Spreekwoord nr 70: "Hi cust het rinscken van den deuren" = hij kust het ringetje van de deuren = hij is overdreven onderdanig. Al bij al een spreekwoord dat zo niet meer toegepast wordt. Nu zou ik zeggen: wiens brood men eet, diens woord men spreekt. Het heeft wel niet helemaal dezelfde strekking maar er zijn woorden genoeg te vinden die de teneur van de boodschap van nr 70 weergeven. En als ik daar aan begin kom ik altijd voor allerhande verrassingen te staan. Een ander woord voor de spreuk is bv 'flikflooien'. Ik ben dan nieuwsgierig naar 'flik' en 'flooien'. Een 'flik' noemt men een politieagent. Maar smakelijker is dat de naam is van 'een rond chocolaatje met een platte en bolle kant', uitgevonden door Caspar Flick in 1745. Nu nog altijd te verkrijgen bij Droste Chocolade Pastilles. Lekker dus. Flooien is een dialectische of oudere vorm van 'vleien'. Kortweg gezegd: lekker vleien. Er is ook 'hielenlikken', iemand die diep genoeg buigt voor een ander en er alles voor over heeft om in de gunst te staan. Pluimstrijken, is zo'n heerlijk woord: pluisjes of pluimen (haartjes) ongevraagd van iemands kleding verwijderen of ze platstrijken. Slijmen is nog zo'n woord dat alle kanten opgaat. In feite is het echt een nuttig vocht dat ons lichaam produceert in de strijd met de virussen en bacteriën ingeval van een luchtwegeninfectie. Waarschijnlijk speelt het woord 'nuttig' als synoniem voor een slijmbal of kruiperig persoon en gedrag. De echte betekenis van slijmbal is een 'opgerolde naaktslak'. Dat is zich oprollen ter verdediging en zo zichzelf van een wrede dood redt. Tot zover mijn zoektocht naar alternatieven voor de spreuk, al vernoem ik ze niet allemaal.
Een schokkende gebeurtenis was er in 1965 toen 'Manneke Pis' van zijn sokkel vedween op de hoek van de Stoofstraat en de Eikstraat in Brussel. Dat is een bronzen creatie van Hiëronymus Duquesnoy uit 1619. Waarschijnlijk stond er al een fonteintje en een beeldje op die plaats. Men vermoed dat de leerlooiers en de kleermakers de opdracht gaven voor het beeldje ter ere van de jongetjes die zorgden voor de broodnodige ammoniak, door te urineren in de wateropvangbak van de fontein. De beeldhouwer nam de 'putti piscatori'(cherubijntjes zonder vleugels) als voorbeeld. Meerdere keren is het beeldje verdwenen voor langere of kortere tijd, vernietigd en terug hersteld, afgietsels van gemaakt en dergelijke meer. In 1817 verdween het beeldje ook tot 1818 en werd er zelfs een versje gemaakt: Ey, lieve meisjes! Staakt geschrei, al koomt gy door dees dievery, een zoeten troost te missen; hy zal met nerstig onderzoek, nog wel eens komen uit den hoek, om zonder schroom te pissen!. De dief moest een gruwelijke straf ondergaan: een uur aan de schandpaal en gebrandmerkt worden met TP, travaux perpétuïté. Het oorspronkelijke beeldje van Manneke Pis (na veel herstelwerk) samen met zijn zusje Jeanneke Pis, in het Broodhuis op de Graote Markt, samen met zijn meer dan 1000 kostuumpjes die bewaakt worden door een 'kamerheer'. Zijn verloofde Mietje Stroel woont in Zelzate. Tot morgen
November: slachtmaand, bloedmaand, nevelmaand. Allemaal waar, zeker als dan nr 69 ook nog die richting uit gaat: het varken is door de buik gestoken = alles was afgesproken werk = de zaak is vooraf bedisseld = doorgestoken kaart. Ik denk dat het een spreekwoord is dat veel in de politiek kan gebruikt worden. Zeker tijdens de verkiezingsperiode. Gelukkig zijn we er nog een tijdje van verlost want de uitgaven voor de gunst van de kiezers is gigantisch te noemen en loopt in de miljoenen euro's. Ook bij bedrijven zijn er de prijsafspraken, overnames. Als consument heeft men er soms geen flauw vermoeden van dat we weer de dupe van de historie zijn en het gelag betalen. November komt van 'novem' de negende maand in de Romeinse tijd. Soms is het ook een pijnlijke maand, niet alleen door de herinneringen maar ook als het verleden zich herhaalt in het heden. Ik zoek dan een liedje dat mijn gemoedstoestand kan verzachten, door de schoonheid van de song of de tekst. Dat vond ik vandaag in "November" van de Nederlands- Limburgse groep 'Rowwen Heze'. Een ballade gebaseerd op een Oud-Iers volksliedje. Het is een beetje een weemoedig lied maar het warmt me van binnen op door zijn warme klanken. Het is wel in het Limburgs gezongen, ik versta er hier en daar een woord van, maar gebracht op het ritme dat ik vandaag nodig heb.
Maar gisterennamiddag was een gloriedag. Het inruilen van boekenbonnen in echte boeken. Ik heb me laten verleiden door de boeken van een Amerikaans echtpaar, dat van de politiek op het hoogste schap, overgestapt is naar het 'leven van de pen'. Hun leven heeft genoeg spanning gebracht om nu gevierde auteurs van thrillers en detectives te worden. Weliswaar in gezelschap van een co-auteur of ghost writer. Dat heb ik nog niet kunnen achterhalen in hoeverre die verantwoordelijk zijn voor het geheel. Het wispelturige van Bill tegenover de serieux van Hillary. De Clintons. Maar zij verdient met haar echte naam genoemd te worden: Hillary Rodham. Ik ben eens curieus wie nu de slag om de populariteit zal winnen in de oplagen. Hopelijk Hillary. Ze mag na al de turbulenties in hun huwelijksleven en de nederlagen in de verkiezingen eens vóór Bill eindigen. Het andere boek dat ik meegebracht heb is van Camilla Läckberg en Henrik Fexeus. Ook een thriller, het nieuwste boek van Camilla, die ik een zeer goede schrijfster vind. In totaal heb ik bijna 2000 pagina's gedrukt papier naar huis gesjouwd. Genoeg dus om eventjes zoet te zijn in de komende maand. Ik heb nog een bon over, mijn vooruitzichten op lectuur zijn dus goed. Zo, lieve dames en heren, mijn boeken liggen te wachten om verslonden te worden. Tot morgen
De nieuwe week, nr 45 van 2021, is van start gegaan met, hiep hiep hoera, een krant in de brievenbus. Moesten mijn benen niet zo stijf en stram zijn, ik had een Indianen-vreugdendansje gedaan. Terug lectuur, terug titels die alles weergeven wat ik moet weten zonder een artikel te lezen, terug spelletjes en een overzicht van de teevee-programma's. En op de laatste pagina, niet te vergeten, het weerbericht en andere vitale gegevens voor degenen die aan zee wonen, zoals de waterstanden. Moesten mijn regenpijpen niet hersteld worden door de dakwerkers, met de duizend excuses om niet te komen, ik zou mezelf een overgelukkig pensioneerd mens noemen. Maar dat is nu eenmaal de realiteit, er mankeert altijd wel een klein procentje om in dit aardse tranendal compleet happy te zijn. Maar soit, daar laat ik mijn grijs-wit koppeke niet door hangen. De zon schijnt en er zijn meer dan genoeg redenen voor tevredenheid als ingesteldheid op een maandagmorgen. Ik ben de dag, zoals gewoonlijk begonnen met een 'lichte toilettage' om toonbaarte zijn voor de hond. Daarna een frisse neus, met diezelfde hond, opgehaald en zoals hierboven al vermeld, mijn leesvoer voor de geest, gaan halen. Een goei straf jatteke kaffie en een sjokolatje als toemaatje, is het begin van de dag. Na de krant zijn er mijn gebruikelijke items om uit te spitten. Te beginnen met een citaat dat me aan het zoeken zette. "Na ettelijke glazen wijn werd de premier grand cru" aldus Jan G. Elberg (1919-1992). Ik vond het de moeite om 'cru' eens van naderbij te bekijken. Ik zeg soms dat we te weinig woorden hebben om iets correct uit te drukken, de Fransen zijn in hetzelfde bedje ziek. Ofwel komt 'cru' van een vervoeging van 'croître' (groeien) ofwel van 'croire' (geloven) In het Frans kan 'cru' ook rauw, les crudités, of ongekookt zijn. In het Vlaams gebruiken we ook 'cru'. Veel betekenissen heeft dat woordje: hard, onverbiddelijk, barbaars, onverbloemd, buitenmatig, onbehouwen, ongezouten, pijnlijk openhartig en direct. Maar in dit citaat is het een woordspeling, een dubbelzinnigheid, bijna een cryptogram waardig. Ofwel gaat het over de 'eerste oogst' van de wijn, een kwaliteitsaanduiding, ofwel over de twijfelachtige 'geloven of niet' woorden van de premier na het zich laven aan geestrijke dranken. De verborgen betekenis van een citaat. 't Was de moeite van het nader te bekijken.
