niemand werft mij aan.
De werkers van het elfde uur
Ik ben te klein of te groot, te oud of te jong, ik ben onhandig of onkundig; ik spring uit de band of val uit de toon. Ik moet altijd maar horen dat ik voor dit of voor dat niet in aanmerking kom. Men zegt van mij dat ik de boel op stelten zet en dat ik al eens mijn eigen ruiten stuk gooi. Men zegt van mij dat ik niet rechtgelovig ben; een stuk heiden die niet in het lijntje loopt, een rare vogel. En daarom heeft niemand mij aangeworven.
Of toch nog te elfder ure, of vijf voor twaalf was er toch iemand die zei: voor mij ben je wel de moeite waard...
Het gaat met het Rijk Gods als met een man die zijn land bezaait; hij slaapt en staat op, s nachts en overdag, en onderwijl kiemt het zaad en schiet op, maar hij weet niet hoe. Uit eigen kracht brengt de aarde vruchten voort, eerst de groene halm, dan de aar, dan het volgroeide graan in de aar. Zodra de vrucht het toelaat, slaat hij er de sikkel in, want het is tijd voor de oogst. (Marcus 4, 26-29)
Ik dacht na over wat 'verwachten' wel mag betekenen en een kleine parabel schoot me te binnen. Nu zijn parabels veel meer dan onschuldig leuke verhaaltjes met een raar slot. De parabel hierboven bijvoorbeeld vertelt jou minstens twee dingen die heel erg belangrijk zijn als je naar de toekomst wilt kijken. Hij zegt: je moet oog hebben voor ieder stapje, geen enkele fase mag je overslaan: zaad, halm, aar en dan rijpe tarwe. En hij zegt: je moet vertrouwen hebben: maar de boer, hij weet niet hoe ...
Als je die twee dingen doet, dan zit je goed. Geloven dat er toekomst is, uitkijken naar morgen, hopen kan alleen maar als je oog hebt voor het kleine wat er vandaag al is. Dat heeft dus niks te maken met je hoofd in de wind hebben of lopen dromen. Profeten waren géén waarzeggers die de toekomst voorspelden. Het waren gewoon mensen die heel scherp zagen wat er al was en wat er nog niet was. Echte verwachting stoelt dus altijd op tekens van hoop die je nu en hier ziet.
Daarbij mag je, moet je zelfs rustig je eigen ritme volgen ... terwijl de boer slaapt, zegt het parabeltje. Het vergt dus echt geen onmenselijke inspanning om de dag van morgen voor te bereiden. Iemand anders helpt beslist een handje. Als je gelooft, als je Hem wilt herkennen in de tekens die Hij je geven zal. Verwachting heeft dus alles vandoen met samenwerking tussen God en mens. De boer moet zaaien, anders kan God niet laten groeien. En God laat groeien, anders heeft de boer straks geen oogst. De boer kan alvast op alle twee zijn oren slapen: God zal zijn deel van de klus wel klaren. Dat is voor de onderdrukte indianen in Zuid-Amerika zo helder als water: in de bevrijdingstheologie ervaren zij God die met hen via het lijden naar het land van gerechtigheid en vrede trekt.
Iets onzekerder lijkt het voor God of de mens wel zijn verantwoordelijkheid zal opnemen en tijdig zal zaaien. Misschien wil ons groeiend milieubewustzijn, onze toenemende aandacht voor kansarme mensen en ons gestadig verlangen naar vrede in die richting wijzen ...
Ronald Sledsens: Alles is twee, p.26-27. Uitgegeven bij Lannoo
De andere altijd weer vergeving schenken, niet tot zevenmaal toe, maar tot zeventig maal zevenmaal. Het lijkt bovenmenselijk, meer dan wij aankunnen.
Toch is dit ook een blijde boodschap en bron van hoop en vreugde. Zelf schieten wij immers vaak tekort en hebben wij nood aan barmhartigheid en mildheid.
Als wij nog maar eens in de fout gingen mogen we erop vertrouwen dat God toch weer een nieuw begin toelaat. De profeet Jesaja schreef het reeds in zijn eerste hoofdstuk:
De HEER zegt: Laten we zien wie er in zijn recht staat. Al zijn je zonden rood als scharlaken, ze worden wit als sneeuw, al zijn ze rood als purper, ze worden wit als wol. (Jesaja 1,18)
En niet voor niets zegt Jezus ons: 'Wees dus barmhartig zoals jullie Vader barmhartig is.' (Lucas 6, 36)
In die tijd kwam Petrus naar Jezus toe en sprak: Heer, als mijn broeder tegen mij misdoet, hoe dikwijls moet ik hem dan vergeven? Tot zevenmaal toe?
Jezus antwoordde hem: Neen, zeg Ik u, niet tot zevenmaal toe maar tot zeventig maal zevenmaal.
Daarom gelijkt het Rijk der hemelen op een koning die rekening en verantwoording wilde vragen aan zijn dienaren. Toen hij hiermee begon, bracht men iemand bij hem die tienduizend talenten schuldig was. Daar hij niets had om te betalen, gaf de heer het bevel hem te verkopen met vrouw en kinderen en al wat hij bezat om zo de schuld te vereffenen.
Maar de dienaar wierp zich voor hem neer en smeekte: Heer, heb geduld met mij en ik zal u alles betalen. De heer kreeg medelijden met die dienaar, liet hem gaan en schold hem de geleende som kwijt.
Maar toen die dienaar buiten kwam, trof hij daar een andere dienaar die hem honderd denariën schuldig was; hij greep hem bij de keel en zei: Betaal wat je schuldig bent.
Deze andere dienaar wierp zich voor hem neer en smeekte: 'Heb geduld met mij en ik zal u betalen. Maar hij weigerde, liet hem zelfs in de gevangenis zetten, totdat hij zijn schuld betaald zou hebben.
