Ik mag mijn gedacht zeggen en schrijven vandaag. Het is de 'Internationale Dag van de Persvrijheid' en dat al sinds 1993. Niet dat ik zo malcontent ben in het leven of onze samenleving maar wel over de 'groene jongens' die ons het leven zuur maken en me weeral eens op kosten jagen. Eén groen blaadje aan een struik of boom, en wie is er als de weerga op het appèl? De rupsen, de mieren, de muggen, de vliegen, de bromvliegen.... Bestrijding is volgens de groene garde uit den boze want dat is vergif voor al het levend volk. Ik zie dus lijdzaam toe hoe mijn buxusstruiken opgepeuzeld worden niettegenstaande ik voorgaande jaren geurige planten in hun nabijheid zette om die kruipende wezens weg te jagen. Wat moet ik doen tegen al die mierennesten die gangen graven en het zand in hoopjes leggen zodat ik niet kan negeren dat ze een werkzaam volkje zijn. Dat er veel slaappillen genomen worden verbaasd me ook al niet. Ik heb er gelukkig geen nodig maar ik moet weer veel moorden plegen op levende wezens omdat hun gezoem me irriteerd en ik me bloeddonor voel voor dieren waar ik het nut niet van inzie. Het gefladder van de vliegen en brrromvliegen, die eerst buiten overal gaan aanzitten en dan liefst op mijn boterham komen zitten met hun vuile poten. Om nog niet te spreken over het onkruid dat alles wegduwt en het voedsel van mijn mooie bloemekes weggraait vooraleer mijn geraniums, hortensia's en azalea's er kunnen van profiteren. De slogan 'maai mei niet' is een goede vinding voor de grasperken maar daarbuiten is het zweten en puffen om het niet-gewilde groen uit mijn hokfe handmatig te verwijderen. Dat zal de komende dagen wel deel uitmaken van mijn dagtaak: onkruid verwijderen, rupsen doodtrappen en muggen naar andere oorden slaan en mierenhopen vertrappelen. Ik heb gezezgd. Voor de rest ben ik een vredelievend mens.
De kroningskoorts is overal toegeslagen. De vele wetenswaardigheden over de binnenkort gezalfde en geoliede koning en zijn gemalin, houden de kranten en de tv bezig. Aan de traditie van de kroning zijn er al veel geschiedenislessen gewijd ook aan de meest bizarre kroningen gedurende de afgelopen 700 jaar of is het al 900, geleden. Gelukkig lees en bekijk ik dat allemaal graag. De kroning van een koning, volgens eeuwenoud recept, gebeurt nu ook weer niet iedere dag. Het zijn tenminste geen oorlogsbeelden of rampen die getoond worden maar grandeur, glitter, glans en eerbied voor een oud gebruik van een eens zó machtige natie. Vandaag, morgen en overmorgen zal ik alles doen wat moet gedaan worden om zaterdagmorgen, van bij het opstaan de tv aan te zetten en in de zetel te ploffen. Ik wil alles volgen en horen tot de plechtigheid is afgelopen. Daarna zal ik waarschijnlijk te moe zijn om zelf een kroningsquiche te maken of te bakken. Ik zal er een meebrengen van het warenhuis en op de gezondheid van het koninklijk paar smakelijk op te eten. Tot morgen
Al 49 jaar is het geleden dat ik mijn "tweede dag van de arbeid" had en dat ieder jaar uitbundig wil vieren. Een kindje van amper 2,800kg en 50cm lang, is uitgegroeid tot een bonk van een vent, en ondertussen zelf al een kroost van 3 bijna volwassen kinderen heeft. Een 'zucht' en de tijd vliegt zo voorbij, wat hij ondertussen ook zelf vaststelde. En wonder boven wonder, is het vandaag de 'Internationale Dag van de Tonijn', dat hem als voedsel niet zo erg aanspreekt, maar het Vlaamse Woord van de dag is meer zijn gading; charcuterie, dat een samenvoeging is van 'chair'(vlees) en "cuire' (koken). Nu is een charcutier iemand die fijne vleeswaren maakt. Spijtig zijn die ambachtslui ook een beetje verdwenen en komen die honderden verschillende soorten vleesbereidingen, die in slagerijen geëtalleerd liggen, uit een fabriek. En dan springt mijn geheugen naar de memorabele geschiedenis van "Jeroom en Benzamien". Een BRT serie uit 1966, naar het boek uit 1947 van Ernest Claes (1885-1968). Magistraal vertolkt door Robert Marcel (1900-1987), alias varkensslager Jeroom en Luc Philips (1915-2002), alias beenhouwer Benzamien.
Hoe verstrooid kan een mens zijn? Hoe moeilijk is het om een evidentie te vinden? Dat overkwam me deze morgen bij het invullen van het kruiswoordraadsel. Het is soms woorden die ze maken die ik moet zoeken en ga er dus van uit dat het weer een woord was dat niet alledaags zou zijn bij de omschrijving: een vrouwelijk kind. Zoeken en zoeken, is dat misschien een kind-in, een kind-a of nog een andere klinker aan het einde van kind? Tot plots mijnen frank (een euro is te duur) viel en het juiste antwoord vond: dat is natuurlijk een meisje!!! Hilariteit alom in mijn huishouden dwz dat ik de enige was die om dergelijke dwaasheid moest lachen. Minder plezier had ik toen ik zag dat de rupsen 'en masse' mijn buxushaagjes hadden verorberd en dat ik nu moet aankijken naar de stokjes die zijn overgebleven. In ieder geval, er is té veel miserie met buxusstruiken, hoe mooi ze ook ogen. Ik ga al die haagjes door andere planten moeten vervangen. De tuinman zal wel raad weten. Tot morgen
Maand 4 is voorbij en maand 5 kan beginnen. Dat gebeurt met een speciale dag: Dag van de Arbeid. Of is het Feest van de Arbeid? Als ik zeg 'dag' moet er gewerkt worden en als ik zeg 'feest' kan ik luilekker buiten genieten van deze dag mits de temperaturen het enigszins toelaten. Ik heb geen zin om te werken, ik maak er maar een 'feesteke' van. De zon schijnt en daar moet ik mijn voordeel uit halen. En deze morgen kreeg ik een verrassingsboeketteke per WatsApp toegestuurd: een tuiltje lelietjes-van-dalen. Tot we mooi Nederlands moesten praten, dat Joos Florquin (1916-1978) en zijn companen ons aanleerden in het programma "Hier spreekt men Nederlands", waren dat muguettekes. Nu zijn het meiklokjes en officieel noemen ze convallaria majalis. Alles aan deze plant is giftig. In de farmaceutische industrie verwerkt men ze, omdat ze verschillende biochemische stoffen bevatten die de hartwerking zouden kunnen beïnvloeden. De gedroogde blaadjes zijn ideaal om op een feestje of in de klas als 'niespoeder' te gebruiken. Het 'lelietje-van-dalen' zou ontstaan