Het mag dan al een verlengd hemels weekend genoemd worden, de blauwe luchten zijn er wel maar de temperatuur blijft omwille van de krachtige N-NO wind (5 Bft = 29-38km/u)) toch maar steken op een povere 14°. Dat neemt niet weg dat het een drukte van jewelste is aan zee. Zelfs de mensen die zich met het openbaar vervoer wilden verplaatsen kwamen van een kale reis thuis. Alle trams die ik tegenkwam op weg naar en van het grootwarenhuis lieten de pancarde 'volledig volzet' zien. De mensen die echt van goede wil waren en hun auto op de gevonden parking lieten staan, zagen de ene na de andere tram aankomen, even vertragen, enkel stoppen voor de enkeling die eraf wilde, en verder rijden. Ik had een verkeerde dag of een verkeerd moment gekozen om boodschappen te doen en mondvoorraad voor mijn gasten in te slaan. Ook in de winkels een overrompeling door jong en oud. Door de oorlog tussen Colruyt en Mondelez zag ik toch enkele lege schabben die haastig waren bijgevuld met veel dezelfde snoepjes en koekjes. Vooral de koekjes met de schuimpjes en overgoten met chocolade ontbraken. Daar is mijn bezoek zo dol op. Maar misschien heeft mijnen 'schone zoon' wel een bodding gebakken. Dat kan hij goed en die zijn heel lekker. Zelf heb ik dan maar veel gezonde producten van eigen bodem meegebracht: aardbeien; Iedereen lust dat wel. Natuurlijk ook een beetje verboden producten zoals chips, wat blokjes kaas en blokjes salami. Voor degene die een straf biertje lusten heb ik trappist meegebracht en voor de dames heb ik de non-alcoholische dranken in de kabas gedaan. De reklame van de week 'welzijnskippenworst' heb ik niet meegebracht wegens 'onbekend'. De benaming kan niet meer correct genoemd worden want van 'welzijn van de kip' kan geen sprake meer zijn, gezien ze al tot worst gedraaid is. Voor de rest zal het weeral feest zijn vanavond en de volgende dagen. Tot morgen
Het is hier nog niet de "Mediterrannee, zo blauw, zo blauw...x10" bezongen door cabaretierToon Hermans (1916-2000). Maar het komt al aardig in de beurt. Azuurblauwe luchten weerspiegelen zich nog niet in onze Noordzee. Die houdt liever het 'staalgrijs' als kleur, met hier en daar een bruine zandstreep. Dus 'Rerum Novarum' heeft met dit weer een feestelijk tintje en zal veel werkvolk naar de optochten brengen die de arbeid willen verheerlijken en in the picture zetten. Het feest van de 'sjeeven' moest en is de tegenhanger van de 1 mei optochten van de 'sossen'. Allebei willen ze de arbeiders verdedigen en er op toezien dat de mens zijn werk in menswaardige omstandigheden hun werk kan uitvoeren. De vakbonden staan tevens paraat om aangedaan onrecht aan te klagen. Af en toe zetten ze hun woorden kracht bij door een staking te organiseren in een bepaalde sector dit tot grote woede van de andere sectoren die daardoor soms ongewild werkverlet krijgen. Dat wordt dan door die werkgevers niet altijd in dank afgenomen of kan niet altijd op begrip rekenen. Zo heeft het katholiscisme ons door de eeuwen heen toch aardig wat verlofdagen opgeleverd: Allerheiligen, Kerstmis, Pasen, O.L.Heer Hemelvaartsdag, Pinksteren, O.L.Vrouw Hemelvaart. De andere feestdagen komen er van de andersdenkenden, Nieuwjaar, 1 mei, 2e Pasen, 2e Pinksteren, Allerzielen. Daarbij komen dan de gewone wettelijke vakantiedagen door de staat toegekend. De spreuk van de dag wil mijn palavers en geschrijf in een goed daglichtje zetten: het is beter nutteloze dingen te weten dan helemaal niets. Deze uitspraak komt uit de mond van Seneca (4vC-65nC), filosoof ten tijde van keizer Nero (37-68). De vreselijke keizer die Rome deed branden en zo dikwijls in kruiswoordraadsels voorkomt. Maar wat is er nu zo belangrijk aan Seneca? Niet alleen zijn geschriften maar de man had net als ikzelf, één van de 7schoonheden: een kuiltje in zijn kin!!! En wat zegt dat over de bezitter van dat putteke? Het zijn aandachtszoekers als negatieve eigenschap. Maar voor de rest zijn het vaak charismatische personen en leuk gezelschap. Bovendien zijn ze goed in flirten (!) maar ook zeer vaak emotioneler dan anderen en bleiten dus rapper bij iets moois of verdrietig. Voilà, nu heb ik weer een stukje van mezelf prijsgegeven. Ik ga nu een boke eten en verder lezen in mijn Nicci French. Tot morgen
In geen enkele woordenboek terug te vinden maar dat gebeurt wel meer dat dialectwoorden onbekend zijn in een andere straat. Dus al zeker niet gekend bij het 'schoon Vlaams' of het Beschaafd Nederlands en al zeker niet terug te vinden in de Vlaamse canon. Niet getreurd, het is gewoon eens op schok gaan, eens gaan rondlopen in de winkelstraten. Die gelegenheid om er gerust alleen op uit te trekken krijg ik als mijn hond naar de kapper gaat. Zeer tegen z'n zin natuurlijk maar wat moet gebeuren, gebeurt. Ik heb hem bij de trimster afgeleverd en heb dan twee volle uren om alle etalages eens rustig te bekijken. Eerst richting bakkerij om bij de beste bakker, 2 koffiekoeken met rozijnen aan te schaffen. Die heb ik op een bank op de dijk opgegeten naast een 'kauw' die de kruimels uit mijn mond wilde pikken. Ten tweede male in mijn leven, maak ik de film van Alfred Hitchcock (1899-1980) "The Birds", in het echt mee. De vogels aan de kust worden altijd maar franker en arroganter. Daarna richting boekenwinkel om eerst eens te kijken naar de boeken die ik in gedachten had, aan te schaffen. Maar bij het binnenkomen zag ik al direct 2 boeken liggen lonken naar mij. De nieuwste van Nicci French, "Heeft iemand Charlotte Salter gezien?". Daar ga ik mee beginnen deze namiddag. Niet té zwaar om in de hand te houden als ik buiten zit, 448 bladzijden. De andere is het 8e en laatste boek, de afsluiter van de "Zeven Zussen" van de overleden Lucinda Riley (1965-2021). De inhoud en slot had ze grosso modo al op papier geschreven tijdens haar ziekte. Na haar overlijden heeft haar zoon Harry Whittaker het boek geschreven conform haar wensen en instructies, en dat ligt nu op de toonbanken. Dat is weer een turf en kanjer van een boek geworden. "Atlas" bevat 704 pagina's en vertelt alles over 'Pa Salt'. Nu ga ik toch buiten zitten, de lucht is blauw, geen vuiltje aan de lucht en 14° en geen windje dat mijn bladzijden zal omdraaien vooraleer ik het tot de laatste letter gelezen is. Tot morgen