Toen nu de overige dienaars zagen wat er gebeurd was, waren zij diep verontwaardigd en gingen hun heer alles vertellen.
Daarop liet de heer de dienaar roepen en sprak: Jij, lelijke knecht, heel die schuld heb ik je kwijtgescholden, omdat je mij erom gesmeekt hebt. Had jij dan ook geen medelijden moeten hebben met je mededienaar, zoals ik met jou medelijden heb gehad?
En in toorn ontstoken, leverde zijn heer hem over aan de beulen, totdat hij zijn hele schuld betaald zou hebben.
Zo zal ook mijn hemelse Vader met ieder van u handelen die niet zijn broeder van harte vergiffenis schenkt. (Matteüs 18,21-35)
VERGEVING, EEN LEVENSKUNST
Ge moogt geen oude koeien uit de gracht halen. Dat is een tip van onze verre voorouders. We begrijpen de letterlijke zin niet meer. Er zitten geen koeien meer in de gracht, maar waar het eigenlijk om gaat, verstaan we maar al te best.
Die oude koe, die ene misstap van toen, die bij elke gelegenheid weer wordt opgehaald. Ook al heeft men het zogezegd allemaal vergeven. De schuld nog eens laten aanvoelen, bedekt of onbedekt, is een koe die zwaarder is dan de misstap zelf.
Het evangelie vraagt een vergeving die van harte is. Geen vergiffenis die dient om de grootmoedigheid van de vergever in de verf te zetten. In de zin van: Zie eens hoe edelmoedig ik ben! Dat is geen vergeving, dat is vernedering.
Echte vergeving heeft geen woorden nodig. Verleden tijd wordt gewoon voltooid verleden tijd.
Vergeving is een voortdurende levenshouding: geen momentopname.
Even belangrijk is dat men zichzelf kan vergeven: dat men de eigen misstappen en fouten kan verwerken tot grotere levenswijsheid en betere zelfkennis.
Als vergeven een levenshouding is, een levenskunst, kan men ook zijn ouders en zijn voorouders vergeven: met de glimlach en met humor kunnen vertellen over de fouten in zijn opvoeding, over de niet gekregen kansen, om de erfelijke factoren die kunnen tegenvallen.
Zo is toch het leven van de mensen: altijd onvolmaakt, met haken en ogen aan mekaar gebreid.
Vergeven als levenskunst, ook t.o.v. de kerk voor haar fouten in het verleden en in het heden, voor de zwarte bladzijden uit haar geschiedenis, voor de onvolkomenheden in haar opvoeding tot schoonmenselijkheid.
Een cultuur van vergeving kan ons behoeden voor veel verkramping en verzuring. Ons eigen levensgeluk staat hier op het spel.
Voor Jezus was vergeving meer dan een menselijke omgangsvorm. De menselijke vergeving was voor Hem een voorwaarde voor de goddelijke vergeving. Zo deed Hij ons bidden: Vergeef ons onze schulden, zoals ook wij vergeven aan onze schuldenaren. Onze maat van vergeving, wordt de maat van Gods vergeving. (Homilie van Manu Verhulst)
Mild worden is de rijpste groei van de mens. Het is zacht worden in je woorden in de klank van je stem, in heel je zijn. De blik in je ogen wordt een warm aanvoelen omdat je in de mensen om je heen jezelf herkent. Het heeft niets te maken met zwakheid. Het zit veel dieper. Het is de kracht die je doet ontwaken en doet leven.
Mensen die van binnen mild worden beseffen wie ze zijn. Je oordeelt niet meer over anderen. Je bent niet langer hard. Je wilt niet overal gelden ten koste van je medemensen. Je luistert omdat elke andere een voortdurend wonder is. Je geniet van zon en regen en van heel kleine dingen.
Dikwijls zie je die mildheid bij mensen die veel geleden hebben. Ze horen en zien alles anders. Wie mild wordt heeft zichzelf overwonnen. Een dankbare zucht van bevrijding welt uit je op:
je houdt van de mensen omdat je geleerd hebt van jezelf te houden niet zoals je zou willen zijn maar gewoon zoals je bent.
Ik houd alleen maar van geschriften waarvan de auteur op een of andere manier uit de wereld is weggerukt: door mateloze pijn, door onverklaarbare vreugde of gewoon omdat hij zich op aarde een vreemdeling voelde.
---
Twee jaar was je, vertelt mijn zus me, toen je met een hamer een gat in de muur van je slaapkamer probeerde te slaan. Mijn broer zit erbij en zegt dat mijn zus geen onzin uitkraamt: hij herinnert het zich ook nog. We moeten er alle drie om lachen en dat luide lachen verjaagt een gedachte die even later opnieuw door mijn hoofd gaat, als ik weer alleen ben in het appartement: ik ben dat blijven doen. Ik wil inderdaad nog altijd een bres slaan in de muur van de wereld, ook al ben ik sindsdien van werktuig veranderd, omdat ik heb ontdekt dat woord en schriftuur daartoe doeltreffender middelen zijn dan een hamer.
Ik wil niet meer, ik wil niet meer! Ik wil geen handjes geven! Ik wil niet zeggen elke keer: Jawel mevrouw, jawel meneer... nee, nooit meer in m'n leven! Ik hou m'n handen op m'n rug en ik zeg lekker niks terug!
Ik wil geen vieze havermout, ik wil geen tandjes poetsen! 'k Wil lekker knoeien met het zout, ik wil niet aardig zijn, maar stout en van de leuning roetsen en schipbreuk spelen in de teil en ik wil spugen op het zeil!
En heel hard stampen in een plas en dan m'n tong uitsteken en morsen op m'n nieuwe jas en ik wil overmorgen pas weer met twee woorden spreken! En ik wil alles wat niet mag, de hele dag, de hele dag!
En ik wil op de kanapee met hele vuile schoenen en ik wil aldoor gillen: Nee! En ik wil met de melkboer mee en dan het paardje zoenen. En dat is alles wat ik wil en als ze kwaad zijn, zeg ik: Bil!