zijn, volgens een kerkelijke mythe, door de tranen die Maria plensde onder het kruis waar haar zoon Jezus de marteldood stierf op de 'Berg Golgotha'. In Engeland noemt men deze 'the Lily of the Valley' daarom ook: Mary's Tears. De bloem zou volgens de 'Oude Germanen', en Germanen zijn we nog altijd, geluk en liefde brengen en symbool staan voor liefde en zuiverheid. Hier wil ik een citaat dat Heinrich Heine (1797-1856) liet optekenen, bij een leugentje voor een mooi verhaaltje: "God zal het me wel vergeven, het is tenslotte zijn vak". Maar het is ook de maand van de 'beewegen'oftewel 'bedeweg' of 'ommegang' of 'bedevaart'. De toeristenbussen met de bedegangers zullen naar alle bedevaartsoorden uitrijden om de mensen de gelegenheid te geven er kaarsjes te branden voor het beeld van Maria of een andere Heilige. En voor de rest, na het kaarsje en gebed, maakt men er een toeristische uitstap van met alles wat daar bij hoort: een pintje, een koffie een taartje, wie weet zelfs een dansje in die grote baancafés als ze nog bestaan. Voetvolk zal men ook wel tegenkomen. Voor de doorgedreven en fantieke stappers is het een pelgrimstocht richting Santiago de Compostella in Spanje, anderen nemen genoegen met enkele tientallen kilometers richting Scherpenheuvel in Vlaams Brabant. Al opgemerkt dat ik veel verkleinwoorden gebruik? Dat is het enige dat ik kan leren van de West-Vlaming. Het spreken is onbegonnen werk, maar 'je-ke' achter een woordje zetten lukt wel af en toe. Tot morgen
Ik ben nogal rap met het ventileren van een mening over een ander. Op deze 'Dag van de Filosofie' vond ik de uitspraak van Freek de Jonge daarover passend: "Elk oordeel vóór het 'Laatste Oordeel', is een vooroordeel". Goed nietwaar? Omdat ik nog niet weet welke temperatuurklasse het buiten zal worden die bepalend is voor mijn kledij, blijf ik nog even in pyjama zitten om op mijn gemakske de 3 daagse krant verder uit te pluizen en de spellekes verder te spelen. Natuurlijk stootte ik weer bij de 'woordzoeker' op woorden uit een ver verleden die van wikipedia een klikipedia maakte. Ik zag 'minstreel' staan en dacht: dit moet toch minnestreel zijn? En ongewild begon mijn zoektocht naar de zangers en andere hofdignitarissen van lang geleden. Een 'minstreel' was een middeleeuws artiest verbonden aan een broodheer, meestal een edelman. Maar er zijn al langer de 'rapsode'gekend, rondtrekkende zangers bij de 'Oude Grieken' en te vergelijken met de 'Keltische bard', op zijn beurt niet te verwarren met een 'fili' die opleiding had genoten en in hoger aanzien stond. Een bard was een lyrische dichter of zanger. Een 'skald' was de hofdichter bij de Vikingen. Zij schreven gedichten over de Noorse mythologie en worden ook een beetje als de geschiedsschrijvers bezien omdat veel van hun teksten bewaard zijn. Er is ook aan de prinselijke en andere hoven, een hofnar te vinden, de grappenmaker tot de 18e eeuw, in dienst om iedereen wat te doen lachen. Dikwijls vond men er ook een 'jongleur', een acrobaat die behendig was in het werpen en opvangen van voorwerpen. Bij de 'minnezangers' van de vroege Middeleeuwen, staat de 'Hoofse Liefde' centraal in gedichten en liederen. Er is ook de 'troubadour' vooral in Zuid-Frankrijk en de 'trouvères' genoemd in het Noorden van het land. Het is een muzikant-dichter die zelf zijn eigen teksten ten gehore bracht en zichzelf begeleidde met een muziekinstrument. Zij hadden verschillende liedvormen: alba of aubade, dansa of balada, escondig, gap, jeu parti, postorella, serventes, phanh of plainte, discort. Ik kan de uitleg geven maar ik bespaar jullie al de bezongen vormen en communicatie in de 'hoofse minne'. Dan komen we bij het badinerend genoemde 'smartlappenlied'. Bij die omschrijving viel wat interessants te rapen. In de kristelijke liturgie betreft het een doek met afbeeldingen van het lijden van Jezus die tijdens de vasten over het altaar gedrappeerd werd, in de 19e-20e eeuw, letterlijk een 'doek vol smart'. De straatzangers in die tijd gebruikten een 'roldoek' om hun verhalen die ze bezongen kracht bij te zetten door ze te illustreren vooral de moordverhalen. Sinds de 'Zangeres Zonder Naam'(Maria Servaes 1919-1998) met haar levensliederen in de jaren zestig van de vorige eeuw populair werd, gebruikten mensen die neerkeken op dit genre, het woord 'smartlap'. In de 'smartlappen' worden larmoyante geschiedenissen verteld en gezongen over armoede, zieke moeders en stervende kinderen. Dat was een deel van mijn 'woordzoeker'. Het is ondertussen warm genoeg om een poloke en giletke aan te trekken in plaats van een coltrui met lange mouwen. Tot morgen
Dertien uur is al gepasseerd, méér dan tijd om aan mijn dagtaak te beginnen: schrijven. De tijd vliegt altijd zo rap voorbij en voordat ik het weet is de namiddag er al. Die dient dan voor andere bezigheden dan de voormiddag. Het is nu halfslachtig weer te noemen, het kan zonnig worden maar nog iets teveel aaneeengesloten wolken om de zon er te laten doorpriemen. Maar er is beterschap op komst tegen de tijd dat ik mijn schrijfsel van de dag voltooid heb. Voilà, dit gezegd en geschreven zijnde heb ik al wat tijd doorgebracht met herinneringen op te zoeken bij het 'Vlaamse Woord van de dag' "classeur". Denken jullie, net als ik meteen aan Jomme Dockx, het prototype van de klasseerder-ambtenaar op een federaal ministerie? Ik dus wel, en meteen zie ik de legendarische "De Collega's" voor mijn geestesoog verschijnen. Het was een stereotypering en een wat karikaturaal neerzetten van alle functies die er te begeven zijn op een ministerie in de jaren 70-80 van vorige eeuw,zoals Tienpondt, Persez, Verastenhove, De Pesser, Van Hie, Puis, Baconfoy, Mme Arabelle... Een tragicomische reeks die het alledaagse, de onderlinge irritaties bij mensen blootlegt die gedwongen zijn ùùùùùren aan een stuk elkaars aanwezigheid te moeten verdragen en samenwerken. Het was het Mechels Miniatuur Teater en zijn spelers die deze reeks neerzetten na het succes in hun theaterzaal. Nu noemt het gezelschap, 't Arsenaal, en is op de zelfde locatie als het MMT gevestigd.