Op deze Internationale Dag van de 'Stralende Beroepen' zijn de heiligen met een stralenkrans rondom hun hoofd, "vijf beeldsnijders' en "vier gekroonde martelaren". Maar terecht dat er een dag is voor de radiologen, en wel op de dag dat Wilhelm Röntgen ( 1845--1923) de RX-stralen introduceerde in de geneeskunde. Een gigantische hulp voor de artsen om een correctere diagnose te kunnen stellen. Maar fouten blijven, ook medisch, bestaan. Men probeert ze te verdoezelen, in het geniep te verwijderen, om zijn verantwoordelijkheid te ontlopen of om straf te vermijden. Nr 68 kan blijven: het is onder het hoedje gespeeld = iets in het geniep doen = verbergen. Tot morgen
Ik heb gisteren veel genoteerd tijdens de uitzending van Elvis. In eerste instantie wilde ik niet verder kijken naar de uitzending omwille van de schelle, scherpe stem en het zware Hollandse accent van de gaste van Thomas: Marieke Lucas Rijneveld. Maar al hetgeen ze zei was zo interessant dat ik het geluid wat stiller zette en de ondertiteling inschakelde. Want heus, 30 jaar en Booker Prize International winnares, wilde ik toch wel leren kennen. De prijs kreeg ze voor het boek, samen met vertaalster Michele Hutchison, "De Avond is ongemak/The Discomfort of Evening. In Nederland kreeg ze ook verschillende prijzen voor haar poëzie en romans. Ze werd ook aangesproken om het inauguratie-gedicht van Amanda Gorman te vertalen, "The Hill we Climb" of " De Hoge Heuvel die ons wacht". Er was té veel controverse omdat haar 'niet gekleurd' zijn, een correcte vertaling onmogelijk zou maken. Ze heeft dan maar geweigerd het naar het Nederlands over te brengen. Ze vertelde ook wat 'Lucas' in haar naam betekende. Ze is een androgyn type, verduidelijkt ze en voelt zichzelf 'gender neutraal', een meisje/vrouw, dat naar het jongensachtige type nijgt. Het is een soort 'alter ego' maar je bent het zelf. Ze betreurt bovendien dat er in de Nederlandse taal geen voornaamwoord is zoals het Engelse'they' om die tweespalt man/vrouw aan te duiden. Ze verkiest dus als men het over Marieke/Lucas heeft het voornaamwoord zij/haar te gebruiken. Over schrijven zegt ze dat je daarin kan blijven groeien zeker naar 'taal' en 'woorden' en 'zinnen' toe. Dat kan ik alleen maar beamen. Haar muziekkeuze was interessant en haar stelling dat muziek leeftijdsloos is kan ik ten stelligste beamen. Ze koos muziek van mijn leeftijd met Patti Smith (1946). Een prachtig optreden met meezingend publiek met het nummer: People have the power. Heel actueel met de protestmarsen voor het klimaat. Ik heb het nog eens terug beluisterd, het optreden van 'the godmother of punk' met Choir!Choir!Choir! en Stewart Copeland in NYC. Ik kreeg een big smile van haar charisma en podiumpresence die niks ingeboet hebben door haar leeftijd. Eigentijdse muziek schotelde Marieke met Billie Eilisch voor. Net geen 20 jaar is deze zangeres die voor haar liedjes ( Don't smile at me, Where do we go, Happier than ever....) al een hele resem prijzen in de wacht heeft gesleept. Ik vind Marieke het voorbeeld voor spreuk nr 67: het is maar hoe de kaarten vallen = de toekomst ligt niet vast = niemand weet wat de toekomst zal brengen. Gepest in de scholen omwille van haar uiterlijk en afkomst en nu het succes als schrijfster. Ik heb gezegd en geschreven op deze zondag en nu tot morgen met waarschijnlijk een krant om de week te beginnen.
Een zaterdag, zonder een pak papier in de brievenbus te vinden!!!. Het is echt wat anders. De hele week verstoken van mijn geliefde lectuur (info, roddels, spelletjes, tv-gids), door verlof van de vaste besteller en door de staking van de 'post' in mijn regio. Ik heb geen andere leidraad voor de programma's op de beeldbuis dan mijn gazet, dus is het al een hele week behelpen met hier en daar een flard van een film, magazine, serie, en allerlei andere benullige en onbenullige beeldbuisuren. Deze morgen heb ik tijd te over gehad om me onledig te houden met het spreekwoord nr 66: het is gezond om in het vuur te pissen = de woede afkoelen vooraleer men iets onderneemt = het is goed om heftigheid te kalmeren = de druk van de ketel halen. Dat is een spreekwoord dat ik in 2021 al dikwijls heb moeten toepassen vóór, tijdens en na de werkzaaamheden aan mijn dak. Zelfs nù nog, halen de dakwerkers het bloed vanonder mijn nagels. Maandag moet ik weer terug gaan reklameren voor de losgekomen regenpijpen. Het is goed dat ik dat spreekwoord in gedachten hou. Maar dat terzijde natuurlijk, want 'pissen' is een klanknabootsend woord, waarin de 'sisklank' het stromen weergeeft. De mooiste omschrijving voor een banale dagelijkse noodzakelijke bezigheid. De oorsprong van het woord is niet duidelijke en vermoedelijk afkomstig van het Oudfranse 'pissier' of het Latijnse 'pisseære?'. Nu zegt men plassen of urineren: toen 'pissen' plassen werd, is het gezeik begonnen = toen pissen vernederlandst werd tot plassen is de miserie met ons Vlaams begonnen. Niet minder dan 24 spreekwoorden heb ik erover gevonden. Het beheerst dan ook, van bij ons ontstaan, ons leven. De mooiste schrijf ik toch maar op. 'Zijn vuur is uitgepist', er zit geen fut meer in. 'Tegen de maan pissen', iets onmogelijks proberen. 'Wat helpt fluiten als het paard niet pissen wil', een zinloze oplossing proberen. 'Neevest de pot pissen', vreemd gaan of overspel plegen. 'Een leie pissen', is een grote plas doen. De schoonste van allemaal vind ik de volgende: alle beetjes helpen, zei de mug, en pieste in de zee. Dat is dan weer een 'zeispreuk' met wat levenswijsheid erin verwerkt.
