‘Gastvrij en open’

Kleine dingen tonen al of je ergens welkom bent of niet: een deur, die wijd open staat of juist niet, iemand, die toesnelt of lang laat wachten, een brede glimlach of een verplicht knikje.

Gastvrij ontvangen worden doet deugd, vroeger, omdat reizen toen zo gevaarlijk was, vandaag, omdat vele mensen zo berekend zijn.

De manier waarop je iemand ontvangt toont je ware aard: of je belangeloos en goed bent van binnen, of alleen aan jezelf denkt.

Niet je woorden maar je manier van doen, laat zien of je hartelijk bent of alleen met eigen voordeel begaan.

Op hun rondreis ging Jezus eens een dorp in.
Een vrouw, Martha genaamd, ontving Hem.

Zij had een zuster die Maria heette.
Die kwam aan de voeten van de Heer zitten
en luisterde naar zijn woorden.

Martha had het heel druk met bedienen.
Ze ging naar Jezus toe en vroeg:
`Heer, laat het U koud

dat mijn zuster mij alleen laat bedienen?
Zeg haar dat ze mij komt helpen.'

De Heer gaf haar ten antwoord:
`Martha, Martha,

je maakt je bezorgd en druk over van alles,
maar slechts één ding is nodig.

Maria heeft het beste deel gekozen
en dat zal haar niet worden ontnomen.'

(Lucas 10,38-42)

Maria die het beste deel heeft verkozen: het wuift de dienstbaarheid niet weg. De barmhartige Samaritaan, in het evangelie van vorige zondag, toonde ons nog die weg naar eeuwig leven en volkomen vreugde. Bovendien wordt deze dienstbaarheid heel concreet in het gezinsleven, in de keuken. De grote Heilige Theresia zei: wie God niet vindt tussen potten en pannen, zal Hem nergens vinden!

De inhoud is dus subtieler. Het gaat om een nuance: Martha ontving Jezus in haar huis, Maria liet Hem toe in haar hart. Eigenlijk zegt Jezus tegen Martha: ‘Loop niet verloren in je drukte, je zou het belangrijkste kunnen missen!’

De goede zorgen, de hartelijke ontvangst worden niet afgekeurd. Maar het vele werken mag geen obsessie worden: er moet tijd en ruimte blijven in ons hart om, altijd opnieuw, de boodschap van Jezus te ontvangen. Maar dit ‘beste deel’ maakt het andere deel niet overbodig.

We moeten niet kiezen tussen Martha of Maria. Tussen de gastvrijheid in het huis en de openheid van het hart. Tussen bidden of werken. Het is niet of-of maar wèl en-en. Jezus zegt niet dat Martha moet ophouden met bedienen, maar wel dat ze zich te 'druk' maakt. Voor haar is het bezoek belangrijker dan de bezoeker. Gastvrijheid laat de ander toe in je eigen leven. Je stelt beide open voor de ander: je huis en je hart. Je deelt en je luistert. Zo groeit ont-moeting: geen 'moeten' meer maar ongedwongen samen zijn. Hand en hart spreken eenzelfde taal. Geven en ontvangen, beide even belangrijk, het is het wezen van de liefde.

DIENST-BAAR-HEID en GE-HOOR-ZAAMHEID, staan niet tegenover elkaar, ze vullen elkaar aan. Het zijn twee takken van eenzelfde levensboom, twee stromen uit eenzelfde bron, twee open armen van eenzelfde genegen hart: Gods eigen, goede, heilige Geest, die in ons midden woont en in onszelf. Kom, Heilige Geest, kom. Amen.

‘Als je in de woestijn

van het leven

ergens

echte liefde vindt,

ga dan met deze liefde mee.

Dan kom je

bij de bron van alle liefde,

bij God,

de grote oase

van Licht en Liefde

voor vandaag en alle dagen

en voor de eeuwigheid.’

Phil Bosmans

18-07-2010 om 13:42 geschreven door Omer

WATERLANDKERKJE

De voorbije weken waren, door mijn bezoek uit Brazilië, behoorlijk gevuld. De blog werd dan ook slechts heel sporadisch bijgehouden. Het is de bedoeling om in de toekomst weer op meer regelmatige basis indrukken en overwegingen ‘neer te pennen’ – al zal hier morgen alweer geen gelegenheid voor zijn, wegens een daguitstap met OKRA. Maar naderhand zal het doel van deze blog heropgenomen worden: ‘Doorheen de dagen. Ervaringen besproken.’

Het ligt voor de hand dat de komende dagen vooral beklijvende ervaringen van de voorbije maand zullen beschreven worden. Een eerste daarvan dateert van 8 juni jongstleden. Twee dagen eerder waren mijn vrienden uit Brazilië toegekomen na een uitputtende reis vanuit het binnenland van Bahia. Een dag ‘herstelwerken’ onder de vorm van uitrusten was niet overbodig, te meer daar de avond van aankomst nogal ‘uitgelopen’ was omdat er zoveel te vertellen viel.

Dinsdag 8 juni leek dus geschikt voor een eerste uitstapje, nog niet te zwaar maar charmant en lieflijk door de Polders van het krekengebied. Mijn woonplaats ligt amper enkele honderden meters van de grens en langs kleine binnenbaantjes – door de velden, door de weiden - trokken we dus Nederland binnen. Waterlandkerkje was het eerste dorpje dat we binnenreden, een voorschoot groot en amper een goede 550 inwoners, maar zo netjes al en zo Nederlands, als je Vlaanderen gewoon bent.

Centraal in het dorpje staat een protestants kerkje, dat bij vorige passages steevast gesloten was, maar ditmaal stond de deur wijd open. En elk kerkje, hoe minuscuul ook, heeft wel iets te bieden. Zo ook deze keer. Een nijvere medewerkster van de ‘gemeente’ was bezig in de sacristie en het was aangenaam om een tijdlang met haar te praten. Na een half uurtje gaf zij ons, ten afscheid, het plaatselijke kerkblad ‘Verbinding’ waarin Dominee Derk F. Blom volgend boeiend voorwoord had geschreven, over het 'Handvest voor compassie', een initiatief van de gerenommeerde Britse schrijfster Karen Armstrong.

Deze auteur heeft een groot aantal boeken over wereldreligies op haar naam staan. Ze publiceerde o.a. 'De geschiedenis van God', 'Strijd om God', 'De Bijbel' en recent 'De kwestie God; de toekomst van de religie'. Armstrong is een vurig pleitbezorger van dialoog en ontmoeting. Dialoog en ontmoeting spreken mij ook zeer aan. In een tijd van polarisatie en populisme lijkt me elkaar ontmoeten en met elkaar in gesprek gaan de enige weg die heilzaam is. Volgens Armstrong hebben de verschillende religieuze en ethische tradities gemeen dat zij allemaal een belangrijke rol toekennen aan het begrip 'compassie' (mededogen). In de praktijk vinden zij elkaar in de volgende Gulden Regel:

‘Wat gij niet wilt dat u geschiedt,

doe dat ook een ander niet.’

Het handvest is door Karin Armstrong geschreven samen met een internationale groep van morele leiders van verschillende religies en levensovertuigingen, onder wie bisschop Tutu, rabbijn Soetendorp en islamoloog Tariq Ramadan. De tekst luidt als volgt:

Het principe van compassie of mededogen ligt ten grondslag aan alle religieuze, ethische en spirituele tradities; steeds opnieuw wordt daarmee een beroep op ons gedaan alle anderen te behandelen zoals wij zélf behandeld willen worden. Compassie is onze drijfveer om ons onvermoeibaar in te zetten voor het verzachten van het leed van onze medeschepselen, om terug te treden uit het middelpunt van onze wereld en een ander voor het voetlicht te plaatsen, en om recht te doen aan de onschendbare heiligheid van ieder mens en een ieder, zonder enige uitzondering, te behandelen met volstrekte waardigheid, billijkheid en respect.

Daarbij hoort tevens de opdracht om er zowel in het openbare als in het privéleven voor te waken geen enkele vorm van leed te veroorzaken. Door gewelddadig te handelen, door de

kwaliteit van het leven van een ander te verslechteren, door de grondrechten van die ander te misbruiken of te ontkennen, en door haat te zaaien met laatdunkende uitingen over anderen - zelfs over onze vijanden - doen wij de menselijkheid die wij allen met elkaar delen geweld aan. Wij erkennen dat wij er niet in zijn geslaagd een leven te leiden vervuld van compassie en dat sommigen uit naam van hun religieuze overtuiging het totale menselijke leed zelfs groter hebben gemaakt.

Daarom roepen wij iedere man en vrouw op om compassie opnieuw te maken tot de kern van moreel handelen en van religie, terug te keren naar het oude principe dat iedere interpretatie van geschriften die aanzet tot geweld, haat of minachting geen enkele legitimiteit heeft, garant te staan voor de verstrekking van correcte en respectvolle informatie over andere tradities, godsdiensten en culturen aan jongeren, positieve waardering van culturele en religieuze verscheidenheid te stimuleren, bij te dragen aan medeleven, gebaseerd op kennis, voor het leed van alle mensen, ook van hen die wij als onze vijanden zien.

Het is van wezenlijk belang dat wij compassie in onze gepolariseerde wereld maken tot een duidelijke, lichtende en dynamische kracht. Indien compassie is geworteld in principiële vastbeslotenheid om uit te stijgen boven egoïsme, kan zij politieke, dogmatische en religieuze grenzen slechten. Als product van onze wezenlijke afhankelijkheid van elkaar, speelt compassie een fundamentele rol binnen menselijke relaties en bij een volwaardig mensdom. Compassie voert naar verlichting en is onmisbaar voor het realiseren van een eerlijke economie en een harmonieuze wereldgemeenschap die in vrede leeft met elkaar.

De initiatiefnemers nodigen iedereen uit dit charter te adopteren alsof het van haar of hem zelf is. Verder roepen zij op ons levenslang te verbinden aan een leven met mededogen. Dit document verdient het om verder besproken te worden; thuis, op school, in de kerk en op het werk. Laten we er een begin mee maken en laten we kijken of wij er activiteiten aan kunnen verbinden!

Nadien hebben we onze uitstap verder gezet, maar het verdere verloop was anders dan gepland. Gelukkig was er een zacht zonnetje die dag, en ook een vrije bank langs een kreek, waar we met elkaar nog lang konden nakaarten over ons gesprek met deze dame en over het ‘Handvest voor Compassie’

12-07-2010 om 16:22 geschreven door Omer

DE BARMHARTIGE SAMARITAAN

In die tijd trad een wetgeleerde naar voren
om Jezus op de proef te stellen.
Hij zei:‘Meester, wat moet ik doen om het eeuwig leven te verwerven?’

Jezus sprak tot hem:

‘Wat staat er geschreven in de wet?Wat leest ge daar?’

Hij gaf ten antwoord:
‘Gij zult de Heer uw God beminnen
met geheel uw hart en met geheel uw ziel;
met al uw krachten en geheel uw verstand;
en uw naaste gelijk uzelf.’

Jezus zei: 'Uw antwoord is juist, doe dat en ge zult leven.’

Maar omdat hij zijn vraag wilde verantwoorden,
sprak de wetgeleerde tot Jezus:
‘En wie is dan mijn naaste?’