Het is vandaag de 'World Tai Chi-dag'. In meer dan 80 landen wordt deze bewegings- en belevingskunst in het zonnetje gezet en komt oorspronkelijk uit China. Het is ook de "Dag van de Immunologie", "De Dag van de Dierenarts" en al die beroepen en bezigheden verdienen het om eens extra aandacht te krijgen. Zeker en vast ook de "International Dag van de Dans". Vorige jaren heb ik er al over geschreven maar omdat het vandaag ook de verjaardag is van Gerard Joling, wilde ik zijn grootste hit over de mooiste 'dans' ook eens benoemen: No more Bolero's. Ik heb er naar geluisterd en de hond was akkoord dat het volume wat de hoogte in ging. Meteen wilde ik ook wat meer weten over deze dans en muziek, die toch wat in het verdomhoekje is geraakt. Het isvan oorsprong Spaanse muziek in driekwartsmaat en ten gehore gebracht met guitaar en castagnetten. In 1780 bedacht ene 'Sebastiono Carezo' er een dans bij voor 1 danser of een duo. De Cubaanse bolero is in tweekwartsmaat en de gezongen bolero's zijn heel populair in Latijns-Amerika. Verschillende klassieke componisten lieten zich inspireren door deze opzwepende muziek van traag naar up tempo. De bekendste zijn Frédéric Chopin (1810-1849) met "Bolero voor Piano" en Maurice Ravel (1875-1937) met zijn "Bolero met orkest" voor ballet.Ik mag niet vergeten vermelden dat de 'bolero' een kort vestje is met lange of korte mouwen en geïnspireerd op het korte vestje van de stierenvechter. Tot morgen
Is het weer beter dan gisteren? Een ietsepietsie, zou ik zeggen. Nog wel vrij veel wind, wat motregen maar toch al 13°C. Een hele verbetering. Maar ietsepitsie bracht me op het liedje "Kili watch" van Belgische groep 'The Cousins'. Een song uit 1960, met een lyrics die altijd maar herhalingen zijn van de zinnen "kili (4x), watch (4x), ké um ken ké ala, ale a tsalma, a tsalma poli watch (2x)". Een vertaling van deze woorden heb ik niet gevonden en het lied duurt op z'n minst 3 min. Een enorme hit in die jaren en het vinyl ging meer dan 1.000.000 keren over de toonbank. De verdeling van de royalties dreven de leden uit elkaar.
Gisteren vroeg een blogger zich af, bij het tonen van een foto over zijn 'Eerste Communie', of de korte broek nog van deze tijd was. Wel, als je naar de kiekjes kijkt die de Engelse Catherine maakt van haar kroost, zie je dat het bij the royals nog volop mode is dat de jongetjes met korte broek rondlopen, in gelijk welke periode van het jaar, met kniekousen op de koop toe. Maar op de foto was te zien dat het kleine ventje een klein missaaltje vasthield, waar ikzelf op 21 april al gewag van maakte. Vooraleer dat ik dat misboekje kreeg was er maanden voorbereiding aan vooraf gegaan door de godsdienstles op het eerste uur van de dag. De dag begon met de onvermijdelijke vragen uit de cathechismus. Iedere morgen werd ik of een andere kind ondervraagd of we de antwoorden van de aangeduide vragen wel van buiten geleerd hadden de avond voordien. In de schoolcatechismus stonden 373 vragen met het bijbehorende antwoord en was een leidraad voor de katholieke leer voor de kinderen. Petrus Canisius (1521-1597) was de heilige die dit vraag- en antwoordboekje samenstelde. Dit boekje werd 400 jaar lang gebruikt in scholen en parochies. Onze Petrus moest een zeer aimabel man geweest zijn, want nergens in zijn boekje is er iets te vinden tegen een andere geloofsgroepering. Zijn boekje werd opgebouwd rond drie belangrijke deugden: geloof, hoop en liefde. Er zijn nog andere catechismussen: de 'Romeinse' van Carolus Borromeus (1538-1584), en een 'Mechelse' van 1609, opgesteld door de jezuieten. Elk had zijn doelgroep, invalshoek en uitgave. Om te eindigen, zoals jullie allemaal wel weten hebben de gepensioneerden het druk, druk, druk en geen tijd om er nog iets anders bij te doen. Dit is het antwoord van Petrus Canisius: "als je té veel te doen hebt, zul je met Gods hulp tijd vinden om het allemaal te doen". Tot morgen
Ik heb geen synoniemen meer om dit lenteweer te omschrijven. Daarom geef ik de droge cijfers: 10°C met een gure zuidoostenwind erbij, wolkenvelden en een omfloerste zon, wat zo veel wil zeggen als 'regen in de ton'.Toch zijn er enkele dingen waar ik naar uitkijk. Als Queen-fan kom ik vanavond kijken naar de heruitzending van de docu "Freddie Mercury, the final act". Ik heb het wel al tientallen keren gezien. Deze keer kijk ik weeral eens naar de uitvoering van Georges Michael, "Somebody to love". Dat is één van de weinige zangers die een weergaloze uitvoering geeft van een andermans hit. Meestal is het originele niet te evenaren, maar hier dus wel. Ik las ook dat er binnenkort een veiling is bij Sotheby's met meer dan 1500 memorabilia van Freddie met onder andere zijn 'kroon' en legendarische bijpassende mantel. Die is natuurlijk niet zo mooi als de hermelijnen staatsiemantel van koning Willem Alexander die hem 10 jaar geleden om zijn schouders drapeerde om als staatshoofd geïnstalleerd te worden. Ondertussen kijk ik vandaag even naar de oranjegekte bij de noorderburen. Onder de Oranje Leeuw, zijn er een aantal activiteiten waarvan geacht wordt dat het koninklijk gevolg daar aan gaat meedoen, zoals koekhappen, stokvanger, parades, dansjes, oerhollandse gezeligheid. Dit jaar staat de 'tom pouce' op de feesttafel, als centrale lekkernij. Gelukkig moeten ze niet millefeuille zeggen, maar is het gewoon geschreven zoals uitsproken 'tompoes'. Ik ga kijken naar de modeshow van de adellijke dames in het uitgebreide gezelschap. Zijn verjaardag is dus een dag vol tradities waarbij de koning waardig lacht, wuift en handjes schudt. Nog een beetje meer uit de tijd, met méér dan 700jaar oude plichtplegingen, zal de kroning van King Charles III zijn, met inwijdingsrituelen die we nergens anders meer zien of ooit gezien hebben. Bij de uitzending zal er veel uitleg moeten gegeven worden over elk detail en over de symboliek van elke handeling die de Aartsbisschop van Canterbury zal doen. Ook over de kledij en de kroon van King and Queen zal een aardig woordje gezegd worden. Nog een weekje geduld, en we kunnen met z'n allen de 'kroningsquiche' klaarmaken. Een klassieke quiche met toevoeging van spinazie, tuinbonen en dragon. Het is het uitproberen waard.
Deze week werd ik geconfronteerd met vragen over mijn onderwijs in het jaar stillekes. In het kader van geschiedenislessen vroeg mijn kleindochter 'hoe we met elkaar communiceerden' bij gebrek aan gsm, pc en nog meer technologische innovaties van de laatste jaren. Ze zijn vergeten dat gewoon 'face to face' spreken de meest natuurlijke manier is van communiceren. Ook de vragen 'hoe we naar school gingen?' was al een openbaring: te voet. Ook 'schrijven en schrift' is blijkbaar al een vraag aan gepensioneerden waard. Mijn antwoord is dat ik gelukkig ben met mijn antiek onderwijs dat ik gekregen heb en dat ik nu plezier heb om de hedendaagse technologie te ontdekken. Maar ik wel kan lezen, schrijven, babbelen en me verplaatsen als den elentriek uitvalt.Tot morgen
Zo soms wil ik wel eens stoefen met mijn geheugen en talenkennis, vooral als ik dan weer een goede taaloefening gemaakt heb en denk dat mijn geheugen nog perfect in orde is. Ik dacht dat ik de zin "another day, another news" ooit gehoord had in een song, maar mijn geheugen was verkeerd. Ik vond wel veel liedjes met "another day" zoals van Linda en Paul McCarthy, Michele Morrone, Kordhell, maar dat van Phil Collins is wel het bekendste: Oh, think twice, it's another day for you and me in Paradise. En als we de overleden Unicefambassadeur Paul van Vliet (1935-2023) mogen geloven is dat paradijsje in ons eigenste Vlaanderen gelegen. Want wat is het bekendste lied van deze Nederlandse cabaretier? "Vlaanderen" en wel met de openingszin "En als ik weg wil zijn, ga ik naar Vlaanderen.....Ik voel me in Vlaanderen zorgeloos, ik voel me in Vlaanderen vrij. En als ik lachen wil, ga ik naar Vlaanderen, want ze lachen niet zo gauw, maar als ze lachen, is het echt!". Als je jonger bent is het "Paradise" gelegen bij "the Dashbord Lights" van Meat Loaf (Marvin Lee Aday 1947-2022). Maar het is een dag vol mooie muziek waarvan de uitvoerders helaas zijn komen te gaan. Zo gisteren Harry Belafonte (1927-2023) de zanger van de calypso-songs zoals "Mathilda", "Banana Boat", "Island In The Sun". Samen met Malcolm X (1925-1965), Martin Luther King (1929-1968), Sidney Poitier (1927-2022) was hij een voorvechter voor gelijke rechten voor de Afro-Amerikanenen al vanaf de jaren 1960. En zoals we allemaal weten is "Black Lives Matters" nog altijd niet gestreden.