Voor de rest heb ik niet veel te vertellen alleen dat deze namiddag mijn jeugdvrienden op bezoek komen. Dat wordt weer aangenaam keuvelen. Tot morgen
Ik heb me deze nacht moeten verdedigen tegen een zeer agressief specimen van een mug. Ik heb mededogen gehad en ze laten leven, vooral omdat ze onzichtbaar was en ik ze niet kon raken. Ik heb dan nog eens aan De Ark gedacht en vraag me telkens af waarom Noach die twee muggen heeft meegenomen: ze steken, zoemen en brengen ziektes met zich mee. Enfin, het was toch een onstuimige nacht en niet alleen de 'mug' hield me wakker, maar ook de hevige plensbuien. Gelukkig is 'chateau migraine' toch weeral gepasseerd. Er zijn nog wat naweeën, maar het ergste leed is, voor de zoveelste keer, weer geleden. Een 'gen' langs vaderskant zorgt ervoor dat alle vrouwen van die tak van de stamboom met dit euvel te maken hebben: vroeger de tantes en nu de nichten, ikzelf en zelfs mijn dochter. Ik moet vandaag nr 65 niet toepassen: het bijltje zoeken = een uitvlucht verzinnen bv om niet te schrijven, lezen, na te denken. Ik functioneer weer als vanouds. Dat 'bijltje' wordt gebruikt in meerdere spreuken. Zoals: 'het bijltje erbij neerleggen' = ermee stoppen, ophouden, er de brui aan geven, wat ik in geen geval ga doen, noch voor te leven, noch voor te schrijven, noch voor al mijn andere activiteiten. Of zoals 'het bijltje met de lange steel zoeken' = de zaak of een bezigheid trachten te redden. Of zoals 'al vaak met dat bijltje gehakt' = het werk al vaker gedaan en weten hoe het moet. Of zoals 'met een botte bijl hakken' = tactloos zijn en ik hoop van ganser harte dat geen enkele lezer dat van mij zegt, 'ik' die de vriendelijkheid en beleefdheid zelve ben tegenover mijn medemensen!. Weeral een dag zonder krant, staking in Oostende. Ik wacht op de papierenversie om commentaar te kunnen geven op het ultieme klimaatplan van de Vlaamse regering. Op pc kan ik wel de grote lijnen zien maar ik lees niet graag beslissende maatregelen op een scherm. Een van de volgende dagen kan ik wel weer mijn papieren nieuwshonger stillen. Ondertussen zal het een muziekdag worden want er is toch wel een belangrijke cd op de markt gebracht. "Geen doorstart, maar het einde" zegt Björn Ulvæus van ABBA. Ze nemen afscheid met de lancering van nieuwe muziek in hun oude gekende stijl. "Voyage", belooft veel goeds en met mooie titels: "Still have faith in You", "Ode to Freedom". "No doubt about it" als laatste van de 10 nieuwe nummers. Niet alleen naar de Zweedse groep ga ik luisteren maar ook naar Joe Dassin (1938-1980), die me doet dromen van een "L'été Indien". Ook naar Ike Turner (1931-2007), die samen met z'n Tina onvergetelijke muziek maakte: "River Deep-Mountain High", "Proud Mary", "Save the last dance for me" (spijtig dat ik dat niet meer kan zeggen). Als laatste zal ik ook nog eens wegdromen bij de hits van Bryan Adams: "Heaven", "Everything I do, I do it for you". En als slotlied denk ik dan terug aan zijn en mijn "Summer of 69". Tot morgen
Ik las de spreuk nr 64 en dacht: misschien heeft Johan Cruijff (1947-2016) ooit het schilderij "De Verkeerde Wereld" van Brueghel bekeken en gevonden dat er goede citaten en quotes tussen zaten, die hij kon gebruiken in zijn discours. "Hem roeckt niet wiens huys dat brant, als hi hem by de colen wermen mach" = hij geeft er niet om wiens huis in brand staat, als hij zich maar aan de gloed kan warmen = elk voordeel is meegenomen. En Cruijff stelde: Elk nadeel heb z'n voordeel. En die voetballer had soms mooie zinnen die ik bv kan toepassen op de wereldleiders in Glasgow: Winnen doe je met z'n allen!. Hij zegde ook: Ik heb ontzettend veel respect voor mensen die fouten maken, maar zich steeds weer voor de volle 100% kunnen inzetten!. Dat doe ik dag na dag, zowel in het leven als in mijn blog. Behalve vandaag, een migraine aanval belet me helder te denken of inspiratie te hebben om iets zinnigs te schrijven. Dus tot morgen
Goede morgen lezers, de herinneringsdagen zijn achter de rug. Niet dat ik daarom mijn dierbaren vergeet, die blijven iedere dag over mijn schouder meekijken naar mijn activiteiten. Ook het bezoek is huiswaarts gekeerd. Ik begin dus weer aan mijn gewone besognes. Op deze Werelddag van de 'Kwal', (blog 22/10) een mystiek ruggengraatloze dier van de zee, zal ik na hoogtij eens gaan kijken hoeveel kwallen de zee weer op het strand heeft gebracht. Gisteren waren dat er massaal veel. Voor het kleine grut was dat een fantastisch schouwspel en een les in biologie zonder dat ze daarvoor op de schoolbanken hoefden te zitten. Ik moet mijn licht eens laten schijnen op die gigantische Klimaatconferentie in Glagow. De opwarming van de aarde met 1,5° moet ten alle tijde voorkomen worden. Moet ik schrik hebben ? Een Fins zegt: wees altijd een beetje bang, zodat je nooit erg bang hoeft te zijn!. Maar maatregelen moeten genomen worden. Ik gebruik nr 63: Gode enen vlassenen baert maken = voor God een baard van vlas maken = schijnheilig zijn. Dat vind ik van de plannen van de Vlaamse regering: rap rap met een beetje kunst-en vliegwerk, surrealistische voorstellen in elkaar flansen. Dat om te zeggen, aan al die vertegenwoordigers van de vele regeringen: zie eens waar wij in Vlaanderen voor staan om dat te voorkomen en welke gedurfde beslissingen we daar voor gaan nemen!!!. Om te beginnen, iedereen electrisch rijden, renovatieplicht bij aanschaf van bestaande woning, geen gebruik meer maken van aardgas om woning te verwarmen, boomkap tegengaan, de vleesindustrie (kweek en bereidingen) aan banden leggen, geen kernenergie meer, geen of 1 gascentrale enzovoort enzoverder. Geen avocado's meer, terug oogsten uit het 'voedselmoeras'. Mijn opmerking: die plannen zijn enkel voor de rich and the famous en voor de gewone mens niet haalbaar. Over zonnepanelen en windturbines wordt niet gesproken. Iedereen zal in de winter terug met zijn pelsenfraksken moeten lopen en vergeten wat Urbanus ooit zong: madammen met een bontjas zijn gemeen. Het vlees dat de mensen willen consumeren zal dus terug van de jacht moeten komen en de pels kan weerom gebruikt worden om ons warm te houden. Die beslissing komt van pas op de feestdag van Sint Hubertus, patroonheilige van de jagers, paarden, meute, woud en aanroepen bij hondsdolheid. In Wiemesmeer, bij Zutendaal, wordt deze heilige met alle égards nog gevierd op deze dag. Ook het voorbije weekend was er een groot treffen van de 'vénerie' of 'chasse à courre' of slipjacht (allemaal pas geleerd). Dat is nog een oude manier van jagen die gebeurt met een meute Engelse Foxhounds die afgaand op de geur, op wilde dieren jagen. Bij deze jachtvorm telt dus de reukzin van de honden en het 'jachtveld' of 'de veneurs' of de jagers te paard, volgen deze honden. Nu is het een vrijetijdsbesteding. Een ruiter te paard, een sliptrekker' legt een kunstmatig wildspoor voor de honden, zodat die hun neuzen nog eens kunnen laten werken en de jagers een gevoel van jacht te geven. Tot morgen