Nu nam Jezus weer het woord en zei:
‘Eens viel iemand, die op weg was van Jeruzalem naar Jericho, in handen van rovers.

Ze plunderden en mishandelden hem
en toen ze aftrokken lieten ze hem half dood liggen.

Bij toeval kwam er juist een priester langs die weg;
hij zag hem wel maar liep in een boog om hem heen.

Zo deed ook een leviet:

hij kwam daar langs, zag hem,

maar liep in een boog om hem heen.

Toen kwam een Samaritaan die op reis was bij hem,
hij zag hem en kreeg medelijden;
hij trad op hem toe,

goot olie en wijn op zijn wonden en verbond ze;
daarna tilde hij hem op zijn eigen rijdier,
bracht hem naar een herberg en zorgde voor hem.

De volgende morgen haalde hij twee geldstukken te voorschijn,
gaf ze aan de waard en zei:
‘zorg voor hem, en wat ge meer mocht besteden,
zal ik u bij mijn terugkomst vergoeden.’

Wie van deze drie lijkt u de naaste te zijn
van de man die in handen van de rovers gevallen is?’

Hij antwoordde:‘Die hem barmhartigheid betoond heeft.’

En Jezus sprak:‘Ga dan en doe gij evenzo.’

(Lucas 10, 25-37)

Jezus tekent hier twee groepen van mensen: de praters en de doeners. Ze bestaan, die mannen van de mooie woorden, met hun ronkende volzinnen en vrijblijvende theorieën. Almaar discussiëren en niets doen.

De vraag van de wetgeleerde is trouwens een strikvraag: ‘Meester, wat moet ik doen?’ De man weet zelf wel het simpele antwoord: ‘Bemin God bovenal, en uw naaste gelijk uzelf’. Jezus zegt enkel ‘DOE dit en ge zult leven’. Meer is er ook niet te zeggen.

‘Wie is mijn naaste dan?’, zo probeert de man nog zijn gezicht te redden, maar Jezus trapt niet in de val van de holle woorden. Hij geeft geen theorie, wel een concreet verhaal. En weer zijn er eerst twee praters: de priester en de leviet, die de sukkelaar zien liggen, maar er rond lopen. Alleen de derde man is anders: geen praatjes, maar mee-leven, mee-lijden, mee-dragen. En dat is nog wel een Samaritaan, iemand, die door die God-geleerden, die heren van stand, geminacht werd.

Je naaste kom je vanzelf tegen. ONDERWEG. ‘s Morgens, toen hij vertrok, wist die Samaritaan nog niet wie die dag zijn concrete naaste zou zijn. Plots is er die berooide man, en hij kijkt er niet langs en loopt er ook niet in een boog omheen, zoals die priester en de leviet, die ongetwijfeld mooie woorden hadden. GE-HOOR-ZAAM zijn, daar komt het op aan: ogen en oren goed open houden, want zo komt Gods Woord tot ons: ‘Het woord van God is dicht bij. Je kan het dus volbrengen.’

De geboden die ik u vandaag geef,

zijn niet te zwaar voor u

en zij liggen niet buiten uw bereik.

Ze zijn niet in de hemel

en u hoeft niet te zeggen:

‘Wie zal naar de hemel gaan

om ze voor ons te halen

en ze ons te laten horen,

zodat wij ze kunnen volbrengen?’

Ze zijn niet overzee

en u hoeft niet te zeggen:

‘Wie zal de zee oversteken

om ze voor ons te halen

en ze ons te laten horen,

zodat wij ze kunnen volbrengen?’

Nee, het woord is dicht bij u,

in uw mond en in uw hart.

U kunt het dus volbrengen.

(Deuteronomium 30,11-14)

Een waarachtig geloof staat met twee voeten in het leven en mondt uit in goedheid die moet worden gedáán. Inderdaad, het woord van God is niet ver over zee, of hoog in de hemel, en niemand moet het daar gaan halen: het is dichtbij. We kunnen het dus uitvoeren.

WAT HEB JIJ GEDAAN?

Laat ons eerlijk zijn:

als de vluchteling,

de vreemde, de ontheemde

in een land niet welkom is,

is het meestal niet

omdat hij vreemd is.

Wél omdat hij arm is

en geen toekomst heeft.

De vreemde die naam heeft en aanzien

en betalen kan, is overal welkom.

Die krijgt overal de betere woning,

de betere status,

de betere behandeling.

De vreemde die niet kan betalen,

staat in de rij der rechtelozen,

hangt af van de goodwill van anderen.

Deze vreemde is een levend appèl

op het geweten:

‘Wat heb jij gedaan

voor de minsten?’

Carlos Desoete

11-07-2010 om 08:21 geschreven door Omer

ALS LAMMEREN TUSSEN WOLVEN

Vandaag, 4 juli, lezen we in het evangelie:

In die tijd wees de Heer nog tweeënzeventig leerlingen aan

en zond hen twee aan twee voor zich uit

naar alle steden en plaatsen waar Hij zelf nog komen zou.

Hij zei tegen hen:

`De oogst is wel groot, maar arbeiders zijn er weinig.

Vraag daarom de eigenaar van de oogst

om arbeiders in te zetten voor zijn oogst.

Ga nu, maar weet wel,

Ik stuur jullie als lammeren onder de wolven.

Neem geen beurs mee, geen reistas en geen schoenen,

en groet niemand onderweg.

Als je bij iemand in huis komt, zeg dan eerst:

`Vrede aan dit huis.’

Woont daar een vredelievend mens,

dan zal jullie vrede op hem rusten;

zo niet, dan zal die naar jullie terugkeren.

Blijf in dat huis en eet en drink wat men je aanbiedt,

want de arbeider is zijn loon waard.

Trek niet van het ene huis naar het andere.

Als je in een stad komt waar men je ontvangt,

eet dan wat men je voorzet.

Genees er de zieken en zeg tegen hen:

`Het koninkrijk van God is nu dichtbij u gekomen.’’

Maar als je in een stad komt waar men je niet ontvangt,

ga daar de straat op en zeg:

`Zelfs het stof uit uw stad

dat aan onze voeten zit, mag u houden: wij vegen het af.

Maar weet wel, het koninkrijk van God is dichtbij.’

Ik zeg jullie:

voor Sodom zal het op die dag draaglijker zijn dan voor zo’n stad.

De tweeënzeventig kwamen opgetogen terug.

`Heer,’ zeiden ze,

`zelfs de demonen onderwerpen zich aan ons in uw naam.’

Hij zei tegen hen:

`Ik zag de satan als een bliksemschicht uit de hemel vallen.

Kijk, Ik heb jullie de macht gegeven

om op slangen en schorpioenen te trappen

en in te gaan tegen alle vijandelijke krachten;

niets kan jullie deren.

Toch moeten jullie je niet verheugen

omdat de geesten zich aan jullie onderwerpen;

nee, verheug je omdat jullie namen opgetekend staan in de hemel.’

(Lucas 10,1-12.17-20)

Goed 20 jaar geleden viel het communisme in de Sovjet Unie, en de godsdienst kwam weer tot leven. 70 jaar was niet genoegom het geloof uit te roeien. Het atheïsme was verplichte leerstof, priesters moesten naar Siberië, elke geloofsbeleving werd verboden. En toch bleef dit geloof overleven. Moeders en grootmoeders bewaarden het en gaven het door. Zij hadden geen opleiding en geen mandaat. Zij gaven het gewoon door zoals ze van nature het leven zelf doorgeven.

Vandaag zien we in het westen enigszins wat toen in Rusland gebeurde. Een praktisch atheïsme wordt opgedrongen. Geloven wordt ouderwets genoemd. Religieuze symbolen worden belachelijk gemaakt. Priesters worden niet verbannen, maar lege seminaries zijn veel doeltreffender.

Geloof is vervangen door de cultus van het ‘ik’ en een extreem materialisme. Het aantal priesters slinkt zienderogen. Zullen ook hier moeders en grootmoeders het geloof bewaren en doorgeven, even gewoon als ze het leven zelf doorgeven?

Geloof doorgeven is geen kennis doorgeven. Het is iets van jezelf delen, iets van je eigen aanvoelen. Toen Jezus zei: ‘Blijf dit doen om Mij te gedenken’, sprak Hij niet over een les godsdienst, maar over een besef dat Hij er is en dat Hij onze diepste vreugde en onze diepste vrede is.

Geloven is vooral een manier van leven en van omgaan met mekaar. De 72 leerlingen die Jezus op pad zond waren geen leraars en hadden geen opleiding. Maar zij moesten wel een vrede uitstralen, onbezorgd en vrij. Hun geluk was immers niet afhankelijk van bezit of prestige.

Zullen de moeders en grootmoeders bij ons erin slagen om de vrede en de vreugde van hun geloof door te geven aan hun kinderen en kleinkinderen? Zal het geloof overleven tot het materialisme ineenstuikt?

Een leven dat alleen het eigen ‘ik’ ziet, leidt tot wanhoop en ontreddering. De slangen en schorpioenen worden al zichtbaar in de stijgende misdaad en in de wansmakelijke vormen van corruptie en zedelijk verval.

Die 72 leerlingen van Jezus waren gewone mensen zoals wij. Vandaag zegt Hij tot ons ‘Ga dan, Ik zend u als lammeren tussen de wolven. Maar weet het wel: Het rijk Gods is nabij.’

(geïnspireerd door een preek van Manu Verhulst.)

Hij liep zijn blote voeten stuk

in het bloedhete zand.

Hij slingerde zijn woorden

als schitterende speerpunten in de zon.

In zijn wijd open ogen

blonk de grote zekerheid

dat alle mensen

broers en zussen zullen worden.

Was Hij een mens zoals wij?

Ja, zoals wij zouden moeten zijn.

Wij maken onze voeten niet meer vuil

en wegen zorgvuldig onze woorden

om niets te moeten zeggen.

In onze ogen dwaalt achterdocht

en misprijzen voor elkander.

Hij is diegene

die ons kan genezen:

‘Neem uw bed op en loop,

spreek woorden van leven.

Doe die schaduw uit je ogen

en geloof:

geloof in God die Liefde heet

en ons tot broers en zussen

van elkander maakt.’

Manu Verhulst

04-07-2010 om 07:26 geschreven door Omer

VOLG MIJ OP MIJN WEG NAAR JERUZALEM

Gods Woord kan wel eens hard aankomen; dan zouden we het liever niet horen. Wie Jezus wil volgen, moet soms veel opgeven, sterven aan zichzelf in veel kleine dingen: met geduld en offer, in verdriet en eenzaamheid.

Maar wie de Heer volgt in zijn sterven, zal ook met Hem verrijzen in zijn vreugde. Of in meer gewone woorden: wie zijn eigen belang eens vergeet, ervaart dat het deugd doet een ander vreugde te schenken.

Toen de tijd naderde dat Hij zou worden weggenomen,

koos Jezus vastberaden Jeruzalem als reisdoel.

Hij zond boden voor zich uit,

maar toen die in een Samaritaans dorp kwamen

om zijn komst voor te bereiden,

wilde men Hem niet ontvangen,

omdat Hij Jeruzalem als reisdoel had gekozen.