Awel, het eerste liedje dat ik deze morgen op radio 1 hoorde was "Show me heaven" van Maria McKee. Al is het een song uit 1990, het blijft mooi om te horen. Zeker op een moment dat de hemel er mag zijn en getoond worden: hemelsblauw. Het is natuurlijk nog niet warm genoeg om in bain-de-soleil rond te lopen maar een poloke met korte mouwen en een hesje daarboven behoren al tot de vestimentaire mogelijkheden. Eindelijk, zal iedereen wel roepen. Ik in ieder geval, want nu kan ik mijn nieuwe parasol openen om me te beschermen tegen de té hoge IV-stralen. Mijn banken staan uit de wind en de zon geeft vlug een zonneslag want haar stralen zijn al intens te noemen. Ik kan dan rondkijken naar het loof van mijn tuin en de omliggende hofjes. Het groen oogt nog overal fris door het vocht dat ze kregen en de lange tijd van té frisse temperaturen. Ook de lentebloeiers houden wat langer hun prachtige kleuren. Jammer genoeg is er ook weer een keerzijde, de zéér vruchtbare insecten. Ik heb zopas de buxusrups-mot van mijn tuin kunnen verwijderen, met de hulp weliswaar van de tuinman, of daar verschijnen de volgende verorberaars van mijn frisgroene blaadjes; luizen; slakken, spint, andere rupsen.... Ik probeer te werken in de tuin zoals een homeopaat, die met natuurlijke producten werkt om mensen te genezen. Een heel gemakkelijk en doeltreffend middel voor het 'schuimbeestje' is een forse waterstraal op het diertje mikken. Wat voor fantasierijke namen bestaan er niet allemaal voor deze cicaden die hun larven in een schuimnest laten leven; schuimcicade, spuugbeestje, koekoeksspog. Het zijn dus de slijmerige schuimhoopjes die men ziet verschijnen in de bladoksels van de planten en dan vooral bij lavendel. Ze hebben al even mooie namen in andere talen. Engels: froghoppers, cuckoo, spit, spittle bugs. In het Duits klinkt dit ongedierte; Kuckucksspeichel. In het Frans, cercope des prés. Liefelijke namen voor wat 'spuug'. Zoals je leest, in een tuin is er altijd wel wat te doen om iedereen blij en gezond te houden, maar evenzeer kan er uitgebreid genoten worden van de omgeving en de gezonde zeelucht. Dat ga ik nu doen. Tot morgen
En of ze koud is deze laatste ijsheilige. Ze bracht vandaag herfsttemperaturen van 12°C mee, donder en bliksem, nevel en mist en de onvermijdelijke regen. En dat laatste is natuurlijk goed nieuws voor mijn planten, want gisteren zijn uiteindelijk de laatste jonge plantjes in hun definitieve potten en op de juiste bestemming geraakt. Zoals menigeen van de jaggers wel zal kunnen beamen, het komt wel allemaal goed maar alle werkzaamheden verlopen wat trager. Maar van onze 'Kalte Sophia'(haar naam betekent wijsheid) gesproken, het was een weduwe die rond 304 nC leefde met haar 3 dochters, Pistes (geloof, fides) 12j, Elpis (hoop, spes) 10j, Agape (liefde,caritas) 9j. Sophie vertrok uit het Oosten om in Rome de marteldood te sterven. Ze moest toekijken hoe haar dochters werden gedood en stierf zelf 3 dagen later. Ze is steeds afgebeeld met haar dochters Geloof, Hoop en Liefde, meestal ook een boek erbij en een zwaard. In Duitsland zal men pas vandaag de bloembakken op de balkonnen plaatsen en er is ook het 'sophiekruid' naar haar vernoemd, sisymbrium sophia of in de volkse mond 'de raket' met bleekgele bloemen. Maar Sofietje gaat voorbij en waarschijnlijk is de nachtvorst ook weer voor later op het jaar en kan nu alles naar hartelust groeien en bloeien. Het zijn evenwel nog de temperaturen en ook niet de tijd om een frisse 'orangeade' te drinken. Lang geleden dat ik dit drankje tegenkwam. Tegenwoordig is dat een 'gele limonade' denk ik of een 'fanta' als men een appelsiendrankje wil hebben met 'spa gazeuze'. Ik vind dat wel plezant om zo af en toe een Vlaams woord tegen te komen dat in een verdomhoekje is verzeild geraakt en vervangen wordt door de merknamen, als aanduiding van hetgeen men wil drinken of eten. En het nieuws van de dag: na onze roze zanger zal ook de roze wielrenner zijn eretitel aan een ander moeten laten. Aan degene die juist iets gezonder, wat meer veerkracht, wat meer weerstand en sterker dan hij zal zijn. Tot morgen
Spijtig spijtig spijtig....het heeft niet mogen zijn dat Gustaph het grote Eurovisiesongfestivalcircus naar België zou meebrengen. Zijn lied is een meeslepend up tempo song en zal zeker en vast nog dikwijls gedraaid worden op de radio of ment-tv, zelfs misschien op MTV. Ik heb natuurlijk de rit van de 26 liedjes niet uitgezeten, na onze inzending ben ik stillekes naar bed gegaan. Maar iedereen in de buurt heeft wel gehoord dat ik een laatste maal mijn hond uitliet want die kon zijn muil niet houden toen er een hondenliefhebber passeerde om hetzelfde te doen met zijn hond. En dat is nu werkelijk een activiteit die hij van zijn soortgenoten niet kan hebben. Ons huis en tuin passeren zelfs de straat, dat vindt hij een plaats die enkel toegankelijk is voor onszelf en de buren. Zo, een goede nachtrust werd me weeral gegeven en met veel hoop op zonneschijn ben ik wakker geworden. Er werd een stralende dag voorspeld en een iets betere temperatuur. Ondanks dat alle ingenieuze, technische en vernuftige nieuwe apparaten, zelfs de antieke barometers in mijn huis, een hoge luchtdruk weergeven, 1019,7 hPa, is het op Bonifaas grijs en mistig weer. 