Vroeger werd gewoon elf september gezegd, dat zal wel nooit meer terugkomen, denk ik. Toch niet in mijn leven. Nu is het 'nine eleven' geworden en zijn alle vroegere gebeurtenissen van die dag blijkbaar naar de papiermand verdwenen. Op die dag was mijn huwelijk in 1971, in 1973 was er de coup in Chili die de dood werd van president Allende en Pinochet in het zadel hielp met behulp van de CIA. Zelfs het ontstaan van een belangrijke Olympische discipline is in het vergeethoekje geraakt. Effectief op deze dag, in 490 vC, versloegen de Grieken de Perzen in Marathon, in een van de meest beslissende veldslagen in de geschiedenis van de wereld. Een ijlbode rende de run van zijn leven om deze boodschap over te brengen aan de heersers in Athene en met zijn laatste ademsnik kon hij het nog zeggen vooraleer hij dood neerstuikte. Om deze man te eren, die de 35 km in een ruk overbrugde, werd de 'marathon' als Olympische discipline toegevoegd als sluitstuk van al de wedstrijden. De afstand, Marathon→ Athene bedroeg 35 km. Nu is die afstand 42,195 km geworden. Maar vandaag stelt iedereen aan iedereen de vraag: wat deed je op die verdoemde dag? Op 11/09/2001? Ik was samen met de hobby-leraressen onze hobby-lessen aan het plannen. De startdag van een nieuw hobby-jaar moet ook duidelijk zijn met alle data en onderwerpen en handigheidjes die er gedurende het hobby-jaar zouden passeren. Bij een Belg moet zoiets van start gaan met een etentje. Niet vergeten, voorafgaand een goede aperitief. Als volleerde cafégangers hingen we aan de toog van het kleinste café in Mechelen. Aan de toog komen de beste gesprekken en de meeste ideeën tot ontwikkeling. Samen met wat geestverrijkend vocht lukt alles binnen de kortste keren te organiseren, te omschrijven, en een plan van uitvoering te maken. Toen hoorden we die onheilspellende berichten uit New York en de andere steden waar er bommen waren gedropt. Eigenlijk was de pret van die dag toen onderbroken en is er nog een klein hapje gevolgd en veel gepalaver over de toestand en eventuele gevolgen. De planning is wel gemaakt maar een stuk van het plezier was verdwenen.
Nr 9. Brueghel schilderde "bij iemand in het krijt staan". Dat is slechter dan bij 'niemand ' in het krijt te staan. Ik wil 'niemand' iets verschuldigd zijn, noch emotioneel, noch practisch, noch financieel. Dat geeft gewetensrust. Het getuigt toch van een enorme verbeeldingskracht en kennis van zijn taal dat deze schilder het allemaal kon uitbeelden. Alleen al de hoeveelheid spreekwoorden die hij schilderde en men vermoed dat er nog op staan die nu niet meer gekend of gebruikt worden.
Eindigen doe ik met het liedje van Louis Neefs (1937-1980) "Als ik 5 minuten tijd heb". Ik dacht eraan toen ik bij de 'Druivelaar" het volgende las: Een ambtenaar staat voor het venster van zijn kantoor naar een paar tuiniers te kijken. Een collega komt naast hem staan. Zegt de eerste: die kerels zijn nu zeker al een uur niks aan het doen! Tot morgen
Nr 8: bij de duivel te biechten gaan. Dat wil zoveel vertellen als: ik ga jullie een geheim verklappen. Dat doe ik ook vandaag met het citaat van de dag, dat kunstschilder Georges Braque (1882-1963) optekende: de waarheid bestaat, de leugen wordt uitgevonden. Ik heb stilgestaan bij een paar echte feiten. Er was in 1933 de opening van 'De Sint Annatunnel'. De tunnel, 572m lang, 4,30m breed en 31,57 m onder de grond, was en is nog altijd voorzien voor voetgangers en fietsers. Er zijn nog vele originele elementen aanwezig zoals de toegangsgebouwen en de roltrapppen. Voor gemotoriseerd verkeer was er de vorstelijke opening van 'De Konijnenpijp of Waaslandtunnel', ook in 1933. Deze tunnel is 2,111m lang, 8,70m breed en 37,65m diep. Beiden zorgden toen, voor een luxueuze verbinding van de oevers van 't Schel, die anders met de Sint Annekensboot gebeurde en met de 'Land Van Waes' of de treinboot. Eigenaardig genoeg zijn zovele jaren later die oude verbindingen terug in ere hersteld om vlotter van links naar rechts te komen en vice versa. Er zijn bijgekomen: de Kennedytunnel, Brabotunnel (pre-metro), Liefkenshoektunnel, Antigoontunnel (spoorweg) en binnen decennia(?) de Oosterweelverbinding. Ondertussen is Antwerpen een bijna onbereikbare stad geworden vol met bouwwerven en omleidingen.
Mijn ogen flikkeren en blinken als ik de naam 'Sissi' tegenkom. Elisabeth Amalie Eugenie (1837-1898), hertogin in Beieren, prinses van Beieren, keizerin van Oostenrijk en koningin van Hongarije. Ik heb dat mens nooit gekend en toch ben ik heel fel geïnteresseerd in haar geschiedenis, levensverhaal, karakter. Zij was een mooie vrouw met prachtig haar, die het hart van een keizer sneller deed slaan en daardoor een verbond sloot met de tragiek van haar leven. Een stuk bepaald door de genetische erfenis van het Huis van Wittelsbach waar depressies en waanzin aanwezig waren, het huwelijk van neef en nicht, een schoonmoeder uit de duizend en een hardvochtig Spaans hofceremonieel. Zij was liberaal, vrij en zonder veel tantelafaire grootgebracht. Maar eens het vogeltje gevangen in de gouden kooi begon haar leven een dramatische wending te krijgen. De Queen-mum die haar de kinderen ontnam, het militaristische in de opvoeding van haar zoon, en uiteindelijk haar eigen rusteloosheid. Ze werd geobsedeerd door haar uiterlijke en haar figuur. Gevolg: talrijke dieëten, aanvallen van anorexia, extreme sporten zoals bergbeklimmen en lichaamlijke oefeningen. Eens de 30 voorbij verborg ze ook haar gezicht achter een sluier of een waaier. Haar verklaring: ik verberg mijn gezicht achter een waaier zodat de dood ongestoord zijn werk kan doen!. Door de vele reizen en de risico's die ze daarmee nam, verdenkt men haar van suïcidale neigingen. Uiteindelijk werd ze op een van die reizen neergestoken door een Italiaanse anarchist in Genève. De catastrofe in haar leven werd omgezet in een romantisch drama van twee mooie prinsenkinderen in de films "Sissi".
Nu ga ik nog eens luisteren naar Paul Van Vliet, cabaretier, verteller, onemanshows, theater, schrijver: Pappa is blijven hangen in de sixties, Veilig achterop bij vader op de fiets, Een meisje van dertien, Vlaanderen....