Bewust kies ik voor de splitsing van de naam van deze dag. Vandaag komen er veel zielen op bezoek. Ik noem ze de familie Klepkens. Zes vrolijke zieltjes in leeftijd variërend van 8- 42 jaar. Ik kan het gerust een gezellige bende noemen die binnenvalt. Vast stramien: mijn huis wordt ingenomen en overgenomen, tomatensoep met ballekens, wandeling en ijs of wafel op Den Dijk. Per keer met wat andere ingrediënten aangevuld. Zoals vandaag, lasagna en de gekende koekjes met eiwit en chocolade erover. En natuurlijk heb ik oren tekort om al hun vertelsels van de afgelopen weken te kunnen volgen. Hopelijk passen ze niet té veel het spreekwoord nr 62 toe op mij: ergens de gek mee scheren = iets of iemand bespotten. Maar een beetje lachend plagen zal er wel bij zitten. Vooral als ik om een herhaling vraag of iets niet ken wat bij de jongeren nu in de mode is. Voor de hond zal het ook weer een hele beleving worden. Voor hem is het dan weer zoeken wie hem extra wil verwennen. Uitmaken van wie hij 'wel' en van wie hij 'geen' bijzondere aandacht en/of snoepje krijgt. Maar ik heb mijn voorzorgen genomen. Bij de boodschappen heb ik een groot vers 'been' gestoken waar hij een hele tijd zoet mee kan zijn terwijl de groep zal binnenstormen. Dat is al voor mijn mini-blogje. Nu soep klaarmaken en tafeltje dekken. Tot morgen
Nog 60 dagen telt 2021. Op deze eerste dag van november is het Allerheiligen, een Hoogfeest voor de Kerk. Maar beter zou zijn, deze dag 'ons Aller Heiligen" dag te noemen. Want wees gerust, iedere familie heeft wel zijn heiligen om te gedenken. Maar het is vooral de Katholieke Kerk die zijn heiligen in 'the picture' wil zetten. Ondertussen zijn dat er meer dan 100.000. Vandaag alleen al worden er een 180-tal met naam genoemd waarvan het gros uit de Vroege Middeleeuwen komt. Bretagne spande, als leverancier van heiligen, daarbij de kroon. Je zou kunnen zeggen de 'heiligenstreek' bij uitstek. Er is bij die 180 toch geen enkele waar ik een verbondenheid mee voel en ik ga dan ook voor niemand van die bende een speciaal kaarsje branden. Dat klinkt misschien allemaal een beetje oneerbiedig maar bidden voor een heilige kan je maar doen als je er een verbondenheid mee voelt. Ik voel geen admiratie voor Boaz, Pola, Dévédé, Erep, Ava, Ily, Pipo. De associatie van die namen is meer met producten die er nu zijn (koffie, papierwaren...) dan met heiligheid. En zo begint dan deze echte herfstmaand bij uitstek: regen, wind, bomen die hun bladeren nu echt kwijtspelen en een winteruur op de koop toe. Want 'in november kom je tegen, harde wind en fikse regen'. Ook 'november met zijn regenvlagen, brengt verkoudheid, jicht en andere plagen'. Vandaar dat er in de winkels zoveel lekkers te vinden is om ons een goed gevoel te geven: suikergoed, vruchten, wild en gevogelte en allerlei 'spirituele' dranken. Ook het speciale dessertje, dat gisteren zijn uitvinder (Aldo Campeol, 1918-2021) verloor: tiramissu. Is dat niet een lekker en gezond tussendoortje? Gemaakt van mascarpone, eieren, koffie en amaretto. En oh ja, ik vergeet de zoethouders, suiker en lange vingers! Smakelijk zou ik zeggen en zet ondertussen maar een cd'tje van Salvatore Adamo op, die is jarig vandaag, bv 'Sans toi,ma mie', 'Vous permettez, monsieur' of 'Petit Bonheur'.
Nr 61: elkaar bij de neus nemen = elkaar voor de gek houden = bedriegen = foppen = in het ootje nemen. Meestal gebeurt dat op 1 april, tot groot jolijt voor de kinderen, minder voor de volwassenen die er de dupe van zijn.
Een laatste spreekwoord voor deze dag. Wees blij met het slechte weer, want: geeft Allerheiligen zonneschijn, dan zal het spoedig winter zijn!. Tot morgen
Halloween, een Keltisch feest van oorsprong, Hallow-e'en, All Hollows Eve. Allerheiligenavond, waarop men de doden van het afgelopen jaar herdacht. Het nieuwe jaar begon bij de Kelten op 1 november dus was 31 oktober een 'oudejaarsavond'. Dat werd gevierd met 'trick-or-treat' tochtjes, plagerijtjes doen en wat lekkers ophalen. De huizen werden versierd met lampions van uitgeholde pompoenen, griezelige kleren dragen en iedereen wakker houden door te bellen of te kloppen. Werd steevast gevierd in de engelstalige landen zoals Groot Brittanië, Ierland, Canada en de VS. Sinds een paar jaren ook hier. Passend werd deze dag op radio 1 ingezet met het lied "Les Feuilles Mortes" van Yves Montand (1921-1991). Niet morgen, maar vandaag had ik het bezoek aan mijn dierbaren gepland: ouders, grootouders, tante, oom, neef en enkele vrienden en bekenden ging ik eens groeten. Het blijft telkens een emotioneel moment en iedere keer voel ik het gemis van al die mensen. Omdat ik zo vroeg was, was het een sober bezoek, de drankgelegenheden en het "Gezondheidskraam" waren nog niet open. Vergis je niet, die dag staat er sinds mensengeheugenis een friet-wafel-smoutebollenkraam aan de ingang van het kerkhof. Steevast werd er een 'gezondheidszakje met inhoud naar keuze' genuttigd na het bezoek. Deze keer dus niet en zal ik voor de smoutebollen naar de kermis in Oostende moeten gaan. Woefie is braaf in de auto blijven zitten tijdens mijn rondgang en verdiende bij thuiskomst een groot bot. Nu maar hopen dat mijn chrysanten het slechte weer een tijdje overleven.