Maar ik was al vroeg op pad deze morgen en wel richting Nieuwpoort. Mijn bijna 12 jarige kleindochter is met de klasgenoten van het 6e leerjaar op zeeklassen in Oostduinkerke. Een kennismaking met Nieuwpoort staat dan ook op het programma omdat deze uitstap met tram, eigenlijk kadert in een geschiedenisles. Dus ik ook de tram opgestapt en aan de Vismijn gewacht op de bende 12jarigen. Natuurlijk hebben de juffen niet graag dat er bezoek is voor 1 kind, dat dan als een buitenbeentje bezien wordt en waar de andere kindjes een beetje jaloers op kunnen zijn. Maar ik kreeg clementie omdat ik aan de kust woon en haar niet al te dikwijls kan zien. Mee op stap gaan zat er niet in, spijtig want ik loop wel graag langs het sluizencomplex de 'Ganzenpoot'. Ik loop ook eens graag op het Albert I-monument dat een prachtig uitzicht geeft op de weidse omgeving de IJzer en de 5 andere vaarten die daar allemaal samenkomen zoals, Kanaal Nieuwpoort-Duinkerke, Kanaal Plassendale- Nieuwpoort, Veurne Ambacht, Oude Veurnevaart, Grote Beverdijkvaart en de Kreek van Nieuwendamme. Tot morgen
Op radio 1 deze morgen: "S.O.B" (son of a bitch), een lied gebracht door Nathaniel Rateliff & The Night Sweats. Dat maakte me direct wakker met het aanstekelijke ritme van de song. De eerste zinnen: I'm gonna need someone to help me, I'm gonna need someody's hand, ...someone to hold me down,...someone to care. Voilà, dat zijn toch mooie woorden om de dag mee van start te gaan. Nadat ik wat meegekweeld had en wat koffie had gedronken om ook de interne mens wakker te maken, kon ik aan mijn dagblad beginnen. Mijn eerste bedenking, amai, er is veel te lezen vandaag. Mijn tweede gedacht: ze zijn gisteren voor hun bladvulling niet van hun bureau moeten weggaan om deze nieuwsgaring te weten te komen. Alles stond al op internet of op VRTnws, of gewoon een beetje opzoeken en bellen naar bevriende commentatoren of correspondenten. Wat was er dan nodig? Wat nieuws en een vlotte pen van nieuwsgaarder. De resultaten van Pfos in het bloed van de jongeren in Zwijndrecht (1blz), de 'crècherapporten(1blz), het terugstorten van coronagelden die teveel aan sommige zelfstandigen werden gegeven (1blz), de sterren van Sergio die sneller verdwijnen dan ze zijn gekomen (1blz). Naar de tv-programmatie voor vanavond werd ook gekeken. Welke uitzending biedt er inspiratie om ook een bladvulling mee te krijgen? Iets dat er kan uitzien alsof ik op stap ben geweest en het werk van de ander een beetje in de schaduw stelt, misschien zelfs door mijn interessante kijk het gras van onder de tv-reportage kan maaien!. De Antwerpse Joden, hun wijk en gewoontes (1blz)!. Dan het verhaal van de amateurmeteoroloog die ter sprake kwam bij Karl tijdens de zondagse koers. Het weerbericht van de getalenteerde weerman Geri Haerynck, is spijtig genoeg alleen geldig voor Koekelare. Volgens hem zou het in die gemeente en misschien ook elders in ons land, slechts 1 maand beter zijn dan nu, en dat is in juni (1blz). Het verhaal dat me meest verbaasde was over de sjoemelhoning. Dus mensen let op als je goedkope honing ziet staan, al zeker als die geïmporteerd is uit China of Turkije, zelfs uit Groot Brittanië. Echte honing kost 2,32€/kilo, malafide importeurs vervangen de honing (soms voor meer dan 90%) door suikerstroop dat maar 0,40€/kg kost. Men weze dus op zijn hoede (1/2p). Nog wat politieke verslaggeving vanuit Oostende en de windenergie (1blz) En dan het verhaal van een groot verdriet. Het verhaal van de senatrice met het sterrenkindje Hector, die een rustpauze méér dan nodig heeft (1blz). Ik heb al heel veel gelezen vandaag, veel aandacht besteed aan al het nieuws van te lande en ter wereld en nu gaat al mijn aandacht naar mijn huisgenoot en zijn ballen (voor te spelen). Tot morgen
En ocharme, mijn kleine broertje verjaart vandaag: 71 lentes! De lente laat het dit jaar afweten en ook bij hem is deze lente niet wat ze zou moeten zijn wegens rugpijn. Maar er zal binnenkort wel verandering in komen want de geneeskunde lost tegenwoordig vele kwalen op. Ik denk dat het hem al dikwijls ontgaan is, dat zijn foto hier op mijn vensterblad staat. Ik kijk daar 2 keer per dag naar, een keer als ik mijn rolluiken optrek en 's avonds als ik ze terug laat zakken. Het is een foto van onze tijd in Sinnekloas, met Roger en Maria en waarschijnlijk van 1954. Onze ouders werden geflankeerd door een 'pijlke' met pijpekrullen, een grote strik in het haar en de mooiste jurk van die tijd. Aan de andere kant, op een tafeltje gezeten, een kleiner pijlke, met een bos zwart haar met een foufrou, en een barboteuse aan. Hemdje en broekje uit één stuk met nijperkes als sluiting tussen de billekes. Vanaf 1959 noemde men dat een rompertje, de laatste jaren 'een onesie' en dat is enorm populair geworden bij groot en klein. Het is wel koud vandaag, maar minder nat buiten en met een goeie slok van een geestverruimend vochtje zal de goede luim en het feestgevoel wel brengen. Schol.