'Voor nachtvorst is men niet beschermt tot Sint Bonifaas zich over ons beschermt' en dat doet hij met dat groezelige grijze deken over ons neer te draperen. Is het een ware spreuk of gezegde? Ik weet het niet of deze sint wel te betrouwen is want zelfs de Kerk heeft hem sinds 1969 afgevoerd van de heiligenkalender. Enfin, de nachtvorst zou vanaf vandaag moeten achterwege blijven. De gevolgen van dit grijze kille weer, zijn wel groot voor de kusthandelaars. Slecht weer is synoniem voor 'geen inkomsten'. De badkarhouders moeten lijdzaam toezien dat hun cabinekes gesloten blijven en de strandbars zullen zelfs niet open gaan 'wegens te fris op het strand en zand'. De wind is wel gaan liggen daardoor voelt het toch niet zo guur aan als gisteren. Kortom, het zal een doordeweekse zondag worden met dien verstande dat er op vele plaatsen 'moeder' gevierd word met pakjes, veel knuffels en kusjes. Voor 'die' (daar ben ik ook bij) die afkomstig zijn van de provincie Antwerpen, is dat pas op 15 augustus, Onze Lieve Vrouwhemelvaartsdag. Ondertussen denk ik dan aan Maria, die de 2 feestdagen wilde gevierd worden, één op de 2e zondag van mei, omdat ze in de provincie Oost-Vlaanderen woonde en de andere in augustus, omdat ze zéér katholiek was. Mijn moeder had graag pakskes en knuffels. Tot morgen
Als er iemand in mijn kennissenkring de grens van 80 lentes overschrijdt, kan ik niet anders dan dat op de 1e lijn van mijn blog zetten. Dus zeg ik: gelukkige verjaardag Willy en hou je de volgende 25 jaar kwiek en gezond. En van lente gesproken, het is een ander soort lente dan ik van dit jaargetijde zou verwachten. Natuurlijk zijn we volgens de meteorologen de laatse jaren verwend geweest met goede temperaturen, weinig regen en wind, maar volgens hen is dergelijk weer niet standaard te noemen in onze gebieden. Ondanks een flinke portie zonneschijn kan ik toch niet buiten zonder een giletke met lange mouwen en een sjaal, want de noordwestenwind waait verdorie stevig door. Gelukkig heeft gisteren de tuinman de leuze 'maai mei niet' doorbroken. Ik zag niet meer waar ik mijn voeten moest zetten om niet in de kuilen, door de hond gegeraven, te vallen. Gezien mijn leeftijd is er toch al enige voorzichtigheid vereist om niet te mistrappen en in de putten te vallen, maar daarvoor moet ik ze eerst wel zien. Gelukkig zijn mijn ogen nog van een behoorlijke kwaliteit. Ik zie terug hoe ik me elegant in mijn tuin kan bewegen. Onkruid wieden in mijn gazon, in de bloemperken of in de bloempotten, stel ik uit tot er wat betere temperaturen en minder wind is. Ik zal deze namiddag wat verder lezen in mijn gazet en naar 'Endeavor Morse' kijken, in afwachting van de grote Eurovisiesong Finale. Ik duim voor onze Gustaph, want ik vind het een leutig en feestelijk liedje. Hopelijk eindigt onze nationale zanger op de 1e plaats. Dromen mag, al is het ook maar voor een liedje. Tot morgen
"Ik ben geweldig in bed, ik kan urenlang slapen". Dat zei een onbekende auteur en ik kan dat beamen. En als je dan halfslapend moet opstaan omdat er vóór 10u al teveel bezigheden gepland zijn, snak ik naar een koffieshot als ik van de kapper kom. Deze morgen was het nu eens echt hondenweer. Ik probeerde 2x op de dijk te geraken maar felle buien en windvlagen hebben me belet uit de zijstraatjes te geraken. Ik zag de zee, grijs en woest liggen. Niet alleen was de zee gezegend met regenwater, maar alles en iedereen die erdoor liep. Ik ben doornat bij de kapper binnengestapt om mijn regenjas, die leek op een doornatte gewone jas, een beeteke te laten uitdruppen. Na de hoofdmassage, de shampooing, het knippen en drogen was het buiten wat rustiger en droger geworden. Ondertussen was de tuinman langs geweest om alles wat toonbaar te maken in de tuin, na de verwoestende passage van de buxusrupsen. Vandaar dat ik echt wel iets nodig had om wakker te worden en te blijven en geen 'snus' of 'snoes' nodig. Nicotine heb ik al lange tijd geleden, afgezworen. De sigaret wordt uit de maatschappij verbannen en de ouderwetse manier van consumptie van een vreugdebrengend en euforisch middeltje wordt vanonder het stof gehaald: de snuiftababak, de kauwtabak. De pruimtabak die, nadat al de goede en nodige ingrediënten eruit gechickt zijn, uitgespuugd werd. Nu probeert de gebruiker van nicotine het een beetje onzichtbaarder te gebruiken. Het is ook voordeliger dan de e-sigaret of vapor met verschillende smaken. Hij/zij stopt een 'theezakje' vol met de rapé, om onzichtbaar te zijn, onder de lippen. Ik zeg altijd, niks nieuws onder de zon, alleen een nieuwere naam en beter verpakt. Behalve dan bij de varkensboeren. Die staan voor een onbegonnen nieuwe taak om de 'beren'biggetjes, verdoofd te castreren. Volgens Gaia, is dat een enorm pijnlijke ingreep voor de meer dan 4,5 miljoen varkens die de operatie meemaken. De boer kan ze slechts uitvoeren met oorbeschermers omwille van het gekrijs en getier van de mannelijke biggen, die hun ballekens zien verdwijnen. Het moet gebeuren omdat het vlees van de 'beren' een te sterke berengeur hebben, onconsumeerbaar is en bijgevolg geraken de koteletten, het spek en de poten, onverkocht. Voor één keer kunnen de 'zeugen' tegen de 'beren' zeggen dat het hun eigen schuld is voor die operatie: because of you, zingt Gustaph, en die zal daar vette prijzen mee winnen. Nog even vermelden dat het Sint Pancratius (289-304) is vandaag, de 2e ijsheilige. Die jongeling, een martelaar van amper 14 jaar heeft echt wel bestaan. Ten bewijze daarvan kan men zijn schedel (zijn relikwie) nog altijd gaan bewonderen en aanbidden in de kerk Sint Jan-van-Lateranen in Rome. Tot morgen
11 mei en verjaardag van 27.505 Belgen. 27.503 landgenoten zijn niet zo belangrijk, maar de tweeling in de familie, die '17' worden, mogen toch wel apart vermeld worden. Een jongen en een meisje, elkaars beste vrienden, kunnen op deze mooie lentedag, vieren dat ze weer wat ouder zijn en een stukje meer vrijheid krijgen. Ze kunnen de vleugels wat verder uitslaan en weer een stukje meer van de wereld verkennen. Ik zou zeggen, have fun today.