Bij "Elvis..." en Thomas zijn er dit jaar al interessante gasten op bezoek geweest. Allemaal mensen die hun vakgebied door en door kennen en daardoor alles in gewone mensentaal kunnen vertellen en het vakjargon achterwege kunnen laten. Op die manier zijn dat leerrijke avonden te noemen met begeesterende mensen. Gisteren was Angelique Van Omsbergen (1989) te gast, een doctor in de medische wetenschap en verbonden aan- en werkzaam in het "ESA". Ze behaalde haar doctoraatstitel met het proefschrift: "Hoe past het brein van de astronaut zich in de ruimte aan". Door een fataal afgelopen voorval in de familie bij een noodweer, legde ze de basis voor het nu gebruikte 'tijdelijke' nr 1722 bv bij storm. Dàt om het nr 112 te ontlasten en voorrang te kunnen blijven geven aan menselijke noodoproepen. Ze geeft lezingen, is voorvechtster om meer vrouwen richting wetenschap te krijgen én auteur van leerrijke kinderboeken: "In mijn hoofd" over de wonderlijke wereld van het brein en "Reis naar de sterren" over astronauten, satellieten en raketten. Ze maakte ook duidelijk dat de techniek niet de faling van een ruimtereis zal zijn maar de menselijke component die onontbeerlijk is.
nr 60: een stok in het wiel steken = iemand dwarsbomen, iets of iemand tegenwerken, iets of iemand belemmeren, iets verijdelen. Men gebruikt het spreekwoord nog steeds en het heeft nog niets aan duidelijkheid verloren.
In 1975 presenteerde Queen de song "Bohemian Rhapsody" aan het publiek. Na 46 jaar is dat nog altijd een dijk van een nummer en daar ga ik nu naar luisteren. Tot morgen.
Gisterenavond was er een goede film op canvas: Becoming Astrid. Het verhaal van Astrid Lindgren (1907-2002) vóór haar grote doorbraak met de boeken zoals van Pipi Langskous. Niettegenstaande ik al de boeken van Pipi (nu te vinden bij de kids) heb en ook de dvd's over de wederwaardigheden van dat olijke meisje, wist ik eigenlijk niets af van de geschiedenis en levensloop van de schrijfster. Zo nieuwsgierig ben ik niet naar de beroemde medemens, om al de smeuiige verhalen te weten. Het enige wat ik kan zeggen, nu, na het lezen van een korte biografie: een straffe sterke vrouw!. Een film ook voor nog eventjes te bewaren en nog eens terug te bekijken.
Regen, wind heb ik moeten trotseren om voor mijn dierbare gezel wat kauwbeentjes te halen. Die was ik glad vergeten te hamsteren deze week. En zoiets kan natuurlijk niet zijn. Ik kan hem immers niet uitleggen waarom er iets niet voorradig is. Hij bleef maar voor zijn kast staan en ik ben dus maar op kooptocht gegaan. Het was zeer druk, zowel op de baan als in de winkel. Ik ben dan maar op een drafje de winkel in- en uitgesprint. Dat is het voordeel van altijd dezelfde magazijnen te bezoeken, ik weet bijna op de tast alles te liggen. Voor mezelf zal ik volgende week wel wat kastvulling halen. Er zit genoeg in de diepvries om niet van honger om te komen.
Nr 59: een schuimspaan zijn = een zuiplap, een klaploper. Ik heb niets gevonden dat enig verband kan houden tussen een schuimspaan en de gegeven uitleg. Een schuimspaan kent iedereen wel van in de keuken: een soort lepel met een plat blad en gaatjes erin om het schuim van kokende gerechten uit de hete vloeistof te halen. Dat schuim bevat meestal onzuiverheden die de smaak van de bereiding negatief kan beïnvloeden. Van zuiplap heb ik niks gevonden dat van ver of dicht eventueel met een schuimspaan een connectie zou hebben. Van klaploper heb ik de oorsprong gevonden in de Middeleeuwen. Een naam voor een mens die door ziekte niet meer in de gemeenschap mocht leven, zoals de melaatsen. Zij kregen van de gemeente een 'ratel', 'klapspaen' of 'klap' om hun komst aan te kondigen. Een klaploper was oorspronkelijk een legale bedelaar. Nu is het door de verdwijning van die ziekte (gelukkig) iemand die rondloopt en gewoon niets doet. Enfin, ik heb weer veel moeten lezen om niets te vinden. Ik heb het boek van Carolus Tuinman ook geraadpleegd: de uytlegging van dagelijkse Nederduitsche spreekwoorden tot ophelderng van de vaderlandsche moedertaal. Ook daarin vond ik nr 59 niet terug.
Vandaag citeer ik een journalist, striptekenaar, cartoonist. Hij overleed door de terreuraanslag op Charlie Hebdo in 2015: Georges Wolinski: Hij was zo dwaas, dat wanneer hij iets intelligents zegde, zich omdraaide om te zien of iemand anders was die het gezegd had!. Tot morgen
Mijn hond is een beetje van streek en loopt verloren in de 'salon'. Ik heb de zetels op hun winterplaats gezet, dat wil zeggen, alles eens omgedraaid om een ander uitzicht en precies een nieuw interieur te hebben. Dat is ook de gelegenheid om het zomerstof eens te verwijderen en de fauteuils grondig te stofzuigen. Maar 'meneer' claimt alle zitgelegenheden en weet door de veranderde opstelling niet goed waar hij nog recht heeft om hem neer te vleien. Lang zal het niet duren vooraleer hij weer bezit neemt van de gemakkelijke en zachte zitplaatsen.
Ik ben al bij spreuk nr 58 beland: een pilaarbijter. Je zou denken, dat woord is de evidentie zelve.Toch waren er enkele verrassingen als ik het woord onderzocht. De eerste uitleg die ik tegen kwam: een bier van hoge gisting 'Pilaarbijter' uit Bavikhove, van Brouwerij Bavik!. Dat was absoluut het laatste wat ik verwacht had. Naar aanleiding van een bisdomdag in het bisdom Brugge, in 2002, wilde men met een ludiek product voor de dag komen om aandacht voor die bijeenkomst op te eisen: een gelegenheidsbier laten brouwen. Op het etiket was er een afbeelding te zien van het schilderij van Brueghel, de Pilaarbijter. De tekst: Cum Licentia Diæcesis Brugensis. Bovendien stond er op het label, ook het wapenschild van Brugge. Twee Pilaarbijters werden er gebrouwen: een Blondje van 7,2% gelanceerd in 2002 en een Bruintje van 6,5% kwam uit in 2003. Smaak: wat zurig, wat voor een 'huichelaar' een normale reactie is. Ondanks het feit dat het toen (16e eeuw) ook al een gekende vaststelling was en reeds de status van een spreuk kreeg, is bij mijn weten buiten Brueghel, er nog 1 Pilaarbijter te zien en wel in het houtsculptuurwerk van een koorhekje in de Bavokerk in Haarlem (Ned). Na de 16e eeuw werd het een protestantse kerk, waar religie een zeer ernstige zaak is. Men liet het houtsnijwerk maar staan temeer omdat men niet goed begreep wat dat komisch mannetje met bengelende paternoster aan zijn zijde, deed. Men vergat dat, ondanks alles, sommige katholieken af en toe eens met zichzelf konden lachen en humor konden uitbeelden in al hun kunstwerken die bij de toen nieuwe godsdiensten (Luther, Calvijn) uit den boze was. De naam 'pilaarbijter/ster' gaf men aan mensen die de goegemeente de indruk wilden geven van hun welgemeende devotie voor al het heilige dat zich in het religieuze gebouw bevond, zelfs voor de steunpilaren (letterlijk en figuurlijk) van de grote gebouwen. Mooie namen heb ik voor die mensen gevonden: hypocriet, schijnheilige, neuzelaar, femelaar, kwezel, veinzers. Laat ons zeggen genoeg synoniemen om het woord, pilaarbijter, vandaag nog te kunnen gebruiken op personen die zich beter willen voordoen dan al de rest. Nu wordt gemakkelijker gezegd: nog katholieker als de paus zijn.