Toen de leerlingen Jakobus en Johannes dat merkten, zeiden ze:

`Heer, zullen we zeggen

dat er vuur uit de hemel moet neerdalen om hen te vernietigen?'

Maar Hij keerde zich om en wees hen terecht.

Toen gingen ze naar een ander dorp.

Terwijl ze hun reis voortzetten, zei iemand onderweg tegen Hem:

`Ik wil U volgen, waar U ook naartoe gaat.'

Jezus zei tegen hem:

`De vossen hebben een hol, en de vogels van de hemel een nest,

maar de Mensenzoon kan nergens het hoofd neerleggen.'

Tegen een ander zei Hij: `Volg Me.'

Die zei Hem: `Heer, sta me toe eerst mijn vader te gaan begraven.'

Maar Hij zei hem: `Laat de doden hun doden begraven;

u moet het koninkrijk van God gaan verkondigen.'

Weer een ander zei: `Ik wil U volgen, Heer,

maar sta me toe eerst thuis afscheid te nemen.'

Tegen hem zei Jezus:

`Wie de hand aan de ploeg slaat en dan nog eens omkijkt,

deugt niet voor het koninkrijk van God.'

(Lucas 9,51-62)

Dit stukje evangelie tekent een keerpunt in Jezus' leven. Hij trok door Galilea, riep zijn leerlingen, genas zieken naar lichaam en ziel, en schonk vergeving aan zondaars. Nu zal Hij naar Jeruzalem gaan, de plaats van zijn lijden en dood. Hij gaat Zijn opdracht voltooien ondanks de vijandschap, die Hij zal ontmoeten: de machtigen voelen zich bedreigd, omdat Hij een liefdevolle God predikt, en geen boeman. Jezus' weg van Liefde moet verworpenheid en vijandschap meebrengen. Hij is een bedreiging voor wie alleen zichzelf zoekt. Daarom staat er: Jezus kiest vastberaden voor die weg, die de tegenstand niet vreest, maar als een kruis op zich neemt.

Bij de eerste afwijzing al, zijn de leerlingen verbolgen. Jezus wijst hen terecht: Hij komt niet met macht en vuur, maar is de Lijdende Dienaar. Hij is niet gekomen om te vernietigen, maar om tot leven te wekken! Jezus misbruikt zijn macht niet, Hij vertrapt geen mensen, maar kiest bewust voor de liefde, die haar kruis draagt, ten einde toe, tot op Calvarie.

De weg van Jezus is geen gezapig tochtje. Wie Hem volgt, moet keuzes maken. Aan die drie mensen, die Hem willen volgen, stelt Hij strenge eisen. Laten we ze echter goed verstaan: gezin en vrienden zijn niet verkeerd. Maar Jezus wijst mensen af die vasthangen aan wat de liefde in de weg staat. Meestal is er geen conflict tussen wat Jezus oplegt en wat menselijk mooi is. De liefde vraagt ons dat wij zorgen voor ons gezin, onze doden en onze vrienden. Wat Jezus wil, tonen wij juist door deze warme genegenheid.

Maar, uitzonderlijk, bij overdreven gehechtheid, kunnen wij niet liefdevol zijn. Dan vraagt de Heer ons te kiezen voor de liefde die zichzelf vergeet. De voorbeelden zijn extreem maar ze tonen ons: altijd moet de liefde voorrang krijgen. In de omstandigheden die het leven zelf aanbrengt, dienen wij steeds opnieuw, vastberaden en radicaal te kiezen voor die ene weg: de liefde, die zichzelf niet zoekt.

Het is niet makkelijk, maar … zo ging de Heer ons voor.

God,

wat me boeit in U

is uw niet aflatende trouw aan mensen.

Daar waar zij verdwalen

zijt Gij een teken van hoop

dat voor hen uitgaat.

God,

wat me boeit in U

is uw scheppende aanwezigheid in mensen:

profeten in ons midden.

Mensen die onze platgetreden paden

vernieuwen van dag tot dag.

God,

wat me boeit in U

is uw grenzeloze energie

om steeds weer in nieuwe omstandigheden

uw roep om vrede en gerechtigheid

te laten klinken

als beeld van uw goddelijk Rijk.

naar Theo Kersten

27-06-2010 om 07:04 geschreven door Omer

WIE ZEGGEN JULLIE DAT IK BEN?

Een Romeinse landvoogd schreef eens in een brief: ‘de Joden twisten over een zekere Jezus, die gestorven is en over wie Paulus zegt, dat Hij nog leeft’.

Eens was Jezus aan het bidden, alleen zijn leerlingen waren bij Hem.

Hij stelde hun de vraag: `Wie zeggen de mensen dat Ik ben?'

Zij antwoordden Hem:

`Johannes de Doper, volgens anderen Elia,

en weer anderen zeggen dat een van de oude profeten is opgestaan.'

Daarop vroeg Hij hun: `En jullie, wie zeggen jullie dat Ik ben?'

Petrus antwoordde: `De Messias, de Gezalfde van God.'

Hij verbood hun echter nadrukkelijk hierover met iemand te praten en zei:

`De Mensenzoon moet veel lijden,

Hij moet door de oudsten, hogepriesters en schriftgeleerden

worden verworpen en ter dood gebracht;

en op de derde dag zal Hij worden opgewekt.'

Met het oog op allen zei Hij:

`Als iemand achter Mij aan wil komen, 

laat hij dan met zichzelf breken,

dagelijks zijn kruis opnemen en Mij volgen.

Want wie zijn leven wil redden, zal het verliezen,

maar wie zijn leven om Mij verliest, die zal het redden.

(Lucas 9,18-24)

GEKOMEN OM TE DIENEN

Hij was geen koningszoon

die opgeleid werd om gediend te worden.

Die zoon van een timmerman

had geleerd om zich te plooien

naar de nukken van het hout

en naar de grillen van de klanten.

Hij was geen Romeins staatsburger,

en Hij kon zich nergens op beroepen.

Die rechteloze Jood uit Galilea,

ver van het politieke forum en de publieke woordenkramerij,

had geleerd om zich te onderwerpen aan de bezetter.

Hij was geen priester

en Hij was ook geen wetgeleerde.

Hij kon niet terugvallen op enig voorrecht.

Die simpele leek had vlug doorzien

hoe mensen zich zo vaak

achter hun God durven verschuilen

om hun eigen belangen beter te behartigen.

Hij stond weigerachtig en argwanend

tegenover elke vorm van macht:

de macht van de tollenaar

en de macht van de opperpriester;

de macht van het geld

en de macht van de godsdienst.

Hij hield het bij de macht

van de geweldloosheid;

de macht van het offer

en de macht van het gebed.

Alleen op die manier

kon macht omgebogen worden

tot nederige, bereidwillige en vreugdevolle dienstbaarheid.

Alleen zo kon de meester

voetenwasser worden.

(vrij naar Manu Verhulst)

20-06-2010 om 08:43 geschreven door Omer

OP BEZOEK BIJ MOEDER MARIA

In een land waar – soms tussen oogverblindende tekenen van luxe en schaamteloze onverschilligheid – de meest schrijnende vormen van armoede nog tomeloos tieren, is ook de volkse vroomheid nog heel levendig, bezield en bezielend.

Daarom mocht een bezoek aan Moeder Maria in Oostakker niet ontbreken. In stilte baden we eerst even voor de grot, en nadien gingen we de ommegang, met de kapelletjes van de vijf blijde, de vijf droeve en de vijf glorierijke mysteries. Dat was althans de bedoeling, en eigenlijk is het ook zo wel ten dele gebeurd.

Maar heel vlug hadden onze Braziliaanse gasten gezien, dat er naast de ‘binnenring’ met deze mysteries van de rozenkrans, ook een ‘buitenring’ was, met grotere kapelletjes over de ‘zeven smarten van Maria’. En even vlug sloeg de aandacht over op deze ‘buitenring’. Lange tijd hebben we met stille stem samen deze smarten overwogen …

Aan het einde was het een beklijvende belevenis om even naar elkaar te luisteren: ‘zie je in je eigen leven iets van die zeven smarten van Moeder Maria?’ En telkens was er wel een aanknopingspunt.

Tot, aan het eind van onze meditatie iemand zei: ‘Maar voor moeder Maria was het toch allemaal nog veel pijnlijker’.

1. De profetie van Simeon in de Tempel bij de opdracht van Jezus
2. De vlucht naar Egypte
3. Maria en Jozef gaan op zoek naar Jezus, die in de Tempel is achtergebleven
4. Ontmoeting van Maria met Jezus op weg naar de Calvarieberg
5. Maria staat onder Jezus' kruis
6. Maria omhelst Jezus' dode lichaam na de kruisafneming; de piëta
7. Jezus wordt begraven

De piëta’s

Iets maakt de lippen der piëta’s droever

in de schemer der kerken, achteraan,

als kwam, al de onrust van duizend moeders,

hier, voor de tralies, bij kaarslicht te saam.

Zij zaten alleen – inderhaast aan markt en

keuken ontsnapt, vrouwtjes klein en devoot –

te zwijgen. En elk was een moeder van smarten,

met welk zwaard in het hart, met welk kind op de schoot?

Maar kruistocht, en lijkwâ, en nagels ontbonden

hen zozeer, dat elk te verhalen begon

haar eigen calvarie, de dolorosa te troosten.

Zoals moeders voor moeders wel doen. De zon

was al onder. Zij waren al thuis. Zij moesten

al sterven, godweet. Maar Maria’s mond

bewaarde elk woord van de duizend droeve

piëta’s. Omdat zij elk woord verstond.

Roger Verkarre

19-06-2010 om 17:03 geschreven door Omer

BEZOEK AAN DE WESTHOEK

Tijdens het verblijf van mijn vrienden uit Brazilië mocht een bezoek aan de Westhoek zeker niet ontbreken. We hadden de gelegenheid om verschillende mooie kerken te bezoeken, in Ieper, Zonnebeke, Passendale en Esen.

Maar eveneens was het voor hen een kans om met eigen ogen iets te zien van de ravage, die door de eerste wereldoorlog was aangericht in die streek, met zijn loopgrachten, zijn talloze doden en de uitzichtloze, eindeloze veldslagen aan weerszijden van de overstroomde IJzer. Het bleek een unieke ervaring. Voor hen, in dat verre Brazilië, was ‘de grote oorlog’ immers niet meer dan enkele lijntjes en een vage herinnering uit de lessen geschiedenis. Zoals er in de handboeken en de lessen geschiedenis over zoveel oorlogen gesproken.

Twee oorlogskerkhoven hebben we bezocht: ‘Tyne Cot’ in Passendale en het ‘Duits Kerkhof’ in Vladslo, met het ‘treurend ouderpaar’ van Käthe Kollwitz.’ Eerst gingen we langs op ‘Tyne Cot’. Monotoon en traag, met gedempte stem, klonken uit de luidsprekers de namen van de 12.000 soldaten, die daar een laatste rustplaats vonden, nadat ze van heinde en verre naar hier gekomen waren. Telkens werd de leeftijd vermeld, en telkens ook was dat iets in de zin van: 19 jaar, 20 jaar, 21 jaar. En een enkele keer daartussen een dertiger of een veertiger.