Het citaat van de dag past wonderwel met de spreuk van de dag. Het citaat komt van Calvin Coolidge (1872-1933) de 30e president van de U.S.A.: je kan niet 'alles' onmiddellijk doen, maar je kan 'iets' onmiddellijk doen. En Brueghel schilderde: als het kalf verdronken is dempt men de put. Wat zoveel wil zeggen als: als het kwaad is geschied, wordt er iets ondernomen, terwijl men als er 'iets' was gedaan er geen kalf verdronken was. Ik doe eer aan de schilder die vandaag welgeteld 452 jaar geleden overleed en drie 'bloeikes' van kinderen naliet, Pieter, Maria, Jan. Door het vroege overlijden van hun vader kregen ze schildersinstructies en opleiding van hun bomma langs moederszijde Mayken Verhulst alias Mevr Pieter Coecke van Aelst, de vroegere leermeester van Den Oude Brueghel. Tot zover mijn inleiding, die vandaag de meeste woorden zal tellen. Het was kuisdag, daarna bezoekdag en allebei hebben ze voorrang op mijn schrijfsels. En nu volgt er enkel nog een korte vaststelling. Het prachtige zomerweer is even aan de kant gezet. Wat regendruppels, ik heb er tien geteld, en wat wolken hebben er voor gezorgd dat ik vandaag geen 'bain de soleil' ga aandoen. Een zomers kleedje met spaghettiebandjes of pertils in't schoon Vlaams, blijft op mijn kledingstoel liggen tot de volgende 28° in de schaduw. Tot morgen
Blanco? Iedere dag moet ik mijn blog voorzien van een titel vooraleer ik hem kan posten. Zo evident is dat niet om mijn opstel in één woord samen te vatten. Vandaag had ik op dat vlak geen inspiratie en schrijf ik gewoon 'wit'. Zoals de witte producten in de supermarkten: het kan goed zijn maar het kan evengoed tegenvallen. Maar jullie moeten dan, juist zoals bij de aankoop van een huismerk, tevreden zijn met het resultaat. Voordeel: het is profijtiger dan een echt artikel dat in een tijdschrift, krant of boekske verschijnt, daar moeten al ettelijke eurocenten voor neergeteld worden. Mijn essay kan dus over alles gaan vandaag. Dan begin ik met de 'zee' van gisteren, want vandaag heb ik ze nog niet gezien. De zee is helemaal akkoord met dit zomerse weer en de zomerse temperaturen. Geen rimpeltje of golfje was er gisteren te bespeuren. Ze lag er plat, sereen en tevreden bij. Wel met een staalgrijze kleur die te vergelijken was met de grote grijze plavuizen die kenmerkend zijn voor een markt. Moest ik niet beter weten ik had kunnen denken dat ik te voet naar het andere eind van dat grote plein kon stappen, samen met mijn viervoeter. Nr 6 kan hier van toepassing zijn: als de ene blinde de andere leidt vallen beiden in de gracht. Hier dan wel letterlijk een 'diepe' put.Ter info: ik kies niet lukraak die spreuken. Ik volg een lijst waar al de spreekwoorden van het schilderij "De verkeerde wereld" van Pieter Brueghel vermeld zijn. Maar het is voor de opsteller van de lijst toch wel een ongeloofelijke zoektocht geweest om die allemaal te detecteren, te weten welk spreekwoord er uitgebeeld is. Als je het kunstwerk echt wil zien ga dan naar de "Gemäldegalerie" in Berlijn.
In 1831 kwam het nieuwe parlement van het niewe land 'België' voor de eerste maal bijeen. Ik keek mijn ogen uit mijn kop op deze 'Internationale Dag van de Alfabetisering' of ik wel goed gelezen had wat er stond: 102 volksvertegenwoordigers en 51 senatoren en een handvol ministers. Het is bijna absurd te noemen dat de Belgen nu moeten bestuurd worden door 56 ministers, 68 ministerpposten. Er is een federale regering en een nationaal parlement met 150 leden en 60 senatoren. Daarbij komen nog eens 6 parlementen en evenveel regeringen (vandaar de hoeveelheid ministers en ministerposten en ministeries). Het Vlaamse Parlement telt 124 parlementariërs verrijkt met 6 Brusselse leden, het Brusselse Parlement telt 89 leden, het Waalse 75, en het Duitse moet het stellen met 25 leden. Meteen weet iedereen waar de belastingen voor een deel naar toe gaan: lonen en wedden van vele burgers die ons moeten controleren en zelf bepalen hoeveel we aan hen moeten geven om ons te controleren. Want bij deze grote groep burgers moeten we ook de provinciebestuurders rekenen, de plaatselijke notabelen...... rekenen om de Belgen in het gelid te laten lopen. Hierbij past het nummmer van Zjef Vanuytsel (1945-2015) "High Society": ......'t is de high society, het kruim van het volk, de elite van de massa het volk......
Ik heb gisteren mijn portie derde leeftijd gehad. Nadat ik de hond bij de kapster had gedaan ben ik naar de boekenwinkel gestapt. Ik had het idee om wat lectuur aan te schaffen en te neuzen maar ik ben vliegensvlug terug naar buiten gelopen vooraleer mijn hersenen een brij werden onder hun pan. Het was snikheet in de winkel en het was voor mij onmogelijk om ook maar één boek ter hand te nemen en te bekijken. Van lieverlede ben ik daan maar op een bank op de dijk gaan zitten om het menselijk ras te bestuderen. De senioren liepen daar 'en masse'; alleen, met nieuwe partner (gemakkelijk te herkennen want hand in hand), met de partner van jàààààren (een beetje vaneen), met wandelstok, kruk, karretje mèt of zonder hond erin, alle soorten fietsen met (levensgevaarlijk voor wandelaar) of zonder moteur. Dan alle soorten en rassen van handen: grote, kleine, keffers, tamme en onrustige beesten. Alles gezien behalve 'la jeunesse'. Het grote voordeel van zo een bestudering van de mensen op een bank op de dijk bij mooi zomerweer is, dat ik op slag al mijn frustraties over mijn lijf en zijn michelinbandjes, kwijt ben. Ik kon de schepping van de mens in al zijn vormen weer aanschouwen, want de zon laat alle overtollige kledij thuis liggen en de mens toont zich bijna puur natuur. Na een paar uur ben ik huiswaarts gekeerd met een beetje meer kleur op mijn armen en mijn gezicht en met een prachtig gekapt wit hondje. Het waren leerzame uren. Mag ik hier of moet ik hier spreekwoord nr 5 al vermelden? "Achter het net vissen". Dat betekent 'wat pech hebben' of 'een gelegenheid laten liggen' of 'een kans missen'. Ik kan ze als zin in mijn verhaal van de gemiste boeken alle 3 gebruiken, maar dat is niet de betekenis die er werkelijk toe doen bij dat spreekwoord. Het is meer 'iets' belangrijks dat je weg kruist links laten liggen, geen aandacht geven aan iets dat een voordeel kan inhouden voor jezelf, of iets veronachtzamen dat later belangrijk bleek te zijn.
Een foto van Elisabeth I ( 7 september 1533-1603) van Engeland. De Queen die loodwit aan haar gezicht smeerde om een jeugdige blanke en gladde huid te hebben en zichzelf daarmee een loodvergiftiging cadeau deed. Als ik naar de kledij kijk van deze Virgin Queen begrijp je waarom het beroep van 'kamenier' in het leven werd geroepen. Op zijn minst een paar 100 kledingstukken en juwelen moesten iedere dag aan Good Queen Bess gehangen worden vooraleer ze voor haar edelen en onderdanen kon verschijnen. 's Avonds het omgekeerd ritueel om de koninklijke tabard aan te doen. Ze was ijdel en besliste welk portret mocht vrijgegeven worden. The Maiden Queen was zò trots dat ze weigerde te gaan liggen tijdens haar laatste uren. Er wordt verteld dat ze 'rechtstaand 'gestorven is in groot ornaat.
Hezký veÄer, schreef Flora 173, ik las het als 'hie zennek vanair'. Pools of een of ander Vlaams dialect?