Liefde vervult de hele wet, het is een woord van Paulus in de eerste lezing De apostel zet zich hiermee af tegen de schijnheiligheid in de Joodse traditie, zoals ook Jezus zelf dat zo vaak gedaan had:
geen uiterlijke lippendienst, maar een bekering van het hart,daar komt het bij Jezus op aan!
Eerste Lezing uit de brief van Paulus aan de christenen van Rome
Broeders en zusters, Wees elkaar niets schuldig, behalve liefde, want wie de ander liefheeft, heeft de gehele wet vervuld.
Want: Pleeg geen overspel, pleeg geen moord, steel niet, zet uw zinnen niet op wat van een ander is deze en alle andere geboden worden samengevat in deze ene uitspraak: Heb uw naaste lief als uzelf.
De liefde berokkent uw naaste geen kwaad, dus de wet vindt zijn vervulling in de liefde.
(Romeinen 13,8-10)
---
In die tijd zei Jezus tot zijn leerlingen: Wanneer uw broeder gezondigd heeft, wijs hem dan onder vier ogen terecht. Luistert hij naar u, dan hebt gij uw broeder gewonnen.
Maar luistert hij niet, haal er dan nog een of twee personen bij, opdat alles beruste op de verklaring van twee of drie getuigen.
Als hij naar hen niet wil luisteren, leg het dan voor aan de kerk. Wil hij ook naar de kerk niet luisteren, beschouw hem dan als een heiden of tollenaar.
Voorwaar, Ik zeg u: Wat gij zult binden op aardezal ook in de hemel gebonden zijn, en wat gij zult ontbinden op aarde zal ook in de hemel ontbonden zijn.
Eveneens zeg Ik u: Wanneer twee van u eensgezind op aarde iets vragen het moge zijn wat het wil zullen zij het verkrijgen van mijn Vader die in de hemel is. Want waar er twee of drie verenigd zijn in mijn Naam, daar ben Ik in hun midden. (Matteüs 18,15-20)
LEEF VANUIT DE LIEFDE, DAN BEN JE ECHT VRIJ
Matteüs geeft richtlijnen om twisten op te lossen, maar Paulus graaft dieper: hij schetst de grondhouding die twisten kan voorkomen: De liefde berokkent de naaste geen enkel kwaad. Liefde vervult de hele wet.
Het leven zelf is dikwijls de beste leerschool. Ook de H. Augustinus heeft dit ondervonden. Zijn moeder, de H. Monica, was een vrome vrouw, gehuwd met een Romein, die er nogal op los leefde. Jarenlang volgt Augustinus dat lieve leventje van zijn vader, tot groot verdriet van zijn moeder. Vele tranen heeft zij om mij geweend, schrijft hij later zelf. Kort voor de dood van zijn lieve moeder wordt Augustinus wakker geschud. Hij ziet dat zijn manier van leven leeg en zinloos is. Hij gooit het roer om en kiest voor de weg, die zijn moeder had voorgeleefd. Jaren later maakt hij de balans op van zijn leven en schrijft een soort van autobiografie: de Confessiones of Belijdenissen.
Daarin komt hij ook bij de wijsheid, die Paulus aanprijst: Leef vanuit de liefde, en doe dan wat je wil. Dat is geen vrijgeleide om, om het even wat te doen. Het is wel de diepe kern van een leven in de Geest van Jezus. Daarbij gaat het niet om een massa regels en wetten. Die kunnen helpen, maar een mensenleven is veel complexer dan een wetboek. Daarom gaat het vooral om een grondhouding van liefde.
Maar laten we daarbij het woord van Johannes niet vergeten: Wat liefde is, hebben we geleerd van Hem die zijn leven voor ons gegeven heeft.Daarom horen ook wij ons leven te geven voor onze broeders en zusters. (1 Jo 3,16). Van ons wordt geen kruisdood gevraagd, maar een dikwijls ongeziene overgave aan God en aan de naaste. Zoals ook Jezus zelf die liefde tot God en tot de naaste het eerste, en ook hetzelfde gebod noemt.
Onze liefde zal nooit voltooid zijn en het werk aan onszelf nooit af. Maar op die Liefde komt het aan: de geest en niet de letter van de wet. Want De liefde berokkent de naaste geen enkel kwaad. Liefde vervult de hele wet.
In eenvoudige woorden: wees ontvankelijk, sta open voor Gods Heilige Geest. Zo word je een mens van goede wil, en zal je vanzelf kiezen voor alles wat deugd heet en lof verdient, voor wat goed is, hier en nu. Dat te weten, is een grote troost die vrij maakt van angst en nodeloze schuldgevoelens. Laten wij daarom proberen mensen van die goede wil te zijn.
Vader, heb dank voor de mensen in ons midden die getuigen van Uw liefde, mensen naar Uw hart, mensen die leven naar Uw droom. Draag hen als een zegel op Uw hart. Wees hen nabij in verwarde tijden en help hen om te onderscheiden wat echt goed is. Laat hen uw trouwe nabijheid ervaren.
Vader, wij bidden U om nieuw leven in uw Kerk : mensen die zich inzetten voor Uw Rijk, mensen die overal Uw woord spreken en Uw blijde boodschap uitdragen, mensen die bezield zijn door Uw geest van liefde, mensen naar Uw hart.
Vader, geef ons de kracht om trouw te blijven aan onze zending ook in moeilijke, soms onzekere tijden. Leer ons geloven dat Gij er zijt en dat Gij ons altijd zult dragen als een zegel op Uw hart.
Ook in onze tijd blijft niemand gespaard van lijden en ongemak. En dat lijden kan vele kleuren hebben. Voor velen van ons is het niet zo massief als voor Darmaan en zijn tijdgenoten. De wetenschap heeft ons voorzien van vele hefbomen om het leven aangenamer te maken op alle vlakken. Maar daardoor is het lijden niet verdwenen. Het is van gedaante veranderd.