De indruk was overweldigend. Nadat we – ook traag en gedempt – over het hele kerkhof gewandeld hadden, schreef één van hen in het ‘gastenboek ongeveer dit: ‘Hier zie je met eigen ogen tot welke gruwel en waanzin de mens in staat is, als hij zich laat leiden door mateloze machtswellust, tomeloze hang naar rijkdom of territorium en grenzeloze ambitie of hoogmoed. Als de mens daadwerkelijk daaraan toegeeft worden de sombere woorden van enkele filosofen tot levende waarheid, zoals het gekende ‘Homo homini lupus’, of dat andere citaat van Schopenhauer, dat wellicht nog harder is: ‘Als ik de mens een roofdier noem, wie heb ik dan beledigd? De mens of het roofdier?’ Laten wij hopen en bidden dat ooit of eens een tijd aanbreekt dat mensen meer bezield wordt door Gods eigen Heilige Geest.’

Hieronder volgen nog twee van de meest gekende gedichten over deze gruwel: ‘In Flanders fields’ van John Mc Crae, eerst in het Engels met daarna de Nederlandse vertaling door Rene Duyck, en daarna het zo ontroerende ‘Duizend soldaten’ van onze eigenste Willem Vermandere.

In Flanders fields the poppies blow

Between the crosses, row on row,

That mark our place; and in the sky

The larks , still bravely singing, fly

Scarce heard amid the guns below;

We are te he Dead. Short days ago

We lived, felt dawn, saw sunset glow.

Loved, and were loved, and now we lie

In Flanders fields.

Take up our quarrel with the foe:

To you from failing hands we throw

The torch ; be yours to hold it high.

If ye breek faith with us who die

We shall not sleep, though poppies grow

In Flanders fields.

(John Mc Crae 3 may 1915

Essex Farm Cemetery)

In Vlaandren bloeien de kolleblommen

bloedrood rond de houten kruiskolommen.

Hoog klimmend in de azuurblauwe lucht

Daar orgelt de leeuwerik en klapwiekt

tussen geweer en hels kanongeschut.

Wij, de doden, zagen gisteren nog

de gouden morgen en de avondgloed,

Wij , die leefden en liefhadden, liggen

verstard in Vlaandrens veld vol modderig bloed.

Neem in uw gevecht met de vijanden

de toorts uit onze verkrampte handen

en steek ze trouw aan onze boodschap hoog.

En tot Nooit Meer Oorlog zich komt melden

slapen wij niet terwijl de papavers

zacht bloeien in Vlaandrens offervelden.

(vertaling: Rene Duyck. In:’Kerk en Leven’, 1993, nr. 43)

(Willem Vermandere)

14-06-2010 om 09:07 geschreven door Omer

HEILIG HART VAN JEZUS

Geliefde broeders en zusters,

laten wij elkaar liefhebben, want de liefde komt uit God voort.

Ieder die liefheeft is uit God geboren en kent God.

Wie niet liefheeft kent God niet, want God is liefde.

En hierin is Gods liefde ons geopenbaard:

God heeft zijn enige Zoon in de wereld gezonden,

opdat we door hem zouden leven.

Het wezenlijke van de liefde is niet

dat wij God hebben liefgehad,

maar dat hij ons heeft liefgehad

en zijn Zoon heeft gezonden

om verzoening te brengen voor onze zonden.

Geliefde broeders en zusters,

als God ons zo heeft liefgehad, moeten ook wij elkaar liefhebben.

Niemand heeft God ooit gezien.

Maar als we elkaar liefhebben, blijft God in ons

en is zijn liefde in ons ten volle werkelijkheid geworden.

Dat wij in hem blijven en hij in ons,

weten we doordat hij ons heeft laten delen in zijn Geest.

En we hebben zelf gezien waarvan we nu getuigen:

dat de Vader zijn Zoon gezonden heeft

als redder van de wereld.

Als iemand belijdt dat Jezus de Zoon van God is,

blijft God in hem en blijft hij in God.

Wij hebben Gods liefde, die in ons is,

leren kennen en vertrouwen daarop.

God is liefde.

Wie in de liefde blijft, blijft in God, en God blijft in hem.

(Eerste brief van Johannes 4,7-16)

Volgende gedachten werden ontleend aan de protestantse theoloog Dietrich Bonhoeffer, die in 1906 in Wroclaw geboren is. Vanaf 1934 keert hij zich heel sterk tegen het nazibewind; in 1943 wordt hij, na een huiszoeking gevangen genomen door de Gestapo, en kort voor het einde van WO II wordt hij op persoonlijk bevel van Hitler terechtgesteld. Na zijn dood wordt hij wereldberoemd door een reeks brieven, die hij vanuit de gevangenis geschreven had aan een vriend.

Het feest van het H. Hart, of het feest van de liefde van Jezus, gaat eigenlijk over iets zeer simpel: het leven van een mens heeft maar zin en waarde door de liefde. Al het andere is van veel minder belang. Uiteindelijk wordt ons maar één ding gevraagd: of wij de liefde hebben of niet. Daarom is het gebedje zo vol inhoud: ‘Heer Jezus, maak ons hart gelijk aan het uwe’.

Misschien waren we wel eens bij de uitvaart van iemand, over wie niets, maar dan ook helemaal niets te zeggen viel. Misschien kregen we dan het gevoel: wat een onnoemelijke armoede is hier aanwezig, wat een zinloosheid. Hij hield van niemand en niemand hield van hem. Dof, zonder tranen of verdriet zien we, hoe dit leven ten einde is, een einde, waar het zelf misschien wel hevig naar verlangde. Misschien was hij een vrek, of jaloers, of een tiran; hij kende en zocht en wilde alleen maar zichzelf. Hij haatte de anderen en hij gebruikte ze alleen maar voor zijn eigen geluk, dat hij toch nooit vond. Hij bleef alleen. Hij was er voor niemand en niemand was er voor hem.

En wij kennen ook de begrafenissen waar wij een laatste groet brachten aan een goede moeder of vader, of zelfs een gelukkig en geliefd kind. Daarbij zijn dan allen, die van deze mens liefde hebben ondervonden, die er ook liefde aan geschonken hebben, en wij kunnen niet zwijgen dan: wij moeten de goedheid, de warmte, de tederheid prijzen, die in dit leven zichtbaar was.

Daarom blijft het feest van het Heilig Hart betekenisvol. Niets, maar dan ook niets, is ons leven waard, zonder de liefde. En de hele zin van het leven is vervuld wanneer het de liefde kent. In het licht van de liefde komt al de rest op de tweede plaats. Wat betekenen geluk en ongeluk, armoede en rijkdom, leven en sterven…buiten het verband van de liefde?

Wij weten alleen dat juist die liefde, gegeven en gekregen, bepalend is voor de waarde, de zin en de inhoud van ons leven. Het enige waar het op aankomt … en van deze liefde mogen wij geloven, dat zij sterker is dan de dood. En daarom bidden wij: ‘Heer Jezus, maak ons hart gelijk aan het Uwe!’

(vrij naar Bonnhoeffer Brevier, p. 270, 7 juli)

Heer, gij kent ons hart,

Gij weet hoezeer wij verlangen naar vreugde en geluk.

Als het donker is, zoeken wij naar licht;

als het koud is, naar warmte;

zijn we in nood, dan zien we uit

naar iemand die kan helpen.

Kom dan in ons bestaan, neem ons bij de hand,

verwarm ons hart en verlicht ons pad.

Spreek tot ons uw woord van vrede

en laat ons geborgen zijn in uw liefde

die alle begrip te boven gaat.

AMEN.

---

Geef ons een gemoed dat voor U ontvankelijk is

Erbarm U over ons streven,

dat wij onder uw ogen

in liefde en geloof,

rechtvaardigheid en ootmoed,

U mogen volgen,

in zelftucht en trouw en moed,

en U ontmoeten in stilte.

Geef ons een zuiver gemoed,

dat wij U mogen zien,

een nederig gemoed,

dat wij U mogen horen,

een liefdevol gemoed,

dat wij U mogen dienen,

een gelovig gemoed,

dat wij U mogen loven.

U, die ik niet ken

maar aan wie ik toebehoor.

U, die ik niet begrijp

maar die mij hebt gewijd

aan mijn eigen lot.

U!

Dag Hammarskjöld,

voormalig secretaris-generaal van de UNO

13-06-2010 om 06:40 geschreven door Omer

ZALIGE WARDJE POPPE

Vandaag vieren we het feest van Wardje Poppe, zalig verklaard in 1999. Een klein Vlaams mensje maar voor het oog van de wereld, ziekelijk zelfs – hij werd amper 33 jaar – maar een ‘grote heilige’, ook al is hij tot op heden slechts ‘zalig’ verklaard.

Priester Poppe, zeggen wij meestal, maar eigenlijk hoor ik liever ‘Wardje Poppe’. Ongetwijfeld was hij een goed priester, maar als we van Wardje spreken om hem te benoemen, leggen wij eigenlijk een heel belangrijke klemtoon, die zo gemakkelijk vergeten wordt: om een goed priester te kunnen zijn, is het allereerst en allermeest nodig een goed en nederig mens te zijn, met een hart dat zo boordevol is van liefde dat het er eigenlijk van overloopt.

De liturgie van zijn feest laat een verscheidenheid van lezingen toe. Maar wellicht is geen stukje evangelie te vinden, dat beter aansluit bij zijn persoon.

Op een dag jubelde Jezus het uit:

‘Ik prijs U, Vader, Heer van hemel en aarde,

omdat Gij aan kleinen en eenvoudigen hebt laten zien,

wat Gij voor wijzen en verstandigen verborgen hebt gehouden.

Ja, Vader, zo hebt Gij het gewild.’

Daarop richtte Jezus zich tot de omstaanders en zei:

‘Kom tot Mij, gij allen, die uitgeput zijt,

en onder lasten gebukt gaat.

Ik zal u rust en verlichting schenken.

Neem mijn juk op uw schouders en wees mijn leerling,

want Ik ben zachtmoedig en nederig van hart.

Zo zult gij rust vinden,

want mijn juk is zacht en mijn last is licht.’

(Matteüs 11, 25 – 30)

Mijn Jezus

ik geef U mijn handen

om uw werk te verrichten.

Ik geef U mijn voeten

om uw weg te gaan.

Ik geef U mijn ogen, opdat Gij

ze zoudt richten en doen stralen

in uw zachtheid.

Ik geef U mijn verstand

om te denken.

Ik geef U mijn geest

om in mij te bidden.

Ik geef U bovenal mijn hart

om met dat hart uw Hemelse Vader

te beminnen en alle mensen.

Laat mij kleiner worden

en word Gij groter in mij,

opdat niet ik meer leve,

niet ik meer werke,

maar Gij, Almachtige God,

Zoon van de Hemelse Vader,

liefdevolle verlosser.

O Jezus, leef in ons allen.

Zalige Edward Poppe

HET IS EEN SCHOON DING

EEN GOED MENS TE ZIJN

Frederik Van Eeden

(P.S. Wegens bezoek uit Brazilië zal deze blog tot eind deze maand minder regelmatig bijgewerkt worden.)

10-06-2010 om 17:01 geschreven door Omer

CHRISTUS

Christus, Christus, het wordt hoog tijd.

De tijd van woorden is voorbij.

Eeuwigheid staat in de nacht voor de deur.

Laat je zien nu ik jou heb verloren.