Toch het nieuwe woord van Van Dale zeggen, omdat het wat waarheid bevat: nieuwshypochonder = iemand die somber wordt, dankzij het vele negatieve nieuws. Tot morgen
Zoals voor iedere Belg is ook voor mij de 'weersvoorspelling' het belangrijkste item en programma van de dag. Op radio 1, om7u30 en 8u30 en op tv, 's avonds na 'Iedereen Beroemd'. En Frank is graag de voorspeller, zeker voor de toekomst. Zijn vooruitzichten voor vandaag lukken meestal goed maar die voor morgen zijn moeilijker om accuraat te zijn. Maar geliefd en beroemd is onze weerman wel. Zelfs de "Druivelaar" had voor hem een speciaal mopje vorzien op 2 september, dat misschien vandaag van toepassing is. "Pff, het zal vandaag regenen", zegt Frank als hij op de VRT aankomt. "Maar de zon schijnt en er is geen wolkje aan de lucht" zegt een collega, "hoe weet je dat het vanavond zal regenen?" "Wel", zegt de profeet, "ik heb gisteren mijn auto gewassen, ik heb mijn paraplu thuis laten liggen en vanavond moet ik naar een barbecue!". Ik ontken hiemee dat het spreekwoord nr 57 op mij van toepassing is: een oorblazer = een kwaadspreker. De ontdekking van een nieuw oud woord voor mij. Want zie en weet dat ik van mijn Nederlandse, Vlaamse taal hou evenals van de dialecten. Soms schrijf ik weleens dat we te weinig woorden hebben om voldoende nuances te leggen in emoties, feiten en diets meer. Ik heb dus alle lof en respect voor Van Dale, die er in slaagt om zoveel nieuwe woorden te spuien, alleen....die hoeven voor mij niet altijd. De nieuwe woorden zijn amper uit te spreken en verlangen een paragraaf om uit te leggen wat ze betekenen en dikwijls afleidingen van buitenlandse termen. Zoals vandaag: accelerationisme. Neen, geef mij dan maar onze Vlaamse woorden die even in de belangstelling staan zoals flexi-jobber, incontournabel (blog 12/10). De woordenboeken met al die vreemde woorden, willen me precies judassen. Dat op de feestdag van Judas Thaddeus, aanroepen voor de hopeloze zaken omdat hij, als brave martelaar altijd verwisseld wordt met Judas Iskariot, de verrader van Jezus voor 30 zilverlingen. Ik heb het niet aan mijn hart laten komen en heb er, onverwacht, een mooie muzikale ochtend van gemaakt. Conny Froboess is jarig en die kende ik nog van "Zwei kleiner Italiener", wat ik dan toch weer eens moest beluisteren. Maar dat liedje is niet slecht gekozen want de zwoele Italiaanse zanger Eros Ramazzotti verjaart ook. Natuurlijk kon ik het niet laten om naar zijn zijn song, "Als een liedje genoeg was voor......" in het Italiaans klinkt dat natuurlijk mooier: "Se bastasse una canzone...." te luisteren.Terwijl ik zo wat verder aan het zoeken was, hoorde ik Vicky Leandros in twee songs mijn liefdesleven bezingen: "Ich hab' die Liebe geseh'n" en "Après toi". Daarmee heb ik Vlaams, Nederlands, Frans en Duits geschreven, Engels moet er niet altijd bij zijn. Afsluiten doe ik met een dialect: elaba, toe't noaste ki.
Nr 56 is een heel mooi spreekwoord: een oogje in het zeil houden = opletten voor anderen, iets goed in de gaten houden, persoon of ding. Ik heb, als alleenstaande, niet te klagen over de zorgzaamheid van de buren. De kinderen wonen een 'ver' eindje van hier en iemand moet toch zorg dragen voor mijn zieleheil want meneer pastoor dient daar niet meer voor. Maar de beste opletter is mijn hond en die verbaasde me vannacht. Gisterenavond was ik onwel geworden en bleef in de living liggen. De hond waakte over mij zoals een kloek over haar kuikens. Me af en toe me eens wekken, en duizenden likjes geven. Gelukkig niet in mijn gezicht maar mijn handen. Om te verfrissen of proper te maken?. Maar nr 56 komt uit de zeevaart, zoals zovele spreuken. Aangezien er in de krant maar 4 herkauwde onderwerpen te lezen vielen (corona, belastingen, gruwel en klimaat) had ik tijd om me eens te verdiepen in dat spreekwoord. Zoals zo dikwijls in de Middeleeuwen, waren het nog meer dominees dan pastoors, die boeken en teksten over alles en nog wat dat leefde en bougeerde, schreven. Dominee Carolus Tuinman (1659-1728) was geïntrigeerd door de spreuken en hun oorsprong en schreef er een boek over: Oorsprong en uytlegging van de dagelykse Nederduitsche spreekwoorden. Natuurlijk was nr 56 ook beschreven. De realiteit van het werk van een schipper, die moest de zeilen en de boelijn in het oog houden om een goede vaart en overtocht te hebben. Daarnaast schreef hij nog menig ander pamflet. Dominee Carolus nam geen blad voor de mond en spuide kritiek én een overvloed aan scheldwoorden op de 'hattemisten'(aanhanger van Pontiaan van Hattem, 1641-1706) , en de 'spinozisten'(aanhangers van Baruch- Benedictus Spinoza (1632-1677). Hij had ook geen goed woord veil voor de 'papisten' (aanhangers van de paus = katholieken). Hij noemde ze libertijnen en vrijgeesten. Schreef er een boekje over: 'Heillooze gruwelleren der Vrijgeesten'. Verdiende er veel lof mee in zijn kerkgemeenschap en werd beloond met 25 pond.
Graag geef ik het nieuwe woord van Van Dale nog mee: snotneusprotocol = geheel van regels en afspraken die gelden voor werknemers met verkoudheidsverschijnselen!. Zoals gewoonlijk dient mijnheer Van Dale veel uitleg te geven bij elk nieuw woord dat hij noteert. Als ik het dan ontleed kom ik eerstens bij een 'snotneus'. Voor mij is dat een kwajongen/meisje, bengel of een deugniet. En vervolgens 'protocol' is gewoon een ander woord voor afspraken, overeenkomsten, voorschrift of gedragsovereenkomsten. Ik heb geen buitenhuise werkvloer en zal het woord niet in die samenstelling gebruiken, maar gewoon zeggen 'draag een masker'. Tot morgen
Deze morgen is er in al mijn haastigheid een glazen boterpot gesneuveld op het veld van eer. Dat terwijl het ten dienste stond van zijn overste en reeds geopend stond om een sneetje te voorzien van vetsstof of smeuigheid. R.I.P. botervloot. En juist zoals de grote Franse man zei: et alors?, zeg ik dat nu ook. De spreuk nr 55: 'een norse muur is snel afgebroken = iemand die niet sterk in zijn schoenen staat is vlug van de wijs gebracht' is nooit van toepassing geweest op François Mitterand (1916-1996). Een machtig man in Frankrijk en 21e président de la République Française. Ik denk nooit aan het beleid van deze president maar enkel aan het zinnetje "et alors?" toen de pers hem confronteerde met de kennis die ze had verkregen over het bestaan van een buitenechtelijke dochter. In La Douce France blijft privé en publieke functie gescheiden. Maar goed ook, en dat had onzen Albert ook beter gezegd na het het boek met een paragraaf over zijn liederlijk leven en de zichtbare gevolgen: et alors?. Beter dan al die roddels en processen en uiteindelijk toch het onderspit moeten delven. Ik hoop toch van ganser harte dat het hier nooit zo ver zal komen als in Engeland met al hun tabloids, of de opdringerige paparrazi, en de journaistiek van de roddelverhalen die dikwijls nog weinig met waarheid gemeen heeft. Mensen die in de belangstelling staan kunnen zich niet meer op straat vertonen en muren hebben zelfs oren gekregen. Een publiek persoon heeft evenveel recht op privacy, zoals jij en ik. Wel te verstaan dat hij/zij/het = gender (sekse) leeft en werkt binnen het wettelijk kader.