Een maandag na een feest! Dan moet ik niet vertellen dat er een teveel aan caloreën ingenomen zijn op zondag! Maar dat hoort nu eenmaal bij de Vlamingen, een bourgondisch evenement organiseren en alle dieëten op een hoopje gooien en smullen van al het lekkers dat gepresenteerd wordt. Vooral dan een dessert van ijsjes, met keuze van de 'coupe' die men wenste. Ik verkoos een 'torenhoge gehalte aan suiker' creme glace: coupe brésilienne met een grote toef slagroom en twee galetjes erbij. Eerlijk, zo'n zonde kan deugd doen. Maar vandaag dus een rustpauze inlassen voor mijn maag, lever en darmen. Ik ga op stap. Door al de energie die de suikers leverden sta ik te popelen om te wandelen, te stappen, te kuieren vooraleer al dat lekkers van gisteren, vetbollekes worden op mijn heupen. Dat zal gemakkelijk lukken terwijl ik de hond aan de goede zorgen van zijn kapster toevertrouw. Alle krullen eraf en zo heeft hij dan een fris velleke om deze warme dagen door te komen. En dan ga ik gezwind op stap. Zeker en vast is er een bezoek aan de boekenwinkel bij, eens rondneuzen welke nieuwigheden er allemaal te zien zijn in 't stad en de modetrends voor deze herfst/winter eens bekijken. Misschien hangt er nog vanalles in mijn kast dat terug 'in' is en me weer modieus kan maken zonder mezelf op kosten te jagen. Want wat zegt spreekwoord nr 4: aan een oud dak moet je veel herstellen! Letterlijk: ik heb een nieuw dak op mijn huis laten zetten. Het vernieuwen van een dak uit de jaren 1905, dat oorlogen had ondergaan, de stormen die het had getrotseerd, was noodzakelijk geworden. Het was een krakkemikkige bescherming van mijn huis, mezelf en de hond geworden. Dat is dan de letterlijke interpretatie van het spreekwoord. Figuurlijk is het toepasselijk op mezelf. Er is al wat meer werk, oplapwerk en schilderwerk nodig om een meisje van 1948 weer fris en jong te doen ogen. Kledij speelt daarbij een belangrijke rol. Maar ook de uitstraling krijgen van een jonge deerne vergt al veel inspanningen. De flair en mijn charmante vlotheid van vroeger laten al eens wat te wensen over, en mijn gemakzucht moet terug een beetje verdwijnen. Het is natuurlijk een utopie te denken dat ik er terug zou uitzien zoals in 1968, mijn glorietijd. Maar mijn mentaliteit moet wel van die tijd blijven en dan ben ik vanzelf weer een hupse twen. Maar dat herstel, van een oude kapel, vraagt natuurlijk dagdagelijkse inspanningen en dat kan ik niet altijd met evenveel plezier opbrengen. Maar vandaag wel! Tot morgen
Eerst en vooral, muziek bij het ontbijt, van Freddie Mercury. Bij leven zou deze legendarische frontman van de rockband Queen, 75 jaar worden. Geboren als Farrokh Bulsara (1946-1991) in Zanzibar, het huidige Tanzania. Deze muzikale legende en zijn extraverte podiumpresence maakten van deze man een voorbeeld hoe men het volk en toehoorders bij een optreden kan entertainen. Niet alleen door het optreden van de band, maar door het publiek te laten meezingen en dansen. Op het communiefeestje zal ik er wel voor zorgen dat de kids weer eens wat muziek van Queen leren kennen. Waarschijnlijk door te zeggen dat "We are the champions" (1977) van Freddie en deze rockgroep is.
Als ik richting binnenland ga, probeer ik wat nieuws uit die regio op te pikken zodat ik toch wat zinnige vragen kan stellen over de veranderingen, vooral verkeerssituaties. Als ik een tijdje er niet meer geweest ben (2 jaar), staat precies alles op zijn kop. Ik denk dat zoiets bij velen voorvalt. Soms kom ik dan toch ook plezante weetjes te weten. Zoals over ezel Janneke verblijvend in het Tivolipark te Mechelen, samen met andere soortgenoten. De dieren hadden ontzettend last van de agressieve steekvliegen, die massaal aanwezig zijn de laatste weken. De beesten kregen er ontzettende jeuk van in de poten en een oplossing moest gevonden worden. Men heeft de dieren in een broek gestoken!. Allé, 't te zeggen, de vier poten hebben een jeanspijp gekregen. Het model van de 'broekspijpen' is dat van de olifantpijpen uit de jaren 80 die zowel ABBA als Nicole en Hugo, wereldberoemd maakten. Niet de skinny jeans van Elisabeth, die konden de lieve dieren niet appreciëren, die spanden teveel. In ieder geval, de ezels van Mechelen kunnen weer gezwind door het park huppelen en de kinderen weer amuseren.
nr 3: aan een been knagen. Dat wil zo veel zeggen als: langdurig en tevergeefs met iets bezig te zijn. Bij mij is er geen sprake van dat zoiets zou gebeuren. Lukt het niet, laat me zeggen binnen het uur, dan stop ik er simpelweg mee of zorg dat de juiste persoon me een handje komt toesteken. Voor de reparatie van de slang/darm van mijn stofzuiger en de opgezogen stofvod, heb ik de hulp van de buurman ingeroepen. Die heeft deftig materiaal om dat op te lossen.
Het is tijd om me uit te dossen met feestkledij en richting binnenland te rijden. Woefie gaat mee feestvieren. Die laat ik niet alleen achter. Prettige zondag voor iedereen, tot morgen.
Ik luister naar het weerbericht, ook op zaterdagmorgen, om 8u30. Wat zegde onzer aller Frank? Een beetje ochtendgrijs, maar de zonnestralen branden alle wolkjes weg. Ik installeer me dus voor een open venster, want ik heb graag dat de inspiratie van buiten, samen met de frisse lucht, komt aangewaaid. Ik kan nu wel zeggen dat het nog frisjes is, met zo'n open venster maar het schrijven en zingen voorzien me van de nodige warmte. Ik zing mee met Lucille Starr (1938-2020) en haar Frans-Engelse song: Quand le soleil dit bonjour aux montagnes- when the sun says hello to the mountains. Ondanks de leeftijd van het liedje (1964) blijft het een aardig deuntje om te zingen als je op de zon aan het wachten bent. Nog meer meegezongen met het repertoire van Bram Vermeulen (1946-2004). Ooit lid van het duo 'Neerlands hoop in bange dagen' samen met Freek de Jonge. Maar zijn solo album, is vele vele malen mooier. Denk maar aan "Rode Wijn", "Pauline", "Politiek", en vooral "De Steen", een bewijs van ons verblijf op aarde. Voor iemand die meer de klassieke stem en klassieke muziek eens wil beluisteren raad ik Rudolf Schock (1915-1985) aan. Hij wordt omschreven als een 'lyrische tenor'. Bekendheid verwierf hij door op te treden in 1959 tijdens de Bayreuther Festspiele in de opera "Die Meistersinger von Nürnberg" van Richard Wagner (zie blog 24-25/08/2021). Veel vinyl met aria's uit opera's, operettes heeft hij uitgebracht. De kostprijs staat nog op de hoes, 255 BeF (± 6€ en een kletske)
Mijn vaste nieuwe item voor enkele maanden, vervolg ik nu. Tot hiertoe zijn er van het wereldberoemde schilderij van Pieter Brueghel de Oude, 126 spreuken gedetecteerd op het schilderij "De Omgekeerde Wereld". Indien de spreuk van pas komt geef ik een beetje commentaar of wat info , bedenkingen of bespreking erbij. Vandaag is spreuk nr 2 aan de orde: "aan de veren kent men de vogel". Betekenis: kinderen verloochenen hun afkomst niet. Dat mag niemand eigenlijk doen tenzij het bv een zware crimineel zou geweest zijn. Maar ikzelf, samen met mijn broer, ben afkomstig van in de vorige generatie, zoals ze zo mooi in Nederland zeggen, 'entrepreneurs'. Dat waren onze ouders. Mijn grootouders waren, langs vaderskant 'klompenmakers'. Een beroep dat verdwenen is tussen de beide wereldoorlogen. Mijn vader is toen als boerenknecht op een boerderij gaan werken en leerde daar zijn 'toekomstige' kennen. Nu zijn er vormingsdagen in het kader van het erfgoed van de klompenmakerij om het ambacht niet geheel te laten verloren gaan. Langs moederskant waren het 'boeren'. Vandaar dat ik nog altijd zo fier als een gieter, met mijn handen op de rug, tevreden mijn patattenveld kan overschouwen. De boerenstiel verdwijnt niet zo rap uit de genen als de klompen. Het beroep van 2 generaties ken ik , en waarschijnlijk voerden al de vorige generaties, één van deze beroepen uit: kloefkapper of boer. Morgen weer iets anders. Goed weekend, ik heb een communiefeest in het vooruitzicht!