Sta uit de oude verhalen op

die thuis in het boek stonden en wees waar,

hier op de kolkende zee, de broeder

die zijn vrienden zoekt aan het water,

magere visser op het meer,

timmerman van het scheepje van Petrus.

Maak je los uit de hopen touwen

voor op het dek en kom naast me staan,

schreeuwend tegen de stormwind in:

‘Kleingelovige, weet je dan niet

dat ik de stormen kan gebieden?’

Kom tevoorschijn, ik wil leven,

hier en nu, want ander leven

later, vergeef me, vertrouw ik niet.

Michel van der Plas

(Over dit gedicht werd op deze blog reeds geschreven op 6 april, 31 mei, 4 en 7 juni)

De derde strofe dus uit hetzelfde gedicht dat vorige dagen reeds uitvoerig aan bod kwam, en dat mijns inziens, tot op vandaag, één van de mooiste Christus-gedichten blijft, die ooit werden geschreven. Zoals reeds gezegd werd: niet over de historische Jezus, die hier weldoende wandelde op onze aarde, en evenmin over de verrezen, verheerlijkte Christus ‘voor altijd gezeten aan de rechterhand van de Vader’.

Veel concreter, veel meer levensnabij is het gedicht: hoe kan die man uit Nazareth na zoveel eeuwen nog iets betekenen voor de mens van vandaag. Van der Plas zelf schrijft over dit alles op een zeer persoonlijke wijze. Hij spreekt voortdurend in de ‘ik-vorm’: ‘Jij, man van zo lang geleden, wat kan Jij nog met mijn leven te maken hebben?’

Het antwoord dat de dichter persoonlijk ervaren heeft is beklijvend en betekenisvol voor vele mensen, althans indien zij niet gedachteloos meelopen met de massa. Over dit laatste – persoonlijk nadenken en niet zomaar klakkeloos kuddelopen – schreef Mark Van de Voorde onlangs:

We zijn zo graag onszelf, maar we willen o zo graag ergens bijhoren. Het compleet autonome individu bestaat niet, want ook een individualist kan niet zonder de anderen. Daarom is zelfstandig denken, vooral tegen de stroom in, zo moeilijk. Als je niet meebent, hoor je er misschien ook niet bij. We willen wel opvallen maar niet uitvallen. En dus trachten we uit te blinken door mee te doen: door net dat tikkeltje brutaler hetzelfde te zeggen, door net dat beetje opzichtiger hetzelfde te dragen… En het gekke is dat al die anderen die ook zo hun best doen om zichzelf te zijn en zich daarom bij de heersende trend aansluiten, nog geloven ook dat je origineel bent. De originaliteit van de nabootsing is een merkwaardig fenomeen. Het bepaalt veel van wat we doen. Altijd geweest trouwens. Schrijvers die zich in de tijd door gedurfde kapsones lieten opmerken, blijken achteraf gezien niets anders gedaan te hebben dan hardop te zeggen wat toen bon ton was. Jezelf zijn is vaak meer begoocheling dan werkelijkheid. Ook op levensbeschouwelijk vlak.

(Bron: Mark van de Voorde, RKNieuws.net, Nieuwsbrief van 29 mei 2010)

Van der Plas loopt niet mee in dat rijtje van de trendy kuddedenkers met grote mond en kleine mening. In tal van beelden geeft hij aan hoe hij, volwassen wordend, heel sterk die ‘nood aan een geloof in Jezus’ in zijn eigen leven ervaren heeft. De eigen ervaring was zijn grootste leerschool om Jezus te herontdekken, want zonder zulk geloof verloor zijn leven elke zin: ‘eeuwigheid staat in de nacht voor de deur’.

Bovendien moet dit geloof veel meer zijn dan een onnadenkend vastklampen aan mooie woorden, ooit gehoord en ooit geloofd, maar in wezen leeg en zonder inhoud als ze niet gestaafd worden door zelf overwogen ervaringen. Vandaar de schreeuw, die telkens weerkeert in almaar nieuwe beelden: ‘Sta uit de oude verhalen op, die thuis in het boek stonden, en wees waar’. Laat mij nu reeds iets van jou merken, want een belofte van leven, die alleen maar over een ‘leven later’ spreekt, is ongeloofwaardig. Als je werkelijk leeft en ook werkelijk leven geeft, dan moet daar ook hier en nu al iets van zichtbaar en tastbaar worden. Het laatste zinnetje kan verwarring wekken; een oppervlakkige lezing kan de indruk wekken dat de dichter ‘een volkomen leven in volkomen vreugde – later’ afwijst. Niets is minder waar. De dichter zegt enkel op krachtige wijze: als jij, Jezus, zoals mij altijd gezegd werd, de ware innerlijke rust aan mensen schenkt, dan kan dat niet enkel de ‘eeuwige rust’ van het ‘R.I.P.’ zijn, maar dan moet een glimp van die rust en die vrede reeds in mijn aardse leven voelbaar zijn: ‘wees waar, hier op de kolkende zee’.

'Die Jezus sluimert in mijn achterhoofd.

Af en toe krijg ik nog een schok van herkenning

bij een of andere ervaring.

Dan zeg ik:

Jezus heeft het, in die of die parabel,

al begrepen en prachtig gezegd.

Soms denk ik:

Hij zal wel liedjes gezongen hebben

en gekke verhaaltjes verteld hebben aan de kinderen.

Dag Jezus,

lieve man,

liedjeszanger,

herrieschopper,

man van vrede.

Je hebt het leven ontzaglijk doorgrond.'

Willem Vermandere

09-06-2010 om 10:02 geschreven door Omer

LICHT IN DE WERELD

In die tijd zei Jezus tot zijn leerlingen:

Jullie zijn het zout van de aarde.

Maar als het zout zijn smaak verliest,

hoe kan het dan weer zout gemaakt worden?

Het dient nergens meer voor,

het wordt weggegooid en vertrapt.

Jullie zijn het licht in de wereld.

Een stad die boven op een berg ligt, kan niet verborgen blijven.

Men steekt ook geen lamp aan

om hem vervolgens onder een korenmaat weg te zetten,

nee, men zet hem op een standaard,

zodat hij licht geeft voor ieder die in huis is.

Zo moet jullie licht schijnen voor de mensen,

opdat ze jullie goede daden zien

en eer bewijzen aan jullie Vader in de hemel.

(Matteüs 5,13-16)

'Jullie zijn het zout van aarde, jullie zijn het licht in wereld'. Toen ik deze woorden las, dacht ik aan een mailtje, dat ik kreeg ik van een vriend, die bisschop is in Brazilië. Een oude winkelier was om enkele centjes vermoord door 2 jongens van 16, 17 jaar. Meteen was er in het dorpje een grote volkswoede ontstaan, en een aantal mensen hebben deze jongeren meteen gelyncht. Een spiraal van geweld leek losgebroken, met de ene moord na de andere. Gelukkig slaagden enkele mensen erin om de rust te doen weerkeren. Enkele dagen later is er in datzelfde dorpje een vredesmars gehouden: mensen, die opkwamen tegen de toename van het geweld. Mensen van het licht!

Eigenlijk toont dit alleen maar iets, wat wij allemaal heel goed weten: onze wereld vertoont veel duistere kanten, en is niet zo goed als hij zou kunnen zijn, niet zo goed als God hem gedroomd heeft, en dat is hetzelfde als: niet zo goed als wij hem dromen. Denk maar aan de affiche van Broederlijk Delen heel wat jaren geleden: ‘Stop! Andere wereld!’ Dat is niet alleen zo in Brazilië, maar eigenlijk in heel de wereld, ook bij ons.

Er zijn voorbeelden te over: kindsoldaten, oorlogen, misdaden, kinderen, die mishandeld worden of ouders die gepest worden door rotverwende kinderen, honger in de wereld … Overal vind je duistere kanten, overal ook vind je kinderen van het licht.

We moeten daarbij zelf een keuze maken: aan welke kant willen wij staan:

aan de duistere kant

of aan de kant van het licht

aan de kant van hen, die geslagen worden door het leven

of aan de kant van hen die slagen toebrengen?

aan de kant van hen die willen helpen bij miserie

of aan de kant van hen, die verdriet veroorzaken?

aan de kant van hen, die de wereld willen veranderen en beter maken…

of aan de kant van hen die alle geweld willen laten voortduren?

Onze levenswijze is een antwoord: ‘ik wil behoren tot die groep van mensen, die aan de goede kant staan: de kant van de mensen, die licht in wereld willen zijn, of bij hen die duisternis brengen.’

De oproep van Jezus vandaag is een oproep om licht te brengen, in een wereld, die veel duistere kanten vertoont. Maar deze oproep is ook een waarschuwing. Wij zijn gemakkelijk geneigd om het licht van ons geloof te verbergen. Lang geleden kreeg ik eens drie brieven van leerlingen, uit dezelfde klas, die er over kloegen, dat zij de enigen waren in hun klas, die geloofden. Zij wisten het niet eens van elkaar, zo goed hadden zij hun geloof verborgen gehouden. Laten wij anders zijn, en ons geloof laten stralen. We hoeven ons niet te schamen daarover , er zijn veel grote monden, die beter wat minder zouden bazelen, omdat zij zo weinig te vertellen hebben.

GOD BEWAAR ONS VOOR GROTE WOORDEN

God, bewaar ons ervoor

dat we grote woorden in de mond nemen,

maar er niet naar handelen.

Bewaar ons ervoor

dat we geloven in onze vroomheid,

maar vergeten dat uw wil moet geschieden.

Bewaar ons ervoor

dat we dwaalwegen gaan

en niet de weg van gerechtigheid en vrede.

Bewaar ons ervoor

dat we anderen in de weg staan om U te vinden.

Bewaar ons ervoor

en wees ons nabij.

Bron onbekend

08-06-2010 om 06:58 geschreven door Omer

CHRISTUS

Buiten op zee is hij gestorven,

roemloos, zonder geschiedenis.

O, in het donker van storm en regen

heb ik zijn naam nog geroepen, in doodsangst

wildweg beloofd al wat ik geleerd had

te moeten beloven in nood en berouw,

maar hij was zoek tussen golven en wolken,

nergens meer tussen hemel en aarde.

Michel van der Plas

(Over dit gedicht werd op deze blog reeds geschreven op 6 april, 31 mei en 4 juni)

De tweede strofe dus uit het gedicht van de vorige dagen. De kindertijd, met zijn warme geborgenheid, met de vanzelfsprekende nabijheid van Jezus ook, heeft – helaas – niet mogen duren. Aan het einde van dat zorgeloze stukje leven kwamen trouwens reeds de eerste twijfels. Was hij meer dan de warmte van binnen, was hij meer dan de reuk van de wassen kaarsen en het twinkelende spel van die vlammetjes, alles zo mooi en zo verleidelijk?

Plots gaat een wereld open, die veel weider is. Het veilige nest van het besloten gezin breekt open en je gaat op eigen vleugels: ‘binnen’ gaat almaar meer over in ‘buiten’. En ‘buiten op zee is hij gestorven’. Niet als een held op ‘het veld van eer, maar ‘roemloos, zonder geschiedenis’, een naam uit een vroom beduimeld boek, dat eigenlijk weinig meer te bieden had dan een waardeloos vodje papier, kortom wat ongeloofwaardige nonsens, mooi maar niet echt. Want het was mooi toen om dat te mogen geloven, zoals zoveel van toen zo mooi was, maar het was niet waar of echt. Zoals ook Sinterklaas, die goedheilig man, zo mooi was, maar – helaas – niet meer dan een kinderdroom.