De bloesem van de Japanse kerselaar zal een kort leven beschoren zijn. Door het vele vocht van gisteren zijn de roze boeketjes loodzwaar geworden en blijven niet aan de frêle takjes hangen. Komt erbij dat het vandaag erg winderig is, zodat het hier al bloembladjes aan het sneeuwen is. Spijtig, maar de natuur is zich hier te lande, toch wat aan het herstellen van een vochttekort. Het is best dat het nu gebeurd en niet in de tijd dat iedereen vrijaf heeft. Natuurlijk zijn nu de grootste slachtoffers de 'strandbars' die geen volk op de vloer van hun dure investering kunnen verwelkomen. Het is echt wel té frisjes om op het strand iets te gaan drinken. Misschien is het wel weer om de uitdaging die mijn 2 vrienden me oplegden vorig jaar, eens uit te voeren. Ik doe iedere dag woordle en woordle6, en waarom eens niet enkel een blog schrijven met 5 en 6 letterwoorden, was hun vraag en uitdaging. Zo simpel is dat niet natuurlijk, want in een normale schrijfstijl wisselen woorden in lengte elkaar af. Maar mocht ik niet meer weten wat doen vandaag, zal ik proberen een klein verhaaltje te vertellen met 5-6 letterwoorden. Eens zien of het me lukt er iets begrijpsbaar van te maken. Tot morgen
Ik moet het niet vertellen aan de goegemeente, het is een koude, natte zondag. In de koers is er al een belangrijk slachtoffer gevallen, een mogelijke winnaar van deze Ardense klassieker, een Sloveen die al meerdere wedstrijden gekleurd heeft door zijn sportiviteit en talent. Maar ja, sport eist zijn slachtoffers, zeker als die plaatsvinden op de openbare weg, met putten en kuilen welbekend in ons landje. Niemand heeft op voorhand eens met een 'emmerken asfalt' de baan gecontoleerd om eventuele mankementen handmatig te repareren. Straks zal ik wel naar het vervolg kijken van La Doyenne, 'de oude dame'. Het is de oudste wielerkoers hier te lande met een eerste editie in 1892 en nu dus de 109e. De laatste koers van de 'voorjaarsklassiekers', de laatste van de Ardennenweek. Ik hoop maar 1 ding: geen slachtoffers meer bij de coureurs tijdens deze lange (bijna 260km) rit en soms gevaarlijke afdalingen.
Het is toch een speciaal dagske voor mij, ondanks dat regenweer, want dat heeft er niks mee te maken. Ik schrijf vandaag mijn 1200e tekstje. Al 1200 keer ben ik aan mijn geïmproviseerde bureau gaan zitten op een gemakkelijke stoel, om een berichtje te schrijven en het de wereld in te sturen. Iedere dag een uurtje of twee van mijn leven dat ik kan delen met de mensheid. Al zijn dat er maar een tiental per dag, het doet me telkens plezier wat voor hen te schrijven. Maar ik heb al schrijfwerk gedaan ondanks het gevorderde uur van de dag. Mijn kleindochter wilde weten over wat voor soort technologie ik beschikte tijdens mijn schoolgaande jaren en werkervaringen. Een simpel antwoord: geen. Het dichtste dat bij hedendaagse technologie kwam was de schrijfmachine en het gebruik van het toetsenbord en dat is het enige wat nu nog altijd nuttig is. Voor de rest is mijn diploma gedateerd, dat wil zeggen dat het onbruikbaar is mocht ik de behoefte voelen om terug het beroep van 'baker' vroedvrouw, verpleegster uit te oefenen. Ik zou terug op de schoolbanken moeten plaatsnemen, stage doen en een eindwerk maken. Tijdens de bevallingsarbeid beschikten we toen over een 'pinard', een doptone en wat later een 'Doppler' om het kinderhartje te horen kloppen. Het was vooral de ogen gebruiken, en fingerspitzengefühl hebben.Tijden veranderen vliegensvlug en het vraagt inspanningen om bij te benen met al de machinerie die nu tijdens de bevalling gebruikt wordt. Maar tijdens mijn werkzaamheden als gepensioneerde maak ik dankbaar gebruik van deze nieuwerwetse manieren van werken en opzoekingen doen. Klik klik klik, eigenlijk een beetje zoals het 'Iedereen Beroemd' item: klikipedia. Zo werk ik meestal aan mijn essays. Ik vind dat leutig en plezant en vind allerlei toffe items en antwoorden op mijn vragen. Zoals voor vandaag, stelde de Unesco op 23 april 1995 de 'Wereldboeken en Auteursrechtendag' in. Niet toevallig gekozen want het is de geboorte- en sterfdag van William Shakespeare (1564-1616) en ook van Miguel de Cervantes (1547-1616). Niet te verwonderen dat het vandaag dan ook de 'Internationale Dag van de Engelse en Spaanse Taal' is. Tot morgen
De binnenbezigheden zijn onuitputtelijk, want de nattigheid buiten doet me binnenblijven. Lezen, wassen, plassen, koken, muziek beluisteren en tv-kijken en nog zovele dingen meer. Het is wel gevaarlijk weer om een verkoudheid vast te krijgen. Gelukkig is de griep niet meer actief als ik de uitspraak van dat virus mag geloven: Ik voel me vandaag niet zo lekker, ik denk dat ik antibiotica heb. Met al die koude en regen is dat een meevaller te noemen. Misschien zal op deze "Dag van de Aarde" ook de grond in ons land content zijn met al dat vocht om het grondwaterpeil op normaal niveau brengen. Enfin, niets aan te doen, ik neem alles maar zoals het komt en hou me stillekes bezig in mijn hoekske met mijn boekske. Zelfs de hond komt niet zeuren om buiten te gaan, dan is het buiten wel serieus nat te noemen. Veel valt er in de buitenwereld niet echt te vermelden, dezelfde thema's die al wekenlang de radio, tv en het papier beheersen zijn onuitputtelijk te noemen. Men heeft verschillende facetten aan al die thema's en ieder facet is wel een woord, zin, zienswijze en bladzijde waard om bekeken, besproken en beschreven te worden. Ik hoop op één resultaat: dat alle achterpoortjes in ons land verdwijnen voor iedereen. Nochtans heb ik deze morgen weer eens serieus mijn wenkbrouwen gefronst toen ik las dat in Knokke de mooie poldergrond en landbouwgrond, weer gaat opgeofferd worden voor de rich and famous van onze contreien. Ondanks eerdere protesten, krijgen de investeerders toch hun zin van de minister. Voor de rest legt ze alles en iedereen beperkingen op wat voedsel kan opleveren. Maar voor een balleke met een stick te slaan sluit ze haar ogen en staat ze alles toe. Zou ze zelf zo sportief zijn aangelegd? Misschien zit er dan wel een gratis lidmaatschap in door haar goedkeuring te geven om gezonde en voedzame aarde op te offeren aan een spelletje en verblijf voor de rijken. Ja maar, wordt er gezegd, je moet weten dat dergelijke infrastructuur veel volk naar hier zal brengen. Met een terrein van '18 holes' kunnen er internationale golfwedstrijden georganiseerd en gespeeld worden. Het speelland, de hotels en andere gebouwen zullen direct rendabel zijn en een zekere meerwaarde voor ons land en zeker voor Knokke betekenen. Landbouwgewassen en dieren zullen het wat verder moeten dan 'Het Zoute'. De frigobox- toerist is er nog minder welkom en moet uitwijken naar andere kustgemeentes die meer ontspanning organiseren voor jan-met-de-pet. Genoeg malcontentement geschreven, ik zal wat biografiën lezen van mensen die ik nu al lezend tegenkwam, Richard Nixon, Toon Hermans, Steve Fosset, Bertus Aafjes, Lenin, Kingqley Amis, Oppenheimer, en nog vele mensen meer, voor wie deze dag speciaal te noemen is of was. Tot morgen