Het lijden situeert zich vandaag de dag vaak in de onmacht om je relaties duurzaam, warm en levensvervullend uit te bouwen. Of het dringt bij je binnen via de innerlijke strijd naar balans en harmonie in je eigen leven. Je wordt overspoeld door mogelijkheden en je weet nauwelijks nog te kiezen. Voor anderen kan het lijden genadeloos toeslaan in een levensbedreigende ziekte zoals kanker, aids of tuberculose. Of door het wilde economische en sociale systeem dat je in de marge duwt zodat je niet meer mee kunt. Een groot deel van de wereld kreunt onder tekort en gemis.
Welke grondhouding neem je dan aan? Ga je je verstoppen en doen alsof er niets aan de hand is? Ga je kiezen om jezelf te verdoven door entertainment of activisme? Word je licht cynisch en degradeer je jezelf tot waarnemer van een op hol geslagen samenleving? Of zie je het lijden in je eigen leven, je familie, je vereniging, de samenleving als een uitdaging? Zie je de kansen die verborgen liggen in zoveel lijden?
Verwelkom het lijden niet op een naïeve manier, maar wel op een realistische manier. Wil je je energie er tegenaan gooien en met daadkracht, in overleg met medestanders, zoveel hindernissen als mogelijk omvormen tot kansen en uitdagingen? Ook jij kunt deze nieuwe weerbaarheid als levensmotto nemen. Het zal je een hele reeks van kansen geven om constructief je steentje bij te dragen in deze samenleving.
Ik geef graag toe dat het realisme in de strijd tegen het lijden erin bestaat dat je op het juiste moment onderscheid durft te maken tussen het lijden dat je kunt bestrijden en veranderen en het lijden dat je enkel kunt aanvaarden. Aanvaarden wil niet zeggen stilvallen, je gewonnen geven. Het is de keuze van een positieve, solidaire vrije mens.
Lijden, problemen, zorgen opwaarderen tot uitdagingen die je samen met anderen aanpakt, kan je extra energie geven om je leven zinvol en waardevol te beleven.
(Walter van Wouwe: Gelukkig zijn. Met Damiaan als bondgenoot Uitgegeven bij Kerk & Wereld)
1. Voor de verlaten poort van het kasteel verschijnt een leurder met een kist monturen van leesbrillen, goedkopere en dure. De burchtheer weert hem af: 'Ik kan nog heel
scherp zien,' zegt hij, 'zelfs door mijn vingers!' De venter geeft niet af: 'Je ziet veel
méér door deze bril, bijna door muren,
2. en je kijkt zó naar binnen bij de buren!' Hij zet een van de fokken op zijn neus en decreteert: 'Hiermee bezit je heus een tuig om dwars door alles heen te turen,
en kan je zelfs iemands gedachten lezen!' De ander zegt: 'Doe dat meteen bij dezen,
dan zie je zó dat ik geen koper ben!'
Anton van Wilderode: Barmhartig hout. Dertig Middeleeuwse Misericordes
(Misericordes of misericorden van het Latijn misericordia, barmhartigheid, (in de volkstaal zitterkens) zijn de laatmiddeleeuwse klosvormige eiken steuntjes aan de onderkant van koorgestoelten, waartegen kanunniken en kloosterlingen tijdens hun langdurige gebeden konden leunen. Op het einde van de middeleeuwen werden zij versierd met motieven uit fauna en flora, met geestige uitbeeldingen van spreekwoorden en zegswijzen of met vaak boertig en satirisch snijwerk.)
Vorige week werd Petrus nog de hemel in geprezen: je bent een rots, op jou kan ik mijn kerk bouwen.
Vandaag is het gans anders, Jezus zegt wat hemzelf nog te wachten staat: Jeruzalem, een kruis, verraden en verlaten, en helemaal geen droom van roem of macht en aanzien.
Meteen wil diezelfde Petrus tussenkomen: Dat mag niet gebeuren, Heer!
Onmiddellijk krijgt hij, die Petrus, die zo geprezen werd, de steenrots, die de eerste paus zal worden, een stevige bolwassing: Ga weg, Satan, weg, achteruit je laat je leiden door menselijke overwegingen en niet door wat God wil.
In die tijd begon Jezus zijn leerlingen duidelijk te maken dat Hij naar Jeruzalem moest gaan; dat Hij daar veel zou moeten lijden van de oudsten, de hogepriesters en de schriftgeleerden, maar dat Hij na ter dood gebracht te zijn, op de derde dag zou verrijzen.
Toen nam Petrus Jezus ter zijde en begon Hem ernstig daarover te onderhouden: Dat verhoede God, Heer! Zo iets mag U nooit overkomen !
Maar Hij keerde zich om en zei tot Petrus:Ga weg, satan, terug! Gij zijt Mij een aanstoot, want gij laat u leiden door menselijke overwegingen en niet door wat God wil.
En daarna tot zijn leerlingen: Wie mijn volgeling wil zijn, moet Mij volgen door zichzelf te verloochenen en zijn kruis op te nemen.
Want wie zijn leven wil redden, zal het verliezen. Maar wie zijn leven verliest om Mijnentwil, zal het vinden. Wat voor nut heeft het voor een mens heel de wereld te winnen, als dit ten koste gaat van eigen leven? Of wat zal een mens kunnen geven in ruil voor zijn eigen leven?
Want de Mensenzoon zal komen in de heerlijkheid van zijn Vader, vergezeld van zijn engelen, dan zal Hij ieder vergelden naar zijn daden. (Matteüs 16,21-27)
DAT HIJ VEEL ZOU MOETEN LIJDEN.