Ik kan gerust zeggen dat mijn hoofd nog niet werkt zoals het hoort. Wakker blijven, tateren, gedurende twaalf uur is niet meer vanzelfsprekend op mijn leeftijd. Vooral ook omdat het jàààààren geleden is dat ik nog eens na middernacht in mijn bed ben gekropen. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat mijn plan van enkele maanden geleden met een dag vertraging van start gaat. Bij dat plan is een heruitvinding van mezelf en mijn schrijfsels niet onwelkom. Ik heb eens gezien hoe dat moet gebeuren en vandaag gebruik ik de eerste van de vier methodes die men beschrijft. 1) denk na over de veranderingen die je wilt aanbrengen. 2) maak een plan van aanpak. 3) blijf gemotiveerd. 4) deel je plannen om je werk of jezelfopnieuw uit te vinden, met anderen. Omdat ik nogal redelijk content ben van mezelf, zie ik niet direct redenen om mezelf als proefkonijn te gebruiken om 'heruitgevonden' te worden. Ik ga dat eerst eens toepassen op mijn blog of dat effectief zal marcheren. Het plan om mijn blog eens een andere dimensie te geven kreeg ik toen ik het schilderij van Pieter Brueghel de Oude (1525/30-1569), "De Verkeerde / Omgekeerde Wereld" uit 1559, zag. Daarin heeft de Boeren Brueghel niet minder dan 120 spreekwoorden en gezegdes geschilderd. Mijn idee was om gedurende de laatste 120 dagen van het jaar telkens een spreekwoord te noteren wat deze meester visueel heeft neergezet. Zoals hierboven te lezen valt, moest dat gisteren beginnen, maar mijn verstand werkte nog niet naar behoren. Vandaag nog 119 dagen te gaan vooraleer 2022 er is, en komt het eerste gezegde, met vertraging eraan: "Met het hoofd tegen de muur lopen". Dat is zoveel als het 'onmogelijke proberen te doen'. Het leuke aan heel dit verhaal is dat de gezegdes en spreekwoorden van toen, nog altijd gebruikt worden!! Morgen een andere.
Vandaag is er tegelijkertijd triestig en heugelijk nieuws. Ik wil met een positieve vibe eindigen dus zeg ik maar meteen dat een groot componist, politicus en activist overleden is: Mikis Theodorakis (1925-2021) Ik heb genoten van de muziek bij de film "Zorba, de Griek" (1964) en het dansje van Zorba, de 'Sirtaki' dat ik tijdens de blok van mijn kid, hem aanleerde. Onvergetelijk zijn ook de liederen die Liesbeth List (1941-2020) zong op de elpee: "Liesbeth List zingt Theodorakis"(1967) en dan voornamelijk de Mauthausen liederen. Gewoonweg prachtig. Het goede nieuws komt van de Waterloo-overlevenden: ABBA brengt een tiental nieuwe songs op de markt. Ik ben blij dat het kwartet nog altijd goed klinkt ondanks dat het al zeventigers zijn. De vrouwenstemmen, die doorgaans gevoeliger en minder mooi klinken bij het ouder worden, blijven het wondergoed doen en vullen elkaar nog altijd aan. Ik heb al geluisterd naar de twee songs die al gereleased zijn en wacht met spanning op de cd in november. De liedjes hebben nog altijd de ABBA sound van 40 jaar geleden. Een onverwachte zekerheid na al die jaren. Tot morgen
Is 't schoon op op Sint Giel, 't zal 't zijn tot Sint Michiel (29/09). Dat is tenminste een goed vooruitzicht na de koude natte sombere zomer. Alles kan beter en daar begint het weer alvast zijn best voor te doen. Maar 1 september, de negende maand van de gregoriaanse kalender, is ook het begin voor 1,2 miljoen kleuters, kinderen, pubers, teens en twens om terug op de harde schoolbanken te gaan zitten. Tel er mij ook maar bij want ik ben zinnens zoveel als mogelijk nog weetjes toe te voegen aan mijn propvolle hersenen. En ik begin daar alvast mee vandaag. Bij een tekst die ik las stond er 'discuteren'. Direct daarbij een vraag voor mezelf: is dat hetzelfde als 'discussiëren'? Een stortvloed van synoniemen viel over mijn hoofd toen ik dat probeerde uit te vissen. Volgende andere woorden voor de twee bovengenoemde : redetwisten, redekavelen, argumenteren, bakkeleien, bekvechten, kathalzen, knibbelen. Ik mag nooit meer schrijven dat onze taal te weinig woorden bevat om een uitdrukking te geven aan een gevoel of betekenis van een woord. Uiteindelijk wilde ik wel weten wat het was: het is van gedachten wisselen. Ieder geeft zijn mening over een onderwerp in een gesprek. Ik voer dergelijke discussies met mezelf en verdeel mijn brein dan in drie. Een deel dat akkoord gaat met de stelling die ik lees, een deel dat contra is en een deel dat neutraal blijft of geen mening over het onderwerp heeft omwille van 'niet onderlegd zijn in de materie'! Naast de panelleden, ben ik zelf ook de gespreksleider, de voorzitter en laat ieder deel stoppen met argumenteren als ik vind dat het wat over de schreef gaat en niet meer ter zake doende is. Zoals jullie lezen kan ik soms echt interessante conversaties met mezelf voeren. Ik heb geen schrik om met mezelf in debat te treden. Zelfs al deel ik me in drie, gelijk heb ik toch altijd, wat toch ook leutig is. ...............
Om 14u30 kwamen mijn broer en schoonzuster op bezoek, die zijn gebleven tot 03u van 02/09/2021. Veel moet ik nu niet vermelden. Ik ben, 24u later, nog altijd een beetje groggy van het late opblijven, van het vele babbelen en nieuwtjes uit te wisselen. Het was bijna 2 jaar geleden dat we eens echt van gedachten konden wisselen, binnenshuis. En begot, dat heeft meer dan deugd gedaan! Morgen terug een normale blog, dan zal ik wel uitgerust zijn!