En waar Sinterklaas, ook nadat het geloof in hem niet echt of levend bleek, toch lief en goed bleef, zo is het Jezus niet vergaan. Hij bleek geen ‘mooi bedrog’ meer, maar gemene volksverlakkerij met kwade bedoelingen.

Het groot geworden kind is met dit alles niet gelukkig. Het huilt om vroeger, het huilt om wat teloor ging en zo deugd deed, terwijl er nu ‘buiten’, in die grote wereld van geleerde mensen en van kwade machten niets is om de leegte te vullen, die overblijft nu hij daar ‘buiten op zee, roemloos en zonder geschiedenis’ gestorven is.

En zoeken helpt niet, evenmin als beloven, wat dan ook: hij was weg en zijn aftocht was een vertrek met een spoorkaartje ‘enkele reis’. Het was helemaal geen ‘heen en terug’ of alleen maar ‘even weg zijn’. Geen vaarwel en tot ziens, maar ‘adieu’, voor altijd en voor goed. Nergens was hij meer, nergens nog een spoor van hem te vinden.

De verloren droom van de kindertijd, hoe vaak en door hoevelen bezongen, hier nu sterk verwoord door van der Plas, in de belichting van een geloofscrisis die zoveel jongeren doormaken. Een moeilijke tijd, die puberteit, een tijd ook, die soms wel heel lang kan duren, tot een nieuw evenwicht gevonden wordt, dat de ziel opnieuw die diepe rust schenkt.

mijn moeder is mijn naam vergeten,
mijn kind weet nog niet hoe ik heet.
Hoe moet ik mij geborgen weten?

Noem mij, bevestig mijn bestaan,
laat mijn naam zijn als een keten.
Noem mij, noem mij, spreek mij aan,
o, noem mij bij mijn diepste naam.

Voor wie ik liefheb, wil ik heten.

Neeltje Maria Min

07-06-2010 om 08:48 geschreven door Omer

ALS BROOD, GEGEVEN EN GEBROKEN

Zusters en Broeders,

Zelf heb ik van de Heer de overlevering ontvangen

die ik u op mijn beurt heb doorgegeven:

dat de Heer Jezus in de nacht waarin Hij werd overgeleverd,

een brood nam, het dankgebed sprak,

het brood in stukken brak en zei:

`Dit is mijn lichaam; het is voor jullie.

Blijf dit doen om Mij te gedenken.'

Na de maaltijd zei Hij zo ook van de beker:

`Deze beker is het nieuwe verbond door mijn bloed.

Blijf dit doen om Mij te gedenken,

telkens wanneer jullie eruit drinken.'

Telkens als u dus dit brood eet en uit de beker drinkt,

verkondigt u de dood van de Heer totdat Hij komt.

(uit de eerste brief aan de Korintiërs 11,23-26)

Vandaag vieren wij dat Jezus in tekenen van brood en wijn bij ons wil blijven. ‘Neemt en eet, dit is mijn lichaam’. Het zijn woorden van intens geloof, niet alleen voor een vrome eucharistie of een stille, intieme aanbidding. Het zijn vooral woorden van geloof die beleefd moeten worden in ons dagelijkse leven.

Als wij daar niet delen van onszelf, zijn het enkel loze woorden in de wind. Ons hele leven moet doordrongen worden door die woorden van Jezus: ‘Dit is mijn lichaam, dat voor u gegeven en gebroken wordt.’

Sacramentsdag is het feest van Jezus, die gegeven en gebroken wordt: Jezus is zich ten volle bewust van zijn zending en in volle overgave blikt hij vooruit op zijn lijden, zijn kruis, zijn gegevenheid tot het uiterste.

De oorsprong van dit feest ligt in de woorden van Jezus bij het Laatste Avondmaal. In die zwaar geladen sfeer van het laatste samenzijn werden zij voor het eerst uitgesproken. We kennen de feiten: Jezus nam wat brood, en brak het, en gaf een stuk aan elkeen. We kennen ook de woorden: ‘Dit is mijn Lichaam, dat voor u gegeven en gebroken wordt’.

Toen Jezus deze woorden sprak, dacht hij aan de komende uren: ‘wat ik hier met dit brood doe – breken en delen – dat zal nu ook met mij gebeuren’. In een simpel gebaar toont Jezus: ‘Ik zal gemarteld worden en gekruisigd. Ik zal gegeven en gebroken worden totterdood. Want hiertoe ben ik in de wereld gekomen, niet zomaar, maar ‘opdat alle mensen leven zouden hebben, en wel leven in overvloed’.

Het gebroken brood zegt ons nog meer. Ook jullie zijn hiertoe geroepen. Als je ten einde toe mijn weg wil gaan, als je echt wil leven voor het Koninkrijk van God en zijn gerechtigheid, dan zal geen aardse roem je deel zijn. Wat de machten van het kwaad met Mij gaan doen, zal ook met jullie gebeuren. Dat vraag ik jullie: om ten einde toe mijn weg te gaan, gegeven en gebroken. Opdat ooit de gerechtigheid van God het moge halen op de machten van kwaad en onrecht, die zo welig tieren. Opdat mensen, die arm zijn, hier en elders, wereldwijd, leven mogen vinden in overvloed.

Zo is Sacramentsdag en eigenlijk elke eucharistie een bewogen herinnering aan wat toen gebeurd is. Maar er is meer: in elke eucharistie aanvaarden wij, in volle overgave, hoe schamel wij ook zijn, telkens opnieuw onze eigen roeping om zo te leven: Hem achterna. Desnoods gegeven en gebroken.

Er was eens een grote groep mensen bijeen gekomen

en toen riep Jezus zijn leerlingen bij zich en zei:

‘Ik heb zo te doen met die mensen.’

Met mensen begaan zijn,

ermee te doen hebben,

ze niet uit je hart kwijt geraken,

zoeken wat je voor hen kan doen…

zo was zijn houding,

zo heeft Hij het voorgeleefd.

Hij zorgde dat ze te eten hadden,

want er waren erbij die van heel ver kwamen,

Hij zorgde dat ze leven konden

en niet van brood alleen.

Wij vragen ons soms af

wat wij moeten doen

om als mens, als christen, te leven.

Wie echt met de mensen begaan is,

zal ingaan op Gods wil

die voor zijn voeten ligt

en het uitschreeuwt:

laat ze niet in de steek.

naar Ward Bruyninckx

06-06-2010 om 06:14 geschreven door Omer

TWEE PENNINGSKES VAN GANSER HARTE

In zijn onderricht ging Jezus verder:

‘Pas op voor de schriftgeleerden,

die graag in plechtige gewaden rondlopen

en graag gegroet worden op de markt.

Ze zijn belust op de voornaamste zetels in de synagoge,

en op de ereplaats bij het feestmaal.

Die mensen zijn het,

die de huizen van de weduwen verslinden

en voor de schijn lange gebeden opzeggen.

Over hen zal een bijzonder streng oordeel geveld worden.’

Hij ging tegenover de offerkist zitten

en keek toe hoe de menigte er kopergeld in wierp.

Hij zag ook dat veel rijken er veel in gooiden.

Er kwam ook een arme weduwe, die er twee muntjes in gooide,

ter waarde van een cent.

Hij riep nu zijn leerlingen bij zich en zei tegen hen:

‘Ik verzeker jullie,

die arme weduwe offerde meer dan al die anderen.

Want allemaal gooiden ze er iets in van hun overvloed,

maar zij gaf van haar armoede

alles wat ze had, alles waar ze van moest leven.’

(Marcus 12,38-44)

Jezus stelt de verwaandheid en de schone schijn van heel wat hooggeplaatste dames en heren naast het gedrag van een arme weduwe, die door en door nederig en bescheiden is. Eens te meer spreekt Hij harde woorden over de tomeloze zucht naar macht en de blinde drift naar eer en voordeel, van zovelen, die zich meer en beter achten dan de andere, gewone mensen. Maar ontroerend teder en liefdevol zijn zijn woorden over de mildheid van een kleine vrouw zonder aanzien. Die woorden werden niet door iedereen in dank aanvaard.

Liefde kan echt gemeend of vals zijn. Gaat het om sentiment, dat zichzelf koestert, of is er sprake van liefde, die belangeloos en zelfvergeten is? Zo is het met de twee penningskes van die kleine weduwe. Dit ontroerend gebaar staat los van elk sentiment, maar is een liefde, die zichzelf vergeet voor God en de medemens.

De gezindheid waarmee wij geven, heeft meer belang dan de omvang of de grootte. Ouders zijn vertederd door het veldbloempje of de tekening van hun kind omwille van de liefde die erin steekt. De liefde, die in een gebaar vervat ligt, maakt de rest bijkomstig. Wie mee leeft, mee voelt en mee lijdt, zit niet te rekenen en meet zijn mildheid niet af. Zo iemand kan ook iets afstaan van wat hij zelf nodig heeft.

Dat kan weer wereldvreemd en bovenmenselijk lijken, maar het is niet zo. Godsdienst is geen topsport voor supermensen. Jezus is niet uit op sensatie: hij spreekt voor gewone mensen. Zelf moeten we eerlijk nagaan wat we aankunnen. Deze oproep van liefde geldt niet alleen voor elk van ons apart: ook als kerk moeten wij ons kritisch durven bevragen. Getuigen wij, als Kerk, genoeg van het Woord van God, dat leven geeft, of vergeten wij dat Woord, en zijn wij bezig met diplomatie, berekening en aardse zekerheden?

Er zijn ontzettend veel goede mensen, doorgaans ongezien, die in hun dagelijkse leven echt kerk zijn. Maar het blijft een feit dat vele mensen het moeilijk hebben met die Kerk, omwille van haar macht, rijkdom, diplomatie en berekening. Die grote Kerk kunnen wij niet veranderen; het stukje kerk dat wij zelf zijn, daar hebben wij wel greep op. Laten wij proberen zelf als echte gelovigen te leven, in alle eenvoud en zonder veel grote woorden.

Het lied van de weduwe

Heel schuw en kleintjes komt zij aan,

het vrouwtje in het zwart,

dat bij de offerkist gaat staan,

met rijkdom in haar hart.

De dure dame en de hoge heer

gaan rinkelend voorbij,

ze kijken zuinig op haar neer

en duwen haar opzij.

Maar 't wordt nog overal verteld

hoe 't muntje dat zij stort,

het niet te horen kleine geld,

haar eer en glorie wordt.

Wat zij daar van haar armoe geeft,

God maakt het duizendvoud,

want het is alles wat zij heeft:

haar penning wordt van goud.

Daar staat ze met haar stille lach,

na zoveel honderd jaar,

en daarom klinkt op deze dag

van ons dit lied voor haar.

Michel van der Plas

HET IS GOED BELANGRIJK TE ZIJN,

MAAR HET IS BELANGRIJKER

OM GOED TE ZIJN.