Vorige week zei Petrus: Gij zijt de Christus, de Zoon van de Levende God! Heel even doorzag hij Jezus diepste wezen. Maar dit inzicht is verre van volgroeid. Petrus denkt aan een heerser, alom gevierd én gevreesd om zijn macht. Daarom stuurt Jezus dit al te aardse beeld meteen bij. Hij zal Messias zijn op een heel onverwachte wijze: in liefde, gegeven, gedeeld gebroken.
Petrus denkt anders en aards. En Jezus lijkt wel kwaad te worden. Hij wil zijn diepste roeping niet laten wegroven. Daarom die harde woorden: Ga weg, Satan. Het moet hard aangekomen zijn voor die brave steenrots Petrus, die het zo goed bedoelde, maar het helemaal verkeerd voorhad. Hij moest nog veel, nog heel veel, groeien in de overgave aan Gods wil.
Zo is Petrus ten volle mens: heen en weer geschommeld tussen Gods wil en eigen inzicht. Zoals ook wij een leven lang ons hart moeten bekeren tot die Jezus, die zo onthutsend, zo verbijsterend, zo onverwacht anders is. Het is een lange leerschool, die ommezwaai van navelstaren naar het eigen ikje tot overgave aan Gods wil. Jezelf uit handen geven tot in Gods handen.
Zelfvergeten liefde is nooit makkelijk. Het vraagt zo dikwijls zelfverloochening, met ontgoocheling en onbegrip, en telkens nieuwe moed. Zó loopt de weg van Jezus, de weg van het kruis; zó loopt ook de weg van wie Hem wil volgen. Een Zoon van God met harde hand, dat zou geen nieuws geweest zijn, geen blijde boodschap. Er zijn er zoveel geweest: Alexander de Grote, Keizer Karel, Napoleon, Hitler en vele anderen. Als Jezus zo geweest was, was Hij slechts één van die velen geweest, die hun triomf bouwden op de nederlaag, het leed, en dikwijls ook het bloed van anderen. Het echte nieuwe, de echte blijde boodschap is een Lijdende Dienaar, die in zijn liefde tot het uiterste gaat. In zo Iemand, in zulke Messias wil God zichtbaar worden.
Heer Jezus, niet als een pletwals spreekt Gij ons aan, maar kwetsbaar door de liefde, gekwetst ook totterdood.
Sta bij ons, als het ons te machtig wordt, om te delen in uw gegevenheid, om te delen in uw gebrokenheid. Amen.
U achterna
U achterna, dat worden smalle wegen, de stilte tegemoet, de bergen in, - een kale wereld, kil en afgelegen, en elke draai een hachelijk begin.
U achterna, dat wordt een pijnlijk wagen, ver van vertrouwd geluk, al is dat klein; dat wordt eenmaal uw zware last meedragen en altijd onderweg en dakloos zijn.
U achterna, dat is voor armoe kiezen, voor honger en voor dorst en voor gemis en elke droom van zekerheid verliezen in een ontmoedigende duisternis.
U roep ik aan, u die ik na moet leven en die uw kruis nog krijgt en Golgotha: o Jezus, help me, als ik het zou begeven aan t einde van de reis U achterna.
De geur van diepe bossen na de regen, De geur van water en van roestbruin hout, De geur van t paard dat men het liefst mag rijden, En van het donker haar waarvan men houdt, Duister en licht in t witte bed gelegen, En, wat het beste is in dit bestaan, Te slapen met de liefste aan zijn zijde En dat dit zo zal zijn in alle tijden, Dit zijn de dingen die niet overgaan.
De kracht van stieren in de voorjaarsweide, De glans van tranen en van witte zijde En parels om een slanke hals gedaan, De macht van armen om een hals geslagen, De nacht van zoete antwoorden en vragen, De pijn der vrouwen die in t kraambed gaan, De pijn die men van zijn vriendin moet lijden En dat dit zo zal zijn in alle tijden, Dit zijn de dingen die niet overgaan.
Geluid van water dat van rotsen stort En van een kerk waarin gezongen wordt, En van zwaar weer, dat niet wil overgaan, Van slagregens in slapeloze nacht Dat men verlaten ligt en niet meer wacht, Het leeg wit bed, beschenen door de maan, De liefde die verkeert in t lange lijden, En dat dit zo zal zijn in alle tijden, Dit zijn de dingen die niet overgaan.
Valsheden van zijn vrienden ondergaan, Haat, afgunst, nijd, bedrog en eigenwaan, Spijt en berouw, en dat men t meest moet lijden Om wat men door de liefde heeft misdaan En dat dit alles niet was te vermijden Maar eeuwig zo zal zijn en voort zal gaan, En wolken die stil drijven langs de maan Terwijl men ligt en denkt aan beter tijden, Dit zijn de dingen die niet overgaan.
De stank van drek, rot vlees en rottend graan, t Gezicht der liefste die is uit haar lijden, de aasvlieg die daarop te gast wil gaan, de huichelaars die uw geluk benijden, de straf, dat men gestraft wordt door zijn vrienden, terwijl s lands vijanden slechts straf verdienden, het onrecht in de naam van recht gedaan, En dat dit zo zal zijn in alle tijden, Dit zijn de dingen die niet overgaan.
Prince:
Princes Marie, Maria Magdalene, Mij meer vertrouwd, als bitter zondares, Wier donker haar door Gods licht werd beschenen, Dan God en Jezus zelf, leer mij de les Om in het leed een beter weg te gaan.
Vervloekt en ongezegend is het lijden totdat men leert onder het kruis te staan, En dat dit zo zal zijn in alle tijden, Dit zijn de dingen die niet overgaan.
Jij bent Petrus en op die steenrots zal ik mijn Kerk bouwen. Voor sommige mensen valt deze zin moeilijk. Zij willen van harte christen zijn, maar hebben problemen met de concrete kerk, hier en nu: de manier waarop gezag wordt uitgeoefend, het gebrek aan communicatie en openheid, de kerkstructuren, de hiërarchie, de logheid van het instituut, enz..