Volgens de weerman/vrouw beleven we vandaag weeral de laatste zomerdag van 2021. Die is niet veel soeps geweest. Af en toe een zon en blauwe luchten, maar veel grijs gezien en veel wind gevoeld. Ik heb twee dagen met een short rondgelopen, dat is echt wel heel weinig en vertelt alles wat er moet geweten zijn over deze 92 laatste dagen: fris weer. De herfst komt er nu aan, misschien brengt die nog veel warme dagen naar het land. Dat zou wel deugd doen vooraleer de winter aan de voordeur komt kloppen.
Is er veel nieuws te rapen om er bedenkingen over te hebben of om kritiek te kunnen spuien? Bijlange niet, iedereen is zijn messen aan het scherpen om vanaf 1 september volle gang te gaan om op alles en iedereen zijn kap te kunnen zitten. Vakantie is gedaan, iedereen fris en monter weer aan de slag. Te beginnen met de krant die het verlof direct afsluit met een pagina minder spelletjes. Dan weet ik direct hoe laat het is. Geen getreuzel meer 's morgens, direct aan de slag gaan met de bezigheden van de gepensioneerden: wakker worden, rustig ontbijten en eens rondkijken wat de nieuwe dag in petto heeft. Wat stof verwijderen van kasten en vloer! En daar stopten reeds mijn werkzaamheden. In eerste instantie veel gemopper en gevloek want ik heb een schotelvod opgezogen die gans de darm van de stofzuiger verstopt. Na enkele uren is dat onding een paar centimeter verschoven, nog twintig cm te gaan vooraleer dat ellendig stuk doek de weg voor gewoon stof heeft vrijmaakt. Dat is nu eens nutteloze maar noodzakelijke bezigheid en onvoorzien! Het voordeel van zo'n geprul is dat ik ondertussen wel naar de nieuwsberichten kan luisteren en de tv kan aanzetten om de koers te volgen. Want die is er weer volop deze namiddag. Elisabeth kwam ook in het nieuws met de keuze van haar studie voor de volgende 3 jaar. Lincoln College in Oxford met de richting History & Politics. Natuurlijk is dat een prachtige stad, ideaal om er te studeren en op onderzoek te gaan. Daarbij kan ze de leidraad van Inspector Morse gebruiken om dat mooie stadje te verkennen. Er zijn wereldberoemde wandelingen uitgeschreven om het parcour van de superspeurder en de andere inspecteurs, Lewis en Hathaway, te volgen en mysteries op te lossen. Het kan nooit kwaad om ook wat ontspanning te voorzien, zowel geestelijk door raadsels op te lossen als fysiek door de uren durende wandelingen. Ik denk dat niet alleen de prinses een cursus moet aanvatten maar ook alle gepensioneerden als ik zo de eindtermen van het middelbaar onderwijs lees. Onder andere zijn er nu te leren: 1) grafen, bolletjes die verbanden en relaties aanduiden met een schematische voorstelling daarvan. 2) computationeel denken en financiële competenties, kort gezegd 'leren programmeren'. 3) taalinteractie, naast de klassieke vaardigheden, schrijven, lezen, schrijven, spreken ook leren met anderen communiceren bv mailen. Maar: het is leuk iets niet te 'kunnen', want dan kan je iets nieuws leren!
Verjaardag van mijnen 'jongsten'. 42jaar, nog altijd 'jong' maar geen 'piep' meer. Bij iedere verjaardag van een kind van mij, zit ik te wachten om hem/haar een gelukkige verjaardag te wensen. Nagelbijtend en tandeknarstend wacht ik op een aanvaardbaar uur om te bellen. Mijn ogen gaan open op die dag en ik weet dat er iets speciaals is, want een verjaardag is speciaal. Misschien zullen ze ooit begrijpen waarom voor een moeder zo'n geboortedag biezonder blijft. Ik doe dus een poging om dat onder woorden te brengen. Ik vond een mooie uitdrukking om dat gevoel weer te geven, geschreven door Erich Fromm (1900-1980), een sociaal psycholoog en filosoof: "In de erotische liefde worden twee afzonderlijke mensen één. In moederliefde worden twee mensen die één waren, gescheiden. De moeder moet dit niet alleen toleren, ze moet de scheiding van het kind wensen te ondersteunen". Een kleine verklaring, waarom ik een verjaardag zelden of nooit zal vergeten en waarom dat ieder jaar weer, voor moeder en kind, een betekenisvolle dag blijft. Hopelijk heeft hij nog een dag congé payé staan om zo'n dag met de familie te vieren. Tot morgen
doorwont mijn hert so seer, van uwer ganscher minnen
Ghequetst so lanc so meer.
Waer ic mi wend, waer ic mi keer, ic kan gherusten dach nog nachte
Waer ic mi wend, waer ic mi keer, ghi sijt alleen in mijn ghedachte
Een anonieme schrijver uit de 14e eeuw verwoord mijn hartepijn. Dat zinnetje 'gekwetst ben ik van binnen' bleef in mijn hoofd hangen en daarom zocht ik dat gedicht nog eens op. Wat vandaag een feestdag zou worden, gaat niet door. Jammer maar helaas, ook bij het ouder worden blijven teleurstellingen bestaan en deel uitmaken van het leven. Ik zou me kunnen 'helen' door een 'zen' of boeddha-houding aan te nemen, maar fysiek is het niet meer mogelijk om in kleermakerszit te zitten, zelfs niet op de zachtste matras. Ik lees er alleen maar eens over. Het boeddhisme probeert een bevrijde manier van leven te geven aan de beoefenaars van deze filosofie. En hun 'lama',is een geestelijke leraar die zorg draagt voor de kennisoverdracht. In de katern van de weekendkrant is er een uitgebreide tekst over de huidige Dalai Lama, de belangrijkste leraar van het Tibetaans Boeddhisme. Wegens de ballingschap van de geestelijke leider, speelt zich dat nu voornamelijk in Indië af. Het was interessant om lezen, want spirituele leiders van een religie of een filosofie of gelijk welke andere organisatie, worden meestal verkozen door de leden. Hier niet, de Dalai Lama, de belangrijkste leraar, komt er volgens de aanwijzingen van de huidige Dalai Lama en zijn geloof in reïncarnatie. Hij bepaalt alzo de toekomstige leider van het Tibetaans Boeddhisme. Hij zegt af en toe wat een vereiste is of kan zijn. Zoals dat de toekomstige goeroe niet noodzakelijk uit Tibet moet komen, gezien de moeilijke relatie met de Chinese autoriteiten maar evengoed uit Indië kan komen, waar hij nu resideert. Hij kan reïncarneren in een door de Dalai Lama zelf gekozen persoon of ook herboren worden als vrouw. Hij kan zelfs opteren om niet 'herboren' te worden en dan stopt de cyclus van reïncarnatie. Zelf was hij als 2 jarig jongetje de 'Uitverkorene' als 'herboren nieuwe leider' bij het overlijden van de Dalai Lama in 1930.
Maurice Maeterlinck (1862-1949), onze eerste en enige Nobelprijswinnaar in de Letterkunde, 1911. Dat als erkenning voor zijn veelzijdige literaire bezigheden. Wie herinnert zich deze Fransschrijvende Gentse auteur nog? Eigenlijk bijna niemand meer. Cyriel Buysse (1859-1932) van "het Gezin van Paemel" was zijn vriend met wie hij af en toe het Gentse dialect sprak. Marnix Gijsen (1899-1984) noemde zijn taalgebruik: hij sprak Frans met een Gents accent! Zijn bekendste werk is "Pelléas en Mélisande" dat beroemd werd door de vele composities, toneelmuziek en opera's zoals van Debussy (1862-1918).