05-06-2010 om 06:47 geschreven door Omer

CHRISTUS

Binnen was hij er altijd, binnen

was hij familie, stond hij te boek.

Alle seizoenen hielden hem vast.

Hij hing aan het kruis, maar verrees op tijd.

Als het jaar doodging werd hij geboren.

Om te bestaan had hij niet veel nodig:

vader en moeder in de kamer,

hand op het voorhoofd, kruisje op het brood,

gesloten ogen voor en na tafel.

In latijn en gerinkel van altaarschellen

kreeg hij een kleed aan met witte zomen

en vlijden zich lammetjes om hem heen.

Zijn naam was hard, maar als monniken zongen

heette hij Jezus, begin van muziek,

en leek hij een vriend. Ach, mooi bedrog,

misschien was hij enkel het zingen maar,

de zestien kaarsen op het altaar,

misschien was hij gisteren alleen maar

de warmte van binnen, mensen bijeen.

Michel van der Plas

Vorige maandag, 31 mei, en ook reeds op 6 april werd de volledige tekst van dit prachtige gedicht van Michel van der Plas gegeven. Vandaag een uitnodiging om even te mediteren over de eerste strofe, die in enkele rake beelden de kindertijd tekent van zoveel mensen. Meer dan waarschijnlijk vinden we in de ervaringen van de dichter ook heel wat, dat onze eigen kindertijd oproept. Ongetwijfeld zullen lezers van een zekere leeftijd bij de overweging van deze strofen met enige nostalgie terugdenken aan hun eigen kindertijd, zoveel jaren her.

In de warme geborgenheid van het diep gelovige gezin – ‘binnen’, tot tweemaal toe herhaald in de eerste versregel – was Jezus altijd aanwezig, zodanig zelfs dat hij ‘familie’ was. Er werd immers, ook thuis, uit ‘het boek’ voorgelezen, waarin al die mooie verhalen over hem stonden.

Elke tijd van het jaar was er wel een feest dat naar hem verwees: de tederheid van Kerstmis evenzeer als de harde dagen van zijn lijden en zijn kruisdood. Hij stierf wel telkenjare maar telkenjare was er ook Pasen.

Maar meer nog dan die jaarlijks weerkerende feesten woonde hij binnen de muren van het ouderlijk huis. Vader en moeder, allicht elk op hun eigen wijze, waren zo gelovig, dat hun aanwezigheid alleen al volstond om Jezus nabij te brengen. Er waren zovele, heel kleine, heel dagelijkse rituelen binnenskamers: het kruisje voor het slapengaan en zelfs het kruisje dat moeder vluchtig sloeg, telkens zij een vers brood aansneed, het vrome gebed, de oogjes toe, voor en na het eten.

Ook buitenshuis woonde hij tussen de mensen, in het Latijn van de mis van toen, en – voor een kind – zeker in het speelse klingelen van de belltejes, bij het Sanctus, de consecratie en het gewijde ogenblik van de communie, nuchter genuttigd voor dag en dauw.

‘Christus’, zijn plechtige naam, klonk hard in de oren, maar bij een bezoek aan een abdij verdween die gestrengheid en werd alles anders, zachter, gehuld in een warme waas van zoete tederheid, als monniken in hun sobere gregoriaans over Jezus zongen. De woorden waren onverstaanbaar, de melodie alleen ademde een aanlokkelijke betovering. Het was muziek voor de oren, muziek voor het hart.

En zo werd hij een hartsvriend, binnenskamers, evenzeer als buitenshuis. Alles sprak van hem, overal was hij – hoewel onzichtbaar – lijfelijk aanwezig. Hij hoorde erbij, overal, altijd. Je kon hem wel niet zien, maar het was alsof je hem in levende lijve kon voelen.

Maar kind blijf je niet, je wordt groter, de wereld wordt ruimer, en de eerste twijfel rijst. Was hij wel meer dan een broze illusie, zo deugddoend weliswaar, maar was hij wel meer dan een mooi bedrog? Was de warmte die je binnenin voelde wel meer dan de reuk van de kaarsen en het speelse dansen van de vlammetjes? En bovenal: het was zo goed om allen samen zo rustig samen te zijn, je werd er warm van binnenin en je dacht spontaan dat die warmte van hem uitging. Maar was die warmte van binnen wel meer dan de warmte van het ingetogen samenzijn?

't Kruiske

‘t Eerste dat mij moeder vragen
leerde, in lang verleden dagen,
als ik hakkelde, ongeriefd
nog van woorden, ‘t was, te gader
bei mijn' handtjes doende: "Vader,
geef me 'en kruisken, als ‘t u belieft!"

‘k Heb een kruiske dan gekregen,
menig keer, en wierd geslegen
op mijn' kake, zacht en zoet...
Ach, ge zijt mij, bei te gader,
afgestorven, moeder, vader,
‘t geen mij nu nog leedschap doet!

Maar, dat kruiske, ‘t is geschreven
diep mij in den kop gebleven,
teeken van mijn erfgebied;
die den schedel mij aan scherven
sloege, en hiete ‘t kruisken derven,
nog en hadd' hij ‘t kruisken niet!

Guido Gezelle

04-06-2010 om 09:29 geschreven door Omer

HET EERSTE EN HET TWEEDE GEBOD

In die tijd trad een schriftgeleerde op Jezus toe
en legde Hem de vraag voor:’Wat is het allereerste gebod?’
Jezus antwoordde:’Het eerste is:
Hoor, Israël!De Heer onze God is de enige Heer.
Gij zult de Heer uw God beminnen met geheel uw hart,
geheel uw ziel, geheel uw verstand en geheel uw kracht.

Het tweede is dit:
Gij zult uw naaste beminnen als uzelf.
Er is geen ander gebod voornamer dan deze twee.’
Toen zei de schriftgeleerde tot Hem:
‘Juist, Meester, terecht hebt Ge gezegd:
Hij is de enige en er bestaat geen andere buiten Hem;
en Hem beminnen met heel zijn hart,
heel zijn verstand en heel zijn kracht
en de naaste beminnen als zichzelf,
dat gaat boven alle brand- en slachtoffers.’
Omdat Jezus zag dat hij wijs gesproken had zei Hij hem:
‘Gij staat niet ver af van het Koninkrijk Gods.’
En niemand durfde Hem nog een vraag te stellen.

(Marcus 12,28b-34)

Alweer bekende woorden. Zo vaak gehoord, zo dikwijls al gezegd. Jezus vraagt een grondhouding, een diepe keuze van ons hart, die ons dagelijkse leven richting geeft. Zo verschilt Hij wezenlijk van de oude Joodse wet met zijn talloze geboden en verboden. Juristen, advocaten en rechters vitten over punten, komma’s en procedures. Haarklieverijen die de grond van de zaak wegmoffelen. Het recht dient niet altijd de gerechtigheid, laat staan de goedheid en de liefde, maar vaak alleen het eigen gelijk.

Hoe anders is Jezus in zijn rechtlijnigheid. Eén grondhouding van het hart, één gebod, één wet: de liefde. Een liefde, die tegelijk op God gericht is en op de evenmens, belangeloos en zelfvergeten. Dat is niet wereldvreemd of bovenmenselijk: God vraagt van ons geen onmogelijke dingen. Godsdienst is geen soort van topsport om de eerste, de grootste of de snelste te zijn in de liefde. Hij is zeer menselijk in zijn vraag: dat wij, naar eigen best vermogen, proberen liefdevol te leven.

Zo laat Hij een grote vrijheid aan ons eigen eerlijk oordeel, aan ons eigen geweten. Hij vraagt van ons dat wij, in elke concrete situatie, zelf op een eerlijke manier uitmaken wat goed en liefdevol is. De richtlijn is allesomvattend; zij geldt altijd en overal. Maar de toepassing kan erg verschillen, omdat onze levens zo verschillend kunnen zijn, van mens tot mens, van dag tot dag. Aan ons om in te zien wat hier en nu goed en liefdevol is. Dit is geen alibi voor egoïsme; integendeel het vraagt van ons dat wij in ons gewone leven vindingrijk zouden zijn, begaan met de vraag: wat zou Jezus doen, hier en nu?

Het lied van de liefde

Hoe kan ik van u houden, Heer,

wanneer ik u niet kennen mag?

U bent te ver, u bent te zeer

in woorden van gezag.

Ik heb je stem gehoord, zegt Gij,

en als ik jou nu eens verscheen

heel argeloos en heel nabij

in al mijn mensen om mij heen;

en als je dan voor dezen deed

wat eens mijn Jezus heeft gedaan,

dan wist ik dat aan mij besteed,

dan zag ik dat voor liefde aan;

dan zag ik dat als liefde voor

de God die iedereen bezielt,

dan was je als mijn oog en oor,

dan wist ik dat je van mij hield.

Michel van der Plas

03-06-2010 om 08:30 geschreven door Omer

EEN GOD VAN LEVENDEN

In die dagen kwamen er Sadduceeën bij Jezus;
dezen houden dat er geen verrijzenis bestaat.
Ze legden Hem daarom de volgende kwestie voor:
‘Meester, wij zien bij Mozes geschreven staan:
Als iemands broer sterft
en een vrouw achterlaat maar geen kinderen,
dan moet zijn broer die vrouw nemen
om hem een nageslacht te geven.
Nu waren er eens zeven broers.
De eerste nam een vrouw,maar liet bij zijn dood geen kinderen na.
Toen nam de tweede haar,maar ook hij stierf zonder kinderen,
zo ging het ook met de derde; kortom,
geen van de zeven liet kinderen na.
Het laatste van allen stierf ook de vrouw.
Bij de verrijzenis, wanneer zij opstaan,
van wie van hen zal zij dan de vrouw zijn?
Alle zeven toch hebben haar tot vrouw gehad.’

Jezus antwoordde:‘Zijt gij niet op een dwaalspoor,
juist omdat gij nóch de Schrift, nóch Gods macht kent?
Wanneer de mensen uit de doden opstaan,
huwen zij niet en zij worden niet ten huwelijk gegeven,
maar zijn ze als engelen in de hemel.
En wat de doden betreft,hebt ge in het boek van Mozes niet gelezen,
waar het gaat over de braamstruik,hoe God tot hem zei:
Ik ben de God van Abraham,
de God van Isaäk en de God van Jakob?

Hij is geen God van doden maar van levenden.
Ge verkeert in grote dwaling.’

(Marcus 12,18-27)

Tegenover dit vreemde verhaal, dat eigenlijk handelt over de verrijzenis van de doden, zou ik willen verwijzen naar het doopritueel. Doorgaans wordt bij een doopsel een stukje uit het evangelie gelezen, waarin Jezus zegt: ‘Word als kinderen’. De betekenis van deze tekst kan ons helpen om de woorden van vandaag beter te verstaan.

Als klein kindje kan je niet veel zelf doen, je bent geheel afhankelijk: je moet eten krijgen, papa en mama moeten je kleertjes helpen aandoen, er is eigenlijk niets dat je zelf kan…: maar je weet vanzelf dat je op andere mensen mag rekenen. Je weet vanzelf dat je op andere mensen mag vertrouwen.