Blijft de vraag: wat wordt er met die zin echt bedoeld?
Hoe dan ook: wij mogen geen stukjes evangelie weglaten, omdat ze ons moeilijk vallen. Ook in moeilijke passages heeft God ons wat te zeggen.
In die tijd kwam Jezus in de streek van Caesarea van Filippus en Hij stelde zijn leerlingen deze vraag:Wie is, volgens de opvatting van de mensen, de Mensenzoon?
Zij antwoordden:Sommigen zeggen Johannes de Doper, anderen Elia, weer anderen Jeremia of een van de profeten.
Maar gij sprak Hij tot hen , wie zegt gij dat Ik ben?
Simon Petrus antwoordde:Gij zijt de Christus, de Zoon van de levende God.
Jezus hernam:Zalig zijt gij, Simon, zoon van Jona, want niet vlees en bloed hebben u dit geopenbaard maar mijn Vader die in de hemel is.
Op mijn beurt zeg Ik u: Gij zijt Petrus;en op deze steenrots zal Ik mijn kerk bouwen en de poorten der hel zullen haar niet overweldigen.
Ik zal u de sleutels geven van het Rijk der hemelen en wat gij zult binden op aarde zal ook in de hemel gebonden zijn,en wat gij zult ontbinden op aarde zal ook in de hemel ontbonden zijn.
Daarop verbood Hij zijn leerlingen nadrukkelijk iemand te zeggen, dat Hij de Christus was. (Matteüs 16,13-20)
GIJ ZIJT DE CHRISTUS, DE ZOON VAN DE LEVENDE GOD
Vorige maandag, op het hoogfeest van Maria, ten hemel opgenomen, lazen we nog dat magnifieke Magnificat: Hij toont zijn macht en de kracht van zijn arm en drijft uiteen wie zich verheven wanen. Drie, vier keer werd deze gedachte herhaald. Het laat maar één besluit toe: Zó is God, helemaal aan de kant van wie gebukt gaat onder onrecht. Zonder excuus of diplomatisch schipperen, maar klaar, duidelijk, onvoorwaardelijk. Zó is God, zó zal dus ook de Christus zijn, de Zoon van de levende God.
Trouwens, Jezus zelf laat daar niet de minste twijfel over bestaan. Wanneer Hij zijn openbaar optreden begint, licht hij zijn zending toe met woorden van Jesaja: De Geest van de Heer heeft mij gezonden om aan armen de goede boodschap te brengen, om aan gevangenen hun vrijlating bekend te maken en om verdrukten in vrijheid te laten gaan.
De toehoorders zitten gespannen te wachten: wat gaat Hij hier over zeggen. Maar Jezus heeft niet veel woorden nodig: Het Schriftwoord dat gij zojuist gehoord hebt, is nu in vervulling gegaan. Zo zegt Hij eigenlijk: Laat er geen twijfel over bestaan. Ik de Zoon van de Levende God sta aan de zijde van hen die geslagen worden, en niet bij hen die slagen toebrengen. Wie slagen toebrengt en zich op Mij beroept is een leugenaar. Zo iemand eert mij misschien met de lippen, maar zijn hart is ver van Mij. Ook dat waren, vele eeuwen vroeger, al profetische woorden, die niet in dank werden afgenomen. Voor Jezus zelf zal het niet anders gaan. Toen ze dit hoorden, werden ze woedend en wilden Hem in de afgrond storten.
Vandaag krijgen we dezelfde boodschap. De leerlingen herkennen hun vriend Jezus als God zelf: Gij zijt de Christus, de Zoon van de levende God. Met deze woorden geeft Petrus eigenlijk aan: zoals Gij handelt, zo is God.
Het antwoord van Jezus is dan ook van levensbelang: Omdat Gij dat hebt ingezien, zal ik op u mijn kerk bouwen. God is aanwezig en zijn Kerk leeft daar, en alleen daar, waar en als mensen deze zending van Jezus verder zetten, waar en als mensen aan de kant staan van hen, die geslagen worden, en niet aan de kant van hen die slagen toebrengen.
Misschien moeten wij wel zo de woorden verstaan, die we deze week, tot tweemaal toe, in het evangelie lazen: Veel eersten zullen laatsten en veel laatsten zullen eersten zijn.
Ik geloof in de God van het christendom.
Ik geloof in God zoals Hij zich in Jezus heeft geopenbaard, zoals Hij in Jezus zichtbaar is geworden.
Een God die houdt van armen en zondaars, die Zich alleen maar kwaad maakt op schijnheiligen en huichelaars.
Een God die in het zand schrijft voor een overspelige vrouw, die het verloren schaap op zijn schouders neemt en de verloren zoon feestelijk ontvangt.
Een God die zijn verrader kust en het paradijs geeft aan de goede moordenaar.
Mijn vadertje, hij was rechtvaardigheid, Hij had den zwaren last op zich geladen, een eerlijk man te zijn in woord en daad. Dat is het schone, dwaze kwaad waar, na ons Here Jezus Christus, de sterkste man aan ondergaat
Zijn oog was rustigblauw; een verre zee. Zijn woord van blijheid soms plotse fusee in stalen nacht. Hij lachte rood en zoende onverwacht mijn dwaze haren en mijn jong gedacht.
De hoge schepen die de Schelde droeg, hij wist hun laden vast en schoon te sturen. Hij had hun namen lief, om mee te spelen, als een kind naïef; Karatschi, Pantos, Calcutta, lijk schoon koralen.
Hij wist de haven; heimwee en verdriet, bij vroegen morgenmist en in den avond onder luid en rauw sirenenlied.
Hij heeft de bossen van zijn jeugd bemind, Hij kende bomen lijk wij mensen kennen, Hij wist de winden en den oogst, en wou mijn hand aan 't ruw bedrijf des jagers wennen.
Mijn vadertje hij was rechtvaardigheid. Hij had de goede liefde tot de still' en ware dingen.