Vraagje als afsluiter. Hoezo een 'dom' blondje? Antwoord van 'blondje': onze schoonheid zit van buiten, dus is er binnen meer plaats voor verstand!!!
Ik hoorde zonet dat een ondernemer een schadevergoeding van ettelijke miljoenen moet betalen wegens het onzorgvuldig weergeven van de 'werkelijke' financiële staat bij de overname van zijn bedrijf, enkele jaren geleden. Wedden dat de miljardair, dat in zijn belastingaangifte zal indienen als onkosten? Wedden dat hij op die manier 'niets' zal verdient hebben, geen belastingen zal moeten betalen en dat een arme gepensioneerde meer aan de fiscus zal moeten geven dan een van de rijkste inwoners van ons land? Ik wilde dat even vermelden en mijn bedenkingen daarbij weergeven. Dat is natuurlijk niet het onderwerp waarover ik een boompje wilde zetten. Dat was een onderwerp'tussendoor'. Ongeloofelijk hoeveel lessen Nederlands ik de afgelopen jaren gevolgd heb. Ik heb het dan niet alleen over gebruik van 'dt', vervoegingen, synoniemen, nieuwe spelling en schrijfwijze. Ik leerde allerhande nieuwe woorden en hun betekenis. Ik leerde mijn gedachten duidelijk onder woorden te brengen zodat ze voor een lezer begrijpelijk zouden zijn en nog ontelbare dingen meer over onze Nederlandse taal. Ik leerde ook de namen van verschillende stijlfiguren kennen die ik in de humaniora, nu het 'middelbare', nooit leerde. Ik volgde niet de klassieke humaniora, waar vooral in de 'retorica' aandacht werd besteed aan deze oefeningen. Ik ben ook geen 'germanist' geworden. De honderden stijlfiguren, onze taal rijk, leer ik nu één voor één kennen met dit blog te schrijven. Voor de geïnteresseerde lezer, er zijn meer dan honderd stijlfiguren, van 'abissio' tot 'zeugma'. Behalve met beginletter 'j', 'n', 'q' is er niks te vinden. Vandaag leerde ik 'anafoor' kennen. Een stijlfiguur die veel in de 'retoriek' gebruikt wordt, in de redenaarskunst, in het beoefenen van de welsprekendheid, in de fijnbespraaktheid. Als bekendste voorbeeld is er de speech van Martin Luther King (1929-1968) in 1963 in Washington tijdens een burgerrechtenbetoging met meer dan 200.000 mensen. Deze speech is nu gekend als 'I have a dream speech'. Men noemt dit een 'retorisch meesterwerk' omdat hij allussies bracht en citaten uit De Bijbel, de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring, de Amerikaanse Grondwet, en de 'Emancipatieproclamatie en de Gettysburg Adress' van Abraham Lincoln (1809-1865). Een 'anafoor' is een herhaling van een of meerdere woorden in elkaar opvolgende zinnen of paragrafen. Als methodisten dominee was hem zoiets met de paplepel ingegeven om de preken op die manier bij de mensen ingang te doen vinden. Wie kent de zin niet: "Now is the time..." in al zijn paragrafen herhaald. Of "I have a dream...", tot 8 maal herhaald in de speech. Ik onthou vooral 'dream' want daarover zijn er ontelbare songs. Als eerbetoon vernoem ik als eerste lied: "All I have to do is dream" van de Everly Brothers waarvan het laatste lid van dit duo deze week overleed. "Dream Baby Dream" van Bruce Springsteen kon niet ontbreken evenmin ABBA dat de ganse titel van Maarten Luther overnam: I have a dream.
"sommige ochtenden zijn zò mooi, dat de zon van blijdschap bloost"
Dag van de lege koelkast, dag van het winkelbezoek. Ik kan echt niet van de hemelse dauw en hondenliefde blijven leven. Ik heb af en toe wat vast voedsel nodig om mijn maag te vullen. Ik heb me dus weeral een beetje gefatsoeneerd om onder de mensen te komen. Ik kan wel zeggen dat het druk was in alle winkels die ik bezocht. De grote vakantie nadert zijn einde en het nieuwe schooljaar is in zicht. Overal kinderen die nog vanalles nodig hadden van koeken tot schrijfgerief. Er is nu weer een grote keuze te vinden aan papiertjes, boekjes, farden, bloc notes, kladschriften. Tot mijn grote vreugde, waren er weer de kleine kladblokjes met ruitjes te vinden. Ik heb er dan maar enkele mee gebracht. Dat is handig om mijn invallen, zinnen en woorden te noteren. Ik heb overal zo'n boekje gelegd, want ideeën komen op elk moment en in elke plaats. Maar vandaag laat mijn inspiratie te wensen over, geen illustere zinnen die mijn brein binnenkomen. Nada. Dat ABBA opnieuw samenkomt en nieuwe muziek uitbrengt zal volgende week moeten blijken, ik kan er nog niets over schrijven. Ik zal als afsluiter wel een goede en praktische tip noteren die ik tegenkwam. Om zeker geen flaters te begaan vooraleer de vrieskou in het land komt: blauwe en groene antigel mengen, is schadelijk voor de joint de culasse oftewel een afdichting in het motorblok of een cilinderkop pakking! Tot so long folks, see and hear you in the morning
De grijze winderige grillige dag kan niet beter beginnen dan met het deuntje van The Beatles uit 1968. Ik wil geen plagiaat plegen om de juiste naam als begin-tune te gebruiken van mijn blog. De correcte titel is, "Ob-La-Di, Ob-La-Da, life goes on.." geschreven door John Lennon (1940-1980) en Paul McCartney. Beiden waren redelijk stoned bij de opname van deze single in de, sindsdien, legendarische 'Abbey Road Studios' in London. Ik kon rustig luisteren en mijn gedachten over het nieuws van de dag laten dwalen want de hond was vroeg op stap met de buurvrouw. Daar leert hij Frans van, en begrijpt reeds de gebruikelijke commando's van 'lig','zit' en 'vooruit'. Ik kan hem stilaan een 'bilinguist' noemen. In een roddelrubriek las ik het laatste nieuws over de Nederlandse 'proletenprins' Bernard. Andere namen aan hem verleent, prinsje nooitgenoeg, veelpleger, een high achiever. Je zal met die namen maar door het leven moeten gaan. Een typische karaktertrek van de Hollanders kenmerkt hem: zuinigheid, krenterigheid, gebruik maken van zijn titel voor eigen profijt. Miljonair, huisjesmelker, mede-eigenaar van het circuit van Zandvoort, wil dat de optredende artiesten tijdens dat Formule 1 seizoen, een miljardencircuit, dat 'gratis' doen. Al hun optredens voor niks, enkel voor de zgn nougatbollen en wat verfrissende dranken. Shame on you. Een andere kant van zijn karakter liet hij zien toen er bij hem in 2013 lymfeklierkanker werd vastgesteld. Een stamceltransplantatie en een chemokuur gaven hem de gezondheid terug en meteen liet hij ook de spreuk noteren: what doesn't kill you, make yoy stronger!. Hij stichtte toen ook 'Lymph & Co', een organisatie die onderzoek doet naar lymfeklierkanker. Daarbij is zijn titel een goede hulp voor sponseringgelden te vinden. "De straf voor ijdelheid is vleierij" schreef Wilhelm Raabe (1831-1910) dat zal de prins wel kennen en er van profiteren voor zijn business en zijn opgerichte organisatie.