In de kerken wordt meestal de gregoriaanse liedercyclus gebruikt om de diensten op te 'vrolijken'. Maar heel vroeg in mijn jeugd maakte ik ook kennis met de 'gospel'muziek, zeker na het 2e Vaticaans Concilie toen de Nederlandse misviering in voege kwamen en er andere liederen werden gezongen. Heel af en toe liet een dirigent ons kennismaken met 'The Black Gospel', met als bekendste vertegenwoordigster Mahalia Jackson (1911-1972). In de 'pastorijen' was men niet altijd even gelukkig met dat muziekgenre dat teveel een 'bijbelse' lees 'protestantse' invloed zou hebben. De betekenis van 'gospel' is nochtans dezelfde als het Griekse 'evangelie': het goede nieuws, een blijde boodschap brengen. De oorsprong is te vinden op de katoenplantages in de Zuidelijke Staten van de V.S. Daar waar de zwarte gemeenschap 'de slaven' deze christelijke muziek op de velden of in de zondagsvieringen, zongen. Het verspreidde zich ook onder de blanken en de White Gospel kende met Elvis Presley een groot vertolker. Later mondde deze muziekvorm uit in de rythm and blues muziek, die het godsdienstige karakter achterwege liet. Vandaag luister ik naar "Graceland" van Paul Simon die samen met Ladysmith Black Mambazo en het koor: "Diamonds on the Soles of her Shoes" zingen. Het is dan wel geen gospel, maar het voelt toch een beetje aan als de song van de 'uitbuiting' van blanke man van de zwarte medeburger. Tot morgen
Oktober is de maand van de jarigen. Na de familie die jarig was, is er nu de kroonprinses die 20 kaarsjes op de taart mag uitblazen. Fit als ze is, zal het haar geen moeite kosten om in één blaasmomentje alle kaarsjes te doven. Ik wens haar een zeer gelukkige verjaardag toe, met heel veel studieplezier, een hapje en een drankje, en bezoek van veel familie en vrienden. Met voorgaande paragraaf is het mogelijk dat jullie aan spreuk nr 54 van Brueghel denken: een kaars voor de duivel branden = met iedereen slijmen = uit eigenbelang de (slechte) daden vergoelijken. Onze jonge freule kan niets aangewreven worden of er is niets in haar leven dat ik moet vergoelijken, maar het doet toch denken aan een vorm van vleierij als ik haar geluk toewens. Zoals gewoonlijk is muziek een hulpmiddel voor communicatie. Muziekminnend als ze is, kies ik op deze Wereldopera Dag voor de klassieke muziek. Daar is ze toch ook fan van. Zowel om het zelf te spelen of erop te dansen. Natuurlijk moest ik dan zoeken naar gepaste componisten voor deze hedendaagse prinses. Ik vond zowaar een componist die aan haar wensen van ballet en klassieke dans kan voldoen: Johann Strauss jr.(1825-1899). Schrijver van de noten voor: de Weense Wals, wals, marsmuziek, polka, csárdas, quadrille. Allemaal weliswaar te dansen met een partner. Maar daaraan zal het haar wel niet ontbreken. Wie wil er nu niet eens met een prinses in zijn armen rondzwieren? Hij schreef ook nog operettemuziek, waarbij dan "Die Fledermaus" het belangrijkste werk is. Maar ook Georges Bizet (1838-1875) kan haar misschien bekoren en op haar goedkeuring rekenen met de opera "Carmen". Met de meest bekende aria, gezongen door het hoofdpersonage: "L'amour est un oiseau rebelle", gekend als de 'habanera'. Genoeg over muziek, feesten, verjaardagen en jarigen. Want wat steekt weer de kop op? Juist ja, corona, terug van niet weggeweest!!!. Het masker eist terug een prominente rol op. Zolang het niet moet opgezet worden bij een wandeling, ben ik al dik tevreden. Ik vind het eigenlijk niet zo erg om het te dragen. De jaren en mijn leeftijd worden er een beetje door verdoezeld en ik zie er terug uit als een twen. Een voordeel van het masker bij de komst van de koude periode is de bescherming van neus en mond. Hopelijk kunnen we daardoor weer een echte lockdown voorkomen. Het zou spijtig zijn dat met de feesten in het verschiet (nog een 60 dagen) iedereen weer in zijn eigen huis moet blijven en dat familiefeesten weer uit den boze zijn. Al zie ik iedereen even graag, en is er niemand waar ik de deur niet voor zou opendoen, ik zou niet graag het citaat van een onbekende auteur bewaarheid zien: de eenzaamheid maakt ons soms zo ellendig, dat wij zelfs lijden onder de afwezigheid van personen die wij eigenlijk niet kunnen uitstaan. Tot morgen
Nr 53: een hark zonder steel = iets dat waardeloos is. Mijn gedacht toen ik het waarderingscijfer van mijn schrijfsel van gisteren zag: 1/5. "Ain't that a shame" zong Fats Domino (1928-2017) en ik schaam me ook. Ik bedenk dan maar, zolang ik geen rammeling krijg en het alleen maar slechte punten zijn, is er nog geen man overboord. Tenslotte smaken verschillen en ieder verhaal kan niet even geestig, leuk en spitant zijn. Mijn spiritualiteit is tenslotte ook maar een menselijke uiting van mijn persoonlijke ervaring en die pen ik dan neer of liever, tik ze neer. Ik zal een kaarsje branden voor de heilige Calvo, niet Kristof maar Bernardus, beiden afkomstig uit Spanje maar geboren in verschillende eeuwen. Ik zal het aansteken voor den Bernard, dat hij voor mijn geestelijk welzijn zou willen zorgen en me interessante onderwerpen voor de voeten werpt. Ik raap die dan op en kan er verhaaltjes rond verzinnen. Donc, "Et maintenant, que vais-je faire? " vroeg Gilbert Bécaud (1927-2001) zich af en ik dus ook: hoe ga ik het aanpakken om iedereen content te stellen en mijn score te doen stijgen? Rien, ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is, en de levenservaringen en herinneringen zijn bij elkeen anders. Vandaag heb ik een leuke of frivole gedachte en morgen is de insteek weer wat ernstiger. Dat is de realiteit van iedere dag.
Gisteren was het een goede televisie-avond. Na wat thrillers, was "Elvis" en gasten ook weer op post. Ik heb met open mond zitten luisteren naar de spraakwaterval van kinderpsychiater Binu Singh. Zelfs Thomas kon er geen speld tussen krijgen. Haar betoog was helder en klaar verwoord. Geen hoogdravende teksten, geen medisch jargon, maar woorden van iedere dag die iedere Vlaming gebruikt en kent. Haar domein is: hoe omgaan met de kleine mensjes, de babies, peuters en kleuters vanaf de conceptie tot het zevende levensjaar. Haar nadruk lag voornamelijk op de eerste duizend dagen van een nieuw leven, die van belang zijn voor de verdere ontwikkeling naar een evenwichtig mens. Ze putte haar inzichten en behandelingen uit haar gemengde culturele visie, die de Westerse wetenschap koppelde aan haar Indische achtergrond, met name cultuur en religie. Deze avond zal ik ook weer voor de buis zitten maar ditmaal op een andere zender dan de vertrouwde 'nationale'. Ik ga van 22-24 u kijken en luisteren naar het "Eenzame Hartenbureau" van Edwin Ysebaert op 'Ment TV'. Rik torfs komt er zijn preek en zegen geven en dat wil ik voor geen geld missen.