Onder de schaduw van een dorpse kerk ligt zijn sobere zerk. Ik weet hoe zijn gedenken mij gelijk een lichte wolk behoedt. Zijn rode, bange handen hield hij stervend Christus tegemoet.
Naar aanleiding van het feest van vandaag, Maria, ten hemel opgenomen, vinden we in Kerk en Leven van vorige woensdag, 10 augustus, een artikel van de hand van Ronald Sledsens: De schilder bij de Koningin in haute couture.
Het is een nauwgezette ontleding van een doek van Rogier van der Weyden: Lucas die de Madonna met Kind schildert.
Dé centrale zin in deze bespreking luidt: Maria zit wel op een troon, maar ze is afgezakt naar de onderste tree, omdat ze geen standenmadam wil zijn.
Aanbevolen dus!
(Je kan dit artikel mét een prachtige reproductie van het schilderij ook vinden op de website van Kerk en Leven: http://www.kerknet.be/kerkenleven/ )
Bij haar bezoek aan Elisabeth jubelde Maria het uit met deze woorden:
Mijn ziel prijst en looft de Heer, mijn hart juicht om God, mijn redder:
Hij heeft oog gehad voor mij, zijn minste dienares. Alle geslachten zullen mij voortaan gelukkig prijzen,
ja, grote dingen heeft de Machtige voor mij gedaan, heilig is zijn naam.
Barmhartig is Hij, van geslacht op geslacht, voor al wie hem vereert.
Hij toont zijn macht en de kracht van zijn arm en drijft uiteen wie zich verheven wanen,
heersers stoot Hij van hun troon en wie gering is geeft Hij aanzien.
Wie honger heeft overlaadt Hij met gaven, maar rijken stuurt Hij weg met lege handen.
Hij trekt zich het lot aan van Israël, zijn dienaar, zoals Hij aan onze voorouders heeft beloofd:
Hij herinnert zich zijn barmhartigheid jegens Abraham en zijn nageslacht, tot in eeuwigheid. (Lucas 1,46-56)
HIJ SLAAT TROTSEN VAN HART UITEEN
Het mysterie, dat wij vandaag vieren, de tenhemelopneming van Maria, gaat ons verstand volledig te boven. Daarom een korte bezinning, die vertrekt van de mooiste zinnen uit het Magnificat, woorden, die kleine mensen alleen maar kunnen verheugen:
Hij toont de kracht van zijn arm; slaat trotsen van hart uiteen. Heersers ontneemt Hij hun troon, maar Hij verheft de geringen. Die hongeren overlaadt Hij met gaven, en rijken zendt Hij heen met lege handen.
Daarom mogen we mijmeren:
Maria leeft in elke vrouw in elke mens die om het even waar wordt vergeten en over het hoofd gezien.
Maria leeft in elke vrouw in elke mens van wie niemand iets verwacht.
Maria leeft in elke mens die niet berust bij minachting of onmacht maar die - tenminste bij zichzelf - de hoop wakker houdt dat ook een neergeslagen mens ooit rechtop zal lopen.
Maria leeft in elke mens die weigert te verlammen in de angst en durft te geloven in dat woord: vrees niet, met jou wil God iets nieuws beginnen.
Ieder mens kan in zijn of haar leven de kiemen dragen van een nieuwe toekomst.
vrij naar Carlos Desoete
In deze geest van harte een zalige hoogdag!
Moeder Maria, mijn eigen moeder heeft mij van u verteld toen ik een kind was.
Sedert die jaren weet ik reeds wie gij zijt. Ik weet dat gij een bron zijt van gaven, en dat gij miljoenen mensen die u hebben aanroepen, hebt verhoord.
Als ik naar uw beeltenis kijk, gaat er een warmte vanuit, alsof gij zeggen wilt: 'Zeg maar wat je op je hart hebt, en ik zal je bijstaan'.
Men noemt u niet voor niets, de Moeder van Altijddurende Bijstand.
Sta ons bij, Maria, dag in dag uit, altijd en overal, laat ons niet alleen. Amen.
Vrouwen spelen wel eens meer een belangrijke rol in het evangelie. Zo is er vandaag een Kananese vrouw, een vreemdelinge, die slechts enkele, maar zeer rake woorden spreekt. Vanuit een eenvoudig, maar groot geloof, roept zij Jezus ter hulp, in een zeer kort maar veelbetekenend zinnetje.
Dank zij haar grote geloof ondervindt zij dat zij ook als vreemdelinge niet aan de kant wordt gezet en dat Jezus haar een barmhartige en meelevende God toont.
Laten ook wij ons hart voor God openstellen en als kleine mensen de gave van een eenvoudig geloof vragen.
In die tijd trok Jezus zich terug naar de streek van Tyrus en Sidon. Op een gegeven ogenblik trad een Kananese vrouw uit dat gebied naar voren, luid roepend:Heb medelijden met mij, Heer, Zoon van David! Mijn dochter is van een duivel bezeten en wordt verschrikkelijk gekweld.
Maar Jezus gaf haar in het geheel geen antwoord. Toen wendden zijn leerlingen zich tot Hem met het verzoek: Stuur die vrouw toch weg, want ze blijft ons achterna roepen.
Hij antwoordde: Ik ben alleen maar tot de verloren schapen van het huis van Israël gezonden.' Maar de vrouw kwam naderbij, wierp zich voor zijn voeten neer en zei: Heer, help mij !
Hij gaf haar ten antwoord: Het is niet goed het brood dat voor de kinderen bestemd is, aan de honden te geven. Toch wel, Heer sprak zij want de honden eten immers toch ook de kruimels die van de tafel van hun meesters vallen.