Een grillige koude winderige aprilse dag. Het spreekwoord zegt: wil april toch niet vertrouwen, hij is en blijft de ouwe. Ik wil het ook positief bekijken: april maakt de bloem, en mei bekomt de roem. Ondertussen staan mijn bloemekes nog in hun te kleine potjes, te wachten om uitgeplant te worden. Maar het is echt wel te fris om buiten te werken. Zelfs al zou ik mijn tuinbezigheden opnemen, het is zo koud dat ik er niet opgewarmd van zou geraken en al bibberend naar binnen zou spurten. Het enige wat ik vandaag, zoals iedere dag, buiten zal doen zijn wat gooibewegingen, bukoefeningen en naar de brievenbus stappen. Voor de rest zal het warm binnenshuis amusement zijn. En dan kom ik altijd wel wat plezants tegen, altijd wel iets dat nu onbekend is geworden maar waarvan ik dan toch blij ben het gekend te hebben: een paternoster. Het snoer begint met een "†" dat is een kruisteken maken, '•' een dikke bol voor een Onze Vader, vertaling van Pater noster, 3 stipjes, kleine bolleles ··· die staan voor 'Weesgegroetjes' terug een '•' en dan komt men aan het snoer dat 5 keer 10 '·' met daartussen een dikke bol. Het gebedssnoer is een hulpmiddel bij het bidden en bevat minikralen in het snoer en dikke kralen en kruisje. Een 'tientje' lezen was dus de penitentie bij een pekelzonde, één Onze Vader en 10 Weesgegroetjes, een 'rozenhoedje' was de 53 Weesgegroetjes opzeggen in stilte of gezamelijk luidop en de 6 Onze vaders. Nodig om vergiffenis te krijgen voor een ernstiger zonde, zoals niet te biechten gaan of naar de zondagsmis vergeten gaan zijn of gegeten te hebben vooraleer te communie te gaan. Als men pech had, was het 3x de bollekes langs je hand laten glijden, dat was de 'rozenkrans' lezen. Als kind kreeg ik een eenvoudige paternoster bij mijn Eerste Communie en een betere kwaliteit bij mijn Plechtige Communie en Vormsel. Dat werd dan vergezeld op 7 jarige leeftijd met een klein misboekje en op 12 jaar met een 'echt' missaal met de Latijnse teksten en Nederlandse vertaling ernaast. Dat waren nogal tijden!!! Toch moet ik zeggen dat ik nog altijd kan genieten van de rust en de grootsheid van de kerken om mijn nietigheid eens te accentueren en een beetje in mezelf gekeerd kan zijn. Dat is dan de sacrale stilte die noopt tot reflectie. Maar nu is een 'paternoster' een familienaam, een paternoster- liftsysteem,-kast,-visgerei,-biermerk enz. Ook een heel leuk woordspelletje in het kader van het 'langste woord': paternosterbollekensmakerij. Nog een langer woord: hottentottententententoonstelling. Weet je hoe mijn amusement, bloggen of een andere plezante bezigheid, ook genoemd wordt: fröbelen of vrijblijvend creatief bezig zijn. Niet vergeten beste mensen, mijn schooltijd is begonnen in de Freubelklasjes of Fröbelklasjes. Dat zijn nu de 'kleuterklassen'. Ene Friedrich Fröbel (1782-1852) vond dat kinderen beneden de 6jaar ook konden beziggehouden worden en van 'educatie' al moesten kunnen genieten, met kleine werkjes. Hij noemde het de 'Kindergarten', een tuin van en voor kinderen en in die plezante tuin ga ik mijn tijd doorbrengen. Tot morgen
Ik moet een beetje groter schrijven want de ogen van mijn lezers en andere bloggers hebben een groter lettertype nodig, om van mezelf nog niet te spreken. Welke mooie spreuk kwam ik op deze koude aprildag tegen? "Het maakt niet uit of het warm of koud is in de kamer. Het is er toch altijd 'kamertemperatuur". En op secretaressedag zet ik mezelf in de blommekens. Want ik ben baas van mezelf en dus mijn eigen privé-werknemer. Als werkgever geef ik mijn stenotypiste altijd voldoende schrijfwerk om haar een halve dagtaak te bezorgen zodat er van verveling nooit sprake kan zijn. Niettegenstaande dat het vandaag ook de 'Dag van de Chinese Taal' is, wil ik niet dat mijn ondergeschikte daar haar tijd en mijn geld mee moet verdoen. Naar China is ze geweest en kon er ook zonder het Mandarijns of een ander dialect haar plan wel trekken. Met veel gebaren en hilariteit langs beide kanten. Tenandere, zo heeft ze me al jaren geleden verteld, in veel van die internationale hotels spreekt men Chinglish, Engels met een Chinees haar op bv as soon as quickly.
Mijn krollenbolleke, mijn poedelkoppeke ligt momenteel heel braaf aan mijn voeten, want ik heb hem onder zijn poten moeten geven nadat hij met een half volkorenbrood was gaan lopen. Hij kreeg niet genoeg aandacht toen ik met de poetshulp eventjes van woorden wisselde. Het gevolg is nu natuurlijk, dat er darmkrampen en buikpijn op komst zullen zijn net op de dag dat mijn broer en schoonzus mee het avondmaal zullen gebruiken. Ik zal hem naar Georges Michael doen luisteren met zijn prachtige interpretatie van "Somebody to Love" van Freddie Mercury en Queen. Dat ontsproot uit zijn keel tijdens het fameuze Wembleyconcert op 20/04/1992, "Freddie Mercury Tribute Concert". De opbrengst toen en nu nog altijd, gaat naar onderzoek voor aidsbehandelingen.That's all, folks. Tot morgen
Het kan niet missen dat ik denk dat het een koude lente is. Het zit nog vers in mijn geheugen dat 2018 een topjaar was en dat het toen op deze dag 28,1°C in Ukkel was en iets frisser aan zee. Het heeft op deze dag ook al eens gevroren, -3,1°C. Maar dat was in 1884. Daar weet ik natuurlijk niet over mee te spreken. Er was zelfs nog geen sprake van conceptie want zelfs mijn grootouders moesten nog door de ooievaars gebracht worden of uit de bloemkolen tevoorschijn komen. Maar dat zijn verboden woorden geworden om tegenover kinderen uit te spreken als men het heeft over een broertje of zusje dat op komst is. Men moet van kleinsaf aan de kinderen met de realiteit confronteren en luidop zeggen hoe een kindje in de buik van de mama terecht komt. Men moet vermijden dat het kleine grut geen bloemkolen wil eten, uit schrik om een babietje te verorberen. En als men het over het 'verdwijnen' van fætussen heeft, is het debat over abortus ook nog niet uit de wereld geholpen. Ik vind het spijtig dat het gevoerd moet worden in een moderne wereld, vooral het Westen, omdat de vrouwen over alle mogelijkheden (dat denk ik toch) beschikken om zwangerschappen te vermijden. Terecht moet men zowel thuis als in de scholengemeenschappen, spreken over hoe zwangerschappen tot stand komen en meteen de mogelijkheden bespreken om dat te vermijden. En terecht heeft de krant er een volle blz aan besteed en de mogelijkheden hoe men dat bij elke leeftijdsgroep kan aanbrengen om sexualiteit bespreekbaar te maken. Abortus is een kaakslag voor alle vrouwen die ongewenst kinderloos zijn. Krijgt waarschijnlijk een vervolg vooraleer de wet gestemd zal worden, tot welke zwangerschaapsweek een onderbreking kan uitgevoerd worden. Plezanter nieuws voor de schoolgaande jeugd is dat men in vele scholen opteert om een viervoetige pedagoog, enkele dagen per week, de lessen te laten meevolgen in het lager onderwijs. De honden zouden in de klas rust brengen bij veel onrustige kinderen. De plezantste titel van deze dag werd geschreven door Thierry Goeman: Daar zijn de oplaad-Chinezen!!. Het commercieel inzicht van onze Oosterse vrienden is ongekend groot. Ze kopen alle Westerse merken op, gebruiken de kennis en innovaties en bootsen het perfect na in hun eigen merken die ze dan spotgoedkoop op de markt brengen, naast de vele malen duurdere originelen. Onze koekjes, chocolade en biermerken zijn in hun handen, en ook enkele gekende automerken. En de nieuwste trends is ook voor een Chinese auto een 'electrisch oplaadbaar systeem' inbrengen en natuurlijk een smak goedkoper gefabriceerd. Mijn laatste item: we kunnen deze avond kennismaken met onze eigenste 'prins' op overschot. Dat is de laatste in de rij die zich roert in het adellijke Europa. Er was Joachim uit Denemarken, Harry uit Groot-Brittanië en de Overzeese Gebieden en nu Laurent uit België. Maar eerst is er koers deze namiddag en dan plantjes in de potten planten. Tot morgende