Dag van de Verenigde Naties. Sinds 1948 proberen ze de wereldvrede te handhaven en toezicht te houden op de mensenrechten. Ze staan ook in voor de wereldveiligheid, houden een oogje in het zeil bij de wereldeconomie, wetenschappelijk onderzoek en de culturele ontwikkelingen. In Nederland hebben ze ook een speciale dag: dag van de boerenkool. Opgepzeuzeld met een rookworst, spekjes, mosterd en kookaardappelen. Terwijl ik "Das Land des Lächelns" van Franz Lehàr (1870-1948) beluister, maak ik wel een varkenshaasje, kroketten en witloof klaar. Tot morgen.
Het is weeral zaterdag en de helft van het weekend is goed begonnen. De tuinman heeft de tuin eens onderhanden genomen, wat na de storm ook wel nodig was. Alleen nog de grote wilg snoeien maar dat moet nog een beetje wachten. De beaufort 6 teisterde die mastodont ook serieus. De wind zwierde al het vocht uit de bladeren die nog aan de takken hangen. Het is triestig om al dat verdorde loof te zien. Ik heb geen idee hoe oud de wilg is, en hoeveel stormen hij al doorstaan heeft. Hopelijk blijft hij nog lang leven en ik ook. Hoe ouder ik word, hoe meer verhalen ik kan vertellen natuurlijk en dat is ook plezant. Een herinnering kwam bovendrijven toen ik de naam van Pierre Larousse (1817-1875), een Frans pedgogische publicist en vooral gekend van zijn encyclopediën, tegenkwam. Die naam stuurde me zestig jaar terug in de tijd en bracht me naar de periode van de Plechtige Communie en het Heilig Vormsel. Net zoals nu, was er een groot feest voor tantes, nonkels, kozijns, nichten en vrienden. Een samenkomst met een groot diner, weliswaar allemaal in eigen huis te doen met een samenraapsel van teljoren en stoelen om iedereen een zitplaats en een bord te geven. Ook een beetje zoals nu, werd iedereen piekfijn uitgedost, met 'gouden kruis' als belangrijkste versiering. Vanaf die dag werd ik bij de 'volwassenen' gerekend en de geschenken waren navenant. Helemaal anders dan nu, waar de genodigden een financiële bijdrage leveren, aangepast aan het aantal personen van dat gezin dat mee aan tafel zit en het financiële kunnen van hun budget. De feesteling bepaalt wel waar de gelden voor dienen en meestal staat het reeds in het huis te pronken: een fiets, een laptop, een gsm, een game of nog andere hedendaagse hypes. Ik had geen keus en moest tevreden zijn met wat de gasten meebrachten. Omdat ik nu bij de 'grote mensen' gerekend werd, waren de cadeaus ook bedoelt voor die toestand: een beautycase, een manicure in een lederen étui, een reisnecessaire, portefeuille en aangepaste geldbeugel. Omdat ik nog school liep kwam er ook een wereldbol, een passer, een vulpen en vulpotlood, caran d'ache kleurpotloden. Ook een paar leesboeken en vooral 'woordenboeken' want die zou ik in de humaniora zeker nodig hebben, Nederlands-Frans, Nederlands-Duits, Nederlands-Engels. Bovenal werd me een 'Petit Larousse' geschonken wat ik het summum van de boeken vond. Zo'n encyclopedie, al was die dan in het Frans, werd eigenlijk door de jaren heen, door mij als een roman gelezen. Eens een gezin gesticht spaarden we voor de pas uitgebrachte "Grote Nederlandse Larousse" waar dan iedere maand een van de 25 delen aan huis werd geleverd. De appel valt niet ver van de boom, zegt men, wel mijn dochter heeft die reeks uitgelezen, verslaafd aan de kleine weetjes zoals haar moeder. Ik hoop dat mijn lezers nu niet het spreekwoord nr 52 gaan gebruiken als ze dat alles gelezen hebben: een gat in het dak krijgen = niet erg slim zijn. Tot morgen
INTERNATIONALE CAPSLOCKDAG, OOK OP 22 JUNI. DAT IS NIET VOOR DE 'ZWANS' ZENNE. Enkele jaren geleden begonnen als grap op de sociale media om eens irritant te doen, is het binnen de kortste keren een hit geworden en degenen die schrijven doen er met plezier eens een paar zinnetjes aan mee. Vooral op deze dag dat ik nog eens terugdenk aan een héél straffe MADAM, Willemie alias MARIEKE VERVOORT. Haar honden, ZENN en MAZZEL, waren haar steun en toeverlaat. Ze was een TOPATLETE, vechtend met alle kracht tegen haar ziekte en toch uiteindelijk het onderspit moeten delven. Af en toe haar wilskracht eens bewonderen kan geen kwaad.
Vandaag is het ook WERELDSTOTTERDAG, ingesteld sinds 1998. Ongeveer 1% van de mensen heeft er last van. Het opmerkelijke is dat er bij het zingen weinig of geen problemen zijn. Reden is: meestal een buikademhaling, het spreektempo is verlaagd, er is geen beurtwisseling zoals in een gesprek, de woorden liggen vast, ritme en melodie bieden een oplossing. Als men over deze struikelsteen spreekt denk ik altijd aan de beroemde TV serie van de BBC uit 1976, I CLAUDIUS. De vandaag jarige sir Derek Jacobi speelt daar de glansrol van zijn leven. Een vertolking van de stotterende, enigszins spastische keizer van het Romeinse Rijk die bovendien een intelligent man bleek te zijn, en die geboren werd in 10 vChr, regeerde van 41-54 n Chr.
De doortocht van Aurore had een overvloed aan 'bloemkoolkwallen' of 'zeepaddenstoelen' op het strand achtergelaten. Gisteren kon ik niet gaan kijken naar de immens grote ongevaarlijke kwallen, die op het zand lagen te verdrogen. Deze morgen waren er nog slechts een handvol te bekijken want de zee had ze zelf netjes opgeruimd. De goden Neptunus, Poseidon, Thalassa of welke andere zee-of riviergod ook, had ze terug meegenomen naar hun rijk 'dood of levend'. Wat zag ik dan wel? Nog schuimende baren die Carmen Sylva (1843-1916), ooit een Roemeense koningin, heel mooi omschreef: "Witte haren zijn de vlokken die de zee bedekken na een storm".
Ik heb boodschappen gedaan en de kindertijd komt er weer aan. Snoep, snoep, koeken, chocoladen figuurtjes, clementinen en mandarijntjes en bovenal, roze marsepeinen varkentjes en marsepeinen patatjes met cacao erom heen! Ik kan er niet aan weerstaan, ik zal na 6 december, als al dat suikergoed uit de rekken bij bakkers en grootwarenhuizen is verdwenen, weer werk hebben om de kilootjes eraf te krijgen. Het is echt geen goed jaar voor de 'lijn'. Eerst corona en nu de geliefde St Maarten en Klaas op komst.
Nr 51: een ei in het nest laten = iets achter de hand houden.Tot morgen