Daarop zei Jezus haar: Vrouw, ge hebt een groot geloof! Uw verlangen wordt ingewilligd. En van dat ogenblik was haar dochter genezen. (Matteüs 15, 21-28)
DE KRUIMELS VAN DE TAFEL
De honden eten toch de kruimels brood die van de tafel vallen. Het is een kort zinnetje maar het zegt zeer veel. Vanuit hun eigenwaan bestempelden de Joden de andere volken als honden: ZIJ waren Gods geliefden, ZIJ waren veel meer waard en zoveel beter dan alle anderen. Maar die hoogmoed wordt terechtgewezen. De blijde boodschap van Jezus is er niet enkel voor de Joden: Hij wil redding brengen voor alle volken. Er is daarbij geen enkele voorkeur. Gods liefde gaat uit naar alle mensen. Zo wordt ook elke vorm van racisme, vreemdelingenhaat of uitsluiting verworpen. Laten wij die diepere betekenis niet vergeten: Gods helende liefde gaat uit naar alle mensen.
En dan is er dat woordje brood. In het evangelie duidt het zo vaak op Jezus, die zichzelf het brood noemt voor het leven van de mensen. Zijn velen, die zich christen noemen, niet al te zeer gewoon geraakt aan dat evangelie? Zozeer gewoon dat het hen niet meer beroert? Ze proeven de diepgang niet meer. De boodschap gaat aan hen voorbij, omdat ze opgeslorpt worden door andere boodschappen, die geen echt geestelijk voedsel zijn.
Hoe dankbaar echter kunnen zoekende mensen zijn voor de kruimels van het evangelie, voor het levend brood dat Jezus is! Daarom is het gebed van die vrouw zo veelzeggend. Zij verlangt ten volle naar een Woord van Jezus. Wie zo verlangend openstaan worden verzadigd. Zij krijgen het goede brood van de blijde boodschap.
Als voor vele mensen het evangelie verbleekt is, is dat niet omdat zij dit woord van leven niet meer nodig hebben, maar omdat zij hun heil zoeken in andere woorden, die heel vlug lege dozen blijken. Maar wie openstaat voor waarheid, goedheid en schoonheid, bloeit open voor Jezus en vindt voedsel en genezing in ZIJN woord van leven.
Zalig zijn daarom die mensen, die hongeren naar echte woorden van leven. Maar bij hen, die het evangelie reeds lang menen te kennen, is er soms alleen maar verveling en gewoonte. Mochten wij, zoals de Kananese vrouw, met heel ons hart openstaan voor het woord van van Jezus, dat ons leven kan genezen en helen.
Heer Jezus, als wij gewoon geraakt zijn aan uw evangelie, wil ons dan omvormen en veranderen om opnieuw smaak te vinden in Uw Woord van Leven. Amen.
Iemand had de gewoonte om met God te spreken, en omgekeerd. Gewoon.
Eens ging hij voorbij een bank waarop een vuil en vies oudje zat wat soezend in de zon.
Hij zag hem wel, maar - hoe vriendelijk hij gewoonlijk ook was hij ging voorbij.
Toen zei God plots: Herken je mij niet meer? Hoe? Waar? vroeg de man.
Daar antwoordde God. De man keek om naar de bank, naar het oudje...
Zeg, God, zei de man, je hebt je weer wondergoed vermomd!
Dan ging hij naast het oudje zitten en vond hem helemaal niet meer zo vuil en vies.
Avec la mer du Nord pour dernier terrain vague Et les vagues de dunes pour arrêter les vagues Et de vagues rochers que les marées dépassent Et qui ont à jamais le cur à marée basse Avec infiniment de brumes à venir Avec le vent de l'est écoutez le tenir Le plat pays qui est le mien
Avec des cathédrales pour uniques montagnes Et de noirs clochers comme mâts de cocagne Où des diables en pierre décochent les nuages Avec le fil des jours pour unique voyage Et des chemins de pluie pour unique bonsoir Avec le vent d'ouest écoutez le vouloir Le plat pays qui est le mien
Avec un ciel si bas qu'un canal s'est pendu Avec un ciel si bas qu'il fait l'humilité Avec un ciel si gris qu'il faut lui pardonner Avec le vent du nord qui vient s'écarteler Avec le vent du nord écoutez le craquer Le plat pays qui est le mien
Avec de l'Italie qui descendrait l'Escaut Avec Frida la blonde quand elle devient Margot Quand les fils de Novembre nous reviennent en Mai Quand la plaine est fumante et tremble sous Juillet Quand le vent est au rire, quand le vent est au blé Quand le vent est au sud, écoutez le chanter Le plat pays qui est le mien.
(Jacques Brel)
MIJN VLAKKE LAND
Wanneer de Noordzee koppig breekt aan hoge duinen En witte vlokken schuim uiteen slaan op de kruinen Wanneer de norse vloed beukt op het zwart basalt En over dijk en duin de grijze nevel valt Wanneer bij eb het strand woest is als een woestijn En natte westenwinden gieren van venijn Dan vecht mijn land, mijn vlakke land.
Wanneer de regen daalt op straten, pleinen, perken Op dak en torenspits van hemelhoge kerken Die in dit vlakke land de enige bergen zijn Wanneer onder de wolken mensen dwergen zijn Wanneer de dagen gaan in domme regelmaat Een bolle oostenwind het land nog vlakker slaat Dan wacht mijn land, mijn vlakke land
Wanneer de lage lucht vlak over het water scheert Wanneer de lage lucht ons nederigheid leert Wanneer de lage lucht er grijs als leisteen is Wanneer de lage lucht er vaal als keileem is Wanneer de noordenwind de vlakte vierendeelt Wanneer de noordenwind er onze adem steelt Dan kraakt mijn land, mijn vlakke land
Wanneer de Schelde blinkt in zuidelijke zon En elke Vlaamse vrouw flaneert in zonjapon Wanneer de eerste spin zijn lente-webben weeft Of dampende het veld in juli zonlicht beeft Wanneer de zuidenwind er schatert door het graan Wanneer de zuidenwind er jubelt langs de baan Dan juicht mijn land, mijn vlakke land.