Het is begot een koude winderige morgen, niet meer dan 8°C met een zéér koude noordoostenwind erbij. Net zoals de reporter in de gazet, vraag ik me af waar die voorspelde 20°C blijft. Ondanks alle technische vernuften, satelieten en computers doet het klimaat en het weer wat het wil en is voorspellen behalve de dag zelf en misschien de volgende ochtend, nog altijd natte vingerwerk te noemen. De winterpullekes moeten niet opgeborgen worden, evenmin de warme onderhemdjes, de handschoenen, de sjaals, de mutsen. Regenen doet het niet en ik zal met mijn gieterke de nieuwe plantjes moeten bevochtigen. Uitplanten zal uitgesteld worden tot een iets warmere dag in deze week. De meteorologen hebben na donderdag, toch wat warmte in het vooruitzicht gesteld. Laat me hopen. Ondertussen heb ik de verwarming aangestoken, want schrijven is stilzitten, niet bewegen, alleen maar de vingers en daar krijgt een mens op leeftijd, toch gemakkelijk kou van bij dergelijk weer. Het is toch niet de bedoeling dat ik hier met tien pulls, een gilet en handschoenen aan, mijn interessant schrijfwerk doe. Ik heb vandaag wat extra info gevonden over een Sint die hier aan de kust een gemeente heeft die naar hem genoemd is: Sint-Idesbald, deelgemeente van Koksijde. Idesbald van der Gracht was de 3e abt van de jonge Cisterciënzer Abdij in de 12eE, Ten Duinen. Waarschijnlijk was de kustbewoner 77 jaar toen hij in 1167 overleed. Hij werd begraven in een loden kist. Die werd voor een eerste maal geopend in 1237 en men vond er nog een intact lichaam. Een andere maal werd het heropend in 1687 en toen schreef Novardus Van Hove: "Het leven ende mirakelen ende wonderlycke vindinge van het heyligh ende ongeschonden lichaem van den St Idesbaldus, derden abt van de vermaarde abdije van Duynen". Tijdens de Franse Revolutie moesten de Duinheren vluchtten, en kwamen ongeschonden met loden kist en inhoud, via Nieuwpoort in Brugge aan. Uiteindelijk kreeg Idesbaldus zijn defintieve rustplaats in de O-L-Vrouw-ter-Potteriekerk Brugge, in 1831. De kist werd voor de 12e maal geopend in 2015. De bevindingen waren: het lichaam is 250 jaar jonger dan het zou moeten zijn en behoort waarschijnlijk toe aan een 'jongere' abt uit dat vernielde klooster. In 2016 was er een zéér interessante tentoonstelling in het abdijmuseum, die mijn kleinkinderen ook konden smaken. Niet ver daarvandaan is er dan ook nog het museum van Paul Delvaux (1897-1994), schilder van de donkere tinten en de treinen (volgens mij). Het belangrijkste voor de kids was de nabijheid van een fastfoodketen. Dat men aan de kust fier is op zijn heiligen en andere grootheden kan men merken aan het 'Duinenkerkje' in Mariakerke bij Oostende. Buiten is er het graf van Ensor (1860-1949) een bezoekje waard en binnen zijn er de mooie glasramen van de H. Godelieve (1049-1070) en S. Idesbaldus te bewonderen. Een prachtige omgeving dichtbij strand en duinen en daar past het lied van Louis Neefs (1937-1980) bij: Aan het strand van Oostende. Tot morgen
En onze nieuwe weervrouw doet dat niet slecht. Ze heeft een natuurlijke flair en een aangename stem. Natuurlijk kan ze geen warmte en blauwe luchten voorspellen als ons landje en zeker Vlaanderen, midden in een noordelijke depressie zitten. Dat weet iedereen die af en toe een dipje heeft dat er dan geen rozegeur en maneschijn aan te pas komt. Geen lach of euforie is dan van de partij. Maar dat keert wel, zoals we ook wel allemaal weten. Ik heb mijn kledij eens aan het weer aangepast en me eens in een grijs/zwart tenue gestoken, dan ben ik assorti met de omgeving. Ik heb dat ook voor een stuk gedaan uit practische overwegingen: het is altijd een gesmos als ik geraniums/pelargoniums ga aanschaffen. Nu heb ik nog veel keuze in kleuren en planten. En ik kies graag. Het moet nu gebeuren om de fleur in de tuin verder te zetten na de voorjaarsbloeiers. Nog één groot voorjaarsboeket moet nog beginnen bloeien: kersenboom eigenlijk mijn Japanse kerselaar. Daar zijn de vogels heel content en verzot op, zeker als de kleine ronde vruchtjes tevoorschijn komen. Maar dan is de lentelook al lang gepasseerd en moeten de zomerbloeiers het overnemen. Ik heb dit jaar eens gekozen voor witte geraniums uit practische overwegingen. Ieder jaar is er wel een mislukkeling in de potten en dezelfde kleur terug vinden als remplacant is bijna onmogelijk. Als er een 'wit' plantje de brui aan geeft heb ik meer kans eenzelfde tint wit te vinden en moet ik niet op een lege bloempot kijken. Het is terug rustig winkelen in de grootwarenhuizen en de plantencentra. De kinderen zitten terug op school en de toeristen zijn weer huiswaarts gekeerd. Dan was ik bijna zeker, dat ik geen Duitser tegen het lijf zou lopen. Mijn taaloefeningen voor die 'sprache' was een gigantische flop deze middag. De andere oefeningen waren 'convenabel' te noemen. Tot morgen
Ik zet dat zo maar niet als titel. Het is vandaag de 'Internationale Dag van de Stem'. En draai of keer het zoals je wilt, een onterechte titel is dat niet. Elk gesprek is niet altijd even zinnig te noemen, interessant of om een weetje mee te delen. Er is veel bla bla bla bij om interessant over te komen bij eventuele luisteraars of in mijn geval lezers. Dat zullen jullie wel al eens opgemerkt hebben dat niet alles hét van hét te noemen is, maar eigenlijk bladvulsel is. Ik heb dat geleerd van de kranten. Wat die allemaal schrijven om een gazet vol te krijgen, grenst soms ook aan het absurde. Zoals de rubriek "de grote test...". Vaak voor mij producten en voedingswaren die ik nooit of te nimmer gebruik. Deze week is het de 'beste schoffel' om het onkruid te verwijderen. Dertien schoffels of hakken werden getest en de winnaar is een onbekende voor mij. Want wees wel, als ik een tuininstrument nodig heb ga ik naar een tuincentrum of een grootwarenhuis waar alle tuinalaam te verkrijgen is en zoek meestal het goedkoopste eruit. Werken doen ze toch of ik er nu 30 of 90€ voor betaal. De beste koop is ook dikwijls een merk enkel te vinden aan de andere kant van het land. Ik heb wel les gekregen in het aantal schoffels, hun benaming en hanteerbaarheid voor waar het onkruid zich bevindt: boskoopse-, hand-, punt-,hart-,rond-, ruit- en Westlandse schoffel. Allemaal met een specifieke vorm, voor elk onkruid wat wils. Tot hiertoe doe ik dat nog met de hand en probeer groen en wortel te verwijderen door het uit de grond te trekken. Nog de beste manier, maar het vergt veel manuren om alles te verwijderen. Ik bezie dat als een gezond zonnebad nemen, een beetje werken terwijl de zon me van een bruin tintje kan voorzien.