Jezus steekt een vermanende vinger omhoog, om grote mensen op een fout te wijzen; dat ze gemakkelijk denken, dat ze alles kunnen. Dat is hoogmoed, overmoed. Daarom zegt Hij: ‘Word als kinderen!’ Hij bedoelt daarmee niet dat ze opnieuw luiers moeten aandoen, of de papfles krijgen. Hij bedoelt iets heel anders: ‘Kijk, grote mensen: zoals kinderen heel veel niet zelf kunnen doen, zo is het ook met jullie: je mag dan nog zoveel kunnen, er blijven altijd dingen, waar je niets aan kan veranderen. Doodgaan is zo iets. Daar kunnen we niets aan veranderen. En net zoals de kinderen, moet je dan weten, dat je op Iemand kan rekenen, en die Iemand is God. Die heeft je tot leven geroepen en die zal je ook nadien niet in de steek laten.

Doodgaan is een vorm van verdriet, misschien wel de ergste. En verdriet wordt genezen, als er iemand meeleeft. Zo is het ook met sterven: we mogen geloven dat God met ons meeleeft. Daarom zal Hij ons ook niet in de steek laten, als we dat grootste verdriet meemaken. Hij zal ons opnemen bij Hem in de hemel.

Hoe die hemel er uitziet, moeten we niet proberen te denken. Vroeger zei men aan de kinderen: ‘daar eten ze rijstpap met gouden lepeltjes’. Daar is natuurlijk niets van aan. Het is alleen maar een manier van spreken, om te zeggen dat we daar voorgoed en volop in vreugde en geluk zullen leven.

Mogen wij dat geloven? Jezus heeft daar veel over verteld in vele beelden heeft Hij daarover gesproken, en wellicht is Hij het meest geloofwaardig, omdat Hij één en al Liefde is, in woord en daad. Daarom mogen we Hem geloven op zijn woord, ook als we dat niet helemaal kunnen begrijpen.

Het lied van het eeuwig leven

Ik geloof in een God van verrijzenis,

ik geloof in een God van vergeven,

en dat mijn geluk ook het zijne is.

Ik geloof in het eeuwig leven.

Waar Abraham, Isaäk en Jakob zijn,

bij God, in zijn glorie verheven.

Ik geloof in het erven van zijn domein,

ik geloof in het eeuwig leven.

En dat Hij mij vurig verlangt in zijn land

en dat hij mijn naam heeft geschreven

voor nu en altijd, in de palm van zijn hand.

Ik geloof in het eeuwig leven.

Ik geloof in een rijk dat voor mij bestaat

en dat het de dood zal beschamen.

Ik geloof in een liefde die nooit vergaat

en het eeuwige leven amen.

Michel van der Plas

02-06-2010 om 09:07 geschreven door Omer

GEEF AAN GOD WAT AAN GOD TOEKOMT

In die tijd stuurden de hogepriesters, schriftgeleerden en oudsten
enkele Farizeeën en Herodianen op Jezus af
om Hem vast te zetten.
Dezen kwamen bij Hem met de vraag:
‘Meester, wij weten dat Gij oprecht bent en U aan niemand stoort,
want Gij ziet de mensen niet naar de ogen,
maar leert de weg van God in oprechtheid.
Is het geoorloofd belasting aan de keizer te betalen of niet?
Zullen we hem betalen of niet betalen?’

Maar Jezus die hun huichelarij doorzag, antwoordde:
‘Waarom probeert ge Mij te vangen?
Geef Mij een tienling, dan zal Ik eens zien.’
Zij deden het.
Jezus vroeg hun nu:
‘Van wie is deze beeldenaar en het randschrift?’
Ze antwoordden:’Van de keizer.’
Daarop sprak Jezus tot hen:
‘Geeft dan aan de keizer wat de keizer toekomt
en aan God wat God toekomt.’
En ze stonden verwonderd over Hem.

(Marcus 12,13-17)

Dit stukje evangelie toont veel kwade wil: de tegenstanders van Jezus willen Hem vangen in zijn eigen woorden, en zijn geloofwaardigheid wegnemen. Daarom beginnen ze vleiend, en dan stellen ze een vraag, die schijnbaar niet kan beantwoord worden zonder gezichtsverlies. Wat Jezus ook antwoordt: het zal wel altijd verkeerd uitgelegd kunnen worden.

Maar Jezus doorziet hun valsheid en noemt hen op de man af: ‘huichelaars’. Toch zoekt Hij niet te ontsnappen, Hij geeft een antwoord, dat eigenlijk zeer duidelijk is als we er even over nadenken: ‘Geef aan de keizer wat aan de keizer toekomt, en geef aan God wat aan God toekomt’. Jezus wijst zo op de rol van ons eigen geweten in onze dagelijkse handelingen.

De keizer staat voor het burgerlijke gezag: wat mogen gezagsdragers eisen? Zonder aan politiek te doen, mogen we toch zeggen dat Jezus ons opdraagt om een eerlijke houding aan te nemen in politieke zaken. Waar het onrecht manifest is, in eigen land, of op wereldvlak, mag ons dat niet koud laten. Als de groten der aarde misbruik maken, mensen uitbuiten, en de meest evidente mensenrechten schenden, mogen wij niet onverschillig blijven.

Maar geef ook aan God wat aan God toekomt. God vraagt dat wij, naar best vermogen, voor iedereen betrachten wat rechtmatig is, dicht bij ons maar ook op wereldvlak. In eigen land en in de wereld moet elke vorm van onrecht ‘diefstal’ genoemd worden.

Als Kerk moeten wij geen wereldse macht vormen, die concurreert met de politieke macht. Maar wij moeten wel de politieke machthebbers durven beoordelen vanuit de weg en de waarden van Jezus. Geen partijpolitiek dus, die ons opgelegd wordt, wel een persoonlijke opdracht in geweten:

- met woord en daad opkomen voor waarheid en rechtvaardigheid,

- en ook de moed hebben om uitbuiting, misbruiken en onrecht aan te klagen.

Als we dit ernstig nemen, zullen we wel eens meer tegenstroom moeten roeien, maar zo is het nu eenmaal. Jezus heeft ons geen gemakkelijke weg, maar wel een behouden thuiskomst beloofd.

Een morgengebed

Een nieuwe dag, hier ben ik weer.

Het is nog vroeg, het is nog stil.

Buig U naar mij voorover, Heer,

en zeg me wat God wil.

U die een mens de waarheid zegt

en ieder in zijn waarde laat,

u die ronduit bent en oprecht,

zeg mij waar het op staat.

Zeg mij op deze morgen wat

ik heb te doen en waar en hoe

en maak, o Heer en meester, dat

ik dat van harte doe.

Dat ik mijn naasten om mij heen

van hoog tot laag het hunne geef;

dat ik niet voor mijzelf alleen

mijn aardse leven leef.

Maak mij vandaag dan welgezind

en doe mij door uw ogen zien

hoe ik in keizer en in kind

mijn God en schepper dien.

Michel van der Plas

01-06-2010 om 06:50 geschreven door Omer

CHRISTUS

Binnen was hij er altijd, binnen

was hij familie, stond hij te boek.

Alle seizoenen hielden hem vast.

Hij hing aan het kruis, maar verrees op tijd.

Als het jaar doodging werd hij geboren.

Om te bestaan had hij niet veel nodig:

vader en moeder in de kamer,

hand op het voorhoofd, kruisje op het brood,

gesloten ogen voor en na tafel.

In latijn en gerinkel van altaarschellen

kreeg hij een kleed aan met witte zomen

en vlijden zich lammetjes om hem heen.

Zijn naam was hard, maar als monniken zongen

heette hij Jezus, begin van muziek,

en leek hij een vriend. Ach, mooi bedrog,

misschien was hij enkel het zingen maar,

de zestien kaarsen op het altaar,

misschien was hij gisteren alleen maar

de warmte van binnen, mensen bijeen.

Buiten op zee is hij gestorven,

roemloos, zonder geschiedenis.

O, in het donker van storm en regen

heb ik zijn naam nog geroepen, in doodsangst

wildweg beloofd al wat ik geleerd had

te moeten beloven in nood en berouw,

maar hij was zoek tussen golven en wolken,

nergens meer tussen hemel en aarde.

Christus, Christus, het wordt hoog tijd.

De tijd van woorden is voorbij.

Eeuwigheid staat in de nacht voor de deur.

Laat je zien nu ik jou heb verloren.

Sta uit de oude verhalen op

die thuis in het boek stonden en wees waar,

hier op de kolkende zee, de broeder

die zijn vrienden zoekt aan het water,

magere visser op het meer,

timmerman van het scheepje van Petrus.

Maak je los uit de hopen touwen

voor op het dek en kom naast me staan,

schreeuwend tegen de stormwind in:

‘Kleingelovige, weet je dan niet

dat ik de stormen kan gebieden?’

Kom tevoorschijn, ik wil leven,

hier en nu, want ander leven

later, vergeef me, vertrouw ik niet.

Michel van der Plas

De voorbije maanden werd op deze blog dagelijks een overweging geplaatst, die aansloot bij de lezingen in de eucharistie van de dag. Dit was evenwel niet het oorspronkelijke opzet, maar is door omstandigheden zo geworden.

Vanaf vandaag wordt het originele opzet opnieuw opgenomen, zoals dat ook in de titel en de ondertitel van de blog vermeld wordt: ‘Doorheen de dagen’ – ‘Ervaringen besproken’. Binnen het raam van dit opzet was er voorheen reeds het verslag van mijn reis naar Bahia, in het Noordoosten van Brazilië. Dit verslag is overigens nog steeds beschikbaar in het archief van deze blog, met name in de periode tussen 12 januari en 10 februari 2010.

Een nieuwe aansluiting bij het originele opzet van de blog begint dan met een gedicht van de week: ‘Christus’, van Michel van der Plas. Dit gedicht werd reeds eerder hier opgenomen, met name op 6 april van dit jaar, dat was de dinsdag van de Paasweek.

Voor mij is het één van de mooiste, zoniet het mooiste Christus-gedicht, dat ik ken. Misschien niet meteen het gemakkelijkste om het bij een vlugge lezing meteen te waarderen, maar wel met een rijke inhoud, die pas na enig ‘herkauwen’ duidelijk wordt. Daarom zal dit gedicht ook de volgende dagen regelmatig aan bod komen.

Bij de lezing van een gedicht is het – vanzelfsprekend – altijd beter om zelf de inhoud te ontdekken. Ik hoef niet te dicteren wat jullie dienen te vinden! Maar de ervaring heeft mij geleerd dat het nuttig kan zijn om af en toe een eindje op weg te zetten. Voor dit gedicht van Michel van der Plas zou ik dat op deze wijze willen doen.

Het gedicht handelt helemaal niet over de historische Jezus of over de verheerlijkte Christus, maar wel over de aanwezigheid van het geloof in Jezus tijdens drie grote perioden van een mensenleven: kindertijd, puberteit en volwassenheid. Elke strofe bespreekt met klare, rijke beelden een van deze perioden. Heel wat mensen zullen in een of ander beeld een stukje uit hun persoonlijke geschiedenis vinden. Veel leesgenot op je persoonlijke ontdekkingstocht!

P.S. Vanzelfsprekend zullen ook in de toekomst meditaties over Bijbellezingen blijven verschijnen. Die behoren nu eenmaal ook tot ‘ervaringen doorheen de dagen’!

31-05-2010 om 08:39 geschreven door Omer