De ijsheiligen zijn ook weer op het appèl, te beginnen met Mamertus, een bisschop uit de 5eE. Men noemt deze periode, van 11-15 mei, naar de naamdagen van de heiligen die hun gedenkdag hebben in deze tijd van het jaar. Het zijn, normaal gezien, de laatste dagen op het Noordelijk Halfrond, dat er nachtvorst zou kunnen optreden. Dat is zeker het geval voor de streken die 4 jaargetijden kennen. De eerste van die nachten zijn we al ongeschonden doorgekomen met een nachtelijke temperatuur van rond de 10°C. Maar het is niet alleen nachtvorst die de tuin kan kwellen en de bloemekes en planten kan vernietigen. Ik zie rupsen bij de vleet die de buxusstruiken op 2 dagen hebben kaalgevreten, ik zie mierenhopen en mieren die het zand van tussen de stenen halen en aarde vanonder mijn grassprieten, ik zie strontvliegen en muggen die me irriteren. Alleen is kip Carmen al een paar weken spoorloos. Ik vrees dat men haar naar de eeuwige kippenvelden heeft gestuurd. Ik heb deze morgen samen met mijn hulp, alles onder handen genomen en ga nu van het lenteweer genieten onder mijn nieuwe parasol. Tot morgen
Ik ben waarschijnlijk niet de enige die opgemerkt heeft dat de tot 'Grootste Belg' verkozen, Jozef de Veuster (1840-1889) ontbreekt in de 60 venstertjes. Hij is beter gekend als Pater Damiaan, die de melaatsen, de paria's van de maatschappij, ging verzorgen in Molokai. Het is vandaag bovendien zijn 'feestdag'. Waarschijnlijk vonden de wijze leden van de commissie, die samensgeteld was om het 'kanon' van Vlaanderen op te stellen, het voldoende dat er al ene katholieke Jozef werd vernoemd nl Kardinaal Cardijn (1882-1967). Priester, stichter van de jeugdbeweging KAJ of de Kajotters. Bovendien zullen ze gedacht hebben dat er al verschillende en voldoende kunstwerken genoemd werden met christelijke inslag zoals 'Begijnhoven', 'Het Lam Gods', 'Aanbidding der Koningen' misschien ook wel de 'Intrede van Christus in Brussel'. Ik heb gisteren al gezegd dat ik terug zal moeten studeren. In de lessen geschiedenis van de Nederlandse literatuur van het middelbaar onderwijs was er sprake van; Karel ende Elegast, Beatrijs, Hadewijch, Jan van Ruusbroec, Hendrik van Veldeken maar gelukkig vermelden onze wijzen toch "Van den Vos Reynaerde" als hoogtepunt van de Middelnederlandse verhalen en dichtkunst. En daar komen ze met een gedichtje af, niet van Gezelle of andere dichterlijke grootheden uit ons Vlaamse land, maar met een totaal onbekend aantal ergens gevonden regeltjes over een vogeltje. Vertaald naar het hedendaagse Vlaams is het: "Alle vogels zijn hun nesten begonnen, behalve jij en ik. Waar wachten we nog op?". Blijkbaar is het dan nog afkomstig van een monnik, die het noteerde in een Engels kerboek!!!. Maar als ik naar het oorspronkelijke oeroude Vlaamse citaat kijk "hebban olla vogala..." komt er een glimlach op mijn lippen. 'Hebban' is tegenwoordig de grootste lezerscommunity en de populairste boekensite in Nederland en België. 'Olla- Ola' is de crème glace op een stokje waar ik binnenkort weer een voorraad zal van inslaan voor de warme dagen. En dan de 'vogale' is de 'pasta vongole' die ik vooraf zal klaarmaken en eten. Dat is het voorlopig 'canon van Vlaanderen' waar nog veel inkt zal over vloeien. Ondertussen zijn we '10 mei' en volgens de statistieken is dit de dag dat er vele Belgen verjaren en er duchtig zal gevierd worden. Namelijk 27.722 landgenoten zullen een feestje brouwen, niet noodzakelijk met bier. Ik hoor daar niet bij, het is koffieklasjnamiddag.Tot morgen
Een ander soort dag, een ander soort regen!. Er zijn vele soorten 'regens', druilen, druppelen, miezeren, motregen, pijpestelen. En dan zijn er de wolkbreuken, de hagelbuien, de plensbuien, de douches, de ijsregen, de popcornbuien en nog veel mooie benamingen met allemaal hetzelfde resultaat: je wordt er nat van. Je hebt dan ook nog 'gouden regen' en 'blauwe regen' maar dat zijn dan planten die mooie bloemen en vruchten geven, maar ook ontzettend giftig zijn, het is bij manier van spreken 'schone schijn'.
Een geluk dat ik wat later begonnen ben met schrijven want er kwam ontzettend groot nieuws binnen: de Vlaamse canon is eindelijk in 60 punten, ze noemen het 'vensters', klaar. Voorgesteld natuurlijk door ons communiekantje van een minister. Ik heb niet naar "Het verhaal van Vlaanderen", de tv-serie van en met met Tom Waes gekeken. Ik was niet verzot op de re-enactmentscenes en de taal van Tom. Maar ik had misschien wel beter gekeken want in die 60 venstertjes die ik als geboren en getogen Vlaming met de paplepel had moeten binnen krijgen, ken ik er de helft niet van. Dat wil zeggen dat ik de komende 60 dagen eens een 'venstertje' zal opendoen en bekijken wat het inhoud. En het eerste venster is nogal wiedes: Vlaanderen is een plek in de wereld, even oud als de wereld zelf. Zijn geschiedenis begint dan ook met de ijstijd van meer dan 12.000 jaar geleden. Venster nr 2 zal ik morgen eens bekijken, niet té veel studie doen op een regenachtige dag. Ik luister liever naar een 'canon', niet het kanonnengeschut dat af en toe te horen valt vanuit de kazerne van Lombardsijde, maar de meerstemmige liederen. De belangrijkste zijn die van Johan Sebastian Bach (1685-1750), die er 14 componeerde. Pas in 1975 werden ze ontdekt in de archieven van een Straatsburgse hoogleraar. Enfin, Schluss für Heute. Tot morgen
Week 19 is van start gegaan in dit zogenaamde 'nieuwe jaar'. Het jaar wordt ouder en ouder en van een 'nieuw jaar' kan geen sprake meer zijn. Maar zo vlug gaat de tijd, een hik en een flik, een uur, een dag, een week, een maand, een jaar zijn weer voorbij. Het is wel een vervelend vestimentair weertje vandaag. Ik heb me aangekleed tijdens een grijze lucht, en het beste leek me een coltrui met lange mouwen en een hesje aan te doen. Eens er een flard blauwe hemel en wat zonnestralen tevoorschijn kwamen, was ik aan het puffen en zweten en vervloekte mijn gekozen kledij. Maar 5 min later was de zon weer verdwenen en was ik blij met de lange mouwen bij het frisse weertje. Van verveling is er nooit sprake in ons land, iedere seconde is er wat anders waar we over kunnen babbelen: fris, kous, warm, droog en nat. Gisterennamiddag was het prachtig weer om met zakken zand te sleuren om de laatste bloempotten van aarde te voorzien en deze morgen heb ik met mijn boodschappen gesjouwd en gesleurd. Ik denk dat mijn armen 5cm gerokken zijn om met al die dode gewichten en onhandige verpakkingen bezig te zijn geweest. Het is niet alleen verpotten en eten en drank halen, het is ook nog eens alles op de voorziene plaats te krijgen. Wat zal er nu gebeuren om die stramme spieren weer in orde te krijgen? Vanavond een warme douche, goed inwrijven met een warmte gevende spray en goed bedekken met een pyjama. En overmorgen zullen mijn armen en handen weer naar behoren functioneren. Nu is het tijd voor relaxatie. Tot morgen
Het is weer een gewone zondag zonder zon. Mijn parasol blijft opgeborgen, tot mijn grote spijt. Ik ben ook nog een beetje aan het bekomen van de vele uren tv-kijken gisteren. Het is vermoeiend om te luisteren naar de interessante, deskundige uitleg en verhalen van Filip Feyten en tegelijkertijd alles te bekijken waarover hij spreekt. Natuurlijk valt er veel te vertellen over een koningschap dat in 1160 geïnstalleerd werd en gisteren zijn 71e koning kroonde. Al deed ik er gisteren eens smalend over, het kan niet anders dan dat deze gelegenheid en het belang ervan, in het DNA en genen zit van de Britten en in het byzonder in dat van Charles. Het is hem bovendien met de moedermelk en de paplepel ingegeven. Net zoals alle Europese monarchiën is het ook hier bij ons, een constitutionele monarchie dwz de rol van de koning en de koninklijke bevoegdheden zijn vastgelegd in de 'grondwet'en hij werkt samen met een parlementaire democratie. In tegenstelling tot de andere koningshuizen is België een jong koninkrijk (1830-31). Van bij het begin werd duidelijk gemaakt aan de nieuwe koning (en zijn nazaten), dat er aan het koningschap niks goddelijks te pas kwam. Er werd voor een weduwnaar gekozen die overtollig was geworden in Engeland, er in de weg liep en geld kostte. Uit strategische overwegingen, met de hulp van de Grote Mogendheden van toen, en een beetje bij de gratie Gods kwam een Coburg aan in De Panne. De Coburgs, die net als de nazaten van Victoria overal te vinden zijn, hebben ons land één kunnen houden, de moeilijkheden die dit nieuw samengesteld koninkrijk had, kunnen overbruggen; de taalperikelen, de tegenstellingen tussen de Romaanse en Germaanse invloeden van de burgers. Maar door dit jonge koningschap, zag men de gelegenheid om er een sobere en geen goddelijke plechtigheid van te maken. Geen rituelen bij de installatie van een nieuwe vorst, maar gewoon voor de vertegenwoordigers van de burgers, Kamer en Senaat, de eed van trouw aan de grondwet te zweren en het grondgebied te bewaren. Een ritje in een decapotabele door de hoofdstad en de nieuwe koning heeft met een minimum aan belastinggelden zijn troon gekregen en bezet. Tot morgen