Ik vind dat het vandaag toch wel een belangrijke dag is. In 1789, een paar maanden na de Franse Revolutie, werd in Frankrijk , de eerste Universele Verklaring van de Rechten van de Mens en de Burger, toegepast. Dit document werd opgesteld door Markies de Lafayette en Graaf Sieyès en werd de grondslag voor de latere grondwet van Frankrijk en door vele naties overgenomen. Op 10 december 1948 keurde ook de VN deze Universele Rechten goed, met daarin vervat de basisrechten en grondrechten van iedere mens overal ter wereld, zoals: 1) iedereen is vrij in rechten geboren. 2) verbod op gevangenschap zonder proces. 3) rechten op godsdienstuitoefening. 4) vrijelijk spreken en schrijven over ideeën. 5) de belastingen eerlijker verdelen over alle standen.....De gelijkheid voor de vrouw kwam in Europa met aangenomen teksten in 1957. Op 21 februari 2002 werd de Belgische Grondwet gewijzigd om het beginsel van fundamenteel recht van gelijkheid van mannen en vrouwen, op te nemen en te waarborgen.
De krant bloklettert: er verdwijnen twee iconen. In eerste instantie dacht ik aan heiligenbeelden, gezien mijn godsdienstig en christelijk verleden. Want icoon betekent letterlijk afbeelding van Christus of de Moeder Gods of een andere heilige. Dat was het dus in geen geval. In computertaal is het 'icoontje' ook het tekentje dat men moet aanklikken om bijvoorbeeld op een facebookpagina te geraken. Dat was het dus ook niet. Hier werd het woord gebruikt om aan te geven dat twee personen met een rolmodel in de maatschappij, er niet meer zijn. Wilfried Van Moer (1945-2021), men noemde hem 'de kleine generaal' in het voetbalmilieu. Won verschillende keren een Gouden Schoen en was ook een tijdje Rode Duivel. Mijn vader (1916-1979) sprak dikwijls over hem toen hij naar de matchen in SK Beveren ging kijken. Ze kunnen nu samen eindeloos over voetbal palaveren. Een tweede naam die internationaal wel meer effect en reactie zal uitlokken, is het overlijden van Charlie Watts (1941-1-2021). Drummer bij de legendarische groep de Rolling Stones. De man die altijd achter zijn drums-batterij zat in kostuum en onbewogen het ritme en de beat aangaf. Met een nietszeggende blik zonder emoties te vertonen, was hij een buitenbeentje bij de extravagante andere leden van de band. Hij huwde in 1964, een huwelijk dat stand hield tot aan zijn overlijden, een uitzondering in de rock'n roll wereld. Is hij daardoor een icoon genoemd?.
Ik ben gisterenavond eens in mijn platenkast gedoken om te zien of ik vinyl van Wagner in de kast had liggen, want dat kon ik me niet herinneren. Götterdämmerung, Der Fliegende Holländer, Tannhäuser, zie ik, maar ze staan stof te vergaren. Het is heel lang geleden dat ik naar zijn muziek luisterde en ben niet direct in de stemming om dat nu te doen. Ooit heb ik veel over hem gelezen en naar de platen geluisterd, omdat er met zijn muziek en zijn uitspraken gedweept werd tijdens het nazi-regime en ik wilde weten 'waarom'. Hij was ook een belangrijk randpersonage bij Ludwig II, koning van Beieren (1845-18986), die zijn mecenas was. Een tragisch figuur zoals vele leden van het Huis Wittelsbach. Nog altijd vinden er op zijn sterfdag, 13/06, herdenkingen plaats aan de Würmsee/Starnberger See. Zijn overlijden blijft in een waas van geheimzinnigheid hangen zolang de documenten niet vrijgegeven worden, opgemaakt na zijn overlijden. Het blijft gissen naar de doodsoorzaak; zelfmoord of moord. In ieder geval is er een mooie film over de jaren dat hij koning was. Luchino Visconti (1906-1976) maakte min of meer een realistische film over deze getormenteerde mens in 1972. Helmut Berger speelt met verve de koning en Romy Schneider (1938-1982) komt nog eens als 'Sissi' opdraven. De echte keizerin Elisabeth (1837-1898) was zijn nicht en onze koningin Elisabeth (1876-1965) was ook een verwante van deze gepijnigde man. Hij heeft prachtige kastelen, paleizen nagelaten, soms met sprookjesachtige allures en interieurs. Daarmee was toen de schatkist geplunderd. Maar nu zijn de feeërieke kastelen een toeristische trekpleister van formaat. Een bezichtiging méér dan waard in de omgeving van München.
De gele vlag wappert op het strand en de eerste zonnekloppers zijn al present om zich van vit.D en een bruine of rode kleur te verzekeren. Wel beschut achter een zeildoek (niet dat van de botsauto's, cfr Guido Belcanto)) want er staat een stevig windje. Maar het woefie is niet scheutig om op dit uur op de dijk te wandelen. Te veel volk, te veel lawaai en te veel andere honden. We hebben nog wat geduld nodig om de dijk, het strand, de zee en de rust voor ons te hebben. Andere bezigheden intussen. Mijn oog viel vandaag op het thema van de 'legpuzzel', Richard Wagner. Ik dacht aan zijn geboortedag of sterfdatum. Nee hoor, het begin van de Bayreuth Festspiele (25/08-28/08), maar wel onlosmakend verbonden met de Duitse componist, librettist, dichter, Richard Wagner (1813-1883). Een belangrijk muziekvernieuwer in zijn tijd. Had een reputatie van antisemitist te zijn wegens zijn uitlatingen over de Joden. Maar dat was een persoonlijk gegeven. Hij had commentaar en was jaloers op de succesvollere Joodse componisten zoals Meyerbeer (1791-1864) en Mendelssohn (1809-1847) en vooral door zijn niet aflatende behoefte aan geld dat hij ging lenen bij de Joodse bankiers. Zijn muziek was heftig, en had ook een 'Leitmotiv'. Hij noemde dat zijn 'Gefühlsmoment'. Zijn vader overleed toen hij 5 maanden oud was en die vaderloosheid blijft en blijkt een belangrijk thema voor zijn helden, Tristan, Sigmond, Siglinde, Sigfried en Parsifal. Literatoren zien zijn muziek als een labyrint van de menselijke ziel. De wereldvreemde, der Märchenkönig en later als krankzinnig gediagnosticeerde, Koning Ludwig II van Beieren (1845-1886) was zijn grootste bekende aanhanger tijdens zijn leven. Hij verleende Wagner een deel van het geld om zijn project, een soort amfitheater op de Griekse modellen gestoeld, te verwezenlijken in Bayreuth. Het voorbeeld in die tijd was voor hem het operagebouw in Riga waar hij enige jaren orkestmeester en dirigent was. Vooral de lagere of verzonken positie van de orkestbak sprak hem aan en ook de gedimde verlichting tijdens de opvoeringen. Sinds augustus 1876 worden er bijna jaarlijks in augustus, uitsluitend werken van Wagner opgevoerd in het operagebouw, het Festspielhaus van Bayreuth. De leiding en het beleid, zowel artistiek als financieel, van deze Festspiele is nog altijd in handen van de nakomelingen van Wagner, voor meer dan 60%. Nu noemt men het al lachend de 'Schwesterspiele' omdat sinds 2009 het twee zussen zijn, achterkleindochters van Wagner, die de Festspiele met ijzeren hand leiden. Er zijn een paar beroemde citaten over Wagner geschreven, zoals Giacomo Rossini (1792-1868): Wagner heeft mooie momentjes, maar vervelende kwartiertjes. Ook Mark Twain (1835-1910) liet iets optekenen: Wagner's music is better than it sounds. Woody Allen kon in dat rijtje niet ontbreken met zijn cynische uitspraak, verwijzend naar een van zijn grote bewonderaars, Adolf Hitler (1889-1945): Altijd als ik muziek van Wagner hoor krijg ik zin om Polen binnen te vallen.