Het is een zondag en als er dan een speciale heilige passeert op mijn pad wil ik die wel vermelden, zeker als ze belangrijk was voor mijn moeder. Niet Engratius of Lambertus van Zaragoza of Michael de kopersmid, maar Bernadette Soubirous (1844-1879). "Te Lourdes op de bergen, verscheen in een grot, vol glans en vol luister, de Moeder van God, ave, ave, ave Maria...". Dat gebeurde in 1858 in één van de grotten van Massabielle. Vrijwel direct nadat de verschijningen bekend geraakten kwam er een pelgrimsstroom op gang. Een kerk, later basiliek werd er gebouwd om de meer dan de huidige 6 milj bedevaarders per jaar te kunnen opvangen. Bernadette zelf, trad in het klooster in Nevers, alwaar ze na haar overlijden in een glazen kist werd gelegd. Het nog altijd ongeschonden lichaam, kan bezocht worden in de kerk. Mijn ouders hebben in 1954 een zwaar verkeersongeluk gehad, waar mijn moeder niet geheel ongeschonden is uitgekomen. Haar vurige wens was, bij goede genezing, deel te nemen aan de 'kaarskesprocessie' in Lourdes en een bezoek te brengen aan het graf van Bernadette in Nevers. Dat geschiedde dan ook midden de jaren '60. Tot morgen
Eigenlijk omarm ik, bij manier van spreken, de regen. Dat alles eens goed van water voorzien wordt, is heel nuttig. Alleen heb ik er de pest aan dat ik bij nat weer de krant uit de brievenbus moet halen. Goed en spijtig tegelijk, slaap ik een stuk beter en is het enkel op zaterdag dat de kans bestaat, dat ik mijn nieuwsblad uit de handen van de krantenman kan aannemen en dat ik bij regenweer met een droog exemplaar kan binnenkomen. Als ik niet rap genoeg ben bij buiig weer, kom ik telkens met onleesbare papieren vodden in huis. Dat is dan geen gezellig moment om mijn ontbijt aan de keukentafel te nuttigen, want dan ruik ik de natte inkt die aan mijn vingers blijft kleven op de koop toe. En als ik niks kan lezen dan mis ik al het sneuïge en smeuïge nieuws van gisteren. Want weet wel, de krant is van vandaag, maar het nieuws is van gisteren. Gelukkig hoorde ik op 'radio 1' een goede reggae- meezinger van de Jamaicaan Desmond Dekker (1941-2006) "Israelites" met als eerste regel, "Get up in the morning, slaving for bread, sir, so that every mouth can be fed.....". Ik was direct goed waker en blijgezind van deze oudere hit. Ondertussen is er geen nat meer te bespeuren en worden de grijze wolken verdreven zodat Filip met Philippe weer eens een gezamelijk verjaardagsfeestje in Laken kunnen vieren. Of de koning de komiek voor de taart met koffie zal uitnodigen, is voor de gewone burger koffiedik kijken natuurlijk. Privé aangelegenheden worden vanuit het paleis zo weinig mogelijk openbaar gemaakt. Maar als onze vorst nood heeft aan een goede joke of goede mop zal de Geubels wel uitgenodigd zijn. Voor de rest heb ik nog geen groot nieuws te melden. Zelf zal ik nu nog eens naar Miel Cools (1935-2013) luisteren, die ook wel de 'Nestor van de Vlaamse Kleinkunst' genoemd werd. Ik vraag me zelfs af of hij "Boer Bavo" 'die de katjes in het donker kneep....', nog zou mogen zingen in deze 'woke' en '# MeToo' tijden. Wat er ook van zij, ik zal er toch naar luisteren, ik vind het een leuk deuntje. Tot morgen
Ik begin eens met een een gezegde: Levenswijsheid, alles zo belangrijk mogelijk vinden, maar niets voor 100% sérieux!. Ik denk als gepensioneerden dat we dat allemaal kunnen beamen. En op deze 'Internationale Dag van de Stilte' zouden we beter zeggen, buiten geen getier, binnen is er meer plezier!.
Ik heb mijn blogs van de voorgaande jaren, die ik op deze dag schreef, eens herlezen. Het zou toch een onvergeefelijke fout zijn moest ik dag op dag, hetzelfde noteren. Ik zou toch maar een saaie piet of miet zijn moest ik het nodig achten om te kopiëren wat ik voordien al geschreven heb. Natuurlijk kan ik niet naast het feit gaan dat ik om de 14 dagen naar mijn weldoener ga en dat graag meld: de kapper. Dat is ook maar normaal, want die geeft me telkens het beste uurtje. Niet alleen door zijn hoofdmassage of de shampooing met speciaal op punt gestelde zeep voor witharigen, maar ook door me op de hoogte te brengen van de gemeentewerkzaamheden, van het reilen en zeilen in het dorp, en de politiek in verband met de cabines en zeker over de strandbars die weer hun plaats hebben ingenomen op het zand. Ik voel me telkens herboren en in opperste luim als ik zijn pand verlaat. Het enige spijtige is dat ik niet meer op zwier kan met mijn lokken in model van vorige eeuw, samen met de sixty-seventy mode van Mary Quant (1930-2023). Niet de 'hotpants' die ze later introduceerde maar ik was 'zot' van haar 'minirokken en jurkjes'. Hoe korter hoe beter, maar toen had ik ook nog een mooi stel benen zonder appelsienenvel of spataders. Men zegt wel eens 'alles heeft zijn tijd' en dat geldt zowel voor kinderen krijgen (heb ik met de vakantie weer eens ondervonden) en ook voor het soort te dragen kledij. Nu vind ik het veiliger om alles wat met meer textiel bedekt te houden. Zeker mijn benen met lange broeken en mijn flubberarmen met korte mouwen. Van decolletés ben ik nooit fan geweest en mijn oudere boezem blijft nu ook zedig bedekt. Tot morgen