Het belangrijkste van de dag eerst: hondje wordt VIJF jaar. Zijn geschenk was een grote kluif, dat geeft uren kauwplezier voor mijn beestje en voor mij de nodige rust op deze totally British Day. Deze week noemde ik hem 'the King' te weten zanger "Elvis" en 'Queen' is anders altijd "Freddie en zijn kompanen". Vandaag waren dat C.C. waarvan ik me realiseerde dat het de initialen waren van de Italiaanse Claudia Cardinale, die als tegenhanger van B.B. (Brigitte Bardot) werd voorgesteld in de pers maar evolueerde naar een zeer gerespecteerde actrice en UNESCO Ambassadrice. Maar alle gekheid op een stokje. Deze morgen heb ik me in mijn meest feestelijke négligé neergevleid, in de gemakkelijkste zetel. Een belevenis van 'once in a lifetime', al kan ik met een beetje geluk nog een kroning in meemaken. Maar dat wil ik niet want dan zou hem een veel te korte koningstijd te wachten staan. En na die 70 jaar van geduldig wachten wens ik hem toch nog ettelijke jaren van gevlei van zijn onderdanen. Terug naar de essentie van de dag. De plechtige kroning van Charles en Camilla, een zeer besproken koningspaar. Al de kostbare regalia van de monarchie werden vanonder het stof gehaald. Allemaal voorwerpen die tot 70 jaar geleden méér betekenis hadden dan nu. Zwaarden, ringen, armbanden, appel met kruis, mantels. Toen was Groot Brittanië nog een wereldmacht, dat gehavend uit de WOII kwam dat gezamelijk moest werken om uit de miserie te geraken. Ze hadden een figuur nodig die symbool stond voor hun moed en samenhorigheid om het land weer groot te maken. Elisabeth II, deed haar best. Maar stelselmatig brokkelde het imperium af. Nu is er nog een flard van het eens zo machtige Britse Rijk. In de 'Commonwealth of Nations' zijn er nog een 15 tal landen die Charles III, als Staatshoofd zullen erkennen en met alle égards vandien zullen behandelen. De plechtigheid zelf. The King himselve kwam, in mijn ogen, met een versleten hermelijnen pelerine binnen boven op een mantel met gigantische sleep die werden gedragen door de pages van dienst, te weten de kleinkinderen van dit nieuw samengesteld gezin. Een paar stappen achter hem, kwam Camilla. Ik moet zeggen in een mooie sobere witte uitrusting met sleep. De gezangen, gebeden, rituelen en het ceremonieel waren, zoals het hoorde, betekenisvol voor de koning. Ikzelf voelde daarbij geen enkele emotie. Ik luisterde en keek naar deze oubollige en bombastische kroning, die vol was van eeuwenoude rituelen. Voor mij ontbrak er emotie bij de teksten, bij de gebeden, bij de gezangen. Belangrijk was tot slot, de installatie van Charles als hoofd van de Anglicaanse Kerk. Hoe hij zijn functie als vorst zal invullen wacht iedereen af. Hij ging wel buiten met blijkbaar een nieuwere versie van de hermelijnen korte schoudermantel. Eén positief punt: het ritueel is een eer aan de 'senior'. De oudere mens wordt niet terzijde geschoven maar blijkt nog zeer bekwaam te zijn om te regeren en dat is ook het geval met de afgescheiden (1776) kolonie The USA. Tot morgen
Ik heb mijn voorbereidingen getroffen voor morgen. Een dag, waarvan ik toch zeker en vast een aantal uren voor de buis zal doorgebrengen. Dat wil zeggen, ik heb eten in huis gehaald dat niet veel voorbereidingen vraagt om klaar te maken. De Britse kroningsquiche heb ik niet meegebracht maar een lekkere lasagna. In de oven zetten en een kwartiertje nadien heb ik al een smakelijke warme maaltijd. Het taartje 'tom pouse' was in reklame. Dat heb ik dan maar meegebracht om morgennamiddag, met een lekkere koffie erbij, van te genieten. Ik ben geen fan van een theetje, dat is naar mijn mening iets té Engels of té Hollands. Ik héb nog een noodzakelijke uitgave gedaan. Iets om er de hele zomer van te kunnen genieten in de hoop op stralend weer te hebben: een balkonparasol. Maar toen ik naar huis kwam dacht ik, 'ik had beter een paraplu gekozen'. Een goede regenbui voorzag wel al mijn bloemekes van vocht zodat ik straks niet met mijn gieterke moet rondgaan. Ik had ook nog wat lege potten, en aangezien ik toch op de koop was heb ik dan ook nog wat geraniums meegebracht. Voilà, ik ben klaar om morgen hèt evenement van het jaar mee te maken. Een prins, die eindelijk na 70 jaar wachten, zal krijgen waar hij voor in de wieg was gelegd: een kroon van goud vol edelstenen, smaragden, diamanten en nog wat meer en parels om de leegtes op te vullen. Het zal blinken en schitteren op tv. Darbij ook nog eens al die andere gekroonde hoofden die de mooiste tiara's uit hun collectie op het hoofd zullen zetten. Althans de vrouwen, ik denk niet dat er één mannelijk koninklijk hoofd er aan zal denken een kroontje te dragen. Dat is het voor vandaag en morgen ben ik er pas na de ceremonie. Tot morgen