Om af te sluiten: de aap is misschien een lelijk beest, maar als we verwant waren aan het paard of de koe, zouden 's zomers onze ogen vol vliegen zitten !! Aldus Willem Frederik Hermans (1921-1995)
Ik vlieg niet, ik ben dus niet de airhostess die Will Tura ontmoette in de DC6 en later bezingt. Ik doe ook de vogeltjes niet na die naar het Hoge Noorden verhuizen, zoals de grutto en de tureluur. Ik blijf ter plaatse, zeker nu de hop, de slangenarend, de orpheusspotvogel, de grijze wouw en de nachtegaal hier hun nesten zullen bouwen. Experten zeggen dat zoiets slecht nieuws is, dat die gevederde vrienden naar hier komen. Dat is in gang gezet door het veranderende klimaat. Maar eerlijk, ik zal toch blij zijn een 'echte' nachtegaal te horen zingen in plaats van de Vlaamse zangeressen die dat predikaat vóór of na hun naam krijgen. Niets mooier dan echte vogelzang. Ik ben een thuisblijver en ik heb ook niet zoals Boudewijn De Groot mijn valiezen met kleren laten liggen in de hoop dat ik die steden nog eens zal bezoeken. Nee, Madrid, Berlijn, Parijs blijft ook voor mij een ver verleden en ik heb daar geen spijt van. Nee , ik snuister veel liever in mijn boeken, of zit te zoeken op mijn pc, af en toe onderbroken door een spelletje/wandeling met de hond of een klapke met de buren. Vandaag val ik voor mijn Vaderlandse Geschiedenis, voor een koningin uit lang vervlogen tijden maar oh nog zo aanwezig in onze hedendaagse maatschappij: Koningin Marie Henriëtta (1836-1902). Voor de buitenwereld gade van Leopold II (1835-1909). Voor deze heerser, architect en notoir schuinmarcheerder, was ze enkel van belang om een wettelijke troonopvolger te baren. Ze leverde puik werk: een meisje, een jongen, een meisje. Taak volbracht. Jammer voor haar en voor hem overleed de jongen door een smartelijk ongeval, op 9 jaar. Er werd nog eens een zogenaamde liefdesdaad ondernomen, maar toen kwam er terug een meisje en bezat de vorst, 3 dochters. Dat was teveel van het goede en zijn koningin kon ophoepelen, wat ze ook deed. Niet naar het buitenland of haar geboortegrond, Oostenrijk. Gewoon, weg van Laken, richting Ardennen. Meer bepaald naar hun buitenverblijf in Spa. In dat kleine stadje waren ze blij met haar komst. Het betekende glans en glorie en 'Spa'- 'spa' werd zo een synoniem en universele term voor een kuuroord. Er werden twee bronnen naar haar genoemd, Koninginnebron en Marie-Henriëttebron evenals de natuurwaters Spa Reine en Spa Marie-Henriëtte. Om het zacht uit te drukken, zijn de waters wereldberoemd geworden maar de oorsprong van de naam vergeten. Talrijk zijn de plaatsnamen aan Marie-Henriëtte (Hendrika) verbonden; een park in Oostende, een plein in Gent, een lei in Antwerpen.
Wat ik vandaag ook bedacht voor mijn lezers. Wie of wat ook de titels, bezigheden en zo meer waren gedurende jaren, eens de pensioengerechtigde leeftijd hebben we allemaal hetzelfde diploma behaald: een 65 jarige studie aan de levensuniversiteit. Iedereen die mijn blog nog kan lezen, is gezond en geslaagd in die levensschool!. Iedereen gelijk wat betreft studieduur. Alleen, allen met een verschillende specialiteit, zodat we toch nog een beetje van elkaar verschillen, van elkaar kunnen leren en interessante gesprekken kunnen hebben.
Een 'poezie'versje. Eigenlijk moet dat een 'poëzie'versje zijn. Maar als snotneus was dit het 'rebelse' zijn, woorden hetzelfde schrijven maar iets bewust vergeten toe te voegen om een andere uitspraak te krijgen. Het is zo'n dag om eens wat versjes te zetten in mijn blog. Als het een grijze dag is moet er toch iets anders zijn om een scheve mondhoek te doen krullen. Vandaag, omdat er verder niks speciaals te vermelden valt, enkele jeugdversjes uit mijn 'poezeboekje'.
-Het kippetje ukkepuk, heeft het altijd vreselijk druk. Op maandag moet het dweilen. Op dinsdag, nageltjes vijlen. Op woensdag, wormpjes bakken. Op donderdag, houtjes hakken. Op vrijdag, kippenpap roeren. Op zaterdag, kuikentjes voeren. Alleen op zondag is het vrij, en legt een gespikkeld ei.
-Dit album is mij lief. Wie hem steelt is een dief. Die moet zitten op een latje. Met zeven spijkers in zijn gatje. Tot hij roept: "Genade Heer", oh wat doet mijn gatje zeer!
-Uit de hemel van heel ver, viel een schitterende ster. Ik mag een wens doen, dacht ik blij. En wenste een album, alleen voor mij. Hier schrijf ik als goed begin, als eerste mijn naam erin. Daarna vloeit uit mijn pen, waar en wanneer ik geboren ben: pijltje, Oost-Vlaanderen, 1948.
Dat is mijn volwassen entertainment, eens teruggrijpen naar datgene waar ik als kind en puber plezier in had. Toen kreeg bijna iedereen bij zijn communie een speciaal vriendschapsboekje. Daarin mochten de klasgenoten, goede vrienden en vriendinnen dan iets schrijven, tekenen of kleven. Zelfs op het einde van mijn tienerjaren was ik nog zot van zo'n boekje. Zodanig zelfs dat het ook mijn eerste en enige diefstal heeft veroorzaakt. Met een groep medestudenten op verkenning van verpleegtechnieken in Engeland, werden er tijdens dat verblijf ook toeristische uitstapjes gedaan, zoals naar Stratford-upon-Avon. De geboorte- en overlijdensplek van de grootste Engelse schrijver, William Shakespeare (1564-1616). Natuurlijk waren er in zijn huis een schat aan schrijfboekjes, met op iedere pagina een citaat van de grote man. Jammer, maar te kostelijk voor mijn beurs. Menig medegezel heeft iets stiekems weggestoken, ik dus ook. Ik heb dat mooie groene boekje nog in mijn schuif als bewijstuk van mijn lef in die jaren. Gewoon, om toch maar een boekje te hebben waar mijn reisgezellen in konden tekenen en iets noteren. Af en toe kijk ik er eens in en denk aan mijn medestudenten van toen. De laatste keer dat ik het tevoorschijn haalde was, toen de kids vroegen of ik altijd braaf en gehoorzaam ben geweest in mijn leven. Ik kan dan eens vertellen dat niet iedereen van bij de geboorte een engel is, maar passeert via het bengelschap.
-Jullie krijgen de groetjes van de koeien, van de schapen, van de bij. Maar de allermeeste groetjes krijgen jullie, met dit verje, van mij!.