Deze morgen hoorde ik op Radio 1, "Suspicious mind" van Elvis Presley (1935-1977). Een song uit 1964, nog altijd meezingbaar met een aanvaardbaar ritme om's morgens op mijn gemakske wakker te worden aan de ontbijttafel. Later luisterde ik ook nog eens op pc, terwijl ik daar ook de bijhorende video bekeek. Ik zag dan een guitige snoet zingen en een lichaam dat swingde, een licht pruilemondje en een monkeling on his face. Hij lacht ons een beetje uit met de achterdocht die we soms hebben bij onze geliefden. Maar achterdocht kunnen we nooit genoeg hebben. Zie maar wat er nu gebeurd is bij onze brave Limburgse landgenoten! Nooit argwanend, nooit wantrouwig jegens Belgen van Italiaanse afkomst. Blij met de Calabriërs die naar hier kwamen om in de koolmijnen te werken en ander zwaar werk te doen waar de geboren Belgen hun neus voor ophaalden. En floep, blijkt dat de populaire pizzabakker het hoofd is van de 'Ndrangheta', een organisatie gekend voor zijn bedrijvigheid in de drugsimport van Zuid-Amerika en verdeling daarvan op het Europese continent. Ook de zogenaamde en bijhorende witwaspraktijken blijken een booming bussiness te zijn in het stille trage Limburg. De activiteiten van de maffiaanse groepen "Camora" uit Napels en de "Cosa Nostra" uit Sicilië, verdwijnen in het niets met wat zich in ons land, Duitsland, een beetje Frankrijk en veel Italië heeft afgespeeld aan criminele bedrijvigheid en bezigheden die niet door de beugel kunnen in het vredelievende België. Ik hoop dat die laatste 2 woorden van vorige zin voor altijd kunnen blijven bestaan. Tot morgen
Ik mag mijn gedacht zeggen en schrijven vandaag. Het is de 'Internationale Dag van de Persvrijheid' en dat al sinds 1993. Niet dat ik zo malcontent ben in het leven of onze samenleving maar wel over de 'groene jongens' die ons het leven zuur maken en me weeral eens op kosten jagen. Eén groen blaadje aan een struik of boom, en wie is er als de weerga op het appèl? De rupsen, de mieren, de muggen, de vliegen, de bromvliegen.... Bestrijding is volgens de groene garde uit den boze want dat is vergif voor al het levend volk. Ik zie dus lijdzaam toe hoe mijn buxusstruiken opgepeuzeld worden niettegenstaande ik voorgaande jaren geurige planten in hun nabijheid zette om die kruipende wezens weg te jagen. Wat moet ik doen tegen al die mierennesten die gangen graven en het zand in hoopjes leggen zodat ik niet kan negeren dat ze een werkzaam volkje zijn. Dat er veel slaappillen genomen worden verbaasd me ook al niet. Ik heb er gelukkig geen nodig maar ik moet weer veel moorden plegen op levende wezens omdat hun gezoem me irriteerd en ik me bloeddonor voel voor dieren waar ik het nut niet van inzie. Het gefladder van de vliegen en brrromvliegen, die eerst buiten overal gaan aanzitten en dan liefst op mijn boterham komen zitten met hun vuile poten. Om nog niet te spreken over het onkruid dat alles wegduwt en het voedsel van mijn mooie bloemekes weggraait vooraleer mijn geraniums, hortensia's en azalea's er kunnen van profiteren. De slogan 'maai mei niet' is een goede vinding voor de grasperken maar daarbuiten is het zweten en puffen om het niet-gewilde groen uit mijn hokfe handmatig te verwijderen. Dat zal de komende dagen wel deel uitmaken van mijn dagtaak: onkruid verwijderen, rupsen doodtrappen en muggen naar andere oorden slaan en mierenhopen vertrappelen. Ik heb gezezgd. Voor de rest ben ik een vredelievend mens.
De kroningskoorts is overal toegeslagen. De vele wetenswaardigheden over de binnenkort gezalfde en geoliede koning en zijn gemalin, houden de kranten en de tv bezig. Aan de traditie van de kroning zijn er al veel geschiedenislessen gewijd ook aan de meest bizarre kroningen gedurende de afgelopen 700 jaar of is het al 900, geleden. Gelukkig lees en bekijk ik dat allemaal graag. De kroning van een koning, volgens eeuwenoud recept, gebeurt nu ook weer niet iedere dag. Het zijn tenminste geen oorlogsbeelden of rampen die getoond worden maar grandeur, glitter, glans en eerbied voor een oud gebruik van een eens zó machtige natie. Vandaag, morgen en overmorgen zal ik alles doen wat moet gedaan worden om zaterdagmorgen, van bij het opstaan de tv aan te zetten en in de zetel te ploffen. Ik wil alles volgen en horen tot de plechtigheid is afgelopen. Daarna zal ik waarschijnlijk te moe zijn om zelf een kroningsquiche te maken of te bakken. Ik zal er een meebrengen van het warenhuis en op de gezondheid van het koninklijk paar smakelijk op te eten. Tot morgen
Al 49 jaar is het geleden dat ik mijn "tweede dag van de arbeid" had en dat ieder jaar uitbundig wil vieren. Een kindje van amper 2,800kg en 50cm lang, is uitgegroeid tot een bonk van een vent, en ondertussen zelf al een kroost van 3 bijna volwassen kinderen heeft. Een 'zucht' en de tijd vliegt zo voorbij, wat hij ondertussen ook zelf vaststelde. En wonder boven wonder, is het vandaag de 'Internationale Dag van de Tonijn', dat hem als voedsel niet zo erg aanspreekt, maar het Vlaamse Woord van de dag is meer zijn gading; charcuterie, dat een samenvoeging is van 'chair'(vlees) en "cuire' (koken). Nu is een charcutier iemand die fijne vleeswaren maakt. Spijtig zijn die ambachtslui ook een beetje verdwenen en komen die honderden verschillende soorten vleesbereidingen, die in slagerijen geëtalleerd liggen, uit een fabriek. En dan springt mijn geheugen naar de memorabele geschiedenis van "Jeroom en Benzamien". Een BRT serie uit 1966, naar het boek uit 1947 van Ernest Claes (1885-1968). Magistraal vertolkt door Robert Marcel (1900-1987), alias varkensslager Jeroom en Luc Philips (1915-2002), alias beenhouwer Benzamien.
Hoe verstrooid kan een mens zijn? Hoe moeilijk is het om een evidentie te vinden? Dat overkwam me deze morgen bij het invullen van het kruiswoordraadsel. Het is soms woorden die ze maken die ik moet zoeken en ga er dus van uit dat het weer een woord was dat niet alledaags zou zijn bij de omschrijving: een vrouwelijk kind. Zoeken en zoeken, is dat misschien een kind-in, een kind-a of nog een andere klinker aan het einde van kind? Tot plots mijnen frank (een euro is te duur) viel en het juiste antwoord vond: dat is natuurlijk een meisje!!! Hilariteit alom in mijn huishouden dwz dat ik de enige was die om dergelijke dwaasheid moest lachen. Minder plezier had ik toen ik zag dat de rupsen 'en masse' mijn buxushaagjes hadden verorberd en dat ik nu moet aankijken naar de stokjes die zijn overgebleven. In ieder geval, er is té veel miserie met buxusstruiken, hoe mooi ze ook ogen. Ik ga al die haagjes door andere planten moeten vervangen. De tuinman zal wel raad weten. Tot morgen
Maand 4 is voorbij en maand 5 kan beginnen. Dat gebeurt met een speciale dag: Dag van de Arbeid. Of is het Feest van de Arbeid? Als ik zeg 'dag' moet er gewerkt worden en als ik zeg 'feest' kan ik luilekker buiten genieten van deze dag mits de temperaturen het enigszins toelaten. Ik heb geen zin om te werken, ik maak er maar een 'feesteke' van. De zon schijnt en daar moet ik mijn voordeel uit halen. En deze morgen kreeg ik een verrassingsboeketteke per WatsApp toegestuurd: een tuiltje lelietjes-van-dalen. Tot we mooi Nederlands moesten praten, dat Joos Florquin (1916-1978) en zijn companen ons aanleerden in het programma "Hier spreekt men Nederlands", waren dat muguettekes. Nu zijn het meiklokjes en officieel noemen ze convallaria majalis. Alles aan deze plant is giftig. In de farmaceutische industrie verwerkt men ze, omdat ze verschillende biochemische stoffen bevatten die de hartwerking zouden kunnen beïnvloeden. De gedroogde blaadjes zijn ideaal om op een feestje of in de klas als 'niespoeder' te gebruiken. Het 'lelietje-van-dalen' zou ontstaan zijn, volgens een kerkelijke mythe, door de tranen die Maria plensde onder het kruis waar haar zoon Jezus de marteldood stierf op de 'Berg Golgotha'. In Engeland noemt men deze 'the Lily of the Valley' daarom ook: Mary's Tears. De bloem zou volgens de 'Oude Germanen', en Germanen zijn we nog altijd, geluk en liefde brengen en symbool staan voor liefde en zuiverheid. Hier wil ik een citaat dat Heinrich Heine (1797-1856) liet optekenen, bij een leugentje voor een mooi verhaaltje: "God zal het me wel vergeven, het is tenslotte zijn vak". Maar het is ook de maand van de 'beewegen'oftewel 'bedeweg' of 'ommegang' of 'bedevaart'. De toeristenbussen met de bedegangers zullen naar alle bedevaartsoorden uitrijden om de mensen de gelegenheid te geven er kaarsjes te branden voor het beeld van Maria of een andere Heilige. En voor de rest, na het kaarsje en gebed, maakt men er een toeristische uitstap van met alles wat daar bij hoort: een pintje, een koffie een taartje, wie weet zelfs een dansje in die grote baancafés als ze nog bestaan. Voetvolk zal men ook wel tegenkomen. Voor de doorgedreven en fantieke stappers is het een pelgrimstocht richting Santiago de Compostella in Spanje, anderen nemen genoegen met enkele tientallen kilometers richting Scherpenheuvel in Vlaams Brabant. Al opgemerkt dat ik veel verkleinwoorden gebruik? Dat is het enige dat ik kan leren van de West-Vlaming. Het spreken is onbegonnen werk, maar 'je-ke' achter een woordje zetten lukt wel af en toe. Tot morgen
Ik ben nogal rap met het ventileren van een mening over een ander. Op deze 'Dag van de Filosofie' vond ik de uitspraak van Freek de Jonge daarover passend: "Elk oordeel vóór het 'Laatste Oordeel', is een vooroordeel". Goed nietwaar? Omdat ik nog niet weet welke temperatuurklasse het buiten zal worden die bepalend is voor mijn kledij, blijf ik nog even in pyjama zitten om op mijn gemakske de 3 daagse krant verder uit te pluizen en de spellekes verder te spelen. Natuurlijk stootte ik weer bij de 'woordzoeker' op woorden uit een ver verleden die van wikipedia een klikipedia maakte. Ik zag 'minstreel' staan en dacht: dit moet toch minnestreel zijn? En ongewild begon mijn zoektocht naar de zangers en andere hofdignitarissen van lang geleden. Een 'minstreel' was een middeleeuws artiest verbonden aan een broodheer, meestal een edelman. Maar er zijn al langer de 'rapsode'gekend, rondtrekkende zangers bij de 'Oude Grieken' en te vergelijken met de 'Keltische bard', op zijn beurt niet te verwarren met een 'fili' die opleiding had genoten en in hoger aanzien stond. Een bard was een lyrische dichter of zanger. Een 'skald' was de hofdichter bij de Vikingen. Zij schreven gedichten over de Noorse mythologie en worden ook een beetje als de geschiedsschrijvers bezien omdat veel van hun teksten bewaard zijn. Er is ook aan de prinselijke en andere hoven, een hofnar te vinden, de grappenmaker tot de 18e eeuw, in dienst om iedereen wat te doen lachen. Dikwijls vond men er ook een 'jongleur', een acrobaat die behendig was in het werpen en opvangen van voorwerpen. Bij de 'minnezangers' van de vroege Middeleeuwen, staat de 'Hoofse Liefde' centraal in gedichten en liederen. Er is ook de 'troubadour' vooral in Zuid-Frankrijk en de 'trouvères' genoemd in het Noorden van het land. Het is een muzikant-dichter die zelf zijn eigen teksten ten gehore bracht en zichzelf begeleidde met een muziekinstrument. Zij hadden verschillende liedvormen: alba of aubade, dansa of balada, escondig, gap, jeu parti, postorella, serventes, phanh of plainte, discort. Ik kan de uitleg geven maar ik bespaar jullie al de bezongen vormen en communicatie in de 'hoofse minne'. Dan komen we bij het badinerend genoemde 'smartlappenlied'. Bij die omschrijving viel wat interessants te rapen. In de kristelijke liturgie betreft het een doek met afbeeldingen van het lijden van Jezus die tijdens de vasten over het altaar gedrappeerd werd, in de 19e-20e eeuw, letterlijk een 'doek vol smart'. De straatzangers in die tijd gebruikten een 'roldoek' om hun verhalen die ze bezongen kracht bij te zetten door ze te illustreren vooral de moordverhalen. Sinds de 'Zangeres Zonder Naam'(Maria Servaes 1919-1998) met haar levensliederen in de jaren zestig van de vorige eeuw populair werd, gebruikten mensen die neerkeken op dit genre, het woord 'smartlap'. In de 'smartlappen' worden larmoyante geschiedenissen verteld en gezongen over armoede, zieke moeders en stervende kinderen. Dat was een deel van mijn 'woordzoeker'. Het is ondertussen warm genoeg om een poloke en giletke aan te trekken in plaats van een coltrui met lange mouwen. Tot morgen